Ζόρια χριστούγεννα

Χρόνια Πολλά a todos, ελπίζω να περάσατε καλά τα Χριστούγεννα... Εγώ πάλι, όχι. Δε θα αναπτύξω πάλι μοιρολατρικές αντιλήψεις, αλλά φαίνεται πως τελευταία δε με θέλει το σύστημα. Πώς λένε ενός κακού μύρια έπονται; Ε, κάπως έτσι multpiplied by a thousand. Κατάφερα λοιπόν να περάσω για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά γιορτές με ταλαιπωρία και στενοχώριες. Και αναρωτιέμαι πού θα τελειώσει... πόσο ακόμα; Μου θυμίζει τις στιγμές που ζούσα το φθινόπωρο του 2006, μέσα στη μιζέρια και την απογοήτευση, τότε που τραγουδούσε ο Πετρέλης "χτύπα κι άλλο...". Ε, λίγο ακόμα και θα πάμε πιο κάτω κι απ'τον πάτο από τη γκαντεμιά.
Η εκδρομή στις Ελβετικές Άλπεις αποδείκτηκε μεγάλη οδύσσεια. Αυτές οι 6 μέρες είχανε έντονη βροχόπτωση, έντονη χιονόπτωση, αποκλεισμό σε κωλοχώρι του κερατά λόγω κλιστού δρόμου ένεκα κινδύνου χιονοστοιβάδας, 20 μόλις χιλιόμετρα από τον προορισμό μου, διαμονή σε πανδοχείο της κακιάς ώρας, τουρτούρισμα σε παιδικό κρεββατάκι, τυλιγμένη με το μπουφάν μου για να μην κρυώνω, γνωριμία με έτερους ταλαίπωρους Έλληνες, πολύωρη οδήγηση για να προσεγγίσω το St Moritz από άλλο δρόμο, αποκλεισμό σε άλλο χωριό στου διαόλου τη μαμά επειδή το ενοικιαζόμενο αμάξι δεν ήταν εξοπλισμένο με σωστές αντιολισθητικές αλυσίδες, μεταφόρτωση της προίκας μου στο αμάξι των προαναφερόμενων, ταξίδι ωρών μέσα στο κρύο και τα χιόνια και άφιξη με καθυστέρηση μιάμισης μέρας. Και σα να μη φτάνανε όλα αυτά, δυο μέρες μετά πηγαίνοντας να φέρω πίσω το παρατημένο αμαξάκι από το χωριό στη μέση του πουθενά, παρέα με μια θεότρελη Ιταλοελβετίδα, δεύτερος γύρος στο έπος του ομήρου. Άλλες 7 ώρες να παλεύω με τα στοιχεία της φύσης μέσα στα βουνά, αλυσίδες να σπάνε, οδική βοήθεια να καταφτάνει με τα χίλια ζόρια και το πορτοφόλι μου να αδειάζει με ασυγκράτητους ρυθμούς για να πληρώσω τις εξυπηρετήσεις...
Και εντέλει, κάτι καλό έπαιξε στο δημοφιλές θέρετρο; Εντάξει, έκανα snowboard σε χιονοδρομικό Ολυμπιακού βεληνεκούς, έφαγα σε κυριλέ εστιατόρια, έπαιξα σε casino, λικνίστηκα σε ρυθμούς Gloria Gaynor στο Kings Club, έκανα τύπου ηλιοθεραπεία ξάπλα στις ακριβοθώρητες σεζλονγκ του Salastrains, ήπια κούπες και κούπες gluhwein στο Roo Bar παρέα με τους δασκάλους σκι, έκανα τσάρκα σε χλιδάτες μπουτίκ τύπου Moncler και Prada, κόντεψα να σκάσω 900 ευρώ για μια εντελώς χαζή αλλά επετειακή LV με στάμπα Via Selas St Moritz αλλά η φωνή της λογικής και το άδειο πορτοφόλι με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Κι ευτυχώς, η παρέα ήταν καλή. Ρίξαμε γέλιο, κοροϊδεύοντας τον κόσμο, από άκυρους τουρίστες έως τους υπερφορτωμένους με γουναρικά κυριλέδες. Ήταν διακοπές με αίγλη και χλιδή, δεν το αρνούμαι. Αλλά, με το πακέτο που έφαγα στην αρχή, έφτασα να αναλογιστώ whether it was worth it...
Τεσπά, για να μη μακρυγορώ, δεν ξέρω αν θέλω να δω χιόνι any time soon. Το φαγα στη μάπα και υπό συνθήκες τέτοιες που αηδίασα. Σιχτίρισα την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω και φέτος διακοπές στα βουνά. Ζήλεψα που η οικογένεια μου πέρασαν τις μέρες αυτές μαζί back in home κι εγώ μόνη στην Ελβετία. Αυτό είναι μοναξιά, να είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο, στο πιο πολύβουο θέρετρο της Ευρώπης, με παρέα και παρόλαυτα να αισθάνεσαι λες και είσαι απομονωμένος. Στη δική μου περίπτωση, το "αποκλεισμένος" σαν όρος τα περιγράφει πιο σωστά. Να το βράσω το jet set, να βράσω το ποζάρισμα και το δήθεν. Πρώτη φορά μέσα στο αερολάνο της επιστροφής είχα εκνευρισμό για την καθυστέρηση της πτήσης. Τόσο πολύ ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι. Και ειλικρινά, για όλα τα χαϊλίκια του κόσμου, there is no place like home.
Γι'αυτό και αποφάσισα να αρνηθώ όλες τις προσκλήσεις και τις προτάσεις για glamorous gatherings και πάρτυ για την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Μπούχτισα με το life and style και μου έλειψε η ηρεμία και η θαλπωρή που επικρατούν στο καβούκι μου. Συνεπώς, φαγητό με την αδερφή μου και τον άνδρα της και νωρίς σπίτι για ύπνο. Όχι άλλες επιπολαιότητες. Τα κεφάλια μέσα, που λένε. Για να φύγει επιτέλους αυτός ο σκατόχρονος και να πάει από εκεί που ήρθε, στον αγύριστο. Ουστ! Και να μπει ο καινούριος με καλύτερους οιωνούς. Inshallah... Κι όπως πολύ σωστά μου είπε απόψε μια ψυχή, νησάφι με τις ευχές για καλή υγεία. Γιατί κι όταν έχουμε την υγειά μας, τελικά έχουμε εκατομμύρια άλλα προβλήματα. Συνεπώς, καλά ευχήθηκα και σε προηγούμενη ανάρτηση για ισορροπίες στη ζωή μου. Αυτό θέλω, ηρεμία και ισορροπία (όχι άλλες σαββούρες εντός κι εκτός πίστας). Φιλιά.

A christmasy weekend

Δευτέρα πρωί και να αισθάνεσαι εξάντληση από ένα full weekend...bliss. Χωρίς να έχεις τρελλαθεί στα ξενύχτια και τις κρεπάλες. Απλά, όντας ο εαυτός σου και living up to your name. Στην περίπτωση μου, ο χαρακτηρισμός σουρτούκω. Ακόμα και δουλεύοντας Σαββατιάτικα, κατάφερα να είμαι στους δρόμους για σχεδόν 2 μέρες, και όχι δεν πήγα καμιά εκδρομούλα. Αυτά είναι τα καλά όταν έχεις φίλους που αποζητούν την παρέα σου, αυτά είναι τα καλά όταν υπάρχει καλή διάθεση, αυτά είναι τα καλά όταν πολύ απλά είναι Χριστούγεννα!!!
Το τι γινόταν στις εμπορικές συνοικίες της Αθήνας αυτές τις μέρες, φαντάζομαι το εξακριβώσατε κάποιοι ιδίοις όμμασι και κάποιοι το είδατε στην τηλεόραση ή τέλοσπαντων ακούσατε/διαβάσατε αναφορές από άλλους. Εγώ κινήθηκα στις δυο κατεξοχήν πολυσύχναστες περιοχές, aka Κολωνάκι και Γλυφάδα. Πανζουρλισμός. Δε μας έφταναν οι πανικόβλητοι Αθηναίοι, έχουμε και τις ορδές των επισκεπτών εκ της επαρχίας (μη χάσουν και δεν κατέβουν μέρες που είναι στην πρωτεύουσα για τα ψώνια και τα μπουζούκια). Άντε κυρά μου εσύ μετά να βρεις να παρκάρεις με τον ογκώδη Ιβάν (τς τς τς το μωρό της baby jinx, που μου έχει δανείσει για τις ημέρες που το δικό μου μωρό είναι στο φανοποιείο). Να μου πεις, φταις εσύ που ανεβαίνεις με το jeep στο κέντρο, πάρε κυρά μου κάνα λεωφορείο. Σωστή η παρατήρησις, αλλά δε θα πάρω. Προτιμώ το γύρω γύρω όλοι. Είμαι ... αχ να δεις πώς μου το πε χθες ένας συμμαθητής... χαϊστρια?! χαχαχα κάτι σαν το ελιτίστρια της "φιλενάδας" από την uber trendy Γλυφάδα, ναούμ.
Βέβαια, οι εικόνες των στολισμένων καταστημάτων, του κόσμου παραφορτωμένου με σακούλες, των υπαίθριων stand με καστανάκια και λοιπές λιχουδιές, των μπαλονιών, των καροτσιών, των μουσικών και λοιπών street-perfomer...συνέβαλαν στη δημιουργία ενός χαρούμενου κλίματος... ξέρεις από αυτό το χαζοχαρούμενο που σου'ρχεται να σιγοτραγουδας jingle bells. Και με το πέρας της μιας ώρας (γιατί πόση τέτοια χαρά να αντέξεις η χορεύτρια) να αναζητάς με gps τραπέζι σε καφετέρια να πιεις το καπουτσίνο σου. Ζόρι μεγάλο. Μέσον ήθελες. Αλλά, ακόμα κι αυτή η δυσκολία, η καθυστέρηση, το στριμωξίδι και η ορθοστασία στο περίμενε, όλα μέσα στο πρόγραμμα. Αλλιώς, θα ήταν ένα οποιoδήποτε χειμωνιάτικο Σάββατο. Για την Κυριακή, δεν κάνω λόγο, μια Κυριακή το χρόνο γίνεται το έλα να δεις στα μαγαζιά. Shopping Therapy είπαμε.
Κι εκτός από το έμπα-έβγα στις μπουτίκ, εκτός από το window shopping (στις somewhat πιο ακριβές μπουτίκ), εκτός από το επικτακτικό πέρασμα από τον Χόντο, εκτός από τα συμφέροντα deals στην Καλογήρου (νησάφι με τις UGG πλέον για να ξεχωρίσεις η γυναίκα πρέπει να τις πάρεις σε κάνα κουλό χρώμα, βλέπε μωβ) είχαμε και περάσματα από άλλους χώρους, κυριλέ, λαϊκούς, mainstream, δήθεν, ταπεινούς, όλα τα χε ο μπαξές. Από φαγητό σε νεοκλασσικό στο Κολωνάκι, από καφέ στην πολύβουη Μηλιώνη, σε συγκέντρωση για formal δείπνο στη Ν. Σμύρνη, από φαγητό στη ιστορική μπιφτεκούπολη, καφέ (πιάνοντας το λαχείο) στη Ζησιμοπούλου και καπάκι άλλον καφέ στον πλατεία Δημοτικού Θεάτρου στον Πειραιά σε cosy ποτάκι στο σπίτι του ξαδέρφου πάλι στο Νέο Κόσμο.. Αυτά είναι όταν η υπογράφουσα δε γνωρίζει τι σημαίνουν χιλιομετρικές αποστάσεις και κατανάλωση βενζίνης!
Από όλες τις προαναφερθείσες στάσεις, βέβαια, ειδική μνεία στη στάση Νέα Σμύρνη. Στη soirée της κολλητής. Έχει γίνει πλέον θεσμός κάθε χρόνο στη γιορτή της να φοράμε τα καλά μας και να μαζευόμαστε γύρω από το τζάκι της και τον απίστευτο μπουφέ. Είναι κάτι σαν προ-ρεβεγιόν. Με όλες τις επισημότητες, με πολύ κατανάλωση αλκόολ, με πεντανόστιμα εδέσματα δια χειρός της ιδίας και της μητέρας της και πάντα τέλος με αγαπημένο profiterol από τον Ανδριά. Φέτος είχαμε και πολλά new entries στους καλεσμένους, πέρα από τους συνήθεις υπόπτους, εξ'ου και οι ποσότητες φαγητού ικανές να ταϊσουν στόλο. Προσωπικά, έκανα refill 3 φορές!!! Ήταν όλα yummy! Άντε και του χρόνου, νατ! (Το "διπλή" θέλω πολύ να το πω, αλλά...)
Μέσα στο πνεύμα, εύχομαι καλές, γιορτές λοιπόν, να περάσετε και να περάσουμε καλά, με όσο το δυνατόν λιγότερες αναποδιές. Να διασκεδάσουμε, να φάμε, να πιούμε, να χορέψουμε, να παίξουμε στα καζίνα, να κατέβουμε πλαγιές, να γνωρίσουμε Ρώσους, να ερωτευτούμε. Α, κι ορισμένοι να σοβαρευτούν... καιρός είναι. Φιλιά!

Τι θα φύγει με τον παλιό και τι να έρθει με τον καινούριο χρόνο

Πριν κάνα μήνα έκοψα παντελώς τις διπλωματικές επαφές με έναν άνθρωπο, που ενώ εκτιμούσα αρκετά κι έτρεφα πολύ δυνατά αισθήματα, κατάφερε να με βγάλει έξω από τα ρούχα μου. Μεταφορικά, γιατί απέδειξε πως στην τελική αυτό που είχε ανέκαθεν κατά νου ήταν να μου τα βγάλει κυριολεκτικά. Δε θα στρουθοκαμηλίσω λέγοντας πως δεν είχα ουδέποτε αντιληφθεί τις διαθέσεις του, αλλά νομίζω πως στη δεκάχρονη γνωριμία μας θα έπρεπε να έχει πάρει απόφαση ότι η φύση της σχέσεως μας δε θα άλλαζε ποτέ status. Ήμουν σαφής from day number one. Κι έκτοτε, έχοντας περάσει τόσος καιρός, είχε αναπτυχθεί ένα κλίμα σεβασμού, αλληλοθαυμασμού για την επαγγελματική πορεία, εμπιστοσύνης για ανταλλαγή απόψεων. Και μέσα σε ένα πεντάλεπτο τηλεφώνημα συνειδητοποιείς πως εσύ κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου κι ο άλλος καταστρώνει πλάνα για να σε αποπλανήσει. Sorry, φίλε μου, αλλά έκανες λάθος θεωρώντας πως όλες οι γυναίκες βράζουν στο ίδιο καζάνι. Κι ακόμα μεγαλύτερο περιμένοντας πως με το να ξοδέψεις επιδεικτικά μερικές εκατοντάδες ευρώ θα τυφλωθώ από τα πλούτη σου και θα σου κάτσω. Λυπάμαι πολύ. Η όποια εκτίμηση προς το πρόσωπο σου χάθηκε όταν ξεστόμισες την κουβέντα ότι τόσα έκανες και εν τέλει δεν πήδηξες. Αι σιχτίρ, μεγάλε...
Την ίδια περίπου περίοδο έκοψα τις επαφές και με έναν άλλο άνθρωπο στο πρόσωπο του οποίου έτρεφα άλλου είδους εκτίμηση. Και στο πρόσωπο του οποίου είχα εναποθέσει ελπίδες ότι ήταν διαφορετικός από την πλέμπα των μαλακοπίτουρογαμήκουλων που κυκλοφορούν εκεί έξω. Αποδείχτηκε πως ούτε να συνενοηθούμε στάθηκε δυνατόν, ούτε να αποβάλει την προσφιλή του συνήθεια να παρεξηγείται με το παραμικρό. Επειδή, όμως, κι η υπομονή έχει τα όρια της κι επειδή εγώ δεν είμαι 10 χρονών να κρατάω μούτρα και να κάνω νάζια, απλά κουράστηκα να ασχολούμαι με την περίπτωση του ανθρώπου που ανοιγοκλείνει τον διακόπτη του ενδιαφέροντος κάθε δυόμισι μήνες. Αρνούμαι να συμμετέχω σε επιδεικτικές εκστρατείες μπροστά σε κοινό, αρνούμαι τους θεατρινισμούς. Κι όσο για την αστυνόμευση και τις λοιπές φτηνές δικαιολογίες, όντας 31χρονών, θα πρεπε να έχεις ήδη απενεχοποιηθεί από το ποιος σε κοιτάζει και ποιος λέει τι πίσω από την πλάτη σου. Ίσως όταν καταφέρεις να ξεχωρίζεις αυτά κι αυτούς που πραγματικά μετράνε στη ζωή, να μπορέσεις να βρεις αυτό που ψάχνεις...
Και μαζί με αυτές τις δυο ψυχές είπα ένα άντε γεια και σε μια καλή φίλη. Σε μια φίλη που αγαπώ πολύ κι εκτιμώ το χαρακτήρα και τη σταδιοδρομία της, θαυμάζω τα ενδιαφέροντα και τη δυναμικότητα της. Αλλά, η φιλία δεν είναι μονομερής κι ενώ σαφέστατα υποστηρίζω την ανιδιοτέλεια, φτάνει κάποια στιγμή που συνειδητοποείς πως ούτε αλληλοεκτίμηση υπάρχει, ούτε σεβασμός. Φιλενάδα, πολύ απλά δε γίνεται να προσπαθώ εγώ και για τις δύο. Και κυρίως δεν μπορώ άλλο να εισπράττω από σένα μόνο κριτική και χλευασμό για τις επιλογές μου. Κάπου κουράστηκα στα 20 χρόνια να είμαι εγώ αυτή που θα σηκώσει το ρημάδι να σε προσκαλέσει για έναν καφέ ή ένα ποτό και κάπου βαρέθηκα όταν επιτέλους αξιώσεις να με τιμήσεις με την παρουσία σου να κοροιδεύεις το μέρος που θα συναντηθούμε. Δεν έκρινα ποτέ ούτε τους γκόμενους σου, ούτε τη δουλειά σου, δε στάθηκα ποτέ ακατάδεκτη στα καλέσματα σου, δεν αρνήθηκα ποτέ να σε ακούσω, δεν έδειξα ασυνέπεια απέναντι σου ποτέ. Εσύ τα έκανες όλα αυτά. Κι όταν ακόμα βρήκες ένα παραμικρό παράπονο, δε φάνηκες ντόμπρα. Για αυτό, λοιπόν, καλή μου απλά οι δρόμοι μας χωρίζουν και ακολουθούμε διαφορετικές πορείες...
Το 2010, λοιπόν, κάποια βαρίδια θα με εγκαταλείψουν. Κάποια φύγανε νωρίς νωρίς μέσα στο 2009, κάποια παρέμεναν αποστήματα για μήνες. Για τη νέα χρονιά επιθυμώ ευημερία για όλους τους αγαπημένους μου, χαρμόσυνα νέα για τις φίλες μου, οικομική ευρωστία για την επιχείρηση μας και για μένα προσωπικά... ηρεμία. Τίποτα άλλο, μόνο ψυχική ηρεμία κι απαλλαγή από προβληματικές καταστάσεις. Και μόνο απελευθερωμένη από εμμονές (δικές μου και τρίτων) θα το καταφέρω. Όλα τα άλλα στη ζωή τα έχω. Ακούγεται υπεροπτικό αλλά δε μου λείπουν υλικά αγαθά. Μου λείπουν οι ισορροπίες στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν τις αποκτήσω, θα είμαι το πιο ευτυχισμένο ανθρωπάκι πάνω στη γη. Αυτό ζητάω να έχει ο Αη-Βασίλης στο σάκο του για λογαριασμό μου. Φιλιά

