Συναυλία μου, αμαρτία μου

Συναυλιακός πυρετός φέτος το καλοκαίρι, όπως άλλωστε συνηθίζεται την τελευταία δεκαετία μετά τις μεγάλες επιτυχίες των Rockwave. Κάτι οι καινούριες αθλητικές εγκαταστάσεις  (τα απομεινάρια των Ολυμπιακών Αγώνων) που δυστυχώς οι αρμόδιοι δεν έχουν καταφέρει να αξιοποιήσει για την πρωταρχική τους χρήση (αθλοπαιδιές), κάτι οι νέες εταιρίες παραγωγής και οργάνωσης θεαμάτων από πρώην ποδοσφαιριστές και κάτι η δίψα μερικών επιτήδειων για εύκολο χρήμα εις βάρος του φιλοθεάμωνος ελληνικού κοινού και τσουπ βροχή τα "ονόματα" που παρήλαυσαν φέτος από την ελληνική σκηνή. Πιστή ακόλουθος κι η φώκια του motto "όπου γάμος και χαρά", δεν μπορούσα να αντισταθώ να παραβρεθώ σε ορισμένα από τα πιο δημοφιλή gigs. Τονίζω το ορισμένα, γιατί όση κι αν ήταν η περιέργεια μου να πάω στην once-in-a-lifetime συνύπαρξη των μεταλλάδων Metalica/Slayer/Megadeath/Anthrax, τα αυτιά και το στομάχι μου δεν άντεξαν την τόση ηχορύπανση. (Ψηλέ, ζητώ συγνώμη). Εντάξει, άλλωστε, είμαι mainstream τύπος, δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Είναι κοινό μυστικό ότι σαν οντότητα δεν έχω μουσική παιδεία ούτε κατασταλλαγμένες μουσικές πεποιθήσεις. Αρέσκομαι σε ό,τι με διασκεδάζει την εκάστοτε στιγμή και ναι (όπως έγραψα προσφάτως και στο φατσοβιβλίο) το εύρος των μουσικών μου προτιμήσεων κυμαίνεται από τα ύψη στα πατώματα.  Εξ'ού, λοιπόν, και η παρουσία μου σε εντελώς ετερόκλητες επιλογές κι ευτυχώς η φετινή πολυ-πολιτισμική σεζόν αποζημίωσε  όλους όσους που σαν κι εμένα παρευρέθησαν στα "ό,τι να'ναι" μουσικά δρώμενα.
Παράπονο, επομένως, από την ποικιλία δεν έχω. Δόξα το θεό, άκουσα λογής λογής μουσική. Από Aerosmith, James, Pink Martini, Blues Brothers, Cranberries έως U2 και Χατζηγιάννη.  Καμία σχέση δηλαδή το ένα με το άλλο. Σε όλες όμως τις συναυλίες γινόταν ο χαμός. Παρά την κρίση, παρά τα οικονομικά προβλήματα που λίγο πολύ αντιμετωπίζουμε όλοι. Το έχω ξαναγράψει, ο κόσμος έχει δίψα, έχει ανάγκη να ακούσει, να δει, να χορέψει γιατί η διασκέδαση είναι το μόνο πράγμα (πέρα από τον έρωτα) που έχει απομείνει να μας υπενθυμίζει πως η ζωή μπορεί τελικά να είναι και ωραία. Το θέμα είναι όμως πως οι προαναφερθέντες επιτήδειοι αυτή την ανάγκη του κοινού τη γνωρίζουν καλά και την εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Φυσικά αναφέρομαι στα υπερβολικά ποσά που αξιώνουν ως αντίτιμο του εισιτηρίου αλλά και τις μηδαμινές έως ανύπαρκτες επικουρικές υπηρεσίες που παρέχουν π.χ. στην εστίαση ή την υγιεινή.
