Happy Hour!

Πριν κάτι βδομάδες το Secret Athens μας έστειλε ένα newsletter για μια εταιρία που λέγαται Drinkworks και κάνει delivery με τα υλικά που χρειάζεται κανείς για να ετοιμάσει δροσερά coctail. Με ένα τηλεφώνημα, σε 90λεπτά έχεις στο σπίτι ένα full party kit για μερικά από τα πιο δημοφιλή κοκτεηλάκια. Η ιδέα μου είχε φανεί αρκετά πρωτότυπη, αν κι ομολογουμένως ψιλοάχρηστη για μένα, καθότι στο ψυγείο έχω πάντα limes & σόδα, έχω ένα γλαστράκι με δυόσμο, ζάχαρη ούτως ή άλλως χρησιμοποιώ μόνο καστανή, το ρούμι, η βότκα και η κασάσα είναι μόνιμα στην κάβα μου και δόξα το θεό έχω καταψύκτη που παράγει θρυμματισμένο πάγο. Οπότε, τουλάχιστον για μοχιτάκια, καϊπιρίνιες και καϊπιρόσκες είμαι πάντα ετοιμοπόλεμη. Αν λόγω καλοκαιριού έχω αγοράσει και κάνα ζουμερό φρουτάκι, δε θέλει και πολύ φαντασία να κάνεις μια strawberry caipiroshka, ένα watermelon mojito ή μια παραλλαγή τους με ροδάκινο. Τώρα, για το άλλο μου αγαπημένο coctailaki, το apple martini, χμ εκεί θέλει λίγη μαεστρία παραπάνω, γιατί καλή κι άγια η Grey Goose, αλλά χωρίς Calvados ή τουλάχιστον ένα "μάρκα-μ'-έκαψες" apple schnapp δεν πας πουθενά Καραμήτρο.
Γενικά, αυτή η περίοδος το σηκώνει το κοκτέηλ, είναι πιο δροσερά και συνήθως επειδή προσφέρονται σε μεγάλα ποτήρια, η ποσότητα είναι ικανοποιητική για ξεδιψάσεις με μόνο δυο. Εντάξει, μη βαράτε, αλλά σκεφτείτε ότι σε ουϊσκάκια η ανάλογη ποσότητα μετριέται σε τουλάχιστον τέσσερα ποτηράκια!!! Άσε που άμα τα πίνεις σε μαγαζί που ξέρεις την τέχνη του μπαρμαν, τότε τα δυο δε φτάνουν ούτε για ζήτω. Και φυσικά, όταν είσαι στην παραλία, είναι επιτακτικά το επόμενο βήμα μετά το freddo, όσο νωρίς κι αν είναι. Άλλοι αρέσκονται στις μπύρες, τι να κάνουμε, εμείς έχουμε πιο εκλεπτυσμένα γούστα. Μα είναι και πιο παιχνιδιάρικα μέσα στο πλαστικό ποτήρι, με τα πολύχρωμα καλαμάκια... και μετά να κρατσανίζεις τα παγάκια... Pure bliss... Κι αν είσαι σε beach bar που σέβεται τον εαυτό του (όπως στη Σάντα Μαρία ή στην Παράγκα) τότε δε μιλάμε καν για plastic, αλλά τεράστιο γυάλινο ποτήρι με διακόσμηση υπερπεραγωγή με φρούτα, ομπρελίτσες  κι αναδευτήρια. Εκεί πραγματικά κολλάει η φράση "να το πιεις στο ποτήρι".
Χθες το βράδυ είχα πάει στης αδερφής μου για την καθιερωμένη εβδομαδιαία περιποίηση των άκρων μου, που εν όψει διακοπών όφειλε να πάρει τη μορφή full spa treatment. Επειδή ποτέ δεν πάω στο μαγαζί με άδεια χέρια κι επειδή συνήθως πέρα από τις αγαπημένες της τάρτες φράουλα, παίρνω και κάτι μικρά τρουφάκια για τα κορίτσια, είθισται να γουρουνιάζουμε στα γλυκά και σε άλλους γευστικούς πειρασμούς. Έλα μου, όμως, που χθες έκανε πολύ ζέστη και που δε με συγκινούσαν στο ψυγείο του Fresh τίποτα άλλο από τα παγωτίνια... Καλά, αν δεν έχετε ήδη δοκιμάσει, σπεύστε... τα έχουν και σε χωνάκια αλλά και σε ξυλάκια, κάτι περίεργα κωνικά πυραυλάκια, σε 6-7 γεύσεις, να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Φυσικά και πήρα απ'όλα, μου άρεσε αυτή η χαρούμενη χρωματική πανδαισία. Θέαμα με το παγωτίνι ανά χείρας και το μισοβαμμένο νύχι... Θεάααααα... Πρέπει να έφαγα τουλάχιστον τρία! Ήταν εκεί και κάτι συνάδελφοι μου από τη δουλειά, και κάτι με το μπιριμπίρι, κάτι με τα εντελώς κουκορούκου φλούο χρώματα βερνικιών, κάτι με τις μυρωδάτες μάσκες και τα scrubs, ήρθαμε στο κέφι.
