Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Easter resolutions & evaluations



Εκτός του ότι πέρασε ένας χρόνος αναρτήσεων, εξομολογήσεων και αποκαλύψεων, ήρθε πάλι και το Πάσχα. Πω πω, σαν πέρσυ θυμάμαι που έφτιαχνα βαλιτσούλα για το νησί κι ετοιμαζόμουν για μια βδομάδα ξεκούρασης, ψυχικής ανάτασης και περισσυλογής στο καταπράσινο (ελέω άνοιξης) παριανό τοπίο. Fuck, περνάει πολύ γρήγορα ο καιρός. Πότε ήταν που ήμουν ένα ρετάλι ψυχολογικά και κατέφυγα στη συγκεκριμένη ψυχοθεραπεία, πόσοι μήνες πέρασαν με χωσίματα, μπινελίκια, απορίες, διατυπώσεις, χμ... πόσες γραμμές αφιερωμένες  στις αγάπες μου... Νερό πέρασαν. Και φυσικά, έρχεται και η διαπίστωση πως μεγαλώνω. Και μαζί μου μεγαλώνει η αγωνία αν έχω αξιοποιήσει σωστά τις ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί, αν έχω πάρει τις σωστές αποφάσεις, αν έχω αντιδράσει έγκαιρα κι έγκυρα. Σε όλους τους τομείς, από τη δουλειά, τις προσωπικές σχέσεις, την (λησμονημένη) ακαδημαϊκή μου σταδιοδρομία έως τη διαχείριση των χρημάτων μου και την πλήρη εκμετάλλευση των σωματικών και ψυχικών αποθεμάτων μου.  Δεν έχω προλάβει να κάνω καλά καλά το ταμείο, την αποτίμηση της χρονιάς που πέρασε, only time will tell and unfotunately time goes by.
Φέτος, λοιπόν, δεν έχει νησάκι. Έχει νησάρα. Σε άλλη ήπειρο. Ευελπιστώ, ωστόσο, πως θα γυρίσω έχοντας στις αποσκευές μου πολλά από τα καλά που απεκόμισα πέρσυ από το Αιγαιοπελαγίτικο νησί, όταν περιφερόμουν σαν ανέμελη τουρίστρια τραλαλο στα ηλιόλουστα σοκάκια, με τις δερμάτινες σαγιονάρες, το πλατύγυρο καπέλο μου και το λαπιτόπι ανά χείρας. Καλά, ευελπιστώ πως θα έχω και μερικές βαλίτσες παραπάνω, για να χωρέσουν όλα αυτά που θα ψωνίσω, αλλά λέμε τώρα. Πάντως, μια Ανάσταση όσο να'ναι την προσμένω. Άσχετα αν δε θα παίξει οβελίας, κόκκινα αυγουλάκια και μαστιχωτό τσουρέκι (εξάλλου δεν ήμουν - και δε θα γίνω - ποτέ fan του αρνιού).
Αν και δεν είμαι θρήσκα, είμαι πεποισμένη ότι η ουσία πίσω από το Πάσχα δεν είναι τα δέκα λεπτά ξεροστάλιασμα στο προαύλιο της εκκλησίας πριν το Δεύτε Λάβετε Φως και η ρίψη κροτίδων, για να τρέξουμε μετά ξελιγωμένοι να σαββουριάσουμε όλη την κατσαρόλα με τη μαγειρίτσα. Το Πάσχα υποτίθεται πως είναι εφαλτήριο για εξαγνισμό, νηστεία και μετάνοια. Κι αυτό το τρίπτυχο το εκλαμβάνω εγώ προσωπικά ως αφορμή για περαιτέρω εσωτερικές αναζητήσεις, για αποκαταστάση των  (πολυ συζητημένων) ισορροπιών και μια ευκαιρία να ρίξω μια ματιά στην (τεράστια) καμπούρα μου. Κι όπως ο Jesus βγήκε από το λαγούμι που τον είχανε θάψει και έκανε εμφάνιση στους μαθητές του για να αποδείξει τη θεϊκή του υπόσταση, έτσι κι εμείς οι κοινοί θνητοί θα βγούμε από τα σκοτάδια και τις λούμπες που έχουμε πέσει για να αποδείξουμε στους εαυτούς μας πως όλοι μπορούμε να αναγεννηθούμε.
Και μέσα στο κλίμα της κατάνυξης των ημερών αλλά και της παράλληλης εμπορευματοποίησης αυτής της γιορτής, μου ήρθε και η πρόσκληση να γίνω νονά! Του χρόνου τέτοια μέρα θα γράφω τις περιπέτειες μου στη χώρα της λαμπάδας και των παπουτσιών για τον βαφτησιμιό! Μέχρι τότε, θα γράφω για τις αναζητήσεις δικών μου υποδημάτων στη χώρα του κυρ-Τζίμη και του κυρ-Μανώλη. Φυσικά, η τιμή και η χαρά που μου 'δωσε η φιλενάδα μου είναι ανείπωτη. Όλοι γνωρίζουν πως ήθελα πολύ να γίνω χορηγός, ουπς σόρρυ πνευματική μητέρα ήθελα να πω. Δεν υπάρχει καμιά ειρωνεία στο προαναφερθέν σχόλιο. Η κουμπαριά είναι για μένα μια ενίσχυση διαπροσωπικών σχέσεων και μια εκδήλωση αγάπης, προτίμησης, εμπιστοσύνης προς τον άνθρωπο που επιλέγεις να σου βαφτίσει το διάδοχο. Αλλά δεν παύει να είναι και μια ισόβια οικονομική υποχρέωση, εξ'ου και η ;άκομψη αναφορά στη χορηγία. Δε βλέπω κάτι κακό, το θεωρώ πολύ φυσικό, άλλωστε μου αρέσει να κάνω δώρα, μου αρέσει να κάνω εκπλήξεις, να θυμάμαι γιορτές και γενέθλια των σημαντικών για μένα ανθρώπων. Και ο φασολάκος είναι σημαντικός, είναι ο γιος της κολλητής μου. Συμπέρασμα: στις προαναφερθείσες αποσκευές θα παίξει πολύ baby armani :-)
Δεν ξέρω αν ο ηλεκτρονικός ρουφιάνος θα μπορέσει να αποδώσει στις επόμενες δέκα μέρες τα wherebouts και τα check-ins μου, το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα καταφέρω να εκθρονίσω τον mayor του ροκ. Θα αφήσω λοιπόν τους εναπομείναντες στον κλεινόν άστυ να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, αν κι απ'όσο πληροφορούμαι όλοι οι συνήθεις ύποπτοι θα εκδράμουν εκτός Αθηνών για να γιορτάσουν τις άγιες μέρες.  Καλό θα μας κάνει σε όλους να δούμε το φως το αληθινόν, να γεμίσουμε μπαταρίες και να ανασυνταχθούμε. Τσουγκρίστε κι έναν κατακόκκινο αυγουλίνο για μένα. Φιλιά

