Μαμόθρεφτη κοινωνία

Χθες είδα τον Κυνόδοντα, με μεγάλη καθυστέρηση το ομολογώ, αλλά πού να βρεθεί χρόνος να κάτσεις με την ησυχία σου σπίτι να δεις μια ταινία της προκοπής. Η ταινία ήρθε καπάκι σε μια συζήτηση που είχα προσφάτως για τους μπούληδες και τα μαμόθρεφτα, που κατακλύζουν την κοινωνία μας. Πέρα από το ότι είναι ταινία εντελώς κουκουρούκου και γυρισμένη με έναν περίεργο τρόπο (πολλά out of focus καρέ), μου φάνηκε πολύ to the point, γιατί αντικατοπτρίζει πολύ πετυχημένα την ελληνική οικογένεια, που πλέον κακά τα ψέματα έχει φτάσει σε σημείο αυτισμού, με την υπερπροστασία, την υπερβολή, την κατρακύλα, την κατάντια. Ακούγομαι αυστηρή ε; Πώς να μην είμαι, ρε παιδιά, όταν ο μισός κόσμος γύρω μου είναι πάνω από 30χρονών και μένουν ακόμα με τη μανούλα και τον πατερούλη, έχουν βρει τη βολή τους και δεν τους νοιάζει να αυτονομηθούν, να φύγουν από το καβούκι, να φάνε τα σκατά στη μάπα (από το να τρώνε γονείς στη μάπα, καλύτερα τα σκατά) ή τέλοσπαντων να ζήσουν.
Δηλαδή, έλεος, με τους 30something που προτιμάνε το καθεστώς ελέγχου, επιβολής όρων, προγράμματος, συνηθειών από το να είναι ανεξάρτητοι, να έχουν το χώρο τους, να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε γουστάρουν, να τρώνε ό,τι θέλουνε, να αφήνουνε όλα τα φώτα ανοιχτά, να πετάνε τα ρούχα τους στο πάτωμα, να μην πλένουν ποτέ τα πιάτα, να φέρνουν σπίτι όσες γκόμενες θέλουν, να κάνουν πάρτυ, να κλειδαμπαρώνονται στην ησυχία τους, να ορίζουν βρε αδερφέ τη ζωή τους. Θέλουνε τη μανούλα να τους πλένει, να τους καθαρίζει, να τους ταϊζει, να τους φιλάει το βράδυ στο μέτωπο πριν πάνε για ύπνο, τον πατερούλη να τους πληρώνει όλα τα πάγια έξοδα (ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνα, κοινόχρηστα, σούπερμάρκετ) κι εκείνοι απλά να μην κουνάνε το δαχτυλάκι τους. Α και φυσικά, το μισθό τους τους να τον δίνου τον μισό στη δόση του πανάκριβου αυτοκινήτου (εμ βέβαια, άμα έχεις τα πάντα πληρωμένα από γονείς, είναι δυνατόν να μη σου περισσεύουν λεφτά για Porsche;) και τον άλλο μισό στην καλοπέραση, ρούχα, τσιγάρα, καφέδες, ξύδια.
Σόρρυ, αλλά δε θα πάρω. Και προφανώς δε θα πάρουν ούτε κι αυτοί, γιατί μόνο εξηγείται το γεγονός ότι έχει γεμίσει ο τόπος με ευθυνόφοβους, με ανίκανους να σταθούν στα πόδια τους και με εντελώς κότες. Γιατί, όταν έχουν καλομάθει στη μασημένη τροφή γιατί να μπούνε σε ταλαιπωρίες και περιπέτειες; Γι' αυτό κι έχουμε πήξει στους αναποφάσιστους και σε ανθρώπους που δεν κάνουν βήμα μπροστά αν δεν τους κρατάει η μανούλα από το χέρι. Και για αυτό οι περισσότερες γυναίκες παραπονιούνται ότι οι άνδρες δε θέλουν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Μωρέ χαζοί είναι, να φύγουν από τα έτοιμα και να πάνε να βάζουν από την τσέπη τους; Κάτσε εσύ κυρά μου να περιμένεις πότε ο άλλος θα καταφέρει να ενηλικιωθεί (πνευματικά, οικονομικά) για να σε αποκαταστήσει και προς το παρόν συμβιβάσου με ξεπέτες τα Σαββατοκύριακα στο εξοχικό.  Λεφτά υπάρχουν μόνο για να σε πάει σινεμά, άντε και στα μεγάλα κέφια να σε βγάλει έξω για φαγητό (στα πολύ μεγάλα κέφια ή άν έχει πάρει καμιά προαγωγή).
