Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Η επίμονη κηπουρός


Την Κυριακή ανέβηκα με δυο φίλες στην Πάρνηθα για την εκστρατεία αναδάσωσης που διοργανώνει ο Φορέας Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας σε συνεργασία με τον ΣΚΑΪ, την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και το WWF. Κάποια στιγμή τον Οκτώβριο η yoggi μου που δραστηριοποείται και σε άλλες εθελοντικές εργασίες μου πρότεινε να συμμετέχω κι εγώ και διαβάζοντας τα άρθρα στο σχετικό site (http://parnitha.wwf.gr/), δε μου πήρε πάνω από πέντε λεπτά να αποφασίσω τις ημερομηνίες που με βόλευαν.  Θυμάμαι πως όταν καιγόταν η Πάρνηθα, έβλεπα τις φρικιαστικές εικόνες στην τηλεόραση και ένιωθα εντελώς ανίκανη, δηλαδή τι θα μπορούσα να κάνω, οπότε έμεινα αμέτοχη, όπως το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, που απλά είχε εξαγριωθεί εναντίον των σύνηθων υπόπτων και φώναζε χωρίς αντίκρυσμα. Να μου πεις, τώρα με την  αναδάσωση γίνεται τίποτα; Εντάξει, σταγόνα στον ωκεανό η προσπάθεια, αλλά από το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα.
Μαζευτήκαμε, που λες, ογδόντα νοματέοι στο πάρκιγκ του τελεφερίκ κι αναμέναμε τους διοργανωτές να μας παραλάβουν με τα πούλμαν για να μας πάνε στο σημείο που είχε επιλεγεί εκείνη τη μέρα για τις εργασίες (κάθε Κυριακή κι άλλο σημείο). Διαπίστωσα με χαρά πως είχε συγκεντρωθεί κάθε λογής κόσμος, νέοι, γέροι, ζευγάρια, φιλικές παρέες, ακτιβιστές, γιάπηδες, φοιτητές, νοικοκυρές, παρτάλια σαν κι εμένα.  Όλοι γεμάτοι όρεξη κι όλοι αρκετά συνειδητοποιημένοι. Κι επαρκώς ενημερωμένοι, άλλωστε για να γίνεις εθελοντής περνάς κάποια on line σεμινάρια, με οδηγίες για τη δενδροφύτευση, ιστορικά στοιχεία για τη σύσταση του Δρυμού, πληροφορίες για τη χλωρίδα και την πανίδα που ευδοκιμούσε στην περιοχή πριν τη Βιβλική καταστροφή, συστάσεις για την ανάπλαση κ.ο.κ. Η ομάδα ήταν αν μη τι άλλο πολυσυλλεκτική.
(Ανοίγω παρένθεση εδώ για να πώ πως 08.30 το πρωί της Κυριακής είχαν μαζευτεί στον ίδιο χώρο και τα "καϊκια" που περιμένανε το λεωφορείο για το καζίνο, λόγω των δυνατών ανέμων το τελεφερίκ δε λειτουργούσε. Μας κοιτούσαν οι "τελειωμένοι" με απορία, τι κάνουν όλοι αυτοί οι "δασο-κομμάντο" σε ένα χώρο αποκλειστικά αφιερωμένο στους άρρωστους τζογαδόρους. Τι να πω, πολύ κάψιμο, άλλοι στον αγώνα της τσάπας, κι άλλοι στον αγώνα της ντάμας. Κλείνω την παρένθεση).
Μας ανεβάσανε, λοιπόν, σε ένα σημείο, μας εξοπλίσανε με εργαλεία, γάντια, δεδρύλλια, μας δώσανε νεράκι κι ένα κρουασάν για το κολλατσιό μας, μας έδωσε τις οδηγίες ο δασάρχης και μας ξαμολύσανε. Από κοντά και το τηλεοπτικό συνεργείο του ΣΚΑΪ για να απαθανατίσει τις χωματουργικές εργασίες, με τη συμπαθέστατη ρεπόρτερ να τρέμει από το ψοφόκρυο και να μας ρωτάει με τρέμουλο "΄πώς πήραμε την απόφαση να συμ μμ μμ μμ ετάσχουμε στη διαδικασία".  Το έργο μας το επιβλέπανε όλη την ώρα τα μέλη του Παρατηρητηρίου της Πάρνηθας, καθώς και του δασαρχείου και ήταν δίπλα μας για να μας βοηθήσουν ή να απαντήσουν σε τυχόν ερωτήσεις. Μαζί μας κι οι αστειάτορες από την εκπομπή Ελληνοφρένεια, οι οποίοι μετέτρεψαν την όλη εμπειρία σε διασκέδαση, καθώς μας εμψύχωναν όλη την ώρα με ατάκες και ανέκδοτα για τον καιρό, τις τσάπες, το φτυάρισμα και τις λακκούβες.
