Η βραδυά της εργένισας

Έχω πήξει να πηγαίνω σε bachelorette (προσέξτε λιγάκι την κατάληξη, bachelor είναι τα party για το γαμπρό και τους φίλους του, για τη νύφη και τις φίλες της είναι hen night ή όπως προανέφερα). Δεν ξέρω τι τις έχει πιάσει όλες και μία μία παντρεύονται, επιδημία έχει πέσει; Είναι σαν το domino effect, το κάνει η μία και πέφτουν μετά στη λούμπα με τη σειρά μία μία όλες τους. Έχω πήξει στο μπουζουκερί η γυναίκα από την πρωτοχρονιά κι έπειτα. Λες και δεν υπάρχει άλλης μορφής διασκέδαση για το τελευταίο ξεφάντωμα πριν την κρεμάλα. Τώρα, να μου πεις, δικός της είναι ο γάμος της αλληνής, δικό της και το bachelorette, οπότε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Απλά, διαπιστώνω με λύπη ότι δεν υπάρχει καθόλου φαντασία ή τελοσπάντων καθόλου διάθεση για πρωτοτυπία.  Είμαι γυναίκα του γλεντιού και του μπουζουκιού και του βαρύ κι ασήκωτου λαϊκού, αλλά έλεος όχι άλλον καλλιτέχνη στο μέσον του προγράμματος να ρωτάει τάχα μου αυρθόρμητα αν υπάρχουν τίποτα νύφες στο μαγαζί και να τους αφιερώνουν γαμο-τράγουδα.
Το χειρότερο, βέβαια, δεν ξέρω αν είναι το ότι η επιλογή είναι το μπουζουκομάγαζο ή το ότι ο συνήθης ύποπτος προσκεκλημένος θαμώνας είμαι εγώ. Γιατί, ομολογώ πως προσφάτως προσεκλήθην και σε πάρτυ νύφης την οποία ελάχιστα γνώριζα προσωπικά, αλλά για κακή μου τύχη γνωρίζα τον maitre του μαγαζιού που θα λάβαινε χώρα το happening κι επιτακτικά μου ζητήσανε να μεσολαβήσω. Τι από τα δύο είναι τραγικότερον, το ότι πήγα ή το ότι πέρασα πιο καλά κι από την ίδια τη νύφη και την κουμπάρα και ότι τις έκανα όλες τούτσι στον ποτό; Anyway, ίσως και να υποτιμώ και τον εαυτό μου, και να είμαι ο απαραίτητος clown για τα πανηγύρια, οπότε όπου γάμος και χαρά, και η Βασίλω πρώτη ;-)
Βέβαια, να μου πεις τι άλλες επιλογές υπάρχουν, δηλαδή για να γιορτάσει η μέλλουσα νύφη μαζί με τις φιλενάδες τις τελευταίες της μέρες ως εργένισσα; Να πάμε σε στριπτιτζάδικο; Προσωπικά, η προοπτική να ουρλιάζω βλέποντας έναν καλογυμνασμένο Αλβανό να λικνίζεται και να χαϊδεύει την πασαλειμένη με baby oil  (αλλά πάραυτα γραμμωμένη) κοιλιά του με αφήνει παγερά αδιάφορη. Προτιμώ τα οποιαδήποτε ουρλιαχτά να τα ρίχνω σε άλλο χώρο και χρόνο και πιο πριβέ καταστάσεις. Μετά, τι άλλο, να πάνε όλες οι κυράτσες μαζί σε κάνα σπα, να φοράνε ρόμπες, να πίνουν σαμπάνια και να κάνουν νύχια, μαλλιά, μασάζ κλπ λες και δε θα γίνει το ίδιο πράγμα και λίγο πριν το γάμο, όσο θα ετοιμάζουν τη νύφη. Ή να μπούνε όλες μαζί σε ένα hot tub και να χαχανίζουν και να κουτσομπολεύουν πάλι πίνοντας σαμπάνια; (αυτό το τελευταίο μου κάνει περισσότερο σε φαντασίωση κάποιου αγάμητου κυρίου). Ή αυτό που παίζει πολύ τον τελευταίο καιρό, εκδρομή στη Μύκονο, άραγμα όλη μέρα στις ξαπλώστρες στην παραλία, μοχιτάκια, thai massage, φαγητό στον Πάνορμο, coctail στο Caprice και μετά σφηνάκια και καμάκι στο Remezzo. Give me a break!
