Το τέταρτο ποτό

Προχθές συζητούσα με μια φιλενάδα για την αδυναμία του να δείχνει κανείς χαρακτήρα και φτάσαμε στο εξής κουλό συμπέρασμα: μετά το τρίτο ουισκάκι, αν δεν είσαι έτοιμη να υποστείς τις συνέπειες, κοπελιά πάρε την τσάντα σου, τα κλειδάκια σου και τράβα σπίτι σου. Όταν έρθει η στιγμή που το "μαγαζί" θα κεράσει το τέταρτο, τότε ένα είναι σίγουρο: δεν υπάρχει επιστροφή, μόλις αγόρασες one way ticket to the land of MALAKIA. Όπερ σημαίνει, θα πεις κουβέντες που δεν πρέπει, θα προκαλέσεις καταστάσεις που δεν αρμόζουν, θα δώσεις το τηλέφωνο σου σε άκυρο παραλήπτη, θα πάρεις τηλέφωνο τον πρώην ή ακόμα χειρότερα αν πίνεις μαζί του το "τέταρτο", μετράς αντίστροφα για τη διαδρομή στο κρεββάτι. Μαζί του. Το μόνο χειρότερο που μπορώ να φανταστώ είναι να συμβούν όλα τα προαναφερθέντα μαζί την ίδια βραδιά, με την ακριβή προαναφερθείσα σειρά.
Το αστείο είναι ότι αυτό ισχύει για άντρες - γυναίκες, απλά ίσως για τους άνδρες η φάση drunk-dial-to-your-ex να επέρχεται μετά το δεκατοτέταρτο ποτό. Αλλά the road to malakia land είναι προδιαγεγραμμένος για αμφότερα φύλλα μετά από τα πολλά ουισκάκια (ή τελοσπάντων τις πολλές vodka-sprite). Τα κωμικοτραγικότερα τα έχω ακούσει από those who have had far too many. Και συνήθως, όλες οι φάσεις είναι για κλάμματα. Ή και για μεγάαααααλους μπάτσους.
Ο fitsoulas μου είπε ότι όταν είμαστε μεθυσμένοι βγάζουμε τον αληθινό μας εαυτό. Το έχω ακούσει κι από αλλού αυτό και δε συμφωνώ καθόλου. Σίγουρα το αλκοόλ σε απελευθερώνει, σε κάνει λιγότερο συνεσταλμένο και σου δίνει μια λανθάνουσα αυξημένη αυτοεκτίμηση, αλλά ως εκεί. Από εκεί κι έπειτα, προστατευμένοι από τη δικαιολογία της υπέρμετρης αλλεγκρίας και από την ανακουφιστική συνειδητοποίηση ότι εκείνη τη στιγμή είναι και άλλοι στην ίδια μαλακο-φάση μ΄εμάς, γινόμαστε ευκολότερα καραγκιόζηδες. Τις συνέπειες - λέμε στον εαυτό μας - θα τις αντιμετωπίσουμε την επομένη. Με αυτό το ελαφρυντικό πάμε όλοι ντουγρού για τις φαιότητες. Συνεπώς, πώς είναι δυνατόν να βγάζεις τον αληθινό σου εαυτό, όταν απλά ο αλκοόλ σου δίνει τη δυνατότητα να δείξεις κάτι που δεν είσαι τις υπόλοιπες μέρες; Δεν πιστεύω ότι στις γνωστές μου υποβόσκει μέσα τους μια τσουλάρα που απελευθερώνεται μετά από τέσσερα τζιν τόνικ, ούτε ότι σε κάνα δυο φίλους μου τους βγαίνει από μέσα τους το καταπιεσμένο δεκαπεντάχρονο που κάνει πλάκες στο τηλέφωνο μετά απο μισό μπουκάλι βότκα.
