Στα μαγευτικά τραγικά Σύβοτα

Άκουγα για τα Σύβοτα (αυτά της Θεσπρωτίας, όχι εκείνα της Λευκάδας), είχα δει και μερικά ντοκυμαντέρ τύπου Μάγιας Τσόκλη, τα γκούγκλαρα και λίγο πριν πάρω την απόφαση να τα επισκευτώ και το τόλμησα. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Το να πώ ότι ήταν χάλια θα είναι επιεικές. Το να πω ότι ήταν ελεεινά, θα περιγράφει κάπως (ελάχιστα) την κατάσταση. Το να φωνάξω, όμως, ότι ήταν εμετός νομίζω ότι "φωτογραφίζει" καλύτερα τα συναισθήματα με που με πλημμύρισαν με το που έφτασα στην καταπληκτική αυτή κωμόπολη. Κι απορώ, δηλαδή, με τον υπόλοιπο κόσμο.  Δηλαδή, τι σκατά τους άρεσε στη μπουρτσοβλαχιά και την αθλιότητα. Ποια "γαλάζια λίμνη" και ποια παραδεισένια ομορφιά αντικρύζουν σε αυτό το μέρος ειλικρινά αδυνατώ να εντοπίσω. Κι εξηγούμαι:
Περίοδος: τρεις μέρες μετά το Δεκαπενταύγουστο. Προφανώς, το peak της σεζόν για το εν λόγω θέρετρο. Όπερ σημαίνει μαζεμένη η σάρα και η μάρα. Ο κάθε κατακαημένος είχε επιλέξει τα Σύβοτα για τα μπάνια του λαού. Και τι λαός, ένας κι ένας διαλεχτοί: Ιταλοί μπατιροτουρίστες, Αλβαναριό σε όλο του το μεγαλείο κι από ελληνικό στοιχείο ό,τι σε πιο basse classe οικογένεια κουβαδάκι-ταπεράκι. Α και κάτι τελειωμένα ζευγαράκια της Αγίας Βλαχο-Παρασκευής που είχαν καταφτάσει προφανώς από τα βουνά και τα λαγκάδια στα οποία διαμένουν το υπόλοιπο του έτους. Κι ανάμεσα τους εγώ. Εντάξει, δεν προσποιούμαι την κόμισα (όπως με αποκαλούν ειρωνικά ορισμένοι) αλλά χειρότερο κόσμο δεν έχω δει ποτέ και πουθενά. Ήταν κάτι σαν Φαληράκι Ρόδου meets Μάλλια και Χερσόνησο, ανατολικό μπλοκ meets τουρκομπαρόκ. Yikes.
Περιττό να πω πως η απόφαση να μην παραμείνουμε στην περιοχή παρά μόνο όσο θεωρείται απολύτως αναγκαίο πάρθηκε από τα πρώτα μέτρα που διέσχισε το αμάξι μπαίνοντας στην πόλη. Και μόνο η άναρχη δόμηση και τα εντελώς κακόγουστα rooms to let που αποτελούσαν το 90% των κτιρίων, και μόνο τα άπειρα τουριστικά καταστήματα με γελοία σουβενίρ και λοιπές κιτσάτες επιλογές (μαγιώ μπικίνι Luis Vuitton Μόνο 20 ευρώ, τσάντα θαλάσσης Burberry Μόνο 15 ευρώ, καπελάκι τζόκεϋ Ralph Lauren Μόνο 10 ευρώ - οι γνωστοί οίκοι θα τρίβανε τα μάτια τους με τέτοιες λουσάτες και σικ βιτρίνες) και να μη μιλήσω για τις ταβέρνες κλασσικές τουριστοπαγίδες (τα προσφέρουν όλα από αστακομακαρονάδα μέχρι pizza σε ξυλόφουρνο, κι από μανιτάρια πλευρώτους σε μουσακά και κοκορέτσι - όλα η ίδια ταβέρνα, μη γελιέστε, δεν αναφερόμουν σε διαφορετικά εστιατόρια) ήταν αρκετά για να μας πείσουν πως η διανυκτέρευση μας προμηνυόταν τουλάχιστον μια εμπειρία επική. Και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν για εκείνη τη μέρα τα Σύβοτα είχαν 100% πληρότητα και (εξ)αναγκαστήκαμε να μείνουμε σε μια τρώγλη για την οποία πληρώσαμε 100 ευρώ. (?).
