Δυο (και τρεις και τέσσερις) καπνισμένες κάννες

Απαγόρευση του καπνίσματος my ass. Καλά, όχι ότι δεν το περιμέναμε, για τα μάτια του κόσμου και για ένα μήνα είχε εφαρμογή το μέτρο. Ή τελοσπάντων, κι αν ακόμα υπάρχουν επιχειρήσεις που το σέβονται είναι ελάχιστες και δεν αφορούν τα νυχτερινά μαγαζιά. Εμείς εδώ στη "φάμπρικα" τηρούμε την υπουργική οδηγία και από τον Ιούλιο όλο το προσωπικό καπνίζει εκτός, δηλαδή διαλειματάκι, πακετάκι, φραπεδάκι και όξω στο δρόμο. Βέβαια, για να ξεκαπνίσει το σύστημα από τα 30 και τόσα χρόνια τσίκνας, θέλει πολύ ακόμα, είμαστε όμως σε καλό δρόμο για μια πιο καθαρή ατμόσφαιρα. Και βάλε, ότι από τους 50 εδώ καπνίζουν οι 45. Και όλοι τους - προς τιμήν τους - δέχτηκαν χωρίς πολλές διαμαρτυρίες την καπνο-απαγόρευση. Δηλαδή, τόσο δύσκολο είναι και για τους υπόλοιπους Έλληνες να πράξουν ανάλογα; Η μόνο μας νοιάζει να μην καπνίζουμε στο χώρο εργασίας και στις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά κατά τις νυχτερινές εξόδους να του δίνουμε να καταλάβει;
Ήδη, από το καλοκαίρι στο νησί, είχα εντοπίσει δείγματα σταρχιδισμού και ασυδοσίας στο θέμα. Σε όλα μα όλα τα μπαράκια της Ναούσης γινόταν του "τεκέ". Δεν ξέρω αν η δικαιολογία ήταν ότι όλοι οι χώροι ήταν μικροί και επομένως υπόκεινταν στο όριο των 70τ.μ. ή αν ήταν απλά θέμα νοοτροπίας του στυλ και καλά εδώ είναι νησί και κάνουμε ότι γουστάρουμε. Πάντως, ο κόσμος φούμαρε παντού αδιακρίτως, όλων των ειδών τα "καπνά". Απλά, με το διαρκές έμπα-εύγα σε όλα τα στέκια, δεν προλαβαίναμε να γίνουμε καπνιστές ούτε να τσούξουν τα ματάκια!(τσούζανε από άλλες αιτίες ...)
Άμα τη επιστροφή μας στα hot-spots της πρωτευούσης αρχές Σεπτεμβρίου δεν ήταν δυνατόν να διαπιστώσουμε την καταπάτηση του μέτρου καθότι όσο ο καιρός μας έκανε το χατήρι συχνάζαμε σε μέρη open air. Και στη "αυλή" καπνίζανε μανιωδώς άπαντες, αλλά ένεκα κήπου δε μας απασχόλησε το φαινόμενο ιδιαιτέρως (είχαμε, κατά κοινή ομολογία, άλλα "φαινόμενα" να ασχοληθούμε χαχα). Στην παραλιακή επίσης όλα ήταν "ανοικτά" μαγαζιά, άρα κάτι βεγκέρες και κάτι νήσοι ήταν ψωμοτύρι για μας τις φανατικά αντι-καπνίστριες. 'Ελα μου, όμως, που με τις κωλοβροχές και αυτό το crispy chill (που λέει κι ο μικρός)επισπεύθησαν τα openings των χειμερινών νυχτερινών μαγαζιών και μαζί με αυτά ήρθε και η αναπάντεχη συνειδητοποίηση ότι τελικά μάλλον δεν παίζει να βγαίνουμε άκαπνες φέτος. Πάει, Ριτάκι μου, όλη σου η χαρά για τρελλό πανηγύρι φέτος στο Rock κάθε Σάββατο απόγευμα, πάλι θα σε πιάνουν οι αναθυμιάσεις και τα τρέχουν τα ματάκια σου και πάλι θα μας λες οτι δεν έρχεσαι στο καταγώγιο!!!
Μιλώντας για openings, την περασμένη Πέμπτη είχαμε τη φαεινή ιδέα να αράξουμε σε γνωστό στέκι στο πεζοδρόμιο της Πλουτάρχου, επειδή γινόταν όμως το έλα-να-δεις (η πρώτη μέρα που δεν έβρεχε εδώ και μέρες), η προαναφερθείσα φιλενάδα πρότεινε να πάμε στο ακριβώς απέναντι bar που φέρει το προφητικό όνομα του μεσσία. Ωραιότατος χώρος, ειδικά στο εσωτερικό με chesterfield καναπέδες στα booths, πολυέλαιοι και καθρέπτες rococο, μικρός κηπάκος στο εξωτερικό με rattan σαλονάκια, ενημερωμένος bartender και απλά καλή μουσική. Ο υπεύθυνος του μαγαζιού, φίλος της φίλης, μας πρότεινε να κάτσουμε στο μέσα χώρο εφόσον δεν καπνίζαμε. Καλά, ή ο τύπος επλανάτο πλάνην οικτράν, ή όλοι οι Ελληνάρες τον είχανε γράψει στα παπάρια τους και το φουντώνανε ασυστόλως. Καπνιστό το μαλλί εντελώς. Και μέσα στο σύννεφο καπνού, τσαφ σκάσανε μούρη και οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ του star για ανταπόκριση από το αθηναϊκό night life (εκ των υστέρων πληροφορήθηκα από έγκυρη πηγή ότι αρκούν 250 euro για κάμεραμαν και τσιλιμπουρδάκη και τα ποτά δωρεάν!!!). Φώτα-κάμερα-action σε χρόνο dt να σου το μικρόφωνο στα μούτρα μας. Ευτυχώς εγώ του 'ριξα δολοφονική ματιά και προφορική απειλή, κρύφτηκα πίσω τους κι άφησα τις φιλενάδες μου να σχολιάσουν περίλαμπρες στην κάμερα για την ατμόσφαιρα και τους θαμώνες του μαγαζιού. Εγώ έλαμψα εξ αποστάσεως στα μακρινά ομιχλώδη πλάνα. Το ρεπορτάζ-ρόμπα έπαιζε όλο το ΠΣΚ στις ειδήσεις του καναλιού, αυτό έχω να πω και τέλος.
