To chat or not to chat

Μέρες τώρα σκέφτομαι πώς να αποτυπώσω τις σκέψεις μου για πιο ιδιαίτερα θέματα, μιας και από χώσιμο καλά το πάμε, αλλά δεν έχω εντοπίσει και καμιά καινούρια κουλή συμπεριφορά που να χρήζει κραξίματος και που να μην έχω ήδη στηλιτεύσει. Ίσως πρέπει να γράψω για τις φωτιές στην Αττική, αλλά επειδή τυγχάνει να έχω άποψη επί του θέματος και δεν ασπάζομαι την "καραμέλα" περί οικοπεδοφάγων (τα κίνητρα είναι πολιτικά, ξυπνήστε ζώα, να ρίξουν τον Μπούλη θέλουνε, όχι να χτίσουν... τουλάχιστον όχι άμεσα) θα μου πάρει τουλάχιστον δύο αναρτήσεις και συνάμα κινδυνεύω να χρωματιστώ κομματικά. Οπότε, λέω να κινηθώ σε άλλα μονοπάτια και να γράψω για το sex. Θα'θελες ε; Μπα, άσε μη μας πιάσει κάνα τέρας της λογοκρισίας και τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε, καλύτερα φρόνιμα, απλά και λιγότερο ψυχοκαμένα. Κομματάκι δύσκολο βέβαια αυτό το τελευταίο, ειδικά μετά την ανάρτηση του Αντωνάκη (που σπεύσανε αμέσως να με ρωτήσουν αν είχα καμιά συνάντηση... ε όχι παιδιά, είπαμε, fitsoulas is so last year). Ο Ρέμος προέκυψε ξαφνικά ένα βράδυ μαραθώνιας κουβέντας στο msn και κόλλαγε...
Αυτές τις μέρες παρεπιπτόντως έχω σαπίσει στο msn, δεν ξέρω πως έγινε αυτό, αφήνω το λάπιτοπι μονίμως ανοιχτό και με το που γυρνάω σπίτι βλέπω τις πορτοκαλί γραμμούλες στη μπάρα να αναβοσβήνουν. Είναι αστείο να ανακαλύπτεις τη διαδικτυακή επικοινωνία τώρα στα γεράματα, τόσα χρόνια δεν πολυασχολιόμουν. Ναι, φυσικά, στα καινούρια windows το msn live συνδεέται αυτόματα και χρόνια τώρα το χρησιμοποιώ για την ανταλλαγή αρχείων στη δουλειά. Ναι ναι σωστά καταλάβατε, στέλνω και παίρνω λίστες παραγγελιών, τιμοκαταλόγους και φωτογραφίες υφασμάτων σε real time και δίνω απαντήσεις στους συνεργάτες on the spot. Οπότε, ταυτόχρονα με τη δουλειά, καμιά φορά και στο χρόνο που μου μένει free προλαβαίνω να σαχλαμαρίσω, να πω μια καλημέρα και να ανταλλάξω και τραγούδια με τον αθεράπευτο passajero και τον αεικίνητο kawasaki rider. Οι περισσότερες φίλες μου δεν ασχολούνται με το messenger, οπότε δεν τσατάρω με εκείνες (χαχα μ'αυτές έχουμε το τηλέφωνο, ώρες ατελείωτες ειδικά αν πρέπει να αναλύσουμε κουλές γκομενικές συμπεριφορές!!!).
Είναι, λοιπόν, απίστευτο πόσος κόσμος κάθεται σπίτι του και χαλαρώνει παρέα με ένα ποτάκι και το πληκτρολόγιο ανά χείρας, άσε που διαπιστώνω πώς όλος ο κόσμος σερφάρει αργά το βράδυ ή τις πρώτες πρωινές ώρες. Και επίσης πιο αξιοπερίεργο είναι που λίγο πολύ όλοι κάνουν chat, ακόμα και άτομα που κατά τα άλλα είναι comme-il-faut ή που το παίζουν υπεράνω. Τελικά, ζούμε σε μια κοινωνία που λείπει η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους και επειδή μας είναι δύσκολο να παραδεχτούμε πως δεν έχουμε γύρω μας αντάξιους συνομιλητές, ψάχνουμε να αναπληρώσουμε αυτό το κενό μέσα από τα sites κοινωνικής δικτύωσης. Δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω, εννοείται πως και το facebook το έχω ανοικτό all day long, δεν προλαβαίνω βέβαια να τσεκάρω όλα τα posts και όλες τις φωτογραφίες που αναρτούν οι "φίλοι", αλλά το παραδέχομαι πως κάθε πρωί που φτάνω στο γραφείο, πέρα από το msn που συνδεέεται αυτόματα (έτσι μπορείτε να καταλάβετε και τι ώρα ανοίγω τον υπολογιστή) ανοίγω με την εξής ευλαβική σειρά face, twitter, in.gr, kathimerini, i-tunes store (κι αυτό αυτόματα αν συνδέσω το αϊφόνι), net-a-porter (για να μου τρέχουν τα σάλια), νηστικο αρκούδι (για να μου τρέχουν τα σάλια κυριολεκτικά) και τα 2-3 blogs που παρακολουθώ (γαμάτο αυτό το σύστημα που σε ενημερώνει πότε αναρτήθηκε καινούριο κομμάτι). Πώς άλλωστε θα ενημερωθώ και για τις εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα που με ενδιαφέρουν;
Έλεγα, λοιπόν, πως τελευταία αφιερώνω ολοένα κι απειλητικότερα περισσότερο χρόνο στον υπολογιστή όταν βρίσκομαι σπίτι. Κι επειδή είμαι πάντα μόνη μου, ίσως είναι μια μορφή παρέας να συνομιλάς μέσα στα άγρια χαράματα με κάποιον που είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ή ακόμα με κάποιον που είναι δέκα λεπτά μακριά με το αυτοκίνητο, αλλά δεν έχετε μιλήσει ούτε μια φορά face to face. Βάζεις στο ραδιόφωνο να παίζει Εν Λευκώ, φτιάχνεις ποτάκι, αράζεις, γράφεις. Δεν αγχώνεσαι αν θα παρεξηγηθείς με το κακό spelling, άλλωστε όλοι greeklish γράφουν πια. Δεν αγχώνεσαι αν θα παρεξηγηθείς με αυτά που γράφεις ή αν βρίζεις. Δεν αγχώνεσαι να παρεξηγηθείς αν φλερτάρεις. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι, και εκείνοι που είναι στην άλλη οθόνη και διαβάζουν τους παροξυσμούς σου, προφανώς είναι στην ίδια φάση με σένα. Αλλιώς, θα ήταν αγκαλιά με το πρόσωπο και θα ερωτοτροπούν. Ή οι ξενέρωτοι απλά θα έχουν πάει για ύπνο γιατί ξυπνάνε νωρίς.
