Πήγαμε παρέλαση; Τσου; Μα γιατί καλέ, μας έπεφτε μακριά η Θεσσαλονίκη για να δούμε τα άρματα και τα αεροπλάνα; Ή μήπως οι πολύ κοντές φουστίτσες των μαθητριών που παρήλασαν έμπροσθεν της Βουλής προσέβαλαν την αιδώ και έθιξαν την ηθική ημών; Μπουαχαχαχα, όχι καλέ. Απλά σύσσωμος ο ελληνικός λαός παρήλασε από πίστες, κλαμπ, μπαρ, κωλόμπαρα, καταγώγια και καντίνες με βρώμικο. Το προηγούμενο βράδυ. Έως τα ξημερώματα της Εθνικής Επετείου. Ε, κι επειδή ο Μάρτης ουδεπόποτε έλειψε από τη Σαρακοστή, είπαμε κι εμείς σαν καλά κορίτσια να κάνουμε μια βόλτα, να γιορτάσουμε ρε παιδί μου το "ΌΧΙ". Πανηγυρικά, όπως του αρμόζει.
Πού πήγαμε; Προς μεγάλην απογοήτευσιν των απανταχού esthete φίλων, θα παραδεχθώ πως πήγαμε στα μπουζούκια. Oh yes, από αυτά με την πολύ κάπνα, τους θαμώνες φιγούρες στα πρώτα τραπέζια, τις τραγουδιάρες που είναι από φωνή κορμάρες και το συνοδευτικό ξηροκάρπι σε τσίγκινο πιατάκι. Κηρύξαμε την έναρξη της σεζόν, γιατί φέτος έχει πολύ θέμα, από βλαχομπουζούκ σχήματα στην εθνική οδό έως trendy καναπεδοκαταστάσεις με ονιράμα και χατζηγιάννη. Ωστόσο, χθες απλά πήγαμε στο μαγαζί θεσμό που ακούει στο γλυκό όνομα της καραμέλας. Σε όσους ανέφερα το πρόγραμμα της προχθεσινής βραδυνής διασκέδασης μόνο που δε χρειάστηκαν να πάρουν υπογλώσσια για την πίεση. Ο λόγος απλός: η guest στο εν λόγω μαγαζί είναι η κατερινούλα του "δεν άκουσα πώς είπατε" και του "σ΄έχω κάνει θεό". Θεάααα. Τι να λέμε τώρα. Βέβαια, άλλο τόσο θεά κι η υπογράφουσα η οποία ανταποκρινόμενη σε κάλεσμα-προσταγή, την έκανα από το μαγαζί γύρω στις 3, κάνα μισαωράκι δηλαδή πριν βγει στη πίστα η αοιδός.
Και πού πήγα, πού αλλού... μου έχετε δημιουργήσει τέτοια ψυχολογικά όλοι εσείς οι πολέμιοι του στεκιού μου, που ντρέπομαι πλέον να το γράφω. Επειδή, όμως, ο βήχας κι ο έρωτας δεν κρύβονται, γκούχου γκούχου... ευθαρσώς, λοιπόν, δηλώνω πως πήγα rock. Στην αγάπη μου. Κι αυτό μεταφράστε το όπως θέλετε, αδιαφορώ τα μάλα. Και όχι μόνο πήγα, αλλά κατέβασα και πλήρη σύνθεση, κάτι που είχε να γίνει πολύ καιρό. Είχαμε ένα δυο ελλειψεις στο ρόστερ μας, αλλά βρίσκονται στο στάδιο της αποθεραπείας και θα επιστρέψουν πιστεύω δυναμικά στο πρωτάθλημα της κρεπάλης. Είναι πάντως απίστευτο, η ώρα ήταν 4.00 όταν βγήκα από τη φυσούνα για να βάλω τις τελευταίες "αλλαγές" στο μαγαζί και η ουρά του κόσμου για να μπει μέσα έφτανε μέχρι τη γωνία. Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι καμμένοι σαν κι εμένα, άρα να μην αισθάνομαι κι εντελώς youhou που καραγουστάρω να ροκάρω. Εγώ πάντως αποχώρησα στα αποδυτήρια (κοινώς την έκανα για το σπιτάκι μου) στις 4.45 και ακόμα μέσα γινόταν της κακομοίρας και του Ζίκου (σωστά το γράφω με "ι", όσοι καταλάβατε, καταλάβατε).
Το αποκορύφωμα της βραδυάς ήταν ένα εσεμέσι που έλαβα καθώς οδηγούσα πίσω και με παράπονο με ρωτούσε και με απορία "πού έφυγα μόνη μου και πάω για ύπνο". Δε θα μαρτυρήσω τον αποστολέα (και φυσικά μην παίρνετε και όρκο πως αναφέρομαι σε άνδρα) αλλά ήμουν έτοιμη να απαντήσω ότι το να φεύγω μόνη μου είναι θεσμός. Μια ψυχή θα πει ότι πάντα φεύγω νωρίς όταν χτυπάει το καμπανάκι της "ηθικής μου", μια άλλη ψυχή θα πει ότι φεύγω με το που αρχίσουν να με πεθαίνουν τα δεκάποντα και η κολλητή θα τραγουδούσε μαζί μου "τέσσερις πήγε, μου παν πάλι φύγε, φύγε από το μαγαζί...". The truth lies somewhere in between.
Γύρισα που λες σπίτι, έπεσα ξερή εντελώς και με ξύπνησε η κυρία που μου καθαρίζει το σπίτι (είμαι καλή μαγείρισα αλλά ακαμάτα στο ξεσκόνισμα και το σφουγγάρισμα). Απλά σύρθηκα μέχρι την πόρτα για να της ανοίξω στις 8 το πρωί και ξανάπεσα ξερή. Είναι φιλότιμη όμως και δεν έβαλε ηλεκτρική μέχρι τις 12 παρά που επιτέλους σηκώθηκα, νιώθοντας το κορμί να παραπαίει, το μαλλί να μυρίζει κάτι από τσιγάρο και κάτι από Tom Ford black orchid (το νέο μου φετίχ) και γενικά την ανάγκη για total reconstruction. Να δω πότε θα αρχίσω να αισθάνομαι ευθυτενής με τόση yoga (re-entry στα φετιχ). Τεσπά, κατάφερα να γίνω άνθρωπος σε λιγότερο από μισή ώρα (κατόρθωμα, hurray!!!) και να φύγω για καφέ.
Και καφές όχι όπου κι όπου, ε, στο zen/moorings στο λαιμό της βουλιαγμένης με την ωραιότερη θέα στην θάλασσα εντός Αττικής (όταν φυσικά έχει λιακάδα). Διπλό καπουτσίνο και μπίριμπίρι με τα girls. Γιατί άμα περιμέναμε από κάναν άλλο να μας κάνει πρόταση για εξόρμηση, καλά είσαι... άντε γεια. Κι επειδή μια επίσημη αργία δε θα ήταν complete χωρίς μασαμπούκα, κάναμε και το πέρασμα μας από τον antonio στη γλυφάδα να φάμε την pasta μας και απίστευτo κερασμένο tiramisu συνοδεία παγωμένου limoncelo. Γιατί, όπως και να το κάνουμε τέτοιοι κορίτσαροι που είμασταν, το κέρασμα μας το σηκώναμε!!! Τουλάχιστον! (= προσφιλής μου έκφραση, την κολλάω παντού...). Το έπος του 40 ολοκληρώθηκε με τίμιο εσπρεσάκι στη Μαρίνα Φλοίσβου, λίγο πριν την κάνω με βαρύ στομάχι και 1 κιλό βαρύτερη για το μάθημα. Της yoga ντε.
Η μέρα του "όχι" πάντως δεν είχε και πολλές αρνήσεις. Γιατί και το φαγητό είναι μια κρεπάλη. Και "όχι" δεν μπορώ να πω σε αυτό το indulgence. Όπως δεν μπορώ πω "όχι" στο ποτό, όταν βγαίνω (και είπε η φιλενάδα πως η μπάκα οφείλεται στα ξύδια). "Όχι" δεν μπορώ να πω σε κανένα από τους ανθρώπους που αγαπώ (για τους οποίους θα γίνω κομμάτια να πιω το ρημαδοεσπρέσο στο τσάκμπαμ, ενώ έχω άλλες υποχρεώσεις). "Όχι" δεν μπορώ να πω στην τρέλα και την ανεμελιά. "Όχι" δεν μπορώ να πω στη λατρεμένη μου ταχύτητα. Το μόνο "όχι" που λέω τελικά είναι στον εαυτό μου. Φιλιά.
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009
Κυριακή, βροχή και σχόλη
Από την ηλιόλουστη Κυριακή της περασμένης εβδομάδας, στο σαββατοκύριακο του κατακλυσμού. Κι ο Νώε έκατσε σπίτι του, κοινώς δεν πήγα πουθενά. Τη διάθεση την είχα, να το πω το κρίμα μου, αλλά αφ'ενός το παρεάκι δεν ήταν στα πάνω του κι αφετέρου το project έμπαζε νερά εξ'αρχής. (είδα και το σκηνικό στην εθνική αθηνών-κορίνθου, κι ακόμα μακαρίζομαι). Δεν πειράζει, έρχεται και 28η... όλο και κάτι θα κάτσει. Ξεκουραστήκαμε, ανασυνταχτήκαμε, κάναμε κάνα ταμείο (στα ψυχολογικά μας) και κάναμε και οικονομία (όσο να'ναι αυτό το γαμημένο το e-pass μας έχει σκίσει, μη μιλήσω για το πόσο κοστίζει στις μέρες μας η κατοστάρα αμόλυβδη και δε σχολιάζω καθόλου τα πανάκριβα γούστα στο αλκοόλ - είτε είναι το κρασί που συνοδεύει το φαγάκι, είτε είναι η γκρι βοτκίτσα).
Το Σάββατο, αφού κατάφερα να ανασυρθώ από τα αφράτα κλινοσκεπάσματα, κατηφόρησα down town για καφέ. 'Αθλος. Από την αρχή. Από το να ανοίξει το κάργα μακιγιαρισμένο από την προηγούμενη uber wild έξοδο μάτι, να πλυθώ, να ετοιμαστώ, να φύγω στην ώρα μου (12.30), να πάρω την απόφαση tram ή αμάξι, ελέω βροχής να πάρω τη λάθος απόφαση, να ακολουθήσω τη λάθος διαδρομή (μέσω Συντάγματος και να μείνω μποτιλιαρισμένη στην Καραγιώργη Σερβίας/Αθηναϊδος τουλάχιστον 35 λεπτά), να στήσω την παρέα μου μισή ώρα, να περπατήσω με τακούνια τρέχοντας στο πλακόστρωτο της Αδριανού έως να κάτσω λαχανιασμένη και μισοβρεγμένη στο καφενείο των Διόσκουρων και να περιμένω 20 λεπτά να μου φέρουν το freddo μου. Καιρό είχα να το κάνω. Το όλο σκηνικό.
Χαλάλι, όμως, γιατί πραγματικά το κέντρο της Αθήνας εγώ προσωπικά δεν το αλλάζω με τίποτα. Είμαι παιδί της πόλης, το φωνάζω. Γουστάρω κάθε της γωνιά, κάθε της κρυφό σημείο, γουστάρω την κίνηση, τη βουή, το σούρτα φέρτα, τα μαγαζιά, τους τουρίστες, το τρενάκι. Δηλαδή, πόσο πιο ζωντανά να αισθανθεί κανείς; Με τα καλά της και με τα άσχημα της η Αθήνα είναι η πόλη μου κι όσο ακόμα δεν έχω επισκεφτεί τη μητρόπολη των μητροπόλεων (call me New York), δηλώνω φανατική οπαδός της. Και πόσα στοιχεία της παίρνουμε δεδομένα, όμως όταν τα ξανα-ανακαλύπτουμε (βλέπε βόλτα στο παζάρι στο Μοναστηράκι) αισθανόμαστε το δέος της πρωτόγνωρης εμπειρίας. Μμμ κάτι μου λέει πως επόμενος σταθμός θα είναι η Καισαριανή... πώς μου ήρθε μη με ρωτάτε, αλλά κι εκεί έχω να πάω χρόοοοοοοοονια. Και Πανόρμου... Και Παγκράτι...