Κι αν νομίζετε πως επειδή πήγα σε ένα μαγαζί και έτυχε να καπνίζουν εντός και τα πήρα κάπως υπερβολικά, αναφέρω ότι πήγα και αλλού στα βόρεια προάστεια και γινόταν κι εκεί της καπνισμένης κάννης. Τέτοια foggy κατάσταση είχα να δω από τον Απρίλιο. Τα ρούχα μου πήγανε κατευθείαν πλυντήριο όπως τον παλιό καλό καιρό μετά από το νυχτερινό γυροβόλι. Είπαμε, ορισμένες συνήθειες δεν αλλάζουν ποτέ... Κι έτσι πιστοποιούν και οι προσκλήσεις σε events που έλαβα σήμερα: αντί για RSVP, κάτω κάτω υπήρχε η σημείωσις "και ναι, ΚΑΠΝΙΖΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ". E ρε τσίκνες που θα πέσουν και φέτος.

Saturday night στο κέντρο

Σάββατο βράδυ, οδός Μητροπόλεως, down town Athens. Πανικόοοοοος. Δηλαδή, εντάξει μάλλον ζω σε άλλον πλανήτη γιατί νόμιζα πως το trend που λέγεται Ψυρρή είχε πλέον ξεφουσκώσει. Αμ δε! Της πόπης γίνεται, όπως γινόταν όταν η περιοχή ήταν το απόλυτο talk of the town, στην προ-Γκαζοχώρι εποχή. Άκουγα από πολλούς να λένε ότι κανείς δεν πάει πλέον στου Ψυρρή, ότι δεν έχει πλέον και τόσο groovy μέρη για να ακούσεις μουσική, ότι η ποιότητα στα μεζεδοπωλεία έχει πέσει, ότι όλα τα happennings λαμβάνουν χώρα πλέον στο τετραγωνικό χιλιόμετρο γύρω από το σταθμό ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ. Καλά, τον ύπνο του δικαίου κοιμάστε όλοι. Στο Μοναστηράκι και στου Ψυρρή γίνεται της κακομοίρας και ειδικά αυτό το Σάββατο που μας έκανε το χατήρι ο κωλόκαιρος και δεν έβρεχε, επικρατούσε το αδιαχώρητο. Με τη φιλενάδα είχαμε δώσει ραντεβού 23.15, ναι πώς το θέλαμε και οι 2, αμφότερες με αμάξι να έχουμε φτάσει έγκαιρα και να έχουμε βρει και θέση να χώσουμε τα κάρα. Δώδεκα και είκοσι καταφέραμε να συντονίσουμε τις ενέργειες αναζήτησης και να μπορέσουμε επιτέλους να εντοπίσουμε το μαγαζί στο οποίο μας είχαν προσκαλέσει. Πάνω κάτω την Ερμού, ήθελες gps να βρεις την Νορμανού (πίσω από την πλατεία Αβυσσηνίας).
Τεσπά, το μαγαζί το βρήκαμε και μπορώ να πω ότι το αίσθημα τρόμου που νιώσαμε και οι 2 αντικρύζοντας την derelict είσοδο, εξαφανίστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα, όσα δηλαδή χρειάστηκαν για να φτάσουμε στην αυλή που κρυβόταν πίσω από τα χαλάσματα. Όσοι με γνωρίζουν θα ξέρουν ότι οι αυλές είναι το αγαπημένο μου σκηνικό για ποτάκι και κουβεντούλα, οπότε φαντάζεστε τον ενθουσιασμό μου μόλις ανακάλυψα το μικρό μπιζουδάκι που κρυβόταν στον κήπο αυτού του πολυχώρου τέχνης. Πρόκειται για το TAF (The Art Foundation), μια γκαλερί που συνδυάζει πολύ επιτυχημένα τον εικαστικό χώρο με μπαρ και τη soulful μουσική. Όχι μεϊνστριμενιές, όχι δήθεν, ούτε καν lounge. Ούτε pop βέβαια. Απλά προσιτό, ευχάριστο και artistic. Γύρω γύρω από την αυλή του παμπάλαιου σπιτιού (χτισμένο circa 1900) δωμάτια ανοικτά με τις μόνιμες εκθέσεις, μπαλκονάκι γύρω πού θύμιζε ελληνικές ταινίες του '60 και δυο σερβιτόρες hobbit εντελώς και κουκουρούκου ("βότκα με τι;;;" με ρώτησε και τις 2 φορές που παρήγγειλα, "με cranberry" της απάντησα και κοιτώντας με σα χάνος μου είπε "δεν ξέρω τι είναι, αλλά ο barman Θα ξέρει"?! Πάλι καλά που δε με ρώτησε τι μάρκα βότκα προτιμώ, θα είχαμε τρελλά γέλια).
Φύγαμε απο το μαγαζί γύρω στις 03.00 έχοντας όλοι τις καλύτερες εντυπώσεις, βέβαια σύσσωμοι οι συνδετημόνες υπογραμμίσαμε τη σπουδαιότητα της παρέας για να περνά κανείς καλά, οπουδήποτε. Και πήγαμε στο έτερο hot spot του κέντρου, στο Gkazi. Τρεις τα ξημερώματα να είσαι μποτιλιαρισμένος στην Πειραιώς, το εντελώς κουλό; Πού πάνε, ρε παιδιά, όλοι αυτοί; Και το κυριότερο, πού θα παρκάρουν;;; Δηλαδή το χειμώνα που θα λειτουργούν και τα μπουζουξίδικα, η πρόσβασις θα είναι δυνατή μόνο με ελικόπτερο και εν συνεχεία δια πτώσεως με αλεξίπτωτο. Αλλά, ευτυχώς υπάρχουν και οι επιχειρήσεις-χρυσωρυχείο που λέγονται "ιδιωτικό parking", σκας τα 8 ευρώ για να παρκάρεις μόνος σου το αμάξι σου στην όποια κενή θέση βρεις αφού κάνεις γύρω-γύρω-όλοι μέσα στο αχανές οικόπεδο, παίρνεις απόδειξη και φεύγεις με τα κλειδιά.