Η πιο ενδιαφέρουσα πρόταση που άκουσα πάντως ήταν από τη Yoggi μου, η οποία παντρεύεται κι αυτή οσονούπω. Δεδομένου ότι έχει εισαγάγει κάτι πολύ καινοτόμες ιδέες στο μάθημα και γενικά είναι ψαγμένο άτομο, πρότεινε την παραμονή του γάμου να κάνουμε κάτι που να έχει σχέση με το αντικείμενο της δουλειάς της. Δηλαδή, άνετο ντύσιμο, meditation μέχρι τελικής πτώσεως. πάνω σκύλους, κάτω σκύλους, δελφίνια και πολεμιστές υπό τους ήχους tribal fusion μουσικής και μετά εντατικά πάνω στους ιμάντες της air yoga, κοινώς ένα air-yogchelor. Και φυσικά, πίνοντας αφεψήματα με πολύ πράσινο τσάι κι άλλα ύποπτα ματζούνια. Η φιλενάδα πρότεινε να έχουμε και κλασσικά coctails και γενικά να εμποτίσουμε εκεί τις πρασινάδες με άφθονη vodka. Και πετάγεται η δασκάλα και λέει ότι μετά θα κάνουμε στριβογυριστές ασκήσεις αντοχής πάνω στους ιμάντες να δούμε ποια θα αντέξει περισσότερο. Αφελείς και οι δυό τους... με μένα στην παρέα και με το κατάλληλο αλκοόλ, θα είναι σα να κλέβω από εκκλησία και δεν την κόβω τη νύφη να φτάνει ποτέ στο δημαρχείο... Εμ, δε θέλανε τίμια μπουζούκια... Φιλιά!

Wanted: partners in crime - AA members excluded

Γεμάτο πρόγραμμα δε σημαίνει μόνο μπεκροκαταστάσεις και ξενύχτια μέχρι τελικής πτώσεως. Παρά το γεγονός ότι η καθημερινότητα μου τον τελευταίο καιρό τείνει να επιβεβαιώνει τον κανόνα, υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα που κάνω ή που ενδόμυχα ψοφάω να κάνω αλλά δε βρίσκω παρέα. Γιατί, εντάξει το να βρεις drinking buddies είναι το μόνο εύκολο, κάνεις μια βόλτα Πέμπτη βράδυ στο Κολωνάκι και γνωστούς θα βρεις σε όλα τα μαγαζιά, πρόθυμους να πιουν ένα ποτηράκι μαζί σου. Το να βρεις παρέα για σινεμά, επίσης εύκολο, αν και λίγο πιο χρονοβόρο καθότι προϋποθέτει την αναζήτηση ενδιαφέρουσας ταινίας και το ανάλογο κοινό, αλλά από κι εκεί κι έπειτα η κράτηση εισιτηρίων είναι only a phonecall away. Να πας για ένα καφέ μετά τη δουλειά, ουυυυ εκεί έχεις και λίστα αναμονής, να έχεις να διαλέξεις. Το δύσκολο είναι να βρείς κόσμο να θέλει να κάνει και τίποτα άλλο πέρα από τα τετριμμένα.
