Όχι άλλο ...

Με αφορμή τόσο ένα άρθρο που διάβασα πριν κάνα μήνα στην #AthensVoice, όσο και την προσωπική μου εμπειρία από το γαμήλιο πάρτυ, ήθελα πολύ καιρό να αναρωτηθώ δημοσίως αν όλα τα γιαουρτάδικα, όλα τα γραφεία οργάνωσης εκδηλώσεων, όλες οι κυρίες που ασχολούνται με τη παραγωγή cupcakes & macarons, όλα τα κυριλέ σουβλατζίδικα που σερβίρουν φασόν τα καλαμάκια στο ταψί, με τις πατάτες στη σέσουλα κλπ, όλα τα coctail bars που σερβίρουν τα ποτά στα βαζάκια και όλες οι κοπέλες που φτιάχνουν friendship bracelets, λαμπάδες και λοιπά μπιχλιμπίδια, αν είναι ικανοποιημένοι με τους τζίρους τους τη σήμερον εποχή. Γιατί εγώ προσωπικά απορώ. Πώς χωράνε όλοι τους στην αγορά και πόσο μερίδιο της πίτας τρώνε. Και πάω το ερώτημα μου ακόμα παραπέρα, τους αρκεί απλά να αντιγράφουν και να ανακυκλώνουν μια ιδέα που από τη στιγμή που ο πρώτος την έκανε success story, το όλο θέμα έχει ήδη γίνει so last year; Βγάζουν τα λεφτά τους πατώντας στην πεπατημένη ή απλά είδανε την ευκαιρία της αρπαχτής μέσα στον κυκεώνα της μόδας και του "in";
Σαν καταναλωτής, κι έχοντας κάνει χρήση όλων των προαναφερόμενων υπηρεσιών έχω να πω πως έχω ήδη κουραστεί. Και η ποικιλία πια στην προσφορά δεν έχει να μου πει κάτι, γιατί σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις "ψώνισα" από τον leader, αυτόν που είχε αρχικά την ιδέα και τη λάνσαρε πρώτος. Δε με ενδιέφερε να επεκτείνω την αναζήτηση μου και στον ανταγωνισμό, γιατί πολύ απλά δεν έχω χρόνο για χάσιμο για να ψάξω να βρω το ίδιο ακριβώς προϊόν/υπηρεσία αλλά να είναι πακεταρισμένο σε άλλη συσκευασία. Ναι, ΟΚ, δέχομαι πως το παραπέρα fancy σουβλατζίδικο μπορεί να έχει το καλαμάκι 50 σεντ φτηνότερα, το θέμα μου, όμως, είναι θέλω να παίξω το παιχνίδι του τζάμπα; Αν είναι έτσι, ας κάτσω να μαγειρέψω και σπίτι μου. Δεν είναι ανάγκη να φάω στη μάπα κι άλλο ένα λακαριστό τραπεζάκι, κι άλλον έναν σερβιτόρο που δίνει την παραγγελία μέσω ενδο-επικοινωνίας κι άλλο ένα τσίγκινο κουβαδάκι με πίτες. Σέρβιρε το μου αλλιώς, δείξε μου την ευρηματικότητα σου, πες μου γιατί αξίζει να έρθω στο δικό σου μαγαζί και να μη γευτώ μία από τα ίδια.
Και μετά μας λένε για κρίση... Ε μα είναι δυνατόν να συντηρούνται όλοι όσοι κάνουν επιχειρηματικά ακριβώς το ίδιο με τον γείτονα; Το βλέπω κι από την αδερφή μου που έχει εφτά χρόνια νυχάδικο και μπήκε στον χώρο πριν αρχίσουν να σκάνε τα απανταχού nail bars και να δώσουν τροφή και δουλίτσα μετά στα κουπονάδικα (άλλη πονεμένη φούσκα από εκεί). Πλέον ο ανταγωνισμός είναι τέτοιος που είναι αδύνατον να επιβιώσει μια επιχείρηση όταν στον ίδιο δρόμο έχουν ανοίξει άλλα 5 μαγαζιά με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο. Και δε μιλάμε για ρούχα, που εκεί λες ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο εμπόρευμα και δεν απευθύνονται στα ίδια βαλάντια, μιλάμε για περιπτώσεις που το αυτό καθεαυτό προϊόν/υπηρεσία είναι καρμπόν, αλλάζει μόνο η επωνυμία στην επιγραφή. Και η πελατεία μοιράζεται, σκορπίζει. Δεν μπορείς πια να προσελκύσεις τον αγοραστή με κάνενα απολύτως δέλεαρ, γιατί ό,τι και να προσφέρεις, όταν υπάρχει το αντίγραφο και στη γειτονιά του, θα προτιμήσει να πάει εκεί, που είναι κοντά και τον βολεύει.
Εγώ έχω όλη την καλή διάθεση να δοκιμάσω το καινούριο και το διαφορετικό, γιατί είναι αυτό που θα με βγάλει από τη βαρετή καθημερινότητα. Θέλω μέσα σε λογικά οικονομικά πλαίσια και να φάω και να πιω καλά, και να διασκεδάσω κάπου με ωραίο trendy κόσμο και να αγοράσω chic χειροποίητα κοσμήματα, αλλά όταν τα πάντα είναι τόσο προβλέψιμα, τόσο copy paste, σκέφτομαι πως μου κάνει και το ντελίβερυ της γειτονιάς, τα παγωτίνια από το ζαχαροπλαστείο, τα αξεσουάρ και τα ρούχα από την γνωστή σουηδική εταιρία και η caipiroska που φτιάχνω με τα χεράκια μου. Κι από φέτος λέω να κόψω και τη φάση με τα μπιτσόμπαρα, γιατί το κακό με τις κρατήσεις στις ξαπλώστρες αλά Μύκονος έχει γίνει εκνευριστικά  της μοδός (και δε με συγκινούν οι "προσφερόμενες" πετσέτες με το λογότυπο του χορηγού τους). Λίγη πρωτοτυπία ρε παιδιά ζητήσαμε, όχι αγώνα εντυπωσιασμού. Φέρτε φρέσκιες ιδέες να σας προτιμήσουμε. Αλλιώς, όχι άλλο κάρβουνο. Φιλιά.