Στο Γκάζι, λοιπόν, κανείς δεν κοιμάται πριν ξημερώσει, αυτό έχω να το εγγυηθώ. Κοσμοσυρροή απίστευτη, τα μαγαζιά packed και έντονη αίσθηση καλοκαιριού σε νησί. Είπαμε, ο καιρός ήταν πολύ καλός και ο κόσμος είχε βγει σαν τα σαλιγκάρια μετά την καταιγίδα. Και μιλώντας για νησί, είχα να περάσω τόσο καλά και να διασκεδάσω πίνοντας και χορεύοντας μέχρι πρωίας από τον Αύγουστο στην Πάρο. Πήγαμε στο Swing, πάνω στο club και αφηνιάσαμε μαζί με τα ανήλικα που χοροπηδούσαν σαν τα κατσίκια υπό τους έντονους ρυθμούς της brit rock. Θυμηθήκαμε τα φοιτητικά χρόνια στην Αγγλία, τόσο wasted όλοι γύρω μας κι άλλο τόσο εμείς. Στο swing ευτυχώς ξέρανε τι είναι το cranberry και ευτυχώς το ποτό μου το σέρβιραν σωστά - με μια φέτα lime, όπως του αρμόζει. Κοινώς, όλα κομπλέ.
Όταν βγήκαμε από το μαγαζί, ήταν μέρα και είχε ακόμα μια σχετική κινητικότητα στα στενά της Τριπτολέμου. Όλοι κομμάτια με κατεύθυνση την αλάνα όπου πλέον διάσπαρτα τα λιγοστά αμάξια. Προσωπικά, ούτε τα δεκάποντα, ούτε τα 4 ποτά με είχανε πτόησει, ούτε καν η κίνηση στη Συγγρού, γύρισα ακμαία στο σπίτι στις 07.30 και έπεσα ξερή σκεφτόμενη πως ο χειμώνας προβλέπεται συναρπαστικός. Με τη μία κολλητή να είναι seriously je t'aime και την άλλη να είναι eager για πιο εναλλακτικές βραδυνές εξόδους, ένα είναι σίγουρο: στο Κολωνάκι φέτος θα πέσει απουσιολόγιο!!! Και για να μιλήσω με όρους προεκλογικούς: δαγκωτό στο industrial chic. Φιλιά!

Ole!

Και τελικά δεν έβρεξε. Πήγαμε στην παράσταση με την κουμπάρα. Και ακόμα δεν πήζω. Άρα, προλαβαίνω να γράψω δυο γραμμούλες τόσες δα.
Ο θεός του flamengo μας τα'κανε λίγο μαντάρα. Η παράσταση το πρώτο εικοσάλεπτο ήταν βαρετή. Τόσο βαρετή, που ο κόσμος την έκανε με ελαφρά. Άκουγες ένα σούσουρο στο στάδιο, με όλους τους θεατές να αναρωτιούνται "συγνώμη, γι'αυτή τη μαλακία πληρώσαμε 60 ευρώ;". Ε, μα, αφού είχε το αγόρι τη φαεινή ιδέα να μας διασκεδάζει στο πρώτο μέρος της παράστασης με τα μπαλέτα του Diogenis Palace στο show του Φλωρινιώτη, υπό τους στριγγλιστούς ήχους των αδερφών Τζαβάρα (respect στο εγχώριο ντουέτο), πώς περίμενε κάτι γριούλες και κάτι άλλες παρατρεχάμενες θείτσες να κάτσουν στα μάρμαρα να κρυώνει ο κώλος τους; Τέτοιο show βλεπουν και πρωτοχρονιά στην τηλεόραση του αντένα, άνετα κι από τον καναπέ τους. Εγώ, προσωπικά, είχα επιδοθεί στην ανταλλαγή γραπτών μηνυμάτων σε απευθείας σύνδεση με Καβάλα, αναλύοντας το πόσο κρυόμπλαστη ήταν η πρώην γκόμενα του Χοακίν, η Ναόμι.
Πιστεύω, όμως, πως έπρεπε να έπεσε σύρμα στα παρασκήνια και άρδην το σκηνικό άλλαξε, γιατί αν συνέχιζε με τον ίδιο ρυθμό η κατάσταση, η τσιγγανοπαρέα του χορευταρά θα έπαιζε μόνο για τους ταξιθέτες. Οπότε, το αγόρι βγήκε, έκανε τα μαγικά του, έδωσε τα ρέστα του, ξεκούμπωσε το πουκάμισο και άρχισαν τα ουρλιαχτά. Σάκηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη....... Λύσσαξε ο θηλυκός πληθυσμός. Πήγανε όλες να δούν τους κοιλιακούς. Σάκηηηηηηηηηηηηηηη ... παίρνω όρκο ότι άκουσα να φωνάζουν πιο πίσω. Κι επειδή προφανώς το αγόρι πέρα από bailador είναι και entertainer, κατέβηκε με ένα σάλτο από τη σκηνή κι άρχισε να κατευθύνεται προς το κοινό, κάνοντας ένα μίνι γύρο του θριάμβου εντός του κουλουάρ. Είδε ότι το κόλπο πιάνει και ότι με αυτά τα καραγκοζιλίκια εισπράττει περισσότερο χειροκρότημα κι ευθύς άρχισε να ανεβαίνει στις κερκίδες, να αγκαλιάζεται και να φωτογραφίζεται με τις θαυμάστριες (νά το πάλι αυτό το Σάκηηηηηηηηηηηηηηηη), να πέφτουν οι προβολείς και τα φλας πάνω μας, τι να πω πανζουρλισμός.
Το πανηγυράκι στην πλατεία κράτησε κάνα δεκάλεπτο, οπότε το αγόρι μεταφέρθηκε εκ νέου στη σκηνή, έκανε ένα μαστουρωμένο σόλο άνευ μουσικής συνοδείας, κάτι μεταξύ ζειμπέκικου, κάτι μεταξύ "έχω κουμπώσει τα πάντα και δεν ξέρω που πατάω", κι άρχισε να μας καληνυχτίζει. Buenas noches Atina - Kalinita (μου θύμισε έντονα Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ - ντε σίτι ντατ γουίλ χαβ ντι οπορτούνιτι του χοστ ντε τουταουζαντφορ ολιμπικ γκειμς ιζ Ατεν"). Μας είπε caliente, ότι και καλά εμείς οι έλληνες είμαστε HOT όπως οι Ισπανοί και όλοι οι Λατίνοι εραστές. Μετά έκανε μνεία στην τσιγγανέιρο καταγωγή του, έστειλε τα φιλάκια του, έπαιξε με την αυλαία (τσα, κι εσείς εδώ) και μπήκε μέσα. Οπότε κι εύλογα ο κόσμος θεώρησε πως η παράσταση τελείωσε κι αρχίσαν να εκκενώνουν το στάδιο.
