SATC 2

Spoiler Alert: Μη διαβάσετε εάν δεν έχετε ήδη δει την ταινία.

Κι έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα, της προβολής της πολυαναμενόμενης κινηματογραφικής συνέχειας της πιο αγαπημένης σειράς όλου του γυναικείου πληθυσμού ανά την υφήλιο. Sex and the city μέρος δεύτερον. Και σπεύσαμε οι τρεις από τις τέσσερις κολλητές να τη δούμε από την πρώτη κιόλας μέρα, έχοντας κάνει κράτηση εισιτηρίων καιρό τώρα. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, η αίθουσα ήταν τίγκα! Στις γυναίκες! Πραγματικά χθες όλοι οι κινηματογράφοι ανά την Ελλάδα πρέπει να δίνανε την αντίστροφη αίσθηση από τις κατάμεστες καφετέριες τις βραδυές Champions league. Ξεμωραμένες σαραντάρες, έφηβες πιτσιρίκες, χειραφετημένες τριαντάρες, περίεργες πενηντάρες, όλες οι ηλικίες και όλα τα κοινωνικά στρώματα, σύσσωμο το Girl Power να απολαύσει τις καινούριες περιπέτειες της SJP και της παρέας της. Και φυσικά, να σχολιάσει τις ενδυματολογικές κατευθύνσεις της τρελιάρας Patricia Field (να ξέρουμε τι να περιμένουμε δηλαδή του χρόνου από την Απόλυτη).
Η πιο ευχάριστη έκπληξη για μένα ήταν που οι τίτλοι αρχής έπεσαν συνοδεία Alicia Keys και Empire State of Mind. Το τραγούδι αυτό το έλιωσα στο Ipod πριν φύγω για NY, κατά τη διάρκεια της πτήσης, της προσγείωσης στο JFK και καθόλη την παραμονή μου στο Manhattan. Χθες, λοιπόν, η μισή αίθουσα σιγοτραγουδούσε in New York... concrete jungle where dreams are made of... και βλέπαμε καρέ-καρέ τα πιο αγαπημένα κτήρια σήμα κατατεθέν του Big Apple. Κι όπως αποδείχτηκε, ουσιαστικά ήταν οι μόνες εικόνες της πόλης που προβλήθηκαν στην ταινία, γιατί το 80% εκτυλίσσεται στο εξωτικό Abbu Dabi. Οπότε, η ταινία θα πρεπε να είναι dubbed : sex and the emirate. Η Νέα Υόρκη έπαιξε μονάχα ως αναφορά και ουσιαστικά την είδαμε φευγαλέα στα τέσσερα μικρά flash backs στη ζωή των πρωταγωνιστριών (μάθαμε επιτέλους και πώς γνωρίστηκαν οι φιλενάδες). Ακόμα κι ο γάμος της χρονιάς έλαβε χώρα εκτός, στο βουκολικό (κατ'εμέ) Connecticut.
Οι τέσσερις κυρίες μου φάνηκαν γερασμένες και κουρασμένες. Δεν ξέρω αν the age took its toll on them ή ήταν ο σκοπός των παραγωγών να μας δείξουν με αυτό τον τρόπο πως έχουν περάσει 2 χρόνια από τις προηγούμενες περιπέτειες τους, αλλά ειλικρινά απογοητεύτηκα από τα προγούλια, τους μαύρους κύκλους και τα χαλαρά μπρατσάκια. Η κυρία Bradshaw ήταν τραγικά αδυνατισμένη, έως αποστεωμένη, τα χεράκια, όμως, της αποκαλύπτανε περίτρανα πως δεν είναι πλέον 20χρονών. Περίμενα κάτι παραπάνω από τους μακιγιέζ τους. Να μου πεις, γιατί οι κύριοι της σειράς πηγαίνανε καλύτερα; O Big ήταν ένα στάδιο πριν τον Κωστάκη (τον Καραμανλή εννοώ, αμέσως εσάς ο νους σας αλλού, μη χάσετε και δεν κάνετε συσχέτιση), ο κοντός της Miranda είχε ασπρίσει λες και του πέρασαν την κώμη με ασβέστη και ο Εβραίος... χμ... εντάξει αυτός είχε ανέκαθεν τα χάλια του, πόσο πιο καραφλός ή πιο χοντρός να γίνει. Οι δυο γκεϋ πρωταγωνιστές μου θύμισαν έντονα Φασουλή στο κλουβί με τις τρελλές. Οι μόνοι τύποι που πραγματικά ήταν σα να μην τους άγγιξε ο χρόνος και μπορώ να πω πως ήταν hotter than ever, ήταν ο Aidan κι ο Smith Jerrod. Τον πρώτο τον έχει βάλει κάτω τα τελευταία χρόνια η Vardalos και του χει πετάξει τα μάτια έξω δείχνοντας του τι εστί βερύκοκο στα ελληνικά, τον έχει κάνει πύραυλο. Ο άλλος ήταν πάντα τούμπανο, τι να λέμε τώρα.