Τα οποία μπορεί και να είναι bread and butter για ορισμένους, αλλά έλα που στο δικό μου κύκλο έχω πήξει στους "δυσκοίλιους", στους "αναποφάσιστους", στους "τσίπηδες" και γενικά στους "άραξε και βλέπουμε". Να έχεις να κάνεις άπειρες προτάσεις για αθλοπαιδιές, για εξορμήσεις, για συμμετοχές σε συνέδρια, ταξίδια κ.α και να παίρνεις πανηγυρικά κάθε φορά τα τρία σου, είτε γιατί αυτά που σε ενθουσιάζουν αφήνουν αδιάφορους τους φίλους σου, είτε γιατί ο χρόνος τους είναι περιορισμένος και γενικά δεν υπάρχει σωστός συγχρονισμός, είτε γιατί οι άλλοι προτιμούν να διαθέσουν αλλιώς τα χρήματα που τους περισσεύουν. Οι οποίες δικαιολογίες είναι κι όλες θεμιτές, γιατί ούτε να επιβάλλεις στον άλλον τις δικές σου καύλες μπορείς, ούτε να είναι απίκω όποτε σου κάνει εσένα κέφι, ούτε φυσικά να κάνεις κουμάντο στο πορτοφόλι του. Οπότε τι σου μένει, ή να περιμένεις πότε θα εδεήσει κάποιος από δαύτους να ρίξει ιδέα για κάτι πιο περίεργο από τα συνηθισμένα ή να κάνεις τελικά τα ίδια και τα ίδια, φρέντο, γαρύφαλα, τραπεζώματα, κι απλά να αλλάζει μόνο η διακόσμηση και η διεύθυνση του χώρου.
Να μην είμαι κι εντελώς αχάριστη, έχω παρέα για τα δύο-τρία βασικά μου χόμπυ, τι yoga και το snowboard. Απλά, αυτές οι παρέες είναι μόνο για αυτά, δεν τους ενδιαφέρει ή στην τελική δεν έχουν και χρόνο για κάτι άλλο.  Εντάξει, και για τρέξιμο ή ποδήλατο έχω παρέα να πηγαίνω μία στο τόσο. Είναι όμως που χρόνια παρακαλάω να βρω παρέα να πάω να κάνω επιτέλους τα γαμημένα μαθήματα ιστιοπλοϊας και δε βρίσκω ανταπόκριση. Να μου πεις, έχεις ανάγκη παρέα για τα μαθήματα; Όχι, το θέμα είναι να πάρουμε και παρέα το δίπλωμα και μετά να μπορούμε παρέα να κανονήσουμε την ενοικίαση ενός σκάφους το καλοκαίρι και να πάρουμε και τοις υπόλοιπους για μια βδομάδα στο Ιόνιο. Είναι που τόσο καιρό παρακαλάω να βρω κόσμο να κάνουμε σκοποβολή (εμ πώς τσάμπα το κάναμε το laser?). Ακόμα και στο σκοπευτήριο ρε παιδί μου να έρχεται κανείς έτσι για τη συντροφιά. Μη μιλήσω για τίποτα φάσεις rafting, αναρριχήσεις, πεζοπορίες και τα συναφή, που στις μέρες μας έχουν τόσο απλουστευθεί για τους αρχάριους, οι φιλενάδες φοβούνται μη σπάσουν κάνα νύχι και οι άνδρες ενδιαφέρονται πιο πολύ για τα κοψίδια που θα φάνε μετά τις καταβάσεις. Για paintball τις γυναίκες τις κάνεις χρυσές να ασχοληθούνε, ενώ οι άνδρες σαφέστατα και δε θέλουν γυναικόπαιδα μέσα στα πόδια τους...
