Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Στο νησί με τη μαμά


Μύκονος για άλλη μια φορά, αλλά family style. Κοινώς a weekend with mama @ the hottest island in Greece. Πολύ καλή φάση, τη συστήνω ανεπιφύλακτα, δοκιμάστε να περάσετε καλά με γονείς, μία στο τόσο it makes all the difference in the world. Εντάξει, καμιά φορά σου πρήζουν τα αρχ#&$%. Καμιά φορά θέλουν να πάνε για ύπνο από τις 23.00, αλλά από την άλλη πόσο συχνά βγαίνεις μαζί τους για μπάνιο/καφέ/φαγητό/ποτό/shopping όλα μαζί; Εγώ πάντως έχω να πω: πόσοι από εσάς πήγατε πρόσφατα seasatin για φαγητό και ξεσάλωμα πάνω στις καρέκλες, μετά καπάκι caprice για ατελείωτα daquiries, την επόμενη μπάνιο στο super paradise, φαγητό στη ελιά, ξεπάτωμα στο Ματογιάννι, shopping στο soho soho, καφέ στην αίγλη και katerinakia στο Galeraki? Να δω χέρια ψηλά απο εσάς που τα κάνατε μαζί με τη μαμά σας... ουδείς ε; I did it!
Να μη μιλήσω για τα σχόλια και τα κοπλιμέντα που εισέπραξε η μαμά... άντε, μακάρι όταν θα φτάσω στην ηλικία της να έχω τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια της. Αυτό που οι Άγγλοι λένε perfect skin complexion και οι Γάλλοι la joie de vivre. Όλα σε πακέτο για την Mrs L. To απίστευτο ήταν που δεν έκανε σε κανέναν εντύπωση πώς και είχαμε πάει μάνα και κόρη weekend στο νησί, αυτό που τους έκανε εντύπωση ήταν ότι they couldn't do the math. Κοινώς, τους εξέπληττε η ηλικία της!!! Όλοι υπέθεταν πωε είμασταν φίλες (βέβαια, αυτό ίσως να είναι και λίγο αρνητικό για μένα, αλλά χέστηκα, είμαι όσο φαίνομαι!!!)
Λοιπόν, κάναμε τα ωραία μας, αγοράσαμε τα ακόμα πιο ωραία μας, γενικά όλα κατά το δοκούν, αν εξαιρέσεις ότι είχαμε κλείσει δωμάτιο σε κυριλέ ξενοδοχείο στον Ορνό που χρεώνει 235ευρώ το απλό δωμάτιο και τελικά το δωμάτιο ήταν μικρότερο κι απο το ensuite μπάνιο στο σπίτι μου. Τραγικό, αλλά λές OK όλα μέσα στο παιχνίδι είναι, high season, κλπ. όμως το θέμα με το ξενοδοχείο δεν τελείωσε εκεί. Θεωρώ απαράδεκτο, ελεεινό, αντι-επαγγελματικό να εργάζονται στη reception ενός ξενοδοχείου άνθρωποι ανάγωγοι, χωρίς παιδεία και το κυριότερο ανίκανοι να χειριστούν ειδικές περιπτώσεις/αιτήματα πελατών. Όταν είσαι hotel 4*superior ή 5* κάνε την προσπάθεια να προσλάβεις άτομα που έχουν τουλάχιστον τελειώσει μια σχολή ξενοδοχοϋπαλλήλων αλλά και να έχουν και μια στοιχειώδη ευγένεια. Τους αλλοδαπούς κράτα τους για bell boys και να οδηγούν το transfer van. Και προς θεού, η τσιγγουνιά σε μισθό για κατάλληλο προσωπικό που μεταφράζεται σε χρήση της θείας, ανηψιάς, εγγονής για την κάλυψη της θέσης στο front desk, δεν ταιριάζει με το lounge κλίμα που προσπαθείς να περάσεις. Τελειώνοντας, από την καυστική μου κριτική δε γλίτωσε ούτε ο ανίκανος maitre του "δήθεν" εστιατορίου που στεγάζεται στον ίδιο χώρο, συγνώμη, αλλά αν ζητάνε 80-100 ευρώ το κεφάλι για φαγητό εκεί, να έχουν και την υπομονή να ακούσουν τις παρατηρήσεις του πελάτη. Η θέα, η τοποθεσία, η μουσική, η διακόσμηση όλα πήγανε στράφι μόνο και μόνο και από τις κακές επιλογές ανθρώπων... Λυπάμαι πολύ και βάλε ότι από την επόμενη εβδομάδα οι τιμές αυξάνονται σε όλες τις παροχές τους!!! Τεσπά, σταματώ εδώ με την επίθεση στο ξενοδόχο, γιατί δε θέλω να περάσω κανένα μήνυμα του στυλ όλα ήταν χάλια, γιατί όλα ήταν τέλεια. Εκτός από αυτό δηλαδή.
Το κλου του σαββατοκύριακου ήταν ο καιρός. Σε αντίθεση με όλους όσους λιώσανε στην πρωτεύουσα (ή στην κίνηση καθοδόν για παραλίες), εμάς μας φρέσκαρε ένα καταπληκτικό αεράκι, αυτό to seabreeze το οποίο είναι γαργαληστικό και διασκεδαστικό: καπελάκια και σαμπρελίτσες να παρασέρνονται προς άγνωστη κατεύθυνση στο πέλαγος, ανεπαίσθητο κυματάκι που σε κάνει να χοροπηδάς όσο κολυμπάς, μουσικές που διαχέονται από όλα τα bars της παραλίας, μπερδεύονται και δημιουργούν ένα συνοθύλευμα και εν τέλει η μόνη μελωδία που ακούς ξεκάθαρα είναι αυτή που ηχεί στα ακουστικά του i-phone. Κακά τα ψέματα, χωρίς το γνώριμο αεράκι (δικαίως ο χαρακτηρισμός νησί των ανέμων) θα είχα απλά παραδώσει. Ακόμα και το βράδυ στη little venice ήταν just, όχι πολύ, ώστε να κάθεσαι άνετα στα τραπεζάκια και να μη βρέχεσαι από το κυματάκι, αλλά αρκετό ώστε να μη βγάζεις τη μπέμπελη νυχτιάτικα. Να μπορείς να λικνιστείς μέσα στο μπαράκι χωρίς... να ιδρώνουν οι γύρω σου...
