Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Χιόνια στο Καμπαναριό

Ήρθε επιτέλους το κρύο! Είναι απίστευτο πως την περασμένη εβδομάδα Πέμπτη βράδυ στη Γλυφάδα η θερμοκρασία ήταν 21°C και μιάμιση μέρα μετά πηγαίνοντας πρωί πρωί στη δουλειά κοίταζα και ξανακοίταζα πότε το καντράν του αυτοκινήτου και πότε έξω από το παράθυρο κι έτριβα τα μάτια μου αντικρύζοντας θερμοκρασία 3°C και μερικές αφράτες νιφάδες χιονιού να κάνουν την εμφάνιση τους. Δηλαδή πόσο σουρεάλ που μέχρι αρχές Δεκεμβρίου  κυκλοφορούσαμε ξεκάλτσωτοι (εντάξει, στάνταρ κατάσταση αυτή για τη φώκια, χειμώνα καλοκαίρι, αλλά τώρα μιλάω γενικά) και με τα κοντομάνικα. Είχαμε αρχίσει να ξεγελιόμαστε και να νομίζουμε πως γίναμε Αυστραλία και να πλάθουμε σενάρια πως Χριστούγεννα θα τα περάσουμε στην παραλία (οι φήμες για ρεβεγιόν στο fridays του Αστέρα δίνανε και παίρνανε). Άσε, που ο περισσότερος κόσμος δεν είχε καν διάθεση να στολίσει δέντρο. Ο καιρός μόνο γιορτινός δεν ήταν. Κι εκεί που το'χαμε συνηθίσει και σχεδόν είχαμε ξεχάσει πως ήταν Δεκέμβριος, τσουπ σκάει μούρη από το πουθενά ο χιονιάς και ευθύς μπήκαμε όλοι σε mood "Iiiiiiiiii am dreamiiiiiiiiing of a whiiiiiiiiiiiite Christmas".
Το χιονάκι έπεσε άφθονο και αν δε λυσσομανούσε ο αέρας, πιστεύω πως άνετα θα το είχε στρώσει κι εδώ στα (ως επί το πλείστον εξωτικά) Νότια Προάστεια. Τέτοιο σκηνικό είχαμε να το ζήσουμε χρόνια. With all due respect στους φίλους που κατοικούν στα ΒΠ (και πόσο μάλλον σε αυτούς από τη Βόρειο Ελλάδα) που εκείνοι σχεδόν κάθε χειμώνα στέκονται τυχεροί και βλέπουν την αυλή τους καλυμένη από χιόνι, που μπορεί να μη στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο για κάνα δυο μέρες, αλλά για μας εδώ τους χαμουτζήδες η σπανιότητα του φαινομένου το ανάγει αυτόματα σε talk of the town. Είναι σαν όλα να σταματάνε να έχουν την παραμικρή σημασία και το μείζον θέμα είναι η χιονόπτωση. Προσωπικά, σα μικρό παιδάκι πήρα τηλέφωνο τη μαμά, την αδερφή, τους φίλους (αδιαφορώντας για το πόσο νωρίς ήταν) για να αναφωνήσω με χαρά "ΧΙΟΝΙΖΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ". Και να ακούσω απ'όλους ανεξαιρέτως την απάντηση "καλά παιδί μου στον ύπνο σου το έβλεπες". Κι ακάθεκτη συνέχιζα με τηλέφωνα, αναρτήσεις σε twitter και facebook, uploading φωτογραφιών και video με φόντο την έντονη χιονόπτωση.