Νους υγιής, εν σώματι υγιεί

Παρά τα τρεχάματα στα συνεργεία, τις αλλεπάλληλες συνενοήσεις με τις ασφάλειες και τις τελευταίες μέρες δουλειάς (πριν τις γιορτές) όπου επικρατεί το πήξιμο και μια ένταση για τις πληρωμές και τις παραδόσεις στους πελάτες, χθες κατάφερα λιγάκι να ηρεμίσω στη yoga. Να χαλαρώσω. Ούτως ή άλλως με αυτό το σκεφτικό (επανα)ξεκίνησα τα μαθήματα, για να αφιερώσω λίγο χρόνο στην spiritual υγεία μου, γιατί έχει υποστεί πολλά τον τελευταίο χρόνο. Ευτυχώς δεν είμαι από αυτές που τρέφουν αυταπάτες πως με τη yoga κάνεις κορμάρα, τις παπαριές της Madonna μην τις πιστεύετε, η γυναίκα ψοφάει με 10 ώρες γυμναστήριο ημερησίως. Τα σωσίβια γύρω από τη μέση και οι παχοιλιακοί μου θα με εγκαταλείψουν μόνο με καμιά αερόβια και πολλά crunches (ή sit-ups). Το μόνο ουσιαστικά που αποκομίζεις (και βλέπεις άμεσα αποτελέσματα) είναι το flexibility, γιατί κάνεις πολύ stretching. Στη δική μου περίπτωση, το μάθημα περιλαμβάνει roller stretching, όλα τα λεφτά.
Πολύ αγχολυτικό, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Μιάμιση ωρίτσα δυο φορές την εβδομάδα. Δε σκέφτεσαι ούτε χρέη, ούτε στούκους του αμαξιού, ούτε κουλές συμπεριφορές από γνωστούς, ούτε την ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή. Αναπνοές, αφαλός μέσα, ίσια πλάτη και τέντωμα. Βέβαια, υπάρχουν και ασκήσεις άκρως διεγερτικές, δηλαδή θέλοντας και μη αφυπνούν το "σύστημα", αλλά το πνίγεις και συνεχίζεις ακάθεκτη. Όπως επίσης κατά τη διάρκεια της χαλάρωσης των τελευταίων 15λεπτών σου'ρχεται μια νύστα, μια γλυκιά νύστα, που λες, έλα Μορφέα να με πάρεις τώρα (γιατί ο μόνος αρσενικός available να σε πάρει είναι αυτός χαχαχα). Προσωπικά, στο καπάκι πάω για ένα 40λεπτο τρέξιμο στην παραλιακή, γιατί οι τοξίνες δεν βγαίνουν όλες με τα ανοίγματα. Και γυρνάω μετά σπίτι να σαβουριάσω ό,τι υπάρχει στο ψυγείο, όλη η προηγούμενη θερμιδική απώλεια στράφι. Αλλά, είπαμε, όχι άγχος!
Άντε, τώρα που επιτέλους χειμώνιασε (γιατί πολύ μας κούρασε το ανέβα-κατέβα της θερμοκρασίας) και πέσανε τα χιόνια, να αρχίσουμε σιγά σιγά να ανηφορίζουμε και στα γνώριμα ορεινά στέκια για περαιτέρω άσκηση. Γιατί, καλό το ροκ, αλλά κι ο Ηρακλής με τη Στύγα προσφέρουν άλλου είδους excitement. Να το πω το κρίμα μου, ο Παρνασσός δε με συγκινεί ιδαίτερα, όχι βέβαια γιατί δεν είναι χιονοδρομικό αξιώσεων, ίσα ίσα, το καλύτερο είναι από υποδομή, απλά με χαλάει ο σπατανόκοσμος που συχνάζει. Με χαλάει που πάει το παρεάκι, με χαλάει που πάει και το διπλοσώβρακο με τους άλλους μαλακίδηδες και την έχουν δει όλοι τους αθλητές χειμερινής Ολυμπιάδας. Εκνευρίζομαι και με τους τζιπάτους, τους κυριλέ χλεχλέδες που συρρέουν στις χασαποταβέρνες στο Λιβάδι κι εξαγριώνομαι με τις τελειωμένες γκόμενες που κάνουν ηλιοθεραπεία έξω από το σαλέ μοστράροντας trendy apres ski. Sorry, αγάπες μου, αλλά για snowboard πάμε, κατεβασιές και σαββούρες (όλα μέσα στο πρόγραμμα). Γι'αυτό, Καλάβρυτο δαγκωτό. Απλό, λαϊκό και no-nonsense.
Παίζουν βέβαια και οι πιο μακρινές εκδρομές για βουνό και χιόνι. Πέρσυ και πρόπερσυ ήμουν στο Καϊμάκ. Εντάξει, τι να λέμε τώρα, εσύ και το (γυμνό) βουνό. Και πολύ παχύ "λ", δε "σε" κάνω πλάκα. Και η Βίγλα (Πισοδέρι) πολύ καλή, πουδράρει πολύ έυκολα. Φέτος, ευελπιστώ πως θα γνωρίσω και τη Βασιλίτσα (μαράκι, μου το έχεις υποσχεθεί) που έχω ακούσει από όλους πως είναι η παιδική χαρά του σνοουμπορντά. Κι ένα Bansko, που πρέπει τελικά να είμαι η μόνη που δεν έχω σώσει ακόμα να πάω - έλεγα για Καθαρά Δευτέρα, αλλά με προειδοποιήσανε πως συρρέει όλη η πλέμπα της Βορείου Ελλάδος και δεν το ευχαριστιέσαι. Ίδωμεν...
Προς το παρόν, για να ξελαμπικάρω, να βρω τον εαυτό μου, να χαλαρώσω σαν άνθρωπος, λέω κατά τις 24 του μηνός να κάνω ένα πέρασμα από Ελβετία μεριά, έτσι ρε παιδί μου, για να αναπνεύσω καθαρό οξυγόνο στις Άλπεις. Cool πράγματα, σ'ενα κωλοχώρι που λέγεται ... ρε γαμώτο όλο το ξεχνάω, νομίζω Σεν Μόριτζ, κάπως έτσι. Μη φανταστείτε τίποτα χλίδες, σαν το Μαίναλο μωρέ ένα πράμα. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πίστας, μερικές παγωμένες λιμνούλες τύπου παγοδρόμιο Μαρίνας Φλοίσβου, κάτι φτωχαδάκια από Μόσχα, κάτι μπινέδες από Εμιράτα, κάνα δυο ξεπεσμένοι πρίγκηπες, ένα βρωμερό τρισάθλιο καζίνο και κάτι απαρχαιωμένα σπιτάκια που νομίζω τα λένε σαλέ (όπως μπατόν σαλέ, απλά αυτά δεν τρώγονται). Μπατηροκατάσταση, αφού ως κι ο Λεμονής δεν καταδέχτηκε να ανοίξει μαγαζί δίπλα σε τελειωμένες μπουτίκ τύπου Σανέλ (πιφφφφ). Πάμε εκεί λόγω κρίσης το παραδέχομαι, το Gstaad μας έπεφτε βαρύ. Αλλά, μια crystal θα την αγοράσουμε από το dutefree (μαζί με μερικές Tobleron) να ζήσουμε μωρέ κι εμείς λίγο την ψευδαίσθηση των Χριστουγέννων. Η φτώχεια, άλλωστε, θέλει καλοπέραση. Φιλιά

Συγκρουόμενα αυτοκινητάκια

Και πάνω που ολοκλήρωνα την ανάρτηση το Σάββατο το πρωί, ακούω κάτι φωνές έξω από το γραφείο από ένα συνάδελφο: "τρέχαααα σου χτύπησαν το αμάξι!" Κουάκ! Την τύχη μου μέσα πρωινιάτικα και ξενυχτισμένη (είπαμε, αντωνάκης)... Σπεύδω και τι να δω; Ένας πελάτης μας κάνοντας όπισθεν εμβόλισε το τετουλίνι μου και το έριξε στο αμάξι ενός υπαλλήλου εδώ της δουλειάς. Ωραία. Τέλεια. Σούπερ. Το τσουγκρισμένο αμαξάκι μου, μπρος πίσω, υπέστη πλήγμα. Εντάξει, η ζημιά δεν είναι μεγάλη σε έκταση, το αναγνωρίζω, είναι όμως αφ'ενός μεγάλη σε αξία (τα ανταλλακτικά της audi δαγκώνουν) και αφ'ετέρου μου έβγαλε το όχημα off αφού δεν μπορεί να μετακινηθεί, ο δεξιός έμπροσθεν τροχός βρίσκει πάνω στο στραπατσαρισμένο φτερό.
Δηλαδή, τι έγραφα τις προάλλες για τη γλωσσοφαγιά που πλήττει την baby jinx (aka sister), ήρθε και προς τα μέρη μου η αρνητική αύρα. Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι (χρυσός είναι; όπως θα λεγε κι ο Pitsi)... λαμαρίνες είναι. Ναι, δεν αντιλέγω λαμαρίνες είναι, και πάλι καλά, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Δες τι έπαθε ο γαμπρούλης. Ναι, αλλά είναι το μωρό μου κι όσο να'ναι με πονάει. Όπως θα πονέσει και η τσέπη μου, καθότι σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε, όταν εμπλέκονται σε τρακάρισμα 3 όχήματα, δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις φιλική δήλωση. Όπερ σημαίνει, κηνηγάω από το πρωί την ασφαλιστική του παπάρα να στείλουν τον πραγματογνώμονα τους στην Καρέντα για να κάνει εκτίμηση και να ξεκινήσει η διαδικασία παραγγελίας ανταλλακτικών κλπ. Merry Christmas, με κοροϊδεύουν από το πρωί όλοι οι συνάδελφοι εδώ. Άμα βγάλεις άκρη, σφύρα μας. Good wines!
Κι έτσι, έβγαλα το σου-κου οδηγώντας τίμιο hyundai της εταιρίας, αυτά ρε πούστη μου που λέω πως οδηγούν κάτι παπούδες και κάτι τελειωμένοι οδηγοί του Σαββατοκύριακου. Έτσι κι εγώ, τελειωμένη κυριολεκτικά, ειδικά το Σάββατο το απόγευμα, μετά την ταλαιπωρία της ανταλλαγής στοιχείων, αναμονής του ασφαλιστή να βγάλει φωτογραφίες και της οδικής βοήθειας, είχα τη φαεινή ιδέα να πάω ξενυχτισμένη και αναστατωμένη στο Golden, να βρω κάτι φίλους. Εκτός του ότι έριχνε καρέκλες, εκτός του ότι έκανα 45 λεπτά να φτάσω, εκτός του ότι το parking ήταν τίγκα κι έψαχνα να παρκάρω γύρω γύρω όλοι. Με κατέβαλλε η όλη προσπάθεια. Δεν είχα τη δύναμη μετά ούτε την Καλογήρου να σηκώσω, κι ας είχανε αρχίσει τις εκπτώσεις. Να μην πολυλογώ, μετά από σύντομη περιήγηση στους ορόφους του εμπορικού, την κάναμε για φαγητό στο Χαλάνδρι (άλλη κίνηση μετά, πακέτο μέχρι να βγούμε Κηφησίας, σκούρα τα πράγματα όπως έλεγε και μια ψυχή). Γύρισα κατάκοπη στο σπίτι κατά τις 21.00 το βράδυ κι έπεσα ξερή.
Την επόμενη μέρα με ξεσήκωσαν οι φιλενάδες για εξορμήσεις εκτός πόλεως. Δεν μπορούσα να αρνηθώ τις δελεαστικές προτάσεις τους κι έτσι έκανα το huyndai πύραυλο. Οδηγούσα λες και είχα τα 200αλόγατα, τάπα το γκάζι της μπακατέλας. Μια χαρούλα, όμως, έπιασε τα 185, που είμαι σίγουρη πως δεν τα είχε δει ποτέ του το κοντέρ, αφού το εν λόγω όχημα το χρησιμοποιούν οι πωλητές της εταιρίας μας για επισκέψεις σε πελάτες εντός Αττικής. Και για να μην μπερδευόμαστε, χιλιοτετρακοσάρι είναι. Καλά, ας γυρίσει το μωρό μου από το 'νοσοκομείο', κι έχω να ρίξω κάτι 250άρες στην Αττική Οδό να συνέλθει το δύσμοιρο από τον τράκο. Άσε, που λέω να πάω να το τσιπάρω, σαν κάτι σαλεμένους κάγκουρες, να βάλω κάνα νίτρο, να στο κάνω εγώ spacemountain. Μέχρι τότε, όμως, συντηρητικά και παπουδίστικα, δέχομαι ακόμα κι εγώ η ακατάδεκτη σε αυτό τον τομέα, να περάσουν άλλοι να με πάρουν για βόλτες. Φιλιά.

Remos rocks

Ο Αντωνάκης παρέδωσε όπλα στις 05.30, έχοντας δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας για πάνω από 5 ώρες στη σκηνή του Διογένης Studio. Εγώ παρέδωσα όπλα στις 06.20, έχοντας τραγουδήσει, χορέψει, πιεί για πάνω από 7 ώρες. Μάλλον με βλέπω εκεί πάλι την Κυριακή. Το πρόγραμμα ήταν πολύ καλό, εξυψωτικό και κοψοφλεβίτικο μαζί. Ό,τι περιμένει κανείς από το Ρέμο, δεν πας για χορούς στην πίστα και νησιώτικα τύπου Πάριου. Πας για να ακούς, να κατεβάζεις το ουισκάκι σου σα νερό, να αναστενάζεις, να σκέφτεσαι, να καπνίζεις 2-3 πακέτα (αν είσαι καπνιστής), να τσεκάρεις το κινητό σου καμιά πεντακοσαριά φορές, να ξαναδιαβάζεις τα sms που θες να στείλεις (ή που μαλακωδώς έχεις ήδη στείλει), να τεντώνεις τα χέρια σου ψηλά προς το ταβάνι όταν ακούγεται κάποιο emotional άσμα, να πετάγεσαι όρθιος από την καρέκλα όταν ακουστεί αυτό που σε εκφράζει, το αγαπημένο σου.
Προσωπικά, ήμουν όρθια στα 3/4 του προγράμματος και τα χέρια μου είχαν πάθει αγκύλωση από την υπερέκταση. Και το κινητό το τσέκαρα δυό φορές μόνο για να δω αν τελικά θα μας τιμήσει το ίνδαλμα με την παρουσία της. Εντάξει, την πήρα και τηλέφωνο να της αφιερώσω το τραγούδι που αγαπώ πολύ ("... έχω μάθει να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή..."). Αααα, πήρα και στην Καβάλα να αφιερώσω το "μόνος μου το πέρασα κι αυτό", ήταν παραγγελιά. Μετά πέταξα το τηλέφωνο στην τσάντα και άρχισα να επιδίδομαι σε λουλουδοπόλεμο με τους υπόλοιπους συνδαιτημόνες (η "συμμορία της βεράντας" έγραψε). Και να χώνω με μένος τα δεκάποντα στην καρέκλα. Nαι, ναι, τρομάρα μου, δεν το περίμενα αυτό από μένα, όρθια πάνω στην καρέκλα... Και να εκνευρίζω τις θείτσες του πίσω τραπεζιού (κάτσε κάτω μου λέγανε να βλέπουμε κι εμείς, ας πληρώνατε το Στελάρα να σας βάλει σε καλύτερο τραπέζι τους έλεγα εγώ, σιγά μη βάλω κ@#$ κάτω).
Συνήθως τα καλλιτεχνικά "δρώμενα" που προηγούνται του κυρίως προγράμματος τα έχω γραμμένα και δεν ασχολούμαι (αν έχω φτάσει νωρίς στο τραπέζι). Ωστόσο, όπως και πέρσυ, τα ακροβατικά των χορευτών είναι όλα τα λεφτά. Και τα κουστούμια τους. Όλη η αίθουσα έμεινε άναυδη με ένα ντουέτο αγοριών (καλά, δεν παίρνω κι όρκο πως ήταν φανατικοί άνδρες) που ισορροπούσαν ο ένας στο κεφάλι του άλλου, αψεγάδιαστα κορμιά, αέρινες κινήσεις. Γι'αυτούς και μόνο την Κυριακή θα πάω πάλι από νωρίς. Αλλιώς, ο Αντωνάκης βγαίνει κατά τη μία και. Άνετα, δηλαδή, πας ένα ροκάκι για προθέρμανση, και σκας μούρη μετά για το βαρύ πυροβολικό ;-)
Το κλού της βραδυάς ήρθε κατά τις 03.30, όπου φέρελπις νέος από παρακείμενο τραπέζι με πλησίασε out of the blue, έδωσε τα διαπιστευτήρια του και επέμενε να με βγάλει έξω για καφέ την επομένη. O ξάδερφος, eager να υπερασπιστεί την τιμή της ξαδέρφης ήταν στο τσακ να παρέμβει, οι φιλενάδες χαζογελούσαν όλη την ώρα πίσω από την πλάτη μου και ο φέρελπις ακάθεκτος επί το έργον. Αρνήθηκα ευγενικά, τον έστειλα στο τραπέζι του και επανεντάχθηκα στο κλίμα της παρέας, γιατί ο αθεόφοβος ήρθε και μπαστακώθηκε ακριβώς την ώρα που ο Αντωνάκης τραγουδούσε Μαρινέλα. Δε λέω, βέβαια, τιμή του για την προσέγγιση (ήτο κι Έλλην του εξωτερικού) και μου επισήμανε πως με λύπη του διαπιστώνει πως οι άνδρες πλέον στην πατρίδα have gone soft και δε φλερτάρουν. Ε,να πεις πως έχει άδικο ο χριστιανός; Δεν έχει, τα χουμε πει αυτά. Γι'αυτή και μόνο την κίνηση δεν τον διαολόστειλα από την αρχή. Δεν είμαι καμιά κομπλέξω, δεν ενοχλήθηκα per se, αλλά μου την έσπασε που έχασα τα καλά κομμάτια, οι άλλοι ήταν στο τσακίρ κέφι κι εγώ αναλωνόμουν στην επιχειρηματολογία υπέρ της άρνησης μου να του δώσω το τηλέφωνο μου. Άμα είχα πει το προσφιλές μου "άντε γαμήσου, φίλε μου" και να το λήξω από το πρώτο δευτερόλεπτο, θα λέγανε μετά οι άντρες γνωστοί μου τα κλασσικά περί γυναικείας ξιπασιάς και απροσιτότητας. Οπότε, είπα να είμαι διαλλακτική, να δώσω την ευκαιρία και να ακούσω το ατακαδόρικο approach και μετά να ρίξω το άκυρο. Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, τελικά ρε αγόρια, δεν είναι πιο ειλικρινές να τα λέμε στην ψύχρα; Μεγάλε, σπάσε, ήρθα να ακούσω Ρέμο και να κόψω φλέβα, άμα ήθελα καμάκι, θα πήγαινα σε κάνα ... καταγώγειο-νυφοπάζαρο (ονόματα δε λέω)...
Το cut along story short, antonis rocks. And hopefully, θα κάνω guest πολύ σύντομα, άσε που χαλαρά με βλέπω όπως ακριβώς και πέρσυ εκεί, πρωτοχρονιά. Ευελπιστώ με άλλη σύνθεση ομάδας, γιατί η περσινή μου βγήκε ξυνή. Δε λένε, όπως σε βρει η αλλαγή του χρόνου, κάπως έτσι θα είναι όλη σου η χρονιά; Ε, εμένα το 2009 με βρήκε αρχικά εντελώς single στο σπίτι με την οικογένεια μου και τους κουμπάρους και κατόπιν στο Ρέμο, στο τραπέζι του φίτσουλα, αλλά με μια απόσταση χιλιομέτρων ανάμεσα μας. Έτσι, λοιπόν, εξελίχτηκε κι όλος ο χρόνος: single, με την οικογένεια δίπλα μου, την κουμπάρα new entry στην παρέα, τον Ρέμο σε εβδομαδιαία διάταξη και τον φίτσουλα miles away. Thinking about it, everything turned out for the best, άρα ένα Διογένη να τον χτυπήσουμε για after new year's. Φιλιά.

