Τουρίστ ντε μερντ

Μάλλον με "πάει" πολύ το θέμα του τουρισμού, δεν εξηγείται αλλιώς το πώς γράφω σχετικά σε τρίτη συνεχόμενη ανάρτηση. Που μα το θεό αυτή τη φορά είναι από αγανάκτηση. Ο λόγος; Αντιμετώπιση και συμπεριφορά Γαλλίδας τουρίστριας προς εμένα κατά τη διάρκεια ταξιδιού από το νησίιιιιιιιι προς Πειραιά. Που δηλαδή έτοιμη ήμουν να ξεχάσω τους τρόπους μου και την ανατροφή μου και να αρχίσω να της μιλάω τα γαλλικά του λιμανιού μπας και συνέλθει η τύπισα και ξαναποκτήσει επαφή με το περιβάλλον, γιατί ντε φάκτο ήταν σε ένα κόσμο διαφορετικό. Να 'φταιγε ο ήλιος που τη βάρεσε κατακούτελα, να 'φταιγαν οι πολλοί οι μπάφοι που κάπνισε στο νησί, να της έκατσε μουχλιασμένη φέτα στη χωριάτικη, δεν ξέρω τι, πάντως ένα χέρι βρωμόξυλο το χρειαζόταν ο μινιόν οργανισμός της για να έρθει στα ίσα της.
Ανεβαίνω η καλή σου στο πλοίο της επιστροφής έχοντας το αριθμημένο εισιτήριο, κατάκοπη και κατα-ιδρωμένη - γιατί ως γνήσια φώκια έτρεχα σαν την παλαβή με δουλειές μέχρι τελευταία στιγμή - θεωρώντας πως η θεσούλα μου θα ήταν εκεί και θα με περιμένει, φευ όμως το πλοίο απέπλευσε μακράν υπεράριθμο και γινόταν της κακομοίρας. Τουρίστες στοιβαγμένοι παντού, τσαρδάκια, καρέκλες του γύφτου και βρώμικες πατούσες όπου έφτανε το βλέμα σου. Φτάνω η δόλια στη θέση μου, έχοντας πατήσει επί πτωμάτων για να τη βρω φυσικά κατειλημμένη από μια 20χρονη Γαλλίδα. Ευγενικά της ζητάω να σηκωθεί για να μου παραχωρήσει τη θέση μου, αλλά δυστυχώς τα οξφορδιανά μου αγγλικά παραήταν τυπικά για την αφεντιά της, η οποία με αγνοεί και συνεχίζει να μιλάει στη διπλανή της.  Δυστυχώς για εκείνη μιλάω και τα λουικενζ γαλλικά, οπότε αυτή το φορά της το ζητάω στη μητρική της. Μου απαντάει: "και τι να κάνω;" Κοινώς είναι μεν η θέση σου, αλλά σε γράφω στα παπάκια μου γιατί είμαι τουρίστας και δεν καταλαβαίνω γιοκ.
Αρχίζουν να δυσανασχετούν και κάτι άλλοι επιβάτες που καταφτάνουν των οποίων οι θέσεις είναι πιασμένες από τις φίλες της εν λόγω κυρίας, κι αρχίζει μια άνευ προηγουμένου μανούρα από τους πιο ηλικιωμένους που έχουν χάσει την υπομονή τους. Εγώ μέχρι εκείνη την ώρα ακόμα ψύχραιμη. Της ζητάω ευγενικά το εισιτήριο να δούμε πού επιτέλους κάθεται εκείνη μπας και χάθηκε κάπου στο δρόμου ή τελοσπάντων δεν ξέρει να διαβάζει σωστά τους αριθμούς. Αφού για κάνα δεκάλεπτο έπαιζε την κολοκυθιά μαζί μας και σημειωτέον ούτε ΚΑΝ έχει κουνηθεί από το κάθισμα, μας δίνει το εισιτήριο της και διαπιστώνουμε πως ούτε αυτή ούτε και καμιά από τίς φίλες της κάθονταν στα συγκεκριμένα καθίσματα, αλλά είδανε φως, μπήκανε εκεί, βολεύτηκαν, είχαν ανοίξει τα back packs τους, είχανε απλώσει την πραμάτια και δεν είχανε καμιά διάθεση νε ξεβολευτούν. Τους ζητούμε να σηκωθούν και τους προτείνουμε να βρούμε λύσεις ούτως ώστε κάποιες από αυτές να κάτσουν δίπλα διπλα σε άλλες θέσεις, φτάνει να υπάρχουν πρόθυμοι άνθρωποι σαν κι εμένα που ήμουν μόνη μου, να μετακινηθώ σε άλλη εξασφαλισμένη θέση.  Ακλόνητη η Γαλλίδα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εκεί να μας αγνοεί συστηματικά, να κάνει την κινέζα, να νομίζει ότι με το να μας βρίζει στη γλώσσα της ουδείς την καταλαβαίνει, κούνια που την κούναγε όμως γιατί οι περισσότεροι στην αίθουσα αποδείκτηκαν και γαλλομαθείς αλλά και ιδιαιτέρως εύθικτοι.
