Τρίχες κατσαρές

Στην σχεδόν καθιερωμένη γυναικομάζωξη της Κυριακής, για φαγητό μετά ζωντανής μουσικής και οινοποσίας, έγινε πάλι το έλα να δεις. Πρόλαβα να γράψω για τις "καταστροφές" του Αγίου Γεωργίου, αλλά παρέλειψα να κάνω ειδική μνεία σε αυτές της Αγίας Αικατερίνης. Όχι, δεν άλλαξε ημερομηνία η συγκεκριμένη γιορτή, αλλά έτσι όπως πάμε, μιά φορά το μήνα θα γιορτάζουμε προς τιμήν της ομώνυμης φιλενάδος. Μας ξεσήκωσε, μας έβαλε στην πρίζα, μας παρέσυρε, πήραμε κι εμείς τον κατήφορο και καταλήξαμε με ουισκάκια από τις 17.00 το απόγευμα... Κάπου εκεί ανάμεσα στους μεζέδες, τους επίδοξους μνηστήρες και τους σωρούς από γαρύφαλα που εγκαταστάθηκαν έμπροσθεν μας, πιάσαμε με τις κοπελιές την προσφιλή κουβέντα για άνδρες. Ολόκληρο δου-νου-του κι εμείς οι χαζοβιόλες το χαβά μας. Αλλά, καθείς ασχολείται με τη φαγούρα που τον τρώει.
Αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να ψελίσω τίποτα για ψηλούς και χιουμορίστες, γιατί οι συνδαιτημόνες κράτησαν ανεβασμένο το επίπεδο της κουβέντας μιλώντας για τις τρίχες. Των ανδρών. Της κεφαλής και του υπόλοιπου σώματος. Με τι μούτρα μετά να φέρεις τη συζήτηση γύρω από το χαρακτήρα, τη συμπεριφορά και την ανατροφή του ανδρικού πληθυσμού, όταν σπαταλάς δύο ώρες και αναλύοντας την ποσότητα και την ποιότητα του τριχωτού. Άκουγα την κάθεμια να παραθέτει τις απόψεις της και γελούσα από μέσα μου, αναλογιζόμενη μια αντροπαρέα να απασχολείται με το ίδιο θέμα αντιστοίχως. Να λέει ο ένας στον άλλο: "ρε μαλάκα, εμένα δε μου αρέσουν αυτές με πρώιμα δείγματα καράφλας" ή "από το να βλέπω την τύπισα με αραίωση, προτιμώ να τα ξυρίζει γουλί".  Άσε που μου περνούσε όλη την ώρα από το μυαλό το σποτάκι της διαφήμισης, "ντι-έιτς-άϊ, το αποτέλεσμα μετράει".
Αλήθεια, λοιπόν, μιλούσαμε καταρχάς για τα ανδρικά μαλλιά και τα στάδια απώλειας τους και πάντα αναφορικά μ'εμάς τις ίδιες.  Δηλαδή, αν μας ελκύουν οι μαλλιάδες, οι ροκαμπιλέ αλογοουρές, οι κοντοκουρεμένοι τύπου αμερικάνοι πεζοναύτες, οι Emo, οι Γιουλμπρίνερ, οι ξανθοί, οι μελαχρινοί, οι κοκκινοτρίχηδες. Η μόνη φυσικά ανώμαλη με τους χρωματικούς συνδυασμούς ήμουν για ακόμα μια φορά εγώ, υποστηρίζοντας με θέρμη την κλίση που έχω προς τους γκριζομάλληδες. Κυρίως, όμως, ακούστηκαν διάφορες απόψεις για το αν μας έλκουν οι καραφλοί, είτε επειδή η κατάσταση τους είναι προιόν της μαμάς φύσης (άρα και μη αναστρέψιμη) είτε επειδή είναι εσκεμμένα εθισμένοι στο ξυραφάκι. Όλες υπογραμμίσανε ότι σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να αισθανθούν ερωτική έλξη για κάποιον που μακραίνει τις τούφες από τη μια πλευρά ώστε να τις φέρει από την άλλη και να καλύψει το ακμάζων σεληνιακό τοπίο στερεώνοντας τις λιγοστές τρίχες πίσω από το άλλο αυτί. Κι αν η αραίωση της κώμης πρέκυπτε κατά τη διάρκεια της  (μακρόχρονης, λέμε τώρα) σχέσης, όλες παραδεχτήκαμε πως με αξιοπρέπεια θα παρείχαμε ψυχολογική υποστήριξη στον καλό μας και θα υπομέναμε την κατάσταση, φτάνει να μην ακολουθούσε και τίποτα άλλο (πιο βαρύνουσας σημασίας) το Δρόμο της Απώλειας.
Επειδή, ωστόσο, ποτέ μια κουβέντα για τρίχες δε θα ήτο ολοκληρωμένη αν δε μιλούσαμε και για θέματα αποτρίχωσης, έχοντας ολοκληρώσει το φαγητό μας πάντα, αφιερώσαμε και μερικά λεπτά στα ξυρισμένα κορμιά. Εδώ ομολογώ πως δεν έκανα παράλληλες σκέψεις, γιατί ακόμα και μια φανταστική συνομιλία μεταξύ δυο ανδρών που να εξυμνούν την τριχωτή γυναίκα, μου φέρνει ναυτία. Ευτυχώς που οι άνδρες μπορούν άφοβα να κυκλοφορούν au naturel κι ευτυχώς που σε αυτό τον τομέα εμείς οι γυναίκες έχουμε πληθώρα επιλογών. Προσωπικά, με απωθούν τα μάλα οι κύριοι που ξυρίζουν τις τρίχες από το κορμί τους, είτε είναι στο κεφάλι τους, είτε είναι στο στήθος τους, είτε στο επίμαχο σημείο. Και ούτε καν να διανοηθώ αυτούς που ξυρίζουν και τις γάμπες! ΄Ελεος. Οι λοιπές θεωρούσαν πως μια στοιχειώδης αποτρίχωση με κερί στο ανδρικό στέρνο είναι πολύ sexy, εγώ επιμένω ότι τη βρίσκω εμετική. Άσε, που όταν αρχίσουν να βγαίνουν, είναι άγριες! Και μπορεί να τρελλαίνομαι για τα αξύριστα γένια (αυτό το τσίμπημα στο μάγουλο που ηλεκτρίζει) το να αγκαλιάζω όμως τον άλλο και να γδέρνεται πατώκορφα η δική μου απαλή επιδερμίδα μου κάνει πολύ ντεκαβλέ. Θα του άρεσε του άλλου να αφήσω εγώ γαμπίτσα ή μπικίνι 3-4 μερούλες χωρίς περιποίηση; Δε νομίζω!!! Μπλιαχ! Βέβαια, υπάρχει πάντα το επιχείρημα του άνδρα αρκούδα, το οποίο οι φιλενάδες χρησιμοποίησαν με επιμονή για να με πείσουν αναφορικά με την αναγκαιότητα του ανδρικού ξετριχιάσματος. Δεν ξέρω, δεν έχω ως τα τώρα έρθει αντιμέτωπη με κάναν Αρκτούρο, όταν μου συμβεί πιθανόν να αποτανθώ στη WWF, μέχρι τότε θα εμμένω στους άνδρες στην ... τρίχα.
Καταλαβαίνω την ανάγκη ανδρών - γυναικών να καταφεύγουν σε επίπονες ιεροτελεστίες για την απομάκρυνση της περιττής τριχοφυϊας σε συγκεκριμένες περιοχές όταν αυτό γίνεται για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο, την υγιεινή. Αλλά, το να αρχίσουμε να αφαιρούμε με ναρκισιστική μανία κάθε ίχνος χνουδιού από το σώμα μας, μου κάνει αφύσικο και υπερβολικό. Και ένα επιτηδευμένα λείο στήθος είναι αποδεκτό μόνο σε κολυμβητή. Όχι στον κάθε κατακαημένο που νομίζει πως με πέντε επισκέψεις στα laserline clinics κι ένα κιλό baby oil πασαλειμένο πάνω του το καλοκαίρι στην παραλία θα γίνει πιο λιμπιστερός.  Άσε η "χνουδωτή κουβέρτα" προσφέρει και έξτρα ζεστασιά για το χειμώνα για μας τις γυναίκες, αυτό που το πας. Σκέψου τώρα ζόρια που τραβάνε με το μπούζι οι φέροντες κρανίο γλόμπο, να αγοράζουν καπέλα και σκουφιά, περιττά έξοδα. Τς τς τς...