Μιλώντας για το Παγκράτι, πώς μου΄ρχονται ρε πούστη μου αυτοί οι συνειρμοί απορώ, θα κανονήσω άμεσα να πάω στο Coronet να δω το Caveman, μου πρότεινε ένας γνωστός να δω την παράσταση για να έχω μια πιο σφαιρική άποψη κι έναν αντίλογο για το mars v. venus effect που σχολίαζα τις προάλλες. Το μόνο που με χαλάει είναι ο Βλαδίμηρος, αυτό τον ηθοποιό ποτέ δεν τον πήγαινα, θεωρώ πως ο Γεννατάς είναι κλάσεις ανώτερος (τον έχετε δει στο Μίλα μου βρώμικα; Θεϊκά hilarious τυπάκι), αλλά τώρα τι να κάνουμε, το cast άλλαξε, αυτόν έχουμε, με αυτόν πορευόμαστε. Τουλάχιστον, οι κριτικές στο αθηνόραμα ήταν όλες καλές. Επιφυλάσσομαι με δικό μου σχολιασμό σύντομα. Είναι στα πλάνα μου, όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί θέλω πάντα να βλέπω και τις δύο όψεις του νομίσματος και κυρίως θέλω να έχω ιδίοις άποψη προτού στηλιτεύσω περαιτέρω τις κουλές συμπεριφορές των ανδρών.
Και το βροχερό κι υποτονικό Σαββατοκύριακο έληξε με cinema. Είδα το julie & julia με τη Meryl Streep. Και μου άρεσε πάρα πολύ. Και για το σενάριο, και την ηθοποιία, και τα κουστούμια (αχ αυτά τα μαργαριταρένια κολιέ... τι να λέμε τώρα, η επιτομή του class), τα σκηνικά και η φωτογραφία (a paris... quand un amour fleurisse...μου 'ρθε να σιγοτραγουδήσω) και για τη μουσική επένδυση... όταν έβαλε talking heads, το psycho killer, μόνο που δε σηκώθηκα από τη θέση μου να χτυπηθώ, αλλά εγώ είμαι biased με οποιαδήποτε psycho-burnt κατάσταση, τα 'χουμε πει αυτά πολλάκις. Το πόσταρα και στο face κι ησύχασα. Ο κυρίοτερος όμως λόγος για τον οποίο μου άρεσε η ταινία είναι γιατί πραγματεύεται τα δυο αγαπημένα μου past-times. Aka, το blogging και τη μαγειρική. Γύρισα σπίτι και είχα έντονη την επιθυμία να κάνω και τα δύο. Αυτό θα πει "με άγγιξε μια ταινία". Δυστυχώς, ήμουν πολύ κουρασμένη για να αποτυπώσω τις καλπάζουσες σκέψεις μου στο ιστολόγιο μου εκείνη τη δεδομένη στιγμή, κι όσο για το μαγείρεμα, είχα ήδη φτιάξει από το σάββατο το απόγευμα ένα yummy-yummy σουφλέ μακαρονιών.
Κλείνοντας για σήμερα, καλέ μου θεούλη, θα ήθελα να σε παρακαλέσω αν γίνεται μη συνεχιστεί άλλο το θέμα με τις βροχές. Πόση ρέκλα στο σπίτι να αντέξει μια γυναίκα (κόντεψα να πάθω αυχενικό από το δεκατετράωρο ύπνου σάββατο προς Κυριακή), πόσο ριγκατόνι με λιωμένα τυριά, πιπεριές, μανιτάρια και bacon να φάει (πήρα σίγουρα 2 κιλά μέσα στο Σ-Κ, καθότι πανάθεμα με πρόλαβα έκανα κι ένα πέρασμα από τα TGIs πριν το cinema) και πόσο σύνδρομο στέρησης να αντέξει με το να αντισταθεί στον πειρασμό του κυριακάτικου ροκ. Έστειλα τις αντιπροσώπους, εύχομαι να με βγάλανε ασπροπρόσωπη στο χορό και το κέφι, γιατί πώς να το κάνουμε, έχουμε κι ένα κούτελο σε αυτή την κοινωνία. Και το δικό μου κούτελο είναι στρέμματα. Φιλιά.
Το Σάββατο, αφού κατάφερα να ανασυρθώ από τα αφράτα κλινοσκεπάσματα, κατηφόρησα down town για καφέ. 'Αθλος. Από την αρχή. Από το να ανοίξει το κάργα μακιγιαρισμένο από την προηγούμενη uber wild έξοδο μάτι, να πλυθώ, να ετοιμαστώ, να φύγω στην ώρα μου (12.30), να πάρω την απόφαση tram ή αμάξι, ελέω βροχής να πάρω τη λάθος απόφαση, να ακολουθήσω τη λάθος διαδρομή (μέσω Συντάγματος και να μείνω μποτιλιαρισμένη στην Καραγιώργη Σερβίας/Αθηναϊδος τουλάχιστον 35 λεπτά), να στήσω την παρέα μου μισή ώρα, να περπατήσω με τακούνια τρέχοντας στο πλακόστρωτο της Αδριανού έως να κάτσω λαχανιασμένη και μισοβρεγμένη στο καφενείο των Διόσκουρων και να περιμένω 20 λεπτά να μου φέρουν το freddo μου. Καιρό είχα να το κάνω. Το όλο σκηνικό.
Χαλάλι, όμως, γιατί πραγματικά το κέντρο της Αθήνας εγώ προσωπικά δεν το αλλάζω με τίποτα. Είμαι παιδί της πόλης, το φωνάζω. Γουστάρω κάθε της γωνιά, κάθε της κρυφό σημείο, γουστάρω την κίνηση, τη βουή, το σούρτα φέρτα, τα μαγαζιά, τους τουρίστες, το τρενάκι. Δηλαδή, πόσο πιο ζωντανά να αισθανθεί κανείς; Με τα καλά της και με τα άσχημα της η Αθήνα είναι η πόλη μου κι όσο ακόμα δεν έχω επισκεφτεί τη μητρόπολη των μητροπόλεων (call me New York), δηλώνω φανατική οπαδός της. Και πόσα στοιχεία της παίρνουμε δεδομένα, όμως όταν τα ξανα-ανακαλύπτουμε (βλέπε βόλτα στο παζάρι στο Μοναστηράκι) αισθανόμαστε το δέος της πρωτόγνωρης εμπειρίας. Μμμ κάτι μου λέει πως επόμενος σταθμός θα είναι η Καισαριανή... πώς μου ήρθε μη με ρωτάτε, αλλά κι εκεί έχω να πάω χρόοοοοοοοονια. Και Πανόρμου... Και Παγκράτι...
Μιλώντας για το Παγκράτι, πώς μου΄ρχονται ρε πούστη μου αυτοί οι συνειρμοί απορώ, θα κανονήσω άμεσα να πάω στο Coronet να δω το Caveman, μου πρότεινε ένας γνωστός να δω την παράσταση για να έχω μια πιο σφαιρική άποψη κι έναν αντίλογο για το mars v. venus effect που σχολίαζα τις προάλλες. Το μόνο που με χαλάει είναι ο Βλαδίμηρος, αυτό τον ηθοποιό ποτέ δεν τον πήγαινα, θεωρώ πως ο Γεννατάς είναι κλάσεις ανώτερος (τον έχετε δει στο Μίλα μου βρώμικα; Θεϊκά hilarious τυπάκι), αλλά τώρα τι να κάνουμε, το cast άλλαξε, αυτόν έχουμε, με αυτόν πορευόμαστε. Τουλάχιστον, οι κριτικές στο αθηνόραμα ήταν όλες καλές. Επιφυλάσσομαι με δικό μου σχολιασμό σύντομα. Είναι στα πλάνα μου, όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί θέλω πάντα να βλέπω και τις δύο όψεις του νομίσματος και κυρίως θέλω να έχω ιδίοις άποψη προτού στηλιτεύσω περαιτέρω τις κουλές συμπεριφορές των ανδρών.
Και το βροχερό κι υποτονικό Σαββατοκύριακο έληξε με cinema. Είδα το julie & julia με τη Meryl Streep. Και μου άρεσε πάρα πολύ. Και για το σενάριο, και την ηθοποιία, και τα κουστούμια (αχ αυτά τα μαργαριταρένια κολιέ... τι να λέμε τώρα, η επιτομή του class), τα σκηνικά και η φωτογραφία (a paris... quand un amour fleurisse...μου 'ρθε να σιγοτραγουδήσω) και για τη μουσική επένδυση... όταν έβαλε talking heads, το psycho killer, μόνο που δε σηκώθηκα από τη θέση μου να χτυπηθώ, αλλά εγώ είμαι biased με οποιαδήποτε psycho-burnt κατάσταση, τα 'χουμε πει αυτά πολλάκις. Το πόσταρα και στο face κι ησύχασα. Ο κυρίοτερος όμως λόγος για τον οποίο μου άρεσε η ταινία είναι γιατί πραγματεύεται τα δυο αγαπημένα μου past-times. Aka, το blogging και τη μαγειρική. Γύρισα σπίτι και είχα έντονη την επιθυμία να κάνω και τα δύο. Αυτό θα πει "με άγγιξε μια ταινία". Δυστυχώς, ήμουν πολύ κουρασμένη για να αποτυπώσω τις καλπάζουσες σκέψεις μου στο ιστολόγιο μου εκείνη τη δεδομένη στιγμή, κι όσο για το μαγείρεμα, είχα ήδη φτιάξει από το σάββατο το απόγευμα ένα yummy-yummy σουφλέ μακαρονιών.
Κλείνοντας για σήμερα, καλέ μου θεούλη, θα ήθελα να σε παρακαλέσω αν γίνεται μη συνεχιστεί άλλο το θέμα με τις βροχές. Πόση ρέκλα στο σπίτι να αντέξει μια γυναίκα (κόντεψα να πάθω αυχενικό από το δεκατετράωρο ύπνου σάββατο προς Κυριακή), πόσο ριγκατόνι με λιωμένα τυριά, πιπεριές, μανιτάρια και bacon να φάει (πήρα σίγουρα 2 κιλά μέσα στο Σ-Κ, καθότι πανάθεμα με πρόλαβα έκανα κι ένα πέρασμα από τα TGIs πριν το cinema) και πόσο σύνδρομο στέρησης να αντέξει με το να αντισταθεί στον πειρασμό του κυριακάτικου ροκ. Έστειλα τις αντιπροσώπους, εύχομαι να με βγάλανε ασπροπρόσωπη στο χορό και το κέφι, γιατί πώς να το κάνουμε, έχουμε κι ένα κούτελο σε αυτή την κοινωνία. Και το δικό μου κούτελο είναι στρέμματα. Φιλιά.
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009
Any given sunday
Όσοι δε βγήκατε βόλτα την Κυριακή, έχω να πω πως χάσατε. Ήταν μία από αυτές τις μέρες που χαίρεσαι να έχεις cabrio αμάξι, από αυτές τις μέρες που νιώθεις τυχερός αν έχεις εξοχικό κοντά στη θάλασσα, από αυτές τις μέρες που απλά γουστάρεις να έχεις φίλες με τρομερή διάθεση για εκδρομές και φοβερές ιδέες για μασουλήματα-οινοποσίες. Έστω και χωρίς το ξεκουκουλέ, πήγαμε με τη φιλενάδα στο Λουτράκι. Ναι, αυτό του καζίνο, αλλά ούτε απ’ έξω δεν περάσαμε. Αντ’ αυτού πήγαμε σε ένα συμπαθέστατο all-day café –restaurant, σε ένα λοφίσκο λίγο μετά τους καταρράκτες, στον προαύλιο χώρο ενός ανακαινισμένου ξενοδοχείου, με την πάλαι ποτέ αίγλη του τουριστικού θερέτρου. Ήταν άψογα: ήλιος, θάλασσα, αμάνικο για να πάρουν τα μπρατσάκια χρώμα, γυαλούμπα και πολύ biribiri. Ένα μπουκαλάκι Παράγκα για να συνοδέψει το ρυζότο μας και πολύ funky mood. Ήταν πολύ ωραία, θα ξαναπάμε και για βράδυ να πιούμε το ποτάκι μας, παρέα με τις trendy ντόπιες φατσούλες.
Μου αρέσουν αυτές οι κυριακάτικες εξορμήσεις, εκεί που χουζουρεύεις νωχελικά στο κρεβάτι , να σκάει μήνυμα στο κινητό να σε ξεσηκώνει με impromptu πρόταση για ξεμούχλιασμα. Γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν είσαι je t’aime ώστε να ξυπνάς δίπλα στον καλό σου και να παίρνετε μαζί πρωινό και να διαβάσετε τις κυριακάτικες εφημερίδες, το να κάθεσαι μόνη σου στο σπίτι on such a shiny day, είναι τουλάχιστον pathetic. Και είναι ακόμα πιο όμορφο όταν η εκδρομούλα είναι spontaneous, δηλαδή όχι κάτι κανονισμένο, σικέ από μέρες, του στυλ Κυριακή 12.30 ραντεβού στην εθνική για να πάμε εκεί, πόσοι μαζευόμαστε. Τσου, όσο χαζό κι αν ακούγεται, προτιμώ να με πάρει τηλέφωνο κάποιος που απλά σηκώθηκε με φοβερή όρεξη για βόλτα και σκέφτηκε πως ο κατάλληλος συνοδοιπόρος είμαι εγώ. Είναι πιο γνήσιο έτσι.
Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα κέφι να πάω Χαλκίδα για ουζάκι. Το’χα αναφέρει σε μια φιλενάδα, αλλά κάτι που δεν την είδα και ιδιαιτέρως θερμή από την αρχή, κάτι που έκατσε η φάση με την Πάρο, ανέβαλλα την ιδέα altogether για μετέπειτα φθινοπωρινό σου-κου. Έλα μου, όμως, που η φιλενάδα τελικά τα κανόνισε τελευταία στιγμή και τη Χαλκίδα της την πήγε με κάτι δικές της φίλες, 4 όμορφα κοριτσόπουλα σε σκηνικό τρελό θηριοτροφείο. Οι άτιμες περάσανε super και τώρα εγώ δεν έχω κανέναν να πάω Xαλκιδούλα. Είπαμε, η κολλητή είναι je t’aime, το ίνδαλμα δουλεύει πυρετωδώς, η μανούλα-to-be περιμένει από στιγμή σε στιγμή, η sister τις Κυριακές ξεκουράζεται με τον άνδρα της, το Κορίτσι πάει Καλάβρυτα και όλες τελικά έχουν άλλες προτεραιότητες για τις Κυριακές τους. Αυτά είναι τα γαμώτα όταν είσαι single.
Τουλάχιστον, έκανα δυο τρια πράγματα το ΠΟΥ-ΣΟΥ-ΚΟΥ που δε χρειάζονται αμόρε. Πήγα θέατρο με τη μαμά και είδαμε τη Σοφία Φιλιπίδου, φοβερή περσόνα, εντελώς κουκουρούκου. Θεά. Σάββατο μεσημέρι πήγα για φαγητό με τον ξάδερφο μου σε ένα cosy μεζεδοπωλείο στη Santa Barbara, για το οποίο σήμερα διαπίστωσα πως έχει άρθρο το τελευταίο Αθηνόραμα. Καλό φαγάκι, λαδόκολλα και μουσικούλα, σοκολατένια καρυδόπιτα μούρλια. Αν προσθέσεις και το ότι την Πέμπτη το βράδυ αλλάξαμε τα χούγια του traditional girls-night-out και πήγαμε σε κάτι γενέθλια στο W στην πλατεία Κολωνακίου (για να μη λένε μερικοί-μερικοί πως έχουμε κόλλημα με τη Λουκιανού), έχω να δηλώσω πως όρεξη να έχει κανείς και δε μιζεριάζει μένοντας σπίτι.
Τεσπά, το κατά τα άλλα ήρεμο Σαββατοκύριακο μου έληξε πολύ όμορφα και πολύ έντονα. Μετά την προμενάδα στο Λουτράκι πήγαμε καπάκι Κολωνάκι. Στο «ναό» για λαϊκό προσκύνημα. Ελληνική μουσική, χορός, vodka να ρέει άφθονη, τσακίρ κέφι και τσουπ... ο fitsoulas. Γαμώ τη τύχη μου γαμώ. Πόσους μήνες μετά, να πίνει δίπλα σου. Σουρεάλ εντελώς. Κι ακόμα πιο σουρεάλ εσύ να μιλάς με τον κολλητό του κι η κολλητή με εκείνον. Και μεταξύ σας το χάος. Ενάμισι μέτρο κοντά και το άπειρο χάος. Τι να πω. Ήπια το τέταρτο και την έκανα, με ελαφρά. Που δεν ήταν και τόσο ελαφρά, γιατί φορούσα τα δωδεκάποντα από τις 21.00 κι η ώρα είχε πάει 02.30 και αισθανόμουν λες και είχα χώσει τα πόδια μου μέσα σε μπετόν. Την επόμενη Κυριακή, παρακαλείται όποιος μου προτείνει βόλτα, να μη γυρίσουμε Αθήνα πριν τα μεσάνυχτα. Κάντε τα κουμάντα σας. Φιλιά.
Μου αρέσουν αυτές οι κυριακάτικες εξορμήσεις, εκεί που χουζουρεύεις νωχελικά στο κρεβάτι , να σκάει μήνυμα στο κινητό να σε ξεσηκώνει με impromptu πρόταση για ξεμούχλιασμα. Γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν είσαι je t’aime ώστε να ξυπνάς δίπλα στον καλό σου και να παίρνετε μαζί πρωινό και να διαβάσετε τις κυριακάτικες εφημερίδες, το να κάθεσαι μόνη σου στο σπίτι on such a shiny day, είναι τουλάχιστον pathetic. Και είναι ακόμα πιο όμορφο όταν η εκδρομούλα είναι spontaneous, δηλαδή όχι κάτι κανονισμένο, σικέ από μέρες, του στυλ Κυριακή 12.30 ραντεβού στην εθνική για να πάμε εκεί, πόσοι μαζευόμαστε. Τσου, όσο χαζό κι αν ακούγεται, προτιμώ να με πάρει τηλέφωνο κάποιος που απλά σηκώθηκε με φοβερή όρεξη για βόλτα και σκέφτηκε πως ο κατάλληλος συνοδοιπόρος είμαι εγώ. Είναι πιο γνήσιο έτσι.
Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα κέφι να πάω Χαλκίδα για ουζάκι. Το’χα αναφέρει σε μια φιλενάδα, αλλά κάτι που δεν την είδα και ιδιαιτέρως θερμή από την αρχή, κάτι που έκατσε η φάση με την Πάρο, ανέβαλλα την ιδέα altogether για μετέπειτα φθινοπωρινό σου-κου. Έλα μου, όμως, που η φιλενάδα τελικά τα κανόνισε τελευταία στιγμή και τη Χαλκίδα της την πήγε με κάτι δικές της φίλες, 4 όμορφα κοριτσόπουλα σε σκηνικό τρελό θηριοτροφείο. Οι άτιμες περάσανε super και τώρα εγώ δεν έχω κανέναν να πάω Xαλκιδούλα. Είπαμε, η κολλητή είναι je t’aime, το ίνδαλμα δουλεύει πυρετωδώς, η μανούλα-to-be περιμένει από στιγμή σε στιγμή, η sister τις Κυριακές ξεκουράζεται με τον άνδρα της, το Κορίτσι πάει Καλάβρυτα και όλες τελικά έχουν άλλες προτεραιότητες για τις Κυριακές τους. Αυτά είναι τα γαμώτα όταν είσαι single.
Τουλάχιστον, έκανα δυο τρια πράγματα το ΠΟΥ-ΣΟΥ-ΚΟΥ που δε χρειάζονται αμόρε. Πήγα θέατρο με τη μαμά και είδαμε τη Σοφία Φιλιπίδου, φοβερή περσόνα, εντελώς κουκουρούκου. Θεά. Σάββατο μεσημέρι πήγα για φαγητό με τον ξάδερφο μου σε ένα cosy μεζεδοπωλείο στη Santa Barbara, για το οποίο σήμερα διαπίστωσα πως έχει άρθρο το τελευταίο Αθηνόραμα. Καλό φαγάκι, λαδόκολλα και μουσικούλα, σοκολατένια καρυδόπιτα μούρλια. Αν προσθέσεις και το ότι την Πέμπτη το βράδυ αλλάξαμε τα χούγια του traditional girls-night-out και πήγαμε σε κάτι γενέθλια στο W στην πλατεία Κολωνακίου (για να μη λένε μερικοί-μερικοί πως έχουμε κόλλημα με τη Λουκιανού), έχω να δηλώσω πως όρεξη να έχει κανείς και δε μιζεριάζει μένοντας σπίτι.
Τεσπά, το κατά τα άλλα ήρεμο Σαββατοκύριακο μου έληξε πολύ όμορφα και πολύ έντονα. Μετά την προμενάδα στο Λουτράκι πήγαμε καπάκι Κολωνάκι. Στο «ναό» για λαϊκό προσκύνημα. Ελληνική μουσική, χορός, vodka να ρέει άφθονη, τσακίρ κέφι και τσουπ... ο fitsoulas. Γαμώ τη τύχη μου γαμώ. Πόσους μήνες μετά, να πίνει δίπλα σου. Σουρεάλ εντελώς. Κι ακόμα πιο σουρεάλ εσύ να μιλάς με τον κολλητό του κι η κολλητή με εκείνον. Και μεταξύ σας το χάος. Ενάμισι μέτρο κοντά και το άπειρο χάος. Τι να πω. Ήπια το τέταρτο και την έκανα, με ελαφρά. Που δεν ήταν και τόσο ελαφρά, γιατί φορούσα τα δωδεκάποντα από τις 21.00 κι η ώρα είχε πάει 02.30 και αισθανόμουν λες και είχα χώσει τα πόδια μου μέσα σε μπετόν. Την επόμενη Κυριακή, παρακαλείται όποιος μου προτείνει βόλτα, να μη γυρίσουμε Αθήνα πριν τα μεσάνυχτα. Κάντε τα κουμάντα σας. Φιλιά.
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009
Venus v. Mars
Προχθές η κουμπάρα με ρώτησε αν έχω διαβάσει το "men are from mars, women are from venus" του John Gray. Oμολογώ πως δεν το έχω διαβάσει όλο, το παρήγγειλα ωστόσο από το amazon, γιατί θέλω πολύ να εντρυφήσω στο cave v. wave effect. Βέβαια, ο μικρός, ερωτηθείς για το βιβλίο, μου είπε ότι έχει ακούσει πως επρόκειτο για βιβλίο ειδικά για γυναίκες, εγώ από την άλλη διάβασα άπειρες κριτικές οι οποίες κατηγορούν τον συγγραφέα για μισογύνη. Μόλις ολοκληρώσω την ανάγνωση, επιφυλάσσομαι να επανέλθω με εκτενή αναφορά. Μέχρι τότε, όμως, ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του βιβλίου ως αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση.
Θεωρώ ότι όντως είμαστε από άλλο πλανήτη εμείς οι γυναίκες. Ή για να το θέσω πιο ορθά, από άλλο ηλιακό σύστημα, γιατί και οι πλανήτες διαφέρουν για κάθε γυναίκα. Απλά, η συμπεριφορά των περισσοτέρων από εμάς έχει κοινές συνιστώσες, οι οποίες συνθέτουν το παζλ που λέγεται γυναικείο μυαλό και γυναικεία συμπεριφορά. Δεν είμαστε όλες σαν τις ηρωίδες του Αλμαδόβαρ, αλλά σίγουρα έχουμε βρεθεί όλες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης για τους ίδιους λόγους. Που δεν είναι άλλοι από τους άντρες, τη μαλακία που τους δέρνει και το ότι δεν μπορούν να σταθούν ποτέ στο ύψος των περιστάσεων και των προσδοκιών. Των γυναικείων προσδοκιών, εννοείται.
Οι γυναίκες είμαστε ανυπόμονα όντα. Και ούσες ανυπόμονες, γινόμαστε ανυπόφορες, παράφορες, αφόρητα παράλογες και αυτοκαταστροφικές. Μοναδικό προνόμιο, τι να λέμε τώρα. Οι άνδρες στην κοσμάρα τους, ή για να χρησιμοποιήσω και το παράδειγμα του κυρίου Gray, στην σπηλιά τους. Τα πάντα γύρω να γκρεμίζονται και οι τύποι αραχτοί με το τηλεκοντρόλ στο ένα και το μπυρόνι στ’ άλλο. Οι γυναίκες να σκάνε, να βράζουν, να είναι έτοιμες να φάνε τα λυσσακά τους και οι άλλοι απλά cool. Εντάξει, παίδες, σας βγάζω το καπέλο. Απλά, αν καμιά φορά οι ρόλοι αλλάζουν, στη σπάνια περίπτωση λέω που μια γυναίκα είναι τόσο σταρχίδια της όπως κι εσείς, τότε απλά τη χαρακτηρίζετε καρ...λα και παύετε να ασχολείστε περαιτέρω – γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ζόρι ο ανταγωνισμός στον ωχαδερφισμό...