Εντάξει, θα μου πεις είναι η κρίση τώρα, τα πάντα στοιχίζουν, πού να φύγει ο άλλος από την οικογενειακή εστία, να βρίσκει διαμέρισμα, να το χρυσοπληρώνει, να έχει έξοδα, εφορίες, ίκα, σύκα.
Εδώ λέει ακόμα και κόσμος που έμενε μόνος γυρίζει σιγά σιγά στο πατρικό για να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές δυσχέρειες. Δικαιολογίες. Αν πραγματικά θες να είσαι ανεξάρτητος αλλά να γλιτώσεις λεφτά υπάρχει τρόπος, νοίκιασε φτηνότερο διαμέρισμα, πάρε αμάξι με μικρότερες δόσεις, βγάλε κάρτα πολλαπλών διαδρομών στα ΜΜΜ, κόψε το delivery, τα ουίσκια, το κάπνισμα. Αλλά, είμαι πεποισμένη, το θέμα δεν είναι τα λεφτά. Το θέμα είναι να μην κουράζονται, να μην καταβάλλουν τον ελάχιστο κόπο, να κάνουν τα πάντα στις πλάτες των γονιών. Γι'αυτό και δεν κόβουν τον ομφάλιο λώρο. Και καταντάνε φλώροι, μπούληδες και μαμάκηδες (άνδρες-γυναίκες, το ξεκαθαρίζω). Γιατί το να βγάλουν τον δεξί κυνόδοντα και να μπορέσουν να περάσουν το φράχτη θέλει ΜΟΝΟ κότσια και δυστυχώς δεν τα'χουν.Φιλιά.

Θέμα timing

Από μικρή είχα αντιμετωπίσει κι εγώ κάμποσες φορές το εξής πρόβλημα: γνώριζα τη μια μέρα ένα αγόρι και την επόμενη μέρα μου άρεσε τρελλά ο κολλητός του. Ο οποίος πάντα θα ήταν κοιτάζετε και μην αγγίζετε, πάντα θα ήταν πιο συναρπαστικός, πιο ενδιαφέρων, πιο sexy, πιο αστείος, αλλά θα ήταν απαγορευμένος καρπός. Κι εννοείται, πως η ζωή το 'φερνε έτσι ώστε ο κολλητός να γουστάρει κι αυτός, να φλερτάρει διακριτικά και να πετάει σε σένα τη μπάλα να κάνεις παιχνίδι, γιατί αυτός κωλυόταν από την αδελφική αλληλεγγύη. Το πόσες φορές έφτασα να σκέφτομαι "fuck πόσο κακό timing έχουμε εμείς οι δύο" δεν περιγράφεται. Αντιστοίχως, μου έχει τύχει να μου την πέσουν στεγνά τύποι οι οποίοι μόλις έχουν αρχίσει να βγαίνουν με δική μου κολλητή και να μου λένε την ατάκα "γιατί να μη γνωρίσω εσένα πρώτη;" Εντάξει, το ερώτημα είναι ρητορικό, αν ήταν όλοι να γνωρίζαμε με τη μια τον έρωτα της ζωής μας και να κάναμε αμέσως κλικ, μάλλον τα πράγματα θα ήταν πολύ βαρετά.
Και προς τι η πρεμούρα με τους ανεκπλήρωτους έρωτες, θα μου πεις... Έτυχε χθες να πέσει το μάτι μου πάνω σε ένα κείμενο από άλλη blogger που βρέθηκε να αναρωτιέται γιατί πάντα αισθάνεται πως θέλει να είναι με το εκάστοτε αγόρι της κολλητής της, και βάλε πως η κολλητή της τους άλλαζε τους άνδρες σαν τα πουκάμισα. Εντάξει, είμαι σίγουρη πως ορισμένοι θα σκέφτονται πόσο pathetic στάση ζωής είναι αυτή και πόσο loser είναι η κοπέλα. Ένδεχομένως κι εγώ να σκεφτόμουν έτσι και να έλεγα πως είναι μια από τις ανθρώπινες αδυναμίες να επωφθαλμιούμε πράγματα που δεν είναι δικά μας. Το θέμα όμως στην προκειμένη δεν είναι ότι η τύπισα το έκανε από ζήλεια ή από φθόνο, ή τελοσπάντων από κάποια κατινίστικη διάθεση να φάει τον άνδρα της αλληνής, απλά της συνέβαινε συχνά να νιώθει φοβερή έλξη και συν ότι τις περισσότερες φορές έβρισκε και ανταπόκριση. (στο σημείο αυτό, να βάλω μια σημείωση να πω στην κοπελιά να στείλει μήνυμα στο Μίλα μου βρώμικα της Κοντοβά).