Αμ δε! Το αγόρι, μας κράταγε το καλύτερο για το φινάλε. Το τελευταίο δεκάλεπτο οn stage αποζημίωσε όλους όσους κρατήθηκαν στις θέσεις τους ελπίζοντας σε ένα ακόμα encore. Αν το show είχε αυτό το ύφος από την αρχή, είμαι σίγουρη πως όλοι θα μιλούσαν για την παράσταση του μήνα. Τέλοσπάντων, να μη φανεί πως δε μου άρεσε το θέαμα. Μου άρεσε πολύ, γι' αυτό και δεν ξεκουμπίστηκα κι εγώ μαζί με τους ταλαίπωρους της μαζικής φυγής το πρώτο μισάωρο. Το αγόρι λικνίζεται με τρόπο μοναδικό και οι ρυπές του τακουνιού του στο σανίδι, αν και εκκωφαντικές, ήταν συναρπαστικές, προκάλεσαν αυτό το σχόλιο θαυμασμού "κοίτα τι κάνει ο πούστης". Το΄χει, αυτό έχω να δηλώσω. RESPECT sto OLE!!!Και χαλάλι του τα σεϊσέντα έουρος - γιατί από άποψη δομής κι οργάνωσης το show sucked big time.
Άντε να δουμε και τη βιολιτζού σε δυο βδομάδες. Φιλιά.

Πολιτική συνείδηση

Είπα να γράψω σήμερα καλύτερα και όχι αύριο, γιατί αύριο μπορεί να συμβαίνουν τα εξής τινά: α. να έχω εκνευριστεί με την άθλια εμφάνιση του balaidor και να κλαίω τα λεφτά μου β. να έχω εκνευριστεί επειδή θα έχει ακυρωθεί η εν λόγω παράσταση λόγω βροχής γ. όλα να έχουν πάει smooth με το μάστορα του φλαμένγκο αλλά εγώ να έχω εκνευριστεί λόγω ανυπέρβλητου φόρτου εργασίας. Όπως και να έχει, επειδή τα έχω φρέσκα μέσα στο μυαλό μου σήμερα κι επειδή καλό είναι να μην αφήνεις για αύριο αυτά που μπορείς να γράψεις σήμερα, δράττομαι της ευκαιρίας να μιλήσω για politics.
Είχα αναφέρει παλιότερα ότι δεν είμαι ιδιαιτέρως fan της πολιτικής, τουλάχιστον όπως αυτή νοείται στη χώρα μας. Έχω άποψη, την οποία και είμαι σε θέση να τεκμηριώσω σε οποιονδήποτε έχει διάθεση για τέτοιου είδους κουβέντες, ωστόσο δεν καταβάλλομαι από κανένα πάθος και καμία κομματική εμμονή. Δεν έχω ουδέποτε προσπαθήσει να γαλουχήσω κάποιον στα πολιτικά μου πιστεύω, δεν έχω απορρίψει κανέναν για τα δικά του. Η ελεύθερη πολιτική έκφραση είναι θεμελιώδες δικαίωμα κάθε Έλληνα. Αλλά, δε δέχομαι επ'ουδενί κι από κανέναν να νουθετεί υπέρ των πολιτικών του πεποιθήσεων και μάλιστα σε χώρο και χρόνο που δεν του δόθηκε η άδεια. Αν θέλει κάποιος να κάνει διαφήμιση για την πολιτική του παράταξη, είναι βεβαίως ελεύθερος να το πράξει στο χώρο του και χωρίς να παρενοχλεί τους υπολοίπους. Γι'αυτό, λοιπόν, δε θα ξαναδεχτώ εισηγήσεις για την κατεύθυνση της ψήφου μου, ούτε παρεμφερή κομματικά σχόλια στον τοίχο του φατσοβιβλίου μου.
Έχει γεμίσει ο κόσμος κομματόσκυλα όλων των παρατάξεων, που σε αυτή την άκυρη προεκλογική περίοδο στην οποία μόλις εισήλθαμε, έχουν βαλθεί να συλλέξουν πιστούς από παντού. Αυτή η σταυροθηρία από τους πολιτκούς εκπροσώπους και η εκλογολαγνεία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πρέπει να αφήνει παγερά αδιάφορους αν όχι όλους, σίγουρα το 80% των Ελλήνων. Οι υπόλοιποι 20% είναι οι λακέδες των υποψηφίων, που προσπαθούν σαν τα παράσιτα που κουρνιάζουν σε πολλά ζώα να φάνε όσο περισσότερο μπορούν και για όσο προλάβουν. Οπότε, δικαίως, αυτοί έχουν την κάψα και την αγωνία να στρατολογήσουν ψηφοφόρους και να σύρουν το χορό της ρουσφετολογίας. Ο υπόλοιπος κοσμάκης απλά αναρωτιέται τι του επιφυλάσσει η επόμενη μέρα, την 5η Οκτωβρίου πόσο θα πονέσει η τσέπη του. Δεν έχει άγχος για το ποιός θα τον ξεσκίζει για την επόμενη τετραετία (αν σώσει για τόσο η νέα κυβέρνηση), αφού το το αποτέλεσμα θα είναι ένα και το αυτό αναξερτήτως αιμοχαρούς πρωθυπουργού.
