Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Το βρεγμένο γατί



Αισθάνομαι την ανάγκη να βγω και να φωνάξω "πότε επιτέλους θα σταματήσει να πονάει", να ουρλιάξω... αλλά και τι καλό θα βγει; Θα κλείσει η φωνή, θα πονάει ο λαιμός και θα με πάρουν και για μουρλή.
Μάλλον την απάντηση την ξέρω, δε θα σταματήσει ποτέ να πονάει, απλά σε ορισμένες φάσεις θα με απασχολούν άλλα θέματα και ο πόνος θα ξεχνιέται - προσωρινά.
Έφυγα χθες από το στέκι της κολλητής, με φοβερό πονοκέφαλο και χωρίς να έχω καταφέρει να κάνω κεφάλι. χοχο, τι σχήμα οξύμωρον είναι αυτό. Μπήκα στο αυτοκίνητο και με υποδέχτηκε ο Αντωνάκης... "Όλα στη ζωή αλλάζουν, μάτια μου... λένε θα 'ρθουν δύσκολοι καιροί... μα εμένα δε με νοιάζει τίποτα... δε φοβάμαι, έρωτα μου... στα παπούτσια τα παλιά μου έχω γράψει την παλιοζωή...". Έβαλα πρώτη, τάπωσα το γκάζι κι έριξα τα 200 άτια μου στο δρόμο. Κι εκεί που λίγο πριν φτάσω Φάληρο, μ' έπιασε το παράπονο, με πιάσανε το κλάματα και η ξαφνική επιθυμία να μη στρίψω στο στενό μου αλλά να συνεχίσω μέχρι το Κολωνάκι, να παρκάρω στν Ευαγγελισμό και να μπουκάρω μέσα στο rock να τα κάνω όλα πουτάνα. Κι αφού προσπέρασα το στενό μου, κι αφού κατάπια τους λυγμούς και προσπάθησα να ηρεμήσω την καρδιά μου, έστριψα στο μεθεπόμενο στενό και επέστρεψα safe sound στη βάση μου. Εγώ "βρεγμένο γατί" δε θα γίνω ποτέ, τ' ακούς; Κάτσε εσύ να τα σπας στο Rock και αλλού και άσε μου εμένα τον Αντώνη. Τουλάχιστον αυτό, μου το χρωστάς.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Ο Αντωνάκης