Just Married

Ταντάααα... το κάναμε κι αυτό, την περάσαμε την κουλούρα. Γίναμε κι εμείς κιουρίες (αν κι επιμένω πως κυρία γεννιέσαι, δε γίνεσαι). Έχω τώρα στο λαιμό δυο χαλκάδες περασμένους σε μια αλυσίδα να μου θυμίζουν ότι πλέον είμαι και με τη βούλα παντρεμένη (αλλά και να μου χτυπάνε καθημερινά καμπανάκι πόσα λεφτά πεταμένα σε παντελώς άχρηστα πράγματα!) Γιατί κουκλίτσα μου, εμένα βέρα στο δεξί δε θα με δεις να φοράω. Εντάξει, έβαλα τη τζίφρα μου, έκανα και τα χαρτιά του ληξιαρχείου και that's all folks! H πολυ-συζητημένη "επόμενη μέρα" με βρήκε απλά κουρασμένη. αφυδατωμένη και σε άμεση ανάγκη διακοπών. Τίποτα άλλο. Ούτε ένα τόσο δα σκίρτημα, ούτε ένα αναψοκοκκίνισμα. Δεν άλλαξε τίποτα απολύτως στη ζωή μου, δεν ήρθανε τα πάνω κάτω. Συνεχίζουμε στο ίδιο τροπάρι, με τα μυαλά στα κάγκελα κι ούτε καν μπαίνουμε σε διαδικασία αλλαγής status (αυτό το αφήνουμε στις προαναφερθείσες μανταμίτσες).
Μια συμβουλή έχω να δώσω στους υποψήφιους: με το που το κάνετε το βήμα, μην αρχίσετε ρε παιδιά να εύχεστε να πάθουν κι οι υπόλοιποι το ίδιο. Δηλαδή, θυμάμαι στις πάλαι καλές εποχές της ελευθερίας πόσο με εκνεύριζε η εμμονή των παντρεμένων φίλων μου να περάσω στο δικό τους στρατόπεδο. Προσωπικά, στο γάμο μου έσφιξα το χέρι σε 400 άτομα και κατόπιν εορτής έγραψα 200 ευχαριστήριες κάρτες, ειλικρινά δεν ευχήθηκα σε κανέναν "και στα δικά του". Γιατί είμαι της άποψης ο καθένας να κάνει ό,τι γουστάρει και ό,τι θέλει όταν το θέλει. Το όνειρο του καθενός, δεν είναι όνειρο όλων (ναι σε σας κυράδες μου το λέω, άιντε, που σας έπιασε ο πόνος, κοιτάτε ρε να περνάτε καλά κι αφήστε τους άλλους να λένε, τι φοβάστε πως σας πήρανε τα χρόνια;) Η απόφαση να κάνει κάποιος το επόμενο (δε θα πω μεγάλο) βήμα στη σχέση του αφορά μόνο τον ίδιο και το έτερον ήμισυ, οι υπόλοιποι να κουρευόμαστε.
Η δεύτερη συμβουλή είναι να μην μπερδεύουμε την ισόβια δέσμευση και υπόσχεση με το event της μιας νύχτας. Το "πανηγυράκι", όσο κι αν έχει ταλαιπωρήσει χιλιάδες νύφες με το άγχος της προετοιμασίας είναι μα το θεό το απόλυτο τίποτα και δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με κάτι παραπάνω από τα βασικά. Κι αν γίνεται να μην ασχοληθεί ούτε καν με αυτά και να τα αφήσει σε άλλους τρίτους, ακόμα καλύτερα. Το μοναδικό πράγμα το οποίο πρέπει να απασχολεί ένα μελλόνυμφο ζευγάρι είναι αν θέλουν να πορεύονται για πάντα