Καλά, μη μιλήσω για την παπαρολογία που έχει προκύψει τις τελευταίες μέρες με τα debate και τους live διαξιφισμούς των υποψηφίων. Δηλαδή, υπάρχει έστω και ένας νοήμων Έλληνας που να αναμένει την τηλεοπτική αναμέτρηση μεταξύ των δύο επικρατέστερων ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΩΝ για την πρωθυπουργία ούτως ώστε να αποφασίσει ποιον θα φηφίσει; Αν είναι ποτέ δυνατόν! Περίμενα εγώ το παιδοβούβαλο να διαπληκτιστεί με το μογγόλο για να δω ποιος είναι λιγότερο αυτιστικός και μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τους άλλους 150 μαλάκες με τους οποίους θα συγκροτήσουν την αυριανή κυβέρνηση. Έλεος, παιδιά! Λίγη αιδώς δε βλάπτει. Κανείς δε νοιάζεται, βάλτε το καλά στο μυαλό σας, και οι μεν και δεν τα ίδια σκατά είστε. Και δε βγάζω ούτε τους "μικρούς" απ'έξω, κι αυτοί σαν τα σκυλάκια περιμένουν να φάνε τα ψίχουλα. Άσε που εν προκειμένω παίζει να αποδειχθεί πως αυτοί είναι και οι πιο σάπιοι απ'όλους - γιατί σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας θα είναι σε θέση να παζαρέψουν τα πάντα, να πουλήσουν τη μάνα και τις κόρες τους που λέει ο λόγος για μια υπουργική μερσέντα.
Και θα πείτε εύλογα, "τότε τι μας λες ρε fwkia, αφού τους κράζεις όλους, πώς διατείνεσαι ότι έχεις πολιτική άποψη και πώς μπορείς να τάσεσσαι υπέρ μιας παράταξης". Απαντώ, λοιπόν, ότι το να αναγνωρίζω ποια πολιτική παράταξη θεωρητικά εκφράζει καλύτερα τις απόψεις μου και εκπροσωπεί πιο αξιοπρεπώς την κοσμοαντίληψη μου, δεν αναιρεί το δικαίωμα μου να καυτηριάζω τις αδυναμίες της και να εκφράζω τις αντιρρήσεις μου για τις τακτικές τις οποίες ακολουθεί σε διάφορα θέματα. Αν δεν προσεγγίζει τα κοινωνικά προβλήματα με τον τρόπο που εγώ θεωρώ αποτελεσματικότερο, τότε θα είμαι η πρώτη που θα τους μαυρίσω. Αλλά άκυρο/λευκό να ρίξω δεν παίζει. Δεν τη χαρίζω την ψήφο μου έτσι αγόγγυστα στον επόμενο χαραμοφάη. Άσε που ένα από τα μεγάλα μου πιστεύω είναι πως η αποχή ισούται ανοχή. Είπαμε, κι αν ακόμα είναι όλοι τα ίδια σκατά, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιλέξουμε κάποιον να μας βγάλει από το βόθρο. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Έχουμε επιλογή. Αν είναι με την αποχή να δηλώνουμε πως δε μας νοιάζει ποιος μας διακυβερνά, τότε ρε παιδιά ας γυρίσουμε και στη δικτατορία, να αποφασίζουν άλλοι για μας. Αυτό θέλετε;

It's a fucking small world

Βλέπεις κάποιον σε ένα γάμο, σε ένα πάρτυ, σε ένα νυχτερινό μαγαζί και σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς από που τον/την ξέρεις. Σου συστήνουν ένα καινούριο συνεργάτη στη δουλειά κι έχεις έντονη την εντύπωση πως έχετε ξανασυναντηθεί. Κάνεις καινούριους φίλους στο διαδίκτυο και συνειδητοποιείς πώς έχεις τουλάχιστον 20 κοινούς φίλους. Είσαι στην ουρά για να μπεις στο Ηρώδειο και συνομιλείς με μια φίλη για τα χρόνια σου ως φοιτήτρια στην Αγγλία και πετάγεται μια φωνή από πίσω να σου λέει "ήμουν κι εγώ στο Essex". Τέλεια, σκέφτεσαι μέσα σου. Εύχεσαι να μην είχες πει μερικές από τις κοτσάνες που διηγόσουν στη φίλη. It's a small world. Δυστυχώς, η Ελλάδα, και δη η Αθήνα, είναι πολύ μικρή. Παντού υπάρχει κάποιος που σε ξέρει, που ξέρει κάποιον που σε ξέρει, που ξέρει ότι ξέρεις κάποιον που τον ξέρει. Φαύλος κύκλος.
Άσε το χειρότερο με τους "καλοθελητές", αυτοί κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο μικρό. Βαλλόμεθα από παντού, το incognito πλέον φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας. όπου και να κινηθείς, θα μάθεις για κάποιον που δεν ήθελες να μάθεις. Οι πληροφορίες θα σου προσφερθούν στο πιάτο αναφορικά με την καινούρια γκόμενα του πρώην, πού έκανε διακοπές η τάδε φίλη με την οποία έχεις να μιλήσεις 5 χρόνια, πόσους μήνες είναι άνεργος ο τάδε γνωστός. Κι όλα αυτά με τη συνειδητοποίηση ότι ο συνομιλητής σου γνωρίζει όλα τa προαναφερόμενα άτομα, οπότε είναι και σε θέση να σε ενημερώσει για όλα τα πρόσφατα status updates. Μα δεν τη ζήτησες αυτή την ενημέρωση!!! For sure, αλλά τον καλοθελητή τον νοιάζει πάντα σε τσιγκλίσει, από τη μια για να σου αποδείξει ότι γνωρίζει κόσμο που σε γνωρίζει και από την άλλη για να δει τις αντιδράσεις σου τις οποίες με περισσή χαρά θα μεταφέρει στους κοινούς σας γνωστούς.
Δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά. Και δεν το λέω με ειδεχθή διάθεση, πώς άλλωστε όταν εγώ η ίδια έχω θέσει τον εαυτό μου in plain view, τηρώντας λογαριασμό σε sites κοινωνικής δικτύωσης και έχοντας πολλές φορές η ίδια κάνει συνειρμούς για τους κοινούς παρανομαστές. Αλλά πάντα κάπου κάποιος εκεί έξω έχει τη δύναμη να σε ισοπεδώσει γιατί ξέρει. Ξέρει τι έκανες πέρσυ το καλοκαίρι. Ξέρει αυτόν που έχει κέρδος να μάθει τι έκανες πέρσυ το καλοκαίρι. Και το χειρότερο, δεν έχει κανένα ενδοιασμό να μοιραστεί με όλους τους κοινούς γνωστούς αυτό που έκανες πέρσυ το καλοκαίρι. Αν οι προθέσεις είναι αθώες θα το κάνει για πλάκα, για κουτσομπολιό, για το "θεαθήναι", για το "κουβέντα να γίνεται, ρε παιδί μου". Αν είναι κακόβουλος, θα το κάνει για να σε βλάψει. Σημασία έχει πως και στη μία και στην άλλη περίπτωση δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Πάσχει ο Έλληνας από το σύνδρομο του "χωριού". Όλοι να τα ξέρουν όλα, μην τυχόν και τους ξεφύγει κάτι. Έχει επίσης ο Έλληνας διακαή πόθο να γνωρίζεται με άπαντες, ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να σου χρειαστεί κάποιος. Δεν είναι κακή η κοινωνικότητα, ίσα - ίσα μας βοηθάει να βγούμε απο πολλά προσωπικά αδιέξοδα, ωστόσο η υπερβολική ενασχόληση με τον γείτονα και τους οικείους του, μου κάνει κάτι σε big brother is watching you. Γιατί άμα είσαι και υπερ-κοινωνικός και κινείσαι σε μονοπάτια socialite, άντε μετά να κρατήσεις και κάτι για σένα, άντε μετά να μην είσαι δαχτυλοδεικτούμενος, άντε να μη δίνεις δικαιώματα στον κάθε κατακαημένο να εισβάλλει στην προσωπική σου ζωή και να σε διαβάλλει σε όλο το "χωριό".
Το πιο αστείο απ'όλα είναι να προσπαθήσει κανείς να φτιάξει έναν πίνακα (chart) όπου θα παραθέσει τις επιμέρους σχέσεις που διέπουν όλους τους γνωστούς, φίλους και συγγενείς. Μία σχέση θα υπερέχει όλων: οι μισοί θα έχουν πηδηχτεί με τους άλλους μισούς. Σχολείο, πανεπιστήμιο, στρατός, δουλειά, μακρινή συγγένεια θα είναι επιμέρους. Άρα, εύκολα μπορεί κανείς να φτάσει στο συμπέρασμα πως fucking makes the world even smaller. Οι γνωστοί μας είναι οι πρώην των κολλητών μας, οι κολλητοί των πρώην μας, οι πρώην του αδερφού μας και τα αδέρφια των πρώην μας, οι πρώην των συναδέλφων μας και οι συνάδελφοι των πρώην μας. Πάντως, κάποιος γνωστός έχει πηδήξει κάποιον άλλο γνωστό. Με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια. Think about it and do the math.
Άρα, μέσα σ΄αυτό το σύμπαν που γαμιέται από παντού, πώς να περάσει κανείς απαρατήρητος και πως να μπορέσει να χαθεί στο πλήθος; Πώς να μπορεί κανείς να αισθάνεται ότι ανενόχλητος βόσκει αγρόν και δε δίνει λογαριασμό πουθενά; Kάποια στιγμή, όσο και να απέχεις (όπως λέει μια κολλητή) αυτό το "κωλοχώρι" έρχεται και σε βρίσκει, κάνει το συσχετισμό, ανακαλύπτει τις συνιστώσες και σε κάνει ρόμπα. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Προσέχετε τι λέτε, πού συχνάζετε και πού βάζετε το πουλί σας, ποτέ δεν ξέρετε ποιος κοντοχωριανός is watching you.

Ταξικές διαφορές και ελιτισμός

Από τον απόλυτο καύσωνα στη δροσερή βροχούλα - αλλαγή τοπίου μέσα σε 5 ώρες. Το 'δα και αυτό. Να λιάζομαι στη Χρυσή ακτή και να σκάνε εσεμέσια αν ο καιρός έχει χαλάσει στο νησί: όχι φίλε μου ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΛΑΣΕΙ ο καιρός, το μυαλό σου το σάπιο έχει χαλάσει. Σκάει ο τζίτζικας! Παραλία, ηλιοθεραπεία, βουτιά, βόλτα στα σοκάκια, καφεδάκι δίπλα στις βαρκούλες όλα κομπλέ. Και γυρνάς τα μεσάνυχτα σε άλλο ημισφαίριο. Τι ξενέρωμα...
Βέβαια, το μεγαλύτερο ξενέρωμα ever μου ήρθε την Παρασκευή τα ξημερώματα, όχι φυσικά στον πανέμορφο γάμο που παρέστην (και που χρήζουν άλλη μια φορά θερμότατες ευχές στους νεόνυμφους) αλλά από το after στο οποίο παρέστην για το ποτάκι του κλεισίματος. Τι μ'έπιασε κι έφυγα από τη δεξίωση για να πάω στο pere ubu τέσσερις το πρωί. Και όχι μόνο να κάνω τη διαδρομή Τατόϊ-Γλυφάδα έχοντας κατεβάσει ό,τι τελοσπάντων είχαμε πιει στo party, αλλά να πάω να ακούσω τα εξάψαλμα από δυο ανθρώπους που στο κάτω κάτω ούτε φίλοι μου είναι, ούτε potential για να γίνουν έχουν. Ακριβώς ότι μου έλειπε από τη ζωή μου: νουθεσία, κριτική και παρατηρήσεις, συν το ψευτο-φιλικό tap on the shoulder.
"Ο κόσμος έχει προβλήματα, Εφάκι" μου έγραψε η κολλητή μόλις διάβασε τα μηνύματα στα οποία την πληροφορούσα για τα καθέκαστα της Παρασκευής. Πολλά, σπεύδω να συμπληρώσω εγώ. Και τελικά αποδεικνύεται περίτρανα πως όσοι έχουν απίστευτα κόμπλεξ και γενικά αισθάνονται "λίγοι" απένταντι μας προσπαθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μας μειώσουν, να μας κάνουν να αισθανθούμε μυρμηγκάκια, να μας ταπεινώσουν λεκτικά γιατί μόνο έτσι μπορούν να αισθανθούν καλύτερα. Μόνο έτσι μπορούν να πουν "πάρτα μωρή" σε ανθρώπους και καταστάσεις που όχι μόνο δεν μπορούν να φτάσουν, αλλά ούτε και στοιχειωδώς να ανταγωνιστούν.