Άλλο ένα κορυφαίο ήταν το thai massage στην παραλία. Από αυτούς τους συμπαθέστατους Ασιάτες (άντρες - γυναίκες) που κυκλοφορούν στην παραλία ντυμένοι από την κορφή ώς τα νύχια με βαμβακερά για να μην τους πιάσει ο ήλιος, κρατώντας αυτοσχέδιες πινακίδες στις οποίες έχουν αναρτήσει πληροφορίες για το είδος των υπηρεσιών που προσφέρουν (thai, shiatsu, reiki, reflexology) και τα μόνα ελληνικά που μπορούν να ψελλίσουν είναι "trianta euro, egko kani masaz, ego kani poly kalo, fharisto kyria". Τελοσπάντων, αν δεν έχετε θέματα με την υποτυπώδη υγιεινή, σας προτρέπω να δοκιμάσετε. Είναι απλά τέλειο. Αράζεις στην ξαπλώστρα, κατά προτίμηση στη σκιά, κι αφήνεσαι χαλαρά στα έμπειρα χεράκια τους. Προσωπικά χθες, μπορώ να πω ότι μέχρι που που πονούσα σε κάτι σημεία πίεσης που ασκούσε ο κυριούλης, ήταν όμως τόσο ευχάριστη η αίσθηση, ένιωθα να φεύγουν από τη σπονδυλική μου στήλη ένα ένα τα βάρη της καθημερινότητας. Αεράκι, παφλασμός κύματος στην αμμουδιά, cuban ήχοι από το beach bar, mojitaki στο τραπεζάκι δίπλα στην ξαπλώστρα, μασαζάκι με αιθέρια έλαια, αν δεν είναι αυτό ο παράδεισος...
Και μετά να σκέφτεσαι πόσο πιο ωραία όλα αυτά αν στο σκηνικό προσέθετες και το αγόρι σου. Να αράζει στη διπλανή ξαπλώστρα με το δικό του mojitaki ανα χείρας και να ρεμβάζει το απέραντο γαλάζιο. Χμ..., μάλλον όχι δε θέλες τέτοιο σκηνικό, γιατί το αγόρι: α) δε θα ήθελε να σε πασπατεύει ο συμπαθής ταιλανδέζος, β) θα είχε τρελλαθεί στο οφθαλμόλουτρο με τις ημίγυμνες τουρίστριες και τις θεικές καμπύλες των Ελληνίδων (το πόσο τάγκα κυκλοφορεί, δεν περιγράφεται) γ) από τις 16.00 θα σου'πρηζε τα συκώτια να πάει να φάει (μην του πέσει το παιδί), δ) θα διάβαζε όλη την ώρα αθλητικές εφημερίδες, ε) πολύ πιθανόν να μην έπινε καν το εξωτικό κοκτεηλάκι και να ρούφαγε με μένος τη φραπεδιά, στ) θα μίλαγε όλη την ώρα φωναχτά στο κινητό με τον κολλητό, του οποίου η γκόμενα τον είχε εγκλωβίσει σε έτερο νησί και θα ανταλλάζανε τις εμπειρίες τους και ζ) (αν δεν είχες ήδη ξενερώσει αρκετά) θα είχε πάει στο bar να βρει κάνα γνωστό να πιούνε καμιά τεκίλα που εσύ ούτως ή άλλως σιχαίνεσαι. Η απόλυτη φαντασίωση δηλαδή. Εμ, αυτά, λοιπόν, σκέφτομαι και πάω Μύκονο με τη μαμά.

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Γκουγκλάρω, άρα υπάρχω

Είναι απίστευτη η τεχνολογία, ότι θες σήμερα να μάθεις βρίσκεται μόλις ένα κλικ μακριά. To google και οι λοιπές μηχανές αναζήτησης είναι -κατά την ταπεινή μου άποψη- τα σημαντικότερα εργαλεία αυτή τη στιγμή που μας προσφέρει ο θαυμαστός κόσμος του internet. Ε ναι, δεν είναι, φίλε μου, μόνο το φατσοβιβλίο και το msn. Ακόμα και τον Μπαμπινιώτη τον κόβω να σπεύδει να εντάξει τον όρο «γκουγκλάρω» στο λεξικό του (ο μεγαλύτερος υπεύθυνος για την άλωση της ελληνικής γλώσσας κατ΄ εμέ, αλλά αυτό σε άλλη ανάρτηση, κύριε Πρύτανη θα έρθει κι η δική σου ώρα να στα χώσω, άντε γιατί πολλά σου χρωστάω ). Εγώ λοιπόν γκουγκλάρω τα πάντα, από τον ορθογραφικό έλεγχο μιας λέξης, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια που κλείσαμε με την κολλητή στα Κύθηρα, στίχους τραγουδιών, αναζήτηση φωτογραφιών, ονόματα πρώην συμφοιτητών (μπας και έχει πιάσει κανείς τους δουλειά στη NASA και μπορέσω να επικοινωνήσω να μάθω επιτέλους αν τα conspiracy theories αληθεύουν), πληροφορίες για παραστάσεις, βιβλία, τα πάντα … όλα.
Φυσικά, τρελαίνομαι όταν το πρώτο αποτέλεσμα της αναζήτησης προέρχεται από τη Βικιπαίδεια. Δεν παίζεται αυτή η virtual εγκυκλοπαίδεια στην οποία ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει γράφοντας άρθρα ή συμπληρώνοντας νέα πεδία σε υπάρχουσες πληροφορίες. Και λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; Είπα προχθές να ενδώσω κι εγώ στον πειρασμό να εμπλουτίσω με τις ταπεινές γνώσεις μου ένα άρθρο που θεώρησα κάπως ελλιπές. Αλίμονο, όμως, ή είμαι ξανθιά (respect στις οξυζεναρισμένες φίλες) ή η διαμόρφωση κειμένου είναι τόσο εύκολη όσο να κατασκευάσω ατομική βόμβα… R.T.F.M. θα σχολίαζε μια γνωστή μου. Ναι, κοπελιά, να το διαβάσω το manual αλλά συγνώμη εγώ η κακομοίρα να γράψω κάτι για την Πολυξένη, την κόρη του Πριάμου, ήθελα, όχι να αναλύσω τη θεωρία της σχετικότητας. Οπότε, όπως ήταν αναμενόμενο, εγκατέλειψα την προσπάθεια. Δεν μπορώ μέσα σε αυτό τον καύσωνα να βάλω το μυαλό μου να δουλεύει υπερωρίες, αρκετό κάρβουνο έκαψε.
