Keep calm and be patient

Υπομονή... κατ' εμέ το μεγαλύτερο επίτευγμα ενός ανθρώπου. Θέλει πολλά κότσια και κόπο για να την τιθασεύσεις, αλλά αν το καταφέρεις, το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει εφ' όρου ζωής.  Ανέκαθεν είχα ιώβια υπομονή και διαβεβαίωνα τον εαυτό μου πως τα καλύτερα έπονται, αρκεί να περιμένω λιγάκι. Δεν έχω διαψευστεί ούτε μια φορά. Αντίστοιχα, έχω επιβεβαιωθεί πως στη ζωή όλα είναι ρόδα και γυρίζουν κι εκεί που αισθάνεσαι πως όλα σου πάνε στραβά, πως σε έχουν μουτζώσει, πως σε έχουν γλωσσοφάει, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τσουπ φέγγει άσπρη μέρα για σένα και ένα αγγούρι τόοοοοοοοοοσοοοοο με το συμπάθειο υποδέχεται όλους τους πικρόχολους κακεντρεχείς. Αργά ή γρήγορα, θα έρθει όλων η σειρά. Άλλωστε, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος και προσωπικά δε βαριέμαι ποτέ να περιμένω, να περιμένω, να περιμένω...καμιά φορά ξεχνάω και τι είναι αυτό που περίμενα εξαρχής, αλλά πάντα στο τέλος έρχεται η ικανοποίηση.
Όλοι μας έχουμε φάει πολλά σκατά κι έχουν περάσει από δίπλα μας πολλά άχρηστα υποκείμενα και χαμένα κορμιά, άντρες - γυναίκες. Κάποιοι μας πάτησαν, κάποιοι μας ζούμισαν, κάποιοι μας μαχαίρωσαν πισώπλατα. Κάποιοι μας αγνόησαν, μας ειρωνεύτηκαν, μας απαξίωσαν. Μας έπνιξε το παράπονο κι ο καημός αλά Ξανθόπουλο ότι δεν αξίζαμε τέτοια συμπεριφορά,, εμείς που είμασταν πάντα σωστοί, εμείς που τα δώσαμε όλα (και μείναμε στον άσσο), εμείς που αφελέστατα πιστέψαμε στην ακεραιότητα τους. Γίνεται η στραβή, έρχονται τα πάνω κάτω, χάνουμε τη γη κάτω απ΄ τα πόδια μας κι αναζητούμε διακαώς την ελπίδα, την εξιλέωση, την εκδίκηση.  Μας πιάνει κωλοπιλάλα. Μα για ποιο λόγο; Για να αισθανθούμε καλύτερα, για να ανταποδώσουμε, για να προχωρήσουμε. Θεμιτό, αλλά με λίγη παραπάνω υπομονή όλα θα έρθουν στα ίσα τους από μόνα τους, όλα θα διορθωθούν και το σύμπαν θα φροντίσει για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.
Και για να το κάνω πιο προσωπικό, χωρίς ποτέ να έχω επιδιώξει η ίδια την οποιαδήποτε αποπομπή ή τιμωρία, επιλέγοντας την ασφαλή επιλογή του κοινωνικού αποκλεισμού ή απλά της γραπτής αποδοκιμασίας από το βήμα της φωκίτσας κι επιδεικνύοντας υπομονή, πάντα στο τέλος έχω αποζημιωθεί ηθικά, έστω και με καθυστέρηση μηνών, χρόνων, δεκαετιών. Ακούραστα, αβίαστα, αβασάνιστα. Τον πούλο όλοι όσοι στάθηκαν λίγοι. Αφού είναι κανόνας: η πληρωμή έρχεται με το ίδιο νόμισμα. Και δε χρειάζεται να σκάμε πώς να επιστρέψουμε εμείς την αδικία, θα φροντίσει γι' αυτό στην πορεία η ίδια η ζωή. Relax, θα γυρίσει ο τροχός... θα γαμήσει κι ο φτωχός. Just carry on. Φιλιά