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Προξενιά και ανασφάλειες



Χθες η φιλενάδα μου έστειλε πρόσκληση για ένα event του οποίου ο τίτλος άρχιζε με το ακρωνύμιο SDEX. Μιας και το e-mail αρχικά το διάβασα από το αϊφόνι, δεν έδωσα πολύ σημασία, γυρνώντας όμως το βράδυ από τη yoga, άνοιξα το λαπιτόπι να δω πιο αναλυτικά περί τίνος πρόκειτο. Ήταν ένα speed dating event στον Κεραμεικό... Μη γελάτε, σας ακούω μέχρι εδώ. Εγώ πάντως ένα ηχηρό WTF το ξεστόμισα. Νο way, José!!! Δεν πάμε καλά!!! Νόμιζα πως αυτές οι παπαριές είχαν απήχηση μόνο στην Αμερική, με τον πανηλίθιο πληθυσμό και τους ακαμάτηδες. With all due respect στη φιλενάδα (με την οποία μέχρι στιγμής δεν έχω μιλήσει για να εξακριβώσω αν μου το έστειλε απλά για να γελάσουμε) αλλά αυτό είναι τουλάχιστον κατάντια και αν όντως πάει κόσμος σε τέτοιες αηδίες, τι να πω... απλά η κοινωνία μας και οι αξίες καταρρέουν. Δηλαδή, μου φαίνεται χειρότερη ξεφτίλα κι από το "Ελλάδα, έχεις ταλέντο".
Το εν λόγω "παιχνίδι" είναι λέει μια "συστηματοποιημένη διαδικασία matchmaking, ο σκοπός της οποίας είναι να δώσει την ευκαιρία σε ανθρώπους να γνωρίσουν μεγάλο αριθμό συμβατών ατόμων για σχέση ή γάμο". Σα να λέμε, ένα βήμα πριν από την απελπισία; Παιδιά, sorry, αλλά καλύτερα να αρχίσω να τα πίνω έξι-έξι (ξεχάστε το τέταρτο, πάμε για τουλάχιστον ένα μπουκάλι Haig και ό,τι ήθελε προκύψει), παρά να συμμετάσχω σε κάτι τέτοιο. Ούτε καν για πλάκα. Γιατί, μετά το επόμενο στάδιο καταπώς το βλέπω είναι τα Παρατράγουδα της Πάνια. Δηλαδή, πόσοι καμμένοι υπάρχουν ανάμεσα μας ώστε αυτή η σαχλαμάρα να διοργανώνεται για 5η συνεχή χρονιά; Θυμάμαι το επεισόδιο στο Sex and the City που η Μιράντα είχε καταφύγει στο speed dating και μέσα σε ένα βράδυ είχε μιλήσει διαδοχικά με ένα τσούρμο από άκυρους τύπους και οι σκέψεις πού έκανα (ανάμεσα στα γέλια) ήταν "LOSERS!!!"
Να μου πεις, είναι κι αυτό μια μορφή προξενιού, σαν τα match-making που κατά καιρούς μας κανονίζουν φίλοι και συγγενείς. Παραδέχομαι, ότι μου έχουν κανονήσει δυο-τρία τέτοια σικέ meetings και φυσικά όλα πήγαν άπατα, για τον απλούστατο λόγο ότι αρνούμαι κατηγορηματικά να μου βρουν οι γνωστοί μου τον μελλοντικό μου σύντροφο. Ευγενικά συμμετείχα στο πανηγυράκι για να μη στενοχωρήσω τους δικούς μου ανθρώπους, που θεωρούν ότι εκτελούν κοινωνικό έργο και που αγωνιούν για την πάρτη μου. Αλλά φυσικά, αυτές οι περιπτώσεις γνωριμιών πήγαν στα αζήτητα από την επόμενη κιόλας μέρα (μην πω από την επόμενη ώρα). Πειράζει που πιστεύω ακόμα στις δικές μου δυνατότητες; Πειράζει που διατηρώ ακόμα την ψευδαίσθηση ότι αν κάτι είναι να συμβεί, θα συμβεί out of the blue, αβίαστα και καθόλου επιτηδευμένα;
Αρχίζει να γίνεται εκνευριστική η πίεση από τους οικείους μας, ειδικά εκείνους όσους είναι ήδη δεσμευμένοι, να αποκατασταθούμε κι εμείς οι υπόλοιποι, λες και το single status που πρεσβεύουμε είναι κάτι σαν λέπρα ή τελοσπάντων κάποια βαριάς μορφής αρρώστεια. Δεν κατάλαβα δηλαδή, ζούμε σε μια κοινωνία που τα μόνο αποδεκτά σχήματα είναι αυτά που πάνε σε δυάδες (ή και τριάδες); Μου σπάει τα νεύρα αυτή η πρεμούρα και θα συμβούλευα και τις υπόλοιπες φιλενάδες να ρηλαξάρουν λιγουλάκι. Αφήστε τις απόχες και τις καραμπίνες, που μου'χετε βγει όλες στο κατόπι αρσενικού, λες και σας έχει πιάσει πανικός μη μείνετε στο ράφι. Αφήστε τις ανασφάλειες για αυτούς που πραγματικά νιώθουν και ειναι πολύ "λίγοι", γι' αυτούς που είναι άξιοι της μοίρας τους να τους κοροϊδεύουν πανελίστες του επιπέδου Ψιψινάκη.
Εκτός κι αν έχετε ανάγκη να αποδείξετε στον εαυτό σας ότι περνάει η μπογιά σας και γι'αυτό μου έχετε βάλει αμέτι μουχαμέτι να βρείτε γκόμενο at all costs. Σε αυτή την περίπτωση κι εφόσον ο σκοπός σας είναι αμετάτρεπτος καλώς να φάτε τα μούτρα σας. Αλλά σας παρακαλώ, μην ακούω μετά αηδίες του τύπου "όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια". Γιατί άμα είσαι απελπισμένη κυρά μου, σε μυρίζουν και σε εκμεταλλεύονται και μετά καλά να πάθεις. Το ίδιο ισχύει και για τους κυρίους, κι εσάς σας πιάνει κωλοπιλάλα μετά από κάποια περίοδο αναβροχιάς. Δε θα πάθετε τίποτα αν μείνετε και κάνα διάστημα μόνοι σας, όσο μεγάλο κι αν αποδειχθεί. Η μοναξιά από επιλογή - κατά την ταπεινή μου γνώμη - είναι προτιμότερη από την αποκατάσταση υπό το βάρος της κοινωνικής καταπίεσης. Και προτιμώ χίλιες φορές να με λένε δύστροπη και μονόχνωτη, παρά να κάνω απελπισμένα interviews σε 15 άνδρες μέσα σε 2 ώρες για να δω ποιος έχει potential. Φιλιά

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Technology freaks out... by me

Δεν είμαι γκουρού της τεχνολογίας, το παραδέχομαι. Έχω μια σχετική επαφή με τις τεχνολογικές εξελίξεις, αρέσκομαι σε καινούρια γκατζετάκια αλλά ως εκεί. Οφείλω όμως να το πάρω απόφαση πως το θέμα δε με πάει. Όλα τα ηλεκτρονικά είδη που έχω στην κατοχή μου εσχάτως με εγκαταλείπουν με συνοπτικές διαδικασίες. Από το βρωμο-αϊφόνι έως τη Μαύρη Θύελλα (όχι δεν αναφέρομαι στην ποδοσφαιρική ομάδα της Καλαμάτας, αλλά είμαι σίγουρη πως αν με γνώριζαν κι αυτοί θα μου'ριχναν άκυρο). Ένα κοκομπλόκο, ένα γενικό shut down... Μέχρι και το twitter αρνείται κατηγορηματικά εδώ και 2-3 μέρες να με εισάγει στο σύστημα... WTF?
Αρχικά, το τιμόνι πολλαπλών λειτουργιών στο αμάξι μου (το οποίο γαμώ την τρέλλα μου μέσα χρυσοπλήρωσα για να μπορώ να οδηγώ και να ελέγχω τα πάντα με τον αντίχειρα) είχε αρχίσει να τα παίζει εδώ και κάμποσο καιρό. Η αρχή είχε γίνει με την επίμονη ένδειξη σφάλματος στον αερόσακκο οδηγού, στη συνέχεια με εγκατέλειπαν εναλλάξ άλλα functions όπως ο υπολογιστής ταξιδίου, ο έλεγχος του radio-cd, η κόρνα... Μέχρι που κάποια στιγμή, ο κύριος τιμόνης παρέδωσε πνεύμα και το μόνο που καταδεχόταν να κάνει ήταν να στρίβει δεξιά κι αριστερά τους έμπροσθεν τροχούς... boh!!! Συνεργείο και τα κεφάλια μέσα. Ευτυχώς που δεν πάω σε Παζαρόπουλο - θα μάθατε φαντάζομαι ότι βάρεσε κανόνι... (την αμέριστη συμπαράσταση μου στους εκατοντάδες απολυμένους της εν λόγω επιχείρησης) Πάντως κι η Κarenta καλά λαμόγια είναι... τεσπά, αυτή την οδύσεια θα την αναλύσω σε άλλη ανάρτηση.
Μεσοβδόμαδα είχα νέο κρούσμα system failure στο τηλέφωνο. Οποία η έκπληξις, βεβαίως για όσους γνωρίζουν την πολύπαθη πορεία αυτής της συσκευής. Άμα τη έξοδο μου από την Πρεσβεία γνωστής χώρας (που στην παρούσα δε θα ήθελα να ονομάσω) και έχοντας πρωτίστως παραδόσει το τηλέφωνο στους securiτάδες για λόγους Εθνικής Ασφάλειας (τς τς τς), απομακρυνόμενη 100 μέτρα αό την περίμετρο (όπως μου ζητήθηκε) προσπάθησα να τη θέσω σε λειτουργία... εις μάτην. Οι γνωστοί και φίλοι επίσης μπορούν να πιστοποιήσουν πως το κινητό δεν το κλείνω ποτέ και για κανένα απολύτως λόγο (κυρίως για να αποφύγω σκηνικά του παρελθόντος, όπου το set up μέσω i-tunes ήταν στην ημερήσια διάταξη). Ακόμα και εν πτήσει, το βάζω σε flight mode. Anyways, το θέμα είναι ότι αφού η ρημαδο-παντόφλα (όπως την αποκαλεί μια ψυχή) εδέησε να ενεργοποιηθεί με κάνα μισάωρο καθυστέρηση (κάρβουνο έκαιγε;) διαπίστωσα πως είχε γίνει αλλαγή του μενού πλοήγησης και της γλώσσας στα ελληνικά. Πάλι, όσοι με ξέρουν μπορούν να εγγυηθούν πως είμαι αθεράπευτα οπαδός της αγγλικής γλώσσας κι αρνούμαι πεισματικά να αποστέλλω sms ή να τσατάρω σε άλλη γλώσσα εκτός από greeklish. Φαντάζεστε την έκπληξη και την απογοήτευση όταν για πρώτη φορά ever αντίκρυσα τη φράση "Συγχρονισμός σε εξέλιξη". Μπλιαχχχ. Το αποκορύφωμα ήταν πως ο υπολογιστής και τα i-tunes αρνούνταν να αναγνωρίσουν τη συσκευή με το όνομα της, στο ίδιο το τηλέφωνο έλειπαν κάποια applications και γενικά είχα έντονη την αίσθηση ότι η συσκευή had been tampered with. Θεωρίες Συνωμοσίας ή απλά σύμπτωση ότι χάλασε τη συγκεκριμένη μέρα που είχα πάει στη συγκεκριμένη υπηρεσία;
Οι περιπέτειες μου με την τεχνολογία είναι ανεξάντλητες (ας θυμηθώ και τα κουλά με την υπηρεσία της Nova). Εύκολα μπορεί κανείς να οδηγηθεί στο συμπέρασμα πως ίσως θα ήταν συνετόν να παρατήσω την προσπάθεια. "Αφού δεν το'χεις"... μου 'πε πρόσφατα ένα φίλος. ΟΚ, αφού δεν το έχω, λέω να γυρίσω στα ταχυδρομικά περιστέρια και τα σήματα καπνού για την επικοινωνία μου με τον έξω κόσμο, στο πεζώ δύο για τη μετακίνηση μου, στις έντυπες εφημερίδες για την ενημέρωση μου, στο τρανζιστοράκι με την κεραιούλα για τη διασκέδαση μου και στις καλλιτεχνίες με σινική μελάνη πάνω σε πάπυρους για την συγγραφή του ιστολογίου. Αναμένατε την επόμενη ανάρτηση τοιχοκολλημένη σε κολόνες. Φιλιά.