μαζί, να φάνε ο ένας στη μάπα τον άλλο και αν είναι προετοιμασμένοι να φάνε κι όλα τα σκατά που επέρχονται παρέα. Γιατί, καλά τα γλέντια και οι χαρές, αλλά όταν θα έρθουν τα ζόρια και οι δυστυχίες, εκεί είναι που χρειάζεται να έχει κανείς δίπλα του τον άνθρωπο του και να ξέρει ότι μπορεί να βασιστεί πάνω του, κι ότι όταν όλοι γίνουν αλέκοι (γιατί στα δύσκολα όλοι τον μπούλοι) να έχουν ο ένας τον άλλον για συντροφιά, για παρηγοριά, για τα πάντα.
Η τρίτη και τελευταία συμβουλή που έχω να δώσω από την εμπειρία που απέκτησα εσχάτως, την οποία μου μετέδωσε και η -βετεράνος σε αυτά τα θέματα- planner, είναι να μην περιμένετε ότι από τη φάση γάμο θα βγάλετε και κάνα κέρδος. Γιατί, πολλοί περίεργοι με ρώτησαν αν μαζέψαμε λεφτά και αν ρεφάραμε με τα έξοδα που κάναμε για το πάρτυ. Αν έχετε τέτοιους ευσεβείς πόθους, καλύτερα να αρχίζετε να υπολογίζετε από τώρα τα μισά από ότι φαντάζεστε και αυτά να τα διαιρέσετε πάλι δια του 2. Η υπόθεση δεν έχει χρήμα, εκτός κι αν έχεις κάνα θείο από την Κορώνη που κάνει το μπραφ. Οι καλεσμένοι δεν έρχονται με διάθεση να σε ξελασπώσουν από τα χρέη. Έρχονται να φάνε, να πιούνε, να χορέψουν και να θάψουν (το νυφικό, το μαλλί, το βάψιμο, το κέντρο, το φαγητό, η μουσική, κάτι θα βρουν να σχολιάσουν). Οπότε, όσο πιο γρήγορα το εμπεδώσετε αυτό, τόσο λιγότερο άγχος θα έχετε για το οτιδήποτε. Και θα διαθέσετε ούτως ή άλλως αυτά που είχατε σκοπό να διαθέσετε για τη διασκέδαση τη δική σας και των αγαπημένων σας εκείνη τη μέρα. Για όλα τα άλλα, υπάρχει η mastercard και οι διακανονισμοί.
Οπότε, με αυτές τις δυο-τρεις αμπελοφιλοσοφημένες κουβέντες κλείνω το κεφάλαιο γάμος. Είδατε, δεν είναι δύσκολο, ούτε μια σελίδα δε μου πήρε. Γιατί σπατάλησα τέσσερις μήνες από τη ζωή μου να προετοιμάζω και να σκάω για ένα απλό gig, ένα κέρασμα μερικών φίλων και το τραπέζωμα μερικών συγγενών, ακόμα δεν έχω καταλάβει. ΟΚ, μου εξηγεί ο καλός μου ότι το κάναμε για να γιορτάσουμε μαζί τους την απόφαση μας. Α και για να τους υπενθυμίσουμε τι σημαίνει περνάω καλά, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς το είχαν λησμονήσει, λες και ο γάμος ισούται με ταφόπλακα στην κοινωνική ζωή. Όχι, ρε κουφάλες νεκροθάφτες, έχω να πω πως για μας το πάρτυ συνεχίζεται, με περισσότερη όρεξη και κέφι, γιατί στο κάτω κάτω πλέον είμαστε διπλοί και το ίδρυμα δε μας χωράει. Keep Rocking dudes.