Άσε, που στο chat μπορείς και κάνεις δυο κουβέντες της προκοπής. Μιλάς για τον εαυτό σου πιο ελεύθερα, αναλύεις τις απόψεις σου, περιγράφεις την καθημερινότητα σου, διαβάζεις αυτά που έχει να πει ο άλλος, τον συμβουλεύεις, του ασκείς κριτική, κάνεις πλάκα, σχολιάζεις τις ταινίες που είδες, λες πως πέρασες στις διακοπές, κλείνεις ραντεβού για καφέ. Εδώ βγαίνεις έξω για ποτό με τις φίλες σου και όλη την ώρα χαζεύεις το νυμφοπάζαρο, μιλάς με γνωστούς αλλά υπό τον εκκωφαντικο ήχο της μουσικής τα μόνα περιθώρια που σου δίνονται είναι να πεις "τι νέα, όλα καλά, πώς πέρασες Μύκονο, πότε αρχίζεις δουλειά", άντε στην καλύτερη να προσπαθείς να κάνεις eye contact με το love interest σου αλλά μέχρι εκεί είτε γιατί είναι ανθρώπινη γλάστρα και δεν μπορεί να πει τίποτα της προκοπής πέρα από σαχλαμάρες, είτε γιατί γουστάρεις τόσο πολύ και δε σου βγαίνει λέξη εσένα από το κοκομπλόκο (εμένα πάντως μου συμβαίνει). Οn line τα πράγματα είναι πιο απλά. Κυρίως δε βλέπεις αντιδράσεις κι έτσι προχωράς ακάθεκτος. Υπάρχουν και τα χαζούλια emoticons που μας βγάζουν ασπροπρόσωπους σε στιγμές μεγάλης αμηχανίας. Όπως και να χει, η όλη φάση δημιουργεί αφορμές για επαφή, όλων των μορφών.
Η μόνη μου ένσταση στη διαδικτύωση είναι να ξέρει ο καθένας μας ποια είναι τα όρια του, χρονικά, ψυχολογικά, διαπροσωπικά. Ο εθισμός είναι κακός σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης και πιστεύω πως εύκολα μπορεί να εθιστεί κάποιος στην διιντερνετική επαφή και να αγνοήσει σταδιακά όλες τις άλλες μορφές επικοινωνίας με τους γύρω του. Εύκολα μπορεί μια αγαπημένη συνήθεια που γεννήθηκε από την ανάγκη της επικοινωνίας και της χαλάρωσης, να μεταλλαχθεί σε κόλλημα με την μπάλα, μανία ή ψύχωση. Να παθαίνει σύνδρομο στέρησης όταν είναι στο νησί και δεν έχει wi fi να συνδεθεί, να σκίζεται να γυρίσει σπίτι να μπει στο σύστημα, να μη βγαίνει έξω με τους φίλους προκειμένου να chatarei. Παν μέτρον άριστον, λέω εγώ, να επικοινωνούμε νοερά αλλά να κάνουμε και τον κόπο να επικοινωνούμε κυριολεκτικά. Να πηγαίνουμε και για κάνα καφέ δηλαδή... να βγαίνουμε και κάνα ραντεβού... να επιδιώκουμε να βλέπουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα από κοντά και να τους εκφράζουμε tete-a-tete το ενδιαφέρον και την αγάπη μας. Έίναι η ίδια αντιστοιχία του sms με το τηλέφωνο, καλό να στέλνεις γραπτά μηνύματα σε γιορτές και γενέθλια, αλλά μία στο τόσο, βρε αδερφέ, πάρε ένα τηλέφωνο να τα πούμε και να κανονήσουμε να βρεθούμε. Το internet θα είναι εκεί και το βράδυ....

Επιστροφή από τα Κύθηρα

Επιστρέψαμε οριστικά... Τέλος τα ψέμματα, τα κεφάλια μέσα και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Διακοπές τέλος, αλλά αρνούμαι κατηγορηματικά να πω "καλό χειμώνα" όπως πολλοί ανεγκέφαλοι που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως ο χειμώνας στην Ελλάδα έρχεται από τέλη Οκτωβρίου (κι άμα). Όταν λέμε διακοπές τέλος εννoούμε "άδεια από τη δουλειά" τέλος. Γιατί οι διακοπές δεν τελειώνουν ποτέ... ο Σεπτέμβρης έχει 4 Σαββατοκύριακα, τα οποία με λίγη καλή οργάνωση μπορούν να εξελιχθούν σε τριήμερα και να σταθούν εφαλτήριο για μοναδικές εξορμήσεις. Βέβαια, όλα αυτά αν δε γίνουν όλα τριγύρω μας στάχτη και burberry (την ώρα της γραφής παρακολουθώ με δέος τις εξελίξεις στα πύρινα μέτωπα σε 5 διαφορτικές περιοχές της Αττικής, η ενημέρωση δια βοής Τέλλογλου στο ΣΚΑΪ).
Ήταν μια εβδομάδα που είχε απ'όλα, ταξίδι στα Κύθηρα, μπάνιο στην Ελαφόνησο, φαγητό και ποτό στη Μονεμβασιά, βόλτα στο Γύθειο, πέρασμα από το Λεωνίδειο, Shakespeare στην Επίδαυρο. Είναι ωραίες οι μακρινές βόλτες με το αυτοκίνητο, φτάνει να έχεις το κατάλληλο για τις εκάστοτε διαδρομές. Δηλαδή, το μαύρο μωράκι ξεκουράστηκε μερικές μέρες σε πάρκιγκ στη Νεάπολη και νοικιάσαμε τίμιο atos-patos για να το σπάσουμε στους χωματόδρομους του Τσιρίγου. Άμα την επιστροφή μας, όμως, σε Πελοπονησιακό έδαφος, φορτώσαμε το μωρό και φάγαμε τα χιλιόμετρα με το κουτάλι, τσάμπα τα'χουμε τα άτια να χλιμιντρίζουν; Άσε που το πιο funny part ήταν όταν μέσα στο ferry παντόφλα από την Πούντα στην Ελαφόνησο είχαμε τη φαεινή ιδέα με την κολλητή να παραμείνουμε εντός του αμαξιού και καθώς είμασταν σχεδόν στο επίπεδο της θάλασσας και σε θέση άκρη άκρη δίπλα στα καγκελάκια (?!) του πλοίου, είχαμε την αίσθηση ότι το μωρό είχε γίνει αμφίβιο και έσκιζε τα κύματα!!!