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Rigos did it again



Μια παράσταση γεμάτη χάρη, δύναμη και πολύ εκφραστικότητα χάρις στην κίνηση και την παρουσία της χορευτικής ομάδας του Κωσνταντίνου Ρήγου παρακολούθησα προχθές. Μετά τις περιπέτειες της γιαγιάς, φυσικά, στην Άγρια Δύση του ΕΣΥ. Η αλήθεια είναι ότι πήγα εντελώς απροετοίμαστη γι' αυτό που είδα, χωρίς δηλαδή να γνωρίζω καν το story line, χωρίς να έχω googlάρει, χωρίς κανένα spoiler alert από φίλους θεατρόφιλους. Δικαιολογημένα, λοιπόν, μου πήρε δέκα λεπτά από την έναρξη του έργου μέχρι να αντιληφθώ την ύπαρξη υπέρτιτλων πάνω από τη σκηνή, αλλά και να μπορέσω να συνειδητοποιήσω ότι ισάξιοι πρωταγωνιστές ήταν και οι 8 χορευτές. Όλοι ενσαρκώσανε όλους τους ρόλους και μάλιστα κι εναλλάξ: και τα 4 καλλίγραμμα αγόρια ερμηνεύσανε διαδοχικά τον Δάφνι, όπως και τα 4 κορίτσια ερμηνεύσανε τη Χλόη αλλά κι όλους τους γυναικείους ρόλους της υπόθεσης. Confused?
Παραδέχομαι ότι για να σου αρέσουν τέτοιου είδους θεάματα, πρέπει να αρέσκεσαι σε μοντέρνες αποδόσεις μύθων και παραμυθιών. Πρέπει δηλαδή να περιμένεις ότι αν και η ιστορία αφορά το βουκολικό έρωτα ενός τσοπάνη για μια νεαρή κοπέλα, ακόλουθο τριών Νυμφών, θα δείς τους ηθοποιούς ντυμένους με streetwear, λες και πάνε για skateboard ή για κάνα ποτάκι στην πλατεία Μαβίλη. Τα σκηνικά ανύπαρκτα, το χώρο και το χρόνο τον δηλώνει ο σκηνοθέτης μόνο μέσω των υπέρτιτλων. Κοινώς, πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει υπερωρίες για να μπορέσεις να φανταστείς τις αλληγορίες σε τοπία, βωμούς, γιορτές και πανηγύρια. Ως κι ο θεός Έρωτας που χτπύπησε με τα βέλη του το ζευγάρι, φορούσε μάσκα καταδύσεων κι εκτόξευε βελάκια από παιδικά παιχνίδια, με βεντουζίτσες! How very cute!
H διάρκεια της παράστασης είναι πολύ μικρή, με τη βία 70 λεπτά. Διάλογοι δεν υπάρχουν, μόνο κραυγές κι αλλαλαγμοί, κλάμα ή επιφωνήματα χαράς, ανάλογα με τη φάση στην οποία βρισκόταν το ερωτικό γαϊτανάκι. Ήταν όμως πολύ έντονο. Το ερωτικό σκίρτημα, η ευγενής άμιλλα ανάμεσα στους 2 νέους που διεκδικούν την κορασίδα, η θρησκευτική ευλάβεια προς τις Νυφες και το θεό Πάνα, η διονυσιακή γιορτή, η επέλαση των βαρβάρων πειρατών, η αρπαγή της Χλόης, ο θρήνος κι ο σπαραγμός του ερωτοχτυπημένου Δάφνι, η ικεσία, η διάσωση, η θεϊκή παρέμβαση και η λύτρωση, όλα αποδόθηκαν με αέρινες κινήσεις, άρτια χορογραφημένες και μετρημένες έως και την τελευταία λεπτομέρεια.
Και φυσικά δε θα μπορούσα να παραλείψω να κάνω ειδική μνεία στη φυσική κατάσταση των πρωταγωνιστών. Είπαμε, αλαβάστρινα κι απολλώνια κορμιά, άνδρες - γυναίκες. Ίχνος περιττού λίπους, απίστευτη συμμετρία και παρά την επιτηδευμένη λευκότητα της σάρκας, έδειχναν όλοι τους ρωμαλαίοι, γεροί και στοιβαροί. Ο Θεοφάνους, δε, γνώριμος μου κι από την άλλη παράσταση του Ρήγου που είχα παρακολουθήσει πρόσφατα, ένα χάρμα οφθαλμών. Να ξερογλύφεσαι!!! Οι γυναίκες, εντάξει, δεν είχαν να επιδείξουν και τίποτα σπουδαίο, στήθος ανύπαρκτο όλες τους, αποτρίχωση επιπέδου τζούλιας, αλλά η γράμμωση στους κοιλιακούς τους αξιοζήλευτη!!! Respect!
Περιμένω με ανυπομονησία λοιπόν το επόμενο project της Οκτάνας, αλλά μεταξύ μας, έχουμε πολλές επιλογές από εδώ κι εξής σε θεάματα. Και για όλα τα γούστα και για όλα τα "επίπεδα". Γιατί, είναι γνωστόν τοις πάσει ότι η υπογράφουσα είναι ικανή τη μια μέρα να πάει να δει τη ζωή της Μαρινέλλας σε μιούζικαλ στο Παλλάς και την άλλη μέρα να μπεκροπίνει στον Καρρά, τη μία μέρα να θαυμάζω τα έργα της Βάλυ Νομίδου στο Κολωνάκι και την άλλη να χειροκροτώ τη δασκάλα της yoga (που τυγχάνει και χορεύτρια) να δίνει ρεσιτάλ στο fusion bellydance! Κι ανάμεσα τους, πολλά ξενύχτια στο ροκ. Κι άντε μετά να εδεήσω να αποκτήσω ποτέ κορμί σαν των προαναφερθέντων με τέτοιες κρεπάλες. Τώρα να ξεκινήσω να σκίζομαι στη γυμναστική, δε με φτάνουν δέκα χρόνια. Πιο γρήγορα θα πάω σε τόπους Δαφνωτούς και Χλοερούς. Φιλιά!