Και τότε έγινε το πιο κουλό, η αδερφή μου θυμήθηκε πως λίγες μέρες πριν της είχανε αφήσει ένα φυλλάδιο, για κάποιο μαγαζί στο Κολωνάκι που έκανε delivery σε coctail. Ο νους μου πήγε αμέσως στην προαναφερθείσα εταιρεία, ωστόσο η αδερφή μου με διαβεβαίωσε πως επρόκειτο για γνωστό μπαρ-καφέ στη Μηλιώνη, που εκτός από καφέδες, χυμούς, σαλάτες και light lunch, έφερνε στα γραφεία και διάφορα ποτά. Είπαμε, λοιπόν, να το δοκιμάσουμε. Μέσα σε 20λεπτά είχαμε στη διάθεση μας 5 coctails, φτιαγμένα με πολύ λεπτομέρεια και μεράκι, όχι κάνα ετοιματζίδικο νεροζούμι, ίσα ίσα η μέντα και οι φράουλες μοσχοβολούσαν. Το delivery boy δεν έδειχνε να ξαφνιάζεται με τις παλαβές στο beauty lounge που είχανε παραγγείλει drinks over manicure. Αντιθέτως, μας έκανε και προτάσεις για την επόμενη παραγγελία!!! Και οι ποσότητες ήταν decent (ολόκληρες ποτήρες), και η τιμή τους λογική: 6 ευρώ έκαστο. Για να πιεις τέτοιο μοχίτο στο παρακείμενο Mai Tai θες τα διπλάσια ακριβώς, άσε που τα πίνεις όρθιος στο πεζοδρόμιο. Οπότε, μες στην καλή χαρά και το τρελλοκομείο που δημιουργήσαμε εκεί μέσα στο εντελώς zen περιβάλλον, ανάμεσα στα παγωτά, τα μανώ και τα ποτά (μουσική ούτως ή άλλως παίζει πάντα κωστοπουλέϊκες λαουντζιές), σκέφτηκα πως από εδώ και στο εξής θα εφαρμόσω after office happy hour στο νύχι-νύχι. Feel free to join! Φιλιά!

Όλα του γάμου...

Και στα δικά σας οι ανύπαντρες! ... Γντουπ... (ήχος από πέσιμο) ...  Γκουχ... (βήξιμο) ... Το πόσες φορές ξερόβηξα ψελλίζοντας "ευχαριστώ" και το πόσα μεθοδευμένα χαμόγελα μοίρασα στους 200ους καλεσμένους το Σάββατο δε λέγεται. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι εισέπραξα πολλά κοπλιμέντα που όλα είχαν να κάνουν κυρίως με την ηλικία μου. Δηλαδή μου εύχονταν να παντρευτώ αλλά συμπληρώνανε πως είμαι μικρή ακόμα κι έχω μέλλον μπροστά μου!!! Μον ντιέ, κελ ντεκαντάνς... Ότι θα μοίραζα ρύζι, μπομπονιέρες και δίπλες ποιος να το 'λεγε, στα γεράματα. Έχε χάρη που παντρευόταν η κολλητή της κολλητής. Για πάρτη της και για χάρη της κουμπαρούλας χαλάλι η ορθοστασία και η αγγαρεία! Το κακό είναι ότι σε περίπτωση που παντρευτώ εγώ (λέμε τώρα) δε θα μπορούν εκείνες να μοιράζουν γιατί η μία πλέον είναι παντρεμένη και η άλλη προσδοκώ να συνέλθει και να παντρευτεί οσονούπω, οπότε θα πρέπει να αποτανθούμε σε έτερες άσπιλες ανύμφευτες παρθένες. Μπουαχαχα. Αυτό ήταν, λοιπόν, την παντρέψαμε κι αυτήν. Με δυο παπάδες και δυο κουμπάρους. Και με πολλούς καλεσμένους, κάποιοι από τους οποίους ήρθανε από τη Γερμανία και κάποιοι από το ακόμα πιο μακρινό Σίδνευ (γεννέτειρα της νύφης). Οι περισσότεροι, όμως, ήταν Καλαματιανοί κι επειδή η υπογράφουσα έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Καλαμάτα και τα "προϊόντα" της, έγινε αμέσως το κλικ. Και κατά τη διάρκεια της βραδυάς, από πολύ το τσούγκρισμα το κλικ έγινε χικ και ρίξαμε κάτι οχτάρια στην πίστα. Και μαλακωδώς ομολογώ πως τα ξημερώματα πίστα (αγώνων) έκανα και την Εθνική, οδηγώντας προς το σπίτι. Αλλά, είπαμε πήγαμε με τη φιλενάδα με τρελλή διάθεση και μιας και την προηγούμενε εβδομάδα έλειπα από το super-duper bachelorette ελέω Επιδαύρου, έδωσα και κάτι ρεσιτάλ τύπου dancing with the stars. Εμ, μου βάλανε Αντωνάκη, πώς να αντισταθώ η γυναίκα, πώς να μη ρίξω τη ζεϊμπεκιά μου, ε πώς; Αλλά απ'ότι είδα κι απ΄όσο μπορώ να θυμηθώ Travolta την είχανε δει όλοι τους. Κάτω από τη ντίσκο-μπάλα οι διακόσιοι παρά κάτι καλεσμένοι δώσανε τα ρέστα τους μέχρι το πρωί.
Λοιπόν, πάντως, έχω να πω πως παρά τον πανικό, παρά το άγχος της με τις ετοιμασίες και τις αναποδιές που της τύχανε τις τελευταίες μέρες, η νυφούλα μας ήταν απαστράπτουσα. Και διέκρινα και μια γλυκύτητα που συνήθως διέπει τις μέλλουσες μαμάδες. Λες; Μακάρι, γιατί είναι το μόνο κομμάτι του παζλ που λείπει για να ολοκληρωθεί η ευτυχία της. Και της το εύχομαι ολόβαθα, γνωρίζοντας πόσο της έχει στοιχίσει η απώλεια της δικής της μαμάς (πόσο ντράπηκα αλήθεια όταν της τραγουδήσαμε το τραγούδι του γάμου στο στίχο "σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη"... ) Άντε, γιατί η κολλητή μου έτσι όπως έχει πάρει τις κουμπαριές εργολαβία, χρειάζεται και μια (ακόμα) βάφτηση στο μητσοτακικό βιογραφικό, έτσι για να δέσει το γλυκό!!! (καλά, είμαι σίγουρη πως θα ουρλιάξει όταν το διαβάσει αυτό, γιατί όλο μου λέει πως με το συγκεκριμένο γάμο "έκλεισε" ως κουμπάρα, αλλά ξεχνάει πως έχει ακόμα μια κολλητή, που ευτυχώς για εκείνη ακόμα παραμένει ελεύθερη!!!)  Άντε, λοιπόν, και στα δικά σας!