Αναγνωρίζω ότι οι περισσότερες γυναίκες θέλουν τα ίδια πράγματα (ίσως σε διαφορετικό βαθμό η καθεμιά) που δεν είναι άλλο από την ασφάλεια, τη σιγουριά, την αγκαλιά, την περιποίηση, τη φροντίδα, το θαυμασμό, τα κομπλιμέντα, την αποκλειστικότητα. Ναι, εντάξει και ποιος δε τα θέλει αυτά. Απλά, οι γυναίκες τα απαιτούν, τα διεκδικούν, με το νάζι, με τη γκρίνια, με τη ζήλεια. Τα θέλουν εδώ και τώρα. Οι άνδρες προτιμούν να βράζουν μέσα τους – αν φυσικά είναι ικανοί για τέτοια αισθήματα, γιατί πάντα υπάρχουν κι αυτοί που είναι παγερά αδιάφοροι. Οι γυναίκες λυσσάνε. Κυριολεκτικά. Λυσσάνε να βρούνε άνδρα, να τον κάνουν δικό τους, να τις πολιορκήσει, να τις ερωτευτεί , να τις παντρευτεί, να τους κάνει παιδιά. Με το που γνωρίζουν κάποιον, πλάθουν σενάρια, ολόκληρες ταινίες με πρωταγωνίστριες τις ίδιες και το γλυκερό happy-end. Κι όσο η πραγματικότητα απέχει από αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό, τόσο πιο πολύ βουρλίζονται.
Οι γυναίκες θέλουν η ζωή τους να είναι καλουπωμένη, να έχει αρχή, μέση, τέλος. Να ακολουθούνται οι νόρμες, να γίνονται όλα κατά το δοκούν. Όπως τους έχει πει η γιαγιά και η μαμά τους ότι πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Οποιαδήποτε απόκλιση από τα προσδοκώμενα καθιστά μέγιστο παράπτωμα το οποίο έχει ως συνέπεια να αναρωτιούνται που πήγανε όλοι οι «καλοί» άντρες και γιατί εκεί έξω «είναι μια ζούγκλα». Ονειρεύονται όλες τον ιππότη στο λευκό άλογο, που θα είναι όμορφος, με απολλώνιους κοιλιακούς, πανέξυπνος, πολυτάλαντος, ζάμπλουτος, σωστός οικογενειάρχης και κυρίως τρυφερά εκδηλωτικός κι ερωτύλος. Οι περισσότερες έχουν βέβαια συναίσθηση ότι αυτό το «πακέτο» δεν υπάρχει στην αγορά (ή κι αν ακόμα υπάρχουν κάνα δυο κομμάτια, είναι φυσικά reserve) δεν πτοούνται ωστόσο στην αναζήτηση εκείνου που θα έχει περισσότερα ticks στο προαναφερθέν check-list. Αθεράπευτες…
Και φυσικά είναι αυτή η δεδομένη γυναικεία ανυπομονησία που κάνει τους άνδρες να παίρνουν δρόμο με το πρώτο ίχνος υποψίας. Οι 20άρες είναι ανυπόμονες για περιπέτειες, οι 30άρες για γάμο και παιδιά και οι 40άρες για sex – η κάθε ηλικία φέρει τη δική της ταμπέλα. Και σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις θεωρείσαι αυτομάτως πως φέρεις τις ανάλογες προσδοκίες. Και λαμβάνεις την ανάλογη αντιμετώπιση από τους άνδρες. Τις 20άρες τις κυνηγάνε για περιπέτειες, τις 30αρες τις αποφεύγουν για να μην παγιδευτούν και τις άνω των 40 τις ορέγονται μόνο οι 20αρηδες ή κάτι τελειωμένοι 80αρηδες που θέλουν να βιώσουν την εμπειρία του «μεστού» έρωτα.
Δε διατείνομαι πως διαφέρω από τις υπόλοιπες εκπροσώπους του φύλου μου. Έχω όμως πολλά μπαγκάζια στη σχάρα κι έχω γράψει αρκετά χιλιόμετρα στο κοντέρ για να μπορώ να εντοπίζω και να αναγνωρίζω τις αδυναμίες του «συστήματος». Και να προσπαθώ να παίζω μπάλα σε μια διαφορετική λίγκα. Όχι γιατί είμαι πιο έξυπνη ή πιο μάγκας. Αλλά γιατί έχω φάει πολλές φορές το κεφάλι μου με αυτά τα κωλο-σενάρια και γιατί τη μαλακία την οσφραίνομαι από μακριά. Και, όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση, επιλέγω να είμαι εγώ στην άλλη άκρη της εξίσωσης, να μπαίνω εγώ στη «σπηλιά» μου. Η κολλητή θα μου βάλει τις φωνές – την ακούω ήδη: “δε γίνεται να τα ισοπεδώνουμε όλα, δε γίνεται να περνάμε εμείς στην αντίπερα όχθη και να τα κάνουμε όλα εμείς”. Εννοώντας πως η φύση μας είναι να περιμένουμε να μας διεκδικούν, να μας λατρεύουν και να μας έχουν κορώνα στο κεφάλι τους.
Δεν ξέρω ρε κορίτσια. Δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτή η υπερβολική αισιοδοξία σας ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Προσωπικά, λέω να πάρω κάνα φακό μαζί μου και να κάνω τα κουμάντα μου γιατί είναι πολύ σκούρα τα πράγματα στην Κηφισίας. Το λυχνάρι μου και στο πιθάρι μου. Φιλιά.
Θεωρώ ότι όντως είμαστε από άλλο πλανήτη εμείς οι γυναίκες. Ή για να το θέσω πιο ορθά, από άλλο ηλιακό σύστημα, γιατί και οι πλανήτες διαφέρουν για κάθε γυναίκα. Απλά, η συμπεριφορά των περισσοτέρων από εμάς έχει κοινές συνιστώσες, οι οποίες συνθέτουν το παζλ που λέγεται γυναικείο μυαλό και γυναικεία συμπεριφορά. Δεν είμαστε όλες σαν τις ηρωίδες του Αλμαδόβαρ, αλλά σίγουρα έχουμε βρεθεί όλες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης για τους ίδιους λόγους. Που δεν είναι άλλοι από τους άντρες, τη μαλακία που τους δέρνει και το ότι δεν μπορούν να σταθούν ποτέ στο ύψος των περιστάσεων και των προσδοκιών. Των γυναικείων προσδοκιών, εννοείται.
Οι γυναίκες είμαστε ανυπόμονα όντα. Και ούσες ανυπόμονες, γινόμαστε ανυπόφορες, παράφορες, αφόρητα παράλογες και αυτοκαταστροφικές. Μοναδικό προνόμιο, τι να λέμε τώρα. Οι άνδρες στην κοσμάρα τους, ή για να χρησιμοποιήσω και το παράδειγμα του κυρίου Gray, στην σπηλιά τους. Τα πάντα γύρω να γκρεμίζονται και οι τύποι αραχτοί με το τηλεκοντρόλ στο ένα και το μπυρόνι στ’ άλλο. Οι γυναίκες να σκάνε, να βράζουν, να είναι έτοιμες να φάνε τα λυσσακά τους και οι άλλοι απλά cool. Εντάξει, παίδες, σας βγάζω το καπέλο. Απλά, αν καμιά φορά οι ρόλοι αλλάζουν, στη σπάνια περίπτωση λέω που μια γυναίκα είναι τόσο σταρχίδια της όπως κι εσείς, τότε απλά τη χαρακτηρίζετε καρ...λα και παύετε να ασχολείστε περαιτέρω – γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ζόρι ο ανταγωνισμός στον ωχαδερφισμό...
Αναγνωρίζω ότι οι περισσότερες γυναίκες θέλουν τα ίδια πράγματα (ίσως σε διαφορετικό βαθμό η καθεμιά) που δεν είναι άλλο από την ασφάλεια, τη σιγουριά, την αγκαλιά, την περιποίηση, τη φροντίδα, το θαυμασμό, τα κομπλιμέντα, την αποκλειστικότητα. Ναι, εντάξει και ποιος δε τα θέλει αυτά. Απλά, οι γυναίκες τα απαιτούν, τα διεκδικούν, με το νάζι, με τη γκρίνια, με τη ζήλεια. Τα θέλουν εδώ και τώρα. Οι άνδρες προτιμούν να βράζουν μέσα τους – αν φυσικά είναι ικανοί για τέτοια αισθήματα, γιατί πάντα υπάρχουν κι αυτοί που είναι παγερά αδιάφοροι. Οι γυναίκες λυσσάνε. Κυριολεκτικά. Λυσσάνε να βρούνε άνδρα, να τον κάνουν δικό τους, να τις πολιορκήσει, να τις ερωτευτεί , να τις παντρευτεί, να τους κάνει παιδιά. Με το που γνωρίζουν κάποιον, πλάθουν σενάρια, ολόκληρες ταινίες με πρωταγωνίστριες τις ίδιες και το γλυκερό happy-end. Κι όσο η πραγματικότητα απέχει από αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό, τόσο πιο πολύ βουρλίζονται.
Οι γυναίκες θέλουν η ζωή τους να είναι καλουπωμένη, να έχει αρχή, μέση, τέλος. Να ακολουθούνται οι νόρμες, να γίνονται όλα κατά το δοκούν. Όπως τους έχει πει η γιαγιά και η μαμά τους ότι πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Οποιαδήποτε απόκλιση από τα προσδοκώμενα καθιστά μέγιστο παράπτωμα το οποίο έχει ως συνέπεια να αναρωτιούνται που πήγανε όλοι οι «καλοί» άντρες και γιατί εκεί έξω «είναι μια ζούγκλα». Ονειρεύονται όλες τον ιππότη στο λευκό άλογο, που θα είναι όμορφος, με απολλώνιους κοιλιακούς, πανέξυπνος, πολυτάλαντος, ζάμπλουτος, σωστός οικογενειάρχης και κυρίως τρυφερά εκδηλωτικός κι ερωτύλος. Οι περισσότερες έχουν βέβαια συναίσθηση ότι αυτό το «πακέτο» δεν υπάρχει στην αγορά (ή κι αν ακόμα υπάρχουν κάνα δυο κομμάτια, είναι φυσικά reserve) δεν πτοούνται ωστόσο στην αναζήτηση εκείνου που θα έχει περισσότερα ticks στο προαναφερθέν check-list. Αθεράπευτες…
Και φυσικά είναι αυτή η δεδομένη γυναικεία ανυπομονησία που κάνει τους άνδρες να παίρνουν δρόμο με το πρώτο ίχνος υποψίας. Οι 20άρες είναι ανυπόμονες για περιπέτειες, οι 30άρες για γάμο και παιδιά και οι 40άρες για sex – η κάθε ηλικία φέρει τη δική της ταμπέλα. Και σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις θεωρείσαι αυτομάτως πως φέρεις τις ανάλογες προσδοκίες. Και λαμβάνεις την ανάλογη αντιμετώπιση από τους άνδρες. Τις 20άρες τις κυνηγάνε για περιπέτειες, τις 30αρες τις αποφεύγουν για να μην παγιδευτούν και τις άνω των 40 τις ορέγονται μόνο οι 20αρηδες ή κάτι τελειωμένοι 80αρηδες που θέλουν να βιώσουν την εμπειρία του «μεστού» έρωτα.
Δε διατείνομαι πως διαφέρω από τις υπόλοιπες εκπροσώπους του φύλου μου. Έχω όμως πολλά μπαγκάζια στη σχάρα κι έχω γράψει αρκετά χιλιόμετρα στο κοντέρ για να μπορώ να εντοπίζω και να αναγνωρίζω τις αδυναμίες του «συστήματος». Και να προσπαθώ να παίζω μπάλα σε μια διαφορετική λίγκα. Όχι γιατί είμαι πιο έξυπνη ή πιο μάγκας. Αλλά γιατί έχω φάει πολλές φορές το κεφάλι μου με αυτά τα κωλο-σενάρια και γιατί τη μαλακία την οσφραίνομαι από μακριά. Και, όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση, επιλέγω να είμαι εγώ στην άλλη άκρη της εξίσωσης, να μπαίνω εγώ στη «σπηλιά» μου. Η κολλητή θα μου βάλει τις φωνές – την ακούω ήδη: “δε γίνεται να τα ισοπεδώνουμε όλα, δε γίνεται να περνάμε εμείς στην αντίπερα όχθη και να τα κάνουμε όλα εμείς”. Εννοώντας πως η φύση μας είναι να περιμένουμε να μας διεκδικούν, να μας λατρεύουν και να μας έχουν κορώνα στο κεφάλι τους.
Δεν ξέρω ρε κορίτσια. Δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτή η υπερβολική αισιοδοξία σας ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Προσωπικά, λέω να πάρω κάνα φακό μαζί μου και να κάνω τα κουμάντα μου γιατί είναι πολύ σκούρα τα πράγματα στην Κηφισίας. Το λυχνάρι μου και στο πιθάρι μου. Φιλιά.
Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009
Πείτε αυτό που σκέφτεστε και ζητήστε αυτό που θέλετε - επιτέλους!