Χρειάστηκε, όπως αντιλαμβάνεστε, η επέμβαση του λοστρόμου για να μπει μια τάξη, γιατί αν συνεχιζόταν το βιολί, θα είχαμε του Συντάγματος στη γέφυρα του Bluestar. Ηρθε ο καψερός να τα βάλει με την τύπισα, αλλά όταν η γυναίκα είναι και επιμένει να είναι καριόλα, η κατάσταση είναι apaleftable. ΟΚ, φταίει ο πράκτορας κυρία μου ή το σύστημα κρατήσεων που δεν μπορείτε να κάθεστε δίπλα δίπλα με τις φίλες σας. Κάντε μας τη χάρη, πηγαίνετε στη θέση σας και αν υπάρχουν επιβάτες solo να δούμε αν μπορούμε να σας εξηπηρετήσουμε. Σκασίλα της. Θέλει να μη σηκωθεί από τη θέση (μου). Κυρία μου όμως παρεμποδίζετε τους άλλους επιβάτες. Στο νινί της. Κυρία μου ποια η θέση σας τουλάχιστον να στείλουμε το Εφουλίνι εκεί; Α, ξέχασα να σας πω, κάθονται εκεί οι άλλοι επιβάτες των οποίων τη θέση οικειοποιήθηκαν οι φιλενάδες της. Αμετακίνητο το παχύδερμο και να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και Αγγλικά. Ω ρε γλέντια, λέω μέσα μου, δεν καθόμουν άλλη μια μέρα στο νησί να δω και τα πανηγύρια, που είμαι εδώ πανάθεμα με να διαπληκτίζομαι με το επίπεδο δάπεδο;
Η 20χρονη νεαρά κατάφερε να κάνει ένα ολόκληρο κατάστρωμα πουτάνα, γιατί εντός ολίγου ανακατεύτηκαν περίεργοι, νταήδες, κατίνες, λογιστές, όλος ο κόσμος σε μια Βαβέλ άνευ προηγουμένου, μια φασαρία για το αυτονόητο που ήταν πολύ απλό. Να πάει ο καθένας να κάτσει στη θέση του και στα αυγά του και να φτάσουμε σώοι κι αβλαβείς στον προορισμό μας. Μία ώρα κράτησε η κατάσταση, με μένα να είμαι όρθια και φορτωμένη, με μια οικογένεια με παιδάκια που πραγματικά είχανε ανάγκη να κάθονται μαζί να είναι ο ένας στη δύση κι ο άλλος γονιός στην ανατολή, με κάτι παππούδες να έχουν ενοχληθεί από την οχλαγωγία, μόνο και μόνο επειδή η τουρίστρια από το κωλοχώρι στα Πυρηναία έπαθε overdose από το μανζέ, γκουρμέ, φρουϊ ζελέ αλλά ένα σ'ιλ βου πλε της έπεφτε βαρύ να το προφέρει. Με μισή καρδιά μον ντιε, ξεκουβάλησε μετά από πολύωρη σύσκεψη με τις υπόλοιπες σουφραζέτ, κι αφού μας κρέμασε κάτι μούτρα και μας έλουσε με τα ωραία της γαλλικά. Ε, λοιπόν, αντί να καθόμαστε με τις ώρες να τους υποδεχόμαστε στα λιμάνια και να σκιζόμαστε να τους εξυπηρετήσουμε, κάτι δαύτους πρέπει να τους στέλνουμε στους καταυλισμούς για τους λαθρομετανάστες. Στα τσακίδια και μπον βουαγιάζ, πουτέν ντε μερντ.