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Περίθαλψη γ' κατηγορίας



Είναι μεγάλο δράμα να έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο άρρωστο και ακόμα μεγαλύτερο αυτός να βρίσκεται σε δημόσιο νοσοκομείο. With all due respect, αναγνωρίζω ότι δεν έχουν όλοι οι συνάνθρωποι μας την οικονομική δυνατότητα να νοσηλεύονται στο Ερρίκος Ντυνάν (ή ακόμα καλύτερα σε ιδιωτικές κλινικές στην Ελβετία). Αλλά, το Εθνικό Σύστημα Υγείας sucks big time. Είναι για τα μπάζα. Και ειλικρινά, αυτά που ακούω πως στα δημόσια νοσοκομεία εργάζονται τα μεγαλύτερα μυαλά και οι καλύτεροι επιστήμονες είναι τουλάχιστον μεγάλες παπαριές. Γιατί στην τελική, η νοσηλεία σε νοσοκομείο δεν εξαντλείται μόνο στον επιβλέποντα γιατρό.
Τι να το κάνεις να σε εξετάζει ο (και καλά) καθηγητής, άμα για να σταυρώσεις νοσοκόμα να σου φέρει ένα παυσίπονο πρέπει να έχεις μέσον, άμα για να σε μεταφέρουν από εξεταστήριο σε εξεταστήριο πρέπει να δίνεις 20ευρα ως χαρτζηλίκι στους τραυματιοφορείς και προκειμένου να μπεις σε θάλαμο πρέπει οι δικοί σου να σκάσουν τρελλά φακελάκια στις προϊσταμένες και τους εφημερεύοντες γιατρούς; Να τον βράσεις τον επίκουρο, άμα σιχαίνεσαι και να ακουμπήσεις το κρεββάτι στο οποίο έχουν τον δικό σου άνθρωπο, άμα σιχαίνεσαι και να τραβήξεις την κουρτίνα ή να ανοίξεις το παράθυρο. ΟΚ, έχουν βάλει τώρα παντού δοχεία με αντισηπτικά για να πλένεις τα χέρια σου. Για τα βρώμικα πατώματα και τις τριτοκοσμικές τουαλέτες, όμως τι έχουν κάνει; Για τους χώρους αναμονής που είναι λες κι έχεις επισκευτεί στρατιωτικό νοσοκομείο κατά τη διάρκεια πολέμου; Φορεία στους διαδρόμους, εξαερισμός ανύπαρκτος, ασθενείς και συγγενείς να καπνίζουν στις σκάλες (ούτε καν στο προάυλιο), παντού πεταμένες επαγελματικές κάρτες και διαφημιστικά φυλλάδια για ιδιωτικά ασθενοφόρα (?!), επιτήδιοι που νοικιάζουν τηλεοράσεις, καρέκλες, θερμάστρες, Ρωσίδες και λοιπές αλλοδαπές που περιμένουν σαν τα κοράκια την καινούρια σοδειά από παπουδάκια-πελατάκια. Η εξαθλίωση στο μεγαλείο της.
Πολλοί είναι αυτοί που είναι πολέμιοι των ιδιωτικών νοσοκομείων. Και από άποψη κόστους και από άποψη εκμετάλλευσης. Γιατί όταν πληρώνεις, ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος να πληρώνεις και κερατιάτικα. Μου έχει τύχει κι εμένα προσωπικά να βλέπω το γιατρό στο Metropolitan να μου γράφει μια πληθώρα εξετάσεων που αντιλαμβάνομαι πως όχι μόνο δε χρειάζομαι, αλλά ίσως και να επιβαρύνω τον εαυτό μου με το να τις κάνω (αναφέρομαι σε περιττές ακτινογραφίες ή μαγνητικές τομογραφίες οι οποίες σε στουμπώνουν σε ραδιενέργεια). Οι ιδιωτικές κλινικές (όπως και οι γιατροί που επισκέπτεσαι ιδιωτικά) είναι ένα μαγαζάκι, μια μεγάλη επιχείρηση που στηρίζεται στις πλάτες των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών.
Το θέμα είναι, όμως, ότι εκεί σε αντιμετωπίζουν ως πελάτη. Κι ως πελάτης πρέπει να μείνεις ευχαριστημένος για να ξαναπάς. Άρα, και ταχύτατα θα προσπαθήσουν να σε εξυπηρετήσουν, και η καθαριότητα θα διέπει όλους τους χώρους και το προσωπικό θα ανταπεξέλθει στις ανάγκες σου. Οι συγγενείς σου θα περιμένουν σε καλαίσθητους χώρους αναμονής, ο θάλαμος σου θα έχει στη χειρότερη περίπτωση άλλους τρεις ασθενείς, η τουαλέτα θα αναδύει μυρωδιά απολυμαντικού, το φαγητό θα τρώγεται. Οι γιατροί... χμ... οι γιατροί θα είναι επαγγελματίες. Δεν ξέρω σε τι ακριβώς θα είναι επαγγελματίες (σίγουρα θα είναι άσσοι στη συνταγογράφηση) αλλά τουλάχιστον θα περνάνε να σε ελέγχουν 2-3 φορές στη βάρδυα τους, θα είναι διαθέσιμοι να μιλήσουν στους δικούς σου και το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα σε μια ιδιωτική κλινική υπάρχουν πάντα on-call όλες οι ειδικότητες. Για αυτό άλλωστε πληρώνονται.
Τώρα, θα μου πείτε και τι είναι η υγεία, διακοπές σε ξενοδοχείο; Σωστά, δεν είναι θέμα να επιλέξεις νοσηλεία 3 ή 5*. Αλλά, προσωπικά από το να ταλαιπωρούμαι περιφερόμενη σαν την άδικη κατάρα σε αυτά τα ελεεινά και τρισάθλια κτίρια που αποκαλούνται νοσοκομεία και να παρακαλάω (κι ακόμα χειρότερα να πρέπει να λαδώσω) για να με εξετάσουν ή να μου παράσχουν τις πρώτες βοήθειες, προτιμώ να απευθυνθώ αλλού. Και από θέμα ψυχολογίας κι από θέμα σωστής αντιμετώπισης. Δεν είμαι πολίτης γ΄ κατηγορίας να με αγνοούν κάτι ειδικευόμενα γιατρουδάκια με πτυχίο από τη Ρουμανία. Είμαι "πελάτης", άρα νοσηλεύομαι, πληρώνω και παίρνω κι απόδειξη. Και δε χαρίζω ούτε σεντ στα λαμόγια του δημοσίου που παίζουν πασιέντζες στις εφημερίες, που απεργούν για να μη χάσουν κάποιο από τα εκατοντάδες άκυρα επιδόματα και που νομίζουν πως είναι Θεοί επειδή έχουν "διοριστεί" στο Κρατικό.
Είναι κρίμα και ντροπή να μην μπορούν όλοι να έχουν πρόσβαση σε τέτοιου επιπέδου υπηρεσίες υγείας. Να αποδίδουμε ένα σωρό λεφτά σε ΙΚΑ (σύκα) για να έχουμε και καλά δωρεάν περίθαλψη. Αλλά αυτό το "τσάμπα" να ισούται με υπηρεσίες εξαθλίωσης και απαξίωσης. Τις οποίες κανείς υπουργός να μην ενδιαφέρεται πραγματικά να βελτιώσει. Κι αυτό για να μπορεί παράλληλα με το εθνικό σύστημα υγείας να λειτουργεί και το παρακράτος (που ουσιαστικά συντηρεί και σπονσοράρει υπουργούς και βουλευτές). Συνειδητά, λοιπόν, επιλέγω την ιδιωτική οδό όχι επειδή είμαι large, αλλά επειδή αξιώνω ως ασθενής να μου συμπεριφέρονται ανθρώπινα κι αξιοπρεπώς. Δυστυχώς, τέτοιες βασικές παροχές δεν μπορεί να τις καλύψει το δημόσιο. Φιλιά

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Mind the G.A.P.