Μάνη-μανια

Οκ, η παράσταση της Λυσιστράτης ήταν η αφορμή. Αφού θα κατεβαίναμε που θα κατεβαίναμε προς τα κάτω (πάλι), γιατί να μη συνδυάζαμε την κουλτούρα και με λίγη εκδρομή προς το νοτιότερο κομμάτι της Πελοπονήσου. Λακωνική Μάνη ο τελικός προορισμός, αφού θα περνούσαμε πρωτίστως από τα σκαλάκια του Αρχαίου Θέατρου της Επιδαύρου και θα χειροκροτούσαμε τον Χαραλαμπόπουλο και τα λοιπά ξαναμμένα αγόρια στο DragQueenShow του Κακλέα. Έχοντας ήδη επισκεφτεί τα μέρη με βάση το Γύθειο και το αγαπημένο Τιτινόσπιτο, αλλά ειδικά και πέρσυ που με την κολλητή φάγαμε τα χιλιόμετρα με το κουτάλι φεύγοντας από την Ελαφόνησο, η πρόταση ήταν για πιο ρομαντζάδα με αγκυροβόλι στο Γερολιμένα. Και ομολογώ πως το σκηνικό απέδωσε πλήρως: γύρισα ερωτευμένη... με τη Μάνη.
H αλήθεια είναι πως η εκδρομούλα δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς: γκρίνια, μανούρα προ της αναχώρησης, αποπροσανατολισμός στη διάρκεια της διαδρομής. Κοινώς, χάσαμε τον μπούσουλα και βγήκαμε slightly off schedule, αλλά όπως λένε καμιά φορά τα απρόβλεπτα είναι και τα πιο καλά. Αναγκαζόμενοι να ακολουθήσουμε εντελώς κουλή πορεία για να φτάσουμε στον προορισμό, κάναμε το γύρο του Μυστρά κι ανακαλύψαμε κρυμμένες ορεινές ομορφιές στο δρόμο για τη Σπάρτη. Φτάσαμε στην Αρεόπολη 7 το βράδυ, κι ενώ ο ξενοδόχος στο Γερολιμένα μας περίμενε ο καψερός από το μεσημέρι, εμείς είπαμε να επιμηκύνουμε την αναμονή του και να βολτάρουμε και στο Οίτυλο, στον Καραβοστάση και να φάμε φρέσκο ψαράκι στην ταβέρνα του Τάκη στο Λιμένι. Σε μια απίστευτη ταρατσούλα με θέα το ηλιοβασίλεμα, τις ενοχλητικές μελισούλες και τα πέτρινα πυργόσπιτα πάνω στο λιμανάκι. Να μη θες να σηκωθείς από το τραπέζι επ'ουδενί, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να κάνουμε και check-in.
25 χιλιόμετρα πιο μακριά και η αίσθηση ότι μεταφερθήκαμε απλά σε εντελώς άλλη εποχή. Ο Γερολιμένας είναι μακράν από τους πιο γραφικούς κόλπους που έχω αντικρύσει και τα νερά (τα οποία διαπιστώσαμε με το πρωινό ξύπνημα) διαυγή και τυρκουάζ. Δεν τα θυμόμουν τόσο μαγικά την προηγούμενη φορά που είχα ξαναπάει, ίσως γιατί τότε στο μυαλό μου ήταν πώς να αποφύγω τη βαρετή διαδικασία εύρεσης κατάλληλου χώρου για τη δεξίωση γάμου μιας γνωστής Καλαματιανής (τότε τελικά τον "διαγωνισμό" τον κέρδισε η επίσης ρομαντική Καρδαμύλη, αλλά είπαμε άλλες εποχές, άλλες παρέες, άλλες απαιτήσεις από τις διακοπές). Γερολιμένας rules. Ο ξενώνας που μείναμε επίσης τα έσπαγε, πολύ καλή δουλειά από τους ιδιοκτήτες σε όλους τους τομείς: διακόσμηση, καθαριότητα, εξυπηρέτηση. To δωμάτιο είχε τη μεγαλύτερη βεράντα που έχω δει ποτέ σε τέτοιοι τύπου κατάλυμα, με μια τεράστια αιώρα, ξύλινες ξαπλώστρες και ανεμπόδιστη θέα στον κολπίσκο.  Με μια λέξη: ειδυλιακά!
Επόμενες στάσεις με τη σειρά Αλικα, Κυπάρισσος, Αρχαία Καινίπολις (μια παραλία άλλο πράμα), Βάθεια, Μαρμάρι, Κοκκινόγεια, Πόρτο Κάγιο, Ταίναρο. Και ναι, δε θα μπορούσα να φτάσω μέχρι το νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής χερσονήσου χωρίς να επισκεφτώ το Ακρωτήριο και το διάσημο Φάρο. Χαλάλι τα 40 λεπτά να πας και να γυρίσεις στο κακοτράχηλο μονοπάτι, χαλάλι τα ποτάμια ιδρώτα από το λιοπύρι (πανάθεμα μας, 16.30 το απόγευμα πού βρήκαμε το κουράγιο για πεζοπορίες), χαλάλι τα ταλαιπωρημένα ποδαράκια (αφού η εξυπνίδου έκανα trekking με τις πλαστικές Havaianas). Όταν φτάσαμε στο Φάρο, οι μεγάλες ανάσες που έπαιρνα ενώ ατένιζα το απέραντο γαλάζιο και τα πλοία της γραμμής και το αεράκι που με φύσηξε κατάφεραν να με συνεφέρουν από την κούραση. Α, και η ιδιαίτερα επιμορφωτική κουβεντούλα που πιάσαμε με το Ναύτη, που έκανε δωδεκαήμερη υπηρεσία Φαροφύλακα. Η όλη εμπειρία ήταν μοναδική κι αν είχα προνοήσει να φοράω μαγιώ, στην επιστροφή θα έριχνα και μια βουτιά στα καταπληκτικά νερά εκεί στα Κοκκινόγεια, που μοιάζανε με πισίνα, σαν τα νερά στα Κουφονήσια.