Τουρίστ Μενιδιάτ

Τι έλεγα τις προάλλες για τις τουριστικές επιχειρήσεις και πώς μπορούν να βελτιωθούν και να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες στους πελάτες τους; ΟΚ το παίρνω πίσω. Ή μάλλον το παίρνω πίσω με προϋποθέσεις. Γιατί αν οι πελάτες είναι γύφτοι και μπουρτζόβλαχοι καλά τους κάνουν τελικά και τους γδύνουν ή τους σερβίρουν κατεψυγμένες ξαναζεσταμένες μάπες. Εντάξει, χρόνια αναμασάμε το ανέκδοτο που κάθονται τέσσερις τουρίστες σε μια ταβέρνα και παίρνουν μια χωριάτικη στα τέσσερα και νερό, αλλά αν δεν είσαι φίλε μου διατεθειμένος να αφήσεις χρήμα στο νησί, κάνε τουμπεκί ψιλοκομμένο αν το δωμάτιο σου δεν έχει σίτες ή ζεστό νερό. Είπαμε, να προσφέρεις ένα επίπεδο, αλλά να μπορεί κι ο άλλος να το εκτιμάει, όχι να παραπονιέται συνέχεια για το κάθετι και να διεκδικεί να του πάρεις και πίπες, ενώ έχει έρθει με το TUI all inclusive έχοντας πληρώσει ψίχουλα. Δεν ξέρω, είμαι οπαδός του ότι πληρώνεις παίρνεις. Αν στο Costa δε μου παίρνανε πίπες για τα τετρακόσια κάτι που στοίχισε το δωμάτιο τη βραδυά, κι εγώ θα γινόμουν μέγας τραμπούκος και θα τα έσπαγα όλα. Αλλά το να κάνω κόγξες στην κυριούλα που μου νοικιάζει δωμάτιο και στην οποία έκανα τα άπειρα παζάρια να μου το αφήσει 25ευρώ, εντάξει αγγίζει τα όρια της γυφτιάς. Κάτσε σπίτι σου μετά θα σου πει και δικαίως.
Δε θα μιλήσω για τον εγχώριο τουρισμό, που όσο να΄ναι έχουμε λιγάκι συναίσθηση και αυτογνωσία κι αντιλαμβανόμαστε που μας παίρνει να διεκδικούμε καλύτερες παροχές και πού όχι, καθώς καθείς κινείται αναλόγως του βαλαντίου του. Αλλά για αυτό τον κλασσικό μπατιροτουρίστα που έρχεται με πενταροδεκάρες, ξυνίζει τα μούτρα του για το κάθε τι, διεκδικεί εκπτώσεις για τα πάντα, κάνει διαρκώς παράπονα στη ρεσεψιόν, καλεί την αστυνομία, γράφει κατεβάτα από δυσφημιστικά σχόλια στα reviews, που μόνο ξέρει να απαιτεί, αλλά έχει ξεχάσει πως στα Γκράβαρα της χώρας του απ'όπου προέρχεται κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Βέβαια, θα μου πεις δεν είναι δικαιολογία πως επειδή έχεις πελάτη τον χειρότερο, πρέπει κι εσύ να είσαι ο χείριστος, αλλά όσο να΄ναι σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν ακούς παράλογες απαιτήσεις, λες και τα είχε και στο χωριό του και τα ζητάει. Αν είναι διατεθειμένος να τα πληρώσει, καλώς να ζητάει. Αλλιώς ας πάει αλλού αν νομίζει πως μπορεί να βρει καλύτερα.
Κι εντάξει είπαμε, κρίση στην Ελλάδα, οι επιχειρηματίες κάνουν προσφορές, κατεβάζουν τιμές, φτιάχνουν πακέτα, δίνουν το κάτι παραπάνω για να προσελκύσουν κόσμο, αλλά όχι να έρχεται και ο κάθε Ουγκ να μας γαμήσει επειδή μας βρήκε στην ανάγκη. Και κυρίως δε δέχομαι να έρχονται με τουπέ και ύφος χιλίων καρδιναλίων κάτι βλαχάκια από τα Τάρταρα της Βορείου Ευρώπης ή κάτι αγράμματοι από το ανατολικό μπλοκ που κάνουν εμπόριο ναρκωτικών κι έχουν χεστεί στο τάληρο, να θέλουν να μας ρουφήξουν το αίμα, ποιοί αυτού που κάποτε δεν είχανε να βάλουνε δεύτερο βρακί. Για να συνέλθουμε λιγάκι, όλοι. Να διεκδικούμε το δίκιο μας, να απαιτούμε να μας προσφέρεται αυτό το οποίο έχουμε πληρώσει (ή και χρυσο - πληρώσει), να αξιώνουμε σεβασμό και τιμιότητα, αλλά να έχουμε και μια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα. Τόσα έδωσες, τόσα θα πάρεις. Απλά και κατανοητά.