Η ουσία είναι μία, πάντως. Το καλύτερο πράγμα είναι το να διατηρούμε αυτά που η φύση και ο καλός Θεούλης (για τους θρήσκους) προέβλεψε για τον καθένα μας.  Δε λέω, για αισθητικούς λόγους, εντάξει να επεμβαίνουμε σε δυο-τρεις λεπτομέρειες, αλλά με μέτρο και έχοντας επίγνωση ότι στόχος πρέπει να είναι η βελτίωση, όχι η μετατροπή σε κάτι άλλο. Ο διακαής πόθος για να αλλάξουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, η ματαιοδοξία να γίνουν όλοι Ρουβάδες μου κάνει ό,τι πιο fake σε ανθρώπινη κοσμοθεωρία και την ώρα της κρίσης θα προτιμήσω έναν original κοντό φαλακρό από ένα επηρμένο wannabe-model ντερέκι. (Και συμβουλεύω τη φιλενάδα να ενδώσει στον πρασινομάτη ξυρισμένο γουλί νεαρό που τη φλερτάρει επίμονα και να παραβλέψει το "δάσος" που ξεπρόβαλε από το ανοιχτό μουφο-burberry πουκάμισο του) .Φιλιά!

Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος

Ή εγώ είμαι η καταστροφή ή με καταστρέφουν, δεν έχω ακόμα καταλήξει ποιος κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά. Πάντως, έχει γίνει μόνιμο φαινόμενο τις Δευτέρες να γίνεται ένας απολογισμός του Σαββατοκύριακου που προηγήθηκε και το έργο γίνεται δυσκολότερο όταν το ατίθασο πνεύμα αρνείται κατηγορηματικά να υποβληθεί σε damage assessment. Όπως και να΄χει, είχα ανάγκη να "ξεσκάσω" λιγάκι, επειδή ταλαιπωρήθηκα μεσοβδόμαδα κι επειδή είχε περάσει πολύς καιρός (χμ, μια βδομαδούλα) από τις τελευταίες εξορμήσεις μου. Βέβαια, το "ταλαιπωρήθηκα" είναι επιεικώς απαράδεκτο, όταν επί της απτής ουσίας εκείνη που ταλαιπωρήθηκε ήταν η μανούλα με κάτι περιπέτειες υγείας. Μου αρέσει που προ ολίγων μηνών έγραφα για την μπουρδελοκατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία, τελικά παντού τα ίδια σκατά. Το συμπέρασμα, πάντως, παραμένει ένα και το αυτό: χωρίς χρήμα τη σήμερον ημέρα δεν πας πουθενά. Πλήρωνε, κορόιδο, άμα θες να δεις προκοπή (και έαν θες να μάθεις τι συμβαίνει με την υγεία σου). Τέλοσπάντων, επειδή το συγκεκριμένο θέμα είναι ακόμα σε εξέλιξη, δεν θα αναλωθώ σε ανάλυση εδώ, αλλά σε έτερη ξεχωριστή, για να μπορώ να τα χώσω κατά το δοκούν.  Το bottomline είναι πως πέρασα 4 μέρες φοβερού άγχους και πηγαινέλα και στενοχώριας (δεν μπορώ να πω ακόμα αν ήταν υπερβολικά ή άνευ υπόστασης) και όλη αυτή αρνητική ενέργεια έπρεπε να διοχετευτεί κάπου. Και γνωρίζοντας με, η εκτόνωση έρχεται πάντα διά μέσου βραδυνής εξόδου, χορού και ποτού, μέχρι τελικής πτώσεως, εξ'ου και η αναφορά στις καταστροφές.
Την Παρασκευή γιόρταζαν οι Γιώργηδες, κοινώς το ένα τρίτο της Ελλάδος, καθότι τα άλλα 2/3 γιορτάζουν στις 21 Μαίου (αεισιχτίρια τους). Κι όπως ήτο αναμενόμενο, ευχόμενη στους εορτάζοντες δέχθηκα μερικές προσκλήσεις για κέρασμα. Το εύρος στους γνωστούς μου σημαίνει αυτομάτως κι εύρος στις προτάσεις διασκέδασης, οπότε είχα να διαλέξω ανάμεσα σε ποικίλες συνθήκες ξεφαντώματος. Ξεκίνησα από ένα απογευματινό χαλαρό session στην Κηφισιά, για να συνεχίσω με απίστευτη παρέα στο hip Pere Ubu και να καταλήξω στο τραγικά ανομοιογενές και παντελώς τίγκα στους ακατάλληλα ντυμένους (και ξεντυμένους) θαμώνες Ακρωτήρι. Κατάφερα να επιστρέψω σπίτι τις πρώτες πρωινές ώρες, να μην ακούσω καν το ξυπνητήρι που με πρόσταζε λυσασμένα να σηκωθώ να πάω στο γραφείο, και να περάσω ένα ολόκληρο Σάββατο σε κατάσταση λήθης, βαρυστομαχιάς και έντονης υπερκόπωσης. Ο προγραμματισμένος δεύτερος γύρος ευχών και κερασμάτων πολύ απλά δεν έλαβε χώρα ποτέ, όσο κι αν είχα την καλή διάθεση, το σώμα δεν έλεγε επ'ουδενί να ανταποκριθεί σε οποιοδήποτε ερέθισμα, και στο μόνο πράγμα που έγινε κατάχρηση το σαββατόβραδο ήταν στα depon και τα zantac.
Να πω το κρίμα μου, ήμουν στο παρα-τσακ για μεγάλες περιπέτειες την Παρασκευή, και όχι δεν εννοώ αυτές που εννοείτε εσείς. Καταρχάς,  φεύγοντας από το γραφείο και πηγαίνοντας προς τα Βόρεια Προάστεια (αφού πρώτα πέρασα από το metropolitan να πάρω κάτι που ξέχασε η μανούλα κατά την εκεί νοσηλεία της) είχα τη φαεινή ιδέα να ανέβω μέσω Κέντρου. Καλά, άμα ξαναπάω εγώ πουθενά προς αυτά τα μέρη Παρασκευή απόγευμα, εμένα να με φτύσετε. Το ελαφρύ πήξιμο που είχα διαπιστώσει νωρίτερα στο ποτάμι μάλλον ήταν πταίσμα μπροστά στο ατέρμονο μποτιλιάρισμα της Κηφησίας, κάνοντας περιπου μιάμιση ώρα να φτάσω στον προορισμό μου. Τσατάλια νεύρα. Το βράδυ, στη Γλυφάδα, ψάχοντας για παρκάρισμα πλησίον του κολυμβητηρίου διαπιστώνω πως 9 στα δέκα παρμπρίζ φέρουν το διακριτικό ροζ carte de visite της Τροχαίας. Οι παρκαδόροι έμπροσθεν του Egomiou μαλακίζονταν οικτρά με το RR SuperCharged του πάλαι ποτέ αγαπημένου μου confident και με κάτι λοιπά μπακαλομποξστεράκια. Άλλα σιχτίρια και μουτζώματα και για αυτή την κατάσταση. Τα οποία ήρθαν κι έδεσαν με τις γνωστές συνθήκες που επικρατούν στον παράδρομο της παραλιακής που οδηγεί στο Ακρωτήρι, σημειωτόν 40 λεπτά για να αφήσω τα κλειδιά του αμαξιού που πάρκαρα εγώ η ίδια σε αγενέστατο παρκαδόρο ένα χιλιόμετρο μακριά από το μαγαζί και να ισορροπήσω στις δωδεκάποντες περπατώντας σε χωματόδρομο, υπό τον εκκωφαντικό θόρυβο των νικελωμένων εξατμίσεων κωλοφτιαγμένων δίτροχων και τετράτροχων κτηνωδιών. Μ'αυτά και μ'αυτά, πώς να μην είμαι προ της έκρηξης και της διάλυσης; Πέντε-πέντε θα 'πρεπε να τα πίνω για να συνέλθω.