Το πιο αστείο απ΄ όλα πάντως όταν googlάρει κανείς είναι τα πόσα σκουπίδια μπορεί να ανασύρει μαζί με τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες και εκεί είναι που καλείσαι να κάνεις το φιλτράρισμα. Πρόπερσι, παρακολούθησα κάτι σεμινάρια υποτιτλισμού σε μια φοβερή σχολή που λέγεται «γλωσσολογία» και το πρώτο πράγμα που σε μαθαίνουν εκεί είναι πώς να κάνεις σωστή χρήση του internet για τους σκοπούς της μετάφρασης και της εξακρίβωσης στοιχείων (καλέ, όχι προσωπικών δεδομένων, μην τρελαίνεστε, αλλά κι από αυτό έχει ο μπαχτσές) . Το Α και το Ω είναι να αξιολογείς την αξιοπιστία των αποτελεσμάτων της μηχανής αναζήτησης και την τελική χρησιμότητα τους (was this information useful to you, oeo). Γι’ αυτό λοιπόν την επόμενη φορά που θα με googlarete, απορρίψτε όλα τα στοιχεία που δεν αναφέρουν πως μέσα στην επόμενη εικοσαετία θα είμαι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας (Ντόρα μου, συγνώμη, αλλά you suck). Οτιδήποτε λιγότερο διαβάσετε, θα είναι τουλάχιστον κακεντρέχεια. Μπουαχαχαχαχαχα
Παρεπιπτόντως, η Βικιπαίδεια και το πόνημα του προαναφερθέντος filologue-glossologue, (δικοί μου οι όροι, μην αποπειραθείτε να κάνετε proof reading) θέλουν λίγο φρεσκάρισμα στα λήμματα για τον fitsoula, τους όρους ψυχοκαμμένη και youhou, και την κατηγορία θηλαστικών Otinanai. Με πολύ χαρά θα συνδράμω στον εμπλουτισμό της εγκυκλοπαίδειας, παρέχοντας ένα wiki που θα το ζήλευε κι η κουτσή μαρία. (οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα υπαρκτά σας διαβεβαιώ ΔΕΝ είναι φανταστική). Και όχι μόνο αυτό: μπορώ να προσφέρω και οπτικό υλικό με παραπομπές σε φωτογραφίες για όλες τις aforementioned κατηγορίες. Το νου σας, λοιπόν, και τοίχο τοίχο, μη σας πετύχω.
Πάντως -για να ολοκληρώσω με το σημερινό μου παραλήρημα- η αλήθεια είναι ότι όσο χρήσιμες είναι οι αναζητήσεις μέσω του παγκόσμιου ιστού, άλλο τόσο επικίνδυνες φαντάζουν στα μάτια κάθε νοήμονος ανθρώπου. Είμαστε εκτεθειμένοι στην περιέργεια, τους μεγάλους αδερφούς και την ill-will του κάθε κατακαημένου. Δυστυχώς είναι φαύλος κύκλος, όσο αποδεκτό είναι να ψάχνεις εσύ, άλλο τόσο είναι να ψάχνουν για σένα εκατομμύρια άλλοι χρήστες. Τι να κάνουμε, όμως. Είναι ένα τίμημα κι αυτό. Πρέπει κι οι κουτσομπόλιδες να δουλέψουν σε αυτό τον κόσμο. Τουλάχιστον, διατηρώ ακόμα τη ψευδαίσθηση ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού googlάρει για να επιμορφωθεί, να ενημερωθεί, να εξακριβώσει, να διασταυρώσει, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι στην τελική. Ναι, καλά... σκατούλες.

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Από την έκπληξη, στην απογοήτευση και τούμπαλιν

Σήμερα αισθάνομαι μια νωθρία, μια βαρεμάρα, ένα ψυχοπλάκωμα να το πω... όχι, δε μου έχει συμβεί κάτι κακό, ούτε κάτι ενοχλητικό. Ούτε ΚΑΝ συγκλονιστικό. Τίποτα, nada, niente. Απλά, κάτι σαν ένα συναίσθημα απογοήτευσης, don't get me wrong δεν είπα πως είμαι σε πρώιμα στάδια κατάθλιψης, προς Θεού, αλλά κάτι σα να μη μου αρέσει από αυτά που γίνονται γύρω μου. Κυρίως, κάτι με ενοχλεί αλλά δεν μπορώ να το αποδώσω σωστά. Τώρα που μιλάω με ένα φίλο στο msn, κάνω λόγο για τις μεγάλες προσδοκίες και προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω πως τελικά εκεί εντοπίζεται η πηγή της απογοήτευσης. Όμως, μια φευγαλέα αναλαμπή μέσα στο μυαλό μου μόλις μου υπέδειξε πως για όλα φταίει ο υπέρμετρος ενθουσιασμός μου και η υπερβολική προθυμία μου.
Τι εννοεί η ποιήτρια; Εννοεί πως χαίρομαι με ανθρώπους, με καταστάσεις, με κουβέντες, με υποσχέσεις χωρίς να λογαριάζω αν αυτά που εισπράττω σε συμπεριφορές και πράξεις είναι αληθινά και πηγαία, αν έχουν αντίκρυσμα. Και καταλήγω μέρα με τη μέρα με ένα πακέτο ακάλυπτες. Η κρίση δεν απαντάται εν τέλει μόνο στην αγορά, η κρίση είναι διαπροσωπική. Και βρίσκεσαι αναπάντεχα μέσα σε έναν κυκεώνα, απέναντι από ένα συνονθύλευμα διαθέσεων και αντιδράσεων από όπου αντλείς μόνο αρνητική ενέργεια. Ό,τι έχω καταγράψει ως τώρα, ό,τι έχω σχολιάσει, καυτηριάσει ή επευφημίσει αφορά προσωπικά βιώματα. Σε απλά ελληνικά, όλα αυτά που έχω ζήσει το τελευταίο διάστημα: το ψέμα, την κακεντρέχεια, την πουστιά, την ασυνέπεια, τη μαλακία που δέρνει στο κεφάλι (και το πάνω και το κάτω), τη δολοπλοκία, την κακομοιριά, την τσιπιά, την εκμετάλλευση, την ανηθικότητα, το κόμπλεξ, την ανασφάλεια, το show-off, την ημιμάθεια, την κακογουστιά, το ζαμανφουτισμό, την αδιαφορία. Κι αν τουλάχιστον ακόμα και αυτά τα κακά ήταν αληθινά, κάτι θα γινόταν. Τουλάχιστον θα το ' παίρνες απόφαση πως όλοι είναι σκάρτοι και θα συνέχιζες.
Φευ, όμως. Οι άνθρωποι εξακολουθούν και με εκπλήσσουν. Εκεί που λες ότι έχεις πιάσει το νόημα, εκεί που νομίζεις οτι έχεις συλλάβει το συλλογισμό, πάντα κάτι θα γίνεται και θα σου ανατρέπει τη θεωρία που πάσχισες να θεμελιώσεις. Τι παράδειγμα να δώσω; Τι να πρωτοδώσω δηλαδή. Από το συνεργάτη στη δουλειά που είναι τύπος και υπογραμμός σε θέματα δουλειάς/πωλήσεων (και πρώτος σε τζίρους) αλλά τελευταία πασχίζει να σκάψει το λάκκο άλλων συναδέλφων κάνοντας "αποκαλύψεις" για την προσωπική ζωή τους; Από τη φίλη που επιβεβαίωσε μέσα σε μόλις 4 μέρες ότι boyfriend uber alles; Από τον κολλητό ενός πρώην που μου την πέφτει χωρίς κανένα ενδοιασμό; Από τον πρώην μιας φίλης που επίσης μου την πέφτει χωρίς ενδοιασμό; Από τη φίλη που αντικρύζοντας τη σακούλα από το δώρο που της πήρα, ξύνισε τα μούτρα της; Από την κολλητή που πάει ακόμα στο νηπιαγωγείο; Από τον κομμωτή που λυσσάει να κάνεις πανάκριβες θεραπείες στα μαλλιά σου, ενώ τα κακόμοιρα θέλουν μόνο λούσιμο με proderm; Απο τις τύπισσες που σε σταματούν στο δρόμο να σου πουλήσουν πακέτα αδυνατίσματος, ενώ είσαι στα πρόθυρα της ανορεξίας; Από τον απτόητο Πακιστανό που θα σου πλύνει το παρμπρίζ στο αμάξι που πριν μισή ώρα παρέλαβες από το πλυντήριο; Από τον τύπο που σε θυμάται μόνο όταν τον έχει φτύσει η γκόμενα του και μετά στο παίζει διανοούμενος; Από άλλον συνεργάτη εδώ που μου παραπονιέται ότι του τρώνε το τοστ μέσα από το ψυγείο και σκέφτεται την επόμενη εβδομάδα να το αλείψει με καθαρτική μαρμελαδίτσα; Από ορισμένους ανθρώπους που σε κάνουν παρέα μόνο και μόνο για να τους βάλεις στα μαγαζιά που οι ίδιοι τρώνε πόρτα; ΄'Η να μιλήσω για το πιο πρόσφατο, από τον τύπο που πρέπει να το παίξεις και καλά hard to get για να του αρέσεις, γιατί όλες τις άλλες, τις έχει στο πιάτο του.