Εξίσου απογοητευτική ήταν η ενδυματολογική υπερβολή. ΟΚ, η Carrie αναδείχθηκε μέσα από τη σειρά ως το απόλυτο fashion icon, δημιούργησε τάσεις και μανίες. Αλλά, άλλο να εξυμνείς τον Louboutin και τον Jimmy Choo κι άλλο να φοράς πάνω σου την Άρτα και τα Γιάννενα. Ακόμα κι εγώ, που δηλώνω ενημερωμένη για τη μόδα, κόντεψα να κάνω εμετό βλέποντας τες να είναι ντυμένες σαν το τσίρκο Medrano, ειδικά στη σκηνή με τις καμήλες και τους Βεδουίνους. Δηλαδή, πόσο τραβηγμένο να φοράς το δωδεκάποντο περπατώντας στην έρημο; Πόσο αβυσαλλέο ντεκολτέ να αντέξει ο αραβικός ανδρικός πληθυσμός; Να μου πεις, αυτό όμως πέρασε μέσα από τη σειρά, οι χειραφετημένες οικονομικά ανεξάρτητες ξεμωραμένες ΝεοΥορκέζες, που ντύνονται στην τρίχα, που πάνε από πρεμιέρα σε πρεμιέρα, που χαλάνε τα άπειρα λεφτά στα beaute και που πηδιούνται ασύστολα.
Εντάξει, η ταινία μου άρεσε πολύ. Και γέλασα αρκετά και συγκινήθηκα αλλά και θύμωσα. Και το ότι βίωσα συναισθήματα των δύο άκρων ήταν πολύ θετικό, γιατί κατά κάποιο τρόπο κατάφερε να τηρήσει κάποιες ισορροπίες. Δηλαδή, μας πέρασαν και το μήνυμα ότι στη ζωή τελικά δεν είναι μόνο τα ακριβά ρούχα, το εξεζητημένο lifestyle, τα εξωτικά ταξίδια και οι φέτογλου άνδρες. Οι λαμπερές ζωές και των 4 είχανε πολλά προβλήματα και βρέθηκαν αντιμέτωπες με τα οικογενειακά βάρη, με την επαγγελματική πίεση, την απιστία,τη σεξουαλική λήθη,  την εμμηνόπαυση. Κάτι που θα αντιμετωπίσουμε όλες μας αργά ή γρήγορα, όσα λεφτά κι αν έχουμε, όσα  bottox κι αν χτυπήσουμε, όσα rolex και birkin κι αν αγοράσουμε. Χάρηκα που τα περισσότερα δημοσιεύματα αναφορικά με την πλοκή της υπόθεσης πέσανε έξω (όχι, ο Big δε φαλήρησε, η Carrie δεν έμεινε έγκυος και η Penelope δεν της έφαγε τον άνδρα - αν και να συνέβαινε κάτι τέτοιο... δε θα παρεξηγούσε κανείς τον John, οι Λατίνες είναι πάντα οι πιο sexy γυναίκες στον πλανήτη, πώς να τους αντισταθείς). Με την κολλητή συμφωνήσαμε στο τέλος πως τα media μας είχανε κατά κάποιο απατηλό τρόπο προετοιμάσει να δοούμε μια άλλη ταινία. Όπως και να'χει, χαλάλι οι 2,5 ώρες. Θα την ξαναδώ, για να γράψω κι άλλα. Φιλιά.