Περίμενα πώς και πώς να γυρίσω για να περιγράψω στο blog την εμπειρία μας από τα Κύθηρα. With all due respect στην καταγωγή του παππού μου, έχω να αναφέρω ευθαρσώς πως πρόκειται για την πιο μούφα διαφήμιση του ΕΟΤ, το πιο άκυρο νησί που έχω επισκεφτεί μέχρι στιγμής, την πιο απαράδεκτη τουριστική υποδομή και γενικά ένα μέρος που αξίζει να πας μόνο αν θες να καταδικάσεις τον εαυτό σου σε ισόβια ανία ή τέλοσπαντων, αν είσαι ζευγάρι και θες να κάνεις μωρό (γιατί το μόνο action που μπορείς να δεις στο νησί είναι πιθανότατα στο δωμάτιο, κάτω από το σεντόνι με τον καλό σου). Και διευκρινίζω πως στο νησί πήγαμε με τις καλύτερες συστάσεις, είχα "σκονάκι" με όλα τα places to see-swim-eat-drink.
Πήγαμε στις must παραλίες, στις οποίες δεν μπορούσαμε να σταθούμε από τον αέρα, ούτε να κολυμπήσουμε εκτός κι αν θέλαμε να κάνουμε surf αλά Hawai 5-0. Ωραία, είδαμε και το πολυδιαφημισμένο Καλαδί κι έχουμε αμφότερες να πούμε: "πολύ κακό για το τίποτα". Άσε τη μεγαλύτερη απάτη του αιώνα που ακούει στο όνομα Καταρράκτης της Νεράιδας. Συντριβάνι να βάλω στον κήπο μου, μεγαλύτερη λίμνη θα δημιουργηθεί τριγύρω και με κάνα δυο βραχάκια μπορώ να σου φτιάξω τον Νιαγάρα τον ίδιο, όχι σαν τη μούφα στο Μυλοπόταμο. Έν ολίγοις, ένα αδιάφορο τοπίο το νησί, δε θύμιζε ούτε Επτάνησα, ούτε Κυκλάδες, ούτε καν Πελοπόνησο. Τοπικό χρώμα ανύπαρκτο και μη μου πείτε ότι τα σπιτάκια είχαν καμιά ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, έλεος, άμα είναι να θεωρούν ομορφιά το μπλε και κίτρινο ζωγραφιστό πλαίσιο γύρω από τα συρόμενα κουφώματα αλουμινίου. ΜΠΛΙΑΧ! Παραθαλάσια χωριά ούτε για δείγμα (και μην ακούσω για Αυλέμονα ή για την trashy Αγία Πελαγία), την κατάσταση έσωζαν τα καφενεία στα ορεινά χωριά, πάνω στις κεντρικές πλατείες. Τουλάχιστον, φάγαμε καλά. Φάγαμε εκεί ακριβώς που μας είχανε πει (στον ακριβή συνδυασμό με τις παραλίες) και φάγαμε νόστιμα και φθηνά. Τώρα στον τομέα της διασκέδασης, ένα ποτάκι της προκοπής δεν ήπιαμε - μάλλον ο σωστός όρος είναι ότι τον ήπιαμε. Δεν έχω την απαίτηση να έχουν belvedere στο ένα και μοναδικό μπαράκι της Χώρας, αλλά τουλάχιστον να έχει o barman επίγνωση ότι χυμός λεμόνι και χυμός πορτοκάλι δεν είναι τα μόνα συνοδευτικά για βότκα. Δηλαδή, αν τους ζητούσα cosmopolitan πώς θα δικαιολογούσαν την έλλειψη χυμού cranberry? Εντάξει, ευτυχώς που παρακούσαμε όλους όσους μας παρότρυναν να αποφύγουμε το Καψάλι και aνακαλύψαμε παραλιακό cafe-bar που σέρβιρε decent strawberry caipiroska (και διέθετε και wi-fi σύνδεση :-)).
Το χειρότερο, όμως, το κράτησα για το τέλος. Σπιτονοικοκυρά εκατό χρονών που μας έχει πάρει πεντακόσια τηλέφωνα πριν την άφιξη μας στο νησί για να επιβεβαιώσει πως θα έρθουμε όντως τις ημερομηνίες που είχαμε κάνει κράτηση και που κάθε φορά μας ρωτούσε ποιες είμαστε. Η θείτσα μας καλωσόρισε με τη σφουγγαρίστρα ανά χείρας και με την αυτιστική της ευγένεια μας ενημέρωσε ότι το δωμάτιο που ξεσκόνιζε εκείνη τη στιγμή ήταν η φωλίτσα που μας είχε ετοιμάσει. Η απατεώνισα μαθουσάλας έχει στήσει το εξής μαγαζάκι: έχει πληρώσει καμιά 500 ευρώ να της φτιάξουν site για τα άθλια δωμάτια που ενοικιάζει και διαφημίζει ως luxurious appartments, έχει βάλει φωτογραφία φυσικά από δωμάτιο υπερπολυτελούς boutique hotel και στο τηλέφωνο με τρεμουλιαστή φωνή σε διαβεβαιώνει πως θα σου δώσει ακριβώς το δωμάτιο της φωτογραφίας και σου περιγράφει τις παροχές με τέτοιο τρόπο που σκέφτεσαι πως για 70ευρώ την ημέρα, μάλλον την έχεις πιάσει κορόιδο. Κορόιδα, όμως, είμαστε εμείς αφελέστατα κοριτσάκια και η γιαγιάκα μας ζήτησε και καλά συγνώμη που το δωμάτιο που μας υποσχέθηκε δεν είναι διαθέσιμο και πως την επόμενη χρονιά που θα πάμε, θα μας το κρατήσει αποκλειστικά για μας!!! Όταν η κολλητή άρχισε τα παράπονα, η θείτσα όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά μας ενημέρωσε με στόμφο πως έως τώρα κανείς δεν της έχει κάνει παράπονο για τις δωματιάρες της και στην τελική, αν δε μας άρεσε, να φύγουμε. Να πάμε αλλού! Κανονικά, μας είπε, τα δωμάτια τα δίνει και πιο ακριβά και μας έκανε και χάρη η σκατόγρια που μας χρέωνε 70 ευρώ για την τρώγλη. Α, και το αστείο: στο τηλέφωνο είχε πει στην κολλητή πως τα δωμάτια έχουν καθημερινή καθαριότητα, αυτό που ξέχασε προφανώς να διευκρινήσει η μπάμπω ήταν πως η καθαριότητα εξαντλείτο στον κουβά και τη σφουγγαρίστρα που άφησε έξω από το δωμάτιο για να αναλάβουμε οι ίδιες την καθημερινή καθαριότητα. Μπουαχαχαχαχαχαχαχαχα. Για γέλια ή για κλάμματα...