Ευτυχώς, όλα τα παρατράγουδα παραγράφονται και όλα τα "μαρτύρια" ξεχνιούνται ευθύς αμέσως αν η παρέα είναι ευχάριστη και εάν περνάς καλά. Και πέρασα super και στις τρεις επιλογές. Βέβαια, συνέβαλλε σε αυτό και η γνωστή ρήση, όπου Γιώργος και μάλαμα, καθότι οι εορτάζοντες φρόντισαν υπέρ του δεόντος για τη διασκέδαση των καλεσμένων τους. Μωρέ καλά λέω πως έχω αδυναμία στους Γιώργηδες (μετά τους ψηλούς άνδρες και τους φέροντες σωστό εσώρουχο - α, και μετά τον απόλυτο Αντωνάκη).  Οι οικοδεσπότες θυμήθηκαν τις αγαπημένες μου κακές συνήθειες και έκαστος μερίμνησε να με κάνει να ενδώσω στην υπερ-κατανάλωση της γκρι χήνας, του βασιλικού Chivas και κάποιες (έχασα το μέτρημα) δόσεις μαστίχας. Χαλάλι τους. Απλά, του χρόνου αν γίνεται να κάνουμε κάτι πιο ήρεμο ρε παιδιά, γιατί αν κρίνω απ΄τα περσινά και προπέρσινα χάλια, τείνει να γίνει θεσμός η ντέκα ανήμερα του Τροπαιοφόρου. (Και όχι, δεν αναφέρομαι στο βάζελο τροπαιούχο, το θέμα αυτό το έκανα γαργάρα μαζί με τα παυσίπονα του Σαββάτου). Φιλιά.

Υψηλοί Στόχοι

Και μιλώντας για εμμονές στην προηγούμενη ανάρτηση, μου ήρθε στο μυαλό μια κουβέντα που κάναμε με την κολλητή για τους άνδρες. Θυμηθήκαμε πως η άλλη φιλενάδα μας κορόϊδευε πιο παλιά ότι έχουμε αμφότερες μια κλίση προς τους ξενέρωτους κολλεγιόπαιδες, θεωρώντας πως μόνο εκείνη είχε το χάρισμα να επιλέγει μάγκες και αρσενικά μάχιμα. Η τέταρτη της παρέας επιλέγοντας πάντα trendsetters, καλοντυμένους και πάνω από όλα λεπτοκαμωμένους, ανήκε σε μια εντελώς διαφορετική κατηγορία. Η κολλητή ωστόσο προχθές αντιπαρερχόταν πως δεν έχει κανένα θέμα με την εξωτερική εμφάνιση του άνδρα, ότι μετράει ο χαρακτήρας τους, να είναι οξυδερκείς, να έχουν χιούμορ, να είναι sexy, να σε κοιτάζουν με βλέμα σπινθηροβόλο.  Σκατούλες, λέω εγώ, έχουμε πιάσει όλες την καραμελίτσα του "έξυπνου, χιουμορίστα"... αφού κατά βάθος όλες έχουμε στο μυαλό μία εικόνα, μια μανία με κάποιο χαρακτηριστικό, το οποίο ασυναίσθητα αναζητούμε όταν σκανάρουμε το χώρο για eligible αγόρια. Εγώ, πάντως, ομολογώ πως έχω θέμα με το ύψος. Το όριο του 1,95 είναι το απόλυτο φετίχ.
Και γιατί να ντρέπομαι δηλαδή που έχω προτιμήσεις, το αντίθετο μάλλον θα με καθιστούσε άβουλη και κενή. Δεν κατάλαβα, οι άνδρες δηλαδή γιατί προτιμάνε τις ξανθιές από τις καστανές, το μεγάλο στήθος και τις καμπύλες γενικότερα; Κάτι σε αυτό το γαμημένο μάταιο κόσμο δεν πρέπει να είναι που κάνει το "κλικ"; Αν κάτσεις και το αναλύσεις, όλοι μπορούν με τον τρόπο τους να αποδειχτούν καλοί συνομιλητές, να είναι ευγενικοί, περιποιητικοί και λένε αστεία με έναν τρόπο μοναδικό. Κι εγώ έχω πέσει στη λούμπα πολλές φορές ερωτηθείσα τι είναι αυτό που κοιτάζω σε ένα άνδρα να απαντήσω ότι μου αρέσει να με κάνει να γελάω, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν εννοώ να γελάω με την εμφάνιση του. Κακά τα ψέμματα, το apparence είναι αυτό που κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις κι εμμένοντας στην προηγούμενη ανάρτηση, η πρώτη εντύπωση είναι το Α και το Ω. Απλά, οι περισσότερες γυναίκες στην προσπάθεια τους να πετάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά ότι τους τρέχουν τα σάλια όταν βλέπουν απολλώνιους κοιλιακούς, καταφεύγουν στην ντρίμπλα να μιλάνε για την προσωπικότητα του ιδανικού συντρόφου και την αίσθηση του χιούμορ.
Μπούρδες, νησάφι με τους απανταχού αστειάτορες. Αφού όλες κατά βάθος ξέρουμε πολύ καλά τις μας ελκύει, μια αναδρομή στο ερωτικό παρελθόν μας σίγουρα ίσως δώσει τις ενδείξεις, αλλά ακόμα και για όσες κυρίες έχουν να επιδείξουν ένα τεράστιο εύρος στις επιλογές, κάτι κοινό θα διέπει όλους τους πρώην. Εγώ ανέκαθεν είχα μια έφεση στους ψηλούς. Δε θα πω στους όμορφους, δε θα πω στους έξυπνους, δε θα πω στους σφίχτερμεν, ούτε καν στους κοινωνικά/οικονομικά/πολιτικά ισχυρούς. Μα στους δίμετρους, ε ναι λοιπόν! Δώσε μου μπόϊ και πάρε όλα τα άλλα. Δεν ξέρω τι μπορεί να υποβόσκει πίσω από αυτή την αδυναμία, ο Φρόϋντ ίσως να μιλούσε για κόμπλεξ που εγώ γεννήθηκα μετρίου αναστήματος, δε με νοιάζει και πολύ. Με νοιάζει, όμως, να μπορώ να φοράω άνετα τα δωδεκάποντα και να χρειάζομαι και κάνα σκαμνάκι ακόμα για να αγκαλιάσω τον καλό μου.  Μου αρέσει να διακρίνω το κεφάλι του να ξεχωρίζει, να εποπτεύει από ψηλά το τι παίζει στα χαμηλά. Άσε που οι διαθέτοντες ένα άλφα ύψος περνάνε και καλύτερα στα μαγαζιά με φαινόμενα σαρδελοποίησης, δε χρειάζονται αναπνευστήρα όπως εμείς οι λοιποί.
Το ύψος βέβαια δεν αποτελεί πάντα προσόν. Η προσωπική μου εμπειρία έχει αποδείξει περίτρανα, πως τα "ρετιρέ" σπάνια κατοικούνται, επειδή ίσως "φυσάει" πολύ εκεί πάνω. Κοινώς, η πλειοψηφία των ψηλών πάσχει λίγο στο θέμα της νοημοσύνης, γιατί ενώ ο θεός τους χάρισε απλόχερα μπόϊ, έκανε περικοπές στο νιονιό, για να το δώσει σε τύπους Τομ Κρουζ. Δε θέλω να θίξω κανέναν από τους φίλους και γνωστούς μου κυρίους, αλλά είναι εξακριβωμένη αλήθεια.  Μη στενοχωριέστε, όμως, υπερέχετε σε άλλα, αλλάζετε λάμπα χωρίς να ανέβετε σε καρέκλα, κατεβάζετε με ευκολία πράγματα από τα πάνω πάνω ράφια στο σουπερμάρκετ, είστε εντυπωσιακοί χωρίς καν να χρειάζεται να είστε όμορφοι!!! Αλλά, προσωπικά, θαυμάζω την αύρα και το εκτόπισμα των ψηλών, η κορμοστασιά τους ασχέτως από όγκο και κιλά μου φαίνεται τόσο μα τόσο στοιβαρή, πού όσο να'ναι αποπνέει μια σιγουριά. Κι αυτό από μόνο του αρκεί να σε αιχμαλωτίσει.