Είμαι άνθρωπος παράφορος - μου το έχουν πει πολλάκις, το λένε και πίσω από την πλάτη μου -είμαι σίγουρη- φίλοι κι "οχτροί". Παθιάζομαι με τις ιδέες μου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κάνω σταυροφορίες. Οι εμμονές και η παράκρουση είναι κάτι που με ξενερώνει ακόμα και στον πιο δικό μου άνθρωπο. Και trust me, έχω υποφέρει κάμποσο από δαύτες. Το να υπερασπίζομαι σθεναρά αυτά που αγαπώ και πρεσβεύω είναι κάτι που θα με συντροφεύει για πάντα, γι' αυτό και οφείλω να προειδοποιήσω τους έχοντες καρδιακά προβλήματα να μη με κάνουν παρέα. Είπαμε, έχω ισχυρό ταμπεραμέντο, έχω βροντερή φωνή, έχω τσαμπουκά και πάνω απ΄όλα έχω άποψη. Την οποία θα την εκφράζω. Κι όποιος αισθάνεται θιγμένος, πληγωμένος ή ευνουχισμένος, δύο είναι τα τινά: να κάτσει να κάνει διάλογο ή να πάει στο διάολο. Πισωμαχαιρώματα, κατινιές και σκηνικά του στυλ "κάποια στιγμή θα της τα πω, αλλά όχι ακόμα" τα αφήνω για τους μικροαστούς. Έχω μάθει να μιλάω έξω από τα δόντια και θέλω αντάξιους συνομιλητές. Το respect μου το κερδίζουν όσοι έχουν επιχειρήματα και είναι σε θέση να τα υποστηρίξουν. Για τα υπόλοιπα φοβισμένα ανθρωπάκια με το φίμωτρο δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Μήνες τώρα το motto μου είναι come and get me. Απευθύνεται σε friends and men alike. Κουράστηκα να κάνω τον καραγκιόζη, να δίνω, να προσφέρω, να προθυμοποιούμαι, να συντρέχω, να συνδράμω, να παρακαλάω, να ακούω, να συμβουλεύω, να σπιτώνω, να δεξιώνομαι, να κουβαλάω, να οργανώνω, να ξεσηκώνω, να δωρίζω, να δανείζω, να πληρώνω, να οδηγάω. Και τελικά εγώ να παίρνω τον πούλο. Από friends and men alike. Ε, όχι. Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου και είπα να κοιτάξω κι εγώ την πάρτη μου. Κι αν αρχίσουν κάποιοι τριγύρω να λακίζουν (friends and men alike) το μόνο που έχω να πω είναι "καλό ταξίδι", γιατί απόπειρα να τους κρατήσω δεν παίζει να κάνω. Good riddance, amigos.
Κι έχει πλάκα γιατί μόνο αν σταματήσεις εσύ να σηκώνεις το ρημάδι το τηλέφωνο να καλέσεις τους άλλους, γίνεται έκδηλο πως το κουλό τους δε θα το ξεκουνούσαν. Το φίδι από την τρύπα το έβγαζες εσύ. Οι άλλοι βολεμένοι. Από τη φίλη που μόνο αν κανονήσεις εσύ έξοδο στο trendy μέρος θα σε τιμήσει με την παρουσία της, στο γκόμενο που μόνο άμα στείλεις εσύ μήνυμα, θα στείλει κι εκείνος. Από την παρέα που μόνο άμα κάνεις εσύ τον σωφέρ ξεκουβαλάνε από το σπίτι τους να πάνε εκδρομή, έως τον τύπο που σε κάνει παρέα ένα ολόκληρο καλοκαίρι μόνο και μόνο για να καταφέρει να την πέσει στην κολλητή σου. Άμα το Εφάκι, όμως, κάτσει στα αυγά του και ούτε ξεσηκώνει ούτε κάνει τον PR, ώπα εκεί αρχίζουν τα ζόρια. Ξαφνικά το εφάκι έχει ήδη κανονήσει κάτι άλλο, ξαφνικά το εφάκι κάνει παρέα με ανθρώπους που την εκτιμάνε και που δεν περιμένουν τίποτα από εκείνη. Ίσα ίσα, θα λεγα, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια Ι am being utterly indulged. Και πολύ γουστάρω. Άντε, γιατί σας παραχάϊδεψα ορισμένες κι ορισμένους.
Όποιος πραγματικά επιθυμεί κάτι από μένα, είμαι at your disposal. Για όλα όσα έγραψα στην προ-προηγούμενη παράγραφο, θα τα κάνω με χαρά. Απλά, ζητείστε το. Διεκδικείστε το. Και δε θα αρνηθώ τίποτα, δε θα χαλάσω κανενός το χατήρι. Αλλά μην περιμένετε να προσφερθώ, μας τελείωσε. Και ειδικά τελείωσε για όσες κι όσους τρέφουν αυταπάτες πως θα είμαι κορόιδο εις αεί. Α, κι αν τύχει και θιχτείτε πάλι μερικοί που σας τα χώνω, το γεγονός ότι γυρνάτε πάντα για να διαβάσετε κι άλλο, εμένα ένα μου δείχνει: στην αλήθεια αρέσκεστε έστω κι αν τη θέτω άκομψα. Γουστάρετε να είμαι παράφορη και να κραυγάζω τα αυτονόητα, γιατί πολλοί από εσάς είστε αυτόχειρες καστράτοι, οπότε σας έρχεται ταμάμ να διαβάζετε για τις κουλαμάρες και να αναλογίζεστε κρυφογελώντας την πραγματικότητα, αντί να κουραστείτε να κάνετε κάτι εσείς. Σ'αυτό και μόνο, my friends, Ι will indulge you... ανιδιοτελώς!!! Φιλιά
Μήνες τώρα το motto μου είναι come and get me. Απευθύνεται σε friends and men alike. Κουράστηκα να κάνω τον καραγκιόζη, να δίνω, να προσφέρω, να προθυμοποιούμαι, να συντρέχω, να συνδράμω, να παρακαλάω, να ακούω, να συμβουλεύω, να σπιτώνω, να δεξιώνομαι, να κουβαλάω, να οργανώνω, να ξεσηκώνω, να δωρίζω, να δανείζω, να πληρώνω, να οδηγάω. Και τελικά εγώ να παίρνω τον πούλο. Από friends and men alike. Ε, όχι. Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου και είπα να κοιτάξω κι εγώ την πάρτη μου. Κι αν αρχίσουν κάποιοι τριγύρω να λακίζουν (friends and men alike) το μόνο που έχω να πω είναι "καλό ταξίδι", γιατί απόπειρα να τους κρατήσω δεν παίζει να κάνω. Good riddance, amigos.
Κι έχει πλάκα γιατί μόνο αν σταματήσεις εσύ να σηκώνεις το ρημάδι το τηλέφωνο να καλέσεις τους άλλους, γίνεται έκδηλο πως το κουλό τους δε θα το ξεκουνούσαν. Το φίδι από την τρύπα το έβγαζες εσύ. Οι άλλοι βολεμένοι. Από τη φίλη που μόνο αν κανονήσεις εσύ έξοδο στο trendy μέρος θα σε τιμήσει με την παρουσία της, στο γκόμενο που μόνο άμα στείλεις εσύ μήνυμα, θα στείλει κι εκείνος. Από την παρέα που μόνο άμα κάνεις εσύ τον σωφέρ ξεκουβαλάνε από το σπίτι τους να πάνε εκδρομή, έως τον τύπο που σε κάνει παρέα ένα ολόκληρο καλοκαίρι μόνο και μόνο για να καταφέρει να την πέσει στην κολλητή σου. Άμα το Εφάκι, όμως, κάτσει στα αυγά του και ούτε ξεσηκώνει ούτε κάνει τον PR, ώπα εκεί αρχίζουν τα ζόρια. Ξαφνικά το εφάκι έχει ήδη κανονήσει κάτι άλλο, ξαφνικά το εφάκι κάνει παρέα με ανθρώπους που την εκτιμάνε και που δεν περιμένουν τίποτα από εκείνη. Ίσα ίσα, θα λεγα, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια Ι am being utterly indulged. Και πολύ γουστάρω. Άντε, γιατί σας παραχάϊδεψα ορισμένες κι ορισμένους.
Όποιος πραγματικά επιθυμεί κάτι από μένα, είμαι at your disposal. Για όλα όσα έγραψα στην προ-προηγούμενη παράγραφο, θα τα κάνω με χαρά. Απλά, ζητείστε το. Διεκδικείστε το. Και δε θα αρνηθώ τίποτα, δε θα χαλάσω κανενός το χατήρι. Αλλά μην περιμένετε να προσφερθώ, μας τελείωσε. Και ειδικά τελείωσε για όσες κι όσους τρέφουν αυταπάτες πως θα είμαι κορόιδο εις αεί. Α, κι αν τύχει και θιχτείτε πάλι μερικοί που σας τα χώνω, το γεγονός ότι γυρνάτε πάντα για να διαβάσετε κι άλλο, εμένα ένα μου δείχνει: στην αλήθεια αρέσκεστε έστω κι αν τη θέτω άκομψα. Γουστάρετε να είμαι παράφορη και να κραυγάζω τα αυτονόητα, γιατί πολλοί από εσάς είστε αυτόχειρες καστράτοι, οπότε σας έρχεται ταμάμ να διαβάζετε για τις κουλαμάρες και να αναλογίζεστε κρυφογελώντας την πραγματικότητα, αντί να κουραστείτε να κάνετε κάτι εσείς. Σ'αυτό και μόνο, my friends, Ι will indulge you... ανιδιοτελώς!!! Φιλιά
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Καλοκαίρι τον Οκτώβριο
Λάιβ από το πλοίο, respect στην cosmote. Δεν είχα ξανα-αναρτήσει μέσα από το highspeed αλλά αυτή τη φορά είπα να δοκιμάσω να σκοτώσω δημιουργικά τις τρεις ώρες του ταξιδιού… Ειλικρινά θα το έκανα και χθες που οι ώρες στο bluestar ήταν ατελείωτες, αλλά το ’ριξα στον ύπνο γιατί δεν πρόλαβα να κλείσω μάτι μετά το Παρασκευιάτικο ξενύχτι. Και όχι, δε χρειάζεται να αναρωτηθείτε πού ήμουν. Σωστά, στο γνωστό καταγώγιο της Λουκιανού. Βασικά, να πω το κρίμα μου ξεκινήσαμε με τη φιλενάδα με όλες τις καλές προθέσεις για το opening του eclipse, δε φταίμε όμως που ο κόσμος ήταν well below average. Του δώσαμε την ευκαιρία του και μετά από μια ωρίτσα είπαμε να την κοπανήσουμε και βάλαμε μπρος για το messiah (εκεί που μας πέτυχαν οι κάμερες την άλλη φορά), αλλά τελικά κι αυτουνού το story ήταν too good to be true, είχε κόσμο μόνο στο εστιατόριο. Τι να κάνουμε κι εμείς, οι άτιμες συνθήκες αλήθεια μας οδήγησαν στο rock. Under any circumstance επρόκειτο ποτέ η φιλενάδα να προτείνει να κατηφορίσουμε προς τα εκεί. Κι όμως το έκανε και μπορώ να πω πως αν δεν αναρτήσει στο status της άμεσα “had the best time ever” θα την επιπλήξω άγρια.
Ήταν η ομορφότερη ατμόσφαιρα που έχω ζήσει ποτέ μέσα στο κωλομάγαζο. Δεν κάπνιζε κανείς. (χμμ τώρα που το σκέφτομαι, κάποιος κάπνιζε, αλλά εξαιρείται γιατί έπινε grey goose). Όταν μπήκαμε γύρω στη μία τα πράγματα ήταν χαλαρά, ο κόσμος επιτέλους συνομήλικος μας και η μουσική ανεβαστική. Να βλέπεις τη φιλενάδα να χτυπιέται με lady Gaga και michael jackson και να τσιμπιέσαι αν αυτό που ζεις είναι πραγματικότητα. Εντάξει, εκεί λίγο στους guns’n’roses άρχισε η κακομοίρα να δυσανασχετεί, αλλά το παρεάκι (πεφτούληδες όπως λέει κι ο μικρός) της κάνανε τέτοιες πλάκες που νομίζω πως το διασκέδασε αρκετά, πιο πολύ κι από την κολλητή όταν είναι rock με τον ψηλό. Βέβαια, ξέχασα να αναφέρω πως ο κύριος λόγος της ευφορίας της φιλενάδας ήταν ο Βραζιλιάνος barman, η οποία λέει δεν τον είχε παρατηρήσει ποτέ τόσο καιρό που δούλευε balthazar… έλεος, τέτοιο παιδί να μην το έχεις προσέξει κοπελιά, such a waste! Τεσπά, να μην πολυλογώ, ρούπι δεν κουνήσαμε από το bar, μπαστακωθήκαμε κι αρχίσαμε να πίνουμε. Το ότι την κατάφερα να πιει και 2 υποβρύχια νομίζω ήταν ενδεικτικό του σε πόσο καλό mood βρισκόταν, γιατί άλλες φορές μετά το πρώτο τζιν-τόνικ, την κάνει με ελαφρά. Και τώρα που λέμε τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη, ήπιε 2 τζιν τόνικ, 2 υποβρύχια (το ένα κερασμένο από το αγόρι το εξωτικό, το άλλο από μένα), σφηνάκι north (κερασμένο από το παρεάκι) και ένα ποτήρι champagne (κερασμένο από εκείνον που είχε να μου μιλήσει 5 μήνες). Ο δικός μου απολογισμός slightly worse. Το όριο για το τέταρτο ποτό είχε πάει υπέρ πίστεως.