Και δε θα αναφερθώ καν στο είδος του τουρίστα που απαντάται σε περιοχές όπως το Φαληράκι, η Χερσόνησος ή η Ζάκυνθος, που πάει με πακέτα all inclusive, και μετά βγαίνει λιάρδα στους δρόμους κι αρχίζει τις αθλιότητες και τους εξευτελισμούς, βανδαλίζοντας περιουσίες και προσβάλλοντας τη δημόσια αιδώ. Έχουμε ανάγκη το χρήμα τους, έχουμε ανάγκη τις επενδύσεις τους, δεν έχουμε όμως πρεμούρα για να μας καταστρέφουν τα μαγαζιά, να μας βρίζουν και να μας διασύρουν. Εντάξει, κατανοώ πως δεν μπορύμε να απευθυνόμαστε μόνο στους κυριλέ συνταξιούχους Αμερικάνους που συντηρούν προορισμούς όπως τη Σαντορίνη και τη Μύκονο, αλλά ενδεχομένως να μπορούμε με κάποιον τρόπο να αποφύγουμε να ξεβρακωνόμαστε για χάρη μερικών μπεκρήδων χούλιγκαν. Όταν εμείς ρε γαμώτο πάμε στις χώρες τους μας αστυνομεύουν για τα πάντα και υπάρχουν νόρμες και κανονισμοί τις οποίες εμείς οι Έλληνες πάνω στην κωλοπιλάλα μας να χαρακτηριστούμε "Ευρωπαίοι" τους ακολουθούμε κατά γράμμα και είμαστε υπόδειγμα επισκέπτη. Αυτοί γιατί όταν έρχονται εδώ δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχουν το απυρόβλητο; Είναι μήπως αγανακτησμένοι και οι μπατιροτουρίστ;

Luxurious Tourism

Πριν κάνα μήνα πήγα με εκλεκτή παρέα σε ένα εκλεκτό holiday resort κοντά στην Πύλο και κυριολεκτικά έπαθα την πλάκα μου από το μέρος, την οργάνωση, τη χλιδή, το επίπεδο παρεχόμενων υπηρεσιών. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο ξενοδοχείο, επιβεβαιώθηκε η αντίληψη πως στη ζωή ό,τι πληρώνεις παίρνεις αλλά κι επίσης πως όπου έχει πέσει πολύ χρήμα και μεράκι για κάποια επένδυση, το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον καταπληκτικό. Δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα με τέτοιες πολυτέλειες, γιατί και έχω ταξιδεψει ανά τον κόσμο και έχω μείνει σε ακριβά ξενοδοχεία και έχω ξεφυλίσσει όλο τον τόμο του Golden List και έχω σερφάρει ατελείωτες ώρες σε ιστοσελίδες σχετικές με εξωτικά ταξίδια, πράγμα που σημαίνει ότι κοντολογοίς τα έχω δει όλα Μπορεί να μην έχω μείνει σε όλα (λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν), ξέρω όμως τι να περιμένω. Ομολογώ, όμως, πως στο Costa Navarino τα είδα όλα και τα άκουσα λίγο πιο dolby.