Να προσπαθήσω, λέει, να αποβάλλω τον ελιτίστικο αέρα που αποπνέω και να είμαι λιγότερο σνομπ. Γιατί το βγάζω πολύ έντονα και κατ'αυτό τον τρόπο απομακρύνω κόσμο που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να με προσεγγίσει. Να αλλάξω στέκια και να μη βγαίνω στα "δήθεν" μαγαζιά του Κολωνακίου, γιατί κατ'αυτό τον τρόπο τσαλακώνω την εικόνα μου. Να πάψω να συναναστρέφομαι κολλεγιόπαιδες και να θέσω τον πήχυ πιο χαμηλά (κοινώς να απευθυνθώ σε πιο low profile άνδρες). Να γίνω επιτέλους ναζιάρα γυναίκα και να μην προσπαθώ να είμαι εγώ ο άνδρας της υπόθεσης, ο τσαμπουκάς, ο "έχω τα αρχίδια". Μήπως και να αλλάξω ήπειρο, λέω εγώ, και να πάω πουθενά αλλού γιατί την τόση μαλακία γύρω μου δεν την παλεύω;;; Άκου, ρε φίλε, τι μου ξεστόμισαν 40αρα γιάπισσα και 30something απόφοιτος του City, αμφότεροι κάτοικοι Γλυφάδος και θαμώνες μόνο της Ζησιμοπούλου!
Δε χρειάζεται να αναφέρω την αφορμή για τη συγκεκριμένη κουβέντα μέσα στ'άγρια χαράματα, γιατί αν το κάνω το μόνο σίγουρο είναι πως θα συγχιστεί κόσμος. Ένα θα αναφέρω, κι αυτό, ότι όλα ξεκίνησαν από αναφορά σε κοινωνικές (μην πω και ταξικές) διαφορές. Οι ομόεδροι μου, λοιπόν. θεώρησαν ότι έπρεπε να μου ανοίξουν τα μάτια, να με αφυπνήσουν μπροστά στο κοινωνικό φαινόμενο-μάστιγα που λέγεται γυναίκα-με- μεγαλύτερο-status-από-τον-άντρα. Να μου υπογραμμίσουν ότι είναι ευνουχιστικό τη σήμερον ημέρα σε ένα ζευγάρι η γκόμενα να βγάζει περισσότερα λεφτά από το γκόμενο, ότι είναι ξενερωτικό η γκόμενα να έχει οικογενειακή περιουσία και ο άλλος τίποτα, ότι ειναι αγχωτικό ο ένας να προέρχεται από το Μπουρνάζι και η άλλη να μένει στην Εκάλη, ότι είναι κατακριτέο η μία να είναι socialite και ο άλλος ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη. Δηλαδή, έλεος, παιδιά, στο 2009 ζούμε, έτσι όπως μου τα περιγράφετε, θα περίμενε κανείς να σκάσει από κάπου η Τασσώ Καββαδία να με μπουζουριάσει.
Ρε παιδιά, είναι δυνατόν να σκέφτεται έτσι ο κόσμος; Κόσμος με παιδεία; Δηλαδή, για να καταλάβω σωστά, επειδή βγάζω όσα βγάζω, πρέπει αποκλειστικά να κοιτάω να πιάσω γκόμενο μόνο όποιον βγάζει τουλάχιστον τα διπλάσια. (Εφοπλιστάκια του Περαία, τρέμετε, έρχεται η γόνος). Επειδή μένω στο Φάληρο, πρέπει να ζητάω Ε9 από τον άλλο να δω τόπο κατοικίας και λοιπά ακίνητα που έχει στην κατοχή του. Να τσεκάρω διαβατήριο μήπως και είναι αλλοδαπός από χώρες που ο "κύκλος" μου δεν ανέχεται (call me alvano). Επειδή βγαίνω Κολωνάκι, να απορρίπτω όλους όσους συχνάζουν Εξάρχεια και Ν. Ηράκλειο. Επειδή πάω Μύκονο για διακοπές, να αποφεύγω την παρέα αυτού που πάει camping στο Αγαθονήσι. Συγνώμη, παίδες, αλλά με αυτά τα μυαλά γύρω μας είναι τόσοι άνθρωποι single. Γιατί πρεσβεύουν κάτι απαρχαιωμένες αντιλήψεις σαν τους φίλτατους συνδαιτημόνες της Παρασκευής.
Και μετά με λένε σνομπ επειδή ακριβώς δεν κάνω αυτά που με συμβουλεύουν! Οξύμωρον μου ακούγεται. Τεσπά, η ουσία είναι μία. Αδιαφορώ παντελώς για τις κοινωνικές ανισότητες που άλλοι τις θέτουν ως κριτήριο επιλογής συντρόφου/φίλων. Δεν έκατσα ποτέ στα 32 μου χρόνια να απορρίψω άνθρωπο για το κοινωνικό του status ή για το εκκαθαριστικό της εφορίας. Δε συμμερίζομαι την αναχρονιστική άποψη πως στη σχέση ο άντρας πρέπει να έχει τα λεφτά, το έχω γράψει πολλάκις, δεν ψάχνω για χορηγό. Δεν καταδίκασα ποτέ ab initio μια σχέση ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει επειδή προερχόμαστε από δυο κόσμους διαφορετικούς. Το να φτάσω να πω ότι κάποιος δε μου κάνει για γκόμενος/φίλος, παρακαλώ αφήστε μου το περιθώριο να γίνει μόνο όταν και εφόσον έχω μελετήσει τον χαρακτήρα και τα ενδιαφέροντα του. Και το κυριότερο, κάτι που διαπιστώνω μέρα με τη μέρα ότι αγνοούν οι περισσότεροι γύρω μου, σε μια σχέση το Α και το Ω είναι η χημεία. Όχι το συμφέρον και η κοινωνική "ένταξη".
Αλλά όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Θέλω να πω, πως ορισμένοι την απόρριψη την εισπράττουν με κακεντρέχεια και ανταπαντούν με εκδικητικότητα. Δε θα μακρυγορήσω, αλλά δε διέπομαι εγώ από ελιτισμό επειδή εσύ μέσα στο μυαλό σου έχεις άισθημα κατωτερότητας. Δε σου φταίει η Μύκονος, το rock, το bOschetto και το Μπαλί, αν δεν έχεις τη δυνατότητα να πας. Αρνητικά να αρχίσεις να αισθάνεσαι όταν κάποια στιγμή καταφέρεις να αναλογιστείς για ποιο λόγο δεν μπορείς. Κι όχι επειδή ο άλλος μπορεί, να τον χαρακτηρίζεις υπερφύαλο. Αλλά, όσοι κολλάνε σε αυτές τις μαλακισμένες διαχωριστικές ταμπέλες τύπου "εσύ είσαι high society κι εγώ ένας απλός και τίμιος Ξανθόπουλος" έχουν πολλά άλυτα προβλήματα. Και είναι ουσιαστικά μόνοι τους (το έτερον ήμισυ που μοστράρουν είναι αυτό που τους υποδεικνύει ο περίγυρος τους, όχι αυτό για το οποίο πραγματικά έχουν αισθανθεί ακαταμάχητη έλξη).