Το αστείο είναι πως σαν άτομο δε μου έχει λείψει το χιονισμένο τοπίο. Εννοώ, έχοντας σα χόμπυ το snowboard, έχω δει πολλάκις my fair share of snow. Είτε κατεβαίνοντας τις ελληνικές πλαγιές (Καλάβρυτα, Παρνασό, Καιμακτσαλάν, Βίγλα, Βασιλίτσα, Πήλιο, μμμ και Μάιναλο) είτε παίζοντας την jet setter σε Αλπικές πίστες. Τότε, προς τι ο υπέρμετρος ενθουσιασμός και αυτή η παιδική χαρά που με κυρίευσε το περασμένο Σάββατο; Προφανώς γιατί είχα κουραστεί πλέον με τον φθηνοπωρινοανοιξιάτικο καιρό, που έφτασε Δεκέμβριος και δεν είχα βάλει χειμωνιάτικα ρούχα, που στη ντουλάπα αραχνιάζανε τόσα ζευγάρια ugg (τσάμπα οι αγορές στη ΝΥ), που οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ακόμα παίζανε το "Καλοκαίρι μου" του Χατζηγιάννη, που δεν υπήρχε διάθεση από την παρέα για εξορμήσεις στο βουνό. Βάλε και την ατέρμονη προσμονή για το πότε επιτέλους θα ανοίξουν τα χιονοδρομικά (τα πειράγματα και τα στοιχήματα με φίλους δίνανε και παίρνανε), ε όσο να'ναι μια ανυπομονησία να χειμωνιάσει επιτέλους μας είχε καταβάλει όλους.
Το μόνο κακό με το απότομο κρύο είναι ότι μας έπιασε απροετοίμαστους σε πολλά σημεία. Και όχι δεν αναφέρομαι στην έλλειψη αλατιού για να ρίξουμε στους δρόμους (εντάξει, δεν έριξε και τόσο πολύ χιόνι). Αλλά στο ότι έπρεπε μέσα σε μια μέρα να εξαερώσουμε τα σώματα του καλοριφέρ, που άρχισαν από το μηδέν να δουλεύουν υπερωρίες, να βγάλουμε τα μάλλινα και τα χοντρά πανοφόρια από τις ναφθαλίνες, να προμηθευτούμε ξύλα για το τζάκι, να αγοράσουμε τσάι του βουνού και κάνα μπουκάλι κονιάκ για τη σεζόν και να βγάλουμε τα γεμιστά κι άλλα καλοκαιρινά πιάτα από το εβδομαδιαίο μενού. Μας έβαλε όλους στο τριπάκι να πάθουμε αμόκ με τις κρατήσεις σε ορεινούς προορισμούς για τις γιορτές. Μας έστειλε στα μαγαζιά για καινούρια σκουφιά και γάντια. Από την άλλη,, όμως έδωσε ώθηση στις συνεστιάσεις στα σπίτια (εντάξει, ο Δεκέμβριος έχει και τις άπειρες ονομαστικές εορτές), έδωσε την πολυπόθητη αφορμή να στολίσουν ακόμα και οι πιο βαριούληδες και περισσότερο από ποτέ ενέπνευσε σε όλους μια παρείστικη διάθεση, δημιούργησε την ανάγκη για some serious χουχούλιασμα. Άσε δε το ότι επιβεβαίωσε σε όλους την πεποίθηση πως (όπως λέει η λαϊκή ρήση) κάνει κρύο, καιρός για δύο. Συνεπώς, παρά τα "τεχνικά" ζόρια που συνέπαγεται, δεν μπορούμε παρά να αναφωνήσουμε "Καλώς ήρθες, Χιονιά!!!". Η υπογράφουσα, τα κατά τόπους χιονοδρομικά κέντρα, οι πετρελαιάδες και οι ξυλάδες σε προσμένανε :-) Φιλιά.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

A telephone surprise


Είναι απίστευτο το τι επίδραση μπορεί να έχει στη διάθεση σου ένα τηλεφώνημα. Να χτυπάει το κινητό και στην οθόνη να βλέπεις το τελευταίο όνομα που θα περίμενες να εμφανιστεί ως "καλών". Να απαντάς χωρίς δεύτερη σκέψη και για τα επόμενα λεπτά και για όσο διαρκέσει η συνομιλία να χαμογελάς σαν χαζοχαρούμενο, η καρδιά σου να χτυπάει υπερωρίες και να κινδυνεύεις να πάθεις υπερ-οξυγόνωση. Και για την επόμενη ώρα μετά την κλήση να έχεις αποσυντονιστεί πλήρως, να μην μπορείς να δουλέψεις, να μην μπορείς να συγκεντρωθείς, να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Άντε να καταφέρεις να πάρεις την κολλητή σου και να της πεις "μάντεψε ποιος με πήρε μόλις τηλέφωνο" και μετά να τρέξεις στο μπάνιο να βάλεις το κεφάλι κάτω από τη βρύση να συνέλθεις. Μου συνέβει πριν λίγο. Ακόμα στάζει το μαλλί... πλάκα κάνω.