Εντάξει, ο καπετάν Βασίλης πήρε ένα φιλέτο (δηλαδή, συνένωσε τα άπειρα φιλέτα, αποζημιώνοντας, όμως, στο έπακρο τους πωλητές) πάνω σε μία από τις ομορφότερες παραλίες της Πελοπονήσου κι έχτισε ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα (disneyland meets elounda meets caribean resorts), έφτιαξε και το αρτιότερο και μεγαλύτερο γήπεδο γκολφ της Μεσογείου κι έδωσε ζωή, δουλειά και περαιτέρω ανάπτυξη στην περιοχή. Οι εργαζόμενοι  αυστηρά Έλληνες και αυστηρά με καταγωγή και τόπο κατοικίας τα πέριξ (Γαργαλιάνοι, Κυπαρισσία, Καλαμάτα κλπ), ευγενικότατοι και με επίπεδο (οι τρεις στους τέσσερις είναι απόφοιτοι σχολών τουριστικών επαγγελμάτων και με μεταπτυχιακές σπουδές). Ήθελε ο μακαρίτης να προωθήσει και να αναπτύξει την πατρίδα του και νομίζω το όλο project αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση για την περιοχή. Μόνο συγχατηρητήρια του αξίζουν και από τις συζητήσεις που έκανα με ντόπιους όλοι είναι ευγνώμονες (εν αντιθέσει με άλλες περιπτώσεις που οι ντόπιοι εναντιώνονται στα ξένα επενδυτικά κεφάλαια) και η περίπτωση του costa πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και για άλλους εφοπλιστές και βιομηχάνους που αναζητούν ιδέες. Αν μη τι άλλο, μετά τη ναυτιλία, ο τουρισμός είναι το μεγαλύτερο έσοδο της χώρας μας, ας το κοιτάξουμε λιγάκι παραπάνω.
Και μια που το έφερε η κουβέντα γενικά γαι τον τουρισμό, πηγαίνοντας τακτικά στο νησί μου και γενικά αντιμετωπίζοντας λογιών λογιών συμπεριφορές από τους Παριανούς επιχειρηματίες, έχω να δώσω μια συμβουλή: οι τουριστικές υπηρεσίες δε θέλουν, παιδιά, πολύ κόπο, θέλουν τρόπο. Δε χάθηκε ο κόσμος ακόμα και εν καιρώ κρίσης να κάνετε μια ανακαίνιση στο χώρο σας, να εκμοντερνιστείτε και να δώσετε έναν αέρα ανανέωσης προσφέροντας κάτι διαφορετικό στον πελάτη. Καλό το air-condition, television, piscine, gazon, manger, gourmet αλλά πήγαινε το κι ένα βήμα παραπέρα. Ταβερνιάρη, προσέφερε στο τέλος κάθε γεύματος ένα πιάτο φρούτα, ένα γλυκό του κουταλιού, ένα σπιτικό λικέρ... δε σου κοστίζει κάτι. Εσύ με την καφετέρια, βάλε ελεύθερο wi  fi να έρθει ο άλλος να αράξει με το i-pad του να διαβάσει την εφημερίδα του αμέριμνος και να σου κάνει κατανάλωση. Ξενοδόχε, κάνε τα ρημάδια τα σουηδικά έπιπλα καυσόξυλα για το χειμώνα και τράβα σε κάνα IKEA να πάρεις κάτι πιο μοντέρνο, λιτό κι αφαιρετικό. Και αφήστε τις αρπαχτές κατά μέρος. Τα πασαλείματα, οι μαϊμουδιές και η κουτοπονηριά δε μας πάνε μπροστά.
Διαβάζω σε εφημερίδες πως φέτος παρά την οικονομική κρίση ο ελληνικός τουρισμός έχει άνοδο, κυρίως γιατί σε ανταγωνιστικά τουριστικά θέρετρα  όπως η Αίγυπτος, η Τυνησία, το Μαρόκο, οι λαϊκές εξεγέρσεις έχουν δημιουργήσει μεγάλη ανησυχία και οι Βορειοευρωπαίοι φοβούνται. Συν τις άλλοις, οι κακές οικονομικές συγκυρίες ευνοούν τις οικογενειακές διακοπές στα ελληνικά νησιά, όπου οι προσφορές δίνουν και παίρνουν. Καιρός ήταν από μια άποψη να προσγειωθούν κάτι επηρμένοι επιχειρηματίες και να προσφέρουν πακέτα σε λογικές τιμές. Περιθώριο για κέρδος υπάρχει ακόμα και δεν είναι ανάγκη να γδύνεις τον τουρίστα ή να του σερβίρεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ακόμα και τα resorts του τύπου που προανέφερα που μπορεί να απευθύνονται σε άλλοι κοινό με μεγαλύτερο προτοφόλι, προσφέρουν πακέτα εβδομαδιαία και δίνουν τη δυνατότητα και στη μεσαία τάξη να κάνει διακοπές λουξ. Το θέμα είναι να γυρίζει το χρήμα και να υπάρχει διάθεση να περιποιηθούν αυτόν που θα έρθει να αφήσει τα ωραία του λεφτάκια. Ο τουρίστας θέλει να τον σέβονται και να του φέρονται σα βασιλιά, και το royal treatment μπορείς να το καταφέρεις ακόμα και με λίγα αλλά ουσιαστικά. Άλλωστε, οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν πάντα τη διαφορά. Δεν έχει σημασία αν τα σαμπουανάκια στο μπάνιο είναι Κορρές ή Palmolive, ούτε να έχει παγωμένη σαμπάνια στο δωμάτιο, ακόμα κι ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό κι ένα καλάθι φρούτα είναι ένα πολύ θερμό καλωσόρισμα. Η πολυτέλεια έγκειται στο χαμόγελο, την εξυπηρέτηση, την καθαριότητα και την εντιμότητα. Όλα τα άλλα είναι κυριολεκτικά ψιλά γράμματα. Φιλιά.