Μπαααα, εγώ θεωρώ πως μετά το το τέταρτο we all assume play roles, ρόλους που ούτε κατά διάννοια θα αποδεχόμασταν σε κατάσταση πλήρους νηφαλιότητας. Σε άλλον βγαίνει από μέσα του ο μασκοφόρος zoro, σε άλλη βγαίνει η καυτή dita von tease. Άλλοι μεταμορφώνονται σε μαινόμενους ταύρους ξεστομίζοντας κάθε είδους βρισιά προς τη γκόμενα τους με την οποία έχουν μόλις αρχίσει να σκοτώνονται, ενώ άλλες από ήπιοι θαμώνες της συνοικιακής καφετέριας μεταμορφώνονται στο πιο wild party animal της after-hours γλυφαδιώτικης σκηνής. Δε σημαίνει ότι αυτοί είναι οι χαρακτήρες μας, απλά υποβόσκουν μέσα μας πολλά απωθημένα που με τη βοήθεια τους αλκοόλ εξωτερικεύονται. For one show only.
Όπως και να΄χει, σημασία έχει να μη μετανιώνει κανείς. The fun is on the ride, και όχι σαν κάτι ξενέρωτους που ανοίγουν τα μάτια μόλις το roller coaster φτάσει στο τέρμα και σηκωθούν οι προστατευτικές μπάρες. Αν δεν ήθελες το excitement και την ξεκαρδιστική ευφορία της ιλιγγιώδους κατηφόρας ή της απότομης στροφής, ας μην αγόραζες αυτό το αναθεματισμένο "εισιτήριο".

Ν'ακούς, να συμβουλεύεις αλλά έως που;

Με έχει πιάσει τρομερή στενοχώρια τις τελευταίες μέρες γιατί η καλύτερη μου φίλη περνάει δύσκολες ώρες και αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά. Να μου πεις, δεν είναι η θέση μου να λύσω εγώ τα προβλήματα του κόσμου (άλλωστε, έχω κι εγώ πολλά δικά μου άλυτα), αλλά πονάω να τη βλέπω να υποφέρει και σπάω το κεφάλι μου να προτείνω τρόπους για να ανακουφιστεί. Το αστείο είναι (αν φυσικά μπορεί κανείς να αναφερθεί στην όλη κατάσταση ως αστείο) ότι περνάει ζόρια που έχω κι εγώ η ίδια βιώσει το τελευταίο διάστημα, απλά αλλάζουν τα ονόματα, τα περιστατικά και οι αφορμές. Κι ενώ η εμπειρία και μόνο θα ήταν σωστός σύμβουλος και καθοδηγητής, τελικά διαπιστώνω ότι είναι εύκολο να λες τη γνώμη σου αλλά πολύ δύσκολο να κάνεις τον άλλον να καταλάβει ότι αυτά που του λες τα λες επειδή you've been there yourself, επειδή έχεις φάει κι εσύ τα σκατά. Το διαπιστώνω γιατί όλες αυτές τις μέρες εισπράττω την πολύ λογική απάντηση: "ναι, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς".
Κι έχει απόλυτο δίκιο. Κι εγώ είχα την "τύχη" να ακούσω χιλιάδες απόψεις και συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσω μια συγκεκριμένη κατάσταση, κι εμένα μου βάλανε τις φωνές και με πρήξανε στις νουθεσίες, κι εμένα με στήσανε στον τοίχο και μου απαριθμήσανε ένα προς ένα τα σφάλματα, κι εμένα μου υπέδειξαν με κάθε δυνατό τρόπο τη ματαιότητα του να επιμένω πώς όλα κάποια στιγμή θα φτιάξουν προς το καλύτερο. Μέσα μου, όμως, σκεφτόμουν ότι δεν είναι "ακριβώς έτσι", γιατί εγώ τα ζω κι εγώ τα εισπράττω και στο κάτω κάτω μόνο εγώ μπορώ να αποδώσω σωστά τις ερμηνείες, οι τρίτοι απλά μπορούν να επιχειρηματολογούν. Κι εν τέλει, έκανα ΠΑΝΤΑ του κεφαλιού μου. ΠΑΝΤΑ!!!
Άρα, θα πρέπει μάλλον να είμαι πιο χαλαρή και να αφήσω τη φίλη μου να φάει κι αυτή τα μούτρα της και να να κάνει στην τελική αυτό που νομίζει εκείνη ότι θα της κάνει καλό, όσο κι αν ξέρω ότι στο τέλος απλά θα καταλήξει εκεί που άρχισε. Θα έχει ωστόσο την ανακούφιση μέσα της (που αυτό μου επισημαίνει διαρκώς) ότι έχει εξαντλήσει όλες τις πιθανές ευκαιρίες. Θα πρέπει να εγκαταλείψω το ρόλο του δικαστή και να παραμείνω απλά ακροατής. Ωστόσο, σήμερα βρίσκομαι στη θέση από όλους τους κοντινούς μου ανθρώπους να ευχαριστώ και να αναγνωρίζω τα λόγια της πιο επικριτικής απ'όλες τις "δικαστίνες", γιατί απλά σκέφτομαι καθαρά κι απελευθερωμένη από πάθη και συναισθηματισμούς.