Παρασκευές, λοιπόν, που το μαγαζί είναι πιο mainstream βλέπω το κορίτσι μας να θέλει να συχνάζουμε εκεί (αν φυσικά καταφέρει να αποβάλει και τη λατρεία για το mataroa, που εντάξει όπως και να το κάνουμε έχει κι αυτό τα θέλγητρα του – call me view to the Acropolis, call me excellent coctails). Αν και ακριβώς την ίδια δήλωση μου έκανε την Πέμπτη το βράδυ στο winter opening του μπαλτ. Είχε τόσο ενθουσιαστεί που δεν κάπνιζε σχεδόν κανείς κι εκεί και γενικά με το όλο στήσιμο του μαγαζιού (next week φαγητό εδώ, υποσχεθήκαμε σύσσωμες) που για δευτερόλεπτα έκανε σκέψεις να εγκαταλείψει altogether την ιδέα του outing στο Γκάζι.. Φευ, όμως, μετά τις 00.30 το μαγαζί γέμισε οικτρά (πολύ κυριλέ κόσμος δεν μπορώ να πω, διαγωνισμός stiletto και sleek μαλλιού) και μαζί ήρθαν και οι Ουγκ. Ξανθιές αιθέριες υπάρξεις, με ύφος wannabe Έλενα Ράπτη, άπασες καπνίστριες και στην παρατήρηση ότι ο χώρος πλέον είναι non – smoking, έδωσαν την απάντηση “We’re in Greece”. Ναι, μωρή και το Μενίδι στην Ελλάδα είναι, αλλά δεν παύουν να μένουν γύφτοι στην περιοχή. Τεσπά, οι ξανθιές συνέχισαν απτόητες τα φούμαρα και το κορίτσι την έκανε με ελαφρά με τη φιλενάδα της, μείναμε εγώ κι η κατ να φυλάμε τα πρόβατα.
Έχω να υπογραμμίσω πάντως το εξής: η κολλητή χάνει επεισόδια και τη βλέπω να μένει μετεξεταστέα. Καταλαβαίνω το je t’aime, καταλαβαίνω την κατάσταση με τη μαμά στο γύψο, αλλά κοπελιά αν δε βρείς λύση στα θέματα σου άμεσα, θα με δεις τα Χριστούγεννα και δε θα προλαβαίνω να στα πω γιατί θα επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο για Πουκέτ. Όλα τα καλά κουλά σκηνικά τα έχεις χάσει και οι περιγραφές θα είναι λίγες μπροστά στη live εμπειρία. Και μετά θα έχεις να πεις μόνο για τις οικογενειακές στιγμές στο ρακάδικο και την έπαρση του γιατρού. Έλεος. Get your shit together κι ετοιμάσου απόψε για τα ελληνικά. Έχω ανάγκη να ακούσω Αντωνάκη, γιατί μου τον φάγανε κι αυτόν.
ΑΑΑ σας είπα πως είμαι στο πλοίο γυρνώντας από το νησί; Ναι, πανάθεμα με!!! Πήρα την πιο σωστή απόφαση εδώ και καιρό αναφορικά το πώς να περάσω το σαββατοκύριακο μου, κι ας άφησα πίσω πολύ θελκτικές προτάσεις (καφές με πρώην συμμαθήτριες στη Γλυφάδα, φαγητό με τον μακρινό cousin, opening του central το Σάββατο μεσημέρι, “messy mary party” στο rock, ουζάκι στη Χαλκίδα την Κυριακή και να μη μιλήσω για τους 3 τρόπους με τους οποίους μπορεί να πιει κανείς το cranberry). Τα χιόνισα, όμως, όλα για χάρη της μαμάς και του νησιού. Είχαμε να κάνουμε δουλίτσες στο σπίτι και frankly δεν μπορώ πλέον να τα ρίχνω όλα στον κόκορα αναφορικά με τις ευθύνες που έχει ένα εξοχικό. Άμα θες σπιτάκι στο νησί, πρέπει να σπεύδεις άμεσα να εποπτεύεις τους υδραυλικούς, κηπουρούς, καθαρίστριες και μονωτζήδες (ο όρος δικός μου, άγνωστο αν είναι δόκιμος, δεν μπορώ να ανοίξω και Wikipedia τώρα με το ελάχιστο σήμα 3G).
Η επιλογή μου με δικαίωσε, έκανε super απίστευτο καιρό, κάναμε μπανάκι και τις 2 μέρες σε θάλασσα «πισίνα», κάναμε ηλιοθεραπεία, φάγαμε στα 2 εναπομείναντα στέκια, μαζέψαμε κυδώνια και τριαντάφυλλα από τον κήπο μας, αγοράσαμε του κόσμου τα μπισκότα από τον παραδοσιακό φούρνο της Αγκαιριάς, ήπιαμε ποτό στην καινούρια άφιξη στην Παροικιά που ακούει στο όνομα “yiannis” (?!) και να ’μαστε τώρα στο ταχύπλοο της επιστροφής. Το νησί ήταν άδειο, τόσο άδειο που θα μελαγχολούσες αν δεν έσωζε την κατάσταση ο καιρός. Μη με ρωτάτε τι συνθήκες επικρατούν εκεί το χειμώνα και πόσο καταθλιπτικά μπορεί να είναι, δε γνωρίζω και δε σκοπεύω να μάθω – με εξαίρεση την περίπτωση να είμαι κλεισμένη στο σπίτι, αναμμένο τζάκι, μπουκάλι Γιαννακοχώρι και πολλές αγκαλιές. Αλλιώς, ραντεβού πάλι το Πάσχα. Νησάααααααααακι μου, συγνώμη για τις απιστίες αλλά το χειμώνα είμαι ρεζερβέ Καλάβρυτα – Παρνασσό. Φιλιά.
(Και η σημερινή ανάρτηση έχει θηριώδη έκταση επειδή μια ψυχή δεν ήθελε να πάω στην Καβάλα. Αυτά είναι, sometimes you lose, sometimes you win).
Ήταν η ομορφότερη ατμόσφαιρα που έχω ζήσει ποτέ μέσα στο κωλομάγαζο. Δεν κάπνιζε κανείς. (χμμ τώρα που το σκέφτομαι, κάποιος κάπνιζε, αλλά εξαιρείται γιατί έπινε grey goose). Όταν μπήκαμε γύρω στη μία τα πράγματα ήταν χαλαρά, ο κόσμος επιτέλους συνομήλικος μας και η μουσική ανεβαστική. Να βλέπεις τη φιλενάδα να χτυπιέται με lady Gaga και michael jackson και να τσιμπιέσαι αν αυτό που ζεις είναι πραγματικότητα. Εντάξει, εκεί λίγο στους guns’n’roses άρχισε η κακομοίρα να δυσανασχετεί, αλλά το παρεάκι (πεφτούληδες όπως λέει κι ο μικρός) της κάνανε τέτοιες πλάκες που νομίζω πως το διασκέδασε αρκετά, πιο πολύ κι από την κολλητή όταν είναι rock με τον ψηλό. Βέβαια, ξέχασα να αναφέρω πως ο κύριος λόγος της ευφορίας της φιλενάδας ήταν ο Βραζιλιάνος barman, η οποία λέει δεν τον είχε παρατηρήσει ποτέ τόσο καιρό που δούλευε balthazar… έλεος, τέτοιο παιδί να μην το έχεις προσέξει κοπελιά, such a waste! Τεσπά, να μην πολυλογώ, ρούπι δεν κουνήσαμε από το bar, μπαστακωθήκαμε κι αρχίσαμε να πίνουμε. Το ότι την κατάφερα να πιει και 2 υποβρύχια νομίζω ήταν ενδεικτικό του σε πόσο καλό mood βρισκόταν, γιατί άλλες φορές μετά το πρώτο τζιν-τόνικ, την κάνει με ελαφρά. Και τώρα που λέμε τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη, ήπιε 2 τζιν τόνικ, 2 υποβρύχια (το ένα κερασμένο από το αγόρι το εξωτικό, το άλλο από μένα), σφηνάκι north (κερασμένο από το παρεάκι) και ένα ποτήρι champagne (κερασμένο από εκείνον που είχε να μου μιλήσει 5 μήνες). Ο δικός μου απολογισμός slightly worse. Το όριο για το τέταρτο ποτό είχε πάει υπέρ πίστεως.
Παρασκευές, λοιπόν, που το μαγαζί είναι πιο mainstream βλέπω το κορίτσι μας να θέλει να συχνάζουμε εκεί (αν φυσικά καταφέρει να αποβάλει και τη λατρεία για το mataroa, που εντάξει όπως και να το κάνουμε έχει κι αυτό τα θέλγητρα του – call me view to the Acropolis, call me excellent coctails). Αν και ακριβώς την ίδια δήλωση μου έκανε την Πέμπτη το βράδυ στο winter opening του μπαλτ. Είχε τόσο ενθουσιαστεί που δεν κάπνιζε σχεδόν κανείς κι εκεί και γενικά με το όλο στήσιμο του μαγαζιού (next week φαγητό εδώ, υποσχεθήκαμε σύσσωμες) που για δευτερόλεπτα έκανε σκέψεις να εγκαταλείψει altogether την ιδέα του outing στο Γκάζι.. Φευ, όμως, μετά τις 00.30 το μαγαζί γέμισε οικτρά (πολύ κυριλέ κόσμος δεν μπορώ να πω, διαγωνισμός stiletto και sleek μαλλιού) και μαζί ήρθαν και οι Ουγκ. Ξανθιές αιθέριες υπάρξεις, με ύφος wannabe Έλενα Ράπτη, άπασες καπνίστριες και στην παρατήρηση ότι ο χώρος πλέον είναι non – smoking, έδωσαν την απάντηση “We’re in Greece”. Ναι, μωρή και το Μενίδι στην Ελλάδα είναι, αλλά δεν παύουν να μένουν γύφτοι στην περιοχή. Τεσπά, οι ξανθιές συνέχισαν απτόητες τα φούμαρα και το κορίτσι την έκανε με ελαφρά με τη φιλενάδα της, μείναμε εγώ κι η κατ να φυλάμε τα πρόβατα.
Έχω να υπογραμμίσω πάντως το εξής: η κολλητή χάνει επεισόδια και τη βλέπω να μένει μετεξεταστέα. Καταλαβαίνω το je t’aime, καταλαβαίνω την κατάσταση με τη μαμά στο γύψο, αλλά κοπελιά αν δε βρείς λύση στα θέματα σου άμεσα, θα με δεις τα Χριστούγεννα και δε θα προλαβαίνω να στα πω γιατί θα επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο για Πουκέτ. Όλα τα καλά κουλά σκηνικά τα έχεις χάσει και οι περιγραφές θα είναι λίγες μπροστά στη live εμπειρία. Και μετά θα έχεις να πεις μόνο για τις οικογενειακές στιγμές στο ρακάδικο και την έπαρση του γιατρού. Έλεος. Get your shit together κι ετοιμάσου απόψε για τα ελληνικά. Έχω ανάγκη να ακούσω Αντωνάκη, γιατί μου τον φάγανε κι αυτόν.