Σε γενικές γραμμές ήταν μια όμορφη εμπειρία. Φυτέψαμε ο καθένας κατά μέσο όρο 4-5 δεντράκια κεφαλληνιακής ελάτης, περιποιηθήκαμε μερικά από αυτά που είχαν φυτευθεί πριν μια διετία, πατήσαμε σκατά από ελάφια, μας σκίσανε τα γαϊδουράγκαθα, σκοντάψαμε στα αποκαϊδια από τους κορμούς, χωθήκαμε στις λάσπες. Ρίξαμε γέλιο και το διασκεδάσαμε, ακόμα και με τις σκλήθρες που μπήκανε στα κακομαθημένα άψογα μανικιουρισμένα δαχτυλάκια μας, ακόμα και με τη μέση μας που πόνεσε από το σκύψιμο. Ήταν μια ευχάριστη νότα, σε ένα απελπιστικά στενάχωρο τοπίο, γιατί όπως και να το κάνεις, ένα ψυχοπλάκωμα το πάθαμε όλοι όταν αντικρύσαμε το καμμένο βουνό, όταν συνειδητοποιήσαμε την έκταση της καταστροφής, το μέγεθος της μαλακίας που δέρνει τους ενόχους. Η ζημιά, κακά τα ψέματα είναι ανεπανόρθωτη, για να επανέλθει ο δρυμός στην αρχική του μορφή θα περάσουν αιώνες. Τα δεντράκια που φυτέψαμε είχαν ύψος με τη βία δέκα εκατοστά, για να γίνουν δέντρα και τα δέντρα δάσος, θα πρέπει να αναδασώνουν μέχρι  και τα δισέγγονα μας. Ας είναι, όμως, αυτό το τίμημα για την ανθρώπινη βλακεία. Προσωπικά, έχω δηλώσει συμμετοχή για άλλες δυο ημερομηνίες, αν ευαισθητοποιηθούν κι άλλοι, ίσως να βάλουμε ένα λιθαράκι προς την αναδόμηση του πάλαι ποτέ πνεύμονα της Αττικής. Φιλιά.

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Ψέμα στο ψέμα

Κάτι με το ραδιοφωνικό overdose από Χατζηγιάννη και το "Καλύτερο Ψέμα", κάτι η γνωστή θεατρική παράσταση, κάτι το remake της ταινία "Ζητείται ψεύτης", μου ήρθανε στο μυαλό όλοι οι Μινχάουζεν που έχουν βρεθεί στο διάβα μου και με πιάσανε ανατριχίλες. Το ψέμα και οι φτηνές δικαιολογίες είναι μάστιγα. Είναι σα μια πανούκλα που έχει καταπλακώσει τις ανθρώπινες σχέσεις και πραγματικά είναι δύσκολο να την αντιμετωπίσεις, οπότε ή το δέχεσαι και στρουθοκαμηλίζεις ή σηκώνεσαι, παίρνεις τα κουβαδάκια σου και πας σε άλλη παραλία. Έχοντας ζήσει τρία χρόνια από τη ζωή μου κάνοντας το πρώτο (δίπλα στο μεγαλύτερο ψεύτη του αιώνα ever), κάποια στιγμή μου γύρισε το μυαλό και είπα "τέλος". Έκτοτε, με το που αντιλαμβάνομαι έστω και ένα ψήγμα ανειλικρίνειας, παίρνω δρόμο κι εξαφανίζομαι με ταχύτητα του Road Runner.