Αγχώνομαι, όμως, γιατί ήδη έχω εκφράσει κάποιες απόψεις και κάποια στιγμή έφαγα τη φλασιά μήπως έχω πει παραπάνω από αυτά που αρμόζουν στην περίσταση και μάλιστα πριν μια εβδομάδα έφτασα στο τραγικό σημείο να αμφισβητώ τον εαυτό μου, για τα κίνητρα μου δηλαδή. Πάνω απ'όλα αγχώθηκα για το αν έχω πιέσει καταστάσεις ή αν έχω δώσει την εντύπωση ότι πρέπει κι εκείνη να λυτρωθεί με τον τρόπο που λυτρώθηκα εγώ. Κι αν έχω κάνει λάθος; Κι αν ακόμα οι δικοί μου συμβουλάτορες είχαν λάθος και ήταν κι αυτοί τυφλωμένοι από δικά τους βιώματα, δεν ξέρω είναι μεγάλο το φορτίο και δε νομίζω να θέλω να κουβαλήσω ακόμα ένα στην πλάτη μου. Δε θέλω να νομίζει ότι την ξεσηκώνω, ότι την ωθώ σε ενέργειες και σκέψεις που ουσιστικά αντικατοπτρίζουν τη δική μου κοσμο-αντίληψη. Και όχι γιατί φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή γυρίσει και μου ζητήσει τα ρέστα, κάθε άλλο (σε αυτό είμαι απόλυτη, τα ρέστα δεν έχει ΚΑΝΕΙΣ δικαίωμα να στα ζητήσει επειδή σε άκουσε και πήρε τις αποφάσεις του - καθείς είναι υπεύθυνος για τις συνέπειες των πράξεων του), αλλά γιατί σε καμία περίπτωση δε θέλω να στενοχωριέται διπλά. Boh!
Άσε, που στη ζωή καμιά φορά τα πράγματα γυρίζουν boomerang και λαμβάνουν χώρα καταστάσεις του τύπου "δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις"... Δηλαδή εκεί που συμβουλεύεις και υποδεικνύεις και ασκείς κριτική, τσουπ να σου κάτσει κάτι αντίστοιχο και να κάνεις χειρότερα και τρεισχειρότερα από τα κακώς κείμενα που μοχθείς να αποφύγει η φίλη σου. Γάμησε τα εκεί, δε μαζεύεται με τίποτα...
Γι'αυτό, λοιπόν, αποφάσισα να περιορίσω από την πλευρά μου ολίγον τις συζητήσεις με το φλέγον θέμα και να επίδίδομαι σε κουβέντες με χαρακτήρα πιο ανάλαφρο, πιο ¨"κους-κους". Να προτείνω τρόπους "φυγής" - είτε βόλτες κυριολεκτικές, είτε νοερές. Στο κάτω κάτω, καλοκαίρι έρχεται, πρέπει να έχουμε το μυαλό μας στις εξορμήσεις!!!Ακροάτρια λοιπόν και travel agent, αντί για δικαστής και μαχητής του Πόνου!

Η ενημέρωση και για άλλη μια φορά η ηθική

Κάθε μέρα, μετά το πέρας των πρωινών μου υποχρεώσεων στο γραφείο, έχω τη συνήθεια να διαβάζω kathimerini & in.gr για να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τον κόσμο, καθότι το βράδυ στην τηλεόραση το μόνο κανάλι με ειδήσεις που θα δω είναι το star. Tο παραδέχομαι, δεν μπορώ να βλέπω τις Τρέμηδες, τους Ευαγγελάτους και τους λοιπούς καραγκιόζηδες να μαλώνουν σαν τις κότες (να το το κοτέτσι πάλι) στα παράθυρα, προτιμώ αλήθεια να βλέπω τις σταρλέττες και τους στυλίστες να ξεκατινιάζονται, έχει περισσότερη πλάκα. Ε, καμιά φορά περιμένω να πάει 21.00 να δω ειδήσεις στην κρατική. Άντε και το δελτίο του ΣΚΑΪ.