Last Lost at Last

Do not disturb... LOST in progress... Αυτό "έγραφε" χθες το status των περισσοτέρων φανατικών οπαδών της σειράς. Των τελευταίων εναπομείναντων δηλαδή, γιατί οι πιο αρρωστημένοι προφανώς και είχανε κάνει ήδη dowload το διπλό επεισόδιο από τα ξημερώματα της Δευτέρας. Για μας τους λιγότερο γκατζετάκηδες, η αγαπημένη μανία της τελευταίας εξαετίας εξέπεμψε μέσω Nova το κύκνειο άσμα της. Πάει κι αυτό, όπως πήγανε κι άλλοι παλιότεροι τηλεοπτικοί εθισμοί, βλέπε SATC, Prison Break, Alias, Rome, 24, X-files, Friends... Πάλι καλά που ο Bruckheimer συνεχίζει ακάθεκτος τα C.S.I. Αλλά, όλα τα καλά πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν. Όπως οι μεγάλοι έρωτες... Και στο συγκεκριμένο φινάλε, ο έρωτας ήταν θριαμβευτικός. Γύρισα από τη yoga σχεδόν τρέχοντας για να προλάβω να θρονιαστώ στον καναπέ (συνοδεία των καθιερωμένων κουτιών Zero και της οικογενειακής συσκευασίας Ruffles) και να απολαύσω με την ησυχία μου το μεγαλείο της αγάπης. Ή μήπως της απάτης;
ΟΚ, η πλειοψηφία των θεατών απογοητεύτηκε οικτρά από την έκβαση και από το πώς χειρίστηκαν οι σεναριογράφοι την πλοκή και τις εξηγήσεις που όφειλαν να δώσουν και που εν τέλει δεν έδωσαν. Αντ' αυτού, οι κύριοι προτίμησαν την πεπατημένη του love conquers all, του destiny uber alles, του boy gets the girl at the end, το πακετάρισαν με λίγο θρησκόληπτο περιτύλιγμα και μας σέρβιραν ένα ανιαρό τέλος, που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο καλό κέρδισες 6 χρόνια να παρακολουθείς με μανία μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Όπως είπα και στον μικρό, έτσι όπως τα είχανε κάνει προς το τέλος, τις τόσες ασυναρτησίες και ανακρίβειες που είχαν προβάλει, θα ήταν δύσκολο έως απίθανο να βρούν κάτι ευφάνταστα πειστικό για να τα συμμαζέψουν και να αποδείξουν τα αναπόδεικτα. Μαζέψανε τα εύκολα, μας πετάξανε εκεί τις παπαρίτσες για τη Δευτέρα Παρουσία, φρόντισαν να φέρουν όλο το cast από τον πρώτο κύκλο για να κάνουν λίγο μπούγιο (μόνο που ξέχασαν τον Αραπάκο και το μούλικο του), σμίξανε όλα τα ζευγάρια - νομίζω πως όλοι μα όλοι είχαμε λησμονήσει το ειδύλλιο ανάμεσα στον Άραβα και το ξανθό bimbo τσουλάκι (οποιαδήποτε σχέση με το τσουλάκι της φώκιας είναι καθαρά συμπτωματική).