Γειά σου, ρε Αντώνη με τα ωραία σου, καλά τα είπες και χθες βράδυ... φωνή δε βγαίνει από τα πνευμόνια!
Κόντεψα να πάθω μια κρισάρα χθες λίγο πριν βγω, μια κρισάρα από αυτές που μου χτυπάνε το καμπανάκι ότι χρειάζομαι ιατρική παρακολούθηση. Μου λέει η φιλενάδα ότι χρειάζομαι συμπλήρωμα διατροφής, μια βιταμίνη λέει που κάνει καλό στο νευρικό σύστημα. Καλά, λίγο ακόμα και κατευθείαν στο τρελλάδικο.
Άργησα να φύγω δέκα λεπτά από το μαγαζί, έπεσα πάνω στη γαμο-πορεία που γινόταν στο κέντρο (ναι, ναι, την ώρα που εγώ κατέβαινα τη Μαρασλή εδέησε ο καλός μπατσούλης να βάλει την κορδέλα και να διακόψει την κυκλοφορία στη Β. Σοφίας). Τέλεια! Στούμπωμα μετά μέχρι το Καλλιμάρμαρο και όλοι οι ηλίθιοι οδηγοί χθες βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, μουτζώνω πανηγυρικά κι ένα βλαχαδερό με πινακίδες ΡΟΗ (ρε ουστ στο χωριό σου, αποκέντρωση τώρα), όλα τα φανάρια κόκκινα μπροστά μου, φτάνω με 40λεπτά καθυστέρηση σπίτι. Και φυσικά, ένας ευσυνείδητος γείτονας έχει σταθμεύσει το κάρο του σύριζα στην είσοδο του πάρκινγκ, άρα δεκαπέντε μανούβρες να βάλω μέσα το δικό μου κάρο, του δίνω και μια στον προφυλακτήρα, έτσι να είναι όλη δική του και να τη χαίρεται. Δεν το έκανα επίτηδες, δυστυχώς, αν και πολύ θα γούσταρα. Γαμώτο, μου έχουν τελειώσει τα πορτοκαλί αυτοκολλητάκια "είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου θέλω". Καταφέρνω με άπειρα νεύρα να μπω μέσα στο γκαράζ, η μαλακία κινητό (άμα ξαναπάρω εγώ νόκια να με φτύσετε) κολλάει την ώρα που πρέπει να στείλω μήνυμα στη φίλη μου να ξεκινήσει από τη Βούλα. Και προκειμένου να ξεκολλήσει, πάω να βγάλω τη μπαταρία: ναι πώς το θες εσύ, με φρεσκοβαμμένο manicure να αφαιρέσεις το μικροσκοπικό κάλλυμα και να σύρεις τη βρωμο-μπαταρία, καλά άστο, εννοείται πως μέσα στη σύγχιση και τον πανικό άρχισα να το κοπανάω πάνω στο τιμόνι, με το καταπληκτικό αποτέλεσμα η μπαταρία να εκτιναθεί προς άγνωστη κατεύθυνση μέσα στο αυτοκίνητο. Τέλεια, δε θα μπορούσαν να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Πού'ν΄το, που'ντο το δαχτυλίδι για κάνα πεντάλεπτο κι εκεί κάπου το χάνω κι αρχίσω να στριγγλίζω! ΝΑΙ, ΝΑΙ στριγγλιές και κλάμματα μαζί: δε γίνεται να μου συμβαίνουν όλα σήμερα! Κατεβαίνει κι ο γείτονας του β' ορόφου να δει από που προέρχονται οι στριγγλιές, του χώνω κι εκείνου μερικά ασυνάρτητα και τρέχω προς το διαμέρισμα, με το ημιτελές κινητό, το ημιχαλασμένο manicure, τη σαραντάλεπτη καθυστέρηση και την αγωνία αν έχω δεύτερη συσκευή πάνω στο σπίτι ώστε να καλέσω τη φιλενάδα μου.
Τέλεια, η βραδυά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Κλάμα γοερό, για άνευ λόγου και ουσίας αφορμή. Και θα πήγαινα στον Αντωνάκη - για some fucking serious κλάμα!
Τελικά όλα καλά πήγανε, από τη στιγμή ειδικά που με παρέλαβε η φίλη μου είκοσι λεπτά αργότερα, μου έδωσε κάτι εμψυχωτικές συμβουλές και βουρ για την αρένα. Τραπεζάκι με ανθρώπους που πρώτη φορά έβλεπα, φιλήσυχους ωστόσο και κάνανε μπαμ ότι μπουζούκια πάνε μια φορά στα 5 χρόνια, εάν καταφέρουν να βρουν baby sitter για τα μωρά, γατιά, σκυλιά. Πλακωθήκαμε στα κρασιά εκεί με την άλλη, και να το γέλιο, να το τραγούδι, να ο χορός. Όλος ο πανικός, ο αποπροσανατολισμός και οι νευρικές κρίσεις στα αζήτητα.
Ο Αντωνάκης είπε τα δικά του, εμείς είπαμε τα δικά μας, φωνή δε βγαίνει σήμερα! Πρώτο τραπεζάκι πίστα, λίγο πιο ξενερεουά από τα πίσω τραπέζια όπου πιπίνια και γκομενάκια δίνανε ρέστα στο χορό.
Α, και παίρνοντας το παλιό κινητό μαζί, εφόσον δεν είχα χρόνο να αναζητήσω τη (σι)χαμένη μπαταρία του ηλίθιου νόκια, ήμουν περιχαρής ότι μέσα δε θα είχε στοιχεία επικοινωνίας, άρα όσο και να έπινα, δε θα έπεφτα στη λούμπα να κάνω κάνα drunk dial στο fitsoula. Ναι, καλά, κάνε χαρές εσύ. Τελευταίο sms που είχα αποστείλει με αυτό το ρημαδοκινητό ήταν σ' εκείνον, τον δωδέκατο. Έλεος, πυροβολήστε με! Ευτυχώς, όμως, και να'ναι καλά ο χριστιανός, είχε τη φαεινή ιδέα την ώρα που τον χώριζα να με απειλήσει ("μην τυχόν και γυρίσεις σα βρεγμένο γατί"), όπερ σημαίνει ότι το Βόσπορο όλο να πιω, τις σάρκες μου να βγάλω και να ξελαρυγγιαστεί ο Αντωνάκης να τραγουδάει "ποτέ, μη λές ποτέ" δεν του δίνω το παραμικρό δικαίωμα να χαρεί ότι πεθαίνω για την πάρτη του. Να μη σώσω! Το γατί ξεπόρτισε! Κι ευτυχώς, ούτε εσεμέσια ούτε κλήσεις. Κυρία!
Το ίνδαλμα μου, παρεπιπτόντως, παρολίγο να κάνει την κουτσουκέλα και να στείλει μήνυμα στον παπαστρούμφ, της έπιανα όμως την πάρλα και μέχρι να καλέσει τον αριθμό, ο Αντωνάκης είχε περάσει στο επόμενο στίχο απο εκείνον της αφιέρωσης. Μπουαχαχαχα Τον πούλο, παπαστρουμφ και fitsoulas. Γιατί έχω εσένα πλάι μου...