Παλιά, ήμουν από αυτούς που Κυριακή πρωί έπαιρνα τις εφημερίδες μου (με όλη τους την προίκα, ένθετα, dvd, brochures κομπλέεεε) κι ανάλογα είτε άραζα σπίτι να τις ξεκοκκαλίσω πίνοντας τεράστιες κούπες γαλλικού καφέ, είτε πήγαινα στο Ψυχικό (info/deals) ή στην Αγ. Παρασκευή (stars/mirador) να τις διαβάσω μετά του freddo και της μουσικούλας. Αυτό ήταν το τότε, το κάποτε που ήμουν σε φάση je t'aime, όπως μου είπε κι ένας γνωστός και λύθηκα στα γέλια τις προάλλες. Μετά σταμάτησα να είμαι je t'aime, έγινα "καμμένη" όπως μου έλεγε ο fitsoulas και πήγαινα μόνο για το freddo, άνευ έντυπου πακέτου. Άλλαξα φυσικά και τα στέκια και άρχισα να συχνάζω σε μέρη πιο προσιτά (χιλιομετρικά) για κάποιον που μένει στα Νότια προάστεια (Μαρίνα Φλοίσβου ή Γλυφάδα). Ωστόσο, απέκτησα τη συνήθεια να διαβάζω online τα τεκταινόμενα, πράγμα που αποδείχθηκε πιο handy και περισσότερο environment-friendly. Άσε που από την άλλη βολεύει στο internet και βρίσκεις και άρθρα που δημοσιεύτηκαν παλιότερα ή μπορείς και να στείλεις σε κάποιο φίλο κάτι που διάβασες και σου φάνηκε ενδιαφέρον.
Διάβαζα, λοιπόν, σήμερα για την ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας σε μια εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και σκέφτηκα ότι τελικά υπάρχουν και κάποιοι σωστοί άνθρωποι στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Γενικά, δε μου αρέσουν τα "πολιτικά", όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά γιατί όπως όλοι οι νοήμονες Έλληνες αρνούμαι να ασχολούμαι με τα "πίττουρα". (πάλι αναφορά στο προσφιλές πουλερικό). Σαφέστατα και τάσσομαι υπέρ κάποιας παράταξης, δεν είμαι όμως ούτε κομματόσκυλο, ούτε λάγνος της εξουσίας. Τάσσομαι υπέρ του κόμματος το καταστατικό του οποίου θεωρώ ότι εκφράζει την αντίληψη μου για τη ζωή και την κοινωνία, όμως διατηρώ πάντα το δικαίωμα να παίρνω αποστάσεις από θέσεις ή κινήσεις που τελικά αποδεικνύονται αντίθετες με τη δική μου κοσμοθεωρία. Είναι λίγο καραγκιοζιά η στάση της αποχής, αποχή ίσον αποδοχή, το έχω ξαναπεί. Και στο κάτω κάτω, τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών: επιλέγεις να υποστηρίζεις συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, συγκεκριμένη αθλητική ομάδα, συγκεκριμένη θρησκεία. Όλα είναι δικές μας επιλογές, είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους και στην τελική είναι από τις πιο βασικές μας ελευθερίες. Το να μην κάνεις επιλογή για μένα ισούται με παραίτηση όλων των δικαιωμάτων σου.
Τεσπά, να μη μακρυγορώ με άσχετα, διάβαζα λοιπόν εκεί στις δηλώσεις του Προέδρου ότι "η δημοκρατία στη χώρα μας ενώ έχει υψηλό επίπεδο, αυτό τον καιρό κακοποιείται από την πολιτική κατάσταση", αποδίδοντας την κρίση του πολιτικού συστήματος στην "έλλειψη ηθικών αξιών". Ώπα της, να τη πάλι η ηθική! Και μεταφέρω απόσπασμα: "Πιστεύω ότι το ηθικό αυτό πολίτευμα χρειάζεται προσοχή, και αυτή συνίσταται στην επίδειξη εκ μέρους όλων των μετεχόντων στο πολίτευμα ηθικών αρχών (...) μπορώ να τις μνημονεύσω κάλλιστα, είναι η εργατικότητα, η εντιμότητα, η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός στη γνώμη του άλλου, η συνείδηση καθήκοντος και ευθύνης. Αυτά έχουν εκλείψει από τον τόπο μας και δεν υπάρχουν πια". Μάλιστα, είπε δηλαδή ο χριστιανός το αυτονόητο, αμφιβάλλω όμως αν υπάρχουν πολλοί τριγύρω μας που μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί ακριβώς μιλάει.
