Sing with me

Οι παππούδες που ροκάρουν τελικά είναι πολύ δημοφιλείς στην Ελλάδα. Αν κρίνουμε από το χαμό στον Billy Idol και τους Aerosmith, αν αναλογιστούμε τι γίνεται κάθε φορά που μας επισκέπτονται οι Scorpions αλλά και το τι έπεται να γίνει στους πιο μεταλάδες Metallica/Slayer/Anthrax & σια, δε θέλει και πολύ να καταλάβεις που είμαστε πολύ ροκ λαός. Πάντως χθες βράδυ, παρά το γεγονός ότι το στάδιο Καραϊσκάκη δεν ήταν δα και κατάμεστο, είδα ετερόκλητο πλήθος και χάρηκα, γιατί τελικά η μουσική ενώνει τον κόσμο και γεφυρώνει πολλές διαφορές. Από κάτι τύπους με χαίτη, κολάν και αλυσίδες που μου φάνηκε πως πρέπει να βγήκαν από κάποιο χρονοντούλαπο τίγκα στη ναφθαλίνη, στις κυριούλες στην κερκίδα με τσαντούλα Luis Vuitton και μαλλί κομμωτηρίου, από το σαρανταπεντάρη γιάπη πατέρα που κουβάλησε μαζί το δεκάχρονο γιο του για το ξεκάρφωμα, σε κάτι ανήλικα που τα πιανε η κάμερα να χτυπιούνται και να τραγουδάνε γνωρίζοντας απ'έξω στίχους τραγουδιών που γράφτηκαν πριν ακόμα αυτά γεννηθούν (μην πω πριν καν γεννηθούν και οι γονείς τους).
Δεν ξέρω πόσα εισιτήρια δόθηκαν σε φάση τσαμπέ ή υπό μορφή πρόσκλησης από τους χορηγούς, πάντως στην κερκίδα των 70ευρώ που ήμουν εγώ, γινόταν το αδιαχώρητο. Αντίθετα, στα VIP, το 90% των θέσεων ήταν άδειες. Μπορεί να φταίει το απαράδεκτο ποσό των 200ευρώ που ζητούσε αρχικά ο Ντέμης, μπορεί το ότι οι εγχώριες σταρλέτες και οι λοιποί κοσμικοί μαϊντανοί δεν ενδιαφέρονταν να δώσουν το παρών και να φωτογραφηθούν στη συγκεκριμένη συναυλία, που να 'τρεχαν κιόλας με τόση κίνηση στην παραλιακή από τον Αστέρα μέχρι το Φάληρο.  Δεν ξέρω αν οι διοργανωτές έμειναν ευχαριστημένοι από τις πωλήσεις, όπως προανέφερα δε γινόταν και χαμός. Το παράδοξο είναι ότι ο κόσμος εξακολουθεί και διαθέτει χρήματα για συναυλίες, ακόμα και όταν κοστολογούνται υπέρογκα. Ευτυχώς που οι Έλληνες καλλιτέχνες είναι κομματάκι πιο συγκαταβατικοί και τη βγάζουν με 20ευρώ ενιαίο εισιτήριο, όπως στη συναυλία της Μόνικα και του Χατζηγιάννη. Γιατί ρε παιδιά, με έχει κουράσει αυτή η ταρίφα του 45. James, Gotan Project, Pink Martini, Cranberries, ό,τι πάρεις 45ευρώ. Δηλαδή, για ένα γεμάτο συναυλιακό καλοκαίρι θες τουλάχιστον 500 ευρώ για να πείς ότι είδες μερικά "καλά ονόματα". Και δε μιλάω καν για τo Rockwave ή τους U2, για τους οποίους αγοράσαμε εισιτήριο από τα πρόπερσυ...