Με αυτές τις καταπληκτικές εμπειρίες στις αποσκευές μας, πήραμε των ομματιών μας και την κάναμε από το σκατονήσι μια ώρα αρχίτερα. Για Ελαφόνησο. Που η σύγκριση στην ομορφιά του τοπίου ήταν της βούρτσας με την π--τσα. Σα δε νρέπονται λιγάκι οι Τσιριγώτες, να αξιώνουν τόσα λεφτά για το τίποτα, όταν στο διπλάνο μικρούτσικο νησάκι υπάρχει η ομορφότερη παραλία της Ελλάδας και τα δωμάτια στοιχίζουν πιο λογικά - όταν, βέβαια, βρίσκει κανείς δωμάτιο, γιατί εμείς έτσι όπως πήγαμε χύμα στο κύμα βρεθήκαμε προ εκπλήξεως και πήραμε τον πούλο. Τα τυρκουάζ νερά, ωστόσο, μας αντέμοιψαν με το αζημίωτο, να μην πω και για τα οφθαλμόλουτρα, γιατί στα Κύθηρα οι μόνοι άνδρες που έβλεπες ήταν τα μωρά στα καροτσάκια και οι ντόπιοι παππούδες στους καφενέδες. Τους eligible τους είχανε προφανώς κρύψει στα δωμάτια οι γκόμενες τους και επιδίδονταν σε τεχνικές γονιμοποίησης. Στο dearisland, λοιπόν, ευχαριστηθήκαμε μπανάκι, ηλιοθεραπεία και χόρτασε το μάτι μας! Του χρόνου θα πάω για μια εβδομάδα - όχι φυσικά camping, αυτό ήταν ίσως και το μόνο μελανό σημείο, η καταπάτηση της παραλίας από το τέρας της ομπρελοξαπλώστρας και η τσαντηροκατάσταση με τις σκηνές. Όχι, του χρόνου σε σπιτάκι μια εβδομάδα και όποιος καλός θέλει ας μου κάνει παρέα για ρηλάξ. Χαλάλι τα 340χλμ. Η διαδρομή αξίζει.
Και λέγοντας για διαδρομές, θα ολοκληρώσω τη σημερινή ανάρτηση, γράφοντας για τη διαδρομή από τη Σκάλα Λακωνίας (στην οποία διανυκτερεύσαμε δυο νύχτες ως κομβικό χωριό) έως την Αρχαία Επίδαυρο μέσω Λεωνιδείου και Άστρους. Αν δεν την έχετε κάνει και άν έχετε χρόνο για χάσιμο (γιατί είναι πολλά τα χιλιόμετρα Άρη μου και ακόμα πιο πολλά τα στροφίδια) τη συστήνω ανεπιφύλακτα και μάλιστα με στάση στο χωριό Κοσμάς: all the money!!! Ανεβοκατεβαίνεις τον Πάρνωνα και το τοπίο εναλάσσεται από κρανίου τόπος σε ελατόδασος, από φαράγγι σε κοιλάδα και καταλήγεις στη θάλασσα. Από το Λεωνίδειο η διαδρομή είναι λίγο πολύ πιο γνωστή τουλάχιστον στον κόσμο που προτιμάει την παράλια Αρκαδία: Τυρός, Ξηροπήγαδο, Άστρος, Μύλοι, Νέα Κίος, Ναύπλιο και μετά Ληγουρειό και θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου. Πολλά μέρη για μια μέρα, παραλίες για όλα τα γούστα και ψαροταβέρνες διάσπαρτες κατά μήκος της ακτογραμμής. Ένας όμορφος τρόπος να ολοκληρώσει κανείς την περιήγηση του στην Ανατολική Πελοπόνησο. Κι ένας ακόμη πιο όμορφος αν έχεις μαγικό χαρτάκι να παρακολουθήσεις και την παράσταση με την οποία ολοκληρώθηκε το φετινό φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου. Μπορεί να γυρίσαμε στο κλεινόν άστυ στις 04.00 τα ξημερώματα, περάσαμε ωστόσο μια υπέροχη βραδυά και μας κράτησαν παρέα οι συντελεστές του The Bridge Project. Για αυτή τη γεμάτη μέρα και μόνο (αλλά και τα κιθαρογρατζουνίσματα του Ethan Hawke) άξιζε το χιόνι που ρίξαμε στα Κύθηρα. Φιλιά.

Island report - μέρος δεύτερον

Επιστρέψαμε! Βέβαια, το θαυμαστικό το βάζω μόνο χάρην αισθητικής εις την έναρξην της σημερινής ανάρτησης, καθότι δεν ήθελα να φύγω επ'ουδενί από το νησί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά χθες το βραδυ (καλά, ξημερώματα πες) που πηγαίναμε με την παρέα από μπαράκι σε μπαράκι, ένιωθα σαν το παιδάκι που του λέγανε πως από αύριο τέλος οι διακοπές, πας στο σχολείο. Δηλαδή, από τη μία είχα φοβερό κέφι και διάθεση για ποτάκι και χορό και socialising (αυτά πάνε πάντα μαζί), αλλά από την άλλη αισθανόμουν κι ένα βάρος στην ψυχή. Είναι δυνατόν να πέρασαν δέκα μέρες; Δε θέεεεεεεεεεεελω να φύγω, θέεεεεεεεεεελω κι άλλο. Κι όπως πάντα, τα καλύτερα λαμβάνουν χώρα την παραμονή της αναχώρησης. Θέλω να γυρίσω πίιιιιιιισω ρεεεεεεεεε!!!
Ήταν το καλύτερο δεκαήμερο ever και όλοι οι καλοί περάσανε από το σπίτι, η ανοικτή πρόσκληση έπιασε τόπο. Χαλάλι οι καθαριότητες και το άλλαγμα σεντονιών κάθε τρεις μέρες, ουδόλως με ένοιαξε, καθότι το δώρο της παρέας ήταν ανεκτίμητο. Και τα κοριτσούδια που ήταν μαζί μου στην αρχή, και το φουσεκάκι που ήρθε τελευταία στιγμή να κάνει kite surf, και οι Kawasaki riders, όλοι οι καλοί. Το σπίτι άλλωστε για αυτό υπάρχει, για να καλούμε κόσμο, να γεμίζει από φωνές και να γίνεται τζέρτζελο, πιστεύω πως ο πατερούλης μου θα είναι πολύ happy να βλέπει από εκεί πάνω πως το δώρο του προς την οικέγενεια του έπιασε τόπο - αυτό ήταν το όνειρο του, ένα εξοχικό να περνάμε όλο το καλοκαίρι μας παρέα με τους φίλους μας και όχι να βολοδέρνουμε από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Μακάρι φέτος να κάναμε και τα περσινά κόλπα με τα barbeque και τις ολονύχτιες ποτοποσίες, αλλά δεν είναι ανάγκη και κάθε χρόνο το πρόγραμμα να είναι καρμπόν.