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Το μυστήριο της χαμένης κλήσης

Και να που σήμερα τελικά αποκαλύφθηκε ο ένοχος των πρωινών ανώνυμων κλήσεων στο κινητό. Τράπεζα forever. Εντάξει, ο νους μου εκεί είχε πάει αρχικά. Ψιλο-ντρέπομαι, ωστόσο, που υποψιάστηκα και έβαλα με το νου μου κάτι κουλά σενάρια. Αλλά, όταν έχεις μπλέξει μ'έναν άνθρωπο σαν τον fitsoula, τόσο χωμένο στο ψέμα και την υποκρισία, τα conspiracies theories που κατά καιρούς έβαζα στο μυαλό μου, έμοιαζαν παιδικά παραμυθάκια μπροστά στα μούσια που άκουγα από εκείνον.
Επιβεβαίωσα με την κατά τα άλλα ευγενικότατη κυρία που με κάλεσε εκ μέρους της τράπεζας ότι όντως εκείνη με καλεί εδώ και μέρες με απόκρυψη αριθμού και μάλιστα ήταν εκείνη η οποία με ζήτησε με το ονοματεπώνυμο τη Δευτέρα και κατόπιν μου το έκλεισε στεγνά στα μούτρα.
Αυτό που φυσικά δε διευκρίνησα είναι ποιος άρρωστος με κάλεσε Κυριακή προς Δευτέρα ξημερώματα να ακούσει τη γαιδουροφωνάρα μιας ταλαίπωρης ψυχής. Άβυσσος. Ο κόσμος έχει πολλά ζόρια τη σήμερον ημέρα!
Πάντως, μιλώντας για ζόρια, προσφάτως αποφάσισα να κάνω ξεκαθάρισμα σε διαφόρων ειδών "αποστήματα": από εδώ και στο εξής όλες οι ανοικτές πληγές που μου προκαλούσαν περαιτέρω φλεγμονές, τα "βαρίδια" που με τραβούσαν στον πάτο και γενικώς τα σημεία του παρελθόντος να τα αφαιρέσω με χειρουργική μέθοδο, λαπαροσκοπικά μία κι έξω. Όπερ σημαίνει ότι διαγράφω πρόσωπα που με κρατούσαν πίσω, άτομα με τα οποία είναι πλέον άκυρο να κρατάω και την παραμικρή επαφή. Δηλαδή ξαδέρφες, κολλητοί και πρώην να πάνε στην ευχή του θεού.
Δεν αντέχω άλλο να ανοίγω το φατσοβιβλίο μου και πάνω πάνω στο newsfeed να βλέπω τη φάτσα του κολλητού του fitsoula να έχει αναρτήσει δεκεπέντε φωτογραφίες με τον fitsoula κι άλλους δέκα παρατρεχάμενους αγκαζέ, σε εκστασιακές στιγμές μέσα στο Rock. Δεν αντέχω να ανοίγω το msn και να βλέπω την κάθε κατακαημένη δήθεν φίλη να γράφει στο status της πόσο ωραία πέρασε με την άλλη δήθεν κολλητή στο τάδε μαγαζί. Ουστ. Αφαιρείται άμεσα - χωρίς αναισθητικό.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Ανάγωγοι άνθρωποι - μέρος δεύτερον