Ευτυχώς ο καιρός είναι σύμμαχος για τα θεάματα στα γήπεδα και τα ανοικτά θέατρα, χθες πάντως είχε κι ένα δροσερό αγεράκι, ήταν πολύ super. Στης Rihana τη συναυλία νομίζω πρέπει να το'ριχνε το ψιλόβροχο, αλλά εντάξει η πιτσιρικαρία που είχε κατακλύσει το χώρο, δε νομίζω να είχε πτοηθεί ιδιαιτέρως. Πέρσυ, όμως, πολλά gigs είχανε γίνει σχεδόν Glastonbury, χρειαζόσουν κι ένα ζευγάρι wellington boots για τη λασπουριά. Και άντε, πες πως αν είσαι σε κάνα festival τύπου River Party στο Νεστόριο, κάτι πάει κι έρχεται, αλλά να είσαι στο Λυκαβητό και να έχουν ανοίξει οι κρουνοί και να μην έχεις πού να καλυφθείς, είναι όσο να΄ναι μεγάλη ήττα. Προς το παρόν, όμως οι καιρικές συνθήκες για όλα τα events έχουν αποδειχθεί ιδανικές, ας ελπίσουμε αυτή η νηνεμία να διατηρηθεί και τους επόμενους μήνες, γιατί έχουμε ακόμα πολύ "ψωμί" από εμφανίσεις (και από βεράντες και αυλές και ρουφ γκάρντενς ;-)) Και να μη ξεχνάμε πως έχει κι Επίδαυρο. Και 3 πανσέληνους να έπονται. Καλοκαιράαααακιιιιιιι... dream on, όπως είπε χθες κι ο κύριος Tyler... Φιλιά.

Στη βεράντα

Αν και χθες έκανε αφόρητη ζέστη όλη τη μέρα, το βραδάκι προσκεκλημένη σε φάση βεράντας πέρασα την ομορφότερη βραδυά, ξαπλωμένη νωχελικά σε έναν τεράστιο καναπέ, με φωτισμό μόνο από διακριτικά κεράκια ρεσώ, υπό τους ήχους του Εν Λευκώ, πίνοντας παγωμένο λευκό Άδολη Γης και ατενίζοντας τη θέα στο Γλυφαδιώτικο τοπίο. Κι ένα ανεπαίσθητο αεράκι ίσα ίσα να μην κολλάει στο δέρμα η ζέστη. Και καταπληκτικό delivery από του Vicenzo. Και στα απέναντι μπαλκόνια τηλεοράσεις να αναμεταδίδουν τον αγώνα της Βραζιλίας. Κι ας είχε και μερικά πεινασμένα κουνουπάκια. Κι ας χτύπησα ο Θεός ξέρει πού και πώς ακριβώς την παλάμη μου και κατάφερα να πρηστεί το μαξιλαράκι κάτω από τον αντίχειρα. Τελικά, και στην πόλη το καλοκαιράκι μπορεί να είναι αναπάντεχα ενδιαφέρον.
Δεν ξέρω, αλλά ειλικρινά χθες ένιωσα τη χαλάρωση που μόνο σε νησί νιώθεις. Αλλά όχι στο δικό μου νησί, γιατί εκεί θέλει προσπάθεια να καταφέρεις να χαλαρώσεις εν μέσω full day at the beach και έντονων νυχτερινών ακολασιών. Η χθεσινή κατάσταση μου θύμισε τις χαλαρές κι ανεπιτήδευτες νύχτες στην Αστυπάλαια, στη Φολέγανδρο, στα Κουφονήσια. Που σε νοιάζει μόνο η καλή παρέα, η μουσικούλα, το φεγγαράκι κι ένα παγωμένο  ποτό. Φορώντας μόνο ένα καφτάνι και τις σαγιονάρες, με ατημέλητο μαλλί και ίχνος από ψιμύθιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι στα νησιά βλέπεις ανεμπόδιστα  και τον έναστρο ουρανό, κάτι που είναι αδύνατον πλέον να κάνεις στην υπερβολικά φωταγωγημένη Αθήνα, πόσο μάλλον και χθες που κάτι συννεφάκια είχανε αγκαλιάσει το φεγγάρι, ίσως ήταν προμελητημένο έγκλημα για να μη φαίνεται τσουρούτικο το καψερό.
Σήμερα δεν μπορώ καν να συγκεντρωθώ στη δουλειά, λες και μου έχει καρφιτσωθεί η ιδέα να τα παρατήσω όλα τώρα, να πάω σπίτι να ρίξω 2-3 μαγιώ στη βαλίτσα, μια πετσέτα, γυαλί ηλίου, καπέλο, φορτιστή, αντιηλιακό και δυο φορέματα, να βάλω τα πεδιλάκια μου και να πάω απευθείας στον Πειραιά, να επιβιβαστώ στο πρώτο καράβι για κάνα νησί άγονης γραμμής και να μη γυρίσω μέχρι τον Σεπτέμβριο. Και για όλα φταίει η βεράντα. Είχε δίκιο ο ξάδερφος με τη συμμορία της δικής του βεράντας, ένα μπαλκόνι μπορεί να κάνει μεγάαααααλη ζημιά. Του δικού μου σπιτιού δεν είναι τόσο θελκτική η θέα, ούτε έχω καμιά μπαλκονάρα από εδώ μέχρι απέναντι, να μπορούσα τουλάχιστον να δημιουργήσω κι εγώ μια ψευδαίσθηση zen. Να βάλω τα όμορφα φανάρια που φλέρταρα στην γκαλερί στη Νάουσα, να πετάξω μερικές αιώρες, να τοποθετήσω και δυο τρεις γλαστρούλες με βασιλικό ή ελιά. Πιο εύκολο το σκηνικό με το πλοίο της γραμμής.  Και αν φτάσω βράδυ, να διακτινιστώ σε καμιά ταρατσούλα ή καμιά πεζούλα σε πλατεία, να χτυπήσω κάνα ρακόμελο και να χαλαρώσω...
Όνειρο θερινής νυκτός προς το παρόν. Τουμπεκί και συμβιβάσου κυρά μου με την ταράτσα του Ματαρόα αύριο βράδυ που κάνει super-duper party. Με coctail των 7 ευρώ, όπως μας τόνισε η φιλενάδα. (Περίεργο, εγώ πριν δυο βδομάδες τα πλήρωσα 12, έχει μήπως και κάνα happy hour και μου διαφεύγει;) Και την Παρασκευή στο πιο κυριλέ roof του Galaxy. Κι αν είμαι τυχερή, σε καμιά ανοικτή αυλή το Σάββατο. Εκτός κι αν κανείς άλλος με διαθέσιμο μπαλκόνι (που να φέρει τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις) φιλοτημηθεί να διοργανώσει καμιά soiree. Συμβιβαζόμαστε και με μουντιαλικές συνθήκες, όπερ σημαίνει πίτσες, μπύρες, παγωτά και μπάλα. Αν η βραδυά είναι όμορφη, ακόμα και το να βλέπεις αποβλακωμένη 22 άνδρες να ιδρώνουν κλοτσώντας το τόπι μπορεί να έχει κι αυτό τη χάρη του. Φιλιά.

Καλοκαιράκι στο νησί

Όταν δέκα μέρες νωρίτερα από την προγραμματισμένη ημερομηνία δεν μπορείς να βρεις εισιτήρια στο highspeed για το νησί, τότε είναι που πραγματικά συνειδητοποιείς πως μπήκαμε δυναμικά στο καλοκαιράκι. Εντάξει, είναι και ο Ιούνιος ο μήνας των γάμων (μη χέσω, τρομάρα τους, που μου μάθανε όλοι να παντρεύονται στα ξωκκλήσια) και όσο να'ναι ο μεγάλος αριθμός των καλεσμένων που συρρέουν δυσκολεύει τις πιθανότητες εύρεσης θέσης στο ταχύπλοο. Γιατί, όλοι φυσικά θέλουν να ταξιδέψουν με το γρήγορο και όχι με τον καρβουνιάρη. Δυο βδομάδες πριν πήγα να αγοράσω τα εισιτήρια και για την επιστροφή είχανε μείνει μόνο τα ακριβά της διακεκριμένης. Και ήταν και τα τελευταία, όπως αποδείκτηκε, καθότι ο ξάδερφος που αποπειράθηκε να κάνει κράτηση λίγες ώρες αργότερα πήρε τα τρία μου (μετά συγχωρήσεως) και αναγκάστηκαν να γυρίσουν με το μπλου.
Στο νησί είχε αρκετό κόσμο, ευτυχώς όχι τους Ούνους που μαζεύει Αυγουστιάτικα, αλλά τόσο όσο να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι σαν την καλαμιά στον κάμπο. Και ξαπλώστρες βρήκαμε εύκολα, και γρήγορα σέρβις είχαμε στα εστιατόρια, και πολύ φρέσκα θαλασσινά φάγαμε (δηλαδή οι καλεσμένοι μου) και πάρκιγκ πλησίον του λιμανιού χτυπήσαμε και όλα ήταν just. Μακάρι να ήταν έτσι όλο το χρόνο, δηλαδή μέτρια ροή από τουρίστες, υπηρεσίες επιπέδου και καλές τιμές. Γιατί, τον Αύγουστο κατ΄εξοχήν τα πληρώνεις όλα κερατιάτικα. Αν και βέβαια, ορισμένοι επιχειρηματίες δεν πτοούνται ούτε από κρίση, ούτε από χαμηλή περίοδο και έχουν πάντα κοπανημένες τις τιμές, μέχρι να αρχίσει κανείς να τους κοπανάει τους ίδιους. Αλλά, σε γενικές γραμμές διαπίστωσα μια εγκράτεια ή τουλάχιστον μια μεγάλη προθυμία να περιποιηθούν τον πελάτη, που αν μη τι άλλο δείχνει ότι έχουν μεγάλη πρεμούρα να τον κρατήσουν ικανοποιημένο και να τους ξανάρθει.
Το πουσουκου αποδείχτηκε μεγάλη επιτυχία. Περάσαμε πολύ καλά και κάναμε και πολύ ωραίο πρόγραμμα "περιηγήσεων". Ήταν κι ο καιρός πρίμα, οπότε ο συνδυασμός ήταν ιδανικός. Οι κύριοι αποδείκτηκαν πέραν του δεόντος τζέντλεμεν, διάθεση είχαμε καλή και παρά το ότι το Σάββατο που λυσσάξανε να είμαστε σε beach bar με γιγαντοοθόνη για να παρακολουθήσουν τον αγώνα της Εθνικής μας με την Κορέα και πήρανε την κρυάδα, η ομάδα δεν πτοήθηκε και έδωσε ρεσιτάλ στη διασκέδαση. Καφέδες, beach volley, strawberry caipiroska, ξεφύλισμα κουτσομπολίστικων περιοδικών (όλο το περίπτερο φέραμε στην παραλία), γαριδομακαρονάδες, λουκουμάδες, κανάτες με σφηνάκια, τρελλές αγορές υποδημάτων από το Angel's, γκαλερί τέχνης, τα κάναμε όλα. Μέχρι και που μας σύρανε τις πρώτες πρωινές ώρες ντόπιοι σε παρακμιακό ελληνάδικο στην Παροικιά, ονόματι Island, τίγκα στα ξέκωλα και τους μεθυσμένους. Απλά δεν υπήρχε αυτό το σκηνικό, χαρτοπετσέτες, γαρύφαλα και μικρόφωνο υπό τους ήχους τρελλών γαυγισμάτων (είχα να ζήσω τέτοιες επικές στιγμές από τα χρόνια της Ελπιάνας και του Κανελλά στην Αίγινα).
Σκέφτομαι, πάντως, πολύ σοβαρά να τα παρατήσω όλα εδώ και να επενδύσω κι εγώ στον τουρισμό. Όχι να γίνω μόνιμος τουρίστας καλέ, αλλά να συμβάλλω κι εγώ στην ανάπτυξη του νησιού. Δεν έχω προσδιορίσει ακόμα τον τρόπο, αλλά από ότι μου λένε στην ξενάγηση το'χω, στην οδήγηση το'χω (με ιδιαίτερη προσοχή στις λακκούβες, δε μου ξεφεύγει καμιά), στη μαγειρική το'χω, στην καθαριότητα σπιτιού το'χω, στην παρασκευή coctail το΄χω, αν χρειαστεί να δείρω κανέναν το'χω, συνεπώς οι επιλογές είναι ανεξάντλητες. Από το να κάθομαι να βαριέμαι τη ζωή μου στο καμίνι της Αθήνας, μήπως να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να την κάνω για κάτω; Με πιάνει η ψυχή μου κάθε Κυριακή μέσα στο πλοίο όταν αναλογίζομαι πόσο καλά πέρασα για ένα διήμερο και πρέπει δυστυχώς να γυρίσω στην καθημερινότητα. Το μόνο κακό είναι πως τους χειμώνες μάλλον θα πρέπει να μάθω καμιά άλλη τέχνη, να χτενίζω μαλλιά, να κάνω μανικιούρ, να κάνω ιδιαίτερα ξένων γλωσσών, γιατί από Οκτώβριο τουρισμός γιοκ και διασταυρώσεις με φανάρια δεν έχει στο νησί για να καθαρίζω παρμπρίζ. Αχχχχχ καλοκαιράκι... πόσο πιο απλά είναι τα πράγματα... μακάρι όλος ο χρόνος να ήταν ένας Ιούνης κι ένας Ιούλης... Φιλιά!

Η αξία μιας βδομαδιάτικης συνεύρεσης

Να βγαίνει κανείς τις καθημερινές πλέον θεωρείται πολυτέλεια. Και χρήματος αλλά και χρόνου. Άσε που δεν έχουν όλοι τις αντοχές του party animal, όπως με αποκαλούν πολλοί. Βέβαια, τις μεγαλύτερες αντοχές by far τις έχει η κολλητή, της βγάζω το καπέλο, αλλά  κι εγώ δεν πάω πίσω, και βάλε ότι εγώ εν αντιθέσει με εκείνη ... εργάζομαι. Η ουσία, όμως, είναι πως γενικά είναι δύσκολο να πείσεις ορισμένους να γίνουν συμμέτοχοι σε βραδυνές εξόδους (και όλα τα συνεπακόλουθα) μεσοβδόμαδα και ειδικά αν τους ζητάς να αλλάξουν και γεωγραφικό διαμέρισμα... Αυτός ο άτυπος κανόνας των Βορείων που θεωρούν το  Σύνταγμα ως τη συνοριακή γραμμή και των Νοτίων που πρέπει να κάνουν αίτηση για visa προκειμένου να ανηφορίσουν πέραν του Κολωνακίου διέπει κάθε απάντηση σε όποια πρόσκληση κι αν αποτείνω για μια Τριτιάτικη ή Τεταρτιάτικη βολτούλα. Και φυσικά εσχάτως ήρθε να προστεθεί και η (απόλυτα αποδεκτή και λογική) δικαιολογία της τιμής της βενζίνης. Πώς να κακοκαρδίσεις κάποιον που δε θέλει να οδηγήσει μέχρι τη Βάρκιζα, όταν κάτι τέτοιο συνεπάγεται με την κατανάλωση της μισής εβδομαδίαιας βενζίνης; Αν βάλουμε και την πρόσφατη αύξηση στις τιμές των αλκοολούχων ποτών, εύλογα κάποιοι έχουν μειώσει τον αριθμό των νυχτοπερπατημάτων τους στο ελάχιστο.
Βέβαια, όπως έχω γράψει κι άλλη φορά, υπάρχει και η κατηγορία ανθρώπων που δεν πτοείται με τίποτα, ούτε από την ακρίβεια, ούτε από τις αποστάσεις, ούτε από το πρωινό ξύπνημα. Και δεν είναι όλοι τους Κροίσοι, μην προτρέχετε να σχολιάσετε. Απλά, οι συγκεκριμένοι επιλέγουν να είναι "ζωντανοί", να αντιστέκονται σθεναρά στην ανία της καθημερινότητας, να κοινωνικοποιούνται. Δε λέω, καλός ο καναπές παρέα με τα κουτάκια της zero, αλλά πού και πού το να πας μέχρι την Αγ. Μαρίνα για ένα χαλαρό mojitaki πάνω στην άμμο, να βγεις στο σχεδόν νησιώτικο σκηνικό της Πανόρμου ή να κουσκουσάρεις χαλαρωμένος στην αγαπημένη σου αυλή, είναι ξέγνοιαστα κι ευχάριστα διαλείματα. Άσε που η έξοδος μια καθημερινή δεν ισούται υποχρεωτικά με επίσκεψη σε μπαρ. Μπορεί να είναι μια ταινία σε θερινό κινηματογράφο, ένα ανεπιτήδευτο ελαφρύ τσιμπολόγημα σε κάποιο αγαπημένο εστιατόριο,  μια φεγγαρόλουστη περατζάδα στον πλακοστρωμένο δρόμο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Και μεταξύ μας, αυτές οι μικρές χαρές είναι ανεκτίμητες, ειδικά όταν τις μοιράζεσαι με καλή παρέα. Όσο κουρασμένη και καταπονημένη να είμαι, πάντα θα έχω χρόνο και στάμινα για τέτοιες επιλογές.
Την περασμένη εβδομάδα ήμουν σχεδόν καθημερινά ένα κουρέλι, χωρίς να έχω κάνει και κάτι συνταρακτικό. Ωπ... ξέχασα, ναι, για όλα φταίει η Τρίτη. Που αποφασίσαμε με την κολλητή να πάμε για ένα ποτάκι στη Γλυφάδα, νωρίς και χωρίς πολλά πολλά. Προηγουμένως εγώ είχα επισκεφτεί τις φίλες μου τις μανούλες στην Αγ. Παρασκευή, αλλά είχα πάει από το απόγευμα, για να μπορέσω να δω και τα παιδάκια τους και για να πούμε και τα δικά μας πριν έρθουν οι σύζυγοι τους από τη δουλειά. Οπότε, μετά τα κουβαδάκια και τα ποδηλατάκια, διακτινίστηκα από τα βόρεια απευθείας στα νότια και γύρω στις 22.30 να'μαστε να παραγγέλνουμε το πρώτο μπουκαλάκι κρασί. Είχαμε προσκαλέσει και μερικούς φίλους, οπότε μέχρι τις 23.00 είχαμε γίνει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο σε μέγεθος παρεάκι και είχαμε δημιουργήσει τα "πηγαδάκια". Και το ένα μπουκαλάκι έγινε δύο και τα δύο γίνανε τρία. Και κάπου χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στα μπουζούκια, για το τέταρτο. Να θαυμάζουμε την κορμοστασιά της Θέλξης και να τσουγκρίζουμε ποτήρια κάθε πέντε λεπτά. Και να τρώμε στο κεφάλι τα γαρύφαλα μαζί με τα πανέρια. Και κάποια στιγμή ξημέρωσε και οι σερβιτόροι άρχισαν να σκουπίζουν το μαγαζί. Και κατέληξα να κοιμηθώ στις 06.30, για δύο ωρίτσες και να συρθώ με πολύ κόπο μέχρι το γραφείο. Είχαμε βγει νομίζω για ένα χαλαρό, ε;
Δεν πτοήθηκα, πάντως. Ότι εξαντλήθηκα, εξαντλήθηκα. Ωστόσο κατάφερα να πάω στο μάθημα της yoga την Τετάρτη, βγήκα για ένα apple martini στο Balth και μερικά καλαμάκια στο Καλαμάκι Κολωνάκι την Πέμπτη, πήγα στα μαγαζιά την Παρασκευή, έκανα sight seeing στο κέντρο με τη Lulu και τον άνδρα της όλο το Σάββατο, πετάχτηκα μέχρι το beauty lounge της αδερφής μου για μια περμανάντ στις βλεφαρίδες, είδα το Prince of Persia στο σινεμά και την Κυριακή χτύπησα και μια μονοήμερη στο Ναύπλιο. Και όλα αυτά αγόγγυστα και με μεγάλο κέφι. Αλλά, ότι το βράδυ της Κυριακής ένιωθα ψιλορετάλι, το ένιωθα, το ομολογώ.  Όμως, πόσο κόσμο είδα όλη την εβδομάδα, με πόσους αντάλλαξα όμορφες κουβεντούλες, πόσα αγαπημένα μέρη επισκέφτηκα, πόσες λατρεμένες συνήθειες επανέλαβα, πόσες εκπλήξεις με περίμεναν. Δε θα 'ταν κρίμα να τα είχα χάσει όλα αυτά αν παραδινόμουν στην κούραση, αν ενέδιδα στην κατά τα άλλα θελκτική θαλπωρή του σπιτιού μου; Άσε που ο συνδυασμός pampers, γαρύφαλλου, σουβλακίου, spa, Ακροπόλεως και Ακροναυπλίας ήταν αν μη τι άλλο σουρεάλ. Και στη ζωή πέρα από τις σταθερές αξίες, χρειαζόμαστε και το εξωπραγματικό... για να θυμόμαστε πως υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα πέρα από το γραφείο και το τηλεκοντρόλ. Φιλιά

Έλα να πάμε στο νησί

Η σεζόν άρχισε, και όχι δεν αναφέρομαι στις εκπτώσεις, αυτές αργούν πολύ ακόμα. Αναφέρομαι στην έναρξη των προγραμματισμένων καθόδων στο νησί. Που φέτος έχω σκοπό να τις ανάγω σε κάθοδο των μυρίων. Κοινώς όσοι πιστοί προσέλθετε, ή καλύτερα, όσοι πιστοί σπεύσατε να κάνετε κράτηση. Εγώ πάντως κατέβηκα το Σουκου (και όχι πουσουκου) και πέρασα σούπερ. Αποδείχθηκε περίτρανα πως είναι η πιο ενδεδειγμένη επιλογή για μπάνιο, αφού όλοι όσοι έμειναν Αθήνα ταλαιπωρήθηκαν τα μάλα στην κίνηση για να πάνε στα Λεγραινά ή να βρουν ξαπλώστρα στον πηγμένο Αστέρα. Εγώ, κυρία, το Σάββατο έκανα μπάνιο στη σχεδόν άδεια Χρυσή Ακτή και την Κυριακή άραξα στην πιο κοσμοπολίτικη Σάντα Μαρία. Δεν υπάρχει σύγκριση, νομίζω, οι δικές μου βουτιές στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου με τα μπάνια του λαού στη Βουλιαγμένη. Βέβαια, και τι να κάνει ο κόσμος... Έχω ξαναγράψει αναφορικά και θα το επαναλάβω: δεν ξέρω τι να κάνει και πόσο μάλιστα τώρα με την οικονομική κρίση, αλλά εφόσον έχω τη δυνατότητα προσωπικά θα επιλέξω να μην ταλαιπωρηθώ. Νησάκιιιιιιιιιιιιι...
Ήταν πάντως μια εμπειρία, καθώς το αποφάσισα τελευταία στιγμή και προκειμένου να μη στενοχωρήσω και τις φιλενάδες που θέλανε Παρασκευιάτικη έξοδο στο full moon party του Galaxy, έφυγα Σάββατο με το πρωινό highspeed. Και δε με χάλασε καθόλου, γιατί και το ποτάκι μου ήπια στο πιο όμορφο roof garden της Αθήνας αλλά και λίγες ώρες αργότερα ανέπνεα καθαρό αέρα και λιαζόμουν κάτω από τον Παριανό ήλιο. Ηρεμία στο νησί. Δεν είχε πολύ κόσμο, είχε όσο έπρεπε για να μην αισθάνεσαι την ερημιά του χειμώνα και όσο χρειάζεται για να γεμίζει το μάτι σου με φάτσες και παραστάσεις. Ούτως ή άλλως, κι από άποψη υποδομής δεν ήταν όλα έτοιμα, τα περισσότερα μαγαζιά τώρα ολοκληρώνουν τις εργασίες για να κάνουν opening μέσα στον Ιούνη. Οι σταθερές αξίες φυσικά ήταν ήδη απίκω. Απλά, άλλη εικόνα δείχνει το παλιό λιμάνι της Νάουσας όταν όλα τα τραπέζια των γνωστών και μη εξαιρετέων μεζεδοπωλείων είναι γεμάτα και άλλη όταν βλέπεις τους μαγαζάτορες σχεδόν να σε παρακαλάνε (όπως οι τσολιάδες στα Βλάχικα της Βάρης) να τους προτιμήσεις.
Δεν έκανα καθόλου nightlife, μπορώ να πω πως η βραδυνή διασκέδαση μου εξαντλήθηκε παρακολουθώντας λίγο το διαγωνισμό της Eurovision. Αλλά, όταν είσαι σχεδόν άυπνος, είσαι όλη μέρα στο πόδι και ο ήλιος από πάνω σου είναι ντάλα, όταν χτυπάς μετά κι ένα καραφάκι ούζο στο φαγητό και καταλήγεις σπίτι με ένα εγκαυματάκι στο πόδι έτσι για να γιορτάσεις πανηγυρικά την παρθενική σου ηλιοθεραπεία, ε νομίζω πως το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να σε πάρει ο ύπνος με το λαπιτόπι στα πόδια και τον Αλκαίο μόλις να έχει ολοκληρώσει τα βουκολικά ώπα ώπα του. Οι καναπέδες του σπιτού μας είναι ούτως ή άλλως πολύ χουχουλιάρικοι και προσφέρονται για τέτοιες καταστάσεις, άσε που όταν ξυπνάς εκεί και αντικρύζεις τη θέα της Αντιπάρου (αφού την έχουμε, να μην την εξυμνήσουμε τη θέα) και συνειδητοποιείς πού είσαι, όσο και να έχεις πιαστεί από τη φάση σαλιγγάρι, λες χαλάλι.
Πάντως, σε απάντηση όσων με ρωτάνε αν δε βαριέμαι να πηγαίνω συνέχεια στο ίδιο μέρος και να κάνω συνέχεια τα ίδια πράγματα, αντιπαρέρχομαι με το επιχείρημα πως κάθε φορά είναι διαφορετική. Κάθε φορά είναι διαφορετικά μαγική. Και φυσικά μεγάλο (το μεγαλύτερο) ρόλο παίζει πάντα η παρέα. Έχω φιλοξενήσει πολύ κόσμο, αρκετές φορές και άτομα εντελώς ετερόκλητα κάνοντας τη συμβίωση ολίγον τι περιπετειώδη, αλλά όταν το natural vocation μου είναι να εκτελώ χρέη οικοδέσποινας, ειλικρινά δεν έχω καλύτερο. Είναι priceless, άλλωστε το'παμε: το σπίτι αγοράστηκε για να το χαιρόμαστε οικογενειακώς με τους φίλους μας. Και όπως οι φιλοξενούμενοι μου είναι διαφορετικοί χαρακτήρες κι έχουν καθένας εντελώς ξεχωριστά ενδιαφέροντα, έτσι ξεχωριστές είναι και οι βόλτες, οι παραλίες, τα μαγαζιά, τα μπαράκια. Δόξα το θεό, το νησί μπορεί να ικανοποήσει όλα τα γούστα, ακόμα και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Οι συνδυασμοί που μπορεί να κάνει κανείς είναι ανεξάντλητοι και η ανία γίνεται εντελώς άγνωστη λέξη.
Γι'αυτό, λοιπόν, αποτείνω ανοικτή πρόσκληση σε όσους δεν είχα μέχρι στιγμή την τιμή να ξεναγήσω στο νησί μου αλλά και σε όσους έχουν ήδη έρθει κι έχουν ωστόσο τη θέληση ή την ανάγκη να το ξαναδούν. Άλλωστε, με τα νέα οικονομικά δεδομένα, θεωρώ πως δεν είναι και λίγο να σου δίνεται η δυνατότητα δωρεάν διαμονής. Για τους υπόλοιπους που επιμένουν να μας σνομπάρουν (νησί και υπογράφουσα) έχω σαρκαστικά να δηλώσω πως έχει ο καιρός γυρίσματα και κάποια στιγμή θα με παρακαλάτε αλλά θα είμαστε fully booked. Φιλιά!