Στην απέραντη παιδική χαρά της πόλης του Φωτός

Πρώτη φορά που αισθάνθηκα ανακούφιση με το που πάτησα ελληνικό έδαφος βγαίνοντας από το αεροπλάνο. Ο λόγος; Ο σκατόκαιρος. Όχι απλά τον δάγκωσα, αλλά κατουρούσα παγάκια. Το κρύο της αρκούδας κοινώς, να μη μιλήσω για τη βρόχα, πανάθεματην τρία στα τρία ταξίδια. Α ρε Ελλαδάρα, μέχρι Νοέμβριο με κοντομάνικα... το λέω κι επαναλαμβάνομαι: ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Κι ενώ τρελλαίνομαι για ταξίδια στο εξωτερικό, σε γνώριμους ή άγνωστους προορισμούς, when it comes to weather conditions... απλά δεν υπάρχει σύγκριση. Άσε που δεν μπορείς και να ευχαριστηθείς τις βόλτες σου, ενώ εδώ ο τουρίστας περνάει σούπερ χειμώνα - καλοκαίρι (άντε, να πήζει εκεί γύρω στον Ιούλιο, αλλά και πάλι, πάει μια παραλία και δροσίζεται). Τεσπά, αν αγνοήσουμε τις καιρικές συνθήκες,το Παρισάκι ήταν ορεκτικότατον.
Καταρχάς, πήγαμε την καλύτερη περίοδο από άποψη ατμόσφαιρας: χριστουγεννιάτικος στολισμός παντού, κόσμος με χιλιάδες σακούλες ψώνια ανά χείρας, Jingle bells να ηχούν, φωτισμένος πύργος Eiffel όλα τα λεφτά. Λαοθάλασσα οι τουρίστες, τα bistrot τίγκα, έγχρωμοι πλανόδιοι μικροπωλητές να σε ακολουθούν παντού να σου πασάρουν τις μαϊμουδιές τους, ο υπόγειος ασφυκτικά γεμάτος και αποπνικτικά βρωμερός, παντού υπαίθρια stands με crêpes salées ou sucrées. Ο κόσμος να σέβεται τον αντι-καπνιστικό νόμο και να φουμάρει dehors. Ένα ποτηράκι bordeaux για να ζεσταθούμε, ένα croque-monsieur για να τσιμπήσουμε και μια crème caramelée για να γλυκαθούμε, Mesdames et Monsieurs, bienvenus à Paris.
Αλλά το τριημεράκι μας ήταν αφιερωμένο στην παιχνιδοχώρα και όχι στα αξιοθέτα της γαλλικής πρωτεύουσας. Άλλωστε την έχω εμπεδώσει από την καλή κι από την ανάποδη, σε όλες τις φάσεις της ζωής μου: πενθήμερη με το σχολείο, επιμορφωτική με την οικογένεια να τρέχουμε στα Λούβρα και τα Pompidou, ρομαντική με τον je t'aime να αγκαλιαζόμαστε στις όχθες του Σηκουάνα, φοιτήτρια με τους Erasmus να χοροπηδάμε σαν τα κατσίκια μέσα στο Budhabar, παρεΐστικη για αχαλίνωτο shopping στην Avenue Montaigne. Το ταξιδάκι αυτό έγινε αποκλειστικά για την Disneyland. Για να παίξουμε, να χαρούμε, να ουρλιάξουμε, να ξεδώσουμε. Σαν οκτάχρονα. Κι ας ήταν η πέμπτη φορά για μένα και η έκτη φορά για την αδερφή μου, την πρωτεργάτρια του πονήματος.
Από παιχνίδι, λοιπόν, άλλο τίποτα. Απτόητες, όπως άλλωστε όλοι οι επισκέπτες από τον καιρό, βάλαμε τρελλό αδιάβροχο poncho και ξεχυθήκαμε στις ουρές. Και μιλάμε για ουρές της μίας και της μιάμισης ώρας για το κάθε ride, όχι αστεία. Παρά το fast pass ticket, στα πιο δημοφιλή παιχνίδια η αναμονή ήταν ατελείωτη και το ξεροστάλιασμα στο ψωφόκρυο αντιμετωπιζόταν με πολύ κουτσομπολιό και γέλια. Όμως, κύριοι οι Ευρωπαίοι, καρτερικά να υπομένουν τη σειρά τους, όχι σαν τους Ελληνάρες που κάνουνε τα πάντα για να φάνε τη θέση του άλλου. Το αστείο βέβαια είναι ότι περιμένεις ώρες για να κάνεις μια βόλτα με το τρενάκι που με τη βία διαρκεί 2 λεπτά. Το excitement, όμως, αυτών των 120 δευτερολέπτων είναι απερίγραπτο, όλα τα σπιντάκια του κόσμου να έχεις κουμπώσει, τόσο high δεν φτάνεις. Ανοίγουν και τα πνευμόνια σου όσο στριγγλίζεις!!! Και θες κι άλλο... ούτε που αναλογίζεσαι πόση ώρα στεκόσουν όρθιος μέχρι να φτάσεις στο πολυπόθητο end of line. Οπότε τρέχεις να προλάβεις πάλι απ'την αρχή.
Οι ουρές εν τω μεταξύ ξεκινούσαν από το πρωί και τελείωνανε το βράδυ πριν πας για ύπνο. Κι εξηγούμαι: ουρά για να φας πρωινό στο ξενοδοχείο (μέναμε μέσα στο πάρκο) όπου είχες δικαίωμα να φας μόνο τη συγκεκριμένη ώρα την οποία είχες προδηλώσει στο check-in. Ουρές για να μπεις μέσα στα 2 πάρκα,ευτυχώς οι πελάτες resort του μπαίναμε μια ώρα νωρίτερα από το ευρύ κοινό. Ουρές για να φας ένα hot-dog, να πάρεις ένα σακούλι pop-corn. Ουρές για να φας στα εστιατόρια της ώρες αιχμής. Ουρές για να φωτογραφηθείς με τους χαρακτήρες Disney που κάνανε εμφανίσεις σε διάφορα σημεία. Ουρές στα ταμεία των καταστημάτων με τα δώρα. Ουρές και στις τουαλέτες. Ουρές στη στάση του λεωφορείου που σε πήγαινε στα δωμάτια. Πανικός παντού.
Και κάθεσαι μετά να αναλώνεσαι σε συζητήσεις για την παγκόσμια κρίση. Sorry παιδιά, αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου μέσα στη Disney που είχανε πληρώσει κατά μέσο όρο 60 ευρώ της ημερήσιας κάρτας, ξόδευαν σαν τρελλοί. Οικογένειες με τουλάχιστον 2 παιδιά, να χαλάνε λεφτά στα φαγητά και τα merchandises χωρίς να πολυσκέφτονται πως ένα μπουκαλάκι νερό κόστιζε 2,5€, πως το προαναφερθέν hot-dog έκανε 6€, πως τα περισσότερα ρούχα και λούτρινα παιχνίδια που πωλούνταν στις μπουτίκ (αν και made in CHINA) κάνανε όσο να αγοράσουν κοσμήματα. Τα πάντα μέσα εκεί ήταν πανάκριβα (όπως άλλωστε και στο Παρίσι) κι όμως το αλισβερίσι έδινε κι έπαιρνε. Τι να πω, προφανώς η απόσταση από το χρεωκοπημένο Dubai είναι πολύ μακρινή.
Εμείς τηρώντας μια μέση οδό σε όλα, καταφέραμε να περάσουμε καλά. Δεν αφήσαμε attraction για attraction, κάτι space mountain και κάτι rock'n'roller coaster τα ξεσκίσαμε κάνοντας από τουλάχιστον 4 rides ημερησίως, βγάλαμε πολλές φωτό, ξεποδαριαστήκαμε, φάγαμε και ήπιαμε ικανοποιητικά, ψωνίσαμε δυο τρεις μαλακιούλες για το καλό και ρίξαμε πολύ γέλιο. Το οποίο ήταν και το ζητούμενο στην τελική, να διασκεδάσουμε και να αφήσουμε κατά μέρος τις εργασιακές έγνοιες και τις πρόσφατες περιπέτειες υγείας που αντιμετωπίσαμε και οι 3 μας (sister, κολλητή κι εγώ, ο γαμπρός δυστυχώς ήταν αδύνατον να μας κάνει join). Οπότε, παρά τα έξοδα και τις μικροταλαιπωρίες, τέτοια ταξιδάκια στη χώρα όπου τα παιδία παίζει είναι απλά το καλύτερο δώρο στον εαυτό μας. PRICELESS!!!

Ζήλεια, ψώρρα και η κακιά η γλώσσα

Περονόσπορος, δεν εξηγείται αλλιώς. Ευχέλαια, αγιασμοί, μαύρη μαγεία, όλα καλοδεχούμενα. Όχι για μένα, για τη φουκαριάρα την αδερφή μου (τελικά αυτό το jinx ως alias της μάλλον είναι προφητικό)... Γιατί ενός κακού, μύρια έπονται. Αλλά πού θα μου πάει, δε θα τη πιάσω στα χέρια μου την καρ@$%& τη μασατζού, θα την πιάσω και όταν θα λογαριαστώ μαζί της, για ολική συναρμολόγηση θα την πάει ο γιόκας της στο νοσοκομείο. This is not a threat, it's a promise, παλιομαλάκω. Γλωσσοφαγιά, ζήλεια, κακία... όλα μαζί να βάλλουν τη οικογένεια μου, δεν το δέχομαι... ΟΥΣΤ!
Αυτά που έχουν συμβεί τις τελευταίες μέρες είναι σενάρια για σαπουνόπερες. Ο γαμπρός τρακάρει, σπάει πόδι και το σκουτεράκι τους γίνεται μπίλιες. Ο πεθερός της αρρωσταίνει με Η1Ν1. Οι δυο καλύτερες της υπάλληλοι μένουν έγγυοι ταυτόχρονα (αυτό είναι χαρμόσυνο για τις ίδιες, δε λέω, ζόρι όμως για τη sister). Η ίδια παθαίνει γαστρεντερίτιδα μερικές μέρες μετά. Η κολλητή της αρρωσταίνει με ουρολοίμωξη. Κι όλα αυτά λίγες μέρες πριν φύγουμε οι 4 μας (αδερφή, γαμπρός, η κολλητή τους και η υπογράφουσα) για Παρίσι. Δηλαδή, αν όλα αυτά είναι συμπτώσεις, τι να πω... Απλά, δεν παίζει... Το μόνο που απομένει είναι να πάθω κι εγώ τίποτα και να δούμε μετά ποιος θα ταξιδέψει. Κάντε αιτήσεις για τα εισιτήρια που περισσεύουν, τι να πω.
Γράφω για τα κόμπλεξ, γράφω για τις κουλαμάρες, γράφω για τη μαύρη απελπισία, διαπιστώνω όμως ότι για την κακαντρέχεια και τη μιζέρια είναι που πρέπει να πω δυο λογάκια. Λυπάμαι για τους μικρούς ανθρωπάκους που τραβάνε ζόρια με την καλοτυχία των άλλων. Η ζωή είναι άδικη, είναι αλήθεια και η δικαιοσύνη λένε είναι τυφλή. Τι να κάνουμε που κάποιοι είναι πιο έξυπνοι, πιο δουλευταράδες, πιο καλοί επιχειρηματίες, πιο λεφτάδες, τι να κάνουμε που κάποιοι είναι πιο ψηλοί, πιο όμορφοι, πιο καλλίγραμμοι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν είμαστε όλοι ίσοι. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα είμασταν στρουμφάκια. Οι ιδιαιτερότητες και οι προσωπικές ικανότητες είναι αυτά που μας διαχωρίζουν από την πλέμπα. Και δεν μπορούν όλοι να τα έχουν όλα. Έχω πει πολλάκις ότι όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια. Γι' αυτό κι ορισμένοι που αισθάνονται λίγοι αντί να κοιτάζουν να εκμεταλλευτούν τα όσα καλά διαθέτουν (όσο λίγα κι αν είναι) τρώγονται με τα ρούχα τους και κοιτάζουν πως θα υποδαυλίσουν την προσπάθεια των άλλων, πως θα μειώσουν τον αγώνα όσων είναι καλύτεροι των και πως θα τους βάλουν τρικλοποδιά. Η κουτοπονηριά είναι κι αυτή χαρακτηριστικό τέτοιων τρισάθλιων χαρακτήρων.
Αλλά υπάρχει και η θεία δίκη. Και όσο άθεη αν είμαι, άλλο τόσο πιστεύω πως στη ζωή θερίζεις ό,τι σπέρνεις γιατί ο "θεός" είναι μεγάλος. Και σε αυτούς που φθονούν την ευτυχία των γύρω τους, θα φέρει οσονούπω μεγάλες περιπέτειες. Κάποια στιγμή, λοιπόν, θα έρθει η ώρα να πληρώσουν. Κι ειλικρινά εύχομαι να μην είναι βαρύς ο πέλεκυς. Δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος, φτάνει όμως να μην πειράξει κανείς ανθρώπους που αγαπώ. Εκεί θα είμαι αμείλικτη και δεν ξέρω αν θα έχω την υπομονή η προαναφερόμενη "κυρία" να το βρει από αλλού. Προς το παρόν, σκόρδα και φτου φτου μας, μπας και καταφέρουμε να το πάμε το ρημάδι το τριημεράκι μας στη disney. Και φιλική συμβουλή, να μην εποφθαλμιείτε ούτε τη ζωή, ούτε τα αγαθά των άλλων, παρά να εκμεταλλευτείτε το χρόνο σας και τις ικανότητες σς ούτως ώστε να αποκτήσετε δικά σας, να κάνετε δικά σας επιτεύγματα και να είστε εσείς πάντα καλύτεροι όλων. Η ζήλεια είναι κατά την ταπεινή μου άποψη το χειρότερο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα... Φιλιά

Oh Christmas Tree...

Καλό μήνα! Άντε, μετράμε μέρες για τις γιορτές! Δεν έχω θέματα με κατάθλιψη και άλλα κουλά που ακούω κατά καιρούς ότι και καλά προκαλούν τα Χριστούγεννα σε φίλους και γνωστούς. Είμεθα σοβαροί; Κατάθλιψη η πιο χαρούμενη περίοδος του χρόνου; Θεωρώ πως όσοι λένε τέτοιες παπαριές, τις λένε για τους εξής λόγους: 1. φοβούνται να παραδεχτούν ότι περιμένουν πώς και πώς το δώρο Χριστουγέννων και να βγουν στα μαγαζιά και να λυσσάξουν στα ψώνια - μετά πώς να σε κοιτάξουν κατάματα και να σου πούν για εκατομυριαστή φορά πως δεν έχουν μία (δύσκολο, έχοντας σηκώσει το μισό golden κι εχοντας πιάσει limit up στην Καλογήρου). 2. φοβούνται να παραδεχτούν ότι καραγουστάρουν να περνάνε γιορτές με μαμά και μπαμπά (και θείους και γιαγιάδες και μπατζανάκηδες) γιατί και καλύτερα τρώνε αυτές τις μέρες και δεν μπαίνουν σε έξοδα, αφού μου είναι από σπίτι σε σπίτι για μπλακτζακ. 3. φοβούνται να παραδεχτούν ότι έχουν ήδη βάλει ringtone το last christmas των wham και τρελλαίνονται να ακούνε και το hit της Βανδή 4. φοβούνται να παραδεχτούν ότι ζηλεύουν κάργα όλους όσους έχουν ήδη κανονήσει να πάνε διακοπές σ'άλλη γη, σ'άλλα μέρη. Συνεπώς βγάζουν τον κομπλεξισμό τους και συνοψίζοντας το προαναφερθέντα δηλώνουν με στόμφο "απαπαπα, τα χριστούγεννα εμένα με πιάνει η ψυχή μου, δεν τα μπορώ απαπαπα". Μωρέ, δε μας παρατάτε, με τα κολλήματα σας.
Εγώ έχω να στολίσω δέντρο. Και φέτος αν και πιο single από ποτέ, ευθαρσώς δηλώνω πως θα το κάνω με περισσή χαρά, όχι σαν πέρσυ που ξεροστάλιαζα περιμένοντας τον φίτσουλα να το στολίσουμε μαζί. Θα βάλω μουσικές τρελλές στη διαπασών, θα βάλω και τα καινούρια legwarmers μου, ένα ουισκάκι με πάγο και τραλαλά θα το υψώσω το δίμετρο οικολογικό μου ελατάκι. (τι ελατάκι, τρομάρα του τεράστιο είναι). Αααα και θα βάλω όπως όλοι οι γείτονες τρελλό λαμπιόνι στο μπαλκόνι. Έτσι, ετοιμάζομαι για μεγάλες στιγμές γιατί αυτά είναι Χριστούγεννα. Και σε όσους απορήσουν γιατί τόσο νωρίς ο στολισμός, απαντώ πως φέτος θα φύγω εκτός Ελλάδος για μια βδομάδα, οπότε τουλάχιστον να το χαρώ το ρημάδι φορτωμένο και στολισμένο τις μέρες μέχρι τις 24/12.
Και όπως θυμάμαι και όλα τα χρόνια που στολίζαμε δέντρο στο πατρικό μου (εκτός απο τη χρονιά που "έφυγε" ο μπαμπάς μου και δεν έπαιξε στολισμός) στα παλιά και πολυφορεμένα στολιδάκια, πάντα είχαμε να προσθέσουμε κι ένα καινούριο touch. Κάθε χρόνο, όλο και κάποιο new entry (συνήθης ύποπτος το αγγελούδι της κορυφής, γιατί πολλές φορές το περσινό κάποια στιγμή έτρωγε τα μούτρα του κι έσπαγε - πορσελάνινο γαρ). Άσε που η μαμά με καμιά αγορά skip, ariel,cocacola κάποια αηδία θα κέρδιζε δώρο και την κότσαρε κι αυτή στο χρυσοποίκιλτο δεντρίλιο. Το δικό μου είναι πάντως σε πορτοκαλί αποχρώσεις και δε σκοπεύω φέτος (που είναι ο δεύτερος χρόνος ζωής του) να προσθέσω κάτι άλλο. Πέρσυ έσκασα 500 ευρώ σε στολίδια και φωτάκια, νησάφι.
Αν υπάρχει εθελοντής εκεί στο κοινό, να βοηθήσει στην ανέγερση παρακαλώ καλέστε για ραντεβού. Ένας ένας, με τη σειρά, για όλους έχει μπιχλιμπίδια να κρεμάσουν. Βέβαια, το ζόρι είναι το ίδιο το έλατο, είναι από αυτά που βάζεις ένα-ένα τα (υποτιθέμενα) κλαδιά, που έχουν σειρά και αριθμό μεγέθους. Πέρσυ, η εξυπνίδου αγόρασα πανάθεμαμε το πιο ψηλό, και ξεκίνησα να βάζω απο κάτω τα κλαριά, για να συνειδητοποιήσω στο τέλος ότι δεν έφτανα η πάνκοντη να βάλω αυτά της κορυφής (είπαμε, ο φίτσουλας όταν τελικά ήρθε, το βρήκε έτοιμο και στην πρίζα - τι τους θέλω τους ψηλούς τελικά άμα είναι άχρηστοι ακόμα και σε αυτό). Οπότε, φέτος θέλουμε εθελοντές με μπόϊ και μυαλό, γιατί εγώ δε διαθέτω ούτε το'να, ούτε τ'άλλο. Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, φέτος θέλουμε απλά εθελοντές. Κερνάω ποτό, σοκολατάκια, ξηροκάρπια και πίτσα. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, αλλά μετά το "τέταρτο", παρακαλείστε να βρείτε την έξοδο μόνοι σας. Φιλιά κι αναμένω.