Να μου πεις, έχεις εσύ κυρά μου υπάρξει 100% ειλικρινής, δεν έχεις πει ούτε μια φορά στη ζωή σου καμιά μαλακία να περάσει η ώρα ή για να αποφύγεις κάποια άβολη κατάσταση; Φυσικά και μου'χουν ξεφύγει κατά καιρούς ανακριβείς δικαιολογίες ή τελοσπάντων έχω καταφύγει περιστασιακά στην απόκρυψη της αλήθειας, δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω. Τώρα ακούγομαι σαν όλους αυτούς που διατείνονται πως υπάρχουν βαθμίδες ψέματος, ή σαν κάποια γνωστή μου που επιμένει ότι το να μην αποκαλύπτεις αληθινά γεγονότα σε καμία των περιπτώσεων δε στοιχειοθετεί ψευδή δήλωση. Παπαριές, το ψέμα είναι ψέμα, όσο μικρό, όσο αθώο κι αν είναι. Γιατί φαινομενικά μπορεί να μην προκαλεί μεγάλο κακό, ωστόσο δεν παύει να δείχνει πως το άτομο που το λέει έχει κάποια "θεματάκια". Εγώ παλεύω διαρκώς να μην έχω τέτοια "θέματα" και μπορώ να πω πως προσπαθώ να είμαι φιλαλήθης, συνεπής και τίμια. Σε σημείο που καμιά φορά είμαι και σοκαριστικά ωμή, γιατί δε μου βγαίνει ούτε για κοπλιμέντο να πω μούφες στον άλλον (δεν είμαι αγία, είπα "προσπαθώ" όσο το δυνατόν).
Πάντως ψευταράδες έχω γνωρίσει ουκ ολίγους, από κάποιους που απλά τους ξεφεύγουν χωρίς λόγο έως τους συστηματικά αδιόρθωτους, που έχουν ανάγει το ψέμα σε χόμπυ. Και φυσικά, έχοντας ζήσει δίπλα στους καλύτερους, έχω την ικανότητα να διακρίνω τη μπούρδα πολλές φορές πριν ακόμα ειπωθεί. Η κολλητή λέει πως πάσχω από το σύνδρομο των θεωριών συνομοσίας, δεν πτοούμαι όμως, γιατί κάθε μα κάθε φορά ακούω αυτό το γλυκόπικρο "καλά, ρε Εφάκι, σε παραδέχομαι, πού το είχες μυριστεί;". Σιγά τα αυγά, δε χρειάζεται να είσαι κυνηγόσκυλο για να εντοπίζεις τις ψευτιές, ορισμένες καμιά φορά είναι τόσο κραυγαλέες που και να θες να γελάσεις στα μούτρα του άλλου που τις ξεστομίζει, δεν το κάνεις μην τυχόν και θίξεις το λιγοστό μυαλό που προφανώς διαθέτει (για να σε περνάει για τόσο ηλίθια ώστε να τον πιστέψεις).
Τα πιο χολυγουντιανά ψέματα τα έχω ακούσει από άνδρες που ναι μεν έχουν γκόμενες αλλά θέλουν να κάνουν παιχνίδι και μαζί μου. Δεν έχει χρειαστεί ούτε μια φορά στα τόσα χρόνια να ρωτήσω κάποιον αν έχει δεσμό, προφασίζομαι πως θεωρώ δεδομένο ότι είναι single κι available και τον αφήνω να πέσει μόνος του στην παγίδα. Δε θέλει πολύ για να καταλάβεις τι καπνό φουμάρει, γιατί όταν ζοριστεί με τα ωράρια, αρχίζει τις παπαροδικαιολογίες. Κι είναι κρίμα να τρέφουν αυταπάτες πως δε θα τους καταλάβεις, γιατί το πρώτο πράγμα που δε διαθέτει ένας πιασμένος γκόμενος είναι ο ελεύθερος χρόνος. Δηλαδή, πόσες φορές θα είναι άρρωστος και πόσες φορές θα έχει meeting για δουλειά μέχρι αργά; Πόσες φορές θα αναβάλει τη συνάντηση επειδή έχει να βγεί με τους φίλους του; Κι εγώ προτιμώ τις βόλτες με τις φίλες μου εννοείται, αλλά άμα με καίει να τον δω τον άλλον θα το παίξω συνδυαστικά, άσε που έτσι αποδεικνύεις και περίτρανα πως δεν έχεις κάτι να κρύψεις.