Και τι καταλάβαμε; Προσωπικά χάρηκα που ο μελαχρινός πήρε το κορίτσι, ήταν ούτως ή άλλως η αδυναμία μου αυτός ο γιατρός. Επίσης, αποδείχτηκε πως στη ζωή όλα πληρώνονται, αφού ο φέτογλου γαμάουα ξανθός γόης πήρε την πιο ανέραστη γκόμενα της σειράς. Μια φιλενάδα μου κατηγορούσε τον Jack ως τον "γαμπρό" του νησιού, το καλό παιδί, που όλες οι γυναίκες θέλουν για σύζυγο και πατέρα των παιδιών τους. Εν αντιθέσει με το αλάνι Sawyer, που είναι ο γαμήκουλας και καυτό μωρό. Sorry, αλλά νησάφι με τα "κακά παιδιά". Πολλοί φίλοι μου παραπονούνται ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε ανώμαλες και γουστάρουμε να μας εμπαίζουν και να μας ταλαιπωρούν οι άνδρες σταρχιδιστές και δεν εκτιμάμε το μόχθο και τις προσπάθειες των απλών καλών παιδιών να μας κερδίσουν. Ως απάντηση, έχω να πώ πως ανέκαθεν γούσταρα τα καλά παιδιά, απλά ήμουν εγώ στην άλλη άκρη της εξίσωσης ως bitch. Για να επανέλθω όμως στο θέμα του Lost, όχι δε θεωρώ έναν δίμετρο μελαχρινό νευροχειρουργό, τίγκα στα tatoo, με μπράτσο τούμπανο και με διάθεση ηγέτη ως ενδεικτικό βουτυρομπεμπέ και κολλεγιόπαιδα. Αντίθετα, μου κάνει εντύπωση να θεωρείται μόρτης και sexy ο πλέον χαζός κι αναλφάβητος σφίχτης, ο "πηδάω ό,τι έχει δυο πόδια και στέκεται όρθιο μόνο του". Αλλά, εγώ είμαι εγώ...
Συνοψίζοντας, θεωρώ πως θα περάσει καιρός μέχρι να βγει κάτι αντίστοιχα ενδιαφέρον στην τηλεόραση. Ακόμα και οι πολέμιοι της σειράς ή κι όσοι απλά έχουν παρακολουθήσει ένα δυο επεισόδια θα παραδεχτούν πως το αρχικό concept ήταν ευφυές. Πολλοί πρωταγωνιστές, flash backs και flash forwards, αληθοφανή σκηνικά, τέρατα, πολικές αρκούδες, μηχανές του χρόνου, η γαλέρα των πειρατών, τα διαμάντια του Νείλου και πολύ love is the air (σε πολλά σχήματα και συνδυασμούς). Και κάθε επεισόδιο να τελειώνει ανατρεπτικά, κάνοντας τον θεατή να ζητάει ξελιγωμένος "κι άλλο". Ήταν μια μανία, δημιούργησε μια σχολή. Το μόνο που μπορεί πλέον να με συγκινήσει είναι να δραματοποιήσει κάτι ανάλογο από του χρόνου ο Παπακαλουάζ, με ναυαγό πρωταγωνιστή τον ίδιο και σε ρόλο soul-K-ate τη Μαρία Ναυπλιώτου. Μέχρι τότε, θα βλέπουμε καρτερικά Dexter ή καμιά άλλη χαζο-αμερικανιά. Φιλιά.

Μύκονος γιοκ

Διθυραμβικά θα το ομολογήσω: φέτος ΔΕΝ ΠΗΓΑ. Έμεινα με τα εισιτήρια του highspeed στο χέρι. Δεν έχει, λοιπόν, εντυπώσεις από το opening του Cantina ή από τη Μυκονιάτικη έκδοση του Rock στο Pierro's. Δεν έχει φωτό με μένα και την κολλητή σε φάσεις κόκκαλο σαν τον μαυρούλη του Alors on danse. Δεν έχει mobile uploads με τα coctails υπερπαραγωγή του Caprice. Δεν έχει καυτηριασμό και σάτυρα από τα ευτράπελα που λάβανε χώρα στο νησί ή από τους καμμένους που συναντήσαμε. Φέτος, για λόγους τους οποίους δε θα αναφέρω εδώ γιατί πολύ απλούστατα θα εκνευριστώ και θα αρχίσω τα γαμοσταυρίδια, δήλωσα απούσα από το νησί και έδωσα αντιθέτως το παρών σε ταπεινές αγαπημένες συνήθειες στη Γλυφάδα. Κι αποδείχτηκε πως κι άλλες ψυχές πράξανε αναλόγως, συνεπώς να μη το φέρω και βαρέως...