OSFP & Antonis rock big time

Ακόμα χαχανίζω με τους φίλους μου τους βάζελους, sorry guys (γυναίκες βαζελίνες = είδος υπό εξαφάνιση). Δηλαδή, το χθεσινό σκηνικό απλά priceless. Να μας τα έχουν κάνει τσουρέκια μέεεεερες τώρα, να ακούμε αυτή την παραφιλολογία περί καλύτερης ομάδας κλπ αλλά ακόμα κι εγώ που δεν είμαι μέσα στα πράγματα τα χάλια του Τεντά δεν μπορώ να μην τα χλευάσω. Περαστικά σας αγάπες μας κι όπως λέει ένα λαικό άσμα ... πρωτάθλημα ξανάααα στον Πειραιάααα :-))) Και έρχεται μετά καπάκι και το μπάσκετ (το μωρό μου, call me Παπαλουκάς, τους έκλεισε το σπίτι) και απλά συνειδητοποιείς πόσο άκυρους οπαδούς έχει ο ΠΑΟ. Φυσικά και παραδέχομαι πως έχουν καλύτερη ομάδα από μας, αλλά το αποτέλεσμα μετράει. Tough luck, mates.
Ήταν η καλύτερη κορύφωση για ένα πουσουκού που ούτως ή άλλως ήταν πολύ ζωντανό. Από Παρασκευή, συναυλιακό mood στους sold out Nouvelle Vague (εντελώς παρακμή ο κόσμος μέσα στο gagarin, θα το σκεφτώ να ξαναπάω), κυρίλα και δηθενιά στο καπάκι μέσα στο Baraonda, Σάββατο γραφείο παρά τον καταπληκτικό καιρό, Βουλιαγμένη για μεσημεριανό φαγητό με εορτάζοντα κολλητό και τις κολλητές του (μπιφτεκάκι κορυφαίο στη Σχάρα), καφές στο waffle's house και ύπνος από νωρίς, Κυριακή ηλιοφάνεια καλοκαιρινή, βόλτα στην κατάμεστη Μαρίνα του Φλοίσβου, φαγητό στα TGI's, καφέ κάπου στο Καλαμάκι (?!), ματς, Rock με κολλητή. Τι άλλο να ζητήσω η γυναίκα;
Εντάξει, θέλω κι άλλα πολλά από τη ζωή μου, call me αχάριστη, αλλά καταρχάς θέλω Αντωνάκη. Είναι αστείο, εγώ κοιμάμαι και η τύχη μου δουλεύει. Το ίνδαλμα πήγε το Σάββατο out of the blue (να θυμηθώ να της αλλάξω παρατσούκλι, γιατί με αυτά που κάνει εσχάτως, δεν είναι ίνδαλμα, το καλό παράδειγμα πλέον το δίνω για όλες σας ΜΟΝΟΝ εγώ, κολλητή-αδερφή λαμβάνει;) και με έπαιρνε τηλέφωνα μέσα στα άγρια χαράματα για να σπεύσω στο Διογένη, φευ όμως κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου, λόγω κούρασης και άλλων διαταραχών. Μου άφησε η καλή μου, όμως, αφιερώσεις στον τηλεφωνητή (κι έχω πει στον ταχυδρόοοοομοοοο... εντελώς λατρεμένο άσμα). Θέλω να πιστεύω ότι το αργοτερότερο μέχρι την Παρασκευή θα έχει διευθετηθεί το τραπεζάκι, ώστε να ράνω το αγόρι μου με γαρύφαλλα όσο θα (μου) τραγουδάει "μόνος μου το πέρασα κι αυτό". Αχχχ.
Κατά δεύτερον, θέλω να πετάξω τώρα. Θέλω jet set για τα Χριστούγεννα, κι ας μην έκατσε η πολυπόθητη Νέα Υόρκη (δε θα δω και τιτινομωρό, γαμώτο). Θα κάνουμε όμως την υπέρβαση and will hit the slopes. Details to follow soon. Αρχίζω, ωστόσο, και μετανιώνω που δεν έκανα την αγορά νέου σανιδιού, έλεγα τι να το πάρω το ρημάδι και να σκάσω άλλα 500 έουρος, αφού χιόνι στο Ελλάντα δε θα δούμε ούτε το Φλεβάρη. Ο θεός όμως είναι μεγάλος κι έχει και για μας τους άχιονους. Παίζει πάντα γυρίσω με 2 σανίδια στις αποσκευές (άσε που μπορεί να χτυπήσω και καλύτερο από burton)... Αααα και apres ski Chanel, όπως αρμόζει σε μια γαλαζοαίματη.
Και μιλώντας για βασιλικές καταγωγές και τζάκια, ο δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα το έκανε το θαύμα του. Ο Μητσοτάκης πρέπει δηλαδή να έχει φάει τα λυσσακά του από χθες βράδυ. Ε, μα, να βγει ο προδότης με 50%; Έλεος... Τώρα αν καταφέρει και συσπειρώσει ο Tony τα γαλάζια παιδιά, it remains to be seen. Θε φέρει πίσω, λες την πλέμπα που έχει καταφύγει στο στρατόπεδο του Καρατζαφύρερ; θα δούμε, πάντως τον ΓΑΠ τον κόβω να κοιμήθηκε ανακουφισμένος χθες. Πολιτικοί... τς τς τς.
Με αυτά και με αυτά, σήμερα μαζεύομαι στο καβούκι μου, δεν έχει περαιτέρω χώσιμο, λυπάμαι. Αν και να πω το κρίμα μου, υπάρχουν εκεί έξω 2-3 τύποι που τη μέρα που θα τους περιλάβω και τους ξεμπροστιάσω εδώ στο fwkia, δε θα τους ξεπλένει ούτε ο Δούναβης. Και για τους 3 τους ισχύει βέβαια το όπως έστρωσαν, ας κοιμηθούν, για το υπέρμετρο κόμπλεξ τους δεν μπορώ (και ούτε θέλω) να κάνω τίποτα. Πόσο θέλω να έρθει το button "στ'αρχίδια μου" δίπλα στο "I like" στο facebook, έχω να ρίξω μερικά να είναι όλα δικά τους, γιατί καταπώς φαίνεται, το μήνυμα ακόμα να το λάβουν. ΟΥΣΤ!

Show me your pants

Following public demand, επανέρχομαι και γραπτώς στο θέμα του εσώρουχου. Του ανδρικού. Με τι ασχολείται κανείς, ε; Τι να κάνω, αφού έχω άποψη και ούτως ή άλλως εδώ είναι το βήμα μου, γράφω ότι θέλω (είμαι η άτιμη ικανή για αναρτήσεις του ύψους και του βάθους). Επειδή, όμως, ταμπού σε τέτοια θέματα δεν έχω κι εφόσον το ζήτημα ανέκαθεν ήταν ζωτικής σημασίας, ας πω δυο λόγια. Άσε, που προσφάτως, φίλος καλός πόσταρε σχετικό άρθρο από τα Νέα και αμέσως το'κανα copy paste. Το παραθέτω κι εδώ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4545892&ct=2
Εντάξει, δεν ασπάζομαι όλα όσα λέει το άρθρο. Τον Μπέκαμ μια χαρά τον πάμε στις διαφημίσεις του Armani, αλλά ως εκεί. Τα εφαρμοστά εσώρουχα απλά με ξενερώνουν, ορίστε το ξεστόμισα. Ειδικά αυτά με το φαρδύ λάστιχο, που γράφουν με τεράστια γράμματα Ντόλτσεεεε Γκαμπάναααα, Κάλβιν Κλάιν και λοιπές γνωστές κι άγνωστες φίρμες. Το οποίο λάστιχο ορισμένοι κύριοι θεωρούν sexy να αναδεικνύεται μέσα από το παντελόνι... ΜΠΛΙΑΧ! Sorry darling, αλλά αν περιμένεις πως θα σου κάτσω επειδή μοστράρεις trendy και καλά βρακί, κούνια που σε κούναγε. Μου'χει "πέσει" με τη μία. Δε μου αρέσει, δε με εξιτάρει, δε με συγκινεί διόλου το κολλητό, είτε είναι μποξεράκι κολλητό, είτε το μαμαδίσιο τυροπιτάκι τύπου Μινέρβα (όπως είπε και η κουμπάρα). Είναι off-putting.
Έχω συζητήσει ώρες για τη χρησιμότητα αυτής της κατηγορίας βρακιού κι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο μόνος σκοπός που εξυπηρετεί είναι να αναδεικνύει πιο έντονα τα προσόντα. Μεγάλε, άμα περίμενα να δω το βρακί σου και πόσο σου πιέζει τον καβάλο για να σε "μετρήσω", καήκαμε. Ίσα ίσα, εμένα μου κάνει κάτι σε απεγνωσμένη προσπάθεια να περάσουν μηνύματα μεγαλύτερου μεγέθους από την πραγματικότητα, κάτι που σε τελική ανάλυση θεωρώ πως μόνο μια εικοσάχρονη θα εντυπωσίαζε. Άσε, που αυτός ο ερμητικός εγκλεισμός μου κάνει και κάτι σε φοβερή καταπίεση και μου φέρνει εικόνες κακής υγιεινής στην εν λόγω περιοχή. NO NO NO.
Το μόνο χειρότερο από το εφαρμοστό με τα 5 εκατοστά λάστιχο, είναι το κόκκινο εφαρμοστό εσώρουχο. Ρε αγόρια, σε ποια Βίβλο του Style διαβάσατε πως το κόκκινο και οι αποχρώσεις του είναι sexy; Μανούλα μου. Εντάξει, όχι πως με το λευκό σώζεται η κατάσταση, αλλά το κόκκινο είναι καταλυτικό. Για να ξοδέψω μια περιουσία για την πάρτη του ενδιαφερόμενου.
Εντάξει, ακόμα πιο εφιαλτικό θα ήταν να σου σκάσει ο άλλος με κάνα μικροσκοπικό στριγκάκι, από αυτά της Posh Spice που παραδέχτηκε πως φορούσε ο David. Αγάπες μου, δεν είστε ο Beckham. Δε θα γίνετε ποτέ και ούτε θα σας ζητηθεί να έχετε τις αναλογίες του, οπότε αφήστε τα βρακιά μας στο συρτάρι μας, please. A, και ο έτερος που δικαιολογείται να μοστράρει τέτοιο σκηνικό είναι ο Sacha Baron Cohen όταν υποδύεται τον Borat ή τον Bruno. Φαντάζομαι, πως ούτε σε αυτόν μοιάζετε και ούτε θέλετε να μοιάσετε.
Και φτάνω σιγά σιγά στο ζουμί... στο εσώρουχο που φαντασιώνομαι να φέρει το ιδανικό αρσενικό. Εδώ θα πέσει πολύ γέλιο, είμαι σίγουρη. Ladies and Gentlemen, I proudly confess an inclination to loose boxers. Ναι ναι, αυτά τα καρώ/ριγέ, τα παπουδίστικα, όπως τα αποκαλούν οι πολέμιοι τους. Αυτά μου αρέσουν, αυτά πιστεύω πως κολακεύουν όλα ανεξαρτήτως τα ανδρικά κορμιά, αυτά με εξιτάρουν, σε αυτά μέσα θέλω να χώνω τα χέρια μου. Βαμβακερά, για να έχουν ωραία αίσθηση (οτιδήποτε σε μετάξι ή lycra είναι faux-pas) και για να αντέχουν στο πλύσιμο, να μη γίνονται εστία μικροβίων (τς τς τς) και να είναι υπο-αλλεργικά. Κι ας έχουν τον Τaz (από όλα τα looney tunes, είναι ο αγαπημένος μου), κι ας έχουν σχεδιάκια. Φτάνει, να μην είναι αυτά τα γελοία τύπου St Valentines με καρδούλες, εκεί πάλι θα έχουμε θέμα. Ιδανικά, να έχουν χρώμα θαλασσί (κι αν θέλετε φιρμάτα, τα πιο stylish ever είναι του Ralph Lauren, αν θέλετε budget, και τα Gap κάνουν τη δουλειά τους). Και το σύστημα να αερίζεται... μεγάλη δουλειά κυρίες μου... Και αν πολλοί υποστηρίξουν πως είναι άβολα να κρέμεται εκεί το τρίο Στούτζες, αντι-παρέρχομαι με το θέμα της αφής. Είναι απλά priceless να ακουμπάς και να αισθάνεσαι το original, αυτό που ούτως ή άλλως θα αντίκρυζες όταν βγάλει ο άλλος το εφαρμοστό μεν, εντελώς παραπλανητικό δε εσώρουχο.
Μποξεράκια, κυρίες και κύριοι, λοιπόν. Και δεν είναι καθόλου ντεκαβλέ. Ντεκαβλέ είναι να είναι ο άλλος 200 κιλά και να μοστράρει το σούπερ ντούπερ κολλητό αθλητικό εσώρουχο και να μην ξέρεις από πού να φύγεις. Ντεκαβλέ είναι να φοράει ο μίζερα ανορεξικός το εφαρμοστό μποξεράκι που πίσω, όμως, κάνει σακούλα. Ντεκαβλέ είναι να τον γδύνεις τον άλλον και να αντικρύζεις το μαύρο γιγαντιαίο C K να σε κοιτάει απειλητικά και να σου λέει τώρα προσπαθώ κάνω ένα statement. Ντεκαβλέ είναι, τέλος, να σου σκάσει ο άλλος με το βρακάκι palco που του φόραγε η μανούλα του όταν ξεπέρασε το στάδιο του babylino (αδικαιολόγητος ακόμα και τις μέρες που παίζει 5 x 5, κάνε ντους και φόρα το σωστό, ή έλα commando).
Μπορώ να γράφω ώρες για το θέμα γιατί απλά είναι ανεξάντλητο. Υπάρχουν τόσες παράμετροι, όπως άλλωστε και για τα γυναικεία εσώρουχα. Και γιατί να ντρέπομαι που έχω άποψη και την εκφράζω, όταν κι οι άνδρες πάντα εκδηλώνουν την προτίμηση τους σε αυτά που θέλουν να φοράμε όταν είμαστε μαζί τους (καλά το σίγουρο είναι ότι οι άνδρες θέλουν να μη φοράμε καθόλου, αλλά λέμε τώρα... μέχρι το στάδιο του undressing). Πώς μας ζητάτε να μη φοράμε push-up bras, για να έχετε ρεαλιστική εικόνα του στήθους μας, πώς μας ζητάτε να μη φοράμε βρακάκια hello kitty γιατί στέλνουν τον Μητσάρα για ύπνο, πώς μας ζητάτε να φοράμε τα πρόστυχα τα μαύρα του Καρβέλα; Ε, για αυτό κι εγώ λέω, αγόρια go shopping at once! Φιλιά.

When Βig Ben rings 12...

Καλέ, δεν πρόλαβα να γράψω και για το Λονδινάκι! Που είχα να το δω ακριβώς 4 χρόνια OMG! Εντάξει, όλα στη θέση τους, όπως τα άφησα, κάτι new entries, κάτι demolitions by the river thames, αλλά όλα safe and sound. Αχχχχ, αγαπημένη μου δεύτερη πόλη...αχχχ... πότε θα την κάνω μια και καλή και θα γυρίσω, δεν ξέρω... θέλει μήπως να με υιοθετήσει κανείς από εσάς τους φίλους που μένετε Αγγλία; Θα'μαι καλό παιδάκι, υπόσχομαι!
Στο θέμα μας, τώρα το Λονδίνο ήταν βροχερό (κάτι για showers έλεγε το Meteo πριν φύγω, αλλά τελικά έριξε cats and dogs), πολύβουο, βρωμερό, alive and kicking. Πανζουρλισμός από τουρίστες και καταναλωτικός οργασμός. Εννοείται πως το x-mas spirit έχει μπει για τα καλά, με διακόσμηση και βιτρίνες τίγκα στη γιρλάντα, γιορτινά τραγουδάκια να ηχούν κι ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο χωριό μέσα στο Hyde Park, δίπλα στη λίμνη. Financial crisis my ass, έχω να πω. Ο κόσμος ξόδευε σαν να μην υπήρχε αύριο. Α, και τα περί καλής ισοτιμίας λίρας - ευρώ, ξεχάστε τα, παπαριλίκια τούμπανα. Τι να το κάνω που οι wellington boots στα Burberrys έρχονται σε λίρες όσο να τις πάρεις κι από του Γαβαλά (απλά έχεις μεγαλύτερη ποικιλία στο Λονδίνο), αν είναι να δίνεις για κάθε single διαδρομή στον υπόγειο 4 λίρες, αν το φτηνότερο συσκευασμένο BLT τριγωνάκι έχει 3,5 λίρες, αν το φτηνότερο medium capuccino (take away) έχει 3-3,5 λίρες και αν το whopper meal στα Burger king είχε 5 λίρες (+75p if you go large)...
Δε λέω, τα έσκασα μια χαρά κι αγόγγυστα τα λεφτάκια μου, μην κοιτάτε τώρα που μοιράζομαι τον πόνο μου μαζί σας. Ούτως ή άλλως, when in rome, do like the romans. Σιγά μην δεν έτρωγα ή δεν έπινα, μη δεν έβγαινα ή μη διασκέδαζα σε όλα τα trademark στέκια. Απλά, κουβέντα να γίνεται... για την οικονομία. Πολύ ακρίβεια. Την οποία πάλεψα χρησιμοποιώντας το πεζό δύο κι εννίοτε το λεωφορείο (αγαπημένο doubledecker). Έκαιγα από τη μια θερμίδες με το τόσο περπάτημα, τις ξαναέπαιρνα καταβροχθίζοντας spicy falafel wrappers & slices of carrot cake with extra frost.
Δεν πρόλαβα να κάνω ούτε τα μισά από αυτά που ήθελα, να δω όλους τους φίλους και γνωστούς που μένουν εκεί. Ευχαριστώ πάντως για τη φιλοξενία όσων με κέρασαν coffee and lunch, για τους υπόλοιπους επιφυλάσσομαι το Μάρτιο. Είχα κάνει μια λίστα με γκαλερί, θέατρο, sights κι έτρεξα σαν το Βέγγο να τα προλάβω (η βροχή δε βοήθησε καθόλου). Pop Life Art στην Tate Modern (Warhol Θεός), Wild Thing στην Royal Academy, New Moon premiere στο Odeon της Leicester Sq., Winter Wonderland στο Hyde Park, wine & cheese στο Covent Garden συνοδεία κουαρτέτου εγχόρδων. Pas mal. Εντάξει, clubbing δεν έκανα (με ποιόν άλλωστε), ούτε κατάφερα να δω το Billy Elliot στο θέατρο (γιατί η παράσταση του Σαββάτου ήταν matinee στις 14.30, θα μου τρωγε όλη τη μέρα). Ήπια όμως έναν large mocha στον τελευταίο όροφο του Harvey Nichols, δίπλα στα ελκυστικά food stalls (που να θες να το αγοράσεις όλα πανάθεμα τους) και χτύπησα κι ένα steamer basket με μικρούλικα τόσο δα vegeterian πουγκάκια στο Dim Sum του Harrods.
Γενικά, άφησα εκκρεμότητες και θα επιστρέψω δριμύτερη. Αυτές οι 2,5 μέρες ήταν γεμάτες αναμνήσεις, μου'ρχόταν το τραγούδι του Μαζωνάκη στο μυαλό... "θέλω να γυρίσω στα παλιά, θέλω την παλιά μου γειτονιά". Γιατί, όπως έγραψε κι ένας φίλος μου στο wall μου προχθές, "London, may I call you home?". Ραντεβού λοιπόν σε 5 μήνες (ή κάτι λιγότερο), my dears. Να μη σας πω πως το καλοκαίρι έχουν στο O2 σειρά από συναυλίες οι Bon Jovi (ψηλός, λαμβάνει;), που είναι από μόνο του αφορμή για επάνοδο. Φιλιά.