Bridemobile Tours

Να προσπαθείς να εξηγήσεις σε υπάλληλο βενζινάδικου στην επαρχία ότι ο λόγος που βλέπει οκτώ γυναίκες μέσα σε ένα mini van να κακαρίζουν και ακούνε Παντελίδη στη διαπασών είναι επειδή είναι σε road trip ένεκα bachelorette και να σε κοιτάει σαν χάνος... priceless. Δε σου φταίει βέβαια και ο χριστιανός που εσύ και οι κολλητές σου αποφασίσατε να κάνετε στα πατημένα πρώτα "άντα" σας μια επανάληψη της πενταήμερης της τρίτης Λυκείου. Ούτε φυσικά θα πρέπει να γνωρίζει σωστά αγγλικά (πες κυρά μου μπάτσελορ πριν το γάμο, τι πας και του το λες σωστά, αφού στο ελάντα όλοι οι άσχετοι το λένε έτσι, φαντάσου να τους πετάξεις και κάνα hen night... say what?) Και φυσικά, να στραβώνει ο τύπος που του ζητάς και τιμολόγιο για τη βενζίνη... "ουστ από' δω πρωτευουσιάνες" το λιγότερο που θα μας έσουρε.
Ό,τι εντύπωση πάντως και να του κάναμε, εμάς ουδόλως μας επτόησε και το κέφι μας κάναμε και την Πορταριά όλη τη σηκώσαμε στο πόδι, και τον κόσμο κάναμε αναρωτιέται πού πάνε αυτές οι παλαβές με τα καπέλα και τις σφυρίχτρες. Εμ, πώς, το παρεάκι ήταν dream team με τα όλα του, χορηγό την continental, φανταστικά γλυκά από το cap cap & τα max perry, ποτά, mini σαμπάνιες, bridesmaid pouches (που με κόπο και υπομονή συνέλεξα ένα ένα τα περιεχόμενα τους), μουσικάρες, warning signs, keep calm pins εύστοχα φτιαγμένα από την planner μου, σόκιν αφηγήσεις αποσπασμάτων από το 50 shades of grey, ντέφια,  διαρκείς πόζες και φωτογραφίες για το instagramm και πολλά, πάρα πολλά μπαγκάζια στο πορτ μπαγκάζ... γυναίκες!
Η αφορμή ήταν η ονομαστική γιορτή μου, η δικαιολογία στου συζύγους ήταν ότι θα γιορτάσουμε τις τελευταίες μέρες μου ως single και το extra κίνητρο η συμμετοχή στο project των πιο αγαπημένων μου ανθρώπων: μαμά, αδερφή (heavily εγκυμονούσα), κουμπάρα #1, κουμπάρα to be, παιδικές φίλες. Για την κοπάνα, τις σκανταλιές και το τραλαλό όλες πρόθυμες! Και τις ευχαριστώ απέραντα για το καλύτερο δώρο που μου κάνανε. Που είναι δίπλα μου και με ανέχονται τόσο καιρό, που έχουν ζήσει πλάι μου τα καλύτερα και τα χειρότερα, που μου έχουν σταθεί, που μου έχουν γκρινιάξει όταν δεν ήμουν συνεπής, που με έχουν εκλογικεύσει όταν τα 'χα εντελώς χαμένα, που μου 'χουν φωνάξει όταν ήμουν άτακτη, που μου 'χουν χαμογελάσει όταν τους έκανα τον παλιάτσο, που έχουν ανοίξει την αγκαλιά τους κάθε φορά που χαιρόμασταν ή πονούσαμε για κάτι. Και μόνο αυτά από μόνα τους συνιστούν λόγο επετειακών εορτασμών.
Κι επειδή ένα "μπάτσελορ" δε θα ήταν επαρκές και decent χωρίς τη μπουζουκερί του, το κάναμε και αυτό the Volos style. Αν δεν έχεις πάει μια φορά σε μπουζούκια στην επαρχία (ή στην εθνική), δεν έχεις περπατήσει νύχτα. Κι αν δεν έχεις κάτσει τραπέζι κάλτσα, δίπλα στην ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου που πανηγύριζε την άνοδο του στη super league, αν δεν έχεις ρίξει μερικά πανέρια λέλουδα στην από φωνή κορμάρα τραγουδιάρα, δεν έχεις ζήσει έξοδο εκστασιασμένων γυναικών. Ε και αν δεν σε έχει σηκώσει ο Στάμος στην πίστα  να σε χορέψει ταγκό ενώ σου τραγουδάει "σήμερα γάμος γίνεται..." ε τότε μάλλον κυρά μου δεν είσαι ακόμα έτοιμη να βάλεις κουλούρα. Οπότε, δώσε και σπάστα. Cheers to you!

Keep calm and say "I do"