Η μανιάτικη εξόρμηση ολοκληρώθηκε με επίσκεψη στο σπίτι της νονάς μου στη Λάγια. Για όσους δε γνωρίζουν η Λάγια είναι ο δεύτερος οικισμός μετά τη Βάθεια που έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος από τον ΕΟΤ, αφού έχει έντονο μανιάτικο χρώμα και μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς πέτρινους παραδοσιακούς πύργους. Α, και σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε καταγωγή από εδώ (με καμάρι με ενημέρωσε η νονά).  Αν και δεν το περπατήσαμε το χωριό γιατί φτάσαμε αργά και μας φάνηκε πιο δελεαστική η μυρωδιά του ξυδάτου χταποδιού στα κάρβουνα που έριξε ο νονός μου, φεύγοντας για Αθήνα περάσαμε από την πλατεία και διακρίναμε αρχοντιά και βαριά Μανιάτικη παράδοση. Να'χα προλάβει μόνο και το φούρνο ανοικτό να πάρω Λαλάγγια που μου αρέσουν πολύ θα'ταν όλα τέλεια, δε βαριέσαι θα μπριζώσω τη νονά να ζυμώσει και να μου τα στείλει. Αλλά να μην είμαι και αχάριστη, ένα σωρό ζαρζαβατικά από το μποστάνι τους μας κέρασε και γλυκό κορμό που είχα να φάω από τα πολυυυυυυύ παιδικά μου χρόνια! Αχ, Νονά και Μάνη, με αποτελειώσατε!

Ποτέ την Κυριακή

Μπορεί να κατέβηκα αυθημερόν στην Επίδαυρο την Παρασκευή, αλλά όπως αποδείχτηκε η περιοχή έχει κάτι σε μέλι και αμέσως ξανακατέβηκα για να επισκεφτώ κι άλλα όμορφα μέρη στα πέριξ. Εκτός από την Παλαιά Επίδαυρο με το γραφικό λιμανάκι και τις ταβερνούλες που αποτελούν πόλο έλξης για τους πεινασμένους θεατρόφιλους, τα βορειοανατολικά παράλια της Πελοποννήσου έχουν κι αυτά τα θέλγητρα τους. Μπορεί βέβαια να μην μπορούν με τίποτα να συναγωνιστούν τους κόλπους και τα τοπία της Μάνης, της Μεθώνης και της Κορώνης, ωστόσο μπορούν επάξια να ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Και να μην ξεχνάμε και την πρόσβαση στα νησιά του Αργοσαρωνικού: Μέθανα, Πόρος, Ύδρα, Σπέτσες. Ταμάμ για εξορμήσεις του σαββατοκύριακου.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα στο Αμόνι, ένας οικισμός στο ύψος του (γνωστού από τις πυρκαγιές) Σοφικού. Είναι μια πευκόφυτη πλαγιά που ξεχύνεται σε ένα μικρό κι απάνεμο κόλπο κι απέναντι ακριβώς έχει ένα νησάκι που λέγεται Οβριός και από ότι με πληροφόρησαν υπάρχουν και αρχαία, ή τουλάχιστον απομεινάρια κάποιου τείχους. Άλλωστε, αυτό το κομμάτι της Κορινθίας ανήκει στην Αρχαία Σολυγεία, για την οποία δεν ήξερα πολλά, αλλά άμα τη επιστροφή μου στην Αθήνα φρόντισα να γκουγκλάρω και να ενημερωθώ. Η περιοχή είναι παραθεριστική, με εξοχικές κατοικίες διάσπαρτες στη βουνοπλαγιά αλλά και με μερικές να φτάνουν μέχρι τη μικρή παραλιούλα. Απλά, ορισμένες είναι τόσο μα τόσο κακόγουστες, που σε πιάνει η ψυχή σου και λες, καλά δεν τους νοιάζει να χτίζουν τέτοια εκτρώματα και να βιάζουν με τέτοιο αναλέητο τρόπο το φυσικό τοπίο; Δηλαδή πρέπει ακόμα και σε τέτοιους μικρούς παράδεισους να εισβάλουν τα εμετικά συρόμενα κουφώματα αλουμινίου, χάθηκε να βάλουν κάνα ξύλινο παραδοσιακό παντζούρι; Πρέπει η ελεεινή κυψελιώτικη πολυκατοικία να δίνει παρόν και στην εξοχή; Κρίμα, ένα τόσο γαλήνιο και όμορφο μέρος να κηλιδώνεται από τα οικοδομικά ατοπήματα του Νεοέλληνα.
Φεύγοντας από το Αμόνι, ο δρόμος με έφερε στο Γαλατά κι από εκεί με το μικρό καραβάκι-σκούνα απέναντι στον αόμα πιο γραφικό Πόρο. Είχα να πατήσω πόδι εκεί από τη σχολική εκδρομή στο Λύκειο. Αφού ποτέ δεν είχα γκόμενο ναυτάκι για να πάω να το επισκεφτώ στη σκοπιά κι αφού ο Πόρος δε φημίζεται για τις παραλίες του, ίσως να μην είχα δυνατό κίνητρο για να εκδράμω στα πέριξ. Εντάξει, να λέμε την αλήθεια, είναι όμορφο νησάκι για Σαββατοκύριακο, με τα ταβερνάκια, τις καφετέριες, τα τουριστικά μαγαζάκια και τα σοκάκια με τις βουκαμβίλιες, τα άπειρα ιστιοπλοϊκά αγκυροβολημένα κατα μήκος του λιμανιού, αλλά ως εκεί. Επιβλητικό και το παλιό Ρολόι, το σήμα κατατεθέν του νησιού, ακόμα πιο ωραία η θέα του υδάτινου στενού περάσματος, αλλά δυστυχώς ο Πόρος είναι και θα είναι πάντα "περιορισμένης ευθύνης". Δηλαδή, αποκλειστικά για ζευγαράκια ο ένας εκ των οποίων διανύει τη βυσματική θητεία του στο Ναυτικό ή για τουρίστες που απλά βαριούνται να 3εχυθούν σε Αιγαιοπελαγίτικους προορισμούς (βλέπε ΝΗΣΙΙΙΙΙΙΙΙΙ).