Η κυρία του αυτοκράτορα

Την περασμένη βδομάδα, ανάμεσα στις αναμπουμπούλες με τα τροχαία και την ετοιμασία για την (επ)άνοδο στη Βρετανική πρωτεύουσα, πήγα και είδα τα Καινούρια Ρούχα Του Αυτοκράτορα, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. Ήταν μια ευχάριστη επανασύνδεση μου με το παραμύθι του Άντερσεν, καθώς είχα πρωταγωνιστήσει στο θεατρικό που είχαμε ανεβάσει στην ΣΤ' δημοτικού (προς άπιστους Θωμάδες, διαθέτω ντοκουμέντα, το video είχε μόλις ανακαλυφθεί σε εκείνη την προ-λιθική εποχή). Παίζεται στο Θέατρο Ροές, στην καρδιά του Γκαζοχωρίου και frankly, I wouldn't have it any other way.
Να πω το κρίμα μου, πήγα με αρκετή προκατάληψη να δω την παράσταση, κυρίως λόγω του ότι η πρωταγωνίστρια είναι η Δ. Ματσούκα. Μια ηθοποιός κατά την ταπεινή μου γνώμη ανεπαρκώς ατάλαντη και πολύ λίγη για παραγωγές τύπου Ελ Γκρέκο. Πίστευα πως όταν έχεις πίσω σου ένα "σπόνσορα" του βεληνεκούς (κι εκτοπίσματος) του Βιγκόπουλου, anything is possible. Κι όμως. Κατάφερε να με προσηλώσει η άτιμη. Χωρίς ο ρόλος που αντιπροσώπευε στο παραμύθι να είναι πρωταγωνιστικός, την παράσταση την έκανε δική της. Και εξεπλάγην ευχάριστα και με τις τραγουδιστικές της ικανότητες (τρελλή γκοθ-ροκού μας προέκυψε) αλλά και τις χορευτικές της κινήσεις. Δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει τους υπόλοιπους (επαγγελματίες) χορευτές. Κοντολογοίς, φοβερή περσόνα.
Βέβαια, ειδική μνεία πρέπει να αποτείνω στον Μ. Θεοφάνους που υποδυόταν τον αυτοκράτορα. Ολόγυμνος στη σκηνή, αλλά ούτε που τον ένοιαζε τον θεατή το full monty. Δεν ήταν πρόστυχο, ήταν συναρπαστικό. Απολλώνιο κορμί, σφιχτό και λαξεμένο ιδανικά για το ρόλο, συγκλονιστική χορευτική ερμηνεία. Δεν άρθρωσε ούτε ατάκα, τα είπε ωστόσο όλα με το body language. Στη σκηνή πάλης με τον Λ. Βασιλάκη, όλη η πλατεία είχε μείνει απλά άφωνη. Και στο τέλος, το μπάνιο με την κέτσαπ+τη μουστάρδα και η κορύφωση με το βύθισμα στην τούρτα, δεν ξέρω, μου φάνηκαν πολύ εκφραστικά, η απόγνωση στο μεγαλείο της.
Αν με κούρασε κάτι, ήταν ο χαρακτήρας της υπηρέτριας και το πώς αποδόθηκε από τον Ασπιώτη. Υπερβολική και βαρετή, ίσως το μόνο αξιοσημείωτο ήταν το πώς ένας άνδρας δυο μέτρα κατόρθωσε να χορεύει με τέτοια άνεση πάνω στα εικοσάποντα στιλέτο.
Η παράσταση δεν είναι για τους λάτρεις εμπορικών θεαμάτων τύπου Μπακαλόγατος και Φιόρο του Λεβάντε. Πρέπει να διαθέτει κανείς μια πιο κριτική ματιά, να είναι ανοιχτός σε μοντέρνες αντιλήψεις και κυρίως να μην έχει απαιτήσεις για Οσκαρικές ερμηνείες. Δεν είναι άλλωστε αυτό το ζητούμενο. Από την άλλη, κι αν ακόμα δεν είστε φαν του είδους, θα σας πρότεινα να πάτε μόνο και μόνο για να δείτε ιδίοις όμμασι πόσο αφοπλιστικά όμορφη γυναίκα είναι η Ματσούκα, ακόμα κι εγώ τη λιμπίστηκα. Φιλιά.

Οδηγική συνείδηση

Μήνες τώρα σκεφτόμουν να αναρτήσω για τα κακώς κείμενα των ελληνικών δρόμων, την έπαρση και την άγνοια των ελλήνων οδηγών και τις μαύρες τρύπες του ΚΟΚ. Όλο έλεγα θα βρεθεί κάποιο περιστατικό να σταθεί εφαλτήριο για χώσιμο και δυστυχώς να που μας έτυχε χθες. Ο γαμπρούλης μου είχε ένα τροχαίο χθες με το scooterακι του. Τυχερός μέσα στην ατυχία του, τη σκαπούλαρε μόνο με ένα σπασμένο πόδι και κάτι εκδορές. Και το σοκ. Ας όψεται το κράνος, το jacket και τα γάντια που φορούσε, ειδάλλως θα είχε γίνει και το κεφάλι του πίτσα.
Ένας κυριούλης (αλλοδαπός) θεώρησε έξυπνο να κάνει παράνομα αναστροφή επί της Πειραιώς και παρά τα φρένα ο γαμπρός καρφώθηκε στο αυτοκίνητο του κυριούλη, το scooter έγινε μπίλιες και ο γαμπρός με το ΕΚΑΒ στον Ερυθρό Σταυρό. Ο κυριούλης κι ο συνεπιβάτης του θεώρησαν σκόπιμο να αποφύγουν την ταλαιπωρία και προσέφεραν στο γαμπρό μου 2000ευρώ για να μην κληθεί αστυνομία, τροχαία κλπ και να περάσει το περιστατικό στη ζούλα. Α καλό ε; Ευτυχώς, το τροχαίο έγινε σε πολύ κομβικό σημείο και υπήρχαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες κι έτσι ακολουθήθηκαν όλες οι νόμιμες οδοί. Άκου θράσσος, δηλαδή, εμ ξένοι σε ξένοι χώρα, εμ κάνουν τη μαλακία τους εμ θέλουν να μας δωροδοκήσουν κιόλας; Ρε ουστ, άντε στη χώρα σας παλιο... μην πω την προέλευση τους και με πείτε ρατσίστρια...
Το πόσες παρανομίες και κουλαμάρες βλέπω καθημερινά στο δρόμο, δεν περιγράφονται και δεν αρκεί μια ανάρτηση για να ξεμπροστιάσω αυτά τα σκηνικά. Οδηγική συνείδηση μηδέν, έως και sub-zero. Από τους οδηγούς μοτοσυκλετών που δε φοράνε κράνος (ή το κοτσάρουν επιδεικτικά στον αγκώνα, μην τυχόν και πέσουν και πονέσει το χέρι), στους οδηγούς αυτοκινήτων που δε φοράνε ζώνη ασφαλείας (ναι ναι, ακόμα και τη σήμερον ημέρα που στα καινούριας τεχνολογίας αμάξια χτυπάει το beep beep της υπενθύμισης, υπάρχει ακόμα ο εξυπνίδης που έχει περάσει και δέσει τη ζώνη πίσω από το κάθισμα, άρα να οδηγεί άρχοντας χωρίς να ενοχλείται από τον βόμβο ή και ο πιο hi-tech εξυπνίδης που έχει ζητήσει στο συνεργείο να του σβήσουν το βόμβο από τον εγκέφαλο του αυτοκινήτου). Να μη μιλήσω για την αλλαγή λωρίδας ή τη στροφή χωρίς να έχουν βγάλει φλας (με βασικούς θύτες τους οδηγούς ταξί), τη στάση χωρίς αλάρμ (πάλι οι προαναφερόμενοι κατέχουν τα πρωτεία), την οδήγηση και ταυτόχρονη πληκτρολόγηση γραπτού μηνύματος στο κινητό, το παρκάρισμα σε χώρους που δεν επιτρέπεται, το διπλοπαρκάρισμα, την οδήγηση με 50χλμ στην αριστερή λωρίδα της Εθνικής, την οδήγηση με 150χλμ μέσα στην πόλη, το προσπέρασμα από δεξιά, την οδήγηση στην emergency lane, την παραβίαση STOP και την παραβίαση ερυθρού σηματοδότη. Need I say more? ONLY IN GREECE.
Πριν μερικά χρόνια, πολλά από τα παραπάνω παραπτώματα τα απέδιδα κυρίως σε πιο ηλικιωμένους οδηγούς ή τους πιο άπειρους με το συμπαθές Ν στο πίσω τζάμι. Θεωρούσα αδιανόητο οι σημερινοί νέοι, με παιδεία και ευσυνειδησία να μη σέβονται τις θεμελιώδεις αρχές του ΚΟΚ και δικαιολογούσα τον 60χρονο θείο ή τον 70χρονο παππού μου που αμφότεροι δε φορούσαν ποτέ ζώνη και αμφότεροι δεν ξέρανε τι σημαίνει STOP και προτεραιότητα, γιατί απλούστατα όταν είχαν πάρει δίπλωμα το 1900, στην Αθήνα είχε μόνο κάρα με άλογα. Αλλά, όχι, ρε φίλε, να είσαι 30-35 χρονών και να θεωρείς τον εαυτό σου τρελλό μάγκα που δεν έχεις ανάγκη τη ζώνη ή που θεωρείς πως είσαι τέτοια οδηγάρα και με τέτοια αντανακλαστικά (συν του ότι όπως όλοι οι Έλληνες, εσύ έχεις ΤΗΝ αμαξάρα και οι άλλοι τα σαράβαλα) που ξέρεις από ελιγμούς και που εσύ δε θα τρακάρεις. Sorry αγάπη μου, αλλά αν δεν κάνω λάθος εσύ έγινες pizza πριν 3 χρόνια όταν ο άλλος πέρασε με κόκκινο, κι ακόμα περιμένεις το δικαστήριο για την αποζημίωση.
Είμαστε απλά απίστευτος λαός. Κάθε οικογένεια έχει 4 αμάξια και 4 εν δυνάμει δολοφόνους. Γιατί, δεν είναι θέμα ηλικίας, ούτε θέμα φύλου. Κάτσε να μετρήσεις πόσοι γύρω σου είναι οι λεγόμενοι οδηγοί του Σαββατοκύριακου, κοινώς αυτοί που βολάν πιάνουν μόνο Κυριακή πρωί για καμιά εκδρομή. Μανούλα μου, εγώ αυτούς τους φοβάμαι κάργα. Μέτρα μετά πόσοι υπερ-ήλικες πεισματικά οδηγούν ακόμα στα 80 τους, με καταρράκτη, πάρκινσον και βηματοδότη. Βάλε τους χιλιάδες 18χρονους στους οποίους οι ανεγκέφαλοι γονείς αγοράζουν κάτι αμαξάκια σκοτώστρες τύπου vts & gti. Βάλε και τους επαγγελματίες (τους ταξιτζήδες, τους οδηγούς αστικών λεωφορείων και τους νταλικέρηδες) που οδηγούν λες και οι δρόμοι τους ανήκουν. Και τέλος, τους βουκόλους που οδηγούν στην πρωτεύουσα λες και είναι στο χωριό τους με το τρακτέρ. Ορίστε, κι αναρωτιόμουν μετά γιατί στις 5 ώρες που ήμουν στο νοσοκομείο φέρανε τόσα περιστατικά από τροχαία. Και δεν ήταν καν Κυριακή και δεν είχαμε καν έξοδο του Πάσχα.
Το σύστημα χωλαίνει βέβαια κι από αλλού. Έχουμε ένα οδικό δίκτυο που παραπέμπει σε Αφγανιστάν και οδηγείς στην Εθνική κάνοντας ιππασία ή παίζοντας ναρκαλιευτή, για να αποφύγεις τις γούβες. Έχουμε ελεεινή οδική σήμανση. Η τροχαία κάνει τα στραβά μάτια σε άπειρα παραπτώματα και θυμάται να βγαίνει τσάρκα μόνο για είσπραξη. Τα πρόστιμα σβήνονται γιατί όλοι έχουν "μέσον". Και κοινώς επικτρατεί η αντιμετώπιση του ωχαδερφισμού, σε όλα τα επίπεδα. Παραπονιόμαστε για τα υπέρογκα ποσά που δίνουμε στα διόδια, αλλά άνθρωποι γίναμε μόνο μέ την Αττική Οδό. Και σε αυτό είμαι υπέρ, άντε γιατί και πολύ αργήσαμε με την ανάθεση σε ιδιώτες της αναβάθμισης των εθνικών οδών. Γιατί άμα περιμέναμε με το τσάμπα και τα κομματόσκυλα, τον πούλο.
Και κλείνοντας για σήμερα, έχω να σας δώσω λίγο food for thought για τη μάχη των φύλων. Για χρόνια υπήρχε η αντίληψη πως οι γυναίκες οδηγοί είναι τραγικές και κάκιστες. Προς όλους τους υπερχειλισμένους από τεστοστερόνη φίλους μου έχω να δώσω παραπομπή σε επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποδεικνύουν στατιστικά πως οι γυναίκες εμπλέκονται σε λιγότερα ατυχήματα από ότι οι άνδρες, οδηγούν με περισσότερη σύνεση και λιγότερες αυτοκαταστροφικές ορμές και λαμβάνουν λιγότερα (έως και μηδενικά) πρόστιμα για παραβιάσεις του ΚΟΚ. Τώρα, αν εξακολουθείτε να πιστεύετε πως η θέση μας είναι στην κουζίνα να πλένουμε τα πιάτα σας, think again. Εγώ προσωπικά έχω πλυντήριο και κάτι ατάλαντους γκαζοφονιάδες τους έχω στείλει σπίτια τους. Φιλιά.

Ιστορία και λατρεία

Πριν και πάνω από τη λατρεία conn-x του Κωστάκη, είναι η λατρεία προς τον Αντωνάκη. Το 'γραφα και στις πρώτες πρώτες αναρτήσεις τον Μάρτιο, είναι η αδυναμία μου αυτό το παιδί. Όχι φυσιογνωμικά, όχι καλέ, τι να μου αρέσει από τη βλογιοκομένη φάτσα του, για τη φωνή μιλάμε και τα τραγούδια του. Έχω έρωτα, τι να λέμε τώρα. Έχω ζήσει μεγάλες στιγμές τα τελευταία χρόνια μέσα στην Αρένα (φέτος εκεί παίζει μονομάχος η Βίσση και οι τσούλες της). Ηρωικές στιγμές. Κι όσο θυμάμαι πέρσυ προς το τέλος μια βραδυά που ήμουν πρώτο τραπέζι πίστα και ήμουν στο τσακ να στείλω τα άπειρα πανέρια στο "σύζυγο" με πιάνει ίλιγγος. Γι'αυτό και μετά το'χα ρίξει στις σουίτες, πιο πίσω μεν, πιο πριβέ και προστατευμένη δε. Γιατί, αλλιώς θα χαμε δράματα. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος ή ποια κάθεται στο διπλάνο πρώτο τραπέζι.
Φέτος το αγόρι εμφανίζεται στο Διογένη και γαμώ την τύχη μου γαμώ η πρεμιέρα είναι την Παρασκευή. Που εγώ πετάω για Λονδίνο. Δηλαδή, το φελέκι μου. Pet Shop Boys και πρεμιέρα LOVE STORIES την ίδια μέρα. Κι εγώ "θέλω να πετάξω τώρα". Είμαι, ρε παιδί μου, γκαντέμω. Ωστόσο, μίλησα με το ίνδαλμα και την απείλησα να κάνει τα κουμάντα της γιατί από next week κερνάω μπουκαλάκι. Το είπα και στην κολλητή, να κάνει κι αυτή τα δικά της, με τον άνδρα της ή όχι, την έχω απαγάγει και βουρ. Τώρα, αν θέλει να ακολουθήσει και κανείς άλλος... γκουχ γκουχ... παρακαλείται να στείλει άμεσα τα διαπιστευτήρια του. Η σεζόν άρχισε, σε περίπτωση που δεν το πήρατε πρέφα. Και έχω σοβαρούς σκοπούς φέτος, ειδικά για τις Κυριακές, μετά την επιστρoφή από τo snowboard, έτσι χύμα στο κύμα με snow pants και fleece.
Κι αν δεν το πήρατε είδηση, το αγόρι έβγαλε και καινούριο single, ΤΕΡΜΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ. Οι φαν της ελληνικής μουσικής όπως σπεύσουν να το τουμπάρουν (για τους λοιπούς μουσικόφιλους, next week θα επανέλθω με Nouvelle Vague και Madeleine Peyroux). Μέχρι τότε, ο επιμένων ελληνικά και δυναμικά λέμε "τέρμα όμως τώρα η καρδιά, θα μιλήσει η λογική... έσπασαν όσα μας ένωσαν κι απ'τα κομμάτια αγάπη μου φεύγω... Μια μνήμη να μην μείνει γιατί η αγάπη σου ήταν χέρι που πνίγει όποιον τολμάει να σ'αγαπάει...". Τα λόγια είναι περιττάααααα, όπως λέει και η άλλη κυρία του τραγουδιού (respect). Τέρμα, λοιπόν, στη λούφα, ανασκουμπωθείτε αγάπες μου, ξεκινάμε δυναμικά Ρέμο. Το άλλο "στέκι" το χαρίζω Πέμπτες στους ανήλικους, Παρασκευές στους γωνιακούς, Σάββατα απόγευμα στους μαμάκηδες. Οι λοιποί μαζί μου. Φιλιά.

Τι ωραία που θα'ναι με conn-x...