Από άποψη γευσιγνωσίας, η φετινή χρονιά στάθηκε αφορμή για αναζήτηση νέων εμπειριών. Κοινώς, δοκιμάσαμε ένα σωρό στέκια στα οποία δεν είχα φάει ποτέ. Κάποιες από τις επιλογές ήταν μέτριες (κι αυτό μέσα στο παιχνίδι), κάποια νέα entries του νησιού μας εκπλήξανε ευχάριστα, σε μια περίπτωση απογοητευτήκαμε οικτρά κι από το γευστικό αποτέλεσμα αλλά και από το κάκιστο service. Σημασία έχει ότι για δέκα μέρες τολμήσαμε να φάμε διαφορετικά πιάτα, είδαμε δέκα διαφορετκά ηλιοβασιλέματα (γιατί κατά την προσφιλή μας συνήθεια τρώγαμε στα καπάκια μετά τη θάλασσα), ήπιαμε άφθονο ουζάκι και κρασάκι, αποποιηθήκαμε των γλυκών πειρασμών, επιστρέψαμε στον σεφ σούμπιντο μια καρβουνιασμένη μερίδα μπιφτεκάκια (τους χρειαζόταν ένας Gordon Ramsay ή έστω η κακή αντιγραφή του Εκτορα Μποτρίνι), συγχαρήκαμε έναν υπεύθυνο για το σωστό στήσιμο του μαγαζιού του, μάθαμε το στρουφιχτό και χτυπήσαμε και τα απαραίτητα μεταμεσονύχτια σουβλάκια (εδώ ανοίγω παρένθεση για το πόσο με αηδιάζει η αλάδωτη πίττα - sorry παιδιά, αλλά εγώ μεγάλωσα με σουβλάκια στα οποία η πίττα ήταν λιγδερή, νομίζω πως αυτή είναι και η μεγαλύτερη απόλαυση, όχι οι στεγνοί, healthy και calory conscious νεωτερισμοί, όταν λέμε σουβλάκι εννοούμε πίττα αλειμένη με πινελάκι, κρέας, τζατζίκι, κρεμμύδι και ντομάτα - εκτός κι αν είσαι εγώ και το τελευταίο συστατικό το παραβλέπεις).
Ένα άλλο καλό που κάναμε αυτές τις δέκα μέρες με την κολλητή είναι πως κάθε μέρα κάναμε μπάνιο και σε διαφορετική παραλία. Κάτι ο σκατο-αέρας που λυσσομανούσε non-stop, κάτι οι κουλές ώρες που ξυπνούσαμε, κάτι οι αφίξεις και οι αναχωρήσεις των φιλοξενούμενων που αυτόματα όριζαν τις αποστάσεις μας και το time schedule, όλα στάθηκαν αφορμή για να γνωρίσουμε και κάνα δυο αμμουδιές που 6 χρόνια σνόμπαρα και δεν πατούσα το πόδι μου. Η μία από αυτές ο πολυτραγουδισμένος Λωλαντώνης και η έτερη που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο Καλόγερος. Για τους μη μυημένους, ενημερώνω πως πρόκειται για βραχώδη παραλία στην οποία το κυρίως πέτρωμα είναι η άργιλος. Αυτή η αργιλώδης λάσπη είναι το καλύτερο φυσικό spa, σκάβεις λίγο στα βραχάκια, βγάζεις τη σκόνη, την αναμειγνύεις με νεράκι και πασαλείβεσαι πατόκορφα με το μείγμα, το αφήνεις να στεγνώσεικαι τύφλα να χουν οι θεραπευτικές μάσκες και τα τσιτώματα στους πλαστικούς! Φυσικά, το ότι πήγαμε σε τρεις τέσσερις ψαγμένες θάλασσες, δε σημαίνει ότι δεν κάναμε και τα περάσματα μας απο τις celebrity παραλίες και beach bars. To τι γινόταν σε Σαντα Μαρία, Μαρτσέλο, Χρυσή Ακτή και Φάραγγα δεν περιγράφεται, πατείς με πατώ σε. Η επιτομή των Απολλώνιων κοιλιακών, του tanga, του baby oil και των γυαλιών ηλίου carerra (λευκά παρακαλώ, όλοι κι όλες σαν στρουμφάκια).
Επιμένω πάντως πως η Πάρος όσο όμορφη είναι, τόσο κακό είναι το γεγονός ότι αποτελεί πόλο έλξης ή για οικογένειες ή για πολύ μικρές ηλικίες, για ανδροπαρέες που ωστόσο αν τους πειράξεις, κινδυνεύεις να πας μέσα για αποπλάνηση ανηλίκων. Όπως διαπιστώσανε και οι δύο φίλοι που φιλοξενούσα τις τελευταίες μέρες, φαίνεται πως οι γυναικοπαρέες πάνε σε πιο cult νησιά όπως η Φολέγανδρος και η Ικαρία. θα έλεγε κανείς, τυχερούλα... μπαααααααα πολύ gypsy king σε παιδί μου, τσιγκανειρο και άγιος ο θεός. Ρε αγόρια, πότε θα μάθετε επιτέλους πως αυτό το αμάνικο t-shirt είναι άθλιο και παραπέμπει σε αλλοδαπό μπετατζή και πότε επιτέλους θα πετάξετε τις ανατομικές παντόφλες για ένα ζευγάρι μαύρες ή καφέ hawaianas; Fashion police τώρα!!! Αμ, το άλλο κόλπο που ακόμα αδυνατώ να συλλάβω τη λογική: το εσώρουχο μέσα από το μαγιώ;;; Ήμαρτον!!! Τα ματάκια μου είδανε από βράκα του παππού, σε λευκό σλιπάκι palco έως και αυτά τα ελεεινά κολλητά με τα φαρδιά λάστιχα που αναγράφουν περίτρανα τη μάρκα... ντόλτσε γκαμπάνα, ντισκουέαρντ, κάλβιν κλάιν. Ρε ουστ! Αγορίνες, αγοράστε κάνα μαγιώ της προκοπής κι αφήστε τα διπλοσώβρακα. Το θέαμα είναι απλά pathetic. Όσο pathetic θεωρείτε εσείς τις ευτραφείς νεαρές που φοράνε μαγιώ κορδόνι.