Προσωπικά δε μου έχει τύχει ανάλογη περίπτωση, ίσως επειδή είμαι εγωίστρια, ίσως επειδή θέλω τα δικά μου να είναι μόνο δικά μου και να μη μοιράζομαι, ίσως επειδή οι γονείς μου με έχουν μάθει να μη ζηλεύω τίποτα από τους γύρω μου και να κάνω τα κουμάντα μου να έχω τις δικές μου επιτυχίες, ίσως επειδή πολύ απλά ξενερώνω όταν στο παιχνίδι εμπλέκεται κι άλλη γυναίκα. Δεν ξέρω, δεν έχω ποτέ μα ποτέ αισθανθεί έλξη για γκόμενο φίλης μου, αδερφής μου, ξαδέρφης, συναδέρφου.  Όλοι τους μπαίνουν αυτομάτως σε status brotherhood, μην πω έως και πλήρους αδιαφορίας. Ακόμα και σε φάση μέσα σε μπαρ να έρθει τύπος να μιλήσει πρώτα στην επίσης single κολλητή μου, γυρνάω πλάτη και τους αφήνω στην ευχή του Θεού, και τίποτα να μη γίνει ανάμεσα τους ποτέ, ο εν λόγω κατατάσσεται στην κατηγορία "δεν ασχολούμαι".
Το αντίθετο όμως σκηνικό, όπως προανέφερα κι εγώ το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές. Κι εκεί τα πράγματα είναι ζόρικα. Και αν είσαι ήδη με τον έναν και μετά γυαλίσεις του κολλητού, όλα είναι straightforward, το κάνεις γαργάρα, το πνίγεις εντελώς, του κάνεις και του αλλουνού την ξήγα να μη σε ξεσηκώνει κι από μακριά κι αγαπημένοι. Γιατί, εντάξει είπαμε, την πουτάνα πολύ αγάπησαν, τη μοιχαλίδα όμως ουδείς. Αν είσαι σε σχέση και είσαι σοβαρή, πολύ απλά δεν πρέπει να σε απασχολεί τίποτα και κανείς άλλος πέραν από το αμόρε σου. Αλλιώς είσαι για τον πούτσο και ως τέτοια θα σε αντιμετωπίσουν όλοι. Όταν όμως δεν είσαι με κανέναν τους και πολύ απλά τους γνωρίζεις με διαφορά φάσεως, αλλά το δέκα το καλό είναι αυτός που ήρθε δεύτερος, εκεί είναι τα βάζεις με την τύχη σου. Να μου πεις, η ζωή είναι μικρή και εμπόδια στην ευτυχία σου δεν πρέπει να βάζεις κι από μόνος σου.  Να τα γράψεις λοιπόν στα παπάρια σου και να διαλέξεις το πεπρωμένο σου. Κι αν ο πρώτος στενοχωρηθεί... tough luck, κερδίζει ο καλύτερος, όχι ο γρηγορότερος. Η μήπως η ευθιξία και η συνέπεια πρέπει να μας κρατάνε δέσμιους, και για να μην έχεις ενοχές απέναντι στον πρώτο, να διαλέξεις αυτόν και να στείλεις αδιάβαστο το "πακέτο"; Κόλλησες τώρα ε; Προσωπικά, επιλέγω (κι έχω όντως επιλέξει στο παρελθόν) την αποχή. Σηκώνομαι και φεύγω και δεν κάνω χωριό με κανέναν. Γιατί, αν τελικά ενδώσεις στο δίλημμα και καταλήξεις με κάποιον από τους δυο, μια ζωή θα αναρωτιέσαι αν διάλεξες τον σωστό. Ελπίζω καλή μου, να σε κάλυψα. Φιλιά.