Θα μπορούσα να αναλωθώ σε μίζερες δικαιολογίες αναφορικά με τον σκατόκαιρο, με λάθος προγραμματισμό, με καλύτερες προτάσεις στην Αθήνα, με θέματα υγείας κλπ κλπ. Δε θα το κάνω. Φέτος γαμήθηκε ο Δίας και μαζί του και η καθιερωμένη εξόρμηση. Κι έμεινα με το κινητό στο χέρι, να λαμβάνω εκστατικά sms και mms με mykonos report, με κλήσεις να μου αφιερώνουν Ρέμους, με κλήσεις να με βρίζουν που δεν πήγα, με κλήσεις να με ρωτάνε πώς περνάω (καλά ναι, γιούχου, με παίρνανε τηλέφωνα θεωρώντας δεδομένο πως η παρτάλω θα ήμουν σε κάνα beach bar να χτυπιέμαι ). ΟΚ, λοιπόν, τα άκουσα και τα διάβασα όλα στωικά. Καλά περάσατε όσοι πήγατε, αφήστε μας, όμως, κι εμάς στον πόνο μας. Προφανώς και η αποχή δεν ήταν εσκεμμένη, προφανώς και την Παρασκευή ήμουν με πλερέζες, προφανώς χθες βράδυ κόντεψα να ρίξω όλους τους τοίχους κάτω από τα νεύρα μου. Δε φταίει, όμως, κανείς. Φταίω εγώ και μόνο εγώ... Ας πρόσεχα.
Ελπίζω, λοιπόν, όλοι εσείς που εκδράματε να περάσατε όμορφα, να ξενυχτήσατε, να τα δώσατε όλα, να γυρίσετε απόψε ανανεωμένοι. Εντάξει, οι θερμοκρασίες και οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν ιδανικές, αλλά αν είχατε τη σωστή παρέα, είμαι σίγουρη πως το καταδιασκεδάσατε. Απ'ότι μπορώ να συμπεράνω από τα πρώτα status updates, πολλοί από τους συνήθεις υπόπτους προτίμησαν άλλους προορισμούς, όπως τη Σέριφο, τη Σκιάθο, τη Σύρο και τη Σαντορίνη (φιλενάδες αγαπημένες πήγανε για εναλλακτικό τουρισμό). Στην Πάρο πάντως οι αναφορές που έδωσε η μαμά μαρτυρούν μια μέτρια κινητικότητα και μια υποτονικότητα. Το νησί δε βούλιαξε. Οι παραλίες ήταν άδειες γιατί έκανε το κρύο της αρκούδας και πολλά μαγαζιά δεν άνοιξαν ακόμα. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι αντίστοιχο για την κοσμοπολίτισσα Μύκονο, αλλά δεν κόβω και τους επισκέπτες της να γυρίσουν με κάνα τροπικό μαύρισμα.
Από την όλη κατάσταση, το μόνο πράγμα που ειλικρινά μετάνιωσα ήταν που δεν έμεινα παραπάνω στην Κωνσταντινούπολη, να περάσω εκεί το τριήμερο. Είχε πάει κι ο κολλητός με τις δικές του, μια χαρά θα περνούσα μαζί τους. Άσε που λιγότερα λεφτά θα χαλούσα εκεί. Με 100€ τη βραδυά μένεις σε πεντάστερο ξενοδοχείο, όχι σαν τη Μύκονο που αυτό το ποσό σου εξασφαλίζει κατάλυμμα με σουηδικά έπιπλα και μπάνιο μικρότερο κι από το wc του σπιτιού μου. Θα'χα δει και την εγκυμονούσα Τουρκάλα φίλη μου, θα'χα πάει για χορό σε κάνα Reina και Sortie, θα'χα σηκώσει το μισό Harvey Nichol's. Τι να πω, είμαι εντελώς χαϊβάνι. Tough luck καρντάσι, tough luck. Better luck next time... δηλαδή, next weekend που θα κατέβω στο δικό μου νησί. Φιλιά.

Η νύφη του Βοσπόρου

Κάποιος εκεί ψηλά μάλλον διαβάζει τις σκέψεις μου. Δεν εξηγείται πώς αλλιώς κατέληξα προχθές να είμαι στην ίδια πτήση με όλη την αποστολή της Εθνικής ομάδας voley. Εκεί να δεις δίμετρους άντρες να τρελαίνεσαι. Ακόμα κι ο ξάδερφος μου φάνηκε δίπλα τους κοντούλης στο δικό του 1,93!!