Το τι κόλλημα έχω φάει με αυτή τη διαφήμιση του conn-x εδώ και βδομάδες, δεν περιγράφεται. Έχω κάνει συντόμευση στην επιφάνεια εργασίας, την έκανα post σε twitter & facebook, την έχω status line στο msn, την κατέβασα ως mp3 και παλεύω να την κάνω ringtone στο αϊφόνι μου. Δηλαδή, αυτό το "κωστάααααααααακηηηηηηηηηη" έως το "κούυυυυυυκουυυυυ εγώ είμαι πάλι", είναι απλά hilarious. Γελάω όσα repeat κι αν ακούσω. Μάλλον κλαίω από τα γέλια. Κώστα, μη φέρεσαι ανώριμα, μη φεύγεις...
Δεν ξέρω αν φταίει να αναφορά στο όνομα (ορίστε, ντε, το είπα, για όλες κι όλους όσους μου πετάξανε σποντίτσα), αν ισχύει κάτι τέτοιο, ε... τότε είναι που γίνεται ακόμα πιο γελοίο. Δε φταίω εγώ για τις συμπτώσεις, να αναρωτηθούν άλλοι για τους απανταχού ...άκηδες, μαμάκηδες. Γιατί όλος ο κόσμος με το που πρωτοείδε το εν λόγω spot, κατάλαβε αρχικά ότι η φωνή στο ακουστικό επρόκειτο για τη μαμά του φέρελπι νέου, κάτι σαν συνέχεια της διαφήμισης με τη μαμά που κρύβεται στο ψυγείο για να δώσει στον κανακάρη το φρεσκοστυμμένο χυμό ή την άλλη μάνα που έβαλε σεμεδάκι πάνω στο λαπιτόπι του γιόκα. Αμφότερες πολύ αστείες, αλλά όχι όσο ο Κωστάκης. Του conn-x, το διευκρινίζω.
Μιλώντας για διαφημίσεις, ρε παιδιά, με αυτές του jumbo, που όλοι αγαπάμε να μισούμε και μισούμε να αγαπάμε, έλεος. Όχι άλλο κάρβουνο. Εντάξει, το σώσανε κάπως με αυτή την καινούρια την τηλεοπτική που είναι κάτι από τα σποτάκια της cocacola, κάτι από τον Charlie και κάτι από την Alice του Τιμ Μπάρτον, με το κοριτσάκι που εισάγει στο μηχάνημα το τυχερό δελτίο και δίνει το password για να αρχίσει το countdown to x-mas. Αλλά οι υπόλοιπες, παναγίτσα μου... Έχετε πάρει πρέφα πόσα γκρουπάκια έχουν φτιαχτεί στο face και πόσα forums έχουν αναλωθεί σε εκστρατείες μίσους εναντίων των εμπνευστών της καμπάνιας της παιχνιδοεταιρίας; Πολύ χρήμα πάντως. Για να παίζουν τα σποτς κάθε μισή ώρα σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς ανά την Ελλάδα (και στην Καβάλα χαχαχα) και για να έχουμε υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου ώστε να πιάνουμε τον εαυτό μας καμιά φορά ασυναίσθητα να σιγοτραγουδάμε (ενίοτε και δυνατά-δυνατά) το jingle, έχει πέσει πολύυυυυυυ χρήμα. Ή πολύ ξέπλυμα.
Και οι άλλες πιο ευφάνταστες διαφημίσεις είναι κατά τη γνώμη μου αυτές της Q. Εκεί κι αν έχω ρίξει κλάμα από τα γέλια. Αν και τώρα οι πρόσφατες που έχουν και εικόνες και χρώμα (αυτές του συμβολαίου) δε μου αρέσουν, προτιμώ τις παλιές καλές με το μπλε background και τα απίστευτα λογοπαίχνια αϊκιού-ραδικιού. Το marketing team αυτού του project χρήζει μνείας. Αααα και της aegean είναι πολύ καλές, από τη θρυλική μούτζα στον ελληνάρα οδηγό στο Λονδίνο, στο "θέλω λουκουμάκι τώρα" (για τις πτήσεις προς Κωνσταντινούπολη), το "πέτα τώρα λέμε" με το νεαρό που δε θέλει να περάσει τη γιαγια απέναντι και το τελευταίο "ιτς απστεαρς νταουνστεαρς χαφεναουερ". Λιώνω λέμε. Εκεί που ακόμα δεν μπορώ να πάρω θέση, γιατί αμφιταλαντεύομαι, είναι με αυτές του 11880. Από τη φουκαριάρα τη μάνα έως τη Λίζα και τη μπανάνα... το χάος. Επιφυλάσσομαι να επανέλθω με την τηλε-κριτική τους συντόμως. Εως τότε, σας φιλώ συμβουλεύοντας σας να... μιλήσετε για τη σχέση σας με τους ...άκηδες και να μη φέρεστε ανώριμα.

Τα οινόσπονδα

Αποφάσισα να προσπαθήσω να κρατήσω τις αναρτήσεις σε πιο μικρό μέγεθος και να τις κάνω πιο πυκνές στη συχνότητα. Μου κάνανε παρατήρηση ότι παρα-πήρανε μάκρος και τις αφήνουν για ανάγνωση με τον κυριακάτικο καφέ. Καλώς. Απλά, ρε γαμώτο ώρες ώρες γίνομαι χείμαρρος και μου βγαίνει το κατεβατό, δεν είναι δα ότι κάνω και word count. Έχω σκέψεις που με απασχολούν και θέλω να τις αποτυπώσω, να τις μοιραστώ.
Όπως την εμπειρία μου την Παρασκευή από το κυριλέ δείπνο στη ξακουστή Σπονδή. Ναι, αυτή των Σκούφων και των αστεριών Michelin. Θα είμαι σύντομη και περιεκτική (ναι καλά, περίμενε εσύ). Παρκαδόροι, μετρ, σερβιτόροι, σομελιέ, βοηθοί και λοιποί παρατρεχάμενοι, ύφος χιλίων καρδιναλίων (όπως άλλωστε αρμόζει σε τέτοια μαγαζιά) οι οποίοι όμως ψαρώσανε οικτρά μπροστά στα σχόλια του οικοδεσπότη μου. Σέρβις υψηλών απαιτήσεων σε σημείο που με κουράσανε, δυο μπάστακες πάνω από το κεφάλι μου non-stop. Διακόσμηση μαγαζιού κάτι πριν το μαυσωλείο: βαριές κουρτίνες, χρυσοποίκιλτα σερβίτσια, τέσσερις στρώσεις τραπεζομάντηλα και μοκέτα σε ροδοκοκκινομπορντουλί της Μοιραράκη. Φάγαμε σε χώρο ψιλο-σεπαρέ, γιατί η γαιδουροφωνάρα μου θα ήταν too much για την κυρίως σάλα. Συγνώμη, αλλά δεν είχα βάλει το κινητό ΠΟΤΕ ως τώρα στο αθόρυβο για να φάω, δε λέω, δεν ήμουν υποχρεωμένη να το κάνω, αλλά αν μέσα σε εκείνη τη νεκρική σιγή ξεχύνονταν οι νότες των Cyanna, ε όσο να'ναι ένα εγκεφαλικό οι δήθεν των παρα-διπλανών τραπεζιών θα το πάθαιναν.
Στα της υψηλής γαστρονομίας τώρα. Συγχωρέστε με, αλλά ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΩ. Αποφάσισα πως εν τέλει, δεν είμαι και τόσο bon viveur (δεν ξέρω αν είναι δόκιμος o όρος viveuse, μιας και είμαι γυναίκα) και πως ίσως να παραμείνω στις ταβέρνες των Καλυβίων και τα σουβλάκια της γειτονιάς μου (όπως μου προσάψανε). Το φαγητό ήταν μπλιαχ. Από το amuse bouche έως το βελουτέ κολοκύθας με κάστανα και αφρό από λευκή τρούφα, από το ψωμάκι-croissant με την πιπεριά φλωρίνης (είχε 5-6 ποικιλίες ψωμιού, εγώ διάλεξα την πιο άκυρη) έως το κυρίως πιάτο που, ενώ στην περιγραφή παρουσιαζόταν ως φιλέτο χοιρινό, μου ήρθε ένα κυβάκι 4x4 εκατοστά άψητου και γεμάτου λίπους κρέατος που μόνο σε χοιρινό δεν περέπεμπε. Περιττό φυσικά να πω πως όλα αυτά παρουσιάζονταν στα αναμενόμενα τεράστια πιάτα και στη μέση η απειροελάχιστη ποσότητα φαγητού. Γκουρμεδιές my ass. Κοινώς έμεινα νηστική. Είμαι περίεργη στο φαγητό, το ομολογώ. Προσπάθησα όμως να παραγγείλω φαγητά των οποίων οι πρώτες ύλες ήταν οικείες στον ουρανίσκο μου και να μην πειραματιστώ. Φευ. Ακόμα και τώρα που τα σκέφτομαι μου έρχεται αναγούλα. Ευτυχώς ήρθε ένα αχνιστό (?!) sorbet αχλαδιού και κάτι σαν αψέντι και μου άλλαξε τη γεύση, ακολουθήμενο από πλατώ τυριών (τα οποία κόπηκαν μπροστά μας μετά την παρουσίαση τους και την εκτενή πληροφόρηση για τον τόπο καταγωγής και τον τρόπο παραγωγής τους) και φυσικά το κλου της βραδυάς: τα γλυκά. Yummy. Yummy. Δώστε μου φλούδες καρύδας και φύλλα χρυσού πάνω σε ρολό σοκολάτας... yummy. Και το star dinner ολοκληρώθηκε με λικέρ αχλάδι και... υποβρύχια. Μη ρωτάτε πως προέκυψαν αυτά, δε θυμάμαι και δε θέλω να ξέρω, θυμάμαι όμως πως κεράσαμε και τον sommelier και τον αρχισερβιτόρο.
Έχοντας καταναλώσει δυο φιάλες από (πανάκριβο) λευκό κρασί, το οποίο δεν ήταν από την Αλσατία, όπως το ζήτησε ο οικοδεσπότης μου, τα απεριτίφ, τα ντιζεστίφ, τα αλκοολούχα σορμπέ, τα υποβρύχια, έκανα ένα πέρασμα από τις ακριβοθώρητες τουαλέτες για να διαπιστώσω πως το σετάκι Molton Brown υγροσάπουνου-κρέμας χεριών ήταν άδειο. Sorry, αγάπες μου, κι εγώ στο σπίτι Molton Brown έχω, 20+20ευρώ κάνουν, ολόκληρη Σπονδή δε δίνουν λεφτά για refill? Τς τς τς... Ακόμα και στις τουαλέτες του Rock, το οποίο τιμήσαμε στο καπάκι, η θήκη με το σαπούνι ήταν γεμάτη. Μέγα ατόπημα για ένα μαγαζί τέτοιων αξιώσεων. Τεσπά, the bottomline is ήλθον, είδον, απήλθον. Πάμε για άλλα.
Τα οποία δεν ξέρω πόσο σύντομα θα επαναλάβω. Γιατί, μετά τη Σπονδή και το πέρασμα από το rock για μια σαμπανίτσα (να βρέξουμε το στόμα μας, βρε αδερφέ), τις κυρίλες, τις αμήχανες συναντήσεις, την οδήγηση υπό επήρρεια ενός Range Rover Sport Supercharged, σωριάστηκα νεκρή στο κρεββάτι και ξύπνησα σε μια λίμνη ...χμ... γαστρικού περιεχομένου. Δεν ξέρω πόσο πιο εκλεπτυσμένα να το θέσω, αλλά κάτι από όλα αυτά με πείραξε. Με χάλασε big time. Μπορεί να έπαιξε ρόλο ότι Παρασκευή πρωί ακόμα έπαιρνα την τελευταία δόση αντιβίωσης από την προηγούμενη περιπέτεια υγείας. Μπορεί να ήταν το άψητο φιλέτο, μπορεί ο συνδυασμός. Πάντως κατάφερα πανηγυρικά για άλλο ένα Σαββατοκύριακο να είμαι σχεδόν commatose στο κρεββάτι, κάτωχρη, αδύναμη, να τρέμω και στις λιγοστές απόπειρες να σηκωθώ, να είμαι με τη λεκάνη αγκαλιά. Σούπερ. Όπως έγραψα και αλλού, δεν ξέρω τι φταίει, το φαγητό, το ποτό, το κακό το μάτι ή το κεφάλι μου το κλούβιο, σημασία έχει πρέπει να απέχω απο δηθενιές και να τρώω πίτσες στο σπίτι μου με coca cola zero. Μόνη μου. Για να μη χαλιέμαι. Φιλιά.

To tip or not to tip?

Προσφάτως είχα μια συζήτηση πάνω στο θέμα του "φιλοδωρήματος" και διαπίστωσα πως μια τόση μικρή λεπτομέρεια είναι ικανή να σε βάλει σε σκέψεις για τους ανθρώπους. Πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζεται αυτή η συνήθεια από τον καθένα μας. Και συνειδητοποίησα πως δεν έχει καμία απολύτως σχέση ούτε το πνευματικό ούτε το κοινωνικό μας background. Με λύπη μου παραδέχομαι πως γνωρίζω πολλά ευκατάστατα άτομα που δεν αφήνουν ούτε σεντ ως πουρμπουάρ. Πουθενά. Ούτε στον καφέ, ούτε στο φαγητό, ούτε στο κομμωτήριο και ούτε λόγος φυσικά στους οδηγούς ταξί. Κι από την άλλη, ξέρω κόσμο που δεν τους περισσεύουν, αλλά ούτε που διανοούνται να σηκωθούν από το τραπέζι χωρίς να έχουν αφήσει το κατιτίς, έστω κι αν είναι είκοσι λεπτά.
Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία αυτών που αφήνουν tip. Στους σερβιτόρους, στη μανικιουρίστα, στην κομμώτρια, στον αλλοδαπό που δουλεύει στο βενζινάδικο και μου πλένει το αμάξι, στο delivery boy, στον courier, στο bell boy του ξενοδεοχείου, στα παιδιά της μεταφορικής που μου κουβάλησαν στον τρίτο όροφο έπιπλα, τηλεόραση, χαλιά. Και δεν το κάνω επειδή είμαι large, όχι αγάπες μου, το να είσαι large στις μέρες μας ισούται με το να είσαι μαλάκας (trust me on this, οι large παίρνουν πάντα το τρίτο το μακρύτερο). Το κάνως καταρχάς γιατί έτσι με ανέθρεψαν οι γονείς μου (και κυρίως ο μακαρίτης ο πατέρας μου) και κατά δεύτερον γιατί ξέρω πόση διαφορά μπορεί να κάνει το extra income σε αυτούς που δουλεύουν για τα βασικά. Έχω φίλους σε αυτά τα επαγγέλματα και έχω δει τα ζόρια τους.
Παραδέχομαι ότι το φιλοδώρημα δεν είναι υποχρεωτικό. Σε κάποιες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, είναι σχεδόν θεσμός να αφήνεις ένα 10-15% του λογαριασμού κι ειδικά στους ταξιτζίδες. Στην Τουρκία αν δεν κάνω λάθος το λένε μπαχτσίσι, άσχετα αν στη χώρα μας ο όρος έχει πάρει αρνητική χροιά, ίση με το "λάδωμα". Σε άλλες πάλι χώρες είναι έως και προσβλητικό ή και παράνομο. Η ουσία είναι ότι στη δική μας δυτικού τύπου κοινωνία, το tip είναι customary. Είναι μια μορφή ευχαριστίας για την παρεχόμενη υπηρεσία. Και ως τέτοια, πρέπει να είναι κάτι πηγαίο και όχι αγγαρεία. Δηλαδή, το αφήνεις ως επιβράβευση.
Κι απο εδώ ξεκινάνε οι ενστάσεις μου στις φίλες και τους φίλους που επιχειρηματολογούν κόντρα στο πουρμπουάρ. Όταν μια υπηρεσία δε σε έχει ικανοποιήσει, φυσικά και να μην αφήσεις tip. Αλλά, κάτσε να σκεφτείς καλά το λόγο. Δε σου φταίει ο σερβιτόρος αν το φαγητό δεν ήταν καλό. Το φιλοδώρημα δεν πάει στον chef. Δε σου φταίει ο σερβιτόρος αν ο καφές είναι μάπα, γιατί ο ιδιοκτήτης είναι τσιγγούνης και δεν προμηθεύεται Illy αλλά τη μάπα καφέ από τα Lidl. Άρα, δεν τιμωρείς εκείνους με το να σηκωθείς και να μην αφήσεις δραχμή. Ο σερβιτόρος φταίει μόνο αν δε σε εξυπηρέτησε επαρκώς, αν ήταν αγενής, αν σου κοπάνησε τα σερβίτσια στο τραπέζι, αν σε αγνόησε όταν προσπάθησες να παραγγείλεις. Η κομμώτρια σου φταίει αν σου έκαψε το μαλλί και η μανικιουρίστα αν σου κατακρεούργησε τα πετσάκια. Τα οποιαδήποτε παράπονα που έχεις από μια κακώς παρεχόμενη υπηρεσία οφείλεις να τα γνωστοποιείς στους υπεύθυνους. Δεν παίρνεις το αίμα σου πίσω για το καμμένο φιλέτο από αυτόν που απλά μαζεύει τα ποτήρια. Να έχεις στόμα και να διεκδικείς. Εμένα πάντως αυτό με μάθανε οι γονείς μου και είμαι ευγνώμων.
Το άλλο επιχείρημα που δε δέχομαι επ'ουδενί είναι ότι ορισμένοι δεν αφήνουν tips γιατί απλούστατα αυτοί που παρέχουν την υπηρεσία βγάζουν περισσότερα λεφτά. Ώπα, μια στιγμή. Αν είναι έτσι, σας ρωτάω το εξής απλό: αν οι σερβιτόροι και οι courier βγάζουν τόσα παραπάνω λεφτά, ρε παιδιά, γιατί τότε όλοι μα όλοι οι Ελληνάρες θέλουν να γίνουν στελέχη και managers; Κάτι δεν κάνουμε σωστά τότε. Κι εγώ ο μαλάκας περιμένω να βγάλω λέφτα πουλώντας υφάσματα, δε γινόμουν delivery girl? Ρε δεν πάμε καλά. Ξέρετε πόσα λεφτά παίρνει μια κοπελίτσα που δουλεύει στην καφετέρια; Μπαρμπούτσαλα παίρνει. Είναι ανασφάλιστη, την έχει ο εργοδότης part-time και φυλάει κατουρημένες ποδιές για να τη βάλει στις "καλές" βάρδιες. Στο κομμωτήριο, ξέρετε ότι οι μισές κοπέλες δουλεύουν μέσω ΟΑΕΔ; Όπερ σημαίνει 200ευρώ το μήνα - το λέω με σιγουριά, πάω κάθε εβδομάδα κι έχω φιλικές σχέσεις μαζί τους. Διακόσια ευρώ. Άντε ζήσε εσύ με διακόσια. Α, και η αδερφή μου που έχει beauty salon δίνει τον βασικό μισθό + επιδόματα. Οπότε πού τα είδατε εσείς τα πολλά λεφτά, αδυνατώ να καταλάβω.
Τελοσπάντων, επειδή εδώ στο fwkia γράφω τις δικές μου απόψεις, που δε σημαίνει ότι πρέπει να τις ασπάζονται κι οι υπόλοιποι, θα ολοκληρώσω λέγοντας πως μου κάνει κάτι σε μεγάλη γυφτιά να μην αφήνεις πουρμπουάρ. Θυμάμαι τον πατέρα μου να περιμένει να σηκωθούν όλοι από το τραπέζι για να αφήσει εκείνος tip, ενώ οι λοιποί της παρέας είχανε τσεπώσει τα ρέστα. Δε μας περισσεύανε σαν οικογένεια, αλλά δεν έπαιζε ούτε μία στο εκατομμύριο να μην αφήσει κάτι και μάλιστα πάντα ρωτούσε τη μαμά μου αν είχε αφήσει αρκετά. Δεν είμαι φίλη του Ζαμπούνη, αλλά θεωρώ πως είναι θέμα savoir vivre. Και για να εξετάσω και το άλλο άκρο, ούτε είμαι φίλη της υπερβολής. Το να κάνεις λογαριασμό 100 και να αφήσεις φιλοδώρημα 30 ευρώ μου κάνει κάτι σε επίδειξη. Σαν κάτι κοιλαράδες σπόνσορες που χαρίζουν εκατοδόλαρα στις barwomen, σαν τον Βουτσά που ως Αραβας πρίγκηψ χάριζε ρολεξιές στους γκρουμ του ξενοδοχείου. Κι αυτά γυφτιές είναι. Κι όσο κι αν θαυμάζω Abramovic (προεδράρα της Chelsea), με το που διάβασα πως πήγε με την παρέα του να φάει σε κυριλέ εστιτόριο, έκανε τρελλό λογαριασμό κι άφησε 50,000$ tip, έ όσο να ναι, μια ναυτία, μια αναγούλα μου ήρθε. Παν μέτρον άριστον. Φιλιά.