Βαφτίζεται ο δούλος του Θεού

Οι επετειακοί εορτασμοί έλαβαν τέλος την Κυριακή 07 του μηνός. Άντε, καιρός τους ήταν, γιατί μας βγήκε και ολίγον τι χρυσό αυτό το Σαββατοκύριακο. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά χορέψαμε, την ψήφο μας τη ρίξαμε, νονά εγίναμε και πνευματικό φως μεταδώσαμε. Πόσο άλλο να αντέξω η γυναίκα. Νομίζω έπαθα overdose κοινωνικότητας και χρειάζομαι επειγόντως ένα spiritual retreat. Γιατί, ο ύπνος δεν είναι αρκετός, το δοκίμασα την Κυριακή το βράδυ που έπεσα ξερή από τις 21.30, αλλά και πάλι ξύπνησα χθες νιώθοντας τόσο κουρασμένη, τόσο ταλαίπωρη, που τρόμαξα όταν είδα και τη μάπα μου στον καθρέπτη. Καμία σχέση με τη φάτσα του Σαββάτου, με την τεχνητή λάμψη που είχε προσδώσει το μακιγιάζ που επιμελήθηκε η babyjinx και τη χορηγία της colgate που έκανε το στόμα μου να πάθει αγκύλωση από τα χαμόγελα έμπροσθεν του φωτογραφικού φακού. Τα μπράτσα μου πονούσαν λες και έκανα άρση βαρών, τα ποδαράκια ήταν ελαφρώς ταλαιπωρημένα από τα καινούρια παπούτσια και το στομάχι μου υπενθύμιζε εντόνως ότι δεν αντέχει άλλη κατανάλωση αλκοόλ.
Η εμπειρία ήταν μοναδική, τουλάχιστον για μένα, που έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί με προσήλωση κι ευλάβεια (τρομάρα μου) την κατήχηση και τη θεία λειτουργία. Ποιος θα το λεγε, εγώ η πλέον αθεόφοβη κι ασεβής θα καθόμουν ήρεμη και λουφαγμένη, να δηλώνω πως αποτάσσομαι το Σατανά και πως συντάσσομαι με το έργο και το λόγο του Θεού. Φωτιά να με κάψει. Ακόμα κι ο κουμπάρος με κοιτούσε έκπληκτος, σου λέει, πάει, τη χάσαμε την κουμπάρα, την έχει ακούσει dolby από τα λιβάνια και τα θυμιατά. Και βάλε, ότι παράλληλα κρατούσα στην αγκαλιά μου το Θοδωρούλη, ο οποίος είχε μια μανία με το σκουλαρίκι μου και το τραβούσε με λύσσα, να μου ξεριζώσει το αυτί και να το βάλει στο στόμα του. Τι είναι κι αυτό με τα παιδάκια, που όλα θέλουν να τα φάνε. Σε ανύποπτη φάση που τον είχε ο μπαμπάς του αγκαλιά, άρπαξε το μαρτυρικό από το πέτο και πήγε να το καταπιεί όλο, μαζί με την καρφίτσα. Καλά που' χα το νου μου και έδρασα ακαριαία, αλλιώς θα 'χαμε δράματα. Συν ότι τραβούσε το μικρόφωνο από τον ιερέα, συν του ότι την ώρα που διάβαζα το Πιστεύω μου τραβούσε το βιβλίο (λες να ξερε κάτι το μωρό, του στυλ ρε νονά άσε τα ψόφια αφού ΔΕΝ πιστεύεις).
Μετά το μυστήριο, τις καθιερωμένες πόζες για τους φωτογράφους, τις χαιρετούρες και την ευχή που άκουσα τουλάχιστον επί 100 φορές ("άντε, τώρα και στη βάφτιση του δικού σου μωρού" - στην οποία φυσικά απήντησα άλλες τόσες φορές "ότι με τον Κρίνο δε συλλαμβάνουν οι γυναίκες") μαζευτήκαμε σε ένα πολύ όμορφο και καλαίσθητο χώρο να γιορτάσουμε και τα πρώτα γενέθλια του bebe. 'Ηταν τελικά ένα party εντελώς παιδική χαρά, καθώς επί μιάμισι ώρα ο βαριεστημένος dj έπαιζε όλο το playlist από τα Ζουζούνια, τους Mazoo and the Zoo, τα Παπάκια και τα χιτάκια της Πολυξένης. Με έκπληξη διαπίστωσα πως ακόμα και ο κολλητός μου τα ήξερε όλα τα τραγουδάκια. Τι να πω, το πολύ Star - Alter βλάπτει σοβαρά την υγεία. Κάθε ροτόντα κι από ένα καροτσάκι με μωρό, η animatrice είχε μαζέψει γύρω της τουλάχιστον 15 πεντάχρονα, παντού πεταμένες πιπίλες και στα τραπέζια κι από ένα μπιμπερό ή ένα βαζάκι με φρουτόκρεμα. Δεν ξέρω, αλλά για τις τέσσερις ώρες της δεξίωσης αισθάνθηκα σαν εξωγήινος. Και νομίζω και οι δικοί μου, που ήταν το μόνο τραπέζι καλεσμένων χωρίς μωρό.