Νησάφι με την αγανάκτηση

Προσπαθώ εδώ και δυο βδομάδες να αντισταθώ στον πειρασμό να ξεσπαθώσω εναντίον του κινήματος των αγανακτισμένων, είχα γράψει πάνω από τρία drafts με πράγματα που ήθελα να πω αλλά όσο τα διάβαζα τόσο περισσότερο με απέτρεπαν από το να τα δημοσιεύσω γιατί με αυτή την κίνηση θα τους έδινα και αξία. Αντί αυτού, νομίζω πως έχω πάθει overdose διαβάζοντας κείμενα άλλων bloggers που  βάλλονται κατά των εγκατεστημένων εκεί στο Σύνταγμα, έχω σχολιάσει σχεδόν σε όλους και κατά κάποιο τρόπο τα είπα κάτω από τα posts άλλων και ξεθύμανα. Δε διατείνομαι πως είμαι γνώστης εκ βαθέων της οικονομικής πραγματικότητας που ζει η χώρα μας, η αντίληψη μου φτάνει μέχρι ένα σημείο και μέχρι εκεί μπορώ να έχω άποψη και να την εκφράζω. Με ενοχλεί όμως και με λυπεί που έχουμε πήξει στους ξερόλες, που όλοι ξέρουν τη λύση, όλοι ξέρουν ποιος φταίει και που το μόνο που κατέχουν καλά είναι να απευθύνουν τις κατηγορίες και τις μούτζες προς τη λάθος κατεύθυνση. Μα επιτέλους, είμαι η μόνη που όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη βλέπω πως έχω σφάλλει κι εγώ τα μάλα κι έχω συνδράμει με την αποχή μου, την ανοχή μου και τη συνενοχή μου σε αυτή τη γαμημένη κατάσταση; Είμαι η μόνη που αυτο - μουτζώνομαι;
Δεν αισθάνθηκα ούτε μία φορά την ανάγκη να κατέβω στο Σύνταγμα μαζί με τους "χιλιάδες, εκατοντάδες, εκατομμύρια" (ανάλογα ποια πηγή πιστεύεις) για να εκφράσω την αγανάκτηση μου, κυρίως γιατί δεν ήμουν ποτέ υπέρ των συλλαλητηρίων, των πορείων και γενικότερα της στάσης και της αντίστασης. ΟΚ, είμαι άνθρωπος που εύκολα φυτιλιάζει άλλους και πολλές φορές έχω βάλει το ληθαράκι για να δημιουργηθεί πανικός, αλλά δεν έχω καταφύγει σε αποχές, καθιστικές διαμαρτυρίες, απεργίες και λοιπά πράσσειν άλογα. Και όχι, δεν αισθάνομαι λιγότερο πατριώτισσα, ούτε είμαι αναίσθητη. Ούτε βλέπω Πάττυ στον καναπέ (όπως με κατηγόρησαν ορισμένοι για την αμετακίνητη μου απόφαση να μην πάω "πλατεία"), ούτε τρώω από τα έτοιμα, ούτε παρακαλουθώ τα τεκταινόμενα απαθέστατη. Κι εγώ είμαι αγανακτισμένη. Ποιος δεν είναι; Κι εγώ αισθάνομαι τον κλοιό της εφορίας κάθε χρόνο να στενεύει γύρω από το λαιμό μου, κι εγώ βλέπω το εισόδημα μου να σμικρύνεται, κι εγώ αντιμετωπίζω την έλλειψη ουσιαστικής κοινωνικής περίθαλψης, κι εγώ στο μέγεθος που μου αναλογεί κάνω οικονομία παντού. Το ότι δεν πήρα τι fissler μου και τους δρόμους, δε με καθιστά βολέμενη κι αναίσθητη.