Το κλου του Σαββατοκύριακου, όμως, δεν ήταν ούτε η παράσταση στην Επίδαυρο, ούτε τα κάλλη της Πελοπονήσου και του Αργοσαρωνικού, αλλά το ασύλληπτο μποτιλιάρισμα στην Εθνική Οδό στο δρόμο της επιστροφής. Είχα να ζήσω τέτοιο σκηνικό σημειωτόν πολλά χρόνια. Νόμιζα πως με τα τούνελ στην Κακιά Σκάλα είχανε περάσει ανεπιστρεπτί οι καιροί που θέλαμε τρεις ώρες να γυρίσουμε από το Ξυλόκαστρο. Φευ, την Κυριακή γινόταν της κολάσεως στο ρεύμα προς Αθήνα. Φύγαμε 8 παρά το βράδυ από τον Πόρο και θεωρώντας πως θα είμαστε και safe καθυστερώντας όσο γινόταν την αναχώρηση μας, είχαμε και την φρούδα ελπίδα πως θα είμασταν έγκαιρα πίσω για να παρακολουθήσουμε και τον τελικό του Μουντιάλ. Ναι, καλά, όνειρα γλυκά. Τον αγώνα τον είδαμε από τις γιγαντοοθόνες των Goody's στα Μέγαρα. Τέτοιο μεγαλείο, burger, πατατούλες και μπυρόνι στα τραπεζοκαθίσματα του φαστφουντάδικου δε νομίζω να έχω βιώσει. Και στην εθνική το πρώτη-νεκρά-πρώτη να συνεχίζεται ακόμα κι όταν ο αγώνας πήγε στην παράταση, δηλαδή να φτάνεις στο σημείο να μακαρίζεις τους Ολλανδούς που μαλακίζονταν επί 120 λεπτά (και να το φάνε επιτέλους στο 116') και δεν σηκωθήκαμε από τις καρέκλες παρά να για μετακομίσουμε στο φλοκαφέ. Πολύ ντέκα μιλάμε. Άφιξη στην πρωτεύουσα τις πρώτες πρωινές ώρες και τα συναισθήματα ανάμεικτα: ωραία η εκδρομούλα, μας έφτιαξε πολύ τη διάθεση αλλά η επιστροφή μας βγήκε λιγάκι από τη μύτη. Συμπέρασμα, την επόμενη βδομάδα που παίζει πάλι Επίδαυρος, πρέπει να σκαρφιστούμε κάποιο άλλο evacuation plan... Φιλιά!

Μεγάλες τραγωδίες

Είναι απίστευτο πόσο διαφορετική εντύπωση μπορεί να κάνει η ίδια παράσταση σε δυο ανθρώπους. Μιλώντας σήμερα με την κολλητή για το πώς μας φάνηκε ο Oιδίποδας με πρωταγωνιστή τον φέρελπι Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, εγώ ξεκίνησα να μιλάω διθυραμβικά για να με διακόψει η φιλενάδα και με στόμφο να μου πει πως η ερμηνεία του της φάνηκε εντελώς flat. Εγώ να γράφω σε μήνυμα στο msn με κεφαλαία πως ήταν Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ, κι εκείνη να γράφει στο status της πως τον βρήκε πολύ λίγο μπροστά στο μεγάλο και δυσθεώρητο Κιμούλη. Εμένα πάλι, γιατί ηθοποιοί σαν τον Κιμούλη μου φαίνονται οικτροί, γιατί δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να παίζουν τον εαυτό τους; Είναι όπως ο Φασουλής πάντα κάνει την περσόνα Φασουλή και ο Ρώμας πάντα τον υπερβολικό gay Ρώμα, δεν έχουν την ικανότητα να αποδώσουν κάποιο άλλο πρόσωπο. Αυτό και μόνο κάνει την προσπάθεια νεώτερων ή πιο άπειρων ηθοποιών ακόμα πιο αξιέπαινη. Εγώ, προσωπικά, την Παρασκευή δεν αντίκρυσα κανένα ζεν πρεμιέ από τις σειρές του Παπακαλιάτη, ούτε τον παρουσιαστή του Survivor. Είδα έναν νέο που απέπνεε δυναμισμό και σιγουριά να ενσαρκώνει ένα τραγικό ήρωα, με την ίδια σοβαρότητα και συνέπεια που επέδειξε απέναντι στο ρόλο του Τιντλ στο Sleuth. Οπότε, αγαπημένη μου φιλενάδα, εις απάντηση του δικού σου "Κιμούλης - Μαρκουλάκης : 5-0" θα σου πρότεινα να αναζητήσεις καμιά βιντεοσκόπηση της παράστασης του χειμώνα, για να δούμε αν θα έχεις την ίδια άποψη και μετά.
Και σύμφωνους θα βρει με αυτή τη θέση και όλους τους θεατές που βρέθηκαν στον αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου την Παρασκευή, που τον αποθέωσαν. Κι αυτόν και φυσικά και την Καριοφυλιά Καραμπέτη, βέβαια ο ρόλος της Ιοκάστης όντας ούτως ή αλλως περιορισμένος στο συγκεκριμένο έργο δεν της έδωσε τη δυνατότητα να αναπτύξει πλήρως το ταλέντο της. Και για αυτήν είχα πάντα ανάμεικτα συναισθήματα, την είχα βρει σε πολλές παραστάσεις κάπως υπερβολική στην έκφραση, προχθές, όμως, ήταν απλά just.  Γενικά, ψεγάδια δεν έχω να πω για τον Οιδίποδα του Σπύρου Ευαγγελάτου, ούτε για τη σκηνοθεσία, ούτε για την απόδοση του κειμένου. Ίσα ίσα που και η δραματικότητα του Χορού παραουσιάστηκε με αρτιότητα και τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου απέδωσαν τα μάλα. Μας προσέφεραν πολύ καλό θέαμα, σεβάστηκαν την ιερότητα του χώρου κι έπεισαν ακόμα και τους πιο δύσκολους ή δυσκίνητους πως άξιζε η δίωρη διαδρομή μέχρι την Επίδαυρο αλλά και ότι τα χρήματα τους έπιασαν τόπο. Και το κατάμεστο θέατρο υπήρξε απόδειξη πως το φιλοθέαμων κοινό είναι διατεθειμένο να δώσει 40-50 ευρώ για κάτι τόσο αξιόλογο, ακόμα και σε δύσκολες οικονομικά συγκυρίες.