Ευτυχώς για την πάρτη μου, οι περισσότερες φίλες μου δεν ασπάζονται το κόλλημα μου, καλύτερα να σου πω, λιγότερος ανταγωνισμός, γιατί είπαμε, εμείς οι γυναίκες υπερέχουμε αριθμητικά και μας αναλογεί μόνο το ένα τρίτο κάθε άνδρα. Θέτοντας τον πήχη πάνω από το 1,95 νομίζω ότι ίσως ανεβάσω λιγάκι τα ποσοστά επιτυχίας, αν και τα τελευταία χρόνια κάτι με τους πούστηδες, κάτι με τους ανδρόγυνους, τα αποθέματα μειώνονται δραματικά, βάλε και τη μόλυνση του περιβάλλοντος που επιδρά λέει με τρόπο ανασταλτικό στην εξέλιξη του είδους χμ... πάλι για βρούβες με βλέπω. Fuck. Έχει πάρει σύνταξη και ο Προκρούστης, την τύχη μου μέσα... Και δυστυχώς την ανακύκλωση την επικροτώ μόνο αναφορικά με τα σκουπίδια, για τους άνδρες ισχύει ό,τι λέει και η τραγουδιάρα η Ηλιάδη ("Δεν κοιτάζω πίσω ξανά... Προχωράω, φεύγω μπροστά" ). Συνεπώς, το έχω πάρει απόφαση. Όταν έχεις απαιτήσεις και υψηλά standards, πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις υπομονή. Και μη σας περνάνε ιδέες ότι το θέμα λύνεται με παπουτσάκια δίσολα σαν κι αυτά που φορούσε ο αοιδός Τριαντάφυλλος. Ψυχραιμία, κάποια στιγμή θα αναφωνήσω κι εγώ Οοοο Sultaaaannnnn...

Απαιτήσεις, παραλογισμός, συμβιβασμός

Καθένας μας έχει τις προτιμήσεις, τις κλίσεις, τις εμμονές του. Αυτό που λένε "κόλλημα".  Έχω κάμποσα από δαύτα και επεκτείνονται σε όλο το φάσμα της ταπεινής μου ύπαρξης. Από χαζά υλικά αγαθά έως λατρεμένες καθημερινές συνήθειες, κι από συμπεριφορές έως ανθρώπινους χαρακτήρες. Ααα ναι, και τα βρακιά, μην το ξεχνάμε αυτό, δεν υπάρχει κανείς πλέον στον κύκλο μου που να μην αναπολεί το ξέσπασμα μου για το ανδρικό εσώρουχο. Και αυτές οι εμμονές όχι μόνο διέπουν την καθημερινότητα μου αλλά κι επιτάσσουν πολλές φορές κάποια πρότυπα. Υποψιάζομαι πως για όλους ισχύει κάτι τέτοιο, είναι το περιβόητο checklist, που αν δεν τηρούνται κάποιες προυποθέσεις και διασφαλίζονται κάποιες ανάγκες, δεν προχωράμε σε καμία απόφαση ή κίνηση. Κάποιοι βέβαια έχουν αναγάγει τη δική τους λίστα σε Βίβλο του φέρεσθαι και του πράττειν, κάτι σαν τις Δέκα Εντολές. Προσωπικά, επιλέγω να τη χρησιμοποιώ ως πυξίδα,  κάτι σαν το gps που θα μου υποδείξει εξαρχής όλους τους σκοπέλους και τις ξέρες, τις οποίες οφείλω να αποφεύγω αν δε θέλω να βουλιάξω  στον πάτο. Από εκεί κι έπειτα, έχω υποδείξεις για την συντομότερη διαδρομή, για την πιο ενδιαφέρουσα, για αυτήν που δεν έχει δυσκολίες και εμπόδια, για αυτήν που θα μου κάνει τη ζώη πατίνι καθώς είναι τίγκα στο "μποτιλιάρισμα". Αλλά, το "gps" απλά με βοηθάει, καπετάνιος είμαι εγώ και τις αποφάσεις τις παίρνω μόνη μου.
Με γνώμονα, λοιπόν, τις προτιμήσεις, τις κλίσεις και τις εμμονές μου κάνω πάντα και το σκανάρισμα των ανθρώπων. ΄Ολων ανεξαιρέτως, είτε μιλάμε για φίλες, για γκόμενους, για συνάδελφους, για drinking buddies. Δε μου παίρνει πολύ χρόνο για να καταλάβω πέντε δέκα πράγματα για αυτόν που έχω απέναντι μου και όσο κι αν χτυπιέστε να επιμένετε πως πολλές φορές βγάζουμε λάθος συμπεράσματα όταν ξέρουμε τον άλλον πολύ λίγο, εγώ με την "όση" εμπειρία διαθέτω, εμμένω στο ότι η πρώτη εντύπωση είναι πάντα (μα πάντα) η πιο έγκυρη. Και όποιο vibe έχω αισθανθεί γνωρίζοντας κάποιον την πρώτη φορά, αυτό πάντα θα συνοδεύει τη μετέπειτα σχέση που ενδεχομένως να αποκτήσω μαζί του. Σπάνια έως και ποτέ να έχουν ανατραπεί τέτοιες εντυπώσεις, ειδικά οι αρνητικές. Γιατί ξέρω τι να αναζητήσω πλέον στον καθένα. Μια (έστω και καλά) μεταμφιεσμένη καιροσκόπος θα μείνει πάντα καιροσκόπος, ένας γλύφτης κουμπάρος θα μείνει πάντα κουμπάρος, ένας ξελιγωμένος γαμήκουλας θα παραμείνει γαμήκουλας, δεν πά να φέρουν τον κόσμο ανάποδα για να με πείσουν για το αντίθετο, εκεί που τους κατέταξα από την πρώτη στιγμή εκεί και θα παραμείνουν, εις αεί.
Και ναι, μπορεί αυτή η ταχύρρυθμη κατηγοριοποίηση, λοιπόν, να φαντάζει παιδική και ανώριμη, τι είναι όμως πιο τίμιο και ειλικρινές, να ξεκινάμε τις συναισθηματικές επενδύσεις σε φιλίες και εραστές θεωρώντας πως ίσως υπάρχει μέλλον σε κάτι που από την αρχή φωνάζει πως είναι ακατάλληλο και λίγο; Αρνούμαι να τρέφω αυταπάτες πως οι άνθρωποι που με το πρώτο σκανάρισμα είδα πως δε μου κάνουν, ξαφνικά θα μεταλλαχθούν και θα γίνουν ιδανικοί.  Μα άμα το καρπούζι είναι μάπα από την αρχή, τι στο διάολο θα το κάνει καλύτερο μετά; Ίσα ίσα, που σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, το καρπούζι θα συνεχίζει να σαπίζει. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι ίσως να αποκτήσουμε ανεκτικότητα στη σαπίλα και μετά από λίγο να μη χαλιέται πολύ το στομάχι μας. Το καρπούζι πάντως δε θα αλλάξει. Η επιλογή είναι δική μας αν θα συμβιβαστούμε με τη μάπα. Εγώ, μεταξύ μας, δεν έχω χρόνο να πειραματιστώ με τους νόμους της φυσικής για να μετατρέψω κάποια στιγμή τους σκάρτους σε σωστούς, κι όσο για συμβιβασμούς, με αυτούς θα καταπιαστώ μόνο όταν κι εφόσον έχω εξαντλήσει όλες τις βάσεις δεδομένων.