Έχουμε γίνει ένα χάλι, ένα μπάχαλο κυριολεκτικά, ο καθένας κοιτάζει μόνο τη βολή του και το συμφέρον του. Οι πολιτικοί τις καρέκλες τους, οι μεγαλοεπιχειρηματίες τις μεγάλες αναθέσεις έργων, οι παπάδες τις εκτάσεις στη Χαλκιδική, οι τράπεζες την αφαίμαξη των πελατών τους. Ο ανηψιός να φάει το οικόπεδο του θείου, ο γιος τη σύνταξη της μάνας, ο ένας να σβήσει την κλήση και να μην πληρώσει πρόστιμο για το κόκινο που πέρασε, ο άλλος να πάρει διπλωμα πληρωτικό, ο παρα-άλλος να φέρει ψέυτικη βεβαίωση απο το γνωστό του γιατρό για να πάρει άδεια, να πω κι άλλα.... Μαλάκα μου, είναι τραγικό να συνειδητοποιείς τελικά ότι ολωνών οι ηθικές αξίες εξαντλούνται στο χρηματικό.
Δεν ξέρω, αλλά εμένα με εκνευρίζει αυτή η έκλυση ηθών. Και τελικά, δε θα σταματήσω ποτέ να την καυτηριάζω, γιατί προς το παρόν μόνο αυτό μπορώ να κάνω που να είναι και επί της ουσίας. Σίγουρα δε σκοπεύω να αλλάξω εγώ τον κόσμο, αλλά θα προσπαθήσω με ότι μέσα διαθέτω να αντιταχθώ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο κομμάτι της πολιτικής, αυτό ήταν ένα παράδειγμα, ούτως ή άλλως σα γνήσιο παρτάλι θα βρίσκομαι εκτός Αθηνών την ημέρα των εκλογών. Μιλάω για τις επιλογές, επιλογές στους ανθρώπους που θέλω να συναναστρέφομαι, στις κοινωνικές ομάδες που θέλω να με αντιπροσωπεύουν, στις αξίες που θέλω να εκπροσωπώ εγώ. Και επιλέγω να λέω ουστ στα λαμόγια, ουστ στους ασυνεπείς και τους ανάγωγους, ουστ στα δήθεν και ουστ στις μαλακοκαταστάσεις εν γένει. Δε θέλω ούτε να με κοροιδεύουν στις δημόσιες υπηρεσίες, ούτε να με εκμεταλλεύονται οι υπάλληλοι στη δουλειά, ούτε να με στήνουν οι δήθεν φίλες, ούτε να μου προσβάλλουν την αξιοπρέπεια άνθρωποι κατώτεροι των περιστάσεων. Ουστ!

Μεγάλες προσδοκίες

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί μας δημιουργούνται προσδοκίες από τους γύρω μας, όταν εισπράττουμε από εκείνους κάτι που μόνο εμείς εκλαμβάνουμε ως ενθαρρυντική κίνηση. Δεν ξέρω, είναι ανασφάλεια, είναι λαχτάρα να δούμε περισσότερα από αυτά που πραγματικά υπάρχουν, είναι η ανάγκη να πιστέψουμε σε απροσδόκητες ευκαιρίες; Από το πολύ απλό έως το περίπλοκο, σχηματίζουμε εντυπώσεις για καταστάσεις που μας δίνουν φτερά, που μας ανυψώνουν το ηθικό, που μας οπλίζουν με το θάρρος (ή το θράσος) να προβούμε σε περαιτέρω κινήσεις.