Να μου πεις, αυτά καμιά φορά τα ψέματα είναι και αστεία, δηλαδή είναι μόνο για γέλια κι οι τύποι που τα λένε δεν είναι για το πουθενά. Ίσως τα χειρότερα είναι αυτά που έχουν σκοπιμότητα να σε βλάψουν ή να σε πληγώσουν, όταν σε δυσφημούν ή όταν υποκριτικά σου χαιδεύουν τα αυτιά ενώ σου τραβάνε από κάτω το χαλί για να πέσεις. Όταν υπάρχει δολιότητα και φθόνος. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, πάλι για να τους λυπάσαι είναι εκείνους που τα λένε, είναι αξιοθρήνητοι που δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα στη ζωή τους πορευόμενοι με ειλικρίνεια, για αυτό και καταφεύγουν σε τέτοιες τακτικές. Αλλά κι οι παθολογικοί ψεύτες, αυτοί που θα πούν δικαιολογίες ακόμα και για τα πιο χαζά και άκυρα γεγονότα, αυτοί που ενδεχομένως βιώνουν την πλασματική ιστορία που έχουν πλάσει μέσα στο κεφάλι τους, που μεγαλοποιούν ή φαντάζονται καταστάσεις που δεν υπάρχουν και τις αναπαράγουν, κι αυτοί χρήζουν της συμπόνοιας μας.
Όπως και να έχει, αθώα ξε-αθώα, μεγάλα, μικρά, πίσω από τα ψέματα υποβόσκει κάτι αρρωστημένο. Τώρα για το μέγεθος του προβλήματος του καθενός ψευτούλη, δεν είμαι σε θέση να αποφανθώ χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες. Ωστόσο και μόνο η σκέψη ότι για διάφορους λόγους (ανασφάλεια, υπερβολική ματαιοδοξία, φιλοδοξία, βλακεία, εμπαιγμός, μικροψυχία, κακία, μοχθηρία, κουτοπονηριά) κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να σου σερβίρει φούμαρα, τους κατατάσει όλους αυτούς στην κατηγορία των ψυχολογικά διαταραγμένων. Με το ψέμα δε χτίζεις υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, ίσα ίσα βάζεις πολύ σαθρά θεμέλια, τα οποία αργά ή γρήγορα υπό το πρίσμα της αλήθειας θα καταρρεύσουν. Κι επειδή δεν έχω αντοχές να περιμένω πότε θα λάμψει η αλήθεια, επειδή μου τελείωσαν τα ελαφρυντικά για τους ψυχάκηδες, με το που υποψιαστώ ότι η μύτη του Πινόκιο αρχίζει να μεγαλώνει, την κάνω με ελαφρά. (αυτό για να ξέρουν μερικοί που ψάχνουν ακόμα τι έφταιξε). Φιλιά.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Λόγια Φιλικά

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, εγώ θα έχω να λέω ότι φιλία ανάμεσα σε γυναίκα και άντρα πολύ δύσκολο, έως απίθανο να είναι αγνή και ανιδιοτελής. Δεν ξέρω γιατί επιμένουν τόσοι να (μας) πείσουν πως οι πρώην με τους οποίους έχουν διατηρήσει καλές επαφές αυτόματα έχουν μεταμορφωθεί από γκομενάκια σε κολλητούς. Είμαι, μάλλον υπερβολικά καχύποπτη, αλλά πώς να το κάνουμε, δεν πείθομαι. Ο άνδρας θα είναι πάντα άνδρας και όσο κι αν χτυπιέται πως είσαι παιδική του φίλη, κολλητή του, "αδερφή" του, άμα του γυρίσει το μάτι στην πρώτη ευκαιρία θα νιώσει την επιθυμία να στον καρφώσει. Ενδόμυχα πάντα θα σε ορέγεται, πάντα θα σαμποτάρει με λόγια ή με καταστάσεις το καινούριο σου αίσθημα, πάντα, ρε παιδί μου, η "φιλική" αγκαλιά του θα είναι έτοιμη να σε πιάσει σα βεντούζα, να σε κολλήσει σε κάνα τοίχο και να σου πετάξει τα μάτια έξω.  Εκτός κι αν είναι λούστρος.