Είναι μεγάλη ειρωνεία πάντως να ψάχνεις για συνεργούς σε πιο ψαγμένες μορφές διασκέδασης. Έως και τραγικό θα'λεγα, το μόνο να τους ενδιαφέρει να είναι το ουίσκυ, το μπουζούκι, ο χορός και η μασαμπούκα. Εκτός κι αν όλοι τους έχουν κι εκείνοι κρυφές επιθυμίες και λαχτάρες για extreme sports, για εκδρομές σε βουνοκορφές, για καταδύσεις ή για μαθήματα ιππασίας κι απλά ή βαριούνται ή ντρέπονται να το ομολογήσουν, λες και το μόνο trendy πράγμα να κάνεις το σαββατοκύριακο είναι να πας βόλτα στα μαγαζιά, να πιεις καφέ, να φας και να βγεις για coctails. Ξεμουχλιάστε ρεεεε... ξεκουβαλάτε λιγάκι, που είστε όλοι βαριούληδες και οκνηροί. Κι αν το θέμα είναι τα λεφτά, σας έχω νέα: έχουν βγει άπειρα πλέον sites με τα κουπόνια με ένα σωρό προσφορές για διαφορετικές εμπειρίες, από οδήγηση formula 1, μέχρι πτήση με αεροπλάνο, από spa, ράντσα, φάρμες, ξενοδοχεία που οι επιλογές για κάτι διαφορετικό είναι απλά ασύλληπτες. Το θέμα είναι να υπάρχει διάθεση κι όρεξη, να θες να περάσεις καλά, να βγεις από τη μουντρουχίαση, να παίξεις όπως όταν ήσουν παιδί, να κάνεις τρέλλες. Να αισθανθείς ζωντανός. Όσοι πιστοί (και απαραίτητα scoundrels) προσέλθετε... :-)

Μια ζωή την έχουμε

Καλές οι βόλτες, καλές οι βραδυνές εξόδοι, οι μπαρότσαρκες και τα ξενύχτια αλλά μιλάμε έχω πάθει overdose. Και μαζί μ'εμένα κι οι αγανακτισμένοι φίλοι στο φατσοβιβλίο, που συνέχεια μου εκφράζουν το παράπονο ότι έχουν κουραστεί να βλέπουν αναρτημένες φωτογραφίες της υπογράφουσας σε παντελώς μεθυσμένα σουργελελέ ενσταντανέ και το ρουφιάνο 4sq να δίνει ρεπόρτο κάθε τρεις και λίγο για το πού ξεδίνω.  Βέβαια, υπάρχουν κι οι ελάχιστες εξαιρέσεις των παντρεμένων γνωστών μου που με παροτρύνουν να συνεχίζω ακάθεκτη σ' αυτούς τους ασυγκράτητους ρυθμούς, όσο ακόμα έχω τα περιθώρια γιατί μετά το γάμο καραδοκεί το τέλμα. Εντάξει, παν μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κι επειδή είναι στιγμές που νιώθω πως εκτροχιάζομαι προσπαθώ ν' αγκιστρωθώ σε άλλα πράγματα που δεν προκαλούν και ίσως ερεθίζουν τους γύρω μου λιγότερο, γιατί κακά τα ψέμματα αυτοί που ενοχλούνται από την έντονη ζωή μιας και-καλά-socialite είναι ίσως αυτοί που δεν έχουν κοινωνική ζωή καθόλου, nada, niente, pas du tout.
Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις αρκετό ελεύθερο χρόνο μετά τη δουλειά και δεν έχεις υποχρεώσεις, παιδιά, γατιά, σκυλιά, δε σε δεσμεύει τίποτα και κανείς. Συνεπώς πού το κακό να είσαι όλη την ώρα έξω για καφέ, σινεμά, εξορμήσεις και γλεντοκόπια; Ούτε τρώω κανενός τα λεφτά (παρά μόνο τα δικά μου), ούτε εκπορνεύομαι για να βγάλω τα λεφτά που χαλάω στη συνέχεια. Ούτε ξεσηκώνω κανένα που θέλει να κάθεται ήσυχος στα αυγά του, ούτε προσβάλλω την οικογένεια μου, ούτε περιορίζω τους φίλους μου, ούτε θίγω ή κοροιδεύω κανέναν με τη στάση ή τη φιλοσοφία μου. Από πότε είναι έγκλημα να είσαι υπερβολικά εξωστρεφής; Γιατί μάλλον αυτό είναι το οχληρό, το ότι όχι μόνο περνάω καλά αλλά και ότι το δημοσιοποιώ. Ε τι να κάνουμε, ρε παιδιά, δεν είμαι ούτε κρυψίνους, ούτε με απασχολεί η κοινωνική κριτική, ούτε τι θα σκεφτεί ο κάθε κατακαημένος αξιολύπητος τύπος που δεν έχει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο πέρα από το κάνουν οι άλλοι.