Οπότε, έχοντας πλέον κατασταλάξει στο τι είναι σημαντικό και τι όχι στη ζωή μου για να πάω μπροστά και να περνάω καλά, κάνω χρήση της λίστας και προχωράω. Και ναι, ευθαρσώς, παραδέχομαι, πως αν κάτι ή κάποιος δεν αγγίζει τα standards που έχω θέσει, δεν μπορώ να το ή να τον εντάξω στο πρόγραμμα μου. Λυπάμαι, αλλά το benefit of the doubt ή η λεγόμενη δεύτερη ευκαιρία ήταν βοήθειες του κοινού που χρησιμοποιήθηκαν σε άλλο τηλεπαιχνίδι, σε παλιότερη ζωή. Πείτε με απόλυτη, πείτε με ακραία (τα έχω συνηθίσει, τα ακούω κάθε μέρα από μαμά, αδερφή και φίλες) αλλά έτσι όπως το βλέπω εγώ, ευτυχία είναι να ξέρεις τι θες και να το διεκδικείς. Το να ελπίζεις ότι τα πράγματα και οι άνθρωποι θα αλλάξουν από μόνοι τους και φανούν αντάξιοι των περιστάσεων είναι ουτοπία. Αλλά επειδή η απελευθέρωση από τους συμβιβασμούς θέλει υπομονή, επιμονή και αρχίδια και λίγοι τα διαθέτουν και τα τρία, οι περισσότεροι αισθάνονται καλυμένοι με το next best thing. Εγώ δε θα πάρω!
Βέβαια, για να λέμε και τα σύκα-σύκα και τη σκάφη, σκάφη, οφείλω να διαχωρίσω τις παράλογες απαιτήσεις από τις προϋποθέσεις ζωτικής σημασίας.  Αν κάποιος στην agenda του έχει κουτάκια προς τσεκάρισμα με πράγματα εξωπραγματικά, μην έχοντας καμία επίγνωση του status του και των δυνατοτήτων του, κι απαιτεί από τη ζωή του να αποκτήσει μια άλλη διάσταση, ε, ειδικά γι'αυτόν καλό  θα ήταν να κατέβει από τα σύννεφα και να κάνει κάνα σκόντο: έναν Ρουβά και μια Giselle έφτιαξε ο θεός, κι αμφότεροι είναι πιασμένοι. Να έχουμε ρεαλιστικά "θέλω" και να επιμένουμε σε αυτά, όχι όμως να ζούμε και στον πλανήτη Happy θεωρώντας πως ώντας οι γαμάουα, δικαιολογούμαστε με κάθε λογής καπρίτσια. Νησάφι!

Με πιάνει κρίση

Υποτίθεται πως η χώρα μας περνάει δύσκολες οικονομικά ώρες και αν πιστέψουμε τα διεθνή μέσα επικοινωνίας, είμαστε στο χείλος της κατάρρευσης. Και το μογγολικό μας πάει καλπάζοντας προς το ΔΝΤ.  Κι όμως, ο Ελληνάρας, εκεί απτόητος να ξοδεύει αλόγιστα και να συνεχίζει τον έκλυτο βίο της υπερβολής, της σπατάλης και της καλοπέρασης. Όχι, που θα ίδρωνε το αυτί του. Και από τη μια λέω, ρε παιδί μου, υπάρχει κρίση, το αντιμετωπίζω κάθε μέρα στη δουλειά που οι ακάλυπτες σκάνε σα καρπούζια, που παραδοσιακά υγιείς επιχειρήσεις βαράνε κανόνι, που άλλοτε φερέγγυοι πελάτες έχουν γίνει απίστευτα δυσκοίλιοι στις πληρωμές. Από την άλλη, όμως, αρκεί ένα Σάββατο για να μου επιβεβαιώσει την υποψία ότι ο Έλληνας έχει ζόρια μόνο όταν πρόκειται να πληρώσει αυτά που χρωστάει, ποτέ όταν θέλει να ξοδέψει για την πάρτη του. Και τελικά, αυτό είναι και το σήμα κατατεθέν μας ως λαός: είμαστε παρτάκηδες και ανίκανοι να διαχειριστούμε σωστά τα χρήματα μας. Και οι κυβερνήσεις μας είναι η τρανή απόδειξη για την οικονομική σαπίλα που αποπνέει η κοινωνία μας.
Έλεγα, λοιπόν, πως ένα Σάββατο στάθηκε αφορμή για εμπεδώσω πως δεν υπάρχει καμία οικονομική κρίση. Βρέθηκα στο Golden Hall, με μία από τις φίλες που δεν μπόρεσε να έρθει τις προάλλες στη συγκεντρωσούλα. Στο συγκεκριμένο mall υπάρχουν καταστήματα με μερικές από τις πιο ακριβές μάρκες ρούχων και υποδημάτων. Με έκπληξη διαπίστωσα πως σχεδόν όλα είχανε πελατεία και όχι απλά κόσμο να περιεργάζεται τα εμπορεύματα, αλλά να αγοράζουν με μανία.  Στα δε καταστήματα που ήταν και λίγο πιο φτηνά (τύπου ζαραμαρακουκουνάρα) γινόταν όπως πάντα πανζουρλισμός. Στα καφέ του δευτέρου και τρίτου ορόφου αδύνατον να βρεις τραπέζι για να πιεις τον πάμφθηνο καπουτσίνο των (το λιγότερο) 5 ευρώ. Το δε πάρκινγκ τίγκα στα αμάξια (σημειωτέον το μίνιμουμ που θα πληρώσει κανείς αφήνοντας το αμάξι του είναι 2 ευρώ για μια ωρίτσα!). Και διερωτώμαι εύλογα, για ποια κρίση μιλάνε όλοι;
Και για να μη χαρακτηριστώ ως επιφανειακή και δεχτώ βολές ότι το συγκεκριμένο πολυκατάστημα εξυπηρετεί συνήθως οικογένειες που προέρχονται από εύρωστες περιοχές της Αθήνας, αντιπαρέρχομαι με την επόμενη στάση του Σαββάτου, που ήταν στο Μικρολίμανο στον Πειραιά. Πυρετός το Σαββατόβραδο, μια κίνηση, ένας χαμός στα εστιατόρια και τις καφετέριες. Ήμουν προσκεκλημένη για δείπνο σε ένα πολίτικο εστιατόριο, το οποίο προσφάτως ανακαινισμένο καταλαμβάνει χώρο ίσο με 4 ταβέρνες. Και ήταν φίσκα γεμάτο, και περίμεναν άπειρες παρέες όρθιοι για να βρουν τραπέζι. Και όχι, δεν το μοίραζαν τσάμπα το φαγητό, ίσα ίσα, με μια γρήγορη ματιά στον κατάλογο, δεν εντόπισα ούτε ένα κυρίως πιάτο που να κοστίζει λιγότερο από 11 ευρώ. Παρατηρώντας τα γύρω τραπέζια, καμιά παρέα δεν είχε αρκεστεί σε ένα πιάτο ο καθένας, αλλά εκτυλισσόταν παντού ένα τσιμπούσι Ρωμαϊκού βεληνεκούς. 