Άρχισα να κατεβάζω τα κρασιά και τις σαμπάνιες με το κιλό, κάτι σαν τη Julia Roberts στο γάμο του καλύτερου της φίλου. Η κατάσταση σήκωνε πολύ αλκοόλ. Τόσο, ώστε να μου δώσει και το κουράγιο να σύρω και το χορό, σε μια φάση που η μουσική έκανε ένα διάλειμμα από τα ζωάκια, την αλφάβητο και τα μπεμπεκίσματα. Ο dj συνενοημένος, έριξε έναν Πάριο, ε και όσο να΄ναι τιμής ένεκεν, βγήκε από μέσα μου η νησιώτικη περηφάνεια, μου δώσανε και μια μαντίλα... Yeehaaaa. Αλλά ώς εκεί, μην ξανοιγόμαστε. Μέχρι ενός σημείου τα καραγκιοζιλίκια. Για μεγαλύτερη διάρκεια στο show μου, χρειάζεται πολύ παραπάνω προσπάθεια. Την οποία κατέβαλλα πολύ αργότερα, αλλά καμία σχέση με τη βάφτιση. Ναι, γιατί η μέρα μπορεί να ήταν αφιερωμένη στο βαφτησιμιό, αλλά ήθελε κι η νονά λίγο κανάκεμα. Και τι καλύτερο, από το να πάρω σβάρνα τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας, να πάρω τις απαραίτητες δόσεις μου από Γιαννάκη Περιπατητή και να κλείσω πανηγυρικά τη μέρα πίνοντας το τελευταίο στον Αντωνάκη. Εμ πώς, ή γιορτάζουμε ή κολλάμε μπρίκια. Και μετά, να νιώθω επειγόντως την ανάγκη να εγκλειστώ για μια βδομάδα στο The Priory. Άξιαααααα

The final countdown

Παραμονή της βάφτισης και όλα φαίνεται να έχουν τακτοποιηθεί. Ρούχα & παπούτσια μωρού: check, λαμπάδα, κουτί & παρελκόμενα: check, πιστοποιητικό ορθόδοξης πίστης από ΚΕΠ: check, φόρεμα και δωδεκάποντα peeptoe νονάς: check, εργασίες beauté νονάς (κομμωτήριο, manicure, pedicure, waxing, lashes): check, RSVP προσκεκλημένων: check. Μένει σήμερα να βάλω μπαταρία στο baume, να παραλάβω την καπαρντίνα από το καθαριστήριο και να αγοράσω ένα μπουκάλι Άλτις. Και μετά να γυρίσω σπίτι και να σωριαστώ μέχρι αύριο το πρωί, γιατί είμαι ήδη ρετάλι. Δηλαδή, να μου το'λεγε κάποιος ότι το να βαφτίσω ένα παιδάκι θα ήτο τόσο ψυχοφθόρο, πραγματικά θα είχα αναθεωρήσει και δε θα απέτεινα προσφορές δεξιά κι αριστερά. Εντάξει, πολύς κόσμος τα περνάει αψήφιστα όλα αυτά και δεν τους αδικώ, μακάρι να ήμουν less of a perfectionist. Και ναι, παραδέχομαι πως δεν είναι και κάνα γεγονός άξιον να ασχολούμαστε 24/7. Απλά, είμαι εκ φύσεως αγχώδης, γι'αυτό και τα είδα κωλυόμενα.