Baby talk

Η φιλενάδα μου γέννησε την Παρασκευή που έλειπα Ρώμη και πήγα χθες να την επισκεφτώ στο μαιευτήριο. Αφού έφαγα τη φρίκη της κίνησης στο ποτάμι και την περαιτέρω κίνηση σε Αττική Οδό και Κηφισίας λόγω αγώνα ΑΕΚ, έφτασα με την ψυχή στο στόμα στο ΜΗΤΕΡΑ. Για να κοντέψω να παίξω μπουνιές με την αγενέστατη μεγαλοκοπέλα στη ρεσεψιόν της κλινικής. Τη ρώτησα σε ποιο δωμάτιο ήταν η φίλη μου καθώς δεν ήθελα να ενοχλήσω με κλήση στο κινητό, και αφού με τεράστια βαριεστημάρα πληκτρολόγησε ένα-ένα και βασανιστικά τα γράμματα του επιθέτου, με ρώτησε με ειρωνικό ύφος αν έχω κάνω λάθος στο μαιευτήριο γιατί δεν έβρισκε ασθενή με αυτό το επώνυμο. Τι μας λες, βρε στουρνάρι, ήρθα από του διαόλου τη μαμά χωρίς να ξέρω σε ποιο μαιευτήριο γέννησε η φίλη μου; Ζώον, σε πληρώνουνε κιόλας. Αναγκαστικά κάλεσα στο κινητό να μάθω σε ποιον όροφο και ποιο δωμάτιο ήταν η φιλενάδα, κι όσο άκουγε η ρεσεψιονίστ τόσο βουρλιζόταν. Μόλις έμαθα τις πληροφορίες, έσπευσα να πάω προς τις σκάλες, φευ όμως η γαϊδούρα επέμενε πως εφόσον δεν είχα το σωστό επίθετο (?!) έχω κάνει λάθος και να πάω στο ΙΑΣΩ (?!) γιατί όνομα τέτοιο δεν είχε καταχωρημένο. Της απάντησα ευγενικά πως η φίλη μου είχε κάνει τελικά εισαγωγή με το επίθετο του άνδρα της και πως όλα είναι εντάξει κι αν γίνεται να ανέβω επάνω γιατί έχω αργήσει. Όχι, όμως, έπρεπε η τρισάθλια να επιβεβαιώσει ότι όντως υπήρχε το όνομα του συζύγου στα αρχεία της γιατί ήταν πεποισμένη πως έχω κάνει λάθος στο νοσοκομείο!!! Περιττό να πω πως της είπα ένα "δε μας παρατάς χριστιανή μου" και την παράτησα σύξυλη να ωρύεται. Δηλαδή, έλεος. Αλλά, καλά να πάθω που δεν είχα ρωτήσει από την αρχή τα παιδιά για τον αριθμό δωματίου και να είχα ανέβει με τη μία, ήθελα να το παίξω τυπική. Ουστ!
Επί της ουσίας τώρα, το μπεμπίνι της κολλητής είναι πανέμορφο, με πολλά μαύρα μαλλάκια και ροδαλά μπουτάκια. Να μου πεις, έτσι είναι όλα τα μωράκια. Όχι, όλα! Το συγκεκριμένο μωρουλίνι είναι απλά λιμπιστερό. Από αυτά τα μωράκια που φωτογραφίζει η Ann Geddes που θες να τα ζουμπίξεις και να τα φας. Ένα φασολάκι τόσο δα... γαλήνιο. Μια ψυχούλα μια σταλιά. Η φίλη μου κι ο άνδρας της περιχαρείς και τρελαμένοι. Είναι έκδηλο πως η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε. Το πόσο χάρηκα με αυτή την οικογενειακή στιγμή, δεν μπορώ να το περιγράψω, σχεδόν ζήλεψα. Κι ακόμα περισσότερο γνωρίζοντας πόσο περιμένανε κι οι δυο τους αυτή τη στιγμή, από την πρώτη μέρα που γνωρίστηκαν. Αν δεν είναι αυτό το νόημα της ζωής, ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι... Έχουν να δώσουν πολύ αγάπη σε αυτή τη ζωούλα και παρά τα "παραπονάκια" του συζύγου ότι ο νεοαφιχθείς junior του έχει κλέψει την πρωτιά στα χάδια και τη φροντίδα της γυναίκας του, είμαι σίγουρη πως έχουμε να κάνουμε με κλασσική περίπτωση χαζομπαμπά! Να σας ζήσει!
Κι εδώ κάπου οφείλω να εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν ξύπνησε το μητρικό φίλτρο επειδή πήγα στο μαιευτήριο κι είδα τα "πυρεξάκια" να πηγαινοέρχονται. Τσουκ. Δεν είμαι από αυτές τις γυναίκες που πάτησαν τα 30 (32 φεύγα, τι να λέμε τώρα) και τις έχει πιάσει το άγχος και η κωλοπιλάλα τύπου "εγώ πότε θα γίνω μάνα;" Sorry, αγάπες μου αλλά αυτό για μένα ισούται με τεράστιο εγωισμό κι ανασφάλεια. Αυτές θέλουν να καλύψουν τα δικά τους κενά και κόμπλεξ και σου λένε μ'ένα παιδάκι θα ολοκληρωθώ και όλα θα έχουν κάνει τον κύκλο τους. Ούτε από τις άλλες είμαι, τις βαμμένες και καλά φεμινίστριες, που θέλουν να δουλεύουν 24/7, να βγάζουν big bucks και να παίρνουν τα manolos τους και δεν έχουν χρόνο παρά μόνο για τον εαυτούλη τους. Αυτές ακούνε μωρουδιακά και βγάζουν σπυριά. Νo way. Φυσικά και θέλω να κάνω μωράκια (όχι για να τα μοστράρω με trendy μάρσιππο, ούτε για να ικανοποιήσω γονείς και παππούδες) αλλά θεού θέλοντος και σπέρματος επιτρέποντος, θα τα κάνω όταν το timing είναι σωστό.
Θυμάμαι μια άλλη φίλη μου "μαμά" που μου'λεγε όταν ήμουν 27-28 ότι ποτέ δε θα είναι σωστό το timing, ποτέ δε θα είσαι σωστά προετοιμασμένη, ποτέ δε θα έχεις τη σωστη δουλειά ή τα αρκετά λεφτά που θα σου επιτρέπουν να κάνεις οικογένεια με την άνεση του καναπέ. Δεν αναφέρομαι σε αυτό το timing. Αναφέρομαι στη σωστή στιγμή με το σωστό άνθρωπο. Και η καραμελίτσα ότι οι γυναίκες ξέρουν ότι βρήκανε τον κατάλληλο όταν νιώσουν ότι μαζί του μπορούν να κάνουν οικογένεια, με εκνευρίζει τα μάλα. Ο "the one" για μένα είναι αυτός που μαζί του θα νιώσω πως έχω "κλείσει" ως γυναίκα. Από εκεί κι έπειτα, τα παιδιά θα είναι η ολοκλήρωση, όχι ο αυτοσκοπός. Αλλιώς, έχεις χάσει το παιχνίδι. Θεωρώ βέβαιο πως αρκετές φίλες μου δε συμφωνούν, τους ζητώ συγνώμη, αλλά αδιαφορώ. Ειδικά σε αυτό το θέμα, ο καθένας πράττει όπως νιώθει. Κι εγώ νιώθω πως προτεραιότητα στη ζωή μου είναι να αγαπώ και να με αγαπούν, να είμαι ερωτευμένη (κι ας λένε όλοι πως ο έρωτας χάνεται με την πάροδο του χρόνου) και να έχω συνοδοιπόρο στη ζωή κάποιον που να με θεωρεί τη γυναίκα της ζωής του, όχι απλά μια γυναίκα με καλό DNA για να του κάνει παιδιά. Αν τώρα όλα αυτά φαντάζουν ουτοπικά ή αν σημαίνουν πως θα είμαι μόνη μου πολύ καιρό, so be it. Συμβιβασμούς σε θέματα ζωτικής σημασίας απλά δεν παίζει να κάνω. Αυτά τα αφήνω για εκείνες κι εκείνους που φοβούνται μη μείνουν στο ράφι. Κι όσο για οικογένεια, ουουουουουουου έχω να δώσω άπειρη αγάπη στα ανηψάκια που ανυπομονώ να κάνει η baby jinx. Φιλιά.

Arriverdeci Beyonce

- Posselene?
- Βαγγέεεεεεεεεληηηηηηηηη!!!
- Do you know my name?
- Beyonceeeeeeeeeeee!!!
- Say my name!
- Beyonceeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!
- Say my name, say my name...
Bootylicioussss... Εντελώς. Θεά. Γλυκιά και χυμώδης, σε καμία περίπτωση δεν τη λες χοντρή (τα ποδαράκια και τα χεράκια της ήταν λεπτούλια) αλλά η κυταρίτιδα πήγαινε σύννεφο, έστω και με το μασαζοκαλσόν. Trust me on this, ήμουν πρώτη σειρά στα καθήμενα και αν άπλωνα το χέρι σχεδόν την ακουμπούσα, που λέει ο λόγος. Οι αφέλειες και το ίσιο μακρύ μαλλί όλα τα λεφτά, την Παρασκευή θα πω στη κομμώτρια να με κάνει ακριβώς έτσι. Βέβαια, θέλω και λίγη δουλειά στη μάπα για να της μοιάσω, αλλά you can't blame a girl for trying. Η σκηνική της παρουσία απλά θεική, κι αυτό το σπάσιμο της μέσης, το λίκνισμα-σήμα κατατεθέν μας έστειλε όλους seventh heaven. Οι κορσέδες και οι γόβες με τις παγιέτες σε οποιαδήποτε άλλη θα φαίνονταν απλά κιτς, σε αυτήν ήταν state of the art. Πιστεύω οι εγχώριες τραγουδιάρες μπορούν πλέον να απενεχοποιηθόυν για τα περιττά κιλάκια και να φάνε επιτέλους ήσυχες καμιά μακαρονάδα και η Παπαρίζου να πάρει την εκδίκηση της από τα tabloids που χλευάζουν τη σιλουέτα της. Θεάαααα (το ξαναείπα). Μοναδικό ατόπημα, η άσπρη ρόμπα με τη κουκούλα, so last year, τη μόστραρε η kylie καιρό πριν κοπελιά, δε στο είπανε οι στυλίστες σου;
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, ΟΚ δεν τρελλαθήκαμε. Μας ξεσήκωσε στην αρχή, μας έβαλε να ετοιμαστούμε για τρελλό χορό και αντί αυτού μας πέθανε στη μπαλάντα και τα tributes. Sorry, αλλά αυτό το ave maria με το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ outfit τύπου άσπιλη νύφη, εντελώς τραγικό και στο videowall ο Οbama, jesus... μόνο ο Γ.Α.Π. έλειπε για να γίνει πιο συγκινησιακή η στιγμή. Έλεος. Και αμάν με τον Micheal Jackson, και η κουτσή Μαρία να προσπαθεί να κάνει cash-in από το θάνατο του. Που όσο ζούσε ο χριστιανός, ορισμένοι ούτε να τον φτύσουν. Τις εντυπώσεις να τις κερδίζετε με τις δικές σας επιτυχίες, ρε, όχι στις πλάτες του πεθαμένου. Τεσπά, περίμενα περισσότερα. Τα καλύτερα τραγούδια τα ακούσαμε σε playback και σε mix ποτ-πουρί. Έκανε μνεία στις Destiny's child, δεν μπορώ να πω, αυτό της έλειπε, αλλά έπρεπε να δώσει βάση στο dance κομμάτι, ο κόσμος πήγε εκεί για τη φάση "shake your booty". Δε θα τη μαλώσω, όμως, η παρουσία και η αμεσότητα της με τον κόσμο ήταν τόσο φυσική, ήταν ευγενική και χαμογελούσε αστραφτερά και τις 2 ώρες πάνω στη σκηνή. Κι η φωνή. φωνάρα. Καμπάνα. Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν γιατί πετούσε τις πετσέτες με τον ιδρώτα της στο κοινό, πόσο μάλλον κι αυτούς που ουρλιάζανε για να τις πιάσουν. Yikes! Να βλέπεις Κέσσαρη (του κοσμηματοπωλείου) και Νεκτάριο (ναι, ναι, αυτόν των νυχτερινών κέντρων) που'χανε κάτσει μπροστά μπροστά να λυσσάνε για να της πιάσουν το χέρι και να μαζέψουν τον ιδρώτα της και να σου 'ρχεται το απόλυτο ξέρασμα. Εννιιγουέϊ.
Στη συναυλία πήγα καπάκι από Ελ. Βενιζέλος. Ήμουν Ρώμη για το ΠΣΚ, facendo la dolce vita. Από το κρεββάτι του πόνου, στην αγκαλιά της Αιώνιας Πόλης, έτσι για να στρώσω και να έρθω στα ίσια μου. Και όχι, δεν έκανα shopping. Ούτε τόσο δα. Ούτε ένα σακουλάκι. Τη via Condotti απλά τη διασχίσαμε, καθώς ψάχναμε με τη φιλενάδα να βρούμε το shaki. Ψέματα, μπήκαμε στο Jimmy Choo, θαυμάσαμε 2-3 ζευγάρια, είδαμε ότι κάνανε γύρω στο χιλάρικο και αποχωρήσαμε με ελαφρά. Αμφότερες δηλώσαμε άφραγκες για άσκοπες "επενδύσεις" κι έτσι το ρίξαμε στις βόλτες, το sightseeing και το dining-in-style. Κοινώς, φάγαμε και ήπιαμε σε ultra chic και μοντέρνα μέρη. Ξεπατωθήκαμε στο περπάτημα (ευτυχώς το Σάββατο μας έκανε super καιρό) και διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά γιατί η Ρώμη αποκαλείται ένα open space μουσείο. Τα στενάκια, το πλακόστρωτο, το ροδακινί χρώμα των κτιρίων, οι βέσπες, οι μονομάχοι που βγαίνανε φωτογραφίες με τους τουρίστες έναντι αμοιβής, οι κομψά ντυμένοι Ιταλοί... άνοιξε το μάτι μας.
Μείναμε στην περιοχή του Trastevere, και καλά το Γκάζι της Ρώμης, αλλά να το πω το κρίμα μου, εμένα ποτέ δε μου άρεσε η περιοχή. Ούτε τις προηγούμενες φορές που είχα πάει, ούτε τώρα, πόσο μάλλον όταν την είδαμε Παρασκευή βράδυ, μετά τη βροχή και με λιγοστό κόσμο να έχει βγει κούτσα κούτσα σαν τα σαλιγκάρια. Δεν μπορώ να πω, βρίθει παραδοσιακών τραττοριών και μικρών μπουτίκ με ψαγμένα ρουχαλάκια, αλλά St. Germain δεν είναι και δε θα γίνει. Θα έλεγα καλύτερα ότι είναι Ψυρρή meets Γκάζι through Πλάκα. Ωστόσο, ήταν ωραία για ένα γρήγορο πέρασμα κι ένα κομμάτι παραδοσιακής πίτσας (το οποίο μας το έκοψαν με το ψαλίδι και πληρώσαμε με το κιλό - αυτό δεν το είχα ξαναδεί) και δια μέσου Ponte Garibaldi την κάναμε για down town. Τι piazza Navona, τι piazza Colonna, τι Campo dei fiori για ένα βράδυ... Εκεί να δεις ζωή, χύμα στην πλατεία. Κι όπως μάθαμε, πλέον απαγορεύεται η υπαίθρια κατανάλωση αλκοόλ σε γυάλινο μπουκάλι, γιατί παλιά όλοι γινόντουσαν λιάρδα, τα σπάγανε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κι ανοίγανε κεφάλια.
Βγήκαμε και με την Ιταλίδα φίλη μου και τον αρραβωνιαστικό της, μας φέρανε και δυο πεφτούληδες για συνοδεία, classic italian φάτσες, με φουλαράκι και παπουτσάκι μυτερό. Ωραίο κρασί από τη Σικελία, πολύ καλό φαγητό, θαμώνες μοντέλα και αισθητική minimal. Το bar restaurant μετατράπηκε σε dancing club στις 24,00 και λες και βρέθηκες αλλού, καθώς ξαφνικά όλοι μα όλοι άρχισαν να καπνίζουν. Σαν πούστηδες, μην πω χειρότερα σαν Έλληνες. Κρίμα και είχαμε χαρεί που παντού απαγορευόταν το φουμάρισμα. Προφανώς το συγκεκριμένο μαγαζί ήταν κάτι σαν το rock, ο αντικαπνιστικός νόμος ισχύει για όλα τα άλλα μαγαζιά πλήν αυτού χαχαχα.
Εν κατακλείδι, πάλι τα κατάφερα να περάσω ένα full Σαββατοκύριακο και να "live up to my reputation", που δεν είναι άλλο από το λαγουδάκι της Duracell. Όπως λέει και ο μικρός, η stamina μου είναι ανεξάντλητη. Το ότι βέβαια παρά την αντι-βίωση δεν αισθάνομαι να έχω γίνει καλά (με εξαίρεση τον πυρετό, που μας άφησε ήσυχες από την πρώτη μέρα λήψης του φαρμάκου) και το ότι αντί να κάτσω στα αυγά μου να ξεκουραστώ και να αναρρώσω, εγώ στα πρόθυρα της κατάρρευσης σερνόμουν στα κολοσέα και τις συναυλίες, θα΄πρεπε να μου χτυπήσει ένα καμπανάκι. Αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, το μόνο καμπανάκι που ακούω είναι αυτό του δεύτερου γύρου που έρχεται σε 15 μέρες. Arriverdeci.