Τα ίδια είδα και την Παρασκευή στη Γλυφάδα, τα ίδια και στη Μαρίνα Φλοίσβου, ακόμα και στη Λάρισα που βρέθηκα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο για ένα γάμο, στην κεντρική πλατεία της πόλης γινόταν πανηγύρι στις μπουτίκ, στα καφέ και τα μεζεδοπωλεία. Συμπέρασμα: κρίση, ξεκρίση ο ελληνάρας θα βγει, θα φάει, θα πιει, θα χορέψει, τα το κάψει το πελεκούδι.  Θα ψωνίσει το Ντόλτσε και τη Λουί του (γιατί άμα δε φορέσει τη στάμπα του ή δε μοστράρει κι ένα λογότυπο δεν το ευχαριστιέται). Και δεν έχω αρχίσει καν να αναφέρομαι στα αυτοκίνητα! Που ναι μεν τα υπέρογκα τελη κυκλοφορίας έχουν αποθαρρύνει πολλούς από το να αγοράσουν άλλη μια μερσέντα για την κυρά τους, ωστόσο εξακολουθεί η κάθε οικογένεια να διαθέτει 4 αυτοκίνητα (το μικρό της πόλης, το διθέσιο ξεκουκουλέ της κυράς, το τζιπ του κυρίου, το γρήγορο του γιου). Και δυστυχώς διαπιστώνω πως δεν είναι μόνο οι "πλούσιες" οικογένειες που έχουν τέτοια απωθημένα με τους 4 τροχούς, αλλά όλοι, καθώς το αμάξι έχει ξεπεράσει πλέον τη χρηστική του αξία κι έχει μεταμορφωθεί σε μέσον κοινωνικής καταξίωσης. Και μη μου πείτε πως έχω άδικο, ρίχτε καλύτερα μια ματιά γύρω σας κι αν έχετε πρόσβαση σε καμιά αντιπροσωπεία ρωτήστε ποια υποκαταστήματα έχουν αύξηση πωλήσεων... σίγουρα όχι αυτά στην Κηφησίας.
Κι αν θεωρείτε πως η κρίση δεν αποτυπώνεται μόνο στο εξοδολόγιο του Έλληνα και αρχίσετε την καραμελίτσα για την περίφημη γενιά των 700 ευρώ και την αύξηση της ανεργίας, έχω λίγο food for thought και για αυτό το κομμάτι. Όταν έχουμε πήξει στους άχρηστους δημοσίους υπαλλήλους (άκουσα σήμερα το πρωί στην Πρώτη Γραμμή  ότι έχουμε 1 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, δηλαδή 11% του συνολικού πληθυσμού, κόντεψα να πάθω) στους κατόχους διακοσίων μεταπτυχιακών που με έπαρση αρνούνται να δουλέψουν για μισθό λιγότερο από ενός CEO μιας πολυεθνικής, στους αέργους που απλά δε καταδέχονται να ενασχοληθούν με επαγγέλματα κατώτερα των σπουδών και της "κλάσης" τους, σόρυ αλλά απλά δεν μπορώ να ακούω για ανεργία. Είμαι εργοδότης και ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί προσωπικό με όρεξη για δουλειά, που να του αποφέρει μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει καθαρά, τίμια λεφτάκια. Όλοι θέλουν να γίνουν διευθυντάδες, να δουλεύουν το ελάχιστο και να βγάζουν 50,000 ευρώ το μήνα. Αμ, δεν πάει έτσι, όμως. Αυτοί είναι ουσιαστικά που ανεβάζουν τους δείκτες τις ανεργίας, όλοι αυτοί οι αργόσχολοι που θεωρούν ότι με 2 πτυχία και δέκα σεμινάρια μπορούν να αξιώνουν υψηλά ιστάμενες θέσεις εργασίας και προτιμούν να κάθονται σπίτι και να τα ξύνουν, από το να πάνε να δουλέψουν για χίλια (ψωρο) ευρώ.
Αρνούμαι λοιπόν να δεχτώ κουβέντες για οικονομική δυσχέρεια και αβεβαιότητα για το μέλλον όταν βλέπω τέτοια περιστατικά. Και δεν μπορώ να ακούω κι άλλο για τις αιμοσταγείς τράπεζες που τρώνε τα λεφτά του κοσμάκη. Ο "κοσμάκης" είναι όλοι αυτοί με τις υπερχρεωμένες πιστωτικές και τα διακοποδάνεια, τα δύο κινητά τηλέφωνα και τις δόσεις στο τέταρτο αυτοκίνητο; Ας μάθουμε πρώτα να μη δημιουργούμε παραπάνω ανάγκες από αυτές που πραγματικά έχουμε για τη διαβίωση μας, ας μάθουμε να μην επωφθαλμιούμε τον πλούτο και την άνεση του γείτονα, ας μάθουμε τι σημαίνει βάζω τον κώλο μου κάτω και στρώνομαι στη δουλειά, και μόνο όταν με το χέρι στην καρδιά μπορούμε να πούμε πως εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε προβεί σε απρόσκοπτες σπατάλες και διόγκωση των χρεών μας, τότε να βγαίνουμε να κατηγορούμε τους υπόλοιπους. Γιατί, το αντίθετο είναι τουλάχιστον υποκριτικό.
Βλέπω καμιά φορά στην τηλεόραση την εκπομπή με τον Σαμοϊλη και κλαίω από τα γέλια με τις κωμικοτραγικές περιπτώσεις οικογενειών που συνειδητά επιμένουν στο λουσάτο lifestyle που δεν μπορεί να  συντηρηθεί με καμία δύναμη από τα πενιχρά έσοδα τους. Κι όμως, όλοι τους ξετσίπωτα παραδέχονται οτι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την καλοπέραση. Ε, τότε βγάλτε στο σκασμό και σταματήστε να κλαίγεστε, δεν μπορώ να νιώσω λύπη για αυτούς που δεν κάνουν τίποτα απολύτως για να βγούν από τη δύσκολη θέση. Δουλειές υπάρχουν, φτάνει να καταδεχτούν ορισμένοι να ξεκινήσουν κι απο εργάτες ή από υπάλληλοι γραφείου. Κι όσοι είναι άξιοι καταρχάς ανταμοίβονται και κατά κύριο λόγο κάνουν σωστά κουμάντα και προκόβουν. Εγώ πάντως έχω καταλήξει πως η οικονομική κρίση είναι πάνω από όλα μια λανθασμένη "κρίση" συνειδήσεως όλων των βαριούληδων που κυνηγάνε το εύκολο κέρδος και την ελάχιστη φυσική συμμετοχή. Φιλιά

Girls' night in

Παραδοσιακά οι Πέμπτες ήταν οι μέρες του απόλυτου girl power για νυχτερινή έξοδο. Χρόνια τώρα από Πέμπτη μεσημέρι θα είχαμε ήδη φιξάρει με την κολλητή την ώρα που θα περνούσα το βράδυ να την πάρω από το σπίτι για να ανέβουμε Κολωνάκι (χειμώνα - καλοκαίρι) κι εκεί που θα καταλήγαμε (any wild guesses as to where?) θα μας συναντούσαν οι υπόλοιπες. Ένδοξες μέρες στα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο έξω από το mai tai ή στην πεζούλα απέναντι από το city, μετά κατηφόρα για ένα ten και τις πρώτες πρωινές ώρες κρεπάλιασμα στο "στέκι". Για να ξαναανέβουμε τσούκου τσούκου την Πλουτάρχου να πάμε να περιδρομιάσουμε και κάνα καλαμάκι, προτού μας εύρει το ξημέρωμα.  Όμως η ζωή κάνει κύκλους και ακόμα και θεσμοθετημένες συνήθειες εσχάτως τείνουν να εκλείψουν. Μήνες τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μια Πέμπτη κατά την οποία να έχω νυχτοπερπατήσει και να έχω γυρίσει σπίτι τις πρώτες πρωινές ώρες όπως τον καλό παλιό καιρό. ΄"Μεγαλώνουμε, Εφάκι..." άκουσα να ξεστομίζει μια της παρέας.  "Δεν είναι δυνατόν στα τριαντατόσα σας να κάνετε αυτά που έπρεπε να κάνετε στα 20, για μαζευτείτε!" άκουσα από έναν γνωστό.