Ωραίααααα... Ο Μογγόλος συνάντησε τον πλανητάρχη και εξασφάλισε για τον ελληνικό λαό την κατάργηση της βίζας προκειμένου να επισκέπτονται ελεύθερα οι πολίτες τις ΗΠΑ. Hurrayyyyyy! Μιλάμε για μεγαλεία, όχι αστεία! Κι εγώ που νόμιζα ότι τον στείλαμε εκεί τον παπάρα να κάνει και καμιά σημαντική δουλειά. ΟΚ, ο Obama μας στηρίζει, όπως μας στηρίζει κι ο κοντοπίθαρος Σαρκοζί. Να τις πάρετε τις στηρίξεις σας και να τις βάλετε εκεί που ξέρετε (όχι δεν αναφέρομαι στης Τζούλιας, εκεί μπαίνουν μόνον οι προνομιούχοι διαθέτοντες 26 πόντους). Ρε μας δουλεύετε; Πανηγυρίζουμε ως επιτυχία κάτι που θα έπρεπε να ισχύει εδώ και χρόνια, όπως και για όλους τους και καλά ισότιμους Ευρωπαίους; Που μας είχανε για τον πούτσο τόσο καιρό, στην ίδια μοίρα με τους τρομοκράτες, τώρα μες πέταξαν κι ένα κόκαλο να γλύφουμε και να λέμε κι ευχαριστώ; Ρε ουστ!!!
Σόρρυ αλλά δε θα βιαστώ να ζητοκραυγάσω. Κι όχι επειδή δεν είμαι fan του αυτιστικού πρωθυπουργού μας, αλλά επειδή τα χάλια μας ως χώρα είναι τέτοια, που δεν αφήνουν περιθώριο να χαιρόμαστε με τέτοιες ασημαντότητες. "Σε χάλασε;" θα ρωτήσετε εύλογα. Τι να με φτιάξει ρε παιδιά, που γλιτώσαμε δηλαδή τα 130ευρώ παράβολο και τη συνέντευξη στην αμερικάνικη πρεσβεία; Δηλαδή το πρόβλημα μας αυτό ήταν; Γιατί εμένα πιο πολύ με καίει που το ταμείον είναι μείον. Με απασχολεί που ψάχνει όλος ο κόσμος τρόπο να στείλει το περίσσευμα του εις τας Ελβετικάς Τράπεζας. Με τρομάζει που η γιαγιά μου παίζει να μην παίρνει σύνταξη από το Μάϊο και μετά (δε μιλάω για τη γενιά μου, που σύνταξη θα δει μόνο στον άλλο κόσμο). Με ανησυχεί ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των ακάλυπτων που σκάνε κάθε μέρα. Χέστηκα, λοιπόν, αν θα πάω Νέα Υόρκη χωρίς να περάσω ακρόαση.
Η χθεσινή επικαιρότητα είχε κι άλλο Kinder έκπληξη. Μετά τα γέλια εις βάρος του Τρύφωνα, ήρθανε οι μούντζες που πρέπει να αποτείνουμε προς την κατεύθυνση του Δήμου Αθηναίων. Το δημοτικό συμβούλιο λέει ενέγκρινε την περικοπή κατά δύο ώρες της μουσικής στα καταστήματα υγειονομικού ελέγχου στις περιοχές του Θησείου, του Γκάζι, του Κολωνακίου και των Αμπελοκήπων!!! Νέο ωράριο: Κυριακή-Πέμπτη έως τις 11μ.μ. και παρασκευοσάββατα κι αργίες έως τη 1π.μ. Χαχαχα φαντάζεσαι να είσαι Rock, να πίνεις το ποτάκι σου μια Κυριακή βράδυ, να ακούς τον Αντωνάκη σου, να μερακλώνεις με τις φίλες σου έμπροσθεν του Βραζιλιάνου μπάρμαν και ξαφνικά να κλείνει εκεί γύρω στις 23.30 η μουσική;;; Ε, όχι ρε Νικήτα, όχι!!! Τώρα σε πείραξε η ηχορύπανση; Εγώ πάλι γιατί μια χαρά σε βλέπω να ξεσαλώνεις κάθε Παρασκευή στο Lalu με υπόκωφη μουσική υπόκρουση; Δεν είναι τουλάχιστον γελοία αυτή η απόφαση; Κάτι σαν τα καρεκλοκαθίσματα των πεζοδρομίων που τα συνεργεία σου τα σηκώνουν μέρα και τα φορτηγά της Mexyl παραδίδουν στους μαγαζάτορες βράδυ άλλα;
Μου κάνει κάτι σαν την απαγόρευση του καπνίσματος, που ίσχυσε για είκοσι μέρες. Και πολύ λέω. Δυο άκαπνες βδομάδες όλες κι όλες. Και τώρα ντουμανιάζουμε χειρότερα, γιατι τα περισσότερα νυχτερινά μαγαζιά δε βγάζουν τασάκια και αυτό λειτουργεί σαν έναυσμα για περισσότερο φουμάρισμα. Καλά τα λέγανε χθες κάτι νεολαίοι στα παράθυρα των βραδυνών δελτίων ειδήσεων: στην Ελλάδα ζούμε, πότε κάποιος νόμος εφαρμόστηκε σωστά κι απόλυτα; Παραθυράκια και φινιστρίνια στη νομοθεσία πάντα θα υπάρχουν (καλό θα ήταν όμως να υπήρχε και εξαερισμός, γιατί εμείς οι μη καπνίζοντες δεν τη παλεύουμε). Ο έλληνας θα κάνει πάντα ό,τι του καπνίσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άρα, να μην ασχολούμαστε και πολύ με το "ανεκδοτάκι" του δήμαρχου.
Και με αυτά τα κουλά στον πολιτικό στοίβο, με αυτές τις υστερίες στην οικονομία, με την εμμονή της κλειδαρότρυπας στην κοινωνική μας ζωή, απορώ πως για ορισμένους θεωρείται επιτυχία (και μαγκιά, ναι το άκουσα και αυτό, έλεος) να παίρνει σβάρνα ο ΓΑΠ τους ηγέτες των σημαντικών χωρών για να ζητήσει στήριξη και ελεημοσύνη. Διακοπούλες κάνει ο χριστιανός, ρε!!! Χαζός είναι να κάθεται εδώ να του πρήζουν τα ούμπαλα με τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τα δακρυγόνα; Άσε που εκεί στο εξωτερικό αισθάνεται και πιο οικεία, γιατί όσο να'ναι σαρδάμ με τη μητρική του γλώσσα δεν κάνει, ενώ με τα ελληνικά ακόμα ταλαιπωρείται το κακόμοιρο. Εύγε, μεγάλε είσαι κι ο πρώτος. Πολύ γουστάρω που μας φλομώνεις στη μαλακία με τις δήθεν επιτυχίες σου. Άντε και σε dvd με 19,9 στα περίπτερα! Φιλιά

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Oσκαρικές Δευτεριάτικες εμφανίσεις