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περνάς μίζερα. Έχω δει πώς είναι να είσαι πάντα εγκρατής, οικονόμος, μετρημένος, και να ζεις με θεσμοθετημένες ταχύτητες χελώνας. Εκτός του ότι κάποια στιγμή καταλήγεις να θες να κάνεις λοβοτομή ο ίδιος στον εαυτό σου, εκτός του ότι η ανία είναι η βασική αιτία διαζυγίων, κινδυνεύεις και πάντα να σου σκάσει καμιά μέρα κάνα καλό πακέτο με θέμα υγείας και να τα δεις όλα κωλυόμενα και μετά να χτυπάς την κεφάλα στον τοίχο που έχασες τρελλά επεισόδια τόσο καιρό αραχτός στην ηρεμία, μην έχοντας κάνει τίποτα περιπετειώδες, τίποτα ανεβαστικό, τίποτα αυθόρμητο. Έχοντας χάσει έναν πατέρα στα 54 του, που ήταν μόνο δουλειά σπίτι δουλειά, μου έχει μείνει η πικρή γεύση ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έζησε στο φουλ. Κι έχω μια τεράστια λαχτάρα να ζήσω και να περάσω καλά και για εκείνον. Κι αν αυτό σημαίνει overdose στις κρεπάλες, so be it. Προτιμώ αυτή την υπερβολή, από το να καταλήξω κάποια στιγμή με φάρμακα (όποιας μορφής μπορεί να είναι αυτά).
Σε παλιότερες αναρτήσεις έγραφα για τις αγαπημένες μου συνήθειες αναφορικά με τη νυχτερινή ζωή, παίρνοντας πάντα το ρίσκο να γίνομαι γραφική. ΟΚ, πίνω πολύ, αυτό το ξέρουν όλοι γύρω μου. Ευτυχώς ακόμα δεν έχω καταλήξει Ορέστης Μακρής. ΟΚ, είμαι εκτός σπιτιού συνέχεια, το έχω το διαμέρισμα σα δωμάτιο ξενοδοχείου, χρησιμοποιώ μόνο υπνοδωμάτιο και μπάνιο, τα υπόλοιπα τετραγωνικά κάθονται και σκονίζονται. Να κάτσω μέσα, όμως, να κάνω τι; Να βλέπω τηλεόραση συνέχεια, να μασουλάω ακατάπαυστα και να κάνω μπάκα από τις coca-cola; Εντάξει, μια φορά την εβδομάδα θα το κάνω, άλλωστε θέλω να βλέπω και το Νησί. ΟΚ, πάω πολύ τακτικά στα μπουζούκια. μάλλον είμαι σκυλού, πρέπει να απολογηθώ και για το ότι είμαι Ελληνίδα και μου αρέσει να ακούω Ελληνική μουσική; Δηλαδή, μόνο με Ξυλούρη και Αλεξίου και Νταλάρα πρέπει να διασκεδάζει ο κόσμος ποιοτικά; ΟΚ, συχνάζω σε δήθεν μέρη. Φταίω που έχω drinking buddies που τραβάνε ζόρια με περιοχές και μαγαζιά. Εγώ βάζω την παρέα πάνω απ΄όλα, δεδομένου ότι δε βγαίνω μόνη μου να πηγαίνω στο μπαράκι και να κατεβάζω τα ουίσκια κάνοντας ψυχανανάλυση με τον μπάρμαν. Άρα, αν η παρέα βγαίνει αποκλειστικά Κολωνάκι και Γλυφάδα, θα ακολουθήσω. ΟΚ, πάω τριήμερο του Αγιου Πνεύματος στη Μύκονο από τα 19 μου. Αφού είναι το ομορφότερο νησί του Αιγαίου, δηλαδή πειράζει που δεν είμαι του εναλλακτικού να τρέχω backpacking σε Γαύδους και Δονούσες; ΟΚ, κάνω ταξίδια συνέχεια όλο το χρόνο στο εξωτερικό, να θυμηθώ να με απολύσω που έχω επαγγελματικές υποχρεώσεις στην αλλοδαπή ή που προτιμώ να χαλάσω τα ίδια λεφτά για ένα σαββατοκύριακο στο Λονδίνο αντί στα φαγητά, τους καφέδες και τις βενζίνες.