Σήμερα κάλεσα μια φίλη στο κινητό με την οποία προσφάτως έχουμε ψυχρανθεί. Την κάλεσα για να της ευχηθώ χρόνια πολλά για τη γιορτή της. Ούτε καν απάντησε στην κλήση, ούτε αξιώθηκε να γράψει ένα ευχαριστώ στο σύντομο sms που της έστειλα κατόπιν της απόρριψης.
Ο κόσμος είναι απλά ανάγωγος αυτό έχω να πω και για όλα φταίει η ανατροφή του καθενός. Δηλαδή, μωρή, θα σου πέσει η μούρη να απαντήσεις ένα τυπικό "ευχαριστώ". Να σου ευχηθώ πήρα, που σημαίνει ότι τρόπο τινά σε σκέφτηκα, σε θυμήθηκα. Δε σε πήρα για να με καλέσεις σπίτι σου το βράδυ. Αλλά, άμα είσαι αχάριστος...
Γενικά, διαπιστώνω ότι τριγύρω μας υπάρχει πολύς κόσμος που πρέπει να πάρει μεταγραφή για Ουγκάντα. Δεν εξηγείται αλλιώς και το φαινόμενο να προσκαλείς κάποιον να κάνετε κάτι μαζί. να βρεθείτε μαζί με άλλους για ένα ποτό κλπ και να σου λέει ναι βεβαίως και θα έρθω και μετά να μην έρχεται αλλά χωρίς προηγουμένως να στείλει και κάποιο μήνυμα να εξηγήσει. Και κάθεσαι εσύ και περιμένεις σαν το μαλάκα! Αλλά, θεωρώντας πως όταν τον κάλεσες, προφανώς είχες κανονήσει και με άλλα άτομα, σου λέει, δε βαριέσαι, αφού θα πάνε οι άλλοι και να μην πατήσω εγώ ούτε που θα το καταλάβει! Δηλαδή, η ελεεινότητα στο μεγαλείο της!!! Στείλε, ρε χριστιανέ, ένα sms! Σε όλες τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας το εσεμέσι κοστίζει 0,009 euro. Ρόμπαααααααααα

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Περί απόκρυψης αριθμού στις τηλεφωνικές κλήσεις