Καταρχάς, να ομολογήσω πως μερίδιο στην ευθύνη έχω κι εγώ που μόνη μου έκανα τα εύκολα δύσκολα. Θα μπορούσα εξ αρχής να έχω ακολουθήσει την πεπατημένη πολλών κουμπάρων που λένε στους γονείς διαλέχτε εσείς τα πάντα κι εγώ απλά θα φέρω το πορτοφόλι. Οι περισσότεροι άνδρες φίλοι μου έτσι κάνανε, είπανε στη μάνα του εκάστοτε μωρού να "κλείσει" εκείνη τα βαπτιστικά και τα διάφορα και να τους πει το ποσόν να το καταθέσουν στο λογαριασμό. Εντάξει, αυτό μου κάνει λίγο ψυχρό και λίγο κονσερβοποιημένο. Εγώ αφενός έχω στυλιστικές ανησυχίες κι από την άλλη θεωρώ πως χάνεις το νόημα με το είσαι απλά χορηγός της εκδήλωσης. Συνεπώς, λούστηκα συνειδητά το μανίκι της αναζήτησης σταυρού, ρούχων, παπουτσιών, λαμπάδας. Κι εκεί που όλοι λέγανε πως το μόνο εύκολο είναι να μπεις σε ένα Lapin, να διαλέξεις ένα πακετάκι, να πληρώσεις και να φύγεις, εγώ είχα άλλη άποψη. Κι εκεί άρχισαν τα πανηγύρια.
Από την αρχή ήξερα πως δεν ήθελα να αγοράσω στο παιδί κουστουμάκι και να το ντύσουμε σαν κουμπαράκι, ούτε είμαι fan της παραδοσιακής ναυτικής στολής, γιατί το μυστήριο δεν είναι καρναβάλι. Δε μου αρέσουν τα σατέν, τα γυαλιστερά και γενικά τα κουμπαρέξ ρούχα σε κανέναν άνδρα, πόσο μάλλον να τα αγοράσω για τον καινούριο άνδρα της ζωής μου. Ήθελα, λοιπόν, κάτι πιο casual, κάτι που ενδεχομένως το παιδάκι να ξαναφορέσει για κάνα 2-3 μήνες ακόμα και να γίνει τουλάχιστον μια απόσβεση στην επένδυση. Θα είμαι ανειλικρινής αν πω πως οι κουμπάροι μου ενστερνίστηκαν με χαρά τη δική μου κουλαμάρα, αλλά το έκαναν γαργάρα. Τιμής ένεκεν, όμως, έκανα την πρώτη έρευνα αγοράς μαζί με τη μαμά του μωρού, τουλάχιστον να δούμε αν τα γούστα μας στο ύφος πάνε πακέτο. Πήραμε σβάρνα όλα τα καταστήματα με παιδικά ρούχα, καταλήξαμε σε ένα συγκεκριμένο στυλ και φτάσαμε κοντά στο να διαλέξουμε ένα τυποποιημένο συνολάκι. Η μαμά έμεινε με την εντύπωση ότι το θέμα έκλεισε, κι εγώ έκανα του κεφαλιού μου, άρχισα την αναζήτηση για mix and match κατάσταση. Που εν τέλει, μου κόστισε τα διπλάσια.
Το πόσο έτρεξα, το πόσα χιλιόμετρα διένυσα, το πόσα λεφτά χάλασα σε πάρκιγκ πηγαίνοντας από Golden Hall - Γλυφάδα κι από Κολωνάκι - Πειραιά δεν περιγράφεται. Το πόσα τηλέφωνα για να μου βρουν το συγκεκριμένο πουκαμισάκι στο νούμερο του παιδιού από άλλο κατάστημα, το πόσες φορές να πάω  σε όλες τις Καλογήρου να βρω το παπουτσάκι που είχα ήδη εντοπίσει σε κάποιο site και το πόσες ώρες πέρασα στον υπολογιστή για να βρω από πού θα αγοράσω online ένα γαμημένο jockey καπελάκι, εντάξει, δικό μου να 'ταν το μωρό, δε θα 'χα ασχοληθεί περισσότερο. Ας μη μιλήσω για το κοσμηματοπωλείο, που από το καλοκαίρι είχα ξεκινήσει την έρευνα αγοράς για το σταυρό, που ρε πούστη μου, πιο περιττή αηδία για αγοράκι δεν πρέπει να υπάρχει, δηλαδή ποιος άνδρας φοράει τη σήμερον ημέρα το βαπτιστικό του σταυρό, να κάνω εμετό τώρα. Οπότε, κι εκεί όφειλα να κάνω έξυπνη αγορά, να είναι κάτι απλό και unisex που στο μέλλον να μπορεί να το φορέσει η κουμπάρα, μην πάνε και τσάμπα τα λεφτά.