Ώπα, μισό. Εγώ είπα πως η ζωή κάνει κύκλους, δεν είπα πως μας πήρα τα χρόνια και βαρύναμε.  Κι επειδή στη σύνθεση της παρέας πλέον πέρα από την αμετανόητη εργένισα την αφεντιά μου υπάρχουν και παντρεμένες αλλά και προσφάτως μανούλες, είναι κομματάκι δύσκολο να ξεσηκώνεται μεσοβδόμαδα η άλλη, να παρατάει άνδρα (και παιδι-α) και να βγαίνει με μένα την ξεμωραμένη. Σαφέστατα και έχω δει και το μοντέλο ζευγαριού που βγαίνουν ακόμα και τις καθημερινές και ξεσαλώνουν, όπως έχω δει και ζευγάρια που βγαίνουν χωριστά και κάνουν έκαστος την πιο έκλυτη μορφή βραδυνής τσάρκας. Από την άλλη, στην παρέα αποκτήσαμε και άτομα που έπιασαν καινούρια δουλειά και δυσκολεύονται να εγκλιματιστούν στους εξαντλητικούς ρυθμούς του γραφείου, αλλά και βετεράνους εργαζόμενες που το έχουν ρίξει στη γυμναστική και που δε χαραμίζουν επ'ουδενί το gym session της Πέμπτης. Και, φυσικά, κάπου σε όλη αυτή μούχλα που μας έπιασε όλες ξαφνικά ήρθε να προστεθεί και το Lost, οπότε όλα τα (δικά μου) κίνητρα για ξεπόρτισμα πήγανε υπέρ πίστεως. Το πνεύμα πάντως σύσσωμης της ομάδος παραμένει ανήσυχο και χαίρομαι που (παντρεμένες, ανύπαντρες, μάνες και αλάνια) ακόμα το γυροφέρνουμε και κουτσά στραβά μια στο τόσο κάνουμε guest εμφανίσεις.
Χθες Πέμπτη έκανα κίνηση ματ κι έφερα την ανατροπή: προσκάλεσα τις φιλενάδες για μια soirée chez efoulini μετά πόσεως και βρώσεως. Αφού είχε καταστεί αδύνατον να συντονιστούμε σε χρόνο, μέρος, διάθεση και άλλαγμα πάνας, θεώρησα πως το να μαζευτούμε σπίτι και να τα πούμε επιτέλους και με την ησυχία μας (και όχι υπό τον εκκωφαντικό ήχο των μπάσων) θα ήταν η καλύτερη επιλογή για ένα Thursday outing. Και συνάμα και πιο οικονομικό! Και ανταποκρίθηκαν οι περισσότερες, κάτι που μου έδωσε πολύ χαρά, γιατί το να είμαι οικοδέσποινα ήταν ανέκαθεν το vocation μου. Εντάξει, το απουσιολόγιο έγραψε και 2-3 ονόματα, αναμενόμενο όταν έχεις φίλες μαμάδες που δεν έχουν που να αφήσουν τον 4χρονο γιο τους ή που ξεμεσιάστηκαν όλο το απόγευμα να γυροφέρνουν πάνω κάτω τη Γλυφάδα με την 5χρονη κόρη, αλλά δυο έτερες κοπάνες (αμφότερες από κυρίες άνευ οικογενειακών υποχρεώσεων) με στενοχώρησαν παραπάνω. Ας είναι, δεν έχω την απαίτηση να είναι όλες απίκω, επειδή εμένα μου καύλωσε να συγκεντρωθούμε μεσοβδόμαδα.
Η βραδυά είχε τα πάντα: καφέ, γλυκάκια, αλμυρά σνακ, ποτά, Noodles, σφηνάκια. Fashion tv, μουσική, slideshow με φωτογραφίες από ΝΥ. Κους-κους, εκμυστηρεύσεις, περιγραφές, έντονο debate για τα μελλοντικά μας όνειρα (για άλλη μια φορά κατέληξα να χαρακτηριστώ παράφορη, απόλυτη και  ακραία). Είχε ανάλυση του count-down για το γάμο της κουμπάρας της κολλητής. Είχε πολλά χαμόγελα (άλλα πηγαία, άλλα αμήχανα, άλλα επιτηδευμένα) ένεκα παρουσίας του μόλις 5μηνών μελλοντικού μου βαφτησιμιού (ο μοναδικός άνδρας της παρέας αλλά και by far - που λέει κι η Παναγούλα/Γιαννούλα - ο ομορφότερος, ζουμερότερος και λιμπιστερότερος)  ο οποίος είχε κλέψει την παράσταση από την τρελλοκαμπέρω fullwithsexandthecityadventures νονά.  Είχε και catwalk, καθότι μου κάνανε όλες τους υπέροχα δωράκια και απαίτησαν να τα δοκιμάσω για να τα δούν φορεμένα και λες και ήταν συνενονημένες είχαν πάρει όλες απο κάτι που συνδυαζόταν άψογα με τα δώρα των υπολοίπων - ευχαριστώ, είστε απίστευτες και σας αγαπώ!
Δεν κατάλαβα πώς περάσανε οι ώρες, αλλά τελικά εμείς οι γυναίκες, το έχω πει κατ'επανάληψη, ξέρουμε να περνάμε καλά. Πότε πήγε 03.00 δεν το κατάλαβε καμία! Εντάξει, ο φασολάκος είχε αποχωρήσει νωρίτερα, δεν το συζητώ, μωρό πράμα να το κρατάμε ξύπνιο τέτοιες ώρες, αλλά τα υπόλοιπα "μωρά" μια χαρά έδωσαν ρέστα στην κατανάλωση φαγητού-αλκοόλ και στο μπίρι-μπίρι. Δεν μας πτοήσε ούτε η πρόσκληση για περαιτέρω αλητείες από τον ψηλό (αν και να το πω το κρίμα μου, έτοιμη ήμουν, ένα ζευγάρι ψιλοτάκουνα να έβαζα στη θέση των χοντροκομμένων ugg και βουρ για downtown). Κι αν τυχόν ήταν κάνα Σάββατο, δε νομίζω καν να το σχολούσαμε τόσο "νωρίς", πιο πιθανό να μάζευα τις εναπομείνασες και να κατέβαζα ομάδα σε κάνα frangelico (να θαυμάσουμε τα κάλλη της Θέλξης μπουαχαχαχα). Το bottomline πάντως ήταν ότι μου είχανε λείψει οι άτιμες. ΌΛΕΣ. Και όχι απλά για τις δέκα μέρες που έλειπα out of state. Mου είχανε λείψει οι  οινοποσίες μας στο nest (πριν κλείσει, βρε αδερφέ), τα γλυκά στο Τρίστρατο, τα coctail sessions στο semiramis, τα sticks κολοκυθιού στη "Σχάρα", οι ατελείωτες ώρες ηλιοθεραπείας στον Αστέρα, όλα αυτά που τα κάναμε όλες μαζί, συνωμοτικά, δεμένες με την απόλυτη γυναικεία omerta! Γιατί, αντίθετα με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι, δε μας δένει μόνο το rock και τα σκηνικά απείρου κάλλους που έχουμε ζήσει εκεί μέσα. Η δική μας "παρέα της φεγγαρόπετρας" είναι μια κατασκήνωση, μια παιδική χαρά από μόνη της! Go Girls!!!!

Πάσχα στο Μεγάλο Νησί

Χριστός Ανέστη (έστω και με καθυστέρηση, αλλά ανέκαθεν είχα μια δυσκολία στο time management) και Χρόνια Πολλά. Α, και χρόνια πολλά και για τη γιορτή μου, που ούτως ή άλλως μόνον οι εκλεκτοί θυμήθηκαν. Έχω ήδη αναρτήσει για το θέμα, έχω καταθέσει το παράπονο, let's move on. Αλλά για να μη θεωρηθώ αχάριστη, for the record δηλώνω πως φέτος έλαβα δυο πολύ ιδιαίτερα και ξεχωριστά δώρα: η μαμά με πήγε ταξίδι στη Νέα Υόρκη και ένας αγαπημένος μου άνθρωπος μπήκε σε τεράστιο κόπο να μου κάνει έκπληξη στέλνοντας μου μια πανέμορφη ανθοδέσμη στο ξενοδοχείο που μέναμε στο κέντρο του Manhattan. Συνυπολογίζουμε και όλους τους καλούς φίλους που με τίμησαν με τηλεφώνημα, γραπτό μήνυμα ή ακόμα και με ευχές στο φατσοβιβλίο και ... there you have it. Happiest girl ever! Merci a tous!