Δηλαδή πρέπει να είσαι τουλάχιστον ανάγωγος, να μην πω μαλάκας για να κάνεις κλήσεις με απόκρυψη αριθμού τη σήμερον ημέρα.
Σημαίνει ή ότι φοβάσαι την απόρριψη (ειδικά αν ο καλών εργάζεται σε τράπεζες και τις ετιαρίες που διαχειρίζονται τις πιστωτικές και τα δάνεια) ή ότι δεν έχεις τα κότσια να πεις τα πράγματα με το όνομα τους. Και στις δυο περιπτώσεις μαλάκας είσαι. Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, στ'αρχίδια σου άμα ο καλούμενος απορρίψει την κλήση σου, δεν τον κυνηγάς να εισπράξεις δικά σου λεφτά και στη δεύτερη είσαι απλά LOSER.
Γιατί ρε φίλε κολλάς να φανερώσεις τον αριθμό σου; Κάνα δωδεκάχρονο είσαι που θέλει να κάνει τηλεφωνικές φάρσες; This is so last year! Τα δωδεκάχρονα σήμερα είναι όλη την ώρα στο facebook και κάνουν poke, δεν έχουν ανάγκη να σε καλούν μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και να βαριασαίνουν σ΄την άλλη άκρη της γραμμής! Μήπως πάλι είσαι κάνας άρρωστος σεξομανής; Ρε φίλε, έχει τόσα sites στο ιντερνετ, μπες σε κανένα και τράβα να την παίξεις με οπτικοακουστικό υλικό.
Αλλά μήπως, λέω μήπως, είσαι καμμένος και θες απλά να δεις αν είμαι σπίτι μου κι αν κοιμάμαι; Μήπως είσαι η καμμένη γκόμενα κανενός που είδες το νούμερο μου στο κινητό του κι έχεις λυσσάξει μήπως μωρή σου φάω τον άντρακλα;
Ρε ουστ όλοι σας από εδώ, μου θέλετε i-phone με απόκρυψη!
Πάρτε το χαμπάρι: όσο καλείτε με απόκρυψη, απλά ΔΕ ΘΑ ΑΠΑΝΤΩ! ΓΚΕ ΓΚΕ?

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Οι φίλοι οι καλοί στην ανάγκη φαίνονται ή μήπως όχι;

Άντε, σήμερα πρωινή πρωινή, μη χάσω τρομάρα μου.

Διάβασα προχθές τη στήλη με τα ζώδια στην Athens Voice, ενώ γενικά προσπερνώ αυτή τη σελίδα, γιατί απλούστατα οι μελλοντικές προβλέψεις με αφήνουν παγερά αδιάφορη.
Και ομολογώ πως για πρώτη φορά πήρα ένα φωσφοριζέ stabilo και υπογράμμισα δυο τρείς γραμμούλες που μιλήσανε απευθείας στην ψυχή μου.
And I quote : "...κάποιοι άνθρωποι που πόνταρες πάνω τους εξαφανίστηκαν. Είναι σίγουρο, όμως, ότι αφού η φύση απεχθάνεται τα κενά, θα μπουν στη ζωή σου καινούριοι. Κι αν χαθεί για λίγο το νόημα της ζωής ή το νόημα των σχέσεων, ε υπάρχει πάντα ο καθρέπτης, εσύ και η λακ."
Θεωρώ πως οι ανθρώπινες σχέσεις κάνουν κύκλους (όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή). Σήμερα είσαι κοντά με έναν δυο ανθρώπους, αύριο είσαι και με κάνα δυο ακόμα, μεθαύριο ο ένας από τους πρώτους την έχει κάνει με ελαφρά, σε μερικούς μήνες έχεις κουραστεί από το τρελλό παρεάκι που έχει μαζευτεί στην αυλή σου και μετά από ένα χρόνο μένεις εσύ και το τηλεκοντρόλ. Οι φίλοι πάνε κι έρχονται. Οι γνωστοί γίνονται άγνωστοι εν ριπή οφθαλμού και κάποιο κολλητοί καταντούν αυτοκόλλητοι.
Χρόνια άκουγα από άνδρες γνωστούς ότι οι γυναικείες φιλίες είναι "λυκοφιλίες" και ότι πάντα υπάρχει ενδιάμεσα κάποιο συμφέρον. Χμ, περίεργο να το ακούς αυτό από ανθρώπους που δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να πηδήξουν την πρώην του κολλητού τους, που μιζεριάζουν αν ο κολλητός έχει περισσότερα άλογα ή spoiler στο αμάξι, που κατηγορούν πισώπλατα τον καλύτερο φίλο ότι κάνει μπίζνα με τα λεφτά του μπαμπά.
Συγνώμη, αλλά επειδή η κολλητή μου έχει γκόμενο αυτή την περίοδο ή επειδή η άλλη κολλητή παντρεύτηκε τον Οκτώβριο, πρέπει να τους κρατάω μούτρα που δε βρισκόμαστε; Όταν θα μείνουν χωρίς γκόμενο, το οποίο φυσικά κι απεύχομαι, εγώ θα είμαι εδώ και θα τους δώσω τον ώμο μου να κλάψουν και να αρχίσουμε τις βόλτες. Κι από εκείνες που παραπονιόντουσαν ότι τις έχω αμελήσει ελέω fitsoula, περίμενα κατανοήση κι υπομονή. Αυτό είναι φιλία : και στα καλά και στα δύσκολα.
Τώρα, για τους ανθρώπους που είναι "μικροί" στην ψυχή και τα αισθήματα, που είναι απλά κομπλεξικοί και που προβάλλουν τις δικές τους αδυναμίες πάνω σου και θεωρούν τον εαυτό τους πιο έξυπνο, πιο μάγκα, πιο σωστό και -για να πω και την αγαπημένη έκφραση του blog μου- πιο ηθικό, ένα έχω να ευχηθώ: περαστικά σας παιδάκια!