Πολύς ντόρος τελικά με το τζουλάκι, αλλά η μαλακία τυφλώνει, δε σας το έχουνε πει; Καιρός να πάμε παρακάτω (όπως λέει κι ο Αντωνάκης). Υπάρχουν κι άλλα θέματα κι ευτυχώς αρκεί να παρακολουθήσει κανείς Ράδιο Αρβύλα για να βρει αντικείμενο ενασχόλησης. Έλεγα χρόνια πως μισώ το Λαζόπουλο γιατί αφενός απευθύνεται σε κοινό με I.Q. ραδικιού κι αφετέρου έχει εμμονές με συγκεκριμένα άτομα και στήνει ολόκληρες εκπομπές διαβάλλοντας και διακωμωδώντας τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, που στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είναι και τόσο χειρότεροι του. Με λύπη μου διαπιστώνω πως στα βήματα του ακολουθεί κι ο Κανάκης, ο οποίος καταπώς φαίνεται έχει κι αυτός τις δικές του εμμονές και πετάει βέλη διαρκώς προς άπασες τις ξανθές τηλεπαρουσιάστριες (κάποιος προφανώς έχει φάει τρελλή χυλόπιτα από ξανθό μωρό, δεν εξηγείται αλλιώς). Τουλάχιστον, δεν αφιερώνει ολόκληρη εκπομπή στη Μπεκατώρου, όπως κάνει ο Λαζόπουλος με το αιώνιο κόλλημα του, τη Ντενίση.
To χθεσινό επεισόδιο, ωστόσο, με τα best of της συμμετοχής του Τρύφωνα στο τηλεπαιχνίδι WIPE OUT, ήταν απλά για λιώσιμο. Ξεπέρασε ακόμα και τον Παπακαλουάζ. Τέτοιο γέλιο είχα να ρίξω πολύ καιρό, ούτε η σκηνή με τον Κουρή (με ύφος Jack Nicholson) στο bubble wrap κεφαλοκλείδωμα του Ζέτου Δούκου δεν κατάφερε να με διασκεδάσει τόσο. Εύγε, τρελό αγόρι, κομμωτή. Ο υπεραθλητής των 5 ηπείρων. Τύφλα να έχει ο Rocky, κομμάντο ίδιος, απλά λίγο πιο ξανθιά η χαίτη, αλλά η κορδέλα στο μέτωπο ίδια με του Ράμπο. Τώρα που το σκέφτομαι, πάλι επιβεβαιώνεται η εμμονή του Κανάκη να κράζει "ξανθιές". Γυμνάσαμε καλά τους κοιλιακούς χθες βράδυ, δεν πειράζει που λείπει η δασκάλα της yoga στην Ελβετία, με λίγο "σκιιιιιιιιιστεεεεεεεε" γίνεται δουλειά. (την παρουσία στο εν λόγω τηλεπαιχνίδι του μπάρμαν-μοντέλου-παρουσιαστή-γλάστρα-savvas cafe την αφήνω ασχολίαστη, γιατί οι φιλενάδες μου όλες θα με κράξουν και θα έχουν δίκιο).
Πάντως, τελικά η Δευτέρα είναι η καλύτερη μέρα για να κάθεσαι σπίτι και να βλέπεις τηλεόραση, έχει πολύ ζουμί. Ειδικά, όταν αυτή τη Δευτέρα είχες και αναμετάδοση (σε επανάληψη) της απονομής των βραβείων Όσκαρ, είχες Θεό Κούγια να αναλαμβάνει την αγωγή της Τσούλ(ι)ας, είχες Χριστόφ σε νέες περιπέτειες (να ξεσκίζει και καλά την ψόφια Βλαντή που με ύφος μετά του είπε, "σεξ, καφέ και δρόμο"), είχες Θέμο με αποκαλυπτική Σάσα (ένα χρυσό αγαλματίδιο στο κορίτσι, το αξίζει και αυτή), είχες και Τρύφωνα. Δηλαδή, πρέπει να καθιερώσουμε τις Δευτέρες ως μέρες αντίστοιχα συγκλονιστικές με τις αναμεταδόσεις αγώνων Champions League. Και ειδικά αν έχεις εκτροχιαστεί ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο με τις κρεπάλες και την κατανάλωση αλκοόλ να έχει χτυπήσει limit up. Αποτοξίνωση στον καναπέ, με πατατάκια και zero.
Πλάκα πλάκα, έπρεπε να βάλω και λίγο κώλο μέσα. Γιατί, καλές οι βόλτες, αλλά όταν κοιμάσαι 2-3 βράδυα στη σειρά στις 6.30 το πρωί, κι ανάμεσα σε ένα από αυτά πας κι αυθημερόν στο Ξυλόκαστρο (κάνοντας τη διαδρομή σε χρόνο dt μπας και προλάβεις να ρίξεις κάναν ύπνο όσο δουλεύανε τα μαστόρια) και όταν βγαίνοντας στα μπαρ πίνεις μισό μπουκάλι στην καθησιά σου (εμείς Τζούλια, πίνουμε από τα μπουκάλια, δεν τα μεθοδεύουμε εκεί που τα βάζεις εσύ)... ε κάπου κάπου η duracell θέλει επαναφόρτιση. Εντάξει, εύκολα βγαίναμε και τέταρτο βράδυ στη σειρά, αλλά έδωσα ρεπό στα κορίτσια. Ούτως ή άλλως έπεται συνέχεια μεσοβδόμαδα. Εμείς άλλωστε πάμε και κόντρα στο ρέμα (όχι στο ρέμο). Χθες που ήταν η γιορτή της γυναίκας, όλα τα καλά κορίτσια της παρέας ξεκουράσανε τα ποδαράκια τους από τα δεκάποντα και γιορτάσανε κάνοντας Red Carpet εμφανίσεις με φορμίτσες και leg warmers. Εγώ προσωπικά ούτε ένα "χρόνια πολλά" δεν άκουσα, αλλά δε χωλοσκάω. Εδώ στη γιορτή μου καλά καλά δε με θυμούνται, θα θυμώσω που δεν ευχήθηκαν για το international women's day; Τους αφιερώνω το Χρυσό Βατόμουρο και πολλά φιλάκια ρουφηχτά

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Κάψιμοοοο

Η εβδομάδα των αποκαλύψεων, των ανακοινώσεων, της αναστάτωσης, των σεισμών, των καταποντισμών και της φωτιάς. Όλα μαζί, σε ένα, νοικοκυρεμένα (όπως λέει κι η διαφήμιση). Τόσες συγκινήσεις ειλικρινά δεν μπορώ να τις αντέξω, αλλά ας είναι καλά, γιατί τις προάλλες αισθανόμουν ένα writer's block να με στριμώχνει και είχα αγχωθεί μήπως στέρεψα από αφορμές για χώσιμο. Ευτυχώς, συμβαίνουν κι ένα σωρό κουλά στον κόσμο κι έχω άφθονο υλικό.
Από τη μια, οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, βαρύτατα οικονομικά μέτρα και ο χορός των ακάλυπτων επιταγών στο προσκήνιο. Αυξήσεις, περικοπές, απολύσεις, απεργίες. Φτάσαμε να δούμε απεργούς και τους περιπτεράδες, έλεος. Σχόλιο στο Twitter χθες μας προέτρεπε να αγοράσουμε βαζελίνη τώρα που ακόμα φορολογείται με 19%, από αύριο και η K-Y θα πωλείται ακριβότερα. Προσωπικά, ασάλιωτη μας βλέπω να την τρώμε και την κόβω να είναι και μεγάλη. Στήστε κώλο και κοιτάχτε να το φχαριστηθείτε, γιατί δεν υπάρχει διαφυγή, βαλλόμεθα από παντού. Εντάξει, αυτά με τις περικοπές στο δημόσιο με βρίσκουν σύμφωνη, γιατί η κατασπατάληση των ταμείων έφτασε στο αμήν. Αλλά, φοβούμαι πως αργά ή γρήγορα θα πάει ντόμινο και στον ιδιωτικό τομέα και τότε κλάφτα χαραλάμπε. Ωστόσο, δεν μπορώ να μπω στο κλίμα της καταστροφολαγνείας και να αρχίσω να τυλίγω μασουράκια. Αφενός δεν έχω λεφτά για τύλιγμα κι αφετέρου, είμαι άνθρωπος που πάντα δέχομαι τις συνέπειες των πράξεων μου. Συνιστώ, λοιπόν, σε όλους τους "καρεκλάτους" φίλους και μη να κάνουν τουμπεκί με τα μέτρα που επιτάσουν οι Αλμούνιες και οι Ολιρένες, γιατί τόσα χρόνια τρώγανε με χρυσά κουτάλια, ας φάνε τώρα και με τα δάχτυλα, καλό θα τους κάνει. Ο άσωτος βίος και η σπατάλη πάντα take their toll on you.
Από την άλλη, βγαίνει το βίντεο της Τζούλιας και σταματάει για λίγο ο χρόνος. Εκεί που όλος ο κόσμος περίμενε με τα δόντια να τρίζουν και τα γόνατα να τρέμουν τις ανακοινώσεις του Μογγόλου για τα νέα οικονομικά μέτρα, σκάει μούρη το ξανθό τρελλό μωρό και γαμιούνται τα πάντα. Κυριολεκτικά. Και άντε εσύ να πιστέψεις στην κρίση όταν η άλλη λούζεται πατώκορφα με σαμπάνια και χώνει μέσα της μπουκάλια Dom Perignon (κάντο Cair Rodos, ρε κοπέλα μου, να συμπάσχει μαζί σου κι ο φτωχός πολίτης, τι μοστράρεις χαϊλίκια). Αλλά, όπως λέει και η ίδια στο 10:49' "δεν κατάλαβα πάλι τίποτα από αυτό". Sold out μέσα σε λίγες ώρες, αυτό θα πει καλό marketing. Και ζεστά ζεστά τα ευρώπουλα. Όμως, καλή μου, έφτιαξες που έφτιαξες το στήθος, εμάς πάλι γιατί μας φάνηκε τρισάθλιο για 24χρονη; Ελπίζω να πήρες τουλάχιστον απόδειξη από τον χειρουργό, θα σου χρειαστεί, γιατί κάτι με τις πωλήσεις του dvd, κάτι με τη νέα βίλλα, κάτι με τις βίζιτες, κάτι με τις εμφανίσεις στην επαρχία, εισοδηματάκι θα δηλώσεις πάνω από 100,000 και θα πάρεις μια ωραιότατη πίπα κι από την εφορία. Μάζευε, λοιπόν, καλή κι ας είν' και ρώγες...
Και με τέτοιες αποκαλυπτικές καταστάσεις που ταρακούνησαν συθέμελα τα πανελλήνιο, πέρασε απαρατήρητο το χτύπημα του εγκέλαδου στην άλλη άκρη του πλανήτη. Εμ, πώς, μπουχτήσαμε με τις ανθρώπινες συμφορές και τις βιβλικές καταστροφές, πόσα κλικ πια να κάνουμε να στέλνουμε λεφτά στους σεισμόπληκτους. Ας στείλουν ο Bono κι ο Clooney. Ο ελληνάρας προς το παρόν ασχολείται με πιο "καυτές" ζημιές. Ούτε που πήρε πρέφα το γεγονός ότι ο άξονας της γης πήρε κλίση από τη τρανταχτή μετακίνηση της πλάκας και άλλαξε η κατανομή της μάζας του πλανήτη. Ως αποτέλεσμα, η διάρκεια της ημέρας μειώθηκε κατά 1,26 microseconds. Fuck, εδώ δε μας φτάνανε οι 24ώρες, μας τρώνε τώρα και 1,26msec??? Θα διαμαρτυρηθώ, αλλά ποιος θα με ακούσει. Εδώ ο κόσμος καίγεται, και το μ... (της Τζούλιας) χτενίζεται.
Μιλώντας για φλογερά ζητήματα, πρέπει να αποκαλύψω ότι χθες έκανα κι εγώ μια μικρή τόση δα ζημιά. Η υπογράφουσα πλέον πέρα από φώκια, κότα και τσουλάκι είναι και εμπρηστής. Εξηγούμαι: είχα βγει στο Central με φίλους και καθώς έφτασα τελευταία (κατά την προφιλή μου συνήθεια) παρατήρησα ότι όλοι είχανε ακουμπήσει τα παλτό τους πάνω στο μαρμάρινο τραπέζι γύρω από το οποίο πίνανε νωχελικά και ποζεράτα το ποτό τους. Οπότε δίπλωσα κι εγώ το δικό μου και το εναπόθεσα πάνω στα άλλα. Προφανώς, όμως, από το βάρος του, ο σωρός από τα πανωφόρια μετακινήθηκε και έπεσαν όλα πάνω στα διακοσμητικά ρεσώ που ήταν διάσπαρτα στο τραπέζι, αλλά εγώ ουδόλως είχα παρατηρήσει. Επειδή ορισμένα ήταν φτιαγμένα από ιδιαιτέρως εύφλεκτα υλικά (τώρα να πω τη λέξη plastic, να πω vinyl, κάτι τέτοιο πάντως) αρπάξανε αμέσως φωτιά. Μπουρλοοοοοοοότοοοοο! Έντρομοι οι θαμώνες τα αρπάξανε και τα πετάξανε στο πάτωμα, κι άρχισαν να τα ποδοπατούν για να σβήσουν τις φλόγες. Επικές στιγμές, δεν το συζητώ, προκάλεσα μια μικρογραφία της κόλασης του Δάντη. Ευτυχώς, δεν είχαμε ολοσχερή καταστροφή, όπως το μαγαζί του Σάκη (ποιά είναι πάλι η Μητσοτάκης της παρέας, δεν ξέρω, που'χαμε κράτηση για το Σάββατο, τρελλή γυναικοπαρέα, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και θα μιλήσω σε άλλη ανάρτηση). Η κολλητή πάντως τα πήρε με την πάρτη μου που κάηκε το μπουφάν της, ναι λες και το έκανα επίτηδες. Και μετά να έρχονται κάτι κουμπάροι και να σου λένε πως είσαι γυναίκα που ανάβει φωτιές. Τι να τους πεις;