Το καλύτερο φυσικά σας το φύλαγα για το τέλος: οι ξακουστές παραλίες με τα γάργαρα, καταπράσινα και πεντακάθαρα νερά ΜΥΘΟΣ. Παραλίες υπάρχουν άπειρες. Τις γυρίσαμε όλες, τόσο αυτές που πας μόνο με πλωτό μέσο όσο και αυτές που ήταν προσβάσιμες με το αυτοκίνητο. Το να πω ότι επικρατούσε "της Βουλιαγμένης" θα ήταν άδικο και λίγο. Όλες ανεξαιρέτως ήταν μικρές χαβούζες και μόνο η λαχτάρα να γίνω άμεσα μάνα θα μπορούσε να με πείσει να κολυμπήσω σε αυτά τα νερά. Γιατί ένα παιδί από τα τόσα κωλοβακτηρίδια σίγουρα το έπιανες. Sorry, αγάπες μου, όσο άδικη να είναι η σύγκριση με την καταπληκτική θάλασσα του Αιγαίου (και δη των Κυκλάδων) δε δίνω στα Σύβοτα κανένα απολύτως ελαφρυντικό. Καμία αμμουδιά της προκοπής, μπιτσόμπαρα περιοπής, ορδές από εκδρομικά καϊκια από την Κέρκυρα (τίγκα στους προαναφερόμενους τουρίστ μενιδιάτ) και πολλές, μα πολλές επιπλέουσες κηλίδες baby oil.  Και σε όσους προσπαθήσουν να διασκεδάσουν την κατάσταση λέγοντας πως φταίει ο Αύγουστος, έχω να πω πως δυστυχώς δεν έχω το προνόμιο να πηγαίνω διακοπές το Γενάρη που τότε ενδεχομένως να μην έχει πολυκοσμία και βρωμιά. Αν εσείς μπορείτε, φυσικά και να πάτε. Να περάσετε καλά κι εγώ νονά στο "αγνώστου πατρός".

Κυκλάδες δεν είναι μόνο η Μύκονος

Δίπλα από τη Μύκονο, σε απόσταση αναπνοής από το πιο κοσμοπολίτικο νησί του Αιγαίου, βρίσκονται δυο άλλα νησιά τα οποία δε χαίρουν της ίδιας επισκεψιμότητας, γιατί απλούστατα δεν είναι κατοικήσιμα. Πρόκειται για τη γνωστή σε όλους Δήλο και για την άγνωστη στους περισσότερους Ρήνεια. Και δε μιλάμε για καμιά βραχονησίδα του ενός τετραγωνικού, ανοίχτε το google maps να καταλάβετε τα μεγέθη. Μιλάμε για νησιά πιο μεγάλα από το hip Κουφονήσι και την εσχάτως ιδιαίτερα δημοφιλή Σχοινούσα Είναι λοιπόν δυο πανέμορφα νησιά, όχι γιατί έχουν καμιά καταπράσινη βλάστηση ή τίποτα μαγευτικά τοπία, αλλά προσφέρουν πεντακάθαρα και καταγάλανα νερά για κολύμπι και ιδανικά σημεία για ψάρεμα. Βέβαια, όλα αυτά μόνο αν η πρόσβαση γίνει με κάποιο σκάφος, είτε φουσκωτό ή ιστιοπλοϊκό είτε με κάποιο εκδρομικό καραβάκι από τη Μύκονο ή την Παροναξία.
Η Δήλος πόλος έλξης για τους τουρίστες που αρέσκονται στους αρχαιολογικούς χώρους είναι από μόνη της θεσμός. Την είχα επισκεφτεί και παιδί μαζί με τους γονείς μου, θυμόμουν αρκετά πράγματα, κυρίως τα περίφημα λιοντάρια, αλλά ομολογώ πως φέτος την απόλαυσα σε όλο της το μεγαλείο. Παραμείναμε στο νησί κάτι παραπάνω από τρεις ώρες, όσες δηλαδή προτείνουν και οι φύλακες προκειμένου να δεις όλους τους χώρους και το μουσείο. Δεν το συζητώ, η εμπειρία ήταν μοναδική. Βέβαια, πρέπει οπωσδήποτε να φτάσεις όσο νωρίτερα γίνεται, γιατί μετά τις 10.00 ο ήλιος είναι ντάλα και η ζέστη αφόρητη, το καπέλο και το παγωμώνο νερό επιτακτικά εφόδια. Α, και τα αθλητικά παπούτσια, γιατί έχει πολύ περπάτημα και πολύ ανάβαση, ειδικά αν θες να προσεγγίσεις κάποια ιερά που είναι πάνω σε υψώματα και ένα λόφο του οποίου τα λαξεμένα σκαλιά θυμίζουν πολύ Μάτσου Πίτσου (εντάξει, μικροσκοπικής εμβέλειας, δεν κάνω σύγκριση με ένα από τα θαύματα του κόσμου). Αξίζει να τον ανεβείτε, καθότι η θέα από την κορφή είναι απίστευτη και γιατί όλοι οι προηγούμενοι επισκέπτες έχουν δημιουργήσει μια ασυνήθιστη τάση: να δημιουργούν πυργάκια στοιβάζοντας πετρούλες τη μία πάνω στην άλλη. Όλη η κορφή είναι γεμάτη από αυτά τα "μνημεία" λες και ο καθένας που βρέθηκε εκεί πάνω να θέλει να δηλώσει πως "ήταν κι αυτός εκεί".