Κι όμως, αυτό που εγώ αποκαλώ το "πράσινο φως" δε δίνεται απλόχερα από τον άλλον. Είναι πολλοί αυτοί που παίρνουν την άδεια από τη σημαία, βλέπουν φως και μπαίνουν (ή βγαίνουν ανάλογα την περίσταση) μόνο και μόνο επειδή ερμηνεύουν ένα βλέμμα, μια κουβέντα, ένα μήνυμα κάπως διαφορετικά. Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω, κι εγώ σαν πανύβλακας πολλές φορές έχω παρεξηγήσει τους λόγους για τους οποίους κάποιος μου λέει κάτι ή τελοσπάντων κάνει κάτι που έχει εμένα ως τελικό αποδέκτη. Ο πρώην που σου στέλνει μήνυμα στη γιορτή σου, η φίλη που έχετε να μιλήσετε εκατό χρόνια και σε κάνει add στο friendlist, ένας γνωστός που σε προσκαλεί out of the blue στο πιο κοσμικό party της Αθήνας, ένας drinking buddy που σου εκμυστηρεύεται ότι έχει να πηδηχθεί πάνω από δυο μήνες. Άλλο τόσο να έχουν δημιουργηθεί από εμένα προσδοκίες σε άλλους: το μήνυμα που έστειλα εγώ για χρόνια πολλά, το σχόλιο για το βάζελο σε γνωστό μου που είναι παθιασμένος με το basket, ο καφές που βγήκα με τον έναν, το ποτό που πήγα να πιω με την άλλη. We are all eager to read between the lines. Κάτι κρύβεται εκεί ανάμεσα στο αναπάντεχο πάρε δώσε.
Να μη μιλάω γενικά, να πω συγκεκριμένα παραδείγματα. Το τελευταίο διάστημα απέκτησα ουρανοκατέβατες κολλητές. Ναι ναι, μα εντελώς ουρανοκατέβατες. Ποτέ δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα, ποτέ προσωπικά δε θα τις θεωρούσα δικούς μου ανθρώπους και να που με μια-δυο βραδυνές εξόδους χρίστηκαν "logo" μου. Και να τα τηλεφωνήματα, και να οι προτροπές για περαιτέρω εξορμήσεις, να οι εκμυστηρεύσεις για τα προσωπικά της η καθεμιά, να τα παράπονα του στυλ "με ξέχασες χθες, βγήκες και δε με πήρες", να σου και οι απαιτήσεις "να πάμε μαζί διακοπές". 'Ωπα κοπελιά, χαλάρωσε. Κολλητή μου δεν είσαι και δεν ξέρω αν θέλω να γίνεις. Τις φίλες-αδερφές μου τις έχω προσδιορήσει χρόοοοοοονια τώρα και ειλικρινά δεν έχω χώρο στη ζωή μου για άλλους διάτοντες αστέρες ή άλλα "νούμερα" που θεωρούν ότι η φιλία είναι γκομενιλίκι. Να βγούμε να περάσουμε καλά, να διασκεδάσουμε, να πάμε καμιά εκδρομή, αλλά δεν είναι ανάγκη να κολλήσουμε και ψείρες. Αν εσύ ξέμεινες από παρέες, δε θα γεμίσει το Εφάκι το κενό, ούτε θα πληρώσει τα σπασμένα αλλονών. Η δική σου ανασφάλεια δε θα επιβαρύνει εμένα με την υποχρέωση να σε εντάξω στην καθημερινότητα μου.