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Η συλλογή των σκουπιδιών



Γυρνώντας σπίτι και αντικρύζοντας για πολλοστή φορά τους τέσσερις τοίχους πήρα την απόφαση να κάνω ένα ξεσκαρτάρισμα στις σαβουρίτσες που βρίσκονται μέσα στις ντουλάπες μου, ή για να το θέσω πιο σωστά στα βουνά από σαββούρες που κατακλύζουν τις ντουλάπες μου. Γενικά, έχω μια εμμονή με το συμμάζεμα, ναι είμαι από αυτούς που προτιμούν να αργήσουν σε δουλειά και ραντεβού από το να φύγουν από το σπίτι και να το αφήσουν μπουρδέλο. Δηλαδή, αν δεν στρωθεί κρεββάτι, αν δεν σκάσει λίγο το παράθυρο να αεριστεί το υπνοδωμάτιο, αν δεν έχουν πλυθεί όλα τα πιάτα κι αν δεν έχουν πεταχτεί τα σκουπίδια, ο κόσμος να καίγεται, πρώτα θα γίνουν αυτά και μετά θα αναχωρήσω. Έχω την ψύχωση μην τυχόν και χρειαστεί να δεχτώ επισκέψεις out of the blue και δεν έχω προλάβει να μαζέψω είτε επειδή θα αργήσω να γυρίσω απο δουλειά, είτε επειδή θα πρέπει να μαγειρέψω για την παρέα, οπότε πού να τα προλάβω όλα η καψερή. Οπότε, προτιμώ να μην αφήνω για αργότερα αυτά που μπορώ να μαζέψω τωρα.
Αυτό, όμως, που συστηματικά αναβάλλω είναι το πέταμα των διαφόρων συσκευασιών για τις κάθε μαλακίες που αγοράζω κάθε τρεις και λίγο. Με αποτέλεσμα, μια ολόκληρη ντουλάπα στο διάδρομο να είναι τίγκα στις άδειες κούτες από οικιακές συσκευές, από το wii, από τον αποκωδικοποιητή της Nova, από τη Nespresso καφετιέρα. Γιατί πάντα έχω στο μυαλό μου ότι μπορεί να χρειαστεί να τα επιστρέψω συσκευασμένα αν πάθουν κάτι όσο είναι ακόμα στην εγγύηση. Παπαριές, άμα χαλάσουν, χάλασαν. Δε γίνεται άλλο να έχω ένα μικρό παράρτημα χαρτοβιομηχανίας στο σπίτι, περιμένοντας να τα φτύσει η ηλεκτρική σκούπα ή η εσπρεσιέρα! Οπότε, έκατσα και μάζεψα ούτε λίγο ούτε πολύ καμιά εικοσαριά κουτιά. Όλων των μεγεθών και υλικών. Τέσσερις φορές ανεβοκατέβηκα φορτωμένη τις σκάλες.
Και πάω η καλή σου να πετάξω τα χάρτινα στον μπλε κάδο, που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως είναι ο κάδος ανακύκλωσης. Ανοίγω καπάκι και πετάγεται ένας γάταρος από μέσα. Καλά λέω, τι κάνει το γατί να ψάχνει τα χαρτιά και τις εφημερίδες; Το μυστήριο λύθηκε αμέσως: το ζωντανό χαρχάλευε τις σακούλες με κανονικά σκουπίδια (προφανώς αναζητώντας υπολείμματα φαγητού) οι οποίες ήταν πεταμένες μέσα στον κάδο. Ο ελληνάρας στο μεγαλείο του! Ρε φίλε, ή αγράμματος είσαι (ο κάδος φέρει αυτοκόλλητη επιγραφή που λέει ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ) ή πολλά κιλά μαλάκας. Δεν εξηγείται αλλιώς, ότι στα δέκα μέτρα υπάρχει πράσινος κάδος του δήμου, που είναι για τα κανονικά σκουπίδια. Που πανάθεμα σε πρέπει να πετάξουν κι εσένα εκεί μέσα, γιατί μόνο για τα μπάζα είσαι. Η παιδεία ορισμένων, ή καλύτερα η έλλειψη παιδείας, με εκνευρίζει σε βαθμό υστερίας. Πώς να πάμε μπροστά σαν κράτος άμα ακόμα εν έτει 2010 ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά στη χρησιμότητα του κάθε κάδου, αν δε σέβεται έστω την προσπάθεια του γείτονα να διαχωρίζει τα απορρίματα του, αν δεν καταλαβαίνει την ανάγκη για ένα καθαρότερο περιβάλλον; Ζώα εντελώς, που απλά βαριούνται να περπατήσουν μερικά μέτρα και να πετάξουν τις σακκούλες τους στο σωστό σημείο. Σου λέει, αυτός βρέθηκε τώρα, ρίχτα μέσα πριν μας δει κανείς και βουρ ανέβα πάλι πάνω γιατί κάνει και κρύο. Ουστ!
Δεν το παίζω, ρε γαμώτο, εξυπνίδου. Γιατί κι εγώ δεν είμαι και τόσο συνεπής με την ανακύκλωση. Ενώ στην κουζίνα μου πλήρωσα ένα σωρό λεφτά για να έχω ένα συρτάρι με τρία διαφορετικά κουβαδάκια-καλάθια απορριμάτων ούτως ώστε να κάνω διαχωρισμό και να έχω ένα για τα μεταλλικά κουτάκια των άπειρων Zero που καταναλώνω εβδομαδιαίως, ένα για χαρτιά κι εφημερίδες και το τρίτο για τα υπόλοιπα σκουπίδια, συνήθως τα πετάω όλα αχταρμά στο μεγαλύτερο κουβαδάκι. Τουλάχιστον, όμως, όταν κατεβάζω τα σκουπίδια κάτω για την περισυλλογή από το δήμο, τα βάζω στον πράσινο. Κι ας μην είναι ο κάδος έξω από την πόρτα μας, δηλαδή τι, θα μου πέσει πολύ να πάω μέχρι τη γωνία; Έλεος! Τις χιλιάδες μπροσούρες και τα φυλάδια με τα οποία μας στουμπώνουν τα γραμματοκιβώτια οι ντελιβεράδες τα πετάω στον μπλέ. Κάτι είναι κι αυτό. Αλλά να βρω το ψιψίνι εκεί μέσα, ήταν too much, εκτός κι an το φτωχό προσπαθούσε να βρει πεταμένο το τηλέφωνο της domino's. Φιλιά