Να χάνεσαι στα βιβλία

Τις προάλλες (πριν αρρωστήσω, ντε) είχα πάει στο Public του Συντάγματος για να παραλάβω τα εισιτήρια για τη συναυλία της Beyonce. Δε θα αναλωθώ σε λεπτομέρειες αναφορικά με την ταλαιπωρία που υπέστην από την κατά τα άλλα συνεργάσιμη Ticketnet και τη μη αποστολή των εισιτηρίων στο χώρο μου, ούτε με την ταλαιπωρία που υπέστην για να προσεγγίσω την πλατεία Συντάγματος μέσω της αιωνίως μποτιλιαρισμένης Σταδίου, και να βλαστημίσω την ώρα και τη στιγμή μέχρι να αφήσω το αμάξι σε πληρωτικό πάρκιγκ. Το όλο εγχείρημα μου στοίχησε σε βενζίνη, πάρκιγκ, ταλαιπωρία όσο τα ίδια ακριβοθώρητα εισιτήρια (ε, ναι, μετά στα καπάκια είναι που έπεσα τέζα, άρα υπολογίζω και τα κερατιάτικα τα "νοσήλεια" χοχο). Τεσπά, μην παρεκκλίνω του θέματος. Το οποίο είναι το πόσο μου άρεσε η περιπλάνηση μέσα στο public. Είχα ξεχάσει πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι μια εξόρμηση σε τέτοιου είδους μαγαζιά. Είχα να τη βιώσω από τις καλές εποχές μου ως φοιτήτρια στο Λονδίνο και ως erasmus στο Βέλγιο. Στη μεν αγγλική πρωτεύουσα ήταν τα Waterstones και τα Borders, στις Βρυξέλλες ήταν η Fnac. Εντάξει, τα πρώτα ήταν κυρίως βιβλιοπωλεία, αλλά είχανε της παναγιάς τα μάτια μέσα.
Καταρχάς, μέχρι πρότεινος στην Ελλάδα δεν υπήρχε καν ο όρος βιβλιοπωλείο-πολυκατάστημα. Ο Ελευθερουδάκης κι ο Παπασωτηρίου πήρανε τις μορφές που έχουν τα σημερινά flagship stores τους στην Πανεπιστημίου αφού γύρισα από τις σπουδές, circa 2000. Τώρα, αν πέφτω έξω κάνα χρόνο give or take, εντάξει μη με φάτε. Ξέρω σίγουρα ότι, μέχρι το 1995 που έφυγα στο εξωτερικό, βιβλιοπωλείο επισκεφτόμουν για τους εξείς μόνο λόγους: στης γειτονιάς για να αγοράσω τα σχολικά βιβλία και τη συναφή σχολική προίκα, στα κεντρικά στον Πειραιά για να πάρω τα βιβλία των ξένων γλωσσών και σε ένα χαρτοπωλείο κάπου στην Ακαδημίας για να προμηθευτούμε τα υλικά για το μάθημα των Τεχνικών (α, ρε κανσόνε και ραπιδογράφους που είχα χαλάσει εκείνη την περίοδο). Δεν υπήρχε το one-stop-shop. Ακόμα και τα jumbo/carrefour που είχανε τα πάντα, δεν πουλούσαν σχολικά βιβλία. Το concept Ιανός, Floral κλπ κλπ ήρθε πολύ μετά στο ελλάντα.
Με όλο το σεβασμό σε φίλες/φίλους που δουλεύουν σε βιβλιοπωλεία ή εκδοτικούς οίκους τόσο για την εξειδίκευση που προσφέρουν οι μεν να πουλάνε βιβλία Νομικής, οι δε βιβλία επιστημονικής κατεύθυνσης, όσο και για το ότι είναι ελληνικές οικογενειακές επιχειρήσεις, αν ήθελα να περάσω ένα όμορφο και διαφορετικό απόγευμα, ειδικά όταν θα πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, θα πάω σε κάτι σαν το Public ή στη Fnac, αν και με χαλάει ο χαμός του the mall κι όσο για το υποκατάστημα της Γλυφάδας, κινδυνεύω να με ρουφήξει ο Hondos παραδίπλα. Κι εξηγούμαι: μέσα στο πολυκατάστημα νιώθεις σαν παιδί μέσα στο σοκολατοεργοστάσιο του Τσάρλυ. Κάθε όροφος είναι σαν το kinder έκπληξη. Θεματικές ενότητες για τα βιβλία, dvd, cd, πόστερ, είδη δώρων, gadgets, laptop... ένας όμορφος πολύχρωμος κόσμος. Κρυφές γωνιές για να ξεφυλίσεις (ή ακόμα και να διαβάσεις ολόκληρο, αν είσαι μάγκας) το βιβλίο που κέντρισε το ενδιαφέρον σου, trendy καφετέρια να πιεις το capuccino σου..., wi-fi corner, συμπαθέστατοι πωλητές (στανταράκι φοιτητές που συμπληρώνουν το χαρτζηλίκι)... δεν ξέρω, εμένα αυτά μου κάνουν πολύ cosy και πολύ παιχνιδιάρικα.
Από την άλλη, δεν αντιλέγω, είναι το σκηνικό του μαγαζιού της Meg Ryan στο "You've got mail". Sorry, αλλά πού έχουμε τέτοιο νεραιδένιο μαγαζί στη γειτονιά μας ρε παιδιά να σπεύσουμε... Ανέφερα πιο πάνω παραδείγματα δυο πολύ όμορφων χώρων στο κέντρο, που έχουν μπει πια στο νόημα πως δεν αρκεί να πουλάς καλά και ψαγμένα βιβλία. Πρέπει να κάνεις και κατιτίς παραπάνω για να προσελκύσεις τον κόσμο. Να καλέσεις το συγγραφέα να μιλήσει για το έργο του, αλλά να μην είναι μια βαρετή διάλεξη στην οποία να παρουσιάζει ένα απρόσωπο και παγερό ρεζουμέ. Να σερβίρεις κάνα καφέ κι αν δε σε παίρνει οικονομικά να τον προσφέρεις δωρεάν, κάνε συνεργασία με τον Κώστα, τον Στ'Αρμπακ ή το Γρηγόρη. Κάνε μια μικρή γωνιά παιδότοπο να παρκάρει η πονεμένη μάνα το καρότσι και να ξαποστάσει πέντε λεπτά να μελετήσει αν θα πάρει τις συνταγές της Λόη ή του Παρλιάρου (ξέρω, ξέρω, μαγείρισα η μια, ζαχαροπλάστης ο άλλος, ξέρω είπαμε). Να κάνεις θεματικές βραδυές με μουσική - ει δυνατόν ζωντανή. Και πάνω απ'όλα: προσωπικό με αγάπη για το βιβλίο, να ξέρει ρε αδερφέ κι ένα δυο πράγματα να σου εξηγήσει, να σου προτείνει, να σε βγάλει από το δίλημμα για ένα δώρο.
Σε αυτούς που θα σπεύσουν να πουν πως τέτοια αμεσότητα με τον πελάτη μόνο σε μικρά συνοικιακά βιβλιοπωλεία πετυχαίνεις, έχω να απαντήσω πως όταν ήμουν στο Λονδίνο αγόραζα 5 βιβλία paperback την εβδομάδα, χωρίς να υπολογίζω τα βιβλία της Νομικής και τα βοηθήματα. Κι αγόραζα βιβλία και λευκώματα για δώρο. Ούσα στην Ελλάδα, το πολύ να παραγγέλνω κάνα περίεργο coffeetable book που θέλω από το amazon και όσο για τα δώρα στις φίλες μου να'ναι καλά το accesorize. Με λίγα λόγια, δε με συναρπάζει η προοπτική να πάω στην Ιπποκράτους για να αγοράσω ταξιδιωτικούς οδηγούς, στην Ακαδημίας για κάποιο δοκίμιο και στη Σίνα να πάρω κάποιο λεξικό. Είναι απλά boring... dohhh. Ενώ πας σε στολισμένο πολυόροφο κατάστημα, κάνεις τη βόλτα σου πάνω κάτω με τις κυλιόμενες, ξεφυλλίζεις τα πάντα, ακόμα κι αυτά που ούτε θα αγόραζες, ούτε θα διάβαζες ακόμα κι αν στα χαρίζανε, χαζεύεις τον κόσμο, ακούς χαρούμενη μουσικούλα, κάνεις γνωριμίες, ξεχνάς να φύγεις... Priceless.
Και ολοκληρώνοτας, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, όχι δε με προσλάβανε από το τμήμα marketing του εν λόγω καταστήματος. ΄Αλλωστε, αν δεν ήταν να πάρω τα tickets, ίσως να μην πατούσα πόδι ποτέ εκεί. Απλά, ήταν μια ξεμυαλιστική εμπειρία, που με πήγε δεκαπέντε χρόνια πίσω, θυμήθηκα πόσο τραλαλά ήταν να περιμένω το επόμενο βιβλίο του John Irving ή της India Knight (οι DanBrown της εποχής μου), να περπατάω στον ημιόροφο του waterstones που έτριζε (150χρονών οίκημα, τι περίμενες) και να βουλιάζω στον Chesterfield καναπέ στο υπόγειο μ'ενα cinammon roll στο ένα χέρι κι έναν αχνιστό mocha latte στο άλλο. Ώρες ώρες... λέω Αγγλία... μεγάλες στιγμές. Τις οποίες θα αναβιώσω σε 20 μέρες. Και πριν τη Sloane Street στο Knightsbridge, λέω να χτυπήσω μια Gower Street, έτσι for old times sake. Δέχομαι παραγγελίες για τα διαβάσματα σας-μόνον. Για τα είδη dutyfree, ότι προλάβετε μέχρι αύριο που πάω Ρώμη. Φιλιά.

Τέσσερις μέρες στο πουθενά

Πώς τα κατάφερα, είναι άξιον απορίας. Τέσσερις μέρες με τον πυρετό να ανεβοκατεβαίνει σα γιο-γιο, χωρίς όμως να ξεπερνάει τα ανώτατα όρια του 38.5 και τα κατώτατα του 37.2. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο, μου ζαλίσανε όλοι τα συκώτια να πάω στο γιατρό. Ο κάθενας είχε και το γιατροσόφι του, τη συμβουλή του. Δε λέω, κάνα δυο συμβουλές τις άκουσα (όπως την αλλαγή από depon σε ponstan που μ'έκανε να ιδρώσω σε χρόνο dt - thanks, "κουμπάρα") αλλά ρε παιδί μου, αυτό με τις κομπρέσες και τα ξύδια, ούτε να το μυρίσω. Ήταν ένα τέλειο Παρασκευοσαββατοκύριακο. Ούτε στον εχθρό μου.
Το ιστορικό πίσω από τις μαρτυρικές μέρες καθόλου εντυπωσιακό. Ήδη από την Πέμπτη είχα αρχίσει να νιώθω κάτι κρυάδες και κάτι κομάρες, αλλά δε με εμπόδισαν να παρακολουθήσω την παράσταση του Παπαϊωάννου στο ανακαινισμένο Εθνικό (το πνευματικό παιδί, λέει, του αείμνηστου Κούρκουλου). Γύρισα απο τη δουλειά, άλλαξα, χαπακώθηκα με comtrex για το συνάχι (γιατί η καψερή νόμιζα πως είχα να κάνω μ'ένα ταπεινό συναχάκι) και κατά την προσφιλή μου συνήθεια βγήκα ξεκάλτσωτη στους δρόμους. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια πήρα ταξί για να πάω στο θέατρο - δεν είμαι familiar με τα κατατόπια κι η μαμά με είχε προειδοποήσει για τις παρακείμενες αποθήκες με "κινέζικα" και όλο το συφερτό που τις συνοδεύει. Χάρη στον πανέξυπνο και πολυτάλαντο ταξιτζή κατάφερα να φτάσω με καθυστέρηση δεκαλέπτου, να με αφήσει 2 τετράγωνα πιο κάτω στην Αγ. Κωνσταντίνου και να μου πάρει 10€ από το Π. Φάληρο. Ευτυχώς το πονεμένο τάκα τούκα των δεκάποντων στο πεζοδρόμιο έκανε τον security του θέατρου να με λυπηθεί και να μου υποδείξει την πόρτα των VIP για την είσοδο (ΌΛΕ!!!) και εντελώς ξεψυχισμένη συναντήθηκα με τη φιλενάδα.
Ένα τέταρτο αργότερα βυθισμένες στα βελούδινα καθίσματα της πλατείας μέναμε αποσβολωμένες από τη μεγαλειώδη πατάτα που λεγόταν "ΠΟΥΘΕΝΑ". Εντελώς για το που... άντε για το πουθενά θα πω, γιατί κάποια ψυχή μου έκανε την παρατήρηση ότι με το να γράφω βωμολοχίες χάνω κάτι από τη γλυκειά γυναικεία μου υπόσταση. Ε, συγνώμη, αλλά άμα το έργο ήταν μαλακία φταίω εγώ να το γράψω έτσι όπως ακριβώς το βίωσα; Η παράσταση ήταν απλά ανύπαρκτη. Είκοσι-τόσοι χορευτές να βολοδέρνουν πάνω κάτω, μπρος πίσω, ντυμένοι στα σύνηθη χρώματα του Μητσάρα (δηλαδή μουντίλα σκέτη), χωρίς μουσική επένδυση. Τίποτα. Άψυχο, άνευρο, άχρωμο. Μα, ενετελώς για το πουθενά. Το όλο δρώμενο εξυπηρετεί τον εξής σκοπό και μόνο: να αναδείξει τις σκηνικες δυνατότητες του θεάτρου. Καταπακτές, σκοινιά, σκάλες, σύρματα, κυλιόμενοι διάδρομοι, τρύπες, πόρτες, έξοδοι κινδύνου, κάγκελα και αιωρούμενες μεταλλικοί ράβδοι.
Κι η κορύφωση στο τελευταίο δίλεπτο με ένα άνευ λόγου και προηγουμένου Full Monty. Το τσουτσούνι του απολλώνια γυμνασμένου παιδαρά φόρα παρτίδα (ήταν και μικρό, παρατήρησε η παρέα μου) και ο θάμνος της καχεκτικής στα μούτρα μας. Ε, όχι! Μητσάρα, σ'αγαπάω, έχω επικροτήσει ότι έχεις κάνει ως τώρα, ακόμα και η Μήδεια2 μου άρεσε κόντρα στο ευρύ κοινό, αλλά με αυτό το πόνημα δεν κάνεις πρεμιέρα του Εθνικού και κυρίως το τσουτσούνι του χορευτή σου δεν το μοστράρεις έτσι θρασύτατα στα μούτρα της κυρίας Αρβελέρ, της κυρίας Σημίτη, της Κυρίας Παπανδρέου και του τέως & νυν Προέδρου της Δημοκρατίας που ήταν πρώτη σειρά. Λίγη αιδώς δε βλάπτει. Επειδή στο θέμα αυτό αναφέρθηκα εκτενώς στο facebook, δε νομίζω πως θα προβώ σε περεταίρω αναλύσεις, γιατί και πολύ αξία του έδωσα. Επειδή, όμως, κάποιοι θα σπεύσουν να πουν πως το γυμνό είναι art statement, κι επειδή ίσως ακούστηκα κάπως ηθικολόγος, ναι συμφωνώ η τέχνη είναι όπως την αντιλαμβάνεται κανείς. Προσωπικά, εμένα αυτό το κομμάτι προσέβαλε την αισθητική μου (όσο κι αν τα σμιλεμένα κορμιά των χορευτών θα ήταν χάρμα οφθμαλμών σε οποιοδήποτε άλλο context) και μου άφησε μια γεύση ξυνή, σαν να παρουσιάστηκε μόνο και μόνο για να προκαλέσει έντονο σχολιασμό, γιατί το υπόλοιπο 30λεπτο ήταν απλά άκυρο.
Ευτυχώς μετά την παράσταση πήγαμε για coctails στο αγαπημένο στέκι της φιλενάδας που είχε party για το winter bar. Εντάξει, οι άνθρωποι έστησαν κάτι πολύ όμορφο, το έχω γράψει σε πολλές αναρτήσεις προσφάτως, αλλά ρε παιδιά, γιατί στο ισόγειο, απλά γιατί; Όταν διαθέτεις μπαρ στον α' όροφο με μία από τις καταπληκτικότερες θέες στην Ακρόπολη, είναι απλά κρίμα για χάρη του μπούγιου, του τζέρτζελου να κάνεις πάρτυ στο ισόγειο. Μέγα foul. Στα συν ωστόσο ο αφρώδης οίνος που προσφέρανε για το καλωσόρισμα, εμένα μου άρεσε πολύ. Ήπια κι ένα apple martini (ή appletini) και η φιλενάδα μια δυνατούτσικη για τα γούστα της caipiroska και την κάναμε με ελαφρά. Αλλά, για να είμαι ξεκάλτσωτη... ακόμα και το ότι μαζεύτηκα νωρίς, δε βοήθησε διόλου. Τι να σου κάνει το comtrex... H ζημιά στο ανοσοποιητικό σύστημα είχε γίνει...
Και έτσι φτάσαμε στο πολύπαθο ΠΟΥΣΟΥΚΟΥ. Που να μη ζήσω άλλο τέτοιο θεέ μου. Από Παρασκευή βράδυ έως Δευτέρα απόγευμα πυρετούλης ασανσέρ, ματάκια να τρέχουνε σα βρυσούλες, φωνούλα που να παρεπέμπει σε νταλικέρισα, λαιμουδάκος γρατζουνιστός και πλευράκια να πονάνε και να τρίζουν. Η μεγαλύτερη απόσταση που κάλυψα ήταν από το κρεββάτι στην τουαλέτα...χαχαχα. Ψέμματα, έκανα το λάθος το Σάββατο να πάω στη δουλειά για 2 ώρες, μέχρι που αντιλήφθηκε τα χάλια μου ο ξάδερφος και μου έδωσε αναρρωτική. Ουστ, μου λέει, τράβα σπίτι μωρή άρρωστη. Να πω ότι είχε άδικο, δεν είχε ο χριστιανός. Και άρρωστη και μωρή=χαζή που σηκώθηκα από τα ζεστά να πάω στη φάμπρικα. Από το Σάββατο το μεσημέρι ξαναντύθηκα και βγήκα από το σπίτι χθες το πρωί. Ένα κιτρινιασμένο και ξεμαλλιασμένο ανθρωπάκι κατάντησα.
Σημασία έχει πως χθες έφτασε ο κόμπος στο χτένι κι ο επίμονος πυρετός μ'έκανε να τα δω λιγάκι κωλυόμενα. Και πήρα τη μεγάλη απόφαση να πάω στο νοσοκομείο. Οικτρό λάθος! Εκτός του ότι με αντιμετώπισαν σα μολυσματικό περιστατικό - ΟΚ πες ότι λόγω Η1Ν1 είναι standard procedure η απομόνωση και η μάσκα που μου κοτσάρανε) εκτός του ότι με γδύσανε (μεταφορικά και κυριολεκτικά)εκτός του ότι με κρατήσανε 2 ώρες στην αναμονή, συν τοις άλλοις με βάλανε να υπογράψω ότι αρνήθηκα να κάνω το test της γρίππης. Που κοστίζει 200€. Και που δεν το καλύπτει καμία ιδιωτική ασφάλεια (μαλάκες είναι;) Σα να σου λένε, ή το κάνεις και σκας τα διακόσια ή άμα τυχόν αποδειχθεί μετέπειτα ότι είχες τους χοίρους, το νοσοκομείο (ιδιωτικό, ξέχασα να το πω) νίβει τας χείρας. Σε τι κόσμο ζούμε ρε φίλε, μπροστά πας μόνο αν έχεις λεφτά. Φαντάσου να πήγαινα στο ΙΚΑ δηλαδή. Τεσπά, μετά τις αιματολογικές και τις ακτινογραφίες και τους ορούς και τα συναφή, η διάγνωσις προέκυψε οξεία ιγμορίτιδα με αντιβιωτική θεραπεία δέκα ημερών. Κουάξ! Μωρέ, δεν καθόμουνα σπιτάκι μου άλλες 2-3 μερούλες, τι τα'θελα...
Το πάθημα μάθημα (και ειδικά για την τσέπη μου που πόνεσε και με τα 90€ που έσκασα για 2 κουτιά αντιβίωσης) κι από και στο εξής δύο τα τινά: θα ντύνομαι καλύτερα, με βαρύνουσα σημασία στις κάλτσες και θα αναζητήσω γιατρό που έρχεται στο σπίτι. Όσο και να χρεώσει τη ρημάδα την επίσκεψη, δε θα με βάλει να κάνω περιττές εξετάσεις για να χρεώνει την ασφάλεια κι εμένα να πληρώνω τη συμμετοχή. Τον οποίο φυσικά θα καλώ και από την πρώτη μέρα πυρετού (άντε τη δεύτερη, μη καταντήσω κι υποχόνδρια) να μου γράφει κάνα φαρμακάκι της προκοπής και να γίνομαι περδίκι στο άψε σβήσε γιατί αυτή την κλεισούρα των τελευταίων ημερών δεν την παλεύω. Η άλλη φιλενάδα μου έγραψε πως η απουσία μου έγινε αισθητή...μπορεί... σε 2-3 ανθρώπους. Και τους ευχαριστώ για τα μηνύματα συμπαράστασης, μέσα στο παραλήρημα άκουγα το κινητό να κάνει beep beep, τώρα αν σε κάποιον δεν απάντησα, ζητώ ταπεινά συγνώμη, ήταν υπεράνω των αντοχών μου. Σήμερα που άρχισα να παίρνω τα πάνω μου υπόσχομαι θα αναζητήσω τις χαμένες κλήσεις. Φιλιά.