Τώρα, όμως, καταλαβαίνω που κολλούσε ο χαρακτηρισμός "σνομπ". Με αποκαλέσανε έτσι γιατί κυριολεκτικά σνομπάρω τους ηλίθιους, ανεγκέφαλους και κουλούς, που στέκονται στο φαίνεσθαι και δεν κοιτάνε διόλου την ουσία. Συγχωρήστε με, λοιπόν, που δεν ανέχομαι τη μαλακία γύρω μου και τα κλισέ. Αυτών των φαινομένων όντως θεωρώ πως είμαι υπεράνω. Φιλιά.

Καλή σεζόν!

Άντε, κουράστηκα με αυτό το "Καλό χειμώνα". Ποιος χειμώνας ρεεεεε που σκάει ο τζίτζικας ακόμα και που μέχρι να πιάσουν τα κρύα έχουμε ακόμα δυο μήνες; Το είπα και last week, έχουμε 4 weekends μέσα στο Σεπτέμβριο τα οποία σκοπεύω να εκμεταλλευτώ στο έπακρον! Νησάκι μου σου έρχομαι, Χρυσή Ακτή wait for me! Δεν την παλεύω να κάτσω Αθήνα κι άλλο σου-κου, θα τα πάρω. Είναι αυτή η μεταβατική περίοδος που όλοι γυρίσανε από διακοπές με γεμάτες μπαταρίες, είναι κομπλέ από θάλασσα, ποτά και ξενύχτια και το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να αράζουν σπίτι και να περιμένουν να έρθει Οκτώβρης να αρχίσει το new season: άλλοι για τα χειμερινά clubs και τα νέα σχήματα στα μπουζούκια, άλλες για να αγοράσουν μπότες (?!) και παλτό (??!!), άλλοι για το καθιερωμένο "ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ" με το αίσθημα, άλλοι για να πάνε σχολείο (εμ, έχουμε και ανήλικους στο radius).
Εγώ πάλι λέω "άντε γεια". Ούτε γεμίσανε οι μπαταρίες μου, ούτε ξεκουράστηκα enough, ούτε ξενύχτησα enough, ούτε θέλω να ανανεώσω τη χειμωνάτικη γκαρνταρόμπα μου. Θέλω κι άλλοοοοοοοοοοοοο. Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο... Ηλιοθεραπεία, μπανάκι (καλά μην το ξεχέσουμε κιόλας, δεν είμαι και για απλωτές, μια βουτιά να δροσιστούμε κι όξω), εκδρομές με τη σαύρα μου, εκδρομές με αεροπλάνα, πλοία, τρένα, μηχανές (όλα εκτός από ΚΤΕΛ, αυτό δεν το παλεύω που να με πληρώνετε), βόλτες στο νησί, ποτάκι στο παλιό λιμάνι, ποτάκι στο caprice, ποτάκι στην "αυλή", χορός μέχρι πρωίας, strapless φορεματάκια και σανδάλια, μαλλί ατίθασο και μυρωδιά πάνω μου από το γιαούρτι του Κορρέ. Πειράζει που τον Σεπτέμβριο τον θεωρώ τον τέταρτο μήνα του καλοκαιριού; Πειράζει που αρνούμαι κατηγορηματικά να επιστρέψω για τον αγιασμό; Θα στείλω αντιπροσώπους μπουαχαχαχα!
Δηλαδή ακόμα και στη δουλειά δεν έχω νιώσει ακόμα τη βαρεμάρα (σαν κι αυτή που μας είχε πιάσει όλους εκεί γύρω στα μέσα Ιουλίου και κάναμε αμήν και πότε να ξεκουμπιστούμε) και τη συνήθεια της ρουτίνας, είμαι ακόμα πολύ χαλαρή. Έχω loads to dο και μάλιστα την προηγούμενη βδομάδα έπηζα τρελλά λόγω απουσίας της μαμάς από τα διευθυντικά καθήκοντα, ωστόσο αισθάνομαι μια ενέργεια, μια όρεξη για fun και adventure. Ανεβαίνω και με τρελλά ακούσματα, καθώς κατέβaσα κι άλλα mp3, συν οτι μου κάνανε δώρο και alexandro christopoulo compilation για τα γενέθλια, όποτε είναι αμέτρητες οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να γράφω εμπορικές επιστολές και να σιγοτραγουδάω σαν τη χαζοβιόλα ή χθες που ήμουν fridays for dinner άκουσα akon και μόνο που δε σηκώθηκα να χορεύω μαζί με τους τραλαλά σερβιτόρους happy birthday στο διπλανό τραπέζι. Otinanai!
Ίσως, τελικά, να μη θέλω να παρατείνω το καλοκαίρι per se, αλλά να μείνω σε μια μαγική σεζόν που έχει μόνο τα καλά: summer mood, καλό καιρό, αρκετή δουλειά και πωλήσεις για να βγάλουμε και μερικά λεφτά (με τι θα ποτίζουμε τη μαύρη θύελα στις εξορμήσεις και με τι θα ποτίζουμε εμένα στα bars που πανάθεμα με απέκτησα ξαφνικά και πανάκριβα γούστα στο αλκοόλ), παραλιακή με μέτρια κίνηση (αφού κάποιοι πλέον ξενέρωσαν με τη θάλασσα), parties, Ηρώδειο, Θέατρο Βράχων, chat me Mojitaki ανά χείρας, μπιρίμπα στο μπαλκόνι και πάνω απ'όλα... καλή παρέα!!! Η καλύτερη φάση... αν και τα καλά ακόμα έπονται... είμαι σίγουρη! Κυρήσσω την έναρξη λοιπόν: καλή σεζόν (και κομπινεζόν)!!!