Και κάπως έτσι μια αμετανόητη εργένισσα ετοιμάζεται να μπει στο club των παντρεμένων. Πότε έγινε η πρόταση, πότε δέχτηκα, πότε μετακόμισε στο διαμέρισμα, πότε γνωρίστηκαν οι γονείς και πότε ανοίχτηκε ο κοινός λογαριασμός, ούτε που το κατάλαβα. Σαν να μην είμαι εγώ, σαν να βλέπω κινηματογραφικά όλα αυτά να συμβαίνουν σε κάποια άλλη και να γελάω εις βάρος της. Έλα μου που όμως και μου συμβαίνουν και τα λούζομαι και δε βλέπω και την έξοδο κινδύνου. Τον μπούλο, που λέει και ο ... αρραβωνιαστικός (και μόνο που τη γράφω/διαβάζω τη λέξη, με πιάνει ναυτία). Αισθάνομαι πως οδηγούμαι σαν το πρόβατο στη σφαγή και το μόνο που θέλω να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη είναι HELP!!!
Ψυχραιμία, μου λένε όλοι, πώς κάνεις έτσι κουκλίτσα μου, ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία. Και σιγά και τα ωά, παντρεύεσαι, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Νo sympathy for the drama queen. Όλοι γύρω μου μέσα στην καλή χαρά, επιτέλους άντε την βολέψαμε κι αυτήν, από δω πάνε κι άλλοι.Οι γονείς πανευτυχείς που το παιδί τους επιτέλους νοικοκυρεύεται. Οι φίλοι περιμένουν αγωνιωδώς τη μεγάλη μέρα για να ραφτούν, να φάνε, να πιουν, να χορέψουν, να ρίξουν κάνα θάψιμο (γάμος χωρίς ξεκατίνιασμα δεν παίζει) και μετά να περιμένουν την post card από το honeymoon. Αυτοί είναι οι νορμάλ, οι πιο χαιρέκακοι περιμένουν να δουν καμιά κοιλούμπα 7μηνίτικη και νυφικό αμπίρ, γιατί μέσα στο λιγοστό μυαλό τους το ενδεχόμενο να παντρευτώ χωρίς να έχω πρώτα γκαστρωθεί δεν παίζει ("ούτε η πρώτη θα'μουν, ούτε η τελευταία").
Κι ενώ θεωρούσα τον εαυτό μου τον πιο στ@ρχιδι@μου άνθρωπο αναφορικά με υποχρεώσεις και έθιμα και γαμησιάτικα, βρέθηκα να κάνω τη μία υποχώρηση μετά την άλλη, να ακούω νυχθημερόν το "βάλε κι εσύ λίγο νερό στο κρασί σου", να υποβάλλω τον εαυτό μου σε διαδικασίες που μέχρι τώρα κορόιδευα, να έχω προσλάβει wedding planner και τελικά να διοργανώνω την υπερπαραγωγή του αιώνα. Όποιος ξαναπεί ότι όλα είναι μια ιδέα και ότι όλα μπορούν να γίνουν πολύ απλά, ότι εμείς τα μεγαλοποιούμε, ή είναι μεγάλος ψεύτης ή είναι γεροντοκόρος. Εγώ κατάλαβα ότι με την προσπάθεια μου να κρατήσω τα πράγματα λιτά και cool, κουράζομαι και αγχώνομαι τρισχειρότερα από το να έκανα ένα mainstream προκάτ γάμο και να ησύχαζα. Να άφηνα τις πεθερές να κάναν τα κουμάντα τους, να κλείνανε τα κτήματα και τους σεφ τους, να φέρνανε και τον Αρχιεπίσκοπο, να άναβαν όλους τους πολυελαίους κι απλά να μου λέγανε ώρα και μέρα και να εμφανιζόμουν μέσα στη νοικιασμένη τζιπάρα.
Κι από την άλλη, το κλασσικό "έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι" και η αιώνια κατάσταση ζαμανφού, που σε κάνει να αναρωτιέσαι, εγώ τώρα πάω να υπογράψω "συμβόλαιο" ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου τις ευθύνες και τα βάρη θα τα σηκώνω όλα εγώ, το αγγούρι θα το τρώω μόνο εγώ, τα παιδιά θα τα ξεσκατίζω μόνο εγώ και πάει η ζωούλα που ήξερα ως τώρα; Γιατί συγνώμη, γάμος δεν είναι το νταβαντούρι της μιας μέρας. Μετράω ήδη 2 μήνες προετοιμασίας και το μόνο που σκέφτομαι ακατάπαυστα είναι πως τα χειρότερα έπονται. Κλασσικό pre-wedding stress, σου λέει μετά.  Cold feet ή απλά ακούω το καμπανάκι της λογικής να χτυπάει και να μου λέει πάρε δρόμο όσο ακόμα προλαβαίνεις, γιατί μετά το εισιτήριο είναι oneway; Όχι, δεν έχω αμφιβολίες για την επιλογή ανθρώπου, σε αυτό είμαι κατασταλαγμένη, για τα παρελκόμενα ανησυχώ.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η ανάρτηση της επόμενης μέρας, πάντως ενάμιση μήνα πριν τη κρεμάλα έχω να καταθέσω πως αδυνατώ ακόμα να συνειδητοποιήσω τι κάνω. Οι τσέπες μου αδειάζουν, τα μάτια μου έχουν αλληθωρίσει από τις ατελείωτες ώρες στον υπολογιστή ψάχνοντας το τέλειο παπούτσι, το άγχος να μην πάρω περιττά κιλά μη και δε χωράω στο φόρεμα με έχει καταβάλλει, είμαι διαρκώς κρυωμένη και άρρωστη, το κεφάλι πάει να σπάσει από την αγωνία αν όλα θα είναι στην εντέλεια και η διάθεση μου έχει διακυμάνσεις ασανσέρ. Αυτές οι τύπισες που ψάχνουν διακαώς να βρουν γαμπρό, πρέπει να είναι ψυχασθενείς, δεν εξηγείται πώς αλλιώς με τόση λαχτάρα και προσμονή ονειρεύονται να ζήσουν τη φάση που εγώ βιώνω τώρα ως έναν εφιάλτη. Πόσες φορές είπα μέσα μου (κι απ'έξω μου) να γυρνούσε ο χρόνος, να μου ξανα-έκανε την πρόταση και να έλεγα ΤΣΟΥ. Αλλά, μυαλό μηδέν. Τώρα ρουφάμε και τα λέμε. Hasta el pronto.