Δεν είναι απίστευτο όμως; Είναι το αντίθετο από αυτό που έγραφα στις "μεγάλες προσδοκίες", γιατί εδώ μιλάμε για κάτι απρόσμενο, κάτι εντελώς out of the blue and to quote my kolliti, "καλά στον ύπνο του σ'έβλεπε;" Δεν ξέρω ειλικρινά πώς του ήρθε, εντάξει μου είπε εκεί μια δικαιολογία για το πώς και με θυμήθηκε κι είπε να πάρει να δει τι κάνω, αν ζω ή αν πεθαίνω. Εντάξει, κάνα καλό νέο ήθελε να μάθει προφανώς ο χριστιανός, γιατί σε αυτό το μάταιο κόσμο bad news travel fast. Μπορεί βέβαια ούτε κι αυτό, μπορεί να ήταν κολλημένος στην κίνηση κι αντί να ρίξει καμιά πασιέντζα να περάσει η ώρα είπε να ρίξει ένα τηλέφωνο. Η πολύ απλά, μπορεί να ήθελε να καλέσει άλλη Έφη, του βγήκα εγώ, που απάντησα μέσα στην καλή χαρά και ντράπηκε, με άκουσε και κάπως κι είπε να το σώσει. Who cares? Δε με απασχολεί, ρε αδερφέ γιατί πήρε. Έκατσε η φάση και πήρε. Ωχοουυυυυυύ ζόρι τώρα να μάθουμε τα πώς και τα γιατί...
Το θέμα είναι ότι χάρηκα πάρα πολύ. Ήταν από αυτά τα μικρά πράγματα που κανείς άλλος δε δίνει σημασία, αλλά για μένα they make all the difference in the world. Είναι όπως όταν αναπάντεχα βρίσκουμε το ζευγάρι μιας κάλτσας που το ψάχναμε μήνες, ή το χαμένο σκουλαρίκι που είχε παραπέσει πίσω από τον καναπέ (κι ευτυχώς δεν το ρούφηξε η χούβερ). Είναι όπως όταν έχεις φάει σε ένα εστιατόριο και σου προσφέρουν δωρεάν το brownie και το lemoncello. Είναι όπως όταν παίρνεις το εκκαθαριστικό κι έχεις επιστροφή φόρου. Δεν έτρεφες ελπίδες, το όλο θέμα το'χες καταχωνιάσει στο πίσω μέρος του μυαλού σου και η ζωή συνεχιζόταν ακάθεκτη. Και ξαφνικά σου σκάει το kinder έκπληξη, έτσι σαν πρόωρο Χριστουγεννιάτικο δώρο.