Μα γιατί εκπλήσσομαι με αυτές τις μαλακίες, μπορεί να μου πει κανείς; Γιατί κάθομαι και σπαζοκεφαλιάζομαι με άτομα, με απόψεις; Delete απο εδώ, delete από εκεί, ουστ εσύ, ουστ ο άλλος, σε λίγο θα χαιρετιέμαι μόνη μου στον καθρέπτη, όπως έκανε ένας γνώριμος λαλάκης. Και κάθομαι μετά και δίνω ελαφρυντικά. Κάθομαι και δικαιολογώ τον αρχιψεύταρο, που με είχε φλομώσει στους μύθους του αισώπου. Κάθομαι και τηλεφωνώ (από ανθρωπιά) για χρόνια πολλά στην κομπλεξική. Κάθομαι και περιμένω πότε οι άλλοι θα έχουν όρεξη να πάνε Μύκονο. Κάθομαι και ακούω με τις ώρες τα ψυχολογικά αυτηνής που όταν αρχίσω να μιλάω για τα δικά μου, με διακόπτει κι΄αρχίζει να μου λέει για τα ψώνια της στο The Mall.
Hello??? Μπορείτε σας παρακαλώ για ένα δευτερόλεπτο να σταματήσετε να θεωρείτε ΟΛΟΙ πως είστε το κέντρο του κόσμου; Και μπορείτε μήπως να βάλετε για ακόμα ένα δευτερόλεπτο το μυαλό σας λίγο να δουλέψει, που τον έχετε κάψει το σκληρό, αλλά λέμε μήπως και βάλετε κάνα back up. Αλλά, τι χωλοσκάω; Αφού εκεί ψηλά το ρετιρέ αερίζεται πολύ...

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Public BITCH

Ήταν ένα ήρεμο σαββατοκύριακο, χωρίς εντάσεις και χωρίς απρόοπτα. Ή, τελοσπάντων, με πολύ λίγα απρόοπτα. Εκεί που είχα σκοπό να την κοπανήσω και να την κάνω για το νησί, τελικά έκατσα στην Αθήνα, δούλεψα το Σάββατο και μετά αφιερώθηκα σε απλά πράγματα. Και μου φαίνεται πως έκανα καλά. Αν και είχε τα γενέθλια της μια φίλη και με είχε κάνει χρυσή να κατέβω στο νησί να τα γιορτάσουμε μαζί, επειδή το μυρμήριζα δέκα μέρες κι επειδή για άλλη μια φορά μαλακωδώς περίμενα να δω τι θα κάνουν και κάποιοι άλλοι/άλλες, τα εισιτήρια είχαν ακριβύνει και στο τέλος φυσικά εξαντλήθηκαν.
Αυτά παθαίνεις όταν δεν κανονίζεις μόνος σου και εξαρτάσαι από τα κέφια και το πορτοφόλι των άλλων ή από τα μποφόρια. Αλλά, δε φταίει κανείς, εκτός από μένα, δεν ακούω τη μανούλα μου που μου λέει πάντα να κοιτάω την πάρτη μου. Α, ρε πάνσοφη μαμά, τελικά ίσως να έχεις δίκιο, οι παρτάκηδες περνάνε καλύτερα! Την έχω πατήσει τόσες και τόσες φορές, έχω καταδυναστεύσει τα θέλω μου οn dozens of occasions και όλα αυτά για να μη χαλάσω χατήρια, για να εξυπηρετήσω, για να συμπαρασταθώ, για να περάσω και καλά καλύτερα με παρέα αντί να είμαι μόνη μου. Σκατούλες. Κάναμε μια συμφωνία με τη μία κολλητή (το ίνδαλμα) : από εδώ και στο εξής να μου βάζει τις φωνές όταν διαπιστώνει πως δεν τους γράφω όλους στα παπάρια μου και δεν κάνω αυτά που γουστάρω εγώ, όποτε τα θέλω εγώ, με τους ανθρώπους που θέλω εγώ και για όσο διάστημα αντέχω. Μου είπε 5-6 φορές πως είμαι θύμα και έχω αρχίσει να το πιστεύω. Όχι, όμως, θύμα, μαλάκας. Με "Μ" κεφαλαίο. Τώρα που τα'πα και ξεθύμανα, μήπως έπρεπε τελικά να την κοπάνησω; Δεν πειράζει, πάθημα μάθημα για την επόμενη φορά.
Τουλάχιστον, κάναμε με μια άλλη φίλη πράγματα που δεν κάνω συνήθως. Όπως το να πάω στη θάλασσα εντός Αττικής. Είναι κάτι που το σιχαίνομαι. Όταν έχεις σπίτι(α) δίπλα στην θάλασσα, ο πήχης ανεβαίνει απειλητικά και οτιδήποτε υποδεέστερο φαντάζει απλά ταπεινό, να μην πω τραγικό. Ο συνωστισμός, η κίνηση στην παραλιακή, οι αλλοδαποί, τα ταπεράκια και τα τουρνουά ρακέτας πάνω από το κεφάλι μου είναι εμετικά. Να μη μιλήσω και για τις εύοσμες κηλίδες baby oil και λοιπών αντι-ηλιακών προϊόντων που διακρίνει κανείς στην επιφάνεια του νερού, σε συνδυασμό με αποτσίγαρα στην παραλία, τις ξεχαρβαλωμένες ή ακόμα κι ανύπαρκτες ξαπλώστρες και τον ήλιο να καίει στους 39C... ο εφιάλτης γίνεται πραγματικότητα.