Έχω να πω πως οι υπάλληλοι της αρχαιολογικής υπηρεσίας που βρίσκονται στο νησί είναι πολύ ευγενικοί και πρόθυμοι να δώσουν οδηγίες και εξηγήσεις. Οι εγκαταστάσεις είναι σε καλό επίπεδο και μάλιστα το κυλικείο, ίσως θέλοντας να κλέψει κάτι από τη δόξα του Νέου Μουσείου της Ακροπόλεως, προσφέρει πολύ καλά σνακ και ολόφρεσκες φρουτοσαλάτες σε μια περιποιημένη και καθαρή βεράντα, με γλαστρούλες, διακοσμητικά καλάθια με πορτοκάλια και υπό τους ήχους lounge μουσικής. Κι απο κάτω θέα-πιάτο όλος ο αρχαιολογικός χώρος. Αισθάνεσαι πως δεν είσαι στην taliban Ελλάδα, αλλά κάπου προσεγμένα. Κι εκεί έρχεται η απορία: γιατί οι μόνοι Έλληνες επισκέπτες είμασταν εμείς; Τα εκδρομικά από τα γύρω νησιά έφταναν το ένα μετά το άλλο, κατάμεστα στους Αμερικανούς και τους Λατίνους τουρίστες. Σε κάποια ερείπια επικρατούσε συνωστισμός για να βγουν φωτογραφίες και οι ξεναγοί φωνάζαν για να ακουστούν. Αλλά κανείς Έλληνας. Κρίμα, πραγματικά κρίμα. Προφανώς η Ψαρού και τα Ματογιάννια είναι τα μόνα αξιοθέατα που έλκουν το λαό μας. Για αυτό και είμαστε τριτοκοσμικοί, γιατί η παιδεία μας και τα ενδιαφέροντα μας εξαντλούνται στο περιεχόμενο των ειδήσεων του star channel.
Για τη Ρήνεια, δε θέλω να πω πολλά. Όχι βέβαια γιατί δεν είναι όμορφη, αλλά γιατί ίσως θέλω να διατηρήσω επτασφράγιστο το μυστικό που μοιράζονται μόνο οι σκαφάτοι. Εντάξει, ας το πάρει το ποτάμι: έχει ένα δυο κολπίσκους που είναι απλά μαγεία. Απίστευτο χρώμα και διαύγεια τα νερά, τίγκα στα ψαράκια, καθαρή σπυρωτή άμμος και η απόλυτη ηρεμία. Οι ιδανικές συνθήκες για ελεύθερη κατασκήνωση, χαλάρωση και επαφή με τη φύση. Όταν φυσικά δε συρρέουν ορδές από tender μεγάλων θαλαμηγών και δεν κάνουν απόβαση στην παραλία γόνοι Αραβικών πριγκηπάτων με τους ακόλουθους τους και την προίκα τους από ξαπλώστρες, κουβαδάκια, μπρατσάκια, καλάθια πικ νικ και τα σκατόπαιδα τους πάνω στα jetski. Ευτυχώς, όμως, όλοι αυτοί την πολύ ησυχία την βαριούνται και ξεκουμπίζονται γρήγορα για πάνε Μύκονο σε πιο celebrity καταστάσεις. Και μας άφησαν ελεύθερη τη γωνιά, σε μας και δυο ιστιοπλοϊκά. Προσωπικά έκανα την πρώτη μου απόπειρα ελεύθερου camping για ένα βράδυ, όπως επίσης και λίγο snorkeling. Priceless εμπειρία, οι διαθέτοντες βάρκα ή δίπλωμα ιστιοπλοίας σπεύσατε, απλά δε σας λέω ποιος κόλπος ακριβώς. Κάντε τον κόπο να κάνετε το γύρο και των 2 νησιών να τον ανακαλύψετε. Είναι κρίμα αυτές τις ομορφιές να τις χαίρονται μόνο οι ξένοι. Εμπρός!

