Ελεύθερη πτώση

Δεν έπαθα writer's block. Δεν κουράστηκα. Δε βρήκα άλλες ασχολίες. Απλά έπεσα από τις σκάλες. Κι έτσι απλά χωρίς προειδοποίηση βγήκα για λίγο εκτός κυκλοφορίας. Πρώτη μέρα στη δουλειά μετά τις διακοπές, τότε που λυσσάξανε όλοι τους κακόχρονο να 'χουνε να σχολιάζουν το "τροπικό" μαύρισμα και το πόσο καλά θα πρέπει να πέρασα στο νησί. Και τσουπ, φάε τη "σούπα" σου μέσα στο καλοκαίρι, έτσι για να έχεις να πορεύεσαι με καλό zen όλο το χειμώνα. Δώδεκα σκαλιά (έναν όροφο) τα "έγλυψε" ένα ένα ο κώλος μου και προσγειώθηκα με ένα ηχηρό "γντουπ". Ευτυχώς για μένα, δυστυχώς για πολλούς, δεν έσπασα τίποτα, τη γλίτωσα πολύ φτηνά με κακώσεις στο ισχύο και τον αγκώνα και μερικές δεκάδες μελανιές στη δεξιά πλευρά του κορμού. Για να σπάνε τη μονοτονία του προαναφερθέντος πολυμνημονευμένου μαυρίσματος. Και μια διαμονή πεντάστερη σε γνωστό "ξενοδοχείο" της παραλιακής (1000 τη βραδυά έτσι για την πλάκα μας, τύφλα να έχει το Costa Navarino δηλαδή) με πλήρη ιατρική περίθαλψη, μια πεταλουδίτσα στο χέρι και room service με gourmet φιδέ. Δηλαδή, τι άλλο να ζητήσω.
Ο γιατρός επέμενε να κάτσω σπίτι μου τέζα δέκα μέρες και να μην περπατάω ούτε μέχρι την τουαλέτα, εδώ μέσα στο νοσοκομείο και θέλανε να μου βάλουν πάπια. Μα είμεθα σοβαροί; Έκανα εγώ την πάπια. Εντάξει, έκατσα μέσα όσο μου ζητήσανε, έκανα τις εξετάσεις, πήρα τα φάρμακα (πανάθεμα τους 65 ευρώ για ένα κουτί αντιφλεγμονώδη και 8 ενέσεις, ουστ), ξεκουράστηκα τρεις μέρες και μετά βουρ στη δουλειά. Δηλαδή, τι άλλο να κάνω; Λες και θα μπορούσα να πάρω άδεια από τη δική μου δουλειά. Ο δε ντόκτορας ήθελε να μου γράψει 2 βδομάδες και με ρωτούσε αν θα έκανα μήνυση για εργατικό ατύχημα. Μεγάλε, χαλάρωσε. Μήνυση σε ποιον; Στον εαυτό μου, τη μάνα μου και τον ξάδερφο; Α, είστε πολύ άτυχη, μου δήλωσε μόλις τον ενημέρωσα για το εργασιακό μου καθεστώς. Tell me about it. Μπαταρισμένη, με πόνους, να μην μπορώ καν να οδηγήσω και να πρέπει να είμαι κάθε μέρα πρωί πρωί στου Ρέντη να μαλώνω με τους πωλητές για εισπράξεις.
Ο γέρος λένε από πέσιμο ή από χέσιμο. Δεν ξέρω ποια μυστική συνομωσία έβαλε το αόρατο χέρι και με έσπρωξε, αλλά που να σας πάρει, δεν σας έκατσε καλά η φάση. Γιατί κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Και όπως λέει κι ο Πορτοκάλογλου, ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς. Αναμείνατε τα χειρότερα φέτος από τη φώκια, η αποχή αυτών των 3 εβδομάδων δημιούργησε μεγάλο κενό στην εκστρατεία κραξίματος. Έχω συλλέξει πολύ υλικό. Ανασυντάσσομαι και επιστρέφω δριμύτερη, με σχολιασμό συναυλιών και λοιπών δρώμενων, με καυστηριασμό των συνήθων υπόπτων (call me kavatzopousta) και πολύ φαρσοκωμωδία από το μέτωπο των ανθρωπίνων σχέσεων. Για να σταματήσω να γράφω, χρειάζονται πιο δραστικά μέτρα, να πειράξετε ενδεχομένως τα φρένα του αμαξιού, να ρίξετε και λίγα λάδια και να γίνει καμιά σοβαρή πτώση προς Λιμανάκια πλευρά. Ούτως ή άλλως, ανέκαθεν διαισθανόμουν πως όταν θα έρθει η ώρα μου θα αποχωρήσω με πάταγο. Φιλιά.