ΟΚ, θα μου πεις, και τι να κάνει ο απλός λαός που δεν έχει σπίτι στο νησί ή εξοχικό πάνω σε παραλία; Τώρα θες και τα ρωτάς; Να πας να νοικιάσεις, οέο! Μετά, όμως, γίνομαι σνομπ με κάτι τέτοιες πεποιθήσεις. Συγνώμη, φίλε μου, που δε θεωρώ την ταλαιπωρία καλύτερη της οικονομίας. Αν θες να γλιτώσεις τα λεφτά σου, καλά κάνεις και πας για μπάνιο στον Άλιμο, τη Βουλιαγμένη και το Μαραθώνα. Κουμάντο στο πορτοφόλι σου δεν κάνω. Απλά, μην παρεξηγείσαι αν δεν είμαι κι ιδιαιτέρως πρόθυμη να σε ακολουθήσω, εντάξει; Και για όσους σπεύσουν να με κριτικάρουν και να με χαρακτηρίσουν ψωνάρα, έχω να απαντήσω πως ούτε στον Αστέρα πατάω. Μη νομίζουν δηλαδή ότι επικροτώ και τις high profile public beaches. Ίσα ίσα, εκεί ίσως να είναι πιο τραγικά τα πράγματα, γιατί έχεις πληρώσει και 25 ευρώ και δεν έχεις βρει ξαπλώστρα και συν ότι και τα τουρνουά δεν τα έχεις γλιτώσει, ούτε το πήξιμο στην παραλιακή, και το baby oil πάλι επιπλέει στο νερό (ίσως και πιο άφθονο στη συγκεκριμένη παραλία).
Πήγα, λοιπόν, σε έτερη public beach με εξίσου τσουχτερό εισιτήριο εισόδου. Είχα την προνοητικότητα να αναχωρήσω από το σπίτι μου νωρίς και όχι την ώρα αιχμής, που βγαίνει ο κάθε κατακαημένος (που το Σάββατο γινόταν κουρέλι από τα ποτά στα μεγαθήρια club). Είχα όλο το χρόνο στη διάθεση μου να πάω να πιω τον καφέ μου στα αγαπημένα μου starbucks και να φτάσω στο Λαγονήσι μέσα στο απόλυτα λογικό διάστημα των 30 λεπτών. Βεβαίως κι έσκασα τα 11 ευρώ για το ιδιωτικό parking, ωστόσο το αμάξι μου ήταν υπό φύλαξη, στη σκιά και όχι παρατημένο ένα χιλιόμετρο μακριά, πάνω στην παραλιακή, έρμαιο του κάθε μαλάκα που τρέχει με 250 και δεν παίρνει σωστά τη γαμημένη στροφή. Και στο κάτω κάτω, τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν κι επιδέξιους κώλους. Άμα δε γουστάρω να σκάω λεφτά στο parking, να παίρνω το λεωφορείο. (Κτελ νομίζω πάει εκεί)
Για την παραλία την ίδια δεν έχω να σχολιάσω το παραμικρό γιατί ακόμη κι εξωτική να ήταν δε θα έβαζα μέσα ούτε το νύχι του ποδιού. Ωστόσο, ξαπλώστρες είχε πολλές διαθέσιμες, με στρωματάκι και κάτω από μεγάλες ομπρέλες. Η άμμος ήταν καθαρή και το ειδικό προσωπικό τριγυρνούσε συνέχεια με σακούλες απορριμάτων. Το bar παρείχε service απευθείας στην παραλία και η ποικιλία του καταλόγου απλά περιεκτική. Η φίλη μου δυσανασχέτησε που το menu δεν περιελάμβανε εξεζητημένα coctail, ευφάνταστα finger food και φρέσκους χυμούς από τροπικά φρούτα, αλλά νομίζω πως το να συγκρίνει κανείς τη Μύκονο με το Λαγονήσι είναι τουλάχιστον ύβρις (αμφίδρομα). Η μουσική υπόκρουση υπό τους ρυθμούς γνωστού ραδιοφωνικού σταθμού ήταν ίσως όλιγον θορυβώδης, αλλά την εκτίμησα και την προτίμησα από τη βουή της οχλαγωγίας που συναντά κανείς αλλού. Σε γενικές γραμμές, όλα μου φάνηκαν value for money. Δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα, αλλά σίγουρα δεν απογοητεύτηκα, ούτε έκλαιγα τα λεφτά μου. Η εύκολη πρόσβαση, η άνεση, η τοποθεσία, to δωρεάν wi-fi, η καθαριότητα ήταν τα ατού της υπόθεσης. Για τα υπόλοιπα, no comment.
Όσο για τον κόσμο, εννοώ τους θαμώνες, δυστυχώς δεν έχω να αναφέρω κάτι. Εκτίμησα ιδιαιτέρως το γεγονός ότι η πιο κοντινή κατειλημμένη ξαπλώστρα ήταν τουλάχιστον δέκα μέτρα μακριά, οπότε δεν ενοχλήθηκα από ηχηρούς γέλωτες, φωνές και πανικό, ούτε διαπίστωσα τίποτα celebs να λιάζονται πλησίον μου. Μου φάνηκε κατά την έξοδο ότι το crowd ήταν ανομοιογενές, αλλά δε σκοτίστηκα και πολύ. Τουλάχιστον, δεν είδα σακούλα jumbo τίγκα στα πλαστικά παιχνιδάκια θαλάσσης και δεν άκουσα σλαβικά.
Μιας και είχαμε φτάσει νωρίς στην παραλία, αποχωρήσαμε εξίσου νωρίς (η παραμονή μας ήταν υπέρ του δεόντος αρκετή για την υγιή παράταση του μαυρίσματος μας) κι έτσι δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου στην επιστροφή. Χαλαρά, με ανοικτό παραθυράκι και με ταχύτητα που δεν υπερέβαινε τα 90χλμ φτάσαμε μέσα σε δέκα λεπτά στη Βουλιαγμένη, φάγαμε σε ολοκαίνουριο mediterannean-cuisine spot με γκρι λακαριστά τραπεζάκια και εν συνεχεία νωρίς νωρίς κι αβίαστα επιστροφή στο σπίτι για ξεκούραση. Αν κανείς μου εγγυόταν πως όλα τα κυριακάτικα μεσημέρια θα μπορούσαν να εκτυλίσσονται τόσο smooth, ίσως τελικά να μην ήμουν τόσο bitch απέναντι στις παραλίες της Αττικής.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Οι νόρμες μιας νορμάλ φιλίας

Η ανιδιοτέλεια στη φιλία είναι κάτι που έχω θίξει κι άλλη φορά και γενικά με απασχολεί. Πόσες φορές έχω σκεφτεί ότι όταν ο καλύτερος σου φίλος προσμένει σε ανταλλάγματα από σένα, μάλλον πρέπει να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου μαζί του και να θέσεις άλλα όρια. Και μιλώντας για ανταλλάγματα, δεν αναφέρομαι φυσικά σε οικονομικές ενισχύσεις, δανεισμό ή συναφή ρουσφέτια. Εννοώ όταν ο άλλος είναι φίλος σου αλλά έχει και την απαίτηση να αναγνωρίζεις 365 μέρες το χρόνο τη φιλία σας, να ευγνωμονείς το Θεό που σου έφερε δίπλα σου αυτό τον υπέροχο άνθρωπο και να μη σταματάς να του επιβεβαιώνεις πως χάρις σε αυτόν έχεις καταφέρει πολλά.