Τι να κάνουμε ρε παιδιά, έχω ένα σωρό ελαττώματα, το παραδέχομαι. Το μεγαλύτερο είναι μάλλον ότι περνάω καλά, διασκεδάζω κι έχω ενδιαφέροντα. Ακόμα πιο μεμπτό ίσως είναι το ότι διαθέτω πληθώρα φίλων & γνωστών. Και τρις-χειρότερο φυσικά είναι το ότι όλοι αυτοί έχουν το θράσος να με προσκαλούν απο εδώ κι εκεί. Σα δε ντρέπονται. Και σα δε ντρέπομαι κι εγώ που ανταποκρίνομαι. Θα 'πρεπε να καθόμαστε όλοι σπίτια μας και να λιώνουμε στη μαλακία, τρομάρα μας που θέλουμε να σουρτουκεύουμε. Αίσχος. Θα πάμε στην κόλαση. Αλλά, μπορεί τα καλά κορίτσια να πηγαίνουν στον παράδεισο, τα κακά, όμως, περνάνε καλύτερα! Και πριν και μετά θάνατον! Φιλιά.

Μακριά κι αγαπημένοι;

Πάνε τουλάχιστον 15 χρόνια από την τελευταία φορά που είχα κάποια σχέση εξ αποστάσεως. Ήταν από αυτές τις αναπόφευκτες καταστάσεις όταν είσαι φοιτήτρια στο εξωτερικό και το έτερον ήμισυ είναι εγκλωβισμένο στα πάτρια εδάφη. Στην προκείμενη, κι αυτόν ως φοιτητή στην αλλοδαπή τον γνώρισα, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε ο χριστιανός να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα, κι έχοντας πάρει τις αναβολές του αιώνα (όπως ήταν ευρέως διαδεδομένο εκείνες τις εποχές) οι δρόμοι μας έπρεπε να χωρίσουν για κάμποσους μήνες. Και όχι, δε μιλάμε για τις μουφο-θητείες που κάνουν οι νέοι τη σήμερον ημέρα, τις ξεπέτες των 9 μηνών και πάπαλα, τότε ήταν serious business ο στρατός και τα στρατευμένα νιάτα τρώγανε ένα 20μηνο πακετάκι να έχουν να χαίρονται. Τελοσπάντων, το θέμα μας δεν είναι αυτό, το θέμα είναι ότι μια φορά το ετόλμησα και έκτοτε είπα σόρυ αλλά δε θα ξαναπάρω. Και όχι, δε εννοούσα πως δε "ξαναπάρω" φαντάρο, αλλά ότι δε θα ξαναπεράσω φάση να είμαι εγώ στη δύση κι ο άλλος στην ανατολή, για τον απλούστατο λόγο ότι η απόσταση ελοχεύει πολλούς κινδύνους.