Γενέθλια στο νησί των ανέμων

Πάει πάνω από χρόνος που έγραψα την ανάρτηση με το παράπονο για τα γενέθλια και τη γιορτή μου που συχνά περνούσαν απαρατήρητα. Για φέτος δεν μπορώ να γρινιάξω, ούτε καν να υπαινιχθώ πως δε με θυμήθηκαν οι φίλοι και οι γνωστοί. Είπαμε, το facebook (is) connecting people. Βροχή, λοιπόν, οι ευχές και τα μηνύματα στον "τοίχο" μου. Οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι επικοινώνησαν τηλεφωνικά, όσοι βέβαια τα κατάφεραν να με βρουν. Όχι, δεν έκανα τη δύσκολη αγνοώντας τις κλήσεις τους, απλά σχεδόν όλη την Κυριακή ήμουν εν πλω καθοδόν για το νησί. Και λέγοντας εν πλω, εννοώ κυριολεκτικά ήμουν στην πάλη με τα κύματα, καθότι δεν ήταν κι ο ιδανικός καιρός να βγεις με φουσκωτό και να έχεις βάλει πλώρη το Αιγαίο. Κι επειδή ένα δυνατό αγέρι, μια δροσούλα, ένα spray μας κάλυπτε σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, το αϊφόνι ήταν ερμητικά αποθηκευμένο σε μέρος στεγανό και αναγκαστικά off reach. Οπότε, άμα τη άφιξη στο νησί, επιδόθηκα στην επανάκκληση των καλούντων, αν και ίσως κάποιους να μην πρόλαβα. Ειλικρινά, δεν το έκανα σκόπιμα.
Κάπου εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω πως αναφερόμενη στο νησί, δεν εννοώ την Πάρο. Η αλήθεια είναι πως σαλπάροντας από την Ανάβυσσο, ο "καπετάνιος" με ενημέρωσε πως πρώτος σταθμός μας θα ήταν η Ρήνεια για μπάνιο και μετά θα πιάναμε Πάρο. Στη διαδρομή, όμως, και διαπιστώνοντας πως ο καιρός δεν ήταν ακριβώς και με το μέρος μας, ανακαστήκαμε να κάνουμε μια στάση σε ένα γραφικό λιμανάκι της Σύρου που λέγεται Αχλάδι, να πάρουμε μια ανάσα από το πολύ σκαμπανέβασμα και να τσιμπήσουμε το κατιτίς στο ταβερνάκι. Κι εκεί μου φανερώθηκε η έκπληξη: επόμενο λιμάνι η Μύκονος, το απόλυτο νησιιιιιιιιιιι για να γιορτάσω τα γενέθλια μου in absolute style και καταπώς αρμόζει σε μια jetsetter σαν του λόγου μου. Hurrayyyyyy!!!! Mykonoooosssssss, here comes the birthday girl!
Ομολογουμένως τα πιο διαφορετικά γενέθλια ever. Ένας διήμερος επετειακός εορτασμός, που αν και δεν είχα κοντά τις κολλητές μου, ήταν ξεχωριστά για άλλο λόγο. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό μαζί μου ήταν a special someone... Οπότε, δόθηκε μια διαφορετική νότα, τουλάχιστον την πρώτη βραδυά παραμονής στο νησί, γιατί την επόμενη έγιναν όλα τα έκτροπα αυτά για τα οποία είναι δημοφιλής η Μύκονος. Τούρτα δεν έπαιξε, ούτως ή άλλως χρόνια τώρα τα είχα καταργήσει αυτά τα πανηγυράκια, δε μου αρέσει εκεί στα club να έχουμε πιαστικά πιατάκια,κουταλάκια, κεριά και πασαλείματα, άσε που τις περισσότερες φορές οι καλεσμένοι ούτε καν τρώνε το γλυκό και πάει η τούρτα υπέρ πίστεως, τσάμπα τα 25-30ευρώ που έχει πάει πλέον το κιλό. Φέτος, έσβησα ένα και μοναδικό κεράκι πάνω σε ένα τοσοδούλι μπολάκι με cheesecake, έτσι για το καλό. Μπας και καταφέρναμε να κάνουμε δηλαδή το μαγαζάτορα να φιλοτιμηθεί και να κεράσει και κάνα digestif. Το αστείο της όλης φάσης ήταν ότι φάγαμε σε ένα εστιατόριο που όλοι οι θαμώνες ήταν gay ζευγάρια που κρατούσαν χεράκια και αγκαλιάζονταν και προφανώς αντί για γενέθλια εκείνοι γιόρταζαν τον έρωτα τους. Ο διπλανός μου μάλιστα με το πόδι του έτριβε ναζιάρικα το  (ενδεχομένως) πόδι του συντρόφου του κάτω από το τραπέζι. Εμετός.