Δηλαδή, δυσκολεύεται ο κόσμος τη σήμερον ημέρα να συμπονά, να συντρέχει, να στηρίζει, να υποστηρίζει, να συμβουλεύει χωρίς να περιμένει αναγνώριση. Το «κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό» φαντάζει ανεκδοτάκι (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;) Πρέπει πάντα να λέει «κι εγώ που σε στήριξα, σε πόνεσα, έτρεξα για χάρη σου κλπ. τι κατάλαβα;» Ρε φίλε, δε θυμάσαι τα γενέθλια του άλλου ή τη γιορτή του για να προσμένεις σε κάλεσμα, ούτε του εύχεσαι για να σου ευχηθεί κι ο άλλος με τη σειρά του τον άλλο μήνα που θα είναι τα δικά σου. Δεν αγοράζεις δώρο, για να σου κάνουν κι εσένα. Ούτε πας δώρο μόνο και μόνο επειδή σε κάλεσε ο άλλος. Πόσο μάλιστα να απογοητεύεσαι όταν αγοράζεις δώρο για τον φίλο που γιορτάζει κι εκείνος τελικά δε σε κερνάει.
Από την άλλη, φιλία δεν είναι υποδούλωση. Δεν υποτάσσεσαι στα προστάγματα και τα θέλω του άλλου μόνο και μόνο επειδή είναι φίλος ή επειδή σε έχει βοηθήσει. Δεν πας διακοπές στο σπίτι της άλλης και πρέπει να της κάνεις τεμενάδες μόνο και μόνο επειδή σε φιλοξενεί. Επειδή βάζει το σπίτι, πρέπει να της πάρεις και τσιμπούκι; ΌΧΙ! Αυτή η υποχρέωση με εκνευρίζει τα μάλα. Παρομοίως, δεν υπάρχει λόγος να γλύφεις τα αυτιά του φίλου σου που κάνει μαλακίες, να τον επιβραβεύεις που βρήκε επιτέλους τον πιο σωστό τρόπο να πέσει στα σκατά, ούτε να τον φλομώνεις στα fake κομπλιμέντα για να του ανεβάσεις τη διάθεση. Ανάμεσα στους φίλους πρέπει πάντα να υπάρχει τεράστιο περιθώριο να εκφράσει κανείς τις αντιρρήσεις του, να κρατήσει τις αποστάσεις του από καταστάσεις που δεν τον εκφράζουν ή να αποστασιοποιηθεί από συμεπριφορές που τον θίγουν.
Η φιλία, επίσης, δεν είναι γκομενιλίκι. (Επαναλαμβάνομαι, το ξέρω.) Αυτή όμως η λεπτή κόκκινη γραμμή που εκτίνεται ανάμεσα στη σχέση που έχεις με την κολλητή σου και τη σχέση που έχεις με έναν γκόμενο είναι πολύ ισχνή και οι ισορροπίες εύθραυστες. Δεν μπορείς να κάνεις σκηνές ζηλοτυπίας στη φίλη σου επειδή έχει κι άλλες φίλες. Δεν μπορείς να κάνεις παράπονα επειδή δε μιλήσατε στο τηλέφωνο πεντακόσιες φορές μέσα στη μέρα. Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να κάνετε τα πάντα μαζί – ψώνια, βόλτες, διακοπές, καμάκι, κλάμα, οδυρμούς- κάποια στιγμή έχει κι ο καθένας τη ζωή του. Κι εδώ πολλοί θα σκεφτούν ότι μόνο οι γκόμενες τα κάνουν αυτά. Μπαα, ο νούμερο ένα κολλητός του fitsoula ήταν σαν τη γκόμενα του: μην τυχόν και κάνει κάτι ο ένας και δεν το κάνει ο άλλος, μην τυχόν και βγεί και δεν έχει προσκαλέσει τον άλλο, μην τυχόν και φύγει διακοπές με την κοπέλα του και δεν του το πεί. Σκηνικά απείρου κάλλους.
Και φτάνω και στο πιο σημαντικό πράγμα που δε συνάδει με τον όρο της φιλίας. Κι αυτό λέγεται ανταγωνισμός. Competition, test, κόντρα, φαγωμάρα, άμιλλα, τίποτα από όλα αυτά δεν μπορώ να τα δεχτώ από φίλους. Άμα θες να κάνεις διαγωνισμό πόσο πιο έξυπνη είσαι, πόσο πιο μελετηρή, πόσο grundge, πιο έμπειρη στη δουλειά, με πόσους περισσότερους γκόμενους έχεις κοιμηθεί, πόσο πιο καλή μαγείρισσα/οικοδέσποινα, πόσα πιο πολλά λεφτά βγάζεις, πόσο πιο μοντέρνο αμάξι έχεις, πόσα πιο πολλά ταξίδια κάνεις, πόσο πιο τίγκα είναι η ντουλάπα σου, πόσο πιο μακριά είναι τα μαλλιά σου και πόσα περισσότερα κιλά έχασες, ένα έχω να πω: να πας να κάνεις παρέα στην «ανάγωγη» που με χώρισε το Μάρτιο. Α, και μην το παίρνετε μονόπλευρα, μιλάω και για τους άντρες φίλους. Τα ίδια ισχύουν, μόνο που δεν πρόκειται να έκανα με τον κολλητό μου θέμα για το ποιος από τους δυο έχει καλύτερο γαλλικό. Εύλογα.