Αλλο παράδειγμα, ένα αιώνιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλες μα όλες οι γυναίκες, οι προσδοκίες που δημιουργούνται σε έναν άντρα όταν αποδέχεσαι την πρόσκληση του για φαγητό/καφέ/ποτό/σινεμά/βόλτα γενικότερα. Μεγάλε, για καφέ θα πάμε μέσα στα πλαίσια της διεύρυνσης της κοινωνικότητας μας, δε σημαίνει ούτε ότι σε γουστάρω, ούτε ότι θα "σκοράρεις" το βράδυ μαζί μου. Θα σου πει κι ο άλλος, ε μωρή δηλαδή τι περίμενες, να βγούμε για να παίξουμε τις κουμπάρες και να κουτσομπολεύουμε τι διαβάσαμε στο yupi; Φίλε μου, αν σκέφτεσαι έτσι, τότε χίλιες φορές να μου πεις ντόμπρα από πριν ότι η πρόσκληση γίνεται μόνο μέσα στα πλαίσια του μετέπειτα πηδήματος κι άμα δε θες κυρά μου, άντε γαμήσου. Δε μένει και κανείς έτσι με τις λάθος εντυπώσεις. Γιατί, αναφορικά μ' εμάς τις γυναίκες, μπορεί να βγαίναμε μαζί σου για χίλιους δυο άλλους λόγους : να ξεσκάσουμε, να φορέσουμε τα καινούρια μας δεκάποντα, να πάμε στο trendy club στη guestlist του οποίου είναι μονίμως το όνομα σου, να σε εκμεταλλευτούμε χρηματικά να μας πληρώσεις το fancy dinner, να κάνουμε τον πρώην να σκάσει από τη ζήλεια του, να μην κάτσουμε άλλο ένα βράδυ μπροστά στην τηλεόραση μπροστά στον πάκο από τα dvd ή πολύ απλά επειδή μας φαίνεσαι πολύ ενδιαφέρων τύπος και θέλουμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα, ούτως ώστε να σε εντάξουμε στο σωστό target group (παρεάκι ή γκομενάκι).
Σχετικό με τα προαναφερθέντα είναι και το παράδειγμα των προσδοκιών που δημιουργεί ένα μικρό sms, ένα poke, ένα comment στο facebook, μια απάντηση σε forwarded e-mail. Πουτάνα τεχνολογία, μας τα έχεις κάνει όλα άνω κάτω. Γιατί έστειλε ο άλλος μήνυμα, τι θέλει να πει ο ποιητής, γιατί έγραψε αυτό, γιατί σχολίασε το άλλο; Αμα δε γούσταρε, δε θα ασχολιόταν, άρα κάτι παίζει αλλά τι; "Γιατί ενώ βριστήκαμε και του είπα να μη με ξαναπάρει (λόγια της κολλητής), άνοιξα το κινητό και είδα μια κλήση του; Θέλει να ζητήσει συγνώμη;" Όχι, αγαπημένη μου, όχι! Εσύ βάζεις με το μυαλό σου τέτοια σενάρια. Αφού τον διαολόστειλες και του είπες να μαζέψει τα συμπράγκαλα του, σε πήρε για να κανονίσει την ώρα που θα περάσει να τα πάρει. "Γιατί μου γράφει συνέχεια μαλακίες στο facebook και σχολιάζει σε κάθε φωτογραφία μου ή μου στέλνει requests για διάφορα groups;" αναρωτιέται άλλη φίλη, Μήπως, λέω μήπως, γιατί βαριέται τη ζωή του όλη μέρα στο γραφείο κι επειδή ξέρει πως κι εσύ μαλακίζεσαι όλη μέρα, είσαι η μόνη με την οποία μπορεί να έχει interaction; Και γιατί, τέλος, στο sms από τον/την πρώην που μας εύχεται χρόνια πολλά, καλή επιτυχία ή ρωτάει να μάθει το τηλέφωνο του καλού συνεργείου που πας εσύ το κάρο σου για service, πρέπει να αποδίδουμε περισσότερα από αυτά που λέει το αυτό καθαυτό μήνυμα; Ανθρωπιά, ενδιαφέρον, εξυπηρέτηση. That's all, don't get your hopes too high.

Η αδυναμία του να είναι κανείς "εντάξει" στις υποχρεώσεις του

Ένα από τα μεγάλα πλήγματα στις διαπροσωπικές σχέσεις είναι η συνέπεια, το διαπιστώνω κάθε μέρα σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι απλά θέμα ανατροφής, είναι και θέμα ατομικής ευθύνης και ολοκλήρωσης. Από το να είναι κανείς συνεπής στα ραντεβού του, μέχρι να το να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, από τη συνέπεια στις υποσχέσεις του έως τη συνέπεια απέναντι στα προσωπικά του πιστεύω.