Και μιλώντας για το τίμημα των εισιτηρίων, καιρό τώρα ήθελα να γράψω για τον εμπαιγμό ενάντια στο ελληνικό κοινό που στοιχειοθετεί η στάση και η νοοτροπία των διοργανωτών θεαμάτων κι εκδηλώσεων να κοστολογούν την είσοδο με υπέρογκα ποσά, που μπορεί όπως στην προαναφερθείσα περίπτωση να δικαιολογούνται από την ποιότητα της παράστασης και της παραγωγής, δεν παύουν, όμως, να προκαλούν πονοκέφαλο στην τσέπη του Έλληνα. Δηλαδή, δεν μπορεί να έχει καθιερωθεί ταρίφα 40-45 ευρώ για να πας να ακούσεις  ένα ξένο συγκρότημα στο Λυκαβητό, είτε είναι οι αξιαγάπητοι Pink Martini που παρακολούθησα την περασμένη Τετάρτη, είτε είναι οι Cranberies που θα ακούσω μεθαύριο. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη. Και από 70 σε Beyonce, Aerosmith και U2, κατοστάρες πρόπερσυ στη Madonna και στον George Micheal στα 40άρια της Επιδαύρου.
Δηλαδή, έλεος. Ζητείστε κύριε Ντέμη μας κάνα φθηνότερο αντίτιμο, δεν είναι ανάγκη να βγάλετε τώρα λεφτά εις βάρος μας. Τόσα χρόνια τόσα και τόσα σας έσκαγαν οι χορηγοί της φανέλας της ΑΕΚ και η σύζυγος σας θεωρώ πως βγάζει κέρδη ακόμα κι από τα γαρύφαλλα που πετάνε οι θαμώνες στο νυχτερινό μαγαζί που εμφανίζεται. Δε χάθηκε ο κόσμος να δούμε και κάνα συγκρότημα με τιμή εισιτηρίου στα 20-25 ευρώ όπως οι συναυλίες Ελλήνων καλλιτεχνών. Και οι κύριοι του Εθνικού Θεάτρου, κι αυτοί αν γίνεται να δείξουν σύνεση, στο κάτω κάτω δημόσιοι υπάλληλοι είναι, δεν μπορούν να καταλάβουν τη δίψα και του μεροκαματιάρη να δει μια παράσταση της προκοπής χωρίς να πληρώσει το μισό του μηνιάτικο;  Άσε που η βενζίνη για να πάμε εκεί κάτω είναι όσο ακόμα ένα εισιτήριο! Τραγικό!

Αντι-νησιιιιιιιιιιιιιιιί

"Όλο Πάρο μου είσαι", με πειράζουν οι φίλοι και οι γνωστοί. Τι να κάνουμε ρε παιδιά, αυτά είναι όταν έχεις εξοχικό, θες να το χαίρεσαι και να το εκμεταλλεύεσαι, ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, ο περισσότερος κόσμος θα κάνει στροφή προς τις θερινές του κατοικίες και θα αφήσει τα πολλά πολλά με τα πανάκριβα ξενοδοχεία, τα δυσθεώρητα αεροπορικά εισιτήρια ή τις εξεζητημένες εξορμήσεις. Το "nisiiiiiiiiiiiiiiii" έχει πλέον καθιερωθεί ως status line κάθε Παρασκευή και προς μεγάλη αγανάκτηση πολλών, θα εξακολουθεί να υφίσταται τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Μην πω κι αρχές Οκτωβρίου, εάν ο καιρός το επιτρέπει. Σιγά μην κάθομαι να κλαίω τη μοίρα μου στη μίζερη Αθήνα, η οποία εσχάτως φέρει κάτι από Λονδίνο. Νησί και πάλι νησί. Και για αλλαγή μια στο τόσο, κι ένα αντι-νησί.
Την Παρασκευή σάλπαρα με φουσκωτό για Αντίπαρο. Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία, να ξεκινάς από την Ανάβυσσο, να πλέεις για τρεις ώρες, να σε προσπερνάει το Highspeed, να διασταυρώνεσαι με το Bluestar, να τρως την αλμύρα με το κουτάλι και να είσαι συνέχεια όρθιος στο πηδάλιο για να μην κλυδωνίζεσαι πολύ από τα κύματα. Ένα τεσσαράκι το είχε... ήταν σαν να είσαι στο πρώτο βαγόνι του rollercoaster. Και δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες εμπειρίες από φουσκωτά, που είχαμε κάνει τον περίπλου της Πάρου και της Μυκόνου. Άλλο πράγμα να διασχίσεις το Αιγαίο κι άλλο τώρα να φεύγεις από την Ελιά να πάς στο Καλό Λιβάδι κι από εκεί στη Χώρα. Εδώ μιλάμε να είσαι στη μέση του απόλυτου γαλάζιου πουθενά, να βλέπεις στεριά πολύ αχνά στο βάθος και να χοροπηδάς, για να μην τραυματίσεις και κάνα γόνατο. Πάντως έριξα πολύ γέλιο και χαλάλι η ταλαιπωρία.