Τελειώνοντας με τις αναφορές στα τεκταινόμενα επί της νήσου (για να περάσουμε από εβδομάδα στο αγαπημένο μου χόμπυ - να τα χώνω στους ΚΟΥΛΟΥΣ)έχω να πω πως Πάρος χωρίς Αντίπαρο απλά δε νοείται. Όσοι τσιγγουνεύονται το δίευρω για το πηγαινέλα με το ferry, απλά χάνουν. Η εμπειρία της "Ωλίαρου" είναι μοναδική, τόσο για τις παρθένες παραλίες της (τουλάχιστον ακόμα το προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τις προφυλάξουν από τα τέρατα της ομπρελοξαπλώστρας), όσο για την περατζάδα στα σοκάκια της και την απαραίτητη επίσκεψη στο σπήλαιο με τους απαράμιλλης ομορφιάς σταλαγμι/κτιτες και τα 410 σκαλιά. Κι αν η Μανταλένα από μόνη της δεν είναι αρκετή να σας κινήσει τη φαντασία, τουλάχιστον ένα πρωινό με ομελέττα στη Μαργαρίτα επιβάλλεται! Άσε που νοικιάζεις και βαρκάκι με μικρή μηχανή να κάνεις μόνος σου τον περίπλου του νησιού. Σπεύσατε επτακτικά! Εγώ πάντως πάω κάθε χρόνο και φέτος πέρασα απέναντι δυο φορές. Για μπάνιο, shopping, φαγητό και ανελέητα οφθαλμόλουτρα - γιατί θα το παραδεχτώ... οι ομορφότεροι άντρες (με το Α κεφαλαίο) φέτος λιάζονταν στο Σωρό.
Άντε, λοιπόν, όσοι πιστοί προσέλθετε στο νησί μου. Εγώ προσωπικά θα ανακάμψω και θα επιστρέψω δριμύτερη από Σεπτέμβριο, όταν οι επιδρομές των Ουγκ θα έχουν αναχαιτιστεί. Προς το παρόν, ξεκούραση για ένα διήμερο στον κλεινόν άστυ και από Κυριακή "επιβίβαση για το νησί των Κυθήρων" όπως ζωγράφισε και ο ρομαντικός Anthoine Watteau, τραγούδησε ο Νταλάρας και κινηματογράφησε ο Αγγελόπουλος. Φιλούρες!

Ρεζερβέ

Μέρες τώρα προσπαθώ να πιάσω θέση σε ένα από τα internet cafes της Παροικιάς, αλλά φευ, είναι όλες οι θέσεις τους μονίμως κατειλημμένες από παιδάκια και εφήβους που αποβλακώνονται με τις ώρες παίζοντας online games. Ότι θα ζούσα να δω το ρεζερβέ και σε τέτοιου είδους μαγαζιά ποιος να μου το ‘λεγε. Μια, δυο, τρεις πέρασα από έξω, τίποτα, καμία ελεύθερη θέση. Άντε να μπλογκάρεις εσύ μετά. Στο νησί, βέβαια, υπάρχουν αμέτρητα σημεία με free wi-fi, αλλά νομίζω είναι κομματάκι δύσκολο να αναρτήσω ολόκληρο κείμενο από το αϊφόνι. Κάνα face, κάνα twitter και πολύ του είναι, άντε να κάνεις upload και καμιά φωτό, ως εκεί. Respect, όμως, στην τοπική αυτοδιοίκηση για το free access στο λιμάνι καθώς και πλησίον χώρων με δημόσια χρήση (βλέπε δημαρχείο, κεντρική πλατεία, αστυνομικό τμήμα κλπ). Πάλι καλά, κατάφερα να έχω μια στοιχειώδη επικοινωνία με τον έξω κόσμο, έστω και με ολιγόλεπτη σύνδεση από το ρημαδοτηλέφωνο.
Αυτό, όμως, με τα ρεζερβέ έχει καταντήσει λίγο αηδία. Πέρα από το μέσον δηλαδή που πρέπει να βάλεις για να μπορέσεις να δια-δικτυωθείς, πρέπει τον Αύγουστο να έχεις την προνοητικότητα να κάνεις κράτηση σε σχεδόν τα πάντα: από τις ξαπλώστρες στην παραλία, το μεζεδοπωλείο-ουζάδικο δίπλα στα κύμα, το lounge μπαράκι για το πρώτο cocktail της μέρας, έως το αγαπημένο σου νυχτερινό μαγαζί για ένα σκαμπώ στο bar ή τη μπουζουκερί για το πρώτο τραπεζάκι πίστα. Έλεος, παιδιά, στο νησί είμαστε. Πάμε να γίνουμε χειρότερα και από Αθήνα; Κράτηση για το ένα, κράτηση για το άλλο, το λέω και στα παιδιά που φιλοξενώ κάθε φορά και με κοιτάζουν σαν ούφο: «τι, εννοείς πως πρέπει να κλείσουμε από σήμερα για να φάμε αύριο» με ρωτούν. Εννοώ πως αν σκάσεις παραλία οποιαδήποτε ώρα μετά τις 12.30, ξαπλώστρα δε βρίσκεις ούτε αν σε λένε Καραμανλή, άρα κάνε κράτηση στον Αλβανό επόπτη της παραλίας από την προηγούμενη. Εννοώ πως αν θες σώνει και καλά να φας κάποια στιγμή στην απολύτως λογική ώρα των 21.00 σε κάποιο από τα εστιατόρια της Ναούσης, πάρε και κλείσε από σήμερα για την επόμενη εβδομάδα. Όχι, δε κάνω καθόλου πλάκα.
Και δεν κατακρίνω την τακτική της προκράτησης ως σημείο νεοπλουτισμού και δηθενιάς (όπως ας πούμε συμβαίνει στην Ψαρρού). Το αναφέρω πλέον ως επιτακτικότητα για να μπορέσει να περάσει κανείς καλά στο νησί εν μέσω high season. Τι να κάνουμε, τα πλήθη συρρέουν κατά ορδές – και δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο Δεκαπενταύγουστο. Κάτι η πιτσιρικαρία που μόλις τελείωσε το λύκειο και σπεύδει να ξεσαλώσει στο punda beach σαν δεύτερη πενταήμερη, κάτι η ένδοξη οικογένεια Χωραφά με το ταπεράκι και τη σακουλίτσα jumbo, κάτι οι Ιταλοί Mr Loverman, κάτι οι celebs και οι απανταχού ρεπόρτερ του star, ε δε θέλει και πολύ για να βουλιάξει το νησί. Και επειδή, ως γνωστόν, τα καλά μέρη (για μπάνιο-φαγητό-ποτό) είναι λίγα και επειδή το word of mouth δίνει και παίρνει, να τες οι ουρές και να τες οι απογοητεύσεις για όσους απλά αρνούνται να πάνε για μπάνιο στις 11.00 το πρωί και να φάνε στις 19.00 το απόγευμα. Μεγάλε, next time make a reservation.