Έχω η ίδια υπάρξει ασυνεπής σε αρκετές περιπτώσεις, το παραδέχομαι: λέω στην κολλητή ότι θα περάσω να την πάρω από το σπίτι της στις 22.30 και πάντα φτάνω στις 22.45 το νωρίτερο (κακό time management), λέω στον εαυτό μου θα κλείσω ραντεβού με το γιατρό οπωσδήποτε αυτή την εβδομάδα και δεν το κάνω (αναβλητικότητα), υπόσχομαι πως δε θα ξαναπροσπαθήσω να προσεγγίσω ανθρώπους που με απογοητέψανε κι όμως το κάνω (αδυναμία χαρακτήρος), ξεχνάω να πάω να πάρω τη ρημαδοκάρτα καυσαερίων, ενώ με έχουν ειδοποιήσει από την karenta κάνα ενάμισι μήνα (αλτσχαιμερ).
Είναι, ωστόσο, άξιο απορίας πώς ορισμένοι άνθρωποι έχουν μεταφέρει την ασυνέπεια σε ένα άλλο φοβερό επίπεδο, αυτό του κυριολεκτικά "σε γράφω στα αρχίδια μου γιατί έτσι γουστάρω και άντε και γαμήσου". Να μιλήσω για αυτούς που έχω αναφέρει και σε άλλη ανάρτηση, τους οποίους προσκαλείς κάπου και δε σου απαντάνε ποτέ αν θα παραστούν ή όχι; Αυτούς που σου απαντάνε ότι θα παραστούν και τελικά δεν έρχονται, αλλά δε σε ενημερώνουν εγκαίρως για το κώλυμα που τους παρουσιάστηκε; Τους ενοίκους πολυκατοικίας που δεν πλήρώνουν ποτέ τα κοινόχρηστα στην ώρα τους και κατ'αυτό τον τρόπο κρατούν "δέσμιο" τον διαχειριστή; Αυτούς που γενικά χρωστάνε χρήματα σε κάποιον, αλλά είναι δανεικά κι αγύριστα; Τους υδραυλικούς-ηλεκτρολόγους-καυστηρατζήδες-ΕΛΠΑτζήδες-κλειδαράδες που είναι στο δρόμο κι έρχονται κι εσύ ακόμα τους περιμένεις; Τις χιλιάδες υπηρεσίες στις οποίες "η κλήση μας είναι σε προτεραιότητα" για τουλάχιστον 30 λεπτά; Η ασυνέπεια ,λοιπόν, είναι επάγγελμα, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.
Μέσα στο σαββατοκύριακο έπεσα θύμα θηλυκού τέτοιου "επαγγελματία" - ενώ μου έχει ζητήσει να πάω να την πάρω από το σπίτι της (κάνοντας τεράστιο κύκλο για τη βραδυνή μας έξοδο) κι ενώ δεν έχω καν τη διεύθυνση της, φτάνω στο ραντεβού μου στην ώρα μου και την καλώ για να μου δώσει οδηγίες. Καλώ μία, δύο, τρείς, τέσσερις... του κάκου. Άρχισα να ανησυχώ κιόλας, μην τυχόν της είχε συμβεί κάτι. Στέλνω και ένα sms να είμαι σίγουρη. Υπομονή έκανα μισή ώρα και μη βλέποντας προκοπή, πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μιας και η έξοδος δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί δίχως την παρουσία της (με είχε καλέσει να διασκεδάσω με δική της παρέα σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί). Μέχρι και να φτάσω σπίτι, να αλλάξω ρούχα και να πέσω για ύπνο, δεν είχα καμία απόκριση. Ξυπνώντας την επόμενη μέρα, βρήκα 3 μηνύματα στο κινητό κι αρκετές αναπάντητες κλήσεις. Την είχε πάρει ο ύπνος και ξύπνησε μια ολόκληρη ώρα μετά το ραντεβού μας.
Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα θα μου πεις... Ε, όχι!!! Αν έχεις προσκαλέσει τον άλλον, του έχεις δώσει συγκεκριμένο ραντεβού αναφορικά με την ώρα και του έχεις ζητήσει να σε εξυπηρετήσει και να έρθει να σε πάρει από τη Γλυφάδα ενώ μένει Φάληρο για να βγείτε στο Κέντρο, sorry αλλά δε σε παίρνει ο ύπνος... πιες κάνα espresso, βάλε ένα ξυπνητήρι, δώσε του τη διεύθυνση σου από πριν τουλάχιστον να ξέρει που ακριβώς μένεις μπας και χτυπήσει κάνα κουδούνι ο χριστιανός... δείξε λίγη συνέπεια, ρε κοπελιά.