Αλλά να κοροιδευόμαστε και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και να λέμε πως κάθε καινούριος άνδρας που σε προσεγγίζει, αν δε σου αρέσει, για να μην του χαλάσεις τη διάθεση μπορείς να τον κατατάξεις σε φίλο, άστο καλύτερα. Στα τριαντατόσα μας, τις φίλες και τους φίλους μας τους έχουμε ορίσει όλοι, ξέρουμε πολύ καλά πως δεν έχουμε ανάγκη να διερύνουμε τη λίστα με "επιλαχόντες". Να κάνεις παρέα κάπως, άντε πες ναι να πάει στο διάολο, με κάποιον που γνώρισες μόλις κομματάκι περίεργο , αλλά δεν σου κάνει κούκου ερωτικά. Να είσαι ειλικρινής, όμως, και να τα έχεις ξεκάθαρα μέσα σου, ότι αυτός είναι drinking buddy. Δεν είναι ο κολλητός σου. Τον απέρριψες, θυμάσαι; Του' ριξες μια πίττα να είναι όλη δική του, δηλαδή με το να τον αποκαλείς "φίλο" σου του χρυσώνεις το χάπι; Άσε, που πάντα αν καταδεχτεί να μείνει στη ζωή σου υπό το καθεστώς της νεοσύστατης "φιλίας", τον καθιστά κι αυτόν υποκριτή και mega bucks loser.
Όσο για το κολλητηλίκι με πρώην δεσμούς, να γελιέσαι πως ενώ με έναν άνθρωπο πηδιόσουν τόσα χρόνια, χωρίσατε (είτε με ωραίο, είτε με άσχημο τρόπο) και ξαφνικά την έχετε δει "κουμπάρες" και τηλεφωνιόσαστε να μάθετε τις εξελίξεις ο καθένας στα γκομενικά του άλλου, ε δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου έρχεται ναυτία από την υποκρισία. Αυτά τα "απελευθερωμένα" κι αυτή η "άνεση", δε με συγκινούν. Μη σου πω, πως μου κάνουν και σε ανασφάλεια, ή που δε θες να ξεκόψεις από το παρελθόν και βαφτίζεις "φιλία" το καινούριο status quo με τον πρώην για να έχεις το απυρόβλητο ή που κυριολεκτικά δεν έχεις πραγματικούς φίλους να βασιστείς, δεν έχεις δική σου ζωή να προχωρήσεις. Όταν τελειώσει κάτι, καλό είναι να μείνει εκεί που έληξε, για να είναι τίμιο και καθαρό.
Δεν ακυρώνω φυσικά τις ελάχιστες εξαιρέσεις να είναι δυο άτομα του αντίθετου φύλου φίλοι καρδιακοί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ένας από τους δυο σίγουρα δε βλέπεται ή είναι τόσο ντεκαβλέ που δε θα περνούσε από το μυαλό του άλλου ούτε κατά διάννοια να τον δει αλλιώς. Δηλαδή, το ερωτικό στοιχείο λείπει από την αρχή της εξίσωσης. Άντε αν είναι συγγενείς, αν είναι φίλοι από μικρά παιδιά, γιατί οι γονείς τους κάνανε παρέα, αν είναι συμμαθητές από το προνήπιο και διπλανοί στο θρανίο σε όλα τα χρόνια του σχολείου. Και πάλι, όμως, είναι στην ανθρώπινη φύση κάποια στιγμή να προκύψει ακούσια ερωτική έλξη και τότε είναι που γαμιέται ο Δίας. Πώς να είναι μετά αντικειμενικοί στην κρίση τους, πώς να βλέπουν καθαρά κι αμερόληπτα κάποιες καταστάσεις, χαρακτηριστικά ζώσης σημασίας σε ένα φίλο. Πώς να αγαπούν χωρίς υστεροβουλία, πώς να στηρίζουν με ανιδιοτέλεια; Η καύλα θολώνει το μυαλό κι άντε μετά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας.