Αν υποψιαστώ, βέβαια, ότι του χρόνου θα θέλω κράτηση και να φάω τους τέλειους λουκουμάδες με nutella και παγωτό striacciatella, καήκαμε. Καλύτερα να τηγανίζω μόνη μου ;-)
Το χειρότερο, ωστόσο, δεν το είπα. Την ταινία "πανικός στο υπαίθριο παρκινγκ" την έχετε δει; Εγώ φέτος την είδα σε επανάληψη. Κάθε μέρα, πρωί βράδυ. Πανικός να βρεις να παρκάρεις στην παραλία, πανικός να βρεις να παρκάρεις στη Νάουσα το βράδυ για να βγεις για ποτό. Ο θάνατος σου η ζωή μου ένα πράμα. Κορναρίσματα, φρεναρίσματα, φωνές κακό, κάνε εσύ όπισθεν, βγες εσύ, μπες εσύ, μεγάλε εγώ περιμένω τόση ώρα και λοιπά ευτράπελα. Έζησα σκηνικό στο Φάραγγα να θέλω να βγω έξω από το σαραβαλάκι μου καi να χτυπάω τον τύπο ανελέητα. Γιατί θεώρησε πως ως γυναίκα είμαι ανίκανη να βρω θέση πάρκινγκ μέσα στην αλάνα που επικρατούσε το σώσε και ήθελε ο εξυπνίδης να εγκαταλείψω εγώ, για να παρκάρει εκείνος. Ρε ουστ, παλιο μπουρτζόβλαχε, να φύγεις εσύ, να πας αλλού, που μάγκας ξέρεις να το παίζεις μόνο μέσα από το παράθυρο. Σε τι κόσμο ζούμε, ρε πούστη μου. Πάντως εγώ και το αμαξάκι το’χωσα σε θεσούλα πριν από τον μαλάκα, και στη Νάουσα εξασφάλισα καβάντζα για το βράδυ και τέλοσπαντων σε θέματα οδηγικά δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου. Αυτοί που θίγονται από τους καλύτερους οδηγούς και τους ανθρώπους με μεγαλύτερη παιδεία γενικότερα, να κάτσουν σπίτια τους, ρεζερβέ στον καναπέ τους. Ουστ.
Το μόνο ρεζερβέ που δεν πέτυχα στην Πάρο και απορώ πως δεν έχει φτάσει ακόμα εδώ η χάρη του από τη γειτονική και πολυαγαπημένη Μύκονο, είναι το ρεζεβέ για massage στην παραλία. Μη γελάς φίλε μου καθόλου. Σε προηγούμενη ανάρτηση έγραψα για το υπέροχο thai massage που απήλαυσα αραγμένη στην ξαπλώστρα στο super paradise, αυτό όμως που αμέλησα να γράψω είναι ότι είχα μπει σε λίστα αναμονής από τον συμπαθέστατο Ασιάτη μασέρ (δεν παίρνω όρκο για την ακριβή του προέλευση). Ναι, ναι, κάναμε ραντεβού για το session μας, κυρία εγκο ερτι κάνι μασάζ μετά από κύριο εκεί και μετά από κυρία πιο κει (το ίδιο ακριβώς και το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος έτυχε σε φίλες μου που απήλαυσαν κι εκείνες τις περιποιήσεις έτερης Ασιάτισσας - μασάζ κατόπιν ραντεβού). Στην Πάρο λοιπόν δε χρειάζεσαι κρατηση για τέτοιες απολάυσεις. Καταρχάς, οι ευγενέστατοι Ασιάτες είναι μιλούνια και περιπλανιούνται στις παραλίες δέκα –δέκα (άλλος για massage, άλλος για henna tattoo) και κατά δεύτερον και κυριότερον, ουδείς δε φαίνεται να διαθέτει χρήματα για τέτοιου είδους πολυτέλεια. Χαχαχα, λεφτά μόνο για φραπόγαλα και σφηνάκια.
Μιλώντας για σφηνάκια, θα ολοκληρώσω το σημερινό beach report, έχω να αναφέρω πως το έθιμο του κεράσματος αναβιώνει στο νησί. Μιλάμε για πολύυυυυυυ κέρασμα. Δεν το’χω ξαναδεί, δηλαδή στην Αθήνα απλά δεν παίζει τέτοιο σκηνικό. Εδώ σε κερνάει ο barman μια γύρα σφηνάκια για κάθε γύρα ποτά που παραγγέλνεις. Αν παραγγείλεις κι εσύ σφηνάκια, σου έρχονται καπάκι δυο γύρες σφηνάκια κέρασμα από το bar. Αν ξέρεις ή σου έχουν πρόσφατα συστήσει τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, άλλη μια γύρα κερασμένα από τη διεύθυνση. Αν σου την πέφτουν τίποτα γκομενάκια, άλλα σφηνάκια από εκεί, άλλα από εδώ, καταλήγεις να έχεις πιει τρια ποτά δικά σου και κάτσε να κάνω τη σούμα… … … δέκαπεντε north ή jagermeister ανάλογα τι πίνεις. Βέβαια, όπως με διαβεβαίωσαν οι φίλοι που φιλοξενούσα, αυτά συμβαίνουν λέει μόνο όταν είσαι γυναίκα. Αν είσαι άνδρας λέει, το μαγαζί δε σε κερνάει nada. Ε, τι να κάνουμε ρε παιδιά, ο θεός μας έδωσε β-ζ-ά και όχι α-χ-δ-α (αν και επί της ουσίας διαθέτουμε μπόλικα κι από αυτά). Οπότε, next time ρεζερβέ στο μπαρ με τις φίλες σας, αλλιώς πάρτε δικό σας μπουκάλι North.
To be continued.

Στο νησί έχοντας γίνει πλέον 32

Blogging από το νησί – για άλλη μια φορά. Πόσο διαφορετικά, όμως. Πριν κάτι μήνες ήταν Πάσχα και ήμουν μόνη στο internet café, τώρα είναι Αύγουστος και είμαι in situ με την κολλητή. Μάλιστα, μέχρι πριν δυο μέρες ήμασταν καρέ της Ντάμας, aka girl power. Όχι σαν το περσινό, το επιτηδευμένο κοριτσομάζωμα, αλλά αυθόρμητο και in the heat of the moment. Τέλειο σκηνικό για διακοπούλες. Εκεί που νόμιζα πως θα βάραγα ενέσεις από τη μοναξιά, είμαι στην ευχάριστη θέση να αναφέρω πως είναι οι πιο girly διακοπές ever. Και η κολλητή επέδειξε (προς τιμήν της και προς μεγάλη μου έκπληξη) συνέπεια, και παρεούλα είχα από day number one από κορίτσι ντόμπρο, Κρητικάκι και μεγάλη κουμανταδόρισα. Respect. Η τέταρτη της παρέας ήταν η κολλητή της κολλητής, η οποία είχε μεγάαααααλη ανάγκη το break στο νησί. Και νομίζω της έκανε πολύ καλό, όπως άλλωστε σε όλες μας. Κουβεντούλες, gossip, η καθεμιά τον πόνο της αλλά και γέλιο, πολύ γέλιο, πηγή του οποίου φυσικά ο γελωτοποιός η υπογράφουσα.