Προσωπικά, έθεσα σε όλους τους γνωστούς που κατέβηκαν Σύνταγμα την ερώτηση "ξέρετε γιατί ακριβώς διαμαρτύρεστε;". Κανείς, μα κανείς δεν κατάφερε να μου δώσει μια αξιοπρεπή απάντηση, μια επαρκή εξήγηση, ένα σαφές κίνητρο να πείσει κι εμένα να ακολουθήσω.  Οι μισοί κατέβηκαν γιατί "επιτέλους κάτι έπρεπε να γίνει" και οι άλλοι μισοί για το θεαθήναι. Και δεν ξέρω ποιος είναι πιο pathetic από τις δυο ομάδες, ο αδαής ή ο χαβαλές. Πάντως, το θέαμα που είδα στις φωτογραφίες (και πιστέψτε με, δεν έμεινα μόνο στις  φειδωλές εικόνες της ελληνικής τηλεόρασης, έριξα μια ματιά και στο φωτογραφικό υλικό ερασιτεχνών αλλά και ξένων έγκριτων ειδησεογραφικών πρακτορείων) μου φάνηκε τουλάχιστον λυπηρό. Ο κάθε κατακαημένος, μερικά ρεμάλια με τα μπυρόνια, κάτι κνίτες, μερικά νούμερα για να κερδίζουν ακόμα 15 δευτερόλεπτα διασημότητας, φοιτητές, πακιστανοί, πλανόδιοι πωλητές και μερικοί ακόμα wannabe che quevaras. OK, μαζεύτηκαν 100,000. Τι ωραία φιεστα, κάτι σαν το Gay Pride. H Αθήνα όμως έχει 5,000,000 κόσμο, πράγμα που σημαίνει πως Αγανακτησμένοι με τη βούλα ήταν μόνο το 2% του πληθυσμού. Άρα, το υπόλοιπο 98% είναι προδότες, φαγάνες, βολεψάκηδες...
Δε θα χρησιμοποιήσω το βήμα μου για να πω τι νομίζω πως πρέπει να γίνει. Δεν είμαι ειδήμων στα οικονομικά και την πολιτική και περιμένω από ανθρώπους που πραγματικά έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας και διέπονται από ειλικρινά πατριωτικά αισθήματα να μας καθοδηγήσουν. Σε αυτούς θα εναποθέσω τις ελπίδες μου. Κι αν δε με εκφράζουν αυτοί που τώρα μας κυβερνούν, έχω ένα και μοναδικό όπλο ως πολίτης δημοκρατικής κοινωνίας: την ψήφο μου. Να εκλέξω με περισσότερη σύνεση την επόμενη φορά τους αντιπροσώπους μου κι όχι να απέχω με ψευτομαγκιές ("μαυρίστε τους") από τις εκλογές όπως το 70% του πλυθυσμού. Κι αν αισθάνομαι πως δεν υπάρχει κανείς που να εκφράζει στο 100% τις αντιλήψεις μου και δε βρίσκω επαρκή αντιπροσώπευση, ας πολιτευτώ η ίδια μαζί με άλλους που σκέφτονται όπως κι εγώ. Δε δέχομαι να έχω μόνο ως επιλογή το δικοματισμό ή το λευκό. Αυτό με αγανακτεί περισσότερο. Αλλά να το παίζω ιστορία, φωνάζοντας συνθήματα και να κάνω υστερίες ότι δήθεν μου φταίνε όλοι οι άλλοι, είναι μεγάλη υποκρισία. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα το θρέψαμε και το συντηρήσαμε ΌΛΟΙ ανεξαρτήτως. Ας μη στρουθοκαμηλίζουν μερικοί κι ας κοιτάξουν επιτέλους και την καμπούρα τους, γιατί στη περίπτωση των Ελλήνων, το ψάρι βρωμάει από τη βάση και όχι στο κεφάλι. Το κεφάλι είναι απλά νεκρό. (Αγανακτησμένα) Φιλιά.