Να μη μιλήσω και για το παραεμπόριο των βαπτιστικών ειδών. Που είναι κάποιες παραδόσεις, την τύχη μου μέσα, που πρέπει λέει να τις τιμάς και σε βάζουν σε ένα λούκι και πρέπει να τα ακολουθείς. Αυτό με τα λαδόπανα, τα κεράκια, τα σαπουνάκια, τα μπουκαλάκια, τα εσωρουχάκια, τα μαρτυρικά, δηλαδή, έλεος, μια βιομηχανία στημένη. Λεφτά να έχεις να χαλάς για πράγματα που η χρήση τους είναι μόνο στιγμιαία και μετά θα αποθηκευτούν ως κειμήλια και θα σκονίζονται στην αποθήκη. Πανάκριβα κι εντελώς ανούσια. Πετσέτα, πετσετάκι, σεντόνι και κουραφέξαλα. Και κάθε πράγμα να ανεβάζει το λογαριασμό ανά 100 ευρώ, γιατί τα έχουν κάνει όλα ταρίφα. Να σου λέει μαρτυρικό που κάνει 2,5ευρώ το καθένα κι εσύ να υπολογίζεις 150 καλεσμένους και να λες δεν τα πίνω 2 μπουκαλάκια στον Αντωνάκη ρε πούστη μου τα 380ευρώ!!! Και το αποκορύφωμα είναι να σε κάνουν σώνει και καλά να δώσεις και θέμα στη βάφτιση, κοινώς να παίρνεις σεταρισμένα πράγματα με χαρακτήρες disney, πρίγκηπες, καραβάκια, αρκουδάκια κι αυτοκινητάκια. Η ιδέα μου είναι ή έχουμε χάσει εντελώς το νοήμα πίσω από το μυστήριο...
Δεν ξέρω, ίσως από την υπερβολική προσπάθεια να παραμείνω πιστή στην κοσμοθεωρία μου που λέει Less is More, κατέληξα να ταλαιπωρηθώ περισσότερο. Γιατί το απλό τελικά αποδείχτηκε πιο ακριβό. Δεν υπήρχαν λιτά πράγματα και όλα έπρεπε να γίνουν ειδικές παραγγελίες για να είναι όσο λιγότερο επιτηδευμένα. Εκεί που όλος ο κόσμος πάει για το μπούγιο, την υπερπαραγωγή, εγώ ήθελα να δώσω δωρικό ρυθμό. Τώρα, αν το τελικό αποτέλεσμα θα είναι και του γούστου των κουμπάρων, θα δείξει σε λιγότερο από 24ώρες. Ο γέγονε, γέγονε. Στην τελική, όπως μου είπε σε ανύποπτη φάση η μαμά, έχουν και το δεύτερο μωράκι να βγάλουν τα απωθημένα τους σε στυλιστικές επιλογές, μπορεί η επόμενη νονά να είναι πιο ανοιχτόμυαλη ή τέλοσπαντων οπαδός του mainstream burberry. Ο φασολάκος πάντως ξέμεινε με την τρελοκαμπέρω νονά φώκια... Ας προσέχαμε!!!

Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό...

Όταν πρωτάκουσα τον τίτλο της καινούριας ταινίας του Woody Alen κάποια στιγμή το καλοκαίρι, σκέφτηκα πως κάποιος πολύ απλά μου κάνει φάρσα, γνωρίζοντας τα βίτσια μου και τις εμμονές που με διέπουν αναλογικά με το αντίθετο φύλο. Χα, όμως δεν ήταν πλακίτσα από τους κολλητούς. Ήταν όντως το νέο πόνημα του κοντούλη, κομπλεξικού, αγάμητου, διοπτροφόρου, υστερικού ΝεοΥορκέζου Εβραίου. Προφανώς έχουν κι άλλοι τα ίδια κολλήματα μαζί μου. Αλλά ότι ήταν φάρσα, ήταν και μάλιστα από αυτές που τις βρίσκεις τόσο κρύες και τόσο παγερά αδιάφορες. Ο Αλεν, απλά πρέπει μια φορά στα 2 χρόνια να βγάζει κι από μια ταινία και εμείς να πληρώνουμε ένα σωρό λεφτά να βλέπουμε τις μανίες του.