Και ναι τα γράφω όλα αυτά από προσωπική εμπειρία. (Ούτως ή αλλως, ανέκαθεν ό,τι έγραφα ήταν καταστάσεις που έχω βιώσει). Δε θέλω να μειώσω τους κατά τα άλλα αγαπημένους άνδρες γνωστούς που έχω. Δεν είναι πολλοί, λίγοι και καλοί, και κατά ένα περίεργο τρόπο όλοι τους μου έχουν προκύψει από το πανεπιστήμιο. Δεν υπήρξα γκόμενα κανενός τους καί δεν έχω αφήσει ούτε την απειροελάχιστη αμφιβολία ότι η σχέση μας θα μπορούσε να έχει άλλον χαρακτήρα. Κι επειδή κι εκείνοι προφανώς ασπάζονται την ίδια φιλοσοφία, έχουν κρατήσει τις νόρμες και τις αποστάσεις τους με αξιοπρέπεια. Και τους εκτιμώ, όσο εκτιμώ τις κολλητές μου. Αλλά, το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω για κανέναν, για το αν γουστάρουν ή γούσταραν και το ξεπέρασαν. Θα διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, γιατί οι άνδρες τείνουν συχνά να σκέφτονται (και να συσκέφτονται) με το κάτω κεφάλι. Πέρα από αυτούς τους λίγους (που με τη βία μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) φίλους-φίλους άνδρες δεν έχω.  Έχω έναν τεράστιο κύκλο με λογιών-λογιών buddies, αλλά για τις φάσεις "φίλοι, φίλοι, σου γαμώ το καριοφίλι" επιφυλάσσομαι. Σματς.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Happy Happy Happy



Καλή χρονιά και καλά μυαλά, άντε άλλος ένας χρόνος γεμάτες συγκλονιστικές εμπειρίες μας αποχαιρέτησε κι έδωσε τη θέση του σε έναν καινούριο πολλά υποσχόμενο. Εντάξει, η ρήση "τα καλύτερα έπονται" έχει γίνει πλέον κλισέ, οπότε εύχομαι απλά η φετινή διαδρομή να είναι ακόμα πιο περιπετειώδης, γιατί όπως και να το κάνουμε τα θέλει ο κώλος μας τα ευτράπελα, το πολύ φλατ το βαριόμαστε γρήγορα. Και το εύχομαι να συμβεί σε όλα τα επίπεδα, από τα συναισθηματικά έως τα επαγγελματικά, από τις φιλίες έως τις λοιπές κοινωνικές "υποχρεώσεις". Το κυριότερο, όμως, είναι να έχουμε υγεία, όλα τα άλλα λίγο πολύ τα καταφέρνουμε, κουτσά στραβά, αργά ή γρήγορα. Υγεία, το πολυτιμότερο αγαθό, το οποίο τη στιγμή που γράφω δεν είναι και στα καλύτερα του, καθότι φρόντισα η άτιμη να ξαποστείλω το 2010 ενδίδοντας σε κάθε λογής κρεπάλη. Δεν πτοούμαι, όμως, γιατί κυριολεκτικά γέμισα (στούμπωσα) τις μπαταρίες μου με τόσες μορφές διασκέδασης τις τελευταίες τρεις βδομάδες (πάει αλήθεια τόσος καιρός που έχω να αναρτήσω;) που μπορώ να ξεκινήσω τη νέα χρονιά με ξεκούραση κι ανάπαυση (και λίγη μαμαδίστικη σούπα).