Το καλύτερο φυσικά ήταν που με τη διευκόλυνση του πλωτού μέσου, προσεγγίζεις παραλίες και μέρη για μπάνιο που υπό άλλες συνθήκες δε θα επισκεπτόσουν ποτέ. Πραγματικά, κάναμε μπάνιο σε απίστευτα τυρκουάζ νερά στα Πατερονήσια, ένα σύμπλεγμα μικρών βραχονησίδων μεταξύ Πάρου και Αντίπαρου, που σύγκριση γίνεται μόνο με το χρώμα της θάλασσας στα Κουφονήσια  και την Ελαφόνησο. Μόνο άλλα δυο τρία σκαφάκια είχαν δέσει δίπλα κι αυτά όχι πολύ κοντά, ίσα ίσα απλά για να έχεις την εντύπωση πως αυτό τον παράδεισο τον μοιράζεσαι και με άλλους εκλεκτούς. Και το απόγευμα, επικτακτική η πλεύση προς το Δεσποτικό, για να έρθουμε αντιμέτωποι με δυο παραλιίτσες απαράμιλου κάλλους, η μια βραχώδης με επιβλητικά οινοπνευματί νερά και η άλλη με μια αμμουδιά μεγέθους γηπέδου ποδοσφαίρου όσο εκτεινόταν στη στεριά. Πόσα χρόνια κατεβαίνω στο νησί, εκεί ομολογουμένως δεν είχα πάει ποτέ, είχα μόνο ακούσει περιγραφές από άλλους σκαφάτους. Αν και νομίζω πως υπάρχει ένα εκδρομικό από την Αντίπαρο κι ένα καϊκι από τον Άγιο Γεώργιο, που λογικά θα πηγαίνουν σε αυτά τα μέρη, είναι άλλωστε μαγικά σαν τοπία.
Στο αντι-νησίιιι παραδόξως είχε πολύ ζωή κι αρκετούς τουρίστες. Εντάξει, δεν απευθύνεται στον ίδιο κόσμο που επιλέγει τη mainstream Πάρο, γιατί ούτε τις ίδιες υποδομές προσφέρει, ούτε έχει πολλές επιλογές στον τομέα της διασκέδασης. Αυτό και μόνο την καθιστά εκτός πόλου έλξης της πιτσιρικαρίας που ως γνωστόν λιώνει στα bars της Νάουσας. Ευτυχώς, γιατί δε θα 'θελα να γίνει η Αντίπαρος ένα κακέκτυπο της Πάρου και της Μυκόνου. Είναι εναλλακτικό νησί, έχεις ανάγκη μόνο το μαγιώ, το παρεό και τις σαγιονάρες σου, από το πρωί μέχρι το βράδυ cool και αραλίκι. Άλλοι ρυθμοί, με τα συμπαθητικά καφέ να σερβίρουν πρωινό μέχρι τις 15.00, με τα mini markets να κάνουν τρελλές δουλειές πουλώντας φρούτα και πάγο στους σκαφάτους, με τα πέντε μπαράκια να παίζουν μουσική στο χαλαρό και να σερβίρουν ανεπιτήδευτα ποτά. Είναι, ρε παιδί μου, λες και είσαι στη Τζαμάικα, φοβερή χαλαρουίτα. (κι αντίστοιχα τσιγαριλίκια). Και όλοι με την ίδια καλή διάθεση, ήρθαμε να αράξουμε και να περάσουμε ήρεμα.
Βέβαια το γνωστό σε όλους party animal, δε θα μπορούσε να μη δώσει το ρεσιτάλ του και στη άγονη γραμμή. Όχι δηλαδή, που θα καθόμουν ήρεμη. Εκτός του ότι κατάφερα για άλλη μια φορά να περιδρομιάζω νυχθημερόν, εκτός του ότι για ακόμα μια φορά ενέδωσα στον πειρασμό του shopping (ένα κορίτσι δεν έχει ποτέ αρκετά φορέματα, ή αρκετές πασμίνες ή αρκετές σαγιονάρες), εκτός του ότι η αγριοφωνάρα με τα ντεσιμπέλ άφησε το στίγμα της από άκρη σε άκρη, δε θα μπορούσα να μην έχω εντοπίσει και το απόλυτο μαγαζί νυχτερινής ακολασίας. Το παραδέχομαι, βρήκα ροκάκι και στην Αντίπαρο. Κι ο μπάρμαν τρόμαξε να σερβίρει ουισκάκια και υποβρύχια martini μέσα στο κατακαλόκαιρο. Γιατί, καλά τα mojito και τα appletini, αλλά στο νησί που αποφεύγει τα δήθεν, είναι τουλάχιστον too much να παραγγέλνεις coctails me Grey Goose και Pampero. Ειδικά υπό τους ήχους των Ramones και του Iggy Pop. Και ειδικά όταν όλες οι επιλογές του dj σου θυμίζουν απειλητικά τις καμμένες βραδιές μέσα στο κωλομάγαζο της Λουκιανού. Κάτι τέτοιο λοιπόν και στο Remember της Ωλιάρου, ευτυχώς, όμως, χωρίς τους φίτσουλες και τους λοιπούς "θαμώνες". Πέρασα τόσο απίστευτα, που θέλω να γυρίσω σύντομα και να συνεχίσω την άλωση του νησιού. Antiparos rocks. Φιλιά

Ζωή ποδήλατο

Ποιος να μου το 'λεγε πως στα γεράματα θα το 'παιζα Λανς Άρμστρονγκ. Ή έστω Χειμωνέτος. Εντάξει, πλακίτσα κάνω. Απλά, η γιόγκι μου έφυγε για Ελβετία να ολοκληρώσει την πτυχιακή της κι έχω μείνει άπραγη. Και φυσικά, δεν είμαι από αυτές τις απελπισμένες που τρέχουν στα γυμναστήρια ένα μήνα πριν τις διακοπές θεωρώντας πως σε τριάντα μέρες θα γίνουν Πετρουλάκη (πιο πιθανό να της μοιάσουν αν βρουν κάναν Ivic και τις πλακώνει στα μπουκέτα). Ούτως ή αλλως, η γιόγκα τρόπος ζωής και την ξεκίνησα σαν past-time και για να μπορέσω κάποια στιγμή στο μέλλον να κάθομαι και να προχωρώ ευθυτενής, όχι σαν τον καμπούρη Κουασιμόδο που πάω τις περισσότερες φορές. Οπότε, με το που έπεσε τις προάλλες η πρόταση για ποδηλασία, η πάντα μάχιμη Lara Croft που κρύβω μέσα μου έσπευσε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα. Τα μούσκουλα μου έπρεπε με κάποιο τρόπο να παραμείνουν ενεργά και κακά τα ψέματα με το κολύμπι δεν τα πάω και τόσο καλά, ώστε να έχω εναλλακτικές λύσεις εκγύμνασης.