Μεγάλη μάπα το καρπούζι. Κι όχι επειδή ο τίτλος ήταν ειρωνικός και εν τέλει άφησε όλο το γυναικείο πληθυσμό απογοητευμένο (άλλωστε, ποιος από το cast θα μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα για πρώτο μπόι, ο Antonio ή μήπως ο Josh? Σιγά, τέτοιους "ψηλούς" να φάνε κι οι κότες.) Η ταινία ήταν αλληγορική, δηλαδή όταν καταφεύγεις σε καφετζούδες, ερμηνευτές ταρώ και νεκρομάντες, εννοείται πως το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο, ως γνήσιοι τσαρλατάνοι θα σου πούνε τα ίδια που λένε σε όλους και θα είναι ακριβώς αυτά που έχεις ανάγκη να ακούσεις. Όπως, όλες οι κυρίες που λένε τον καφέ πάντα βλέπουν ένα μεγάλο Κ στα τοιχώματα του φλυτζανιού, ένα κρεββάτι κι ένα στεφάνι και πάντα βλέπουν ΄"λεφτά να έρχονται προς το μέρος σου", έτσι κι ο πρωταγωνιστής ειρωνικά είπε στην πεθερά του ότι προφανώς το μέντιουμ της προέβλεψε έναν αψηλό ομορφάντρα να βρίσκεται στο διάβα της. Είναι ο ιππότης στο άσπρο άλογο, ο φάντης μπαστούνι, ο δίμετρος κούκλος που λίγο πολύ σε όλες τις απελπισμένες γυναίκες έχουν τάξει οι μάγισες και οι χαρτούδες πως γνωρίσουν, γιατί ακόμα δεν έχει εμφανιστεί το καλό το πράμα. Give us a break, δηλαδή τι παπαριές ... Για αυτό και ήταν μια ταινία της οποίας το story ήταν παντελώς ανιαρό κι ατελέσφορο, όπως λέει κι η κολλητή.
Να μου πεις, τι πήρε ο άνθρωπος και πραγματεύτηκε στο σενάριο, την ανάγκη του καθενός μας να πιστέψει σε κάτι, όσο παράλογο κι εξωπραγματικό κι είναι, την προσπάθεια του καθενός να πιαστεί από κάπου και να μπορέσει να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις που τον καταβάλλουν. Λίγο πολύ, όλοι στη ζωή μας έχουμε καλλιεργήσει όνειρα και ελπίδες εντελώς μάταια και εκ των προοιμίου καταδικασμένα να μη συμβούν ποτέ. Όπως το να κερδίσουμε το λόττο, να αδυνατήσουμε μέσα σε μια μέρα, να αποκτήσουμε six pack στον ύπνο μας, να γνωρίσουμε τον mr. perfect ψωνίζοντας μαρούλια στο super market. Και ο mr. perfect να είναι ψηλός, όμορφος, καλλίγραμος, καλλιεργημένος, πύραυλος στο sex, οικονομικά ευκατάστατος και έτοιμος να κάνει οικογένεια. Είναι αυτό που λέμε, πώς το θες; Dream on...
Aλλά επειδή το να ονειρεύεσαι είναι τσάμπα και δεν ενοχλεί κανέναν (μόνο εσένα τον ίδιο αφήνει πάντα απαρηγόρητο όσο δε σου κάθεται το γαμημένο λότο κι ο φωτογενής πολίστας), καθένας έχει δικαίωμα στην ονειροπόληση, καθένας έχει το απυρόβλητο να φτιάξει έναν μαγικό κόσμο, ένα κάστρο όλο δικό του (όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος). Και πιάνεις ρετιρέ στον πιο ψηλό του πύργο, αγναντεύεις ατέρμονα μέσα από την πολεμίστρα και περιμένεις στωικά ωσάν δεύτερη Ραπουνζέλ να έρθει να σε σώσει το ψηλό μελαχρινό αγόρι.  Κι άμα έρθει ποτέ, εμένα σφύρα μου. Γκρίζα θα γίνουν τα μαλλιά... Εγώ μια φορά ξέρω γιατί καθυστερεί ο δικός μου πρίγκηπας: ψάχνει να βρει πάρκιγκ έξω από τα Gap για να αγοράσει σωστό βρακί. Για τους δικούς σας, αγνοείται η τύχη τους. Φιλιά.