Δεν αμφισβητώ πως τα μεγάλα ονόματα ενδεχομένως να απαιτούν υπέρογκες αμοιβές για να εμφανιστούν (και να ιδρώσουν) μιάμιση ώρα επί σκηνής και να πουν τα best of τους. Δεν αμφιβάλλω ότι και τα επιτελεία που τους ακολοθούν και στήνουν τις συναυλίες των κι αυτά κοστίζουν αρκετά λεφτά, όπως και ο εξοπλισμός ή τα σκηνικά τα οποία μεταφέρουν από χώρα σε χώρα στην τουρνέ. Πώς όμως εξηγείται το γεγονός ότι για την ίδια ακριβώς συναυλία, που θα στηθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, από τους ίδιους ανθρώπους, με τον ίδιο καλλιτέχνη, το αντίτιμο του ειστηρίου να διαφέρει από χώρα σε χώρα, με την Ελλάδα να ρεζιλεύεται διεθνώς καθώς οι εγχώριοι διοργανωτές είναι κουτοπόνηροι και στυγνοί εκμεταλλευτές; Δηλαδή, τι είμαστε εμείς, τα κορόιδα ή μήπως έχουμε καμιά φωτεινή επιγραφή στο κούτελο που αναβοσβήνει λέγοντας "λεφτάδες";
Μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα θεωρούσα πως φέτος πραγματικά έσκασα πάρα πολλά για τις δέκα συναυλίες που πήγα. Έλεγα, καλοί οι Aerosmith αλλά δεν ήταν και λίγα τα 70ευρώ, καλοί οι Cranberies αλλά σαν πολλά τα 45 για να τους δεις στο Θέατρο Πέτρας. Και μνημόνευα τα 20ευρώ που αξιώνουν οι Έλληνες καλλιτέχνες για τις δικές τους καλοκαιρινές συναυλίες, πραγματικά από Monika σε Αλεξίου, από Αλκίνοο Ιωαννίδη στο Χατζηγιάννη, η τιμή φιξ. Έφτασα, όμως, να μετανιώσω που κατηγορούσα τους ξένους τραγουδιστές και συγκροτήματα, γιατί συνειδητοποίσα πως τελικά ίσως και να ήταν value for money.
Εξηγούμαι: πήγα να δω το Μιχαλάκη στο Λυκαβηττό, σαν παιδούλα κι εγώ μαζί με τα χιλιάδες άλλα κοριτσόπουλα. Ο αξιότιμος εμφανίστηκε με 15λεπτά καθυστέρηση, τραγούδησε ακριβώς 30 λεπτά κι αποσύρθηκε για να μας αφήσει στα χέρια της back vocalist η οποία έχει αναδειχθεί από κάποιο μουσικό τηλεριάλιτυ και προφανώς τσιμπουκώνει το Μιχαλάκη προκειμένου κι αυτή η δόλια να κάνει κάποια καριέρα. 20λεπτά τραγουδούσε η δευτεράντζα και δε λέω είχε φωνή ανεκτή, την είχε δει όμως κάτι μεταξύ Christina Aguilera, Anastasia και Celine Dion. Το θέμα μου δεν είναι αυτή, αλλά ότι εγώ πλήρωσα και ξεποδαριάστηκα να ανέβω στα κατσάβραχα για να ακούσω και να στριγγλίσω Μιχάαααααλη, όχι να δω την κάθε κατακαημένη. Ο Μιχαλάκης βγήκε κύριος μετά (έχοντας αλλάξει ρουχαλάκια και έχοντας τραβήξει τις γραμμούλες του) και μέσα στα επόμενα  40λεπτά τραγούδησε 5 φορές το "Χέρια ψηλά" και 10 φορές "Το καλοκαίρι μου". Την έβγαλε καθαρή δηλαδή επαναλαμβάνοντας ανά 5 λεπτά τα ρεφρέν των δυο πιο εμπορικών του επιτυχιών, είπε και τρεις παλιές μπαλάντες για το ξεκάρφωμα και that's it.

Και θέτω το εξής εύλογο ερώτημα, δηλαδή τα 65 ευρώ για τους U2 δεν ήταν κατά κάποιο τρόπο τσάμπα πράμα; Οι άνθρωποι έχουν τα διπλάσια χρόνια του Μιχαλάκη-Μαλακάκη, τραγούδησαν 2 ώρες non-stop (άντε, βγάλε κάνα δεκάλεπτο όταν μας έδειχναν τις αηδίες στο videowall με τα παιδάκια που πεινάνε και την κυρία στη Mπούρμα που είναι πολιτική κρατούμενος), είχαν απίστευτα σκηνικά και παρουσία, τα τραγούδια τους είναι επικά και οι ίδιοι είναι θρύλοι. Κι έρχεται το τσουτσέκι από την Κύπρον και μας πιάνει τον κώλο ζητώντας 20ευρώ για να τραγουδήσει τα μαλακισμένα του χαζοτράγουδα μόνο για 40 λεπτά; Ε όχι. Ουστ! Όπως ουστ και σε όλους τους εξυπνάκηδες που την έχουν δει celebrities και πουλάνε μόστρα. 'Εμαθα πως αντίστοιχα χουνέρια κάνανε κι οι Placebo. Εμ, καλά έγραψε ένας γνωστός μου στο wall του τη μέρα της συναυλίας τους "placebo, έχετε να φάτε κλασίμπο". Κάτι τέτοιο χρειάζεται σε όλους όσους (ανεξαρτήτως προελεύσεως) επιδίδονται σε αρπαχτές και μας εκμεταλλεύονται. Όλα κι όλα, από εδώ και στο εξής μόνο μπουζούκια. Να μας τα παίρνει ο Αντωνάκης χοντρά αλλά τουλάχιστον να καθόμαστε αραχτοί, να ακούμε μουσική ανώτερου επιπέδου από το δάπεδο και να πνίγουμε και τον πόνο μας στα ξύδια. Φιλιά.