Και δε λέω πως είναι κάνα φοβερό γεγονός να σε πάρει κάποιος από τα παλιά, είναι όμως πολύ γλυκό και πολύ εμψυχωτικό. Χωρίς να περιμένεις κάτι από αυτό το τηλεφώνημα, χωρίς αξιώσεις, χωρίς προσδοκίες. Μια μικρή κίνηση, μια τόση δα υποχώρηση στον τεράστιο εγωισμό που κουβαλάμε όλοι μας, ένα διάλειμμα από τη μαλακία που μας έχει βαρέσει κατακέφαλα και μας έχει αποξενώσει, μας έχει αποκόψει από ανθρώπους που κάποτε σήμαιναν πολλά για μας. Κακά τα ψέμματα, ό,τι και να σου έχει κάνει ο άλλος, όταν έχει περάσει τόσο μεγάλο διάστημα από την τελευταία φορά που μιλήσατε, όσο κι αν βριστήκατε, όσο κι αν στενοχωρηθήκατε, όσες φορές κι αν τον διαολοστείλατε κι υπσχεθήκατε στον εαυτό σας πως δεν ξανασχολείστε με την πάρτη του, είναι ανθρώπινο να  σκιρτήσει η καρδιά, να πεταρίσει το μάτι, να φουσκώσουν τα πνευμόνια όταν σε ξαναπάρει τηλέφωνο. Απλά, θέλει ηρεμία, βαθιές ανάσες και ψυχραιμία. Ένα τηλεφώνημα είναι στο κάτω κάτω, μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. (άσε που δεν ήταν κι αιγόκερος) Φιλιά.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Φοβού τους κέρατα φέροντες


Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους τα συμπαθητικά αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια και οι στέκες για το κεφάλι με τα κερατάκια του Τάρανδου. Αυτά σε συνδυασμό με το ότι σε λιγότερο από 20 μέρες μπαίνουμε και στο ζώδιο του Αιγόκερου, παναγία μου, μου προκαλούν σύγκρυο. Πραγματικά, οτιδήποτε σε "κερατούκλη" μου προκαλεί πολύ αρνητικά συναισθήματα, κυρίως τη μανία  να πάρω δρόμο όσο γίνεται πιο γρήγορα και πιο μακριά. Κι εντάξει, δεν είμαι καμιά φανατική των ζωδίων, ούτε πιστεύω στις μελλοντικές προβλέψεις, θεωρώ ότι τη μοίρα μας την ορίζουμε μόνοι μας. Αλλά, έχοντας γνωρίσει κόσμο και κοσμάκη στα 33μου, μπορώ με άνεση να πω ότι δεν πρόκεται για ανθυποβολή όταν εντοπίζεις κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα σε ανθρώπους με το ίδιο ζώδιο. Οι προσωπικές μου στατιστικές συγκλίνουν όλες στο συμπέρασμα ότι όταν εφεξής συναντάς Αιγόκερους, πρέπει να λες μια δικαιολογία και να εξαφανίζεσαι από προσώπου γης. Γιατί αν κάνεις το λάθος και αφεθείς, το έγκλημα είναι προδιαγεγραμμένο.
ΟΚ, έκανα προσφάτως μια κουβέντα με ένα φίλο ότι όλα αυτά περί ζωδίων είναι αηδίες και κουραφέξαλα και έως ένα βαθμό συμφώνησα. Ωροσκόποι, ανάδρομοι, συναστρίες και πράσσειν άλογα. Μέσα μου όμως ήξερα πως ό,τι και να μου 'λεγε για να με πείσει πως δεν υπάρχουν κοινές συμπεριφορές και γνωρίσματα, δεν υπήρχε περίπτωση να μου βγάλει από το μυαλό πως τόσα χρόνια έχω εισπράξει τα ίδια σκατά από όλους τους τράγους και τις κατσίκες. Να μου πεις, και τα κριάρια κερασφόρα είναι, όμως μην ξεχνάμε πως πρόκειται για πρόβατα και δεν είναι τυχαία η πραότητα που διέπει όσους Κριούς έχω γνωρίσει. Αυτοί τα κέρατα τα έχουν μόνο για το θεαθήναι και να λένε πως κάτι κάνουν στον τομέα της δυναμικής και της αποφασιστικότητας. Οι Αιγόκαιροι, από την άλλη, έχουν τα κέρατα και τη μορφή του Βελζεβούλ. Και τις ιδιότητες του, φυσικά, που δεν είναι άλλες από το να παρουσιάζονται σαν τους πιο ελκυστικούς κι ενδιαφέροντες ανθρώπους, να σε παρασύρουν με τα θέλγητρα τους στην ακολασία και μετά να εξαφανίζονται γελώντας σαρδόνια εις βάρος σου.