Ευτυχώς για μένα, δε χρειάστηκε να επενδύσω σε εξοπλισμό. Η καλή (και ακόμα πιο μάχιμη) αδερφούλα μου είχε αγοράσει προ αειμνημονεύτων χρόνων ένα ποδηλατάκι για να έρχεται στη δουλειά και να μη χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο της. Βέβαια, ο καιρός πέρασε, η αδερφή άλλαξε δουλειά, το τζιπ παροπλίστηκε λόγω ακρίβειας και το ποδήλατο σκονιζόταν στην αποθήκη της. Μεγάλη ευκαιρία για μένα, γιατί ούτε από τα Jumbo δε διέθετα να αγοράσω καινούριο, ειδικά προτού να δοκιμάσω αν η φάση θα μου αρέσει ή θα εγκατέλειπα την προσπάθεια μετά την πρώτη απόπειρα. Όπως και με το snowboard, στην αρχή κάνεις με νοικιασμένο σανιδάκι από Κλαουδάτο και ρουχαλάκια από τα factory, κι όταν δεις ότι το άθλημα κάνει για σένα, τότε πας και τα σκας στην Burton. Οπότε, τσίμπησα το τίμιο ποδηλατάκι και το πήγα στο "βετεράνο" της δραστηριότητας να φουσκώσει τα λάστιχα, να μου το ρεγουλάρει και να το εξοπλίσει με φωτάκι.
Και ξεχυθήκαμε στους δρόμους και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως όλη η παραλιακή είναι ένας απέραντος ποδηλατόδρομος. Από τα Αστέρια της Γλυφάδας έως το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας κάνεις ανενόχλητος τη βόλτα σου και τη γυμναστική σου ταυτόχρονα. Είναι περίεργο, πώς μια διαδρομή που με το αυτοκίνητο μπορεί να φαντάζει τόσο ανιαρή (για μας των Νοτίων Πραστείων που την κάνουμε κάθε μέρα) να είναι τόσο ενδιαφέρουσα και τόσο συναρπαστική. Πραγματικά ξετρελλάθηκα, είχε εναλλαγές σκηνικού, από τις μαρίνες με τα σκάφη, τα αθλητικά γήπεδα του Άγιου Κοσμά, τα beach bars του Αλίμου, την περατζάδα του Φλοίσβου έως την Εσπλανάδα των Ολυμπιακών Ακινήτων και το πάρκιγκ του ΣΕΦ. Μα γιατί δεν κάνει όλος ο κόσμος ποδήλατο; Δεν ξέρουν τι χάνουν! Απέραντη άπλα, αγχολυτική άσκηση, ευγενής άμιλα με τους άλλους ποδηλάτες. Μια εμπειρία εντελώς διαφορετική, ακόμα και τα σλάλομ που χρειάστηκε να κάνω στα σημεία που είχε πολλούς πεζούς που κάνανε την απογευματινή τους βόλτα ήταν σαν ξέφρενο παιχνίδι. Και το ζουζουνίστικο τραμ να σε ακολουθεί, να σε συναγωνίζεται, να σου τέμνει το δρόμο.  Πολύ διασκεδαστικά όλα.
Το μόνο defaux της κατάστασης είναι το πιάσιμο. Όχι, δεν πιαστήκανε τα ποδαράκια μου από τις 2 ώρες που έκανα πετάλι. Ούτε καν κρούσμα κράμπας, που καμιά φορά παθαίνω στη γιόγκα την ώρα της χαλάρωσης. Αυτό που πιάστηκε ήταν ο κώλος μου. Ω ναι, ευθαρσώς το παραδέχομαι, αυτή η σέλα με γάμησε, μου άλλαξε τα φώτα στον κόκκυγα και ως εκ τούτου με έκανε να περπατάω και να στέκομαι σα συγκαμένη. Ήταν παντελώς άβολη και σκληρή και σε κάθε τράνταγμα τα ανύπαρκτα αμορτισέρ μου χάριζαν κι από μια σουβλιά. Κι εντάξει, άντε και κάνεις ορθοπεταλιά όταν έχει ανωμαλίες ο δρόμος ή τίποτα σαμάρια, αλλά και πάλι, τόση ώρα πάνω σε αυτό το σαδιστικό τριγωνικό δερμάτινο κατασκεύασμα, είχε σαν αποτέλεσμα να χρειάζομαι επειγόντως αυτή την ειδική σαμπρελίτσα που δίνουν σε όσους κάνουν εγχείρηση κήλης και δεν μπορούν επ'ουδενί να κάτσουν σε κάθισμα. Από τη μια καλό κι ευεργετικό το άθλημα για το κυκλοφορικό, και η βολτίτσα βάλσαμο για τη ψυχή αφού ήταν σαν να ταξιδεύεις, αλλά στο aftermath η ζωή μου από το κωλοπιάσιμο έχει γίνει ποδήλατο. Ας ελπίσουμε πως θα είναι παροδικό και μέχρι την επόμενη δίτροχη εξόρμηση θα έχει καταλαγιάσει. Γιατί διαφορετικά, θα αναγκαστώ να φοράω Tena με ενίσχυση ή θα ξαναπέσω στα βαριά ναρκωτικά. Φιλιά.