ΑΑΑ σας είπα πως είμαι στο πλοίο γυρνώντας από το νησί; Ναι, πανάθεμα με!!! Πήρα την πιο σωστή απόφαση εδώ και καιρό αναφορικά το πώς να περάσω το σαββατοκύριακο μου, κι ας άφησα πίσω πολύ θελκτικές προτάσεις (καφές με πρώην συμμαθήτριες στη Γλυφάδα, φαγητό με τον μακρινό cousin, opening του central το Σάββατο μεσημέρι, “messy mary party” στο rock, ουζάκι στη Χαλκίδα την Κυριακή και να μη μιλήσω για τους 3 τρόπους με τους οποίους μπορεί να πιει κανείς το cranberry). Τα χιόνισα, όμως, όλα για χάρη της μαμάς και του νησιού. Είχαμε να κάνουμε δουλίτσες στο σπίτι και frankly δεν μπορώ πλέον να τα ρίχνω όλα στον κόκορα αναφορικά με τις ευθύνες που έχει ένα εξοχικό. Άμα θες σπιτάκι στο νησί, πρέπει να σπεύδεις άμεσα να εποπτεύεις τους υδραυλικούς, κηπουρούς, καθαρίστριες και μονωτζήδες (ο όρος δικός μου, άγνωστο αν είναι δόκιμος, δεν μπορώ να ανοίξω και Wikipedia τώρα με το ελάχιστο σήμα 3G).
Η επιλογή μου με δικαίωσε, έκανε super απίστευτο καιρό, κάναμε μπανάκι και τις 2 μέρες σε θάλασσα «πισίνα», κάναμε ηλιοθεραπεία, φάγαμε στα 2 εναπομείναντα στέκια, μαζέψαμε κυδώνια και τριαντάφυλλα από τον κήπο μας, αγοράσαμε του κόσμου τα μπισκότα από τον παραδοσιακό φούρνο της Αγκαιριάς, ήπιαμε ποτό στην καινούρια άφιξη στην Παροικιά που ακούει στο όνομα “yiannis” (?!) και να ’μαστε τώρα στο ταχύπλοο της επιστροφής. Το νησί ήταν άδειο, τόσο άδειο που θα μελαγχολούσες αν δεν έσωζε την κατάσταση ο καιρός. Μη με ρωτάτε τι συνθήκες επικρατούν εκεί το χειμώνα και πόσο καταθλιπτικά μπορεί να είναι, δε γνωρίζω και δε σκοπεύω να μάθω – με εξαίρεση την περίπτωση να είμαι κλεισμένη στο σπίτι, αναμμένο τζάκι, μπουκάλι Γιαννακοχώρι και πολλές αγκαλιές. Αλλιώς, ραντεβού πάλι το Πάσχα. Νησάααααααααακι μου, συγνώμη για τις απιστίες αλλά το χειμώνα είμαι ρεζερβέ Καλάβρυτα – Παρνασσό. Φιλιά.
(Και η σημερινή ανάρτηση έχει θηριώδη έκταση επειδή μια ψυχή δεν ήθελε να πάω στην Καβάλα. Αυτά είναι, sometimes you lose, sometimes you win).
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009
Τι περιμένω από το νέο Πρωθυπουργό
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009
Τα αρχαία της Ακροπόλεως και τα νιάτα του Ψυρρή
Όσοι δεν έχετε ακόμα επισκεφτεί το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, όπως σπεύσατε! Κυριακή χθες, ημέρα των Εθνικών Εκλογών και μια καταπληκτική λιακάδα συνέθεσαν τον ιδανικό συνδυασμό για ένα girly-day-out. Την ίδια ιδέα είχαν και χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας και οφείλω να ομολογήσω με εξέπληξε θετικά το γεγονός ότι οι ημεδαποί επισκέπτες του μουσείου ήταν αριθμητικά ανώτεροι από τους αλλοδαπούς. Εύγε! Έπρεπε δηλαδή να πέσει η απίστευτη προβολή από τα ΜΜΕ για ένα χώρο μεγάλου αρχαιολογικού κι ιστορικού ενδιαφέροντος προκειμένου ο ελληνάρας να ξεκολλήσει από τον τετριμμένο πλέον καφέ στην παραλιακή και να πάρει παιδιά, σκυλιά και πεθερές και να ανηφορήσει τη Μακρυγιάννη ή τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου (ανάλογα από που προσέγγιζε κανείς το μουσείο), να αφιερώσει δυο ωρίτσες για να χαζέψει αυτά τα πολύτιμα εκθέματα, να ενημερωθεί από ένα συγκλονιστικό βιντεάκι (έστω και χωρίς το απόσπασμα του Μ. Γαβρά) για την ιστορία του ιερού λόφου της Ακροπόλεως και να πιει το αφέψημα του έχοντας την ομορφότερη θέα της Αθήνας;
Έχω πάει σε μουσεία και μουσεία ανά τις Ευρωπαικές πρωτεύουσες κι έχω να ομογήσω πως πάντα αισθανόμουν σαν παιδί κατώτερου Θεού, σαν βλαχαδερό, μιας και η χώρα μας έως τώρα δεν είχε να επιδείξει κάτι ανάλογο. Και να λοιπόν που αυτός ο χώρος όχι μόνο με έκανε να νιώσω τεράστια περηφάνια, αλλά και μου έδωσε μια γεμάτη αίσθηση του συνδυασμού μεγαλείου και ταπεινότητας. Μη με ρωτήσετε πώς είναι δυνατόν, μόνο αν πάτε θα μπορέσετε να το διαπιστώσετε. Το κτίριο αρχτεκτονικά ταιριάζει απόλυτα στην αισθητική μου αλλά πιστεύω και χωροταξικά, κι ας μαίνονταν επί μήνες οι κακεντρεχείς ότι θα αλλοίωνε το φυσικό κάλλος των περιβάλλοντων διατηρητέων. Είναι κομψό κι επιβλητικό. Προσωπικά θα το περίεγραφα και ως "δωρικά" αυστηρό. Δένει το μοντέρνο με το αρχαίο. Δε θα το ήθελα αλλιώς, δε με ενδιέφερε να χτιζόταν μια κακή απομίμιση ενός κτηρίου αντίκας του Τσιλερ. Να μη μιλήσω για την άρτια οργάνωση, από τον έλεγχο των χειραποσκευών, τα εκδοτήρια, τη φύλαξη έως τους επόπτες. Όλα ήταν comme-il-faut. Έως και η θερμοκρασία του κλιματισμού :-))) Perfect in every way.
Οι τεράστιες τζαμαρίες που διευκολύνουν τη θέα προς την ίδια την Ακρόπολη και το Ωδείο του Ηρώδου Αττικού δημιουργούν σε όλους την ακαταμάχητη επιθυμία να γίνουν πάλι παιδιά του δημοτικού και να ανέβουν όπως και τότε στα πλαίσια της σχολικής εκδρομής πάνω στο λόφο, τόσο για να θαυμάσουν το μνημείο του Παρθενώνα, όσο και για να λιγωθούν με τη ανεμπόδιστη θέα στο λεκανοπέδιο. Κι εμείς τα κοριτσόπουλα θέλαμε βόλτα μέχρι πάνω!!! Φευ, όμως, ένεκα εκλογών όλοι οι αρχαιολογικοι χώροι ήταν ανοικτοί για το κοινό έως τις 15.00 - απόλυτα λογικό, μη χάσουν οι έφοροι κι οι φύλακες και δεν ψηφίσουν - αν και δυστυχώς για το κυβερνών κόμμα, έπρεπε να τους είχανε στείλει στις κάλπες από το πρωί - κρατώντας τα μουσεία κλειστά, κουράστηκαν οι χριστιανοί από το λιοπύρι, γυρίσανε σπίτια τους, δεν φήφισαν και βγήκανε οι άλλοι!!! Δυστυχώς για μας, η κυβέρνηση δεν ήταν τόσο ελεεινά ψηφοθήρας.
Οπότε, κάναμε τη βολτούλα μας μέχρι τους πρόποδες του Φιλοπάπου και εν συνεχεία κατηφορίσαμε προς την περιοχή του Ψυρρή. Εμ, τόση περιπλάνηση μέσα στις αχανείς αίθουσες του μουσείου και κάτι με το ανέβα-κατέβα τα σκαλιά μπροστά στο Ηρώδειο, μια λιγούρα όσο να'ναι μας έπιασε, να μη τσιμπήσουμε κι εμείς κάτι τα ζωντανά; Τώρα, το οτι το "τσιμπήσουμε" εξελίχτηκε σε φάγαμε και ήπιαμε τον άμπακο... ας μην το σχολιάσω καλύτερα. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι τελικά όντως η περιοχή έχει κορεστεί και όντως έχει άπειρα μεζεδοπωλεία, ωστόσο πολλά από αυτά φαίνονταν ή να έχουν κλείσει λόγω ημέρας ή να έχει πέσει έξω η επιχείρισις και τα ρολλά κατεβασμένα. Γιατί μεσημέρι Κυριακής και να μη γίνεται το έλα-να-δεις, ή να βρίσκω με απίστευτη ευκολία θέση να παρκάρω επί της Σαρρή, χμμμ σε βάζει σε σκέψεις. Πάντως, τα περισσότερα από τα στέκια που ήταν ανοικτά είχανε ζωντανή μουσική - άρα η κρίση δεν τους είχε χτυπήσει και τόσο κατακούτελα! Βέβαια, μιλώντας για οικονομία, να το πω το κρίμα μου, 3 άτομα πληρώσαμε 143 ευρώ... κομματάκι μπόλικα θα έλεγα και πήραμε μόνο ένα μπουκάλι κρασί (το χρεωμένο σε μας, γιατί συνολικά ήπιαμε 4). Δηλαδή, 50 το άτομο... ε νομίζω πάει πολύ ακόμα και για μένα τη σπάταλη. Φαγητό απλά καλό - μουσική υπόκρουση ανεβαστική. Από ρεμπέτικα έως Ρέμο (αγάππηηηηηηηηηηη μου), Πουλόπουλο και Πάριο... άντε τις φλεβίτσες μας τις κόψαμε πάλι.
Το κλου της ημέρας βέβαια ήταν από τον κόσμο που διασκέδαζε μαζί με εμάς στο μαγαζί. Μια παρέα 20-25 ατόμων in their late fifties είχανε κάνει το χώρο παιδική χαρά. Καφάσια τα γαρύφαλα, κιβώτια ολόκληρα από μπουκάλια κρασιού, κεράσματα σε όλες τις γυναικοπαρέες (εξού και οι 4 φιάλες που προανέφερα), χορός μέχρι τελικής πτώσεως, παραγγελιές και πέσιμο. Όταν λέω πέσιμο, εννοώ αυτό που καταλάβατε: οι bachelor γεροτράγοι της παρέας δεν άφησαν θηλυκή γάτα ήσυχη. Βάλανε μπροστάρη τη μητέρα του μοναδικού νεαρού συνδετημόνα τους και μόνο που δε μας ζητήσανε τηλέφωνα! Λογικό, λοιπόν, η ατάκα της βραδιας να προέρθει από το μικράκι "ρε κορίτσια, από τα αρχαία με φέρατε στους αρχαίους, ήμαρτον". Έλεος λέω κι εγώ, αλλά χαλάλι τους για τη ζωντάνια, το κέφι και τις στιγμές γέλιου που μας χάρισαν κοροιδεύοντας τα καμώματα τους. Τουλάχιστον, οι άνθρωποι διασκέδαζαν, αντί να βγουν σαν τους "οπαδούς" με τις σημαίες και τα λάβαρα να κάνουν το γύρο της Ομόνοιας!
Η βραδυά είχε συνέχεια σε παρακείμενο μπαράκι, μιας και η ορχήστρα στο μεζεδοπωλείο "παρέδωσε" γύρω στις 20.00. Τρελό παρεάκι και στο suita, καθώς εκεί μεταφέρθηκε σύσσωμη η εναπομείνασα πελατεία του "πάει καιρός". Είχε κι αυτή τη γαμοπανσέληνο, ήταν νύχτα για κολασμένη διασκέδαση μέχρι πρωίας. Ωστόσο, δεν άντεξα... είπαμε, μετά το τέταρτο ποτό, κοπελιά δρόμο για το σπίτι σου, πόσο μάλιστα μετά το τέταρτο μουκάλι Γιαννακοχώρι (το αγαπημένο μου - ευχαριστώ, orlando). Δεν την πάλευα, μου κάθησαν πολλά σε μια μέρα, εκθέματα, μεζέδες και γαρύφαλα. Γύρισα νωρίς σπίτι με το χειρότερο πονοκέφαλο ever, έκανα μπανάκι κι άραξα σκεφτόμενη πως το επόμενο μουσείο που θα επισκεφτώ, θα είναι στη Βόρειο Ελλάδα για αλλαγή. Έτσι, για να δούμε τι προοπτικές για αρχιτεκτονικά μεγαλεία έχει και η επαρχία! Φιλιά.