Και δεν αναφέρομαι μόνο σε άνδρες, γιατί κι οι ελάχιστες γυναίκες κάτω από αυτό το ζώδιο, έχουν πολλάκις καταφέρει να με βγάλουν έξω από τα ρούχα μου. Βέβαια, δεν είναι τυχαίο ότι όλους κι όλες τις λάτρεψα σε μέγιστο βαθμό.  Τις φίλες Αιγοκερίνες τις έκανα ινδάλματα και τους άνδρες Αιγόκερους τους ερωτεύτηκα παράφορα, τους θεοποίησα. Κι όλοι τους με απογοητεύσανε οικτρά, με πονέσανε, με άφησαν στα όρια της κατάθλιψης με τη συμπεριφορά τους, την ασυναισθησία τους, τον εγωισμό, το σταρχιδισμό τους. Αυτάρεσκα άντλησαν όλη την αγάπη που τους έδειξα, εκμεταλλεύτηκαν όλη τη αδυναμία μου και το χειρότερο απορούσαν που δεν ήμουν ικανοποιημένη με τα ψίχουλα στοργής κι ενδιαφέροντος που μου έδειχναν όταν ήταν στα μεγάλα τους ντουζένια. Τρεις παιδικές φίλες (μία στο δημοτικό, δύο από το Γυμνάσιο-Λύκειο) και τέσσερις σύντροφοι στο βιογραφκό με το συγκεκριμένο ζώδιο, επτά κανονικοί οδοστρωτήρες που πέρασαν, ισοπέδωσαν κι αποχώρησαν, χωρίς οίκτο.
Να πω βέβαια την πικρή αλήθεια, δεν αποχώρησαν μόνοι τους, αλλά όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, τους έβγαλα όλους ανεξαιρέτως προτεινόμενους εγώ. Γιατί, κατά κάποιο τρόπο, ενώ κάθε φορά με εντάσεις, συγκρούσεις, παρεξηγήσεις και διαφόρων άλλων ειδών τσαλίμια και τερτίπια με κάνανε ρετάλι και με πετούσαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα, μετά από λίγο γυρνούσαν όλοι/ες γιατί ξέρανε πως μπορούσα να αντέξω κι άλλο. Και ξανά τα ίδια από την αρχή, εγώ να δίνω κι εκείνοι με τα βλοσηρά τους κέρατα να με εμβολίζουν και να με στέλνουν στο απόσπασμα. Εγώ να συγχωρώ, να δίνω ελαφρυντικά για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τους, για την ασυνέπεια που διέκκρινε όλους κι όλες τους ανεξαρτήτως, να τρέφω ελπίδες πως θα αλλάξουν και θα σταματήσουν κάποια στιγμή να σκέφτονται μόνο την πάρτη τους και πως θα επιστρέψουν λίγη από την αγάπη που εισέπραταν από μένα. Καλά σκατούλες. Κάθε φορά έτρωγα τα μούτρα μου μέχρι που για όλους τους ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και με προσωπική υπερ-προσπάθεια (η καρδούλα μου το ξέρει) σηκώθηκα και πήρα των οματιών μου.
Δεν ξέρω πόσο ανόητο ακούγεται για έναν υπέρμαχο της λογικής και του ρεαλισμού να διακατέχεται από σύνδρομο καταδίωξης ανθρώπων που ανήκουν σε συγκεκριμένο ζώδιο. Αλλά, πώς να το κάνουμε, όταν στις 2 πιο αγαπημένες κολητές η μία και στους 5 πιο αγαπημένους συντρόφους οι 4 ήταν αιγόκαιροι, κάτι πρέπει να μου λέει για τις επιλογές μου. Άσε που ακόμα μου συμβαίνει να αναρωτιέμαι αν για κάθε καινούριο άνθρωπο που γνωρίζω κι υπάρχει χημεία από το πρώτο δευτερόλεπτο, αν έχω πέσει στα δίχτυα πάλι κανενός "κερατά". Γιατί, αυτές οι σκληρές εκφύσεις της κεφαλής σε μαγνητίζουν πριν προλάβεις καν να αντιδράσεις, σε αιχμαλωτίζουν και άντε μετά να μαζεύεις (πάλι) τα κομμάτια σου. Δρόμοοοοο λοιπόν.