Θα ήθελα να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα με την γνωστή λαϊκή ρήση πως "τους φίλους τους διαλέγουμε". Συνεπώς, αν κάτι μας χαλάει στο φίλο μας, δε φταίει αυτός και δεν είναι η θέση μας να του αλλάξουμε το χαρακτήρα. Σαφέστατα και μέσα στα πλαίσια αυτής της μοναδικής σχέσης έχουμε τη δυνατότητα να ασκούμε κριτική και να επισημαίνουμε αυτά που εμείς θεωρούμε "ατοπήματα", όμως να είμαστε σε θέση να ακούσουμε και -το κυριότερο- να δεχτούμε κριτική εις ανταπάντηση. Κι αν τελικά, νιώθουμε πως ο φίλος μας παραμένει αδιόρθωτος, ή κάνουμε τουμπεκί (ψιλοκομμένο, if you please) ή παίρνουμε εμείς δρόμο (ή τον πούλο, ότι κάνει κέφι καθείς). Κι οποιανού οι αντοχές έχουν εξαντληθεί μαζί μου, παρακαλώ να μη με κάνει παρέα. Εγώ προσωπικά άλλο νηπιαγωγείο δεν αντέχω.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Γιατί bloggarw και δεν μπλοκάρω

Με είχε ρωτήσει κάποια στιγμή ένας γνωστός πως την έχω δει με το blog και με μάλλον υποτιμητικό ύφος με ρώτησε αν βλέπω πολύ sex and the city. Στην αρχή απόρησα με την ερώτηση, γιατί φυσικά και βλέπω SATC κι εννοείται πως έχω το DVD box με όλους τους κύκλους και την ταινία. Αλλά, λέω, κάτσε, αυτός δε με ρώτησε για καλό. Μάλλον για να μου την πει. Όταν, λοιπόν, ζήτησα διευκρινήσεις για την ερώτηση του, μου απάντησε με νέα ερώτηση αν την έχω δει Carrie Bradshaw. Ώπα, τι πάει να πει αυτό; Με ειρωνευόταν ότι την έχω δει αρθρογράφος ή ήταν μπηχτή ότι ασχολούμαι μόνο με θέματα που αφορούν το σεξ;
Το blogging είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σημερινής πραγματικότητας για ανθρώπους που θέλουν να επικοινωνήσουν ή που θέλουν απλά να μεταδώσουν. Είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη μιας γνωστής δημοσιογράφου ότι θεωρούσε πως το blogging δεν μπορεί να αποτελεί μορφή ψυχοθεραπείας, ούτε να είναι μέσο για να λιβελογραφεί κανείς ασύστολα καλυμμένος από το πέπλο της ανωνυμίας. Διαφωνώ και το έχω γράψει και σε παλιότερη ανάρτηση. Η ελευθερία του λόγου είναι από τα θεμελιώδη δικαιώματα που μας παρέχει η δημοκρατική κοινωνία στην οποία ανήκουμε. Σαφέστατα και μπορώ να γράψω ότι θέλω και ότι σκέφτομαι. Στο κάτω-κάτω δε διατείνομαι πως είμαι συγγραφέας, ούτε αρθρογράφος. Δε αναρτώ κείμενα ειδησεογραφικού ή πολιτικού χαρακτήρα. Γράφω για να ξεσπάσω. Για να τα χώσω. Όχι πως κωλώνω να τα πω αυτά και προφορικά. Μωρέ και στα μούτρα σας τα λέω. Εύκολαααα! Ο χώρος αυτός είναι ο δικός μου χώρος και θα γράφω και θα λέω ότι γουστάρω. Κι αν θέλω να βγάζω τα απωθημένα μου με το να κράζω τους κουλούς, θα το κάνω. Άσε που όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται.
Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να καταγράφω τα κακώς κείμενα που παρατηρώ τριγύρω μου από το να σατιρίζω τον εαυτό μου. Σίγουρα, όπως έλεγε κι ο fitsoulas, καμιά φορά καλό είναι να κοιτάμε και τη δική μας καμπούρα. Άμα, όμως, αρχίσω να μιλάω μόνο για τα δικά μου πάθη και τις δικές μου υστερίες, θα καταντήσω να επαναλαμβάνω την εξής συνειδητοποίηση: «Είμαι μαλάκω, δε βάζω μυαλό, δεν είμαι για πουθενά, τι κάθομαι και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη. Δεν κάθομαι στα αυγά μου; Φταίω εγώ». Ειδικά με την τελευταία φράση προβλέπω να κάνω αποφώνηση σε κάθε ανάρτηση. Κι ούτε σκοπεύω να το γυρίσω σε litsa.com και να περιμένω κι απαντήσεις ή συμβουλές. (το τελευταίο μου το πρότεινε χθες ένας άλλος φίλος)
Ομολογώ πώς όταν ξεκίνησα να bloggarw είχα έντονη την ανάγκη να πάρω μια κόλλα χαρτί και να αρχίσω να γράφω για όλα όσα με πειράζουν από τα προσωπικά μου. Το τέλος μιας σχέσης είναι απαρχή για μεγάλη ψυχική διαταραχή. Να γράφεις, να τα διαβάζεις και να σε πιάνουν τα κλάματα, να θες να φουντάρεις. Πάλι καλά που δεν καπνίζω κιόλας, θα είχα κάνει το σπίτι τεκέ. Και πάλι καλά που μόνη στο σπίτι ΔΕΝ ΠΙΝΩ - σκέψου να μου έκανε παρέα κι ο Γιαννάκης ο Περιπατητής (Keep blogging). Αλλά, μετά από μια δυο απόπειρες κατάλαβα πως δε με ωφελεί σε κάτι να σκέφτομαι τον πρώην μου, δεν κερδίζω τίποτα με το να αποτυπώνω τη θλίψη μου για την αποτυχία, ούτε με το να ξεσκίζω το cd του Αντωνάκη και να ακούω εκατό φορές το» εκατό φορές κομμάτια» όσο γράφω στο blog. Έχει, δηλαδή, καμιά διαφορά να διαπιστώνω εγγράφως πως πρέπει να κοιτάω μπροστά και να μην απογοητεύομαι; Να μονολογώ ότι είμαι fighter και ότι στο τέλος της διαδρομής θα είμαι winner; Μπααα, έχει πιο πολύ ζουμί να ασχολούμαι με τους κουλούς. Κι από την καυστική μου κριτική ας μου επιτραπεί να αφήσω τον fitsoula απ’ έξω, με ελάχιστες ξώφαλτσες (αλλά αναπόφευκτες) αναφορές. Μουτς.

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Να σταματήσω να ασχολούμαι με τους γύρω μου

Λίγο ακόμα και θα κλείσω μήνα χωρίς ανάρτηση. Πώς το' παθα! Όπως και να χει, αυτό το ρημαδο-δημοσιογραφικό όφειλα να το έχω προμηθευτεί καιρό τώρα, πόσες σκέψεις έχω κάνει όλο αυτό το διάστημα... Δεν πειράζει, σήμερα θα πορευτώ με το πιο πρόσφατο υλικό που έχω στο μυαλό μου. Μα είναι που συμβαίνουν και γύρω μου τόσα και τόσα πράγματα, που έχω χάσει τον ειρμό μου, να ασχοληθώ με το τάδε ή με το δείνα γεγονός... Από major events έως καταστάσεις ανάξιες λόγου κι αναφοράς, που όμως δυστυχώς εμένα θα με τριβελίζουν... Μόνο εμένα φυσικά θα ενοχλούσαν... έτσι μου λέει ο confidente μου... Μου λέει διαρκώς να σταματήσω να τρώγομαι με τις ανθρώπινες συμπεριφορές γιατί όλοι γύρω μας είναι σκάρτοι, αλλά έλα που εγώ πάντα θα αισθάνομαι πως I'd love to change the world...