Από fwkia, kota, tsoulaki, misko: auguri και χρόνια πολλά

Καλή χρόνια, καλώς μας μπήκε το νέο έτος, κυριολεκτικά, μεταφορικά, ασάλιωτα, με άμμο για τοπικό scrubbing, με αιθαλομίχλη για να τεστάρουμε την όραση μας, με βογκητά από τις αλλεπάλληλες φορο-εισπράξεις, διαλέξτε και πάρτε. Σίγουρα μας βρήκε με τα 2 παραπανίσια κιλά που όλοι παίρνουμε κατά τη διάρκεια των γιορτών (γιατί ο Ελληνάρας, μπορεί να μην έχει βρακί να βάλει, αλλά τη γαλοπούλα με τη γέμιση θα τη καταβροχθίσει και τους κουραμπιέδες τους τρώει 5-5 με τον καφέ), σίγουρα φτωχότερους (οι "καταθέσεις" στα jumbo) αλλά συνάμα και πλουσιότερους (όλο και κάποιο δωράκι θα τσιμπήσαμε, από τα jumbo) και σίγουρα γεμάτους σιγουριά πώς δεν μπορεί, μέσα στο 2013 τα πράγματα θα αλλάξουν (του πούστη, δεν μπορεί να μην...). Όπως και να'χει, εύχομαι να έχουμε όλοι την υγιά μας κι όταν λέω όλοι, εννοώ όοοοοοολοι (ναι, ακόμα κι εσύ παλιοφοράδα που μου το βγαλες ξυνό πέρσυ), να έχουμε όλοι τη δουλειά μας (πολύ σημαντικό για να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τους φόρους) και να είμαστε όλοι zen κι αγαπημένοι. Και του χρόνου διπλοί.

Προσωπικά, έχω πολύ καλό vibe για φέτος και θα'θελα αυτή την αισιοδοξία να τη μεταφέρω και σε άλλους, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή να την περνάμε μέσα στη μιζέρια και την κατήφεια  Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει ρε παιδιά, αν είναι να καθόμαστε να μυξοκλαίμε τη μοίρα μας και να τα βάφουμε μαύρα, μόνο πιο δάπεδο θα πέφτουμε. Ας κοιτάξουμε δίπλα μας, να δούμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, το χαμόγελο στα πρόσωπα τους θα μας κάνει κι εμάς να χαμογελάσουμε κι η αίσθηση ότι είναι στο πλάι μας, ότι μας συμπαραστέκονται, ότι μας συνδράμουν, ότι μας στηρίζουν, είναι απλά ανεκτίμητη. Μαζί τους θα περάσουμε καλά. Δύσκολα μπορεί, αλλά θα' ναι καλά. Και δε χρειάζεται κάτι παραπάνω. Οι γονείς τα παιδιά τους, τα παιδιά τους γονείς τους, οι φίλοι τους φίλους και τα ζευγάρια το έτερον τους ήμισυ. Δηλαδή, τι άλλο θέλουμε; 

Καταλαβαίνω ότι θα πει κάποιος για τα ζόρια, τα άγχη, την κούραση, την ανασφάλεια κλπ κλπ αυτά όμως ήταν πάντα μέσα στο πρόγραμμα, αυτό είναι η ζωή, με τα ups and downs, σαν το χρηματιστήριο. Ποντάρεις, ρισκάρεις, κερδίζεις, χάνεις, ξαναρχίζεις. Το νοήμα είναι στο παιχνίδι, αυτό κρατάει το ενδιαφέρον. Παίζεις, μένεις ζωντανός, κρατιέσαι σε εκρήγορση, έχεις διάρκεια. Τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα κι αν τα αφήσεις (ή τα διευκολύνεις) να γιγαντώσουν, τότε είναι που θα σε κατασπαράξουν και game over. Λεφτά είχαμε, δεν έχουμε, κάποια στιγμή θα ξανα-έχουμε. Οι έρωτες μας ανεβάσανε, οι χωρισμοί μας πληγώσανε, στο μέλλον πάλι θα μας ταρακουνήσουν. Η κοινωνική μας ατζέντα γεμίζει, αραιώνει,  αδειάζει, ξαναπήζει. Όλα είναι roller coaster και προτείνω να σηκώσουμε τα χέρια, να βγάλουμε κραυγές, να κουνήσουμε αλαφιασμένοι τα κεφάλια μας και λίγο πρίν το τέλος να δείξουμε την (ολόλευκη) οδοντοστοιχία μας (ή κι ένα κωλοδάχτυλο, όλα αποδεκτά) στη φωτογραφική μηχανή που είναι τοποθετημένη πριν τη τελευταία στροφή που κάνει το τρενάκι. Η διαδρομή θα τελειώσει αλλά για όποιον γουστάρει, η επόμενη γύρα θα ξεκινήσει στα καπάκια.