Έξω ψυχή

Ακόμα κι ο γείτονας, ο τελευταίος άσχετος ή τέλος πάντων ο κάθε ξερολίδης θα σου πει πως η κακή ψυχολογία ευθύνεται για κάθε τι που ξεσπάει στο σώμα σου, για κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που εκδηλώνεται στο δέρμα σου, στα μαλλιά σου, στο γεννητικό σου σύστημα. Τα "ψυχοσωματικά" έχουν γίνει η εξήγηση - καραμέλα του κάθε γιατρού/ομοιοπαθητικού/κομπογιαννίτη που θέλει να αποδώσει το ξέσπασμα του οργανισμού σου σε οτιδήποτε είναι πέρα των δυνατοτήτων του και θεωρεί πως μ' ένα "σταμάτα να αγχώνεσαι, να ζορίζεσαι, να εξάπτεσαι" έχει πετάξει το μπαλάκι σε σένα να αντιμετωπίσεις το θέμα μόνος σου. ΟΚ κύριε μου, μόνη μου θα το παλέψω, αλλά σε παρακαλώ δώσε πίσω και τα 50-100 ευρώπουλα της επίσκεψης, που θες και αμοιβή για να ακούσω το αυτονόητο. Όξω ρε.

Λοιπόν, παίδες, εγώ θα πω το αντίθετο: αρχίστε να ξεσπάτε και να τα βγάζετε όλα από μέσα σας. Τα μπινελίκια κάνουν καλό. Δυστυχώς για μένα, όσο διάστημα δεν ενέδωσα στην προσφιλή μου ασχολία (το χώσιμο μέσω του Blogging) έδωσα τροφή σε κάτι αυτοάνοσο να αναπτυχθεί και για λίγο διάστημα να με καταβάλλει ψυχολογικά. Όσο καιρό είπα να είμαι λιγότερο επιθετική κι αυστηρή με τους ανθρώπους, το σώμα μου έγινε κακό με μένα, γιατί απλούστατα με το να μην εξωτερικεύω τις παρορμήσεις μου και να κρατάω τα σχόλια μόνο σε επίπεδο σκέψης, μάλλον λίγο λίγο έφαγα τον εαυτό μου. Όταν ξεκίνησα τη φώκια περνούσα μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μου, είχα καημούς, είχα θυμό, είχα παράπονο (δώσε πόνοοοοοοο). Κι όμως, μου έκανε τόσο καλό να γράφω και να ξεσπάω εδώ, πέρασα σχεδόν αναίμακτα εκείνη την περίοδο και  πήρα και τα πάνω μου σε χρόνο d-t. 

Τα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ, αλλά η φιλική μου συμβουλή: βγείτε, ξεσαλώστε, εξαντληθείτε. Ερωτευθείτε, γαμηθείτε (γιατί χανόμαστε), ξεσκιστείτε. Φωνάχτε, ουρλιάχτε. Ρίξτε και σφαλιάρες αλά Κασιδιάρη, άμα λάχει. Χώστε και σώστε. Με το να κάθεστε απαθείς και comme il faut το μόνο που θα επιτύχετε είναι να μουτζώνεστε κάποια στιγμή στο μέλλον. Βγάλτε τα από μέσα σας, γράψτε τα, τραγουδήστε τα, εξωτερικεύστε τα με όποιον τρόπο σας ταιριάζει. Μην τα κρατάτε μέσα σας, η τάχα μου ψυχραιμία, που τελικά αποδεικνύεται ένα καζάνι που σιγοβράζει, αργά ή γρήγορα θα σας βγάλει καπνούς από όλες τις οπές σας (ναι ναι κι από εκεί) και στο τέλος θα σκάσετε. Η ζωή είναι όμως πολύ μικρή για να σκάμε για μαλακίες και μαλάκες (ή μαλακισμένες). Ξεμπροστιάστε τους όλα κι όλους και προχωρήστε. Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε ΌΛΟΥΣ. Φιλιά!