Η αποχή από τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας νομίζω είναι επιτακτική για τις επόμενες μέρες κι είναι ρε γαμώτο των Φώτων μεθαύριο, όλο και κάτι θα κανονιστεί είμαι σίγουρη, όλο και κάπου θα με παρασύρουν, ίσως αν ο πυρετούλης που με ταλαιπωρεί δεν αποχωρήσει, να καταφέρω να τη σκαπουλάρω. Φευ όμως είμαι το γνωστό τοις πάσι stamina girl, όπερ σημαίνει ότι για έναν Πλούταρχο την Τετάρτη ή έναν Καρρά στη Θεσσαλονίκη  ανήμερα του Αη Γιαννιού θα ξεσηκωθώ. Λες και δε μου έφτασε το bouzouki overdose των γιορτών. Να το πω το κρίμα μου, το πέρασμα της φωκίτσας από τις πίστες ήταν τουλάχιστον σαρωτικό. Κι εξίσου ξαφνιαστικό για τους φίλους μου που απορούσαν πώς μπορεί το ίδιο άτομο να είναι το ένα βράδυ σε live του Ρακιτζή (ναι ναι αυτός με τον Πουφ και το S.A.G.A.P.O), μετά σε live της Ευριδίκης, σε live των 1550, σε live του Δάντη (όχι της Κολάσεως, αλλά να γίνεται του inferno μέσα στο μαγαζί) και παραμονή Χριστουγέννων στο Romeo πρώτο τραπέζι πίστα στο Χολίδη (της Μπεκατώρου) και προπαραμονή Πρωτοχρονιάς στο Posidonio με όλες τις πενθήμερες των Λυκείων της Αττικής να λικνίζονται υπό το λάγνο βλέμμα του Κιάμου. Κάντε τη σούμα, κι αν καταφέρετε να βγάλετε άκρη πώς συνδυάζονται όλα αυτά τα μουσικά γούστα, give me a call να το αναλύσουμε παρέα.
Κι επειδή γιορτές δεν είναι μόνο οι πίστες, αλλά και τα μαγαζιά για shopping μέχρι τελικής πτώσεως κι αποτελειώματος του ορίου της κάρτας, οι αμέτρητοι καφέδες με καλούς φίλους που είχανε την άδεια τους, τα cheese and wine sessions σε bistrot επί της Βουκουρεστίου, το βουλιμικό καταβρόχθισμα burgers στις καινούριες αφίξεις της πόλης (call me hard rock, call me gaspar) αλλά και στα all time classic value TGI's, χώρια τα γιορτινά γεύματα σε μαμά και "κουμπάρα" Στέλλα που μας ξελίγωσαν με τις master chef γευστικές δημιουργίες και το impeccable art de la table, νομίζω το να προσθέσω πως έκανα και μερικά περάσματα από αγαπημένα στέκια για να πιω κι ένα-δυο (και τρία και τέσσερα κι απειλητικά και πέντε) ουισκάκια είναι τουλάχιστον περιττό. Αν βάλω μέσα σε παρένθεση και το τριημεράκι που έλειψα σε Ξυλόκαστρο-Καλάβρυτα-Τρίκαλα, παρέα με το απόλυτο girl power ντουέτο Glu & Gla, δε έμεινε παρά το new year's eve red night party στο Hilton για να δώσει το τελειωτικό φρενάρισμα στο roller coaster των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων.
Αυτό που μου έμεινε από όλα αυτά (πέρα φυσικά από το κρυολόγημα και την εξάντληση) είναι η ικανοποίηση πως περιτριγυρίζομαι (περιέργως ακόμα) από πολλούς φίλους, η διαφορετικότητα μεταξύ των οποίων μπορεί μεν να δημιουργεί μια ασυμβατότητα στους συνδυασμούς της παρέας, ωστόσο η ποικιλία στα ενδιαφέροντα και η ανεβαστική διάθεση όλων τους γέμισε και το τελευταίο δευτερόλεπτο του χρόνου μου. Τελικά, μέσα στο 2010 απέκτησα καινούριους φίλους (συμμορία της βεράντας), ενίσχυσα δεσμούς με παλιότερους (lampadarios&co) και ανανέωσα τους όρκους αιώνιας πίστης με τους πιο αρχαίους (κολλητές). Με όλους αυτούς πέρασα τις τελευταίες μέρες του χρόνου, με κάποιους από αυτούς πέρασα τις πρώτες ώρες του καινούριου έτους, με κάποιους υπήρξα κοντά νοερά ανταλλάζοντας αδιάκοπα μηνύματα διαδικτυακά (whatsapp, το υπέρτατο εργαλείο). Χωρίς αυτούς, όλα τα ξενύχτια, τα ταξίδια και τα ξύδια θα ήταν ανούσια, ανιαρά, άνευρα. Οπότε, η τελευταία ευχή μου για το 2011 μετά την Υγεία είναι να έχουμε όλοι γύρω μας ανθρώπους που μας νοιάζονται, μας αγαπάνε και που περνάνε καλά μαζί μας. ΌΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ... έπονται. Καλή Χρονιά!