Όπως έλεγα και σε παλιότερες αναρτήσεις, οι εμπειρίες μας, καλές ή κακές, είναι τα εφόδια μας, οι αποσκευές μας. Πορευόμαστε μαζί τους, τις φορτώνουμε στη μπαγκαζιέρα και βουρ για το δρόμο. Αν έχουμε καλή διάθεση και θετική ενέργεια (με ή χωρίς την αμίτα) ακόμα και χωρίς να γνωρίζουμε τον προορισμό, ακόμα και χωρίς βοήθεια από καλοθελητές και gps, ακόμα και χωρίς πολλά χρήματα για τα έξοδα μας, θα διασκεδάσουμε και θα περάσουμε κουκλίτσα. Ό,τι αναποδιά βρούμε, θα την αντιμετωπίσουμε ανοίγοντας τις προαναφερθείσες βαλίτσες κι αντλώντας τα κουράγια μας. Το μόνο προαπαιτούμενο είναι ο/οι συνοδοιπόρος/οι. Εύχομαι, λοιπόν, σε όλους μέσα στο 2013 να αφήσουν τη γκρίνια και τη μίρλα, να βρουν τον συνταξιδιώτη τους (με όποιο status κι αν φέρει, γκόμενος, κολλητός, σύζυγος, αδερφός) και με χαρά κι όρεξη να πάνε μπροστά. Η νέα χρονιά θα κρύβει εκπλήξεις και μας περιμένει να τις ανακαλύψουμε. Keep the faith, φιλιά.

Santa Moutramas

Άγιε Βασίλη, 

Καιρό έχουμε να τα πούμε. Να'μαι ειλικρινής, ίσως δεν τα χουμε πει και ποτέ από κοντά.  Ας κόψουμε, όμως, τις τυπικότητες και τις γαλυφιές. Ανέκαθεν ήμουν κακό κορίτσι. Θα μπορούσα να πω πως ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ιερό και όσιο. Απεχθανόμουν τα θεία όπως ο διάολος το λιβάνι, μου προκαλούσαν εμετό οι θρησκοληψίες και γενικά θεωρούσα απλά γραφικούς όσους και όσες φορούσαν σταυρουδάκια στο λαιμό, έκαναν το σταυρό τους όταν περνούσαν μπροστά απο εκκλησίες,  νήστευαν το Πάσχα και πήγαιναν να κοινωνήσουν τις Κυριακές πουρνό πουρνό. Δηλαδή, οποία υποκρισία, γιατί όλοι κι όλες τους ήταν στην ψυχή πιο βρώμικοι κι από σκουπιδιάρα. Οπότε, αφήνω τις επιστολές με τις ντεμέκ μετάνοιες και υποσχέσεις για βελτίωση στους τάχα μου καλούς και θεάρεστους και προχωράω στο δια ταύτα.

Έρχονται Χριστούγεννα. Το'χουμε πάρει ήδη είδηση από τα μαγαζιά που εδώ κι ένα μήνα έχουν στολιστεί με γιρλάντες και λαμπιόνια. Βλέπω τη χαζοχαρούμενη φάτσα σου σχεδόν παντού, και να θέλω να αδιαφορήσω, δε με αφήνουν.  Ακόμα και ο καφές μου σήμερα ήρθε σε χάρτινο κυπελλάκι  με κάτι αυτιστικά παιδάκια που προσπαθούν να στερεώσουν ένα αστέρι στην κορυφή μιας γλάστρας (αυτοί που σχεδίασαν την καμπάνια του coffee right πρέπει να είναι χειρότεροι από μένα στη ζωγραφική). Οσονούπω θα αρχίσει να ακούγεται στα ραδιόφωνα ο Γιωργάκης Παναγιώτου, με το repeat κάθε μισή ώρα, εκτός κι αν φέτος του κλέψει τη δόξα ο Παντελίδης και ηχογραφήσει κάνα σουξεδάκι σε γιορτινό κλίμα ή το πουλάκι τσίου αλλάξει ήχο μελωδίας και ακούγεται σαν πουλάκι jingle bells. Δηλαδή, πιο γκυ πεθαίνεις. (γκυ=φυτό, δεν ξέχασα επίτηδες το "α").

Λοιπόν, όπως προείπα, ήμουν κακό παιδάκι (δηλαδή μια γαϊδούρα και μισή) κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να ζητήσω δώρο για φέτος. Στα @@@@ μου, κύριος! Δε σε έχουμε ανάγκη! Θα την βρω την άκρη μόνη μου. Θα ματώσω, θα με τσούξει λίγο, θα θα σφιχτώ λίγο παραπάνω, αλλά ρε καριόλη Ό,ΤΙ θέλω στη ζωή θα το αποκτήσω μόνη μου. Με την αξία μου, τη δουλειά μου, τον κόπο μου. Δε με νοιάζει να γλύψω τον κώλο καθενός για να πάρω καλύτερο μισθό, δε θα κοιμηθώ με κανένα πατσαβούρη για να μου πληρώνει τα έξοδα μου, δε θα γίνω ζήτουλας στη μαμά μου και το κυριότερο,  δε θα ανεχθώ κανενός το μακρύ και το κοντό του για να είμαι sociable. Άντε, γιατί κάτι τελειωμένοι ανίκανοι και κάτι παράσιτα που ζούνε από τις προσπάθειες των αλλονών σε κάνανε αυτό που είσαι. Είσαι που είσαι κι αγαθός, σε εκμεταλλεύονταν και τόσα χρόνια οι γονείς ανά την υφήλιο, σε θυμούνταν μια φορά το χρόνο οι υπόλοιποι και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Για να τελειώνουμε και να μη σε κουράζω κιόλας (θα 'χεις να διαβάσεις κατεβατά αυτές τις μέρες), θα σου πρότεινα φέτος να πάρεις καμιά άδεια και να πας σε κάνα Barbados να ξεκουραστείς, όσο ακόμα προλαβαίνεις. Άλλωστε, όλοι οι κάτοικοι  της Ελλάδας και μερικών ακόμα υποανάπτυκτων χωρών στον κόσμο θα σου ζητάνε τα ίδια και τα ίδια, ρουσφέτια, διορισμούς, μεταθέσεις... ουπς, γράψε λάθος, αυτά last year, φέτος όλοι θα σου ζητάνε την παραμονή τους στο δημόσιο, την επιστροφή στη δραχμή, την κατάργηση των δανείων τους και τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Καλό κουράγιο, φίλε μου. Εγώ πάντως σε ξαλάφρωσα από την υποχρέωση, δε θέλω τίποτα. Για όλα τα άλλα υπάρχει η mastercard και τα jumbo. Φιλιά.