Σαφέστατα κι έχω τα άπειρα να μοιραστώ για την εμπειρία μου στο Μεγάλο Μήλο, αναγνωρίζω βέβαια πως δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που πέρασε τον Ατλαντικό, αλλά, όσο να΄ναι, για μας τους Έλληνες εξακολουθεί η Νέα Υόρκη να θεωρείται ακριβοθώρητος προορισμός (ένεκα τσουχτερών τιμών για εισιτήρια και ξενοδοχεία) και ένα ταξίδι μύθος. Ανήκω, λοιπόν, σε αυτούς που λαχταρούσαν με όλο τους το είναι να πάρουν τη μεγάλη απόφαση, αλλά για διάφορους λόγους δεν είχαν κατορθώσει να πραγματοποιήσουν το "όνειρο ζωής". Υπερβολή; Δεν ξέρω. Για τη μαμά μου σίγουρα το να πάει εκεί δεν ήταν στις άμεσες προτεραιότητες της, καθότι προτιμά τα ταξίδια έντονου πολιτισμικού ενδιαφέροντος (βλέπε Περού, Κίνα, Ινδία, Καμπότζη, Ιορδανία, Ρωσία, Κούβα κλπ). Για μια αληθινά afficionado των μητροπόλεων, ωστόσο, ήταν μια ικανοποίηση, μια κορύφωση, μια ολοκλήρωση. Κι ας μη ξεχνάμε πως είμαι και απελπιστικά κολλημένη με τον δυτικό τρόπο ζωής. Οπότε, βγαίνοντας από το terminal της Delta στο JFK κι αναπνέοντας τον νεο-υορκέζικο αέρα, απλά ένιωσα... ένα πολύ οικείο συναίσθημα... ένιωσα πως επιτέλους έφτασα εκεί που πραγματικά ανήκω.
Δεν ξέρω αν όλοι οι συνεπιβάτες της πτήσης προς NYC είχαν τον ίδιο εκνευρισμό, την ίδια ανυπομονησία με μένα κατά τη διάρκεια του εντεκάωρου ταξιδιού, εγώ πάντως δεν έκλεισα μάτι. Διάβασα με μανία και τους 3 ταξιδιωτικούς οδηγούς που είχα αγοράσει για την πόλη, είδα 4 ταινίες πρώτης προβολής και άκουγα στο i-phone ξανά και ξανά το ίδιο κομμάτι. Και όχι, δεν αναφέρομαι στον Frank, καλό κι άξιο παλλικάρι, αλλά κι η κουτσή- Μαρία αυτό το τραγούδι σκέφτεται όταν ο νους πάει στη Ν. Υόρκη. Εγώ, πάντα στην αντίδραση και την πρωτοτυπία (χα χα χα) άκουγα Alicia Keys - Empire State of Mind part 2.
Ό,τι κι αν πω, ό,τι κι αν γράψω εδώ, θα είναι λίγο και ποταπό για τον κόσμο, τα κτίρια, τα αξιοθέατα, την κίνηση, την αύρα της απόλυτης μεγαλούπολης. Κι αν δίνω την εντύπωση πως υπερβάλλω, δεν μπορώ να αντισταθώ όταν έζησα μια γεμάτη εβδομάδα στη γη της αφθονίας και της υπερβολής. Τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό, από τους ογκώδεις πανύψηλους ουρανοξύστες, τις ατελείωτες ουρές για τα πιο δημοφιλή μουσεία, το κυκλοφοριaκό κομφούζιο κατά τις ώρες αιχμής (δηλαδή 24/7), τα εξαντλημένα από μήνες εισιτήρια για τις παραστάσεις του Broadway, τις τεράστιες μερίδες φαγητού στα εστιατόρια, την υπερπροσφορά σε καταστήματα και μπουτίκ, την υπερπαραγωγή νέον στην Times Square, την ακρίβεια (παίδες, το ευρώ έχει πέσει, πάνε οι εποχές της ισοτιμίας 1:1,3), τα πλήθη (όλες τις φυλές του Ισραήλ), τους απίστευτα γρήγορους ρυθμούς ζωής. Ήταν η Αμερική του μπούγιου meets stylish Europe, αλλά και αυτό στον κύβο.
Προσπάθησα σα γνήσιος τουρίστας να προσεγγίσω με ευλάβεια όλα τα must αξιοθέατα και πιστεύω ότι κατάφερα να επισκεφτώ τα περισσότερα, έστω και περνώντας δια πυρός και σιδήρου. Τουλάχιστον, στο επόμενο ταξίδι (το οποίο υπόσχομαι θα πραγματοποιήσω άμεσα) δε θα καταναλώσω χρόνο στα βασικά και θα αναλωθώ σε πιο φευγάτες προτάσεις να περνάει κανείς το χρόνο του στη Ν. Υόρκη (να δω έναν αγώνα NBA στο Madisson Square Gardens, έναν αγώνα baseball στο Yankies Stadium, μια εκδρομή στο πολυτελές θέρετρο των Hamptons). Κατά τα άλλα, τα ποδαράκια μου βγάλανε κάλους από το περπάτημα (γιατί ας μην ξεχνάμε, πως ακόμα και φορώντας flat μπαλαρίνες για πιο ξεκούραστες βόλτες, η αποστροφή μου προς τις κάλτσες, έ, όσο να'ναι μια αρνητική επίπτωση την είχε στο δερματάκι) κι από την ορθοστασία. Χαλάλι. Βρέθηκα σε όλα τα μέρη που έχουμε δει στις ταινίες και τις αγαπημένες μας σειρές. Σαν παιδάκι έβγαλα επιφωνήματα χαράς και αγαλλίασης αντικρύζοντας όλα όσα έχω θαυμάσει μόνο από την τηλεόραση, το internet, τις καρτ-ποστάλ άλλων φίλων που προηγήθηκαν. Όλα ήταν όπως ακριβώς τα περίμενα, τόσο εντυπωσιακά κι αστραφτερά.
Συμβουλή προς ναυτιλομένους: μια βδομάδα δεν είναι αρκετή όταν πας για πρώτη φορά. Ειδικά όταν έχεις την ανυπομονησία να τα δεις και να τα κάνεις όλα. Στην ολιγοήμερη παραμονή μου στόχευσα για το maximum, προσπαθώντας να συνδυάσω τις απίστευτα μεγάλες αποστάσεις, ξυπνώντας όσο πιο νωρίς γινόταν για να προλάβω. Overdose... ξεπατώθηκα. Δεν παραπονιέμαι, άλλωστε πήγα προετοιμασμένη κι αποφασισμένη (τη μανούλα λυπάμαι που κάθε βράδυ γύρω στις 21.00 την είχε ακούσει dolby από την κούραση). Χωρίς τρέξιμο δεν υπάρχει περίπτωση να τα κάνεις όλα αυτά που κάναμε εμείς. Γιατί πέρα από τα αξιοθέατα, είχαμε και την απαίτηση να φάμε σε κυριλέ εστιατόρια (κάποια βραβευμένα, κάποια προτεινόμενα στο site του Secret New York, κάποια προτεινόμενα από φίλους) και ως γνωστόν το dining εκεί είναι state of the art. Επιπροσθέτως, θέλαμε να ακούσουμε και γνήσια νεο-υορκέζικη τζαζ. Και last but not least, θέλαμε και να διαπιστώσουμε και ιδίοις όμμασι την ξακουστή αγορά, με τα παραδοσιακά πολυκαταστήματα, τις downtown μπουτίκ, τα flea markets. Το shopping μπορεί να είναι ανεξάντλητο, ευτυχώς όμως θέτοντας το σε δεύτερη μοίρα, κερδίσαμε πολύτιμο χρόνο για όλα τα άλλα. Επομένως, καλό είναι ή να φροντίσει κανείς να παρατείνει τη διαμονή του για τουλάχιστον δέκα-δώδεκα μέρες, ή να κάνει πρόγραμμα και να έχει αποφασίσει εκ των προτέρων τι θα θυσιάσει. Προσωπικά, ανίκανη να κάνω σωστά κάτι από τις δυο επιλογές, επιφυλάσσομαι να επανέλθω συντόμως δριμύτερη για όλα τα υπόλοιπα. Εθελοντές για συνταξιδιώτες;