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Περί φώκιας και άλλων χαριτωμένων προσφωνήσεων



Να'μαι κι εγώ, απορώ πως μου πήρε τόσο καιρό να αναρτήσω το δικό μου ιστολόγιο, δεν μπορεί να θεωρώ πως είμαι μέσα σε όλα εκτός από το latest trend...
Τεσπαααα... αφορμή να πω πως είναι φυσικά το γεγονός ότι προσφάτως έπιασα πάτο; Ε, ναι λοιπόν, αυτή είναι η αφορμή, ουφ να το το ΄πα. My name is Efie and I am an alcooholic... κάπως έτσι δεν πάει η πρώτη συνάντηση στους Α.Α.;
Πιάσαμε πάτο, φιλενάδα, μαύρισε η ψυχή μας... Τώρα περισσότερο από ποτέ έχει δίκιο ο fitsoulas: κατάντησα "ψυχοκαμένη".
Πάει ένας χρόνος από τότε που μου το ξεστόμισε για πρώτη φορά. Κάτσαμε τόσα μυαλά να βάλουμε κάτω τον όρο και να δούμε αν είναι δόκιμος, άκρη δε βγάλαμε. Τι σημαίνει, ρε παιδιά, "ψυχοκαμένη"; Αφού δεν καταφέραμε να προσδιορίσουμε το χαρακτηρισμό, το ρίξαμε στο αστείο: "πόσο ψυχοκαμένη είσαι", "μα καλά, είσαι τελείως psychoburnt" και άλλα όμορφα ανεκδοτάκια.
Έκτοτε, παρήλαυσαν ακόμα πιο χαριτωμένες προσφωνήσεις, "ανήθικη", "youhou", "φώκια", "κότα", "τσουλάκι" και -να μη ξεχνιόμαστε- πάντα πρώτο συνθετικό το "μωρή". Και καλείσαι εσύ να τα δέχεσαι ώς φιλοφρονήσεις ή ως δείγμα αγάπης. Ε, δε σε είπε και "πουτάνα" πώς κάνεις έτσι; Ναι, δε με είπε, όχι στα μούτρα μου, το είπε σε άλλους. Σε όλους.
Το ότι ας πούμε με ενοχλεί αφάνταστα να με αποκαλούν "μωρή", πόσο μάλιστα ακολουθούμενο από άλλα προσδιοριστικά, δεν παίζει καθ'ολου ρόλο, ε; Το ότι κατά γενική ομολογία το να αποκαλείς μια γυναίκα "φώκια" παραπέμπει σε τεραστιαίων διαστάσεων θηλαστικό, δεν παίζει ούτε κι αυτό ρόλο; Ε, πες τη και "φακλάνα", δε νομίζω να παρεξηγηθεί.
Αλλά, είμαι παράλογη: η φώκια είναι γλυκύτατη...