Keep calm and be patient

Υπομονή... κατ' εμέ το μεγαλύτερο επίτευγμα ενός ανθρώπου. Θέλει πολλά κότσια και κόπο για να την τιθασεύσεις, αλλά αν το καταφέρεις, το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει εφ' όρου ζωής.  Ανέκαθεν είχα ιώβια υπομονή και διαβεβαίωνα τον εαυτό μου πως τα καλύτερα έπονται, αρκεί να περιμένω λιγάκι. Δεν έχω διαψευστεί ούτε μια φορά. Αντίστοιχα, έχω επιβεβαιωθεί πως στη ζωή όλα είναι ρόδα και γυρίζουν κι εκεί που αισθάνεσαι πως όλα σου πάνε στραβά, πως σε έχουν μουτζώσει, πως σε έχουν γλωσσοφάει, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τσουπ φέγγει άσπρη μέρα για σένα και ένα αγγούρι τόοοοοοοοοοσοοοοο με το συμπάθειο υποδέχεται όλους τους πικρόχολους κακεντρεχείς. Αργά ή γρήγορα, θα έρθει όλων η σειρά. Άλλωστε, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος και προσωπικά δε βαριέμαι ποτέ να περιμένω, να περιμένω, να περιμένω...καμιά φορά ξεχνάω και τι είναι αυτό που περίμενα εξαρχής, αλλά πάντα στο τέλος έρχεται η ικανοποίηση.
Όλοι μας έχουμε φάει πολλά σκατά κι έχουν περάσει από δίπλα μας πολλά άχρηστα υποκείμενα και χαμένα κορμιά, άντρες - γυναίκες. Κάποιοι μας πάτησαν, κάποιοι μας ζούμισαν, κάποιοι μας μαχαίρωσαν πισώπλατα. Κάποιοι μας αγνόησαν, μας ειρωνεύτηκαν, μας απαξίωσαν. Μας έπνιξε το παράπονο κι ο καημός αλά Ξανθόπουλο ότι δεν αξίζαμε τέτοια συμπεριφορά,, εμείς που είμασταν πάντα σωστοί, εμείς που τα δώσαμε όλα (και μείναμε στον άσσο), εμείς που αφελέστατα πιστέψαμε στην ακεραιότητα τους. Γίνεται η στραβή, έρχονται τα πάνω κάτω, χάνουμε τη γη κάτω απ΄ τα πόδια μας κι αναζητούμε διακαώς την ελπίδα, την εξιλέωση, την εκδίκηση.  Μας πιάνει κωλοπιλάλα. Μα για ποιο λόγο; Για να αισθανθούμε καλύτερα, για να ανταποδώσουμε, για να προχωρήσουμε. Θεμιτό, αλλά με λίγη παραπάνω υπομονή όλα θα έρθουν στα ίσα τους από μόνα τους, όλα θα διορθωθούν και το σύμπαν θα φροντίσει για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.
Και για να το κάνω πιο προσωπικό, χωρίς ποτέ να έχω επιδιώξει η ίδια την οποιαδήποτε αποπομπή ή τιμωρία, επιλέγοντας την ασφαλή επιλογή του κοινωνικού αποκλεισμού ή απλά της γραπτής αποδοκιμασίας από το βήμα της φωκίτσας κι επιδεικνύοντας υπομονή, πάντα στο τέλος έχω αποζημιωθεί ηθικά, έστω και με καθυστέρηση μηνών, χρόνων, δεκαετιών. Ακούραστα, αβίαστα, αβασάνιστα. Τον πούλο όλοι όσοι στάθηκαν λίγοι. Αφού είναι κανόνας: η πληρωμή έρχεται με το ίδιο νόμισμα. Και δε χρειάζεται να σκάμε πώς να επιστρέψουμε εμείς την αδικία, θα φροντίσει γι' αυτό στην πορεία η ίδια η ζωή. Relax, θα γυρίσει ο τροχός... θα γαμήσει κι ο φτωχός. Just carry on. Φιλιά