Να μου πεις, τη σήμερον ημέρα υπάρχουν αρκετές διευκολύνσεις που μειώνουν τη χιλιομετρική απόσταση, υπάρχει το internet, υπάρχει το skype για να μιλάς τσαμπέξ, υπάρχουν και οι low cost αεροπορικές εταιρίες που για λίγα ευρά σε φέρνουν εντός ωρών κοντά στον καλό σου. Ναι οκ, δεν αντιλέγω, αλλά αρκεί να βλέπεις τη φάτσα του άλλου μέσω facetime, να του στέλνεις mms με φωτογραφίες από τα σημαντικά γεγονότα στα οποία δεν παραβρέθηκε, να ξενυχτάτε ώρες ατελείωτες στο chat και να χρυσοπληρώνετε την cosmote; Δε νομίζω. Αλλιώς είναι να τον έχεις δίπλα σου το βράδυ και να του ζαλίζεις από κοντά τα ούμπαλα για τη μαλακία που έγινε το πρωί στο γραφείο με ένα συνάδελφο, αλλιώς να βλέπετε αγκαλιά στον καναπέ τις ειδήσεις στην τηλεόραση και να κουνάτε το κεφάλι απηυδυσμένοι και οι δύο με τις διαρκείς απεργίες και την κατρακύλα του κράτους πρόνοιας (λέμε τώρα), αλλιώς να έχετε τη δυνατότητα να βγείτε έξω μαζί ανά πάσα ώρα, να περάσετε ένα ρομαντικό σουκού, να πάτε ένα σινεμά. Ακούγομαι συντηρητική, ε;
Η αλήθεια είναι πως όσους δικούς μου ανθρώπους έχουν εμπλακεί σε τέτοιου είδους καταστάσεις τους είχα ενθαρρύνει και τους είχα δώσει αρκετά εναύσματα και εφόδια για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν. Το κυριότερο ήταν η προτροπή μου να το αντιμετωπίζουν σαν κάτι προσωρινό, σαν κάτι διασκεδαστικό και κάτι περιπετειώδες. Σα διακοπές. Διακοπές από τη μουντή καθημερινότητα, διακοπές από τον καθωσπρεπισμό και τα κοινωνικά πρέπει. Δοκίμασε το ρε αδερφέ, και βλέπεις. Η easyjet να είναι καλά και όλα λύνονται. Και στο κάτω-κάτω, κάνε και καμιά οικονομία για να σου περισσεύουν λεφτά να πηγαίνεις στον καλό σου κάθε σουκού, τι νομίζεις ότι με το να κάτσεις Αθήνα θα χαλάσεις λιγότερα; Μόνο τα κερατιάτικα που θα πληρώσεις στο τηλέφωνο, νομίζω αποσβαίνονται. Δεν κατάφερα φυσικά να πείσω κανέναν. Μόνο ο ξάδερφος αντέχει ακόμα και μπράβο του, γιατί έχει πιάσει τον παλμό του ότι περνάει καλά χωρίς άγχη.
Και αφού λοιπόν όλα μπορούν να γίνουν εύκολα σαν παιχνίδι, γιατί αντιμετωπίζουμε με καχυποψία κι επιφύλαξη το ενδεχόμενο μιας σχέσης εξ αποστάσεως; Μάλλον γιατί στη νέα φάση επικοινωνίας ανάμεσα στο ζευγάρι, εκεί που οι διάλογοι είναι γραπτοί, πολλά μπορούν να διαβαστούν in between the lines, πολλά μπορούν να παρεξηγηθούν. Γιατί, καθυστερώντας να απαντήσει ο ένας στο τηλέφωνο βάζει τον άλλο στο τριπάκι να πλέκει με το μυαλό του τα απίστευτα σενάρια. Γιατί με το να έχεις την ανάγκη μιας αγκαλιάς γυρνώντας ταλαίπωρος από τη δουλειά και αυτή η αγκαλιά να είναι σε άλλη ήπειρο , ίσως σε κάνει αργά ή γρήγορα να την αναζητήσεις αλλού. Γιατί αν δεν έχεις τον άλλο απέναντι σου όταν θες να χαρείς μα κάτι πολύ μοναδικό που σου έτυχε σήμερα, απογοητεύεσαι και παθαίνεις κατάθλιψη. Εντάξει, ίσως να τα τραγικοποιώ υπερβολικά, ίσως όντως να γίνεται παλεύταμπλ η φάση. Απλά, εγώ να παραείμαι μεγάλη για τέτοια σκηνικά ή τελοσπάντων να έχω εξαντλήσει τις αντοχές μου από γκρίνιες, παράπονα και παρεξηγήσεις, που μου φαίνεται πιο απλό να τα αποφεύγω εκ προοιμίου. Για όλους όσους εκεί έξω αντέχουν, ένα έχω να πω: respect και κουράγιο. Φιλιά.