Το τελευταίο talk of the town ήταν φυσικά τα ανεκδιήγητα που έλαβαν χώρα στο birthday bash μου, την περασμένη Παρασκευή στο Villa. Η κολλητή, βλέπεις, έλειπε εκτός Ελλάδος τη συγκεκριμένη μέρα (σε ένα καταπληκτικό ταξίδι εμπειρία-ζωής, 18 μέρες Σκανδιναβία-Αγ. Πετρούπολη, θεέ μου πόσο ζηλεύω), η τέταρτη της παρέας ως μη κολλητή δική μου δεν ήτο καλεσμένη και το Κρητικάτσι ήταν ο δεύτερος αυτόπτης μάρτυρας. Κυριολεκτικά μονοπώλησε τις συζητήσεις μας αυτή η βραδιά.

Από εκεί που ήταν να μη γιορτάσω φέτος γενέθλια, ένεκα απουσίας πολλών αγαπημένων μου ανθρώπων (βλέπε συνήθη φαινόμενα σε προηγούμενη ανάρτηση για γιορτές), έφτασα να δεξιωθώ δέκα άτομα, που υπό άλλες συνθήκες, ίσως και μη σκεφτόμουν να προσκαλέσω. Όχι επειδή δε γουστάρω την παρέα τους, αλλά επειδή για μένα αυτές οι μέρες έχουν αξία μόνο όταν τις περνάς μαζί με τους πολύ δικούς σου ανθρώπους. Όπως και να’χει, περάσαμε πολύ ωραία, ήπιαμε τα cocktail μας και μερικά μπουκάλια από την πανάκριβη Grey Goose (o τραλαλά maitre του prive με ενημέρωσε με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι στο τραπέζι μας σερβίρουν ΜΟΝΟ premium φιάλες), φάγαμε τις φράουλες μας, χορέψαμε υπό mainstream ρυθμούς, πετύχαμε άκυρους γκόμενους κολλητών μας, γνωρίσαμε ακόμα πιο άκυρους wannabe γκόμενους κολλητών μας, λικνιστήκαμε πλάι σε σταρλέτες της εγχώριας showbiz, φωτογραφηθήκαμε, χαλάσαμε το πιο ακριβό φόρεμα της γκαρνταρόμπας μας, σκάσαμε τα τρία τέταρτα του επιδόματος αδείας και γυρίσαμε σπίτι μόνες μας. Και του χρόνου διπλή (μη χέσω).

Να μην είμαι αχάριστη, φέτος το φατσοβιβλίο worked wonders for the birthday wishes. Ρεκόρ μηνυμάτων, on and off the wall, εσεμέσια και τηλεφωνήματα από άτομα που δεν περίμενα ποτέ να με θυμηθούν ή κι από άτομα που κι αν ενδόμυχα περίμενα να με θυμηθούν δε θα χωλόσκαγα αν δεν το κάνανε. Με συγκίνησαν δυο-τρεις περιπτώσεις ανθρώπων που κάνανε την υπέρβαση, με στενοχώρησαν δυο-τρεις περιπτώσεις που όπως πάντα αποδείχθηκαν μικρότεροι των περιστάσεων. Δε βαριέσαι, έχω συνηθίσει πια, πρώτη του Αυγούστου όλοι να λείπουν (ναι, δίνε εσύ τα ελαφρυντικά). Τη μεγαλύτερη χαρά ωστόσο μου τη δώσανε δυο αναπάντεχα περιστατικά: το πρώτο ευχητήριο sms ήρθε στις 00.00 ακριβώς από την Καβάλα, από μελανιασμένα χεράκια και κεφάλι με καρούμπαλο σε σχήμα baseball cap (περιγραφή ιδίου). Και το δεύτερο χαροποιό γεγονός: η παρουσία του δημοσίου υπαλλήλου των ΕΛΤΑ (επίσης περιγραφή ιδίου). What more could a girl ask for?

Την επομένη των γενεθλίων ταξίδευα για το νησί. Οι τρεις ώρες στο highspeed ήταν πλημμυρισμένες από σκέψεις. Ακουστικά i-phone, μισοκοιμισμένη λόγω ταλαιπωρίας (να προλάβω μαλλιά, νύχια, Hondos, last minute shopping, dinner μετά της οικογενείας) και ξενυχτιού την προπροηγούμενη μέρα στο “party”, παρέπαια, αλλά το μυαλό εξακολουθούσε να δουλεύει υπερωρίες. Να σκανάρω αυτά που άκουσα, διάβασα, είδα ιδίοις όμασοι και βίωσα από πρώτο χέρι τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Τις ανατροπές, τα new entries, τους προτεινόμενους για αποχώρηση, τις τελειωμένες καταστάσεις. Πάλι ένα μπάχαλο άφησα πίσω και ευτυχώς που θα λείπω τρεις βδομάδες. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη με όλα αυτά. Τώρα δεν μπορώ να ασχοληθώ. Με το που έδεσε το πλοίο στην Παροικιά, όλα μπήκαν στην κατάψυξη και το μόνο που με απασχολεί είναι πώς θα περάσω περισσότερες ώρες στην παραλία, πόσα καινούρια μέρη θα ανακαλύψω στο νησί και σε πόσα μαγαζιά θα κάνω το πέρασμα να πω ένα γεια. Μόνο αυτά. Α, και πώς θα βολέψω στο σπίτι όλους αυτούς στους οποίους έχω αποτείνει ανοικτή πρόσκληση ;-)

Λεπτομέρειες για το τι έκανα, έφαγα, ήπια, ποιους είδα, ποιους φιλοξένησα στο επόμενο τεύχος. Προς το παρόν, την κανά για Santa, να προλάβουμε και καμιά ξαπλώστρα, που γίνεται της Βουλιαγμένης γαμώ το κέρατο μου μέσα, να πιω και το freddo μου να έρθω στα ίσια μου. Είχαμε κι αυτή την πανσέληνο προχθές κι όσο να’ ναι έχω κομματάκι εκτροχιαστεί. Για να μπούμε σε πρόγραμμα, για να μας δω… Blogging to be continued.