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
The need for therapy
Είχα πει ότι θα προσπαθήσω να πάψω να στενοχωριέμαι με τη μικρότητα των άλλων και οτι θα κοιτάζω την πάρτη μου. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο διαπιστώνω πως συμβαίνει. Όπως περίτρανα ανακαλύπτω πως ο κόσμος γύρω μας τρώγεται με τα ρούχα του. Σε καθημερινή βάση. Κι ενώ η κολλητή μου είχε πει πως "ο κόσμος έχει προβλήματα", τελικά παίζει να είναι και the other way round: αυτοί που δεν έχουν ουσιαστικά προβλήματα να προσπαθούν να γεμίσουν την κατά άλλα κενή κι αδιάφορη ζωή τους δημιουργώντας παρεξηγήσεις, ψυχοφθόρες καταστάσεις και μπερδέματα. Γιατί, τα πραγματικά προβλήματα στη ζωή, όπως θέματα υγείας, δυσκολίες στη δουλειά, οικονομικά αδιέξοδα και ενδο-οικογενειακές προστριβές είναι πράγματα που δικαιολογημένα μπορούν να απασχολούν τη σκέψη μας 24/7. Αλλά η ενασχόληση με τις συνήθειες του γείτονα και τις επιλογές του υποδηλώνει πολύυυυυυυ ελεύθερο χρόνο, που frankly my dear δε διαθέτω. Άρα, αυτοί που έχουν λύσει τα βιοποριστικά τους και χαίρουν άκρας υγείας αλλά βαριούνται στη ζωή τους, έχουν αριστουργηματικά εφεύρει τρόπους να προκαλούν το μπάχαλο και κατόπιν να διατείνονται πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι προβληματικές.
Έζησα, λοιπόν, τη στιγμή να ακούσω πως με τα μυαλά που διαθέτω αργά ή γρήγορα θα χρειαστώ ψυχολόγο. Τάδε έφη καλοθελήτρια φίλη φίλης. Να τον επισκεφτώ, κορίτσι μου, δε λέω, δεν έχω ταμπού (όπως εσύ προφανώς)με τις επιστημονικές συμβουλές, τουλάχιστον ο χριστιανός θα έχει και δέκα πτυχία στον τοίχο του που να πιστοποιούν την καταλληλότητα του να ακούει, να δίνει κατευθύνσεις και να βοηθάει τον "ασθενή" να αναζητήσει μέσα του τρόπους να βγει από τα τέλματα στα οποία έχει εγκλωβιστεί. Εδώ μέχρι και η Ελεωνόρα παραδέχτηκε 9 χρόνια ψυχανάλυσης. Αλλά εσένα δεν κατάλαβα ποιος σε έχρησε αρμόδια να κρίνεις ποιανού η κοσμοθεωρία είναι σωστή και ποιανού η λάθος; Αν κι αποστασιοποημένη από τη θρησκεία, θεωρώ πως κριτής μας είναι μόνο ο θεός (όπως τον εννοεί ο καθείς) και ως εκ τούτου όταν θα έρθει η κούφια η ώρα λογαριασμό θα δώσω μόνο σε κείνον. Έως τότε, να μου επιτρέψεις εγώ να κάνω το ταμείο μου, κι εσύ το δικό σου.
Δημοκρατία φυσικά έχουμε και τη γνώμη σου να την εκφράζεις ελεύθερα. Όπως έχω κι εγώ εδώ στο fwkia το βήμα μου, θα σε συμβούλευα να ανοίξεις κι εσύ λογαριασμό και να αρχίσεις να χώνεις. Αλλά, το να θεωρείς ότι μόνο η δική σου αντίληψη είναι η πλέον ενδεδειγμένη και ότι εγώ είμαι προβληματικός άνθρωπος επειδή δε σκέφτομαι και δεν πράττω όσο όπως εσύ, είναι τουλάχιστον παιδικό. Γι΄αυτό ίσως είναι προτιμότερο να κοιτάζει κανείς την καμπούρα του και να αναλογίζεται που και που γιατί νιώθει τέτοια ανασφάλεια και γιατί βγάζει προς τα έξω τέτοιο κομπλεξισμό. Εμένα προσωπικά δε με ενδιαφέρει ούτε όλοι να συμφωνούν με αυτά που ασπάζομαι, ούτε να πείσω κανέναν για την εγκυρότητα των αντιλήψεων μου. Τα μούτρα μου θα τα φάω μόνη μου, έννοια σου και δε θα με βοηθήσει κανείς. Η κριτική ματιά με την οποία βλέπω ανθρώπους και καταστάσεις έχει πάντα μεγάλη δόση χιούμορ κι αν με ήξερες έστω και λίγο, θα διάβαζες in between the lines και θα έβλεπες ότι τουλάχιστον εγώ αυτοσαρκάζομαι.
Κι όσο για το αν είμαι αγύριστο κεφάλι κι οτι δε δέχομαι συμβουλές, θα ήθελα να σου ξεκαθαρίσω πως το να μην αντιδράσω τη συγκεκριμένη στιγμή στις παπαριές που άκουγα επί 2 ώρες από την πάρτη σου και αντ'αυτού να σου πω πως έχεις απόλυτο δίκιο, θα ήταν τουλάχιστον υποκριτικό. Θα ήταν σαν να προσπαθούσα να ξεμπερδέψω με τη στενάχωρη συζήτηση μια ώρα αρχίτερα, να κάνω ντρίμπλα και να πω "πόσο λάθος βλέπω τη ζωή και να που υπάρχουν άνθρωποι εκεί γύρω που θέλουν να μου ανοίξουν τα μάτια". Μμμ μήπως ακούω τρανταχτά γέλια εκεί έξω; Εμ πως να μην ακούω με αυτά τα καραγκιοζιλίκια. Κορίτσι μου καλό, οι συμβουλές των φίλων μου είναι πολύτιμο food for thought και να ξέρεις πως γυρνώντας σπίτι μου εγώ τουλάχιστον παίρνω λίγες ώρες από το χρόνο μου και κάνω assesment των όλων όσων άκουσα. Πολλές φορές ζητάω και τη γνώμη των "αδερφών" μου. Κι αν είμαι εγωίστρια και πολλές φορές δε θέλω να δείξω ότι έχω σφάλλει, έννοια σου και οι αγαπημένοι μου θα καταλάβουν άμεσα αν έχω αξιολογήσει σωστά τις ενστάσεις τους στις αποφάσεις μου. Μπορεί καμιά φορά οι συζητήσεις με τα κοντινά μου πρόσωπα να φαντάζουν αψιμαχίες και έντονοι διαξιφισμοί (φταίει και το ταμπεραμέντο μου, φταίει και η πολλών ντεσιμπέλ φωνή μου), at the end of the day όμως όλα τα λόγια τους είναι λυτρωτικά. Κι ας μη μου έχουν γλύψει τα αυτιά, κι ας με έχουν στήσει στη γωνία. Αλλά, είπαμε, αυτοί είναι οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπούν, αυτοί που χρόνια τώρα έχουν το προνόμιο να είναι μια βαθμίδα κάτω από το Θεό. Εσύ κούκλα μου, δεν είσαι ανάμεσα τους. Κι αν εκείνο το βράδυ "σε κούρασα" με τα επιχειρήματα μου, την επόμενη φορά που θες να νουθετήσεις κάποιον και να μην αντιδράσει, kindly talk to the hand ή κάτσε σπίτι σου. Φιλιά.
Έζησα, λοιπόν, τη στιγμή να ακούσω πως με τα μυαλά που διαθέτω αργά ή γρήγορα θα χρειαστώ ψυχολόγο. Τάδε έφη καλοθελήτρια φίλη φίλης. Να τον επισκεφτώ, κορίτσι μου, δε λέω, δεν έχω ταμπού (όπως εσύ προφανώς)με τις επιστημονικές συμβουλές, τουλάχιστον ο χριστιανός θα έχει και δέκα πτυχία στον τοίχο του που να πιστοποιούν την καταλληλότητα του να ακούει, να δίνει κατευθύνσεις και να βοηθάει τον "ασθενή" να αναζητήσει μέσα του τρόπους να βγει από τα τέλματα στα οποία έχει εγκλωβιστεί. Εδώ μέχρι και η Ελεωνόρα παραδέχτηκε 9 χρόνια ψυχανάλυσης. Αλλά εσένα δεν κατάλαβα ποιος σε έχρησε αρμόδια να κρίνεις ποιανού η κοσμοθεωρία είναι σωστή και ποιανού η λάθος; Αν κι αποστασιοποημένη από τη θρησκεία, θεωρώ πως κριτής μας είναι μόνο ο θεός (όπως τον εννοεί ο καθείς) και ως εκ τούτου όταν θα έρθει η κούφια η ώρα λογαριασμό θα δώσω μόνο σε κείνον. Έως τότε, να μου επιτρέψεις εγώ να κάνω το ταμείο μου, κι εσύ το δικό σου.
Δημοκρατία φυσικά έχουμε και τη γνώμη σου να την εκφράζεις ελεύθερα. Όπως έχω κι εγώ εδώ στο fwkia το βήμα μου, θα σε συμβούλευα να ανοίξεις κι εσύ λογαριασμό και να αρχίσεις να χώνεις. Αλλά, το να θεωρείς ότι μόνο η δική σου αντίληψη είναι η πλέον ενδεδειγμένη και ότι εγώ είμαι προβληματικός άνθρωπος επειδή δε σκέφτομαι και δεν πράττω όσο όπως εσύ, είναι τουλάχιστον παιδικό. Γι΄αυτό ίσως είναι προτιμότερο να κοιτάζει κανείς την καμπούρα του και να αναλογίζεται που και που γιατί νιώθει τέτοια ανασφάλεια και γιατί βγάζει προς τα έξω τέτοιο κομπλεξισμό. Εμένα προσωπικά δε με ενδιαφέρει ούτε όλοι να συμφωνούν με αυτά που ασπάζομαι, ούτε να πείσω κανέναν για την εγκυρότητα των αντιλήψεων μου. Τα μούτρα μου θα τα φάω μόνη μου, έννοια σου και δε θα με βοηθήσει κανείς. Η κριτική ματιά με την οποία βλέπω ανθρώπους και καταστάσεις έχει πάντα μεγάλη δόση χιούμορ κι αν με ήξερες έστω και λίγο, θα διάβαζες in between the lines και θα έβλεπες ότι τουλάχιστον εγώ αυτοσαρκάζομαι.
Κι όσο για το αν είμαι αγύριστο κεφάλι κι οτι δε δέχομαι συμβουλές, θα ήθελα να σου ξεκαθαρίσω πως το να μην αντιδράσω τη συγκεκριμένη στιγμή στις παπαριές που άκουγα επί 2 ώρες από την πάρτη σου και αντ'αυτού να σου πω πως έχεις απόλυτο δίκιο, θα ήταν τουλάχιστον υποκριτικό. Θα ήταν σαν να προσπαθούσα να ξεμπερδέψω με τη στενάχωρη συζήτηση μια ώρα αρχίτερα, να κάνω ντρίμπλα και να πω "πόσο λάθος βλέπω τη ζωή και να που υπάρχουν άνθρωποι εκεί γύρω που θέλουν να μου ανοίξουν τα μάτια". Μμμ μήπως ακούω τρανταχτά γέλια εκεί έξω; Εμ πως να μην ακούω με αυτά τα καραγκιοζιλίκια. Κορίτσι μου καλό, οι συμβουλές των φίλων μου είναι πολύτιμο food for thought και να ξέρεις πως γυρνώντας σπίτι μου εγώ τουλάχιστον παίρνω λίγες ώρες από το χρόνο μου και κάνω assesment των όλων όσων άκουσα. Πολλές φορές ζητάω και τη γνώμη των "αδερφών" μου. Κι αν είμαι εγωίστρια και πολλές φορές δε θέλω να δείξω ότι έχω σφάλλει, έννοια σου και οι αγαπημένοι μου θα καταλάβουν άμεσα αν έχω αξιολογήσει σωστά τις ενστάσεις τους στις αποφάσεις μου. Μπορεί καμιά φορά οι συζητήσεις με τα κοντινά μου πρόσωπα να φαντάζουν αψιμαχίες και έντονοι διαξιφισμοί (φταίει και το ταμπεραμέντο μου, φταίει και η πολλών ντεσιμπέλ φωνή μου), at the end of the day όμως όλα τα λόγια τους είναι λυτρωτικά. Κι ας μη μου έχουν γλύψει τα αυτιά, κι ας με έχουν στήσει στη γωνία. Αλλά, είπαμε, αυτοί είναι οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπούν, αυτοί που χρόνια τώρα έχουν το προνόμιο να είναι μια βαθμίδα κάτω από το Θεό. Εσύ κούκλα μου, δεν είσαι ανάμεσα τους. Κι αν εκείνο το βράδυ "σε κούρασα" με τα επιχειρήματα μου, την επόμενη φορά που θες να νουθετήσεις κάποιον και να μην αντιδράσει, kindly talk to the hand ή κάτσε σπίτι σου. Φιλιά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