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Το Φλεβάρη... καλοκαίρι θα μυρίσει

Φανταστικός ο καιρός το σαββατοκύριακο, ε; Μαζί με το κύκνειο άσμα του κουτσοφλέβαρου, που σήμανε την άφιξη της ομορφότερης εποχής του χρόνου, ήρθε κι η "άνοιξη" στη ζωή μου. Χα, μην πάει ο νους σε τίποτα πονηρές σκέψεις, όχι καλέ, δε βρήκα άντρα (δεν έψαχνα άλλωστε!!!). Εννοώ ότι κατάφερα επιτέλους να βγω από τη χειμερία νάρκη στην οποία είχα υποπέσει τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Ελάτε τώρα που δεν το χατε πάρει πρέφα ότι είχα μουχλιάσει ολίγον τι. Κάτι με τις νόβες, κάτι με τους ναυαγούς, κάτι με το θέρισμα, οι αγκαλιές με το μαξιλάρι και το αραλίκι στον καναπέ, όσο να'ναι όλη αυτή η "ντέκα" took its toll on me. Οπότε, σαν τα σαλιγγαράκια μετά τη βροχούλα, έσκασα μούρη κι εγώ από το καβούκι και άρχισα τις σουρτουκιές.
Εντάξει, ας μην υπερβάλλω, δεν έκανα και τίποτα συνταρακτικό, τίποτα δηλαδή που να μην είναι bread and butter για την αφεντιά μου. Ένα laluδάκι την Παρασκευή, rubbing shoulders με τον μπασκετμπολίστα-πλέον-γιατρό-και-πλέον γαλάζιο-βουλευτή-μεγάλο-καμάκι και με παρέα όλους τους συνήθεις υπόπτους "μπήκα να δω τι παίζει, αα, κι εσείς εδώ!". Μια Γλυφαδούλα το Σάββατο, τσάρκα στα μαγαζιά να δούμε τις καινούριες συλλογές σε soho-soho και stenia (και να αναρωτιόμαστε επί μιάμιση ώρα μέσα στη Luisa αν είναι καλό το deal -70% στις χειμωνιάτικες Marc Jacobs), ένα φαγάκι στο Οικείον (το αδερφάκι του Κολωνακώτικου, αλλά μεγάλη μάπα, δεν το συζητώ - μην πάρετε το ρολό ψαρονέφρι noway jose) κι ένα καφεδάκι στο Richάκι για να καταλήξουμε με την κολλητή στο rockάκι, ένα πέρασμα, να ακούσουμε Jet (που τρελλαίνομαι για το ένα και μοναδικό τους τραγούδι που γνωρίζω), να θαυμάσουμε την Άρια πάνω στην μπάρα και να την κάνουμε με ελαφρά λίγο πριν δείξει 23.00 κι αρχίσουν να συρρέουν οι Ούνοι.
Το αστείο ήταν ότι η φιλενάδα που μένει Μαρούσι, με παίρνει έντρομη το Σάββατο το πρωί (κι ενώ έχουμε κανονήσει να βρεθούμε Γλυφάδα) να μου πει πως στα Βόρεια Προάστεια έβρεχε. LOL!!! Δεν υπάρχει, απλά δεν υπάρχει! Σε μας να σκάει ο τζίτζηκας (εντάξει, παραδέχομαι πως σε κάποιες φάσεις ο αέρας λυσσομανούσε) και οι βουπούδες να είναι με γαλότσα και ομπρέλα; Παίδες, απλά μετακομίστε!!! Ή, τελοσπάντων, αγοράστε εξοχικό στα Νότια! Είναι σαφέστατα πιο chic, δε θα τρώτε κίνηση στην παραλιακή όταν κατεβαίνετε καλοκαίρι στους "Αστέρες", θα βλέπετε θάλασσα, θα αναπνέετε καθαρό αέρα και εν πάσει περιπτώσει, θα αισθάνεστε και λίγο ζέστα. Όχι σαν τα μέρη σας, που με το που πιάνεις Κηφησίας ήδη από τους Αμπελόκηπους θέλεις παλτό, χειμώνα καλοκαίρι! Νησάφι!!!
Πάντως και την Κυριακή χθές, επίσης έκανε πολύ όμορφη μέρα. Τα μπρατσάκια έξω (και τα ποδαράκια, αφού άλλωστε εγώ και τα καλσόν έχουμε πάρει διαζύγιο χρόοοοονια τώρα) και βουρ για bbq στου ξαδέρφου, με τη διάσημη "συμμορία της βεράντας" σε πλήρη ανάπτυξη και full διάθεση για ψήσιμο. Ψηθήκαμε και καπνιστήκαμε κυριολεκτικά και μεταφορικά, με τον ήλιο ντάλα και την καρβουνόθρακα να βαριαναστενάζει υπό το βάρος των κοψιδιών. Το πόσο στούμπωσα στο φαγητό, δεν περιγράφεται, απλά δείτε τη φωτό που ανέρτησα στο φατσοβιβλίο. Νομίζω ότι εύκολα μπορώ να απέχω από την κρεατοφαγία για κάνα μήνα, έκανα άφθονο στοκ πρωτείνης και λίπους. Το καλύτερο, φυσικά, ότι όλα τα παραπάνω συνδυάστηκαν με ακατάπαυστη οινοποσία και τη συνοδεία μουσικών ακουσμάτων του αγαπημένου μου Αντώνη. Τι άλλο να ζητήσω η γυναίκα, τι!!! Ήλιος, μπριζόλα, κρασί και Ρέμος. Μπορώ πλέον να πεθάνω ήσυχη.
Αλλά, επειδή κανέναν δεν τον αφήνουν σε αυτόν τον κόσμο να αγιάσει, έπρεπε να ξεσηκωθώ και για απογευματινοβραδυνές εξορμήσεις. Μη σώσω δηλαδή να γυρίσω σπίτι μου νωρίς. Κάτι σαν την παροιμία "είπαν του τρελλού να χ... κι αυτός ξεκωλώθηκε", έτσι κι εγώ από την απόλυτη μιζέρια του cocooning στην υπερβολή της αλητείας. Οπότε, μην έχοντας άλλη εναλλακτική από το να ενδώσω σε περαιτέρω κρεπάλες, έδωσα διαπιστευτήρια και σε Κολωνάκι και Ψυρρή. Ειδικά η τελευταία στάση, με τη μουσική υπόκρουση του Χαριτοδιπλωμένου και της Πωλίνας, ήταν όλα τα λεφτά. Τύφλα να έχει ο Αντύπας που δεν τίμησα με την παρουσία μου σε event του βουπουτζίδικου eleven και η Μαριάντα (η γνωστή με τη φωνή κορμάρα) στο event του νουπουτζίδικου egomiou (για μας τους παλιούς, είναι και θα είναι πάντα egomio, τι ache και χαϊλίκια τούμπανα). Αφού δεν έκατσα σπιτάκι να δω την πανωλεθρία της ομάδας στο μπάσκετ, καλά να πάθω που πήγα στη suita να ακούω Αλέξια. Μήπως να αναθεωρήσω τα της μούχλας; Φιλιά