Χθες πίναμε το καφεδάκι μας και κατά την προσφιλή μου συνήθεια άρχισα να μιλάω για όλους και για όλα, όχι με διάθεση κουτσομπολιού, αλλά με έντονο προβληματισμό, να παραθέσω ρε παιδί μου τις αγωνίες μου για πρόσφατες εξελίξεις στη Χώρα της Φιλίας. Το μόνο που κατάφερα φυσικά ήταν να εισπράξω εκατό "εφάκι, ξεκόλλα!!!" Και πού μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω πόσο στενοχωριέμαι οι άνθρωποι που αγαπώ να είναι κοντόφθαλμοι, η απάντηση ήταν συνέχεια : "δικό τους πρόβλημα, αυτοί θα φάνε το κεφάλι τους". Ναι, αλλά ρε γαμώτο, εγώ δεν την παλεύω έτσι. Τη βλακεία δε την συγχωρώ ούτε στη μάνα μου που λέει ο λόγος. Έχω γίνει παράξενη, ακροβατώ στα όρια του δογματισμού, είμαι αυστηρή κι επικριτική, ναι σε όλα. Το παραδέχομαι. Θέλω, όμως, οι δικοί μου άνθρωποι να είναι καλά, να έχουν την υγεία τους (σωματική & ψυχική), όλα να τους πηγαίνουν πρίμα. Ναι, αλλά να προσπαθούν κι αυτοί λιγάκι για το welfare τους. Να κάνουν τουλάχιστον την προσπάθεια να ακούν και άλλη γνώμη, να βγάζουν για ελάχιστα δευτερόλεπτα τις παρωπίδες τους, να αποτάσσονται των αδυναμιών και των παθών των. Καλά σκατούλες... κάτσε εσύ να τρώγεσαι.
Αυτές τις μέρες που μεσολάβησαν από την τελευταία ανάρτηση, έκανα πολλά πράγματα, πήγα στο νησί, πήγα δυο φορές στην αγαπημένη μου "αυλή", ξαναπήγα στο νησί, έκανα την απίστευτα κουλή γνωριμία εντός της "αυλής", πήρα έπιπλα για το μπαλκόνι μου, κόντεψα να παρεξηγηθώ με την κολλητή μου, προγραμμάτισα τις διακοπές του Αυγούστου, πήγα στο Ηρώδειο, επικοινώνησα με φίλους ξεχασμένους, ήπια coctails στο galaxy, ξαναέκανα φίλο στο facebook κάποιον που είχα κάνει delete, πήγα Golden και ούτε καν επηρρεάστηκα απο το -30% στο Marc Jacobs, έφαγα 3 φορές στο Fridays (έλεος), έβαψα τα μαλλιά μου κόκκινα, τερμάτισα όλα τα επίπεδα παίζοντας double klondike στο αιφόνι. κατέβασα περί τα εκατό mp3 μέσα σε 3 μέρες, έφτασα στα πρόθυρα να υιοθετήσω το ψιψίνι που μάζεψε η αδερφή μου από το δρόμο, διασκέδασα με την εφαρμογή της απαγόρευσης του καπνίσματος, έλαβα ένα γαμάτο δώρο που από δική μου αναβλητικότητα δεν είχα λάβει από πρόπερσυ, πήγα θερινό και ναι... σκέφτομαι να πάω πάλι στο νησί για να μπορέσω να τα αφομοιώσω όλα αυτά. Boh!
Και εν διαμέσου αυτών των καθημερινών ενασχολήσεων προέκυψαν και τα major events που προανέφερα... Το αποκορύφωμα όλων η επαναπροσέγγιση των πρώην. Όχι, δεν αναφέρομαι σε δική μου επαναπροσέγγιση... αυτό το πλοίο άλλωστε σάλπαρε προ πολλού (φρόντισε γι'αυτό ο fitsoulas). Άλλοι αρχίσανε τις επαναπροσεγγίσεις, δε θα πω επανασυνδέσεις γιατί θεωρώ τον όρο πρώιμο. Ναι, μου κάνει εντύπωση: μετά τα βρισίδια, ήρθανε τα αυτοκαταστροφικά μηνύματα για συναντήσεις και συγκινησιακές αναπολήσεις. Ότι το ξερα, το ξερα πανάθεμα με, διαθέτω αντίληψη, δε θέλει άλλωστε και πολύ μυαλό να τα βάλεις κάτω και να πεις 1+1=2 , αλλά ρε πούστη μου ... μη με φλομώνεις στις δικαιολογίες. Τεσπά, όπως είπε και το ίνδαλμα μου προχθές στο νησί, άμα θες να φας τα μούτρα σου, φατα. Πρέπει να το πας μέχρι τέλους για να δεις τα σκατά. Η ζωή είναι δική σου, εγώ άλλωστε περισσεύω. Αλλά δε θα προσποιηθώ και ότι χαίρομαι με την εξέλιξη. Αυτό, κοπελιά, θα λεγόταν ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Τουλάχιστον θα είμαι εκεί δίπλα σου όταν με χρειαστείς!
Πέρα από αυτά, είχαμε και τις απόπειρες επαναπροσέγγισης από πρόσωπα που έχουν αποκλειστεί με embargo. Μήνες τώρα δέχομαι έμμεσης "αιτήσεις" για την άρση του αποκλεισμού, καλυμμένες υπό τη σκέπη του χρονικού διαστήματος που έχει μεσολαβήσει από την επιβολή του καθεστώτος. Είπα, όμως, πρωτύτερα, ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο παράξενη (ίσως κάποιοι να με χαρακτήριζαν ξυνή) και δεν είμαι έτοιμη για παραχωρήσεις. Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους, αλλά όταν για μένα κάποιος μπαίνει στη black list, συνήθως μένει για πάντα. Και δεν είναι θέμα συγχώρεσης, απλά είναι θέμα ακύρωσης. Όταν κάποιος-α με πληγώσει ή με θίξει με τη συμπεριφορά ή τα λόγια του, απλά δεν μπορώ να το ξεχάσω. Έχω μνήμη ελέφαντα. Κι ενώ έχω συγχωρέσει πολλά, την πουστιά δεν την παλεύω. Γι'αυτό και μάλλον δε θα βγω ποτέ ξανά για καφέ με αυτήν που της έπεσε η μούρη κι άρχισε πάλι να με διπλαρώνει, γι'αυτό δε θα μιλήσω ποτέ ξανά με αυτόν που πρόδωσε την εμπιστοσύνη μου. Delete.
Πρέπει, όμως, επιτακτικά να βρω γκόμενο, μου είπε μια ψυχή. Για να πάψω, λέει, να ασχολούμαι με τις ανθρώπινες μικρότητες και να κάνω focus σε μένα (και το γκόμενο). Διαφωνώ κάθετα, το μόνο που λείπει από τη ζωή μου αυτή τη στιγμή είναι ένας γκόμενος. Δεν έχω τέτοιου είδους ανασφάλειες, ούτε άγχος για το μέλλον. Τώρα που περνάω το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της ζωής μου, γίνεται να το χάσω; Έχω πρώτη θέση για την παράσταση που λέγεται το Θέατρο του Παραλόγου και μου ζητάτε να κάτσω σπίτι να δω dvd; Όχι, εδώ ρε, να τα σχολιάζω όλα και να γελάω ή να κλαίω με την πάρτη σας. Εδώ, μήπως και καταφέρω να βελτιώσω κάτι γύρω μου... cos' I'd fucking love to change the world.