Επειδή η πρώτη μέρα ήταν κουραστική και μετά το φαγητό μετά βίας καταφέραμε να συρθούμε μέχρι το δωμάτιο, κρεπάλες και 3ενύχτια δεν έλαβαν χώρα. Την επόμενη μέρα, όμως, βιώσαμε full Mykonos fun και birthday bash volume 2. Μπάνιο στο Καλό Λιβάδι δίπλα στους celebrities, μοχιτάκι στην παραλία, φαγητό στο Sol y Mar (πεντανόστιμο pata negra, κοινώς μαύρο ιβηρικό χοιρινό), πολύ ποτό, πολλά σφηνάκια και υποβρύχια (με μαρτίνι φυσικά), χορός και μετά η φωκίτσα να κάνει οχτάρια και να ρίχνει ζεϊμπεκιές από τη ζάλη. Classic stuff, δηλαδή. Πότε γύρισα στο δωμάτιο, πότε σωριάστηκα και πότε πήγε η ώρα τρεις τα ξημερώματα για να ντύνομαι εκ νέου για το δεύτερο γύρο, ούτε που το κατάλαβα. Αλλά, μόνο εγώ θα μπορούσα να το κάνω, να βγω δηλαδή για ποτό στις 4 παρά. Και φυσικά να έχω στάμινα να πάω σε όλα: caprice, Rock, guzel. Παρεπιπτόντως, to μυκονιάτικο rockάκι είναι πανάθλιο, χρειάζεσαι τουλάχιστον αναπνευστήρα για να επιβιώσεις μέσα στον αποπνικτικό θολωτό τάφο, μόνο έξω παλεύεται η κατάσταση, αλλά ακόμα και στο πλακόστρωτο επικρατούσε το αδιαχώρητο.  Πάντως του δώσαμε και κατάλαβε, το ξημέρωμα μας βρήκε στα τρεπεζάκια έξω από το guzel δίπλα από την playmate Θάνου, τον ξεφωνημένο Σιανίδη και τον παραγωγό/προγαγωγό Μαλέλη. Μεγάααααλες στιγμές δηλαδή.
Όλες οι σταθερές αξίες πάντως ήταν στο νησί. Οι γνωστοί άγνωστοι σκαφάτοι, οι σταρλέτες, οι μόδιστροι, οι μοντέλες, οι κραγμένες, τα ψώνια, οι Αλβανοί τουρίστες και ... ο συνήθης ύποπτος το εφουλίνι. Και όλα τα must see, must do έγιναν κατά το δοκούν. Ναι ναι.. ακόμα και το shopping. Γιατί ας μην ξεχνιόμαστε, Μύκονος χωρίς σουλάτσο πάνω κάτω στις μπουτίκ στα Ματογιάννια ίσον τίποτα. Πάντως, πρέπει να παραδεχτώ πως για το πρώτο πενθήμερο του Αυγούστου, εγώ προσωπικά δεν αισθάνθηκα την κοσμοπλημμύρα που είθισται να επικρατεί. Σίγουρα, το νησί είχε κόσμο, αλλά να μη μιλάμε και για πληρότητα 100% που άκουσα μετά στις ειδήσεις. Καμία σχέση. Βέβαια καμία σχέση και τα περί οικονομικής κρίσης. Για πολλοστή φορά επιβεβαίωσα πως αυτοί που έχουν να χαλάσουν λεφτά δεν πτοούνται ουδόλως. Όπως δεν πτοούνται και οι επιχειρηματίες που αξιώνουν φαγητό των 70ευρώ το πιάτο, 15ευρώ το coctail και 15 ευρώ το σετ με τις ξαπλώστρες. Είπαμε, σταθερές αξίες. Αλλά κι από την άλλη, Μύκονος είναι αυτή, δε λένε πως τα μεταξωτά βρακιά θένε κι επιδέξιους κώλους; Άμα κυρά μου θες γενέθλια με χλίδα και θεαθήναι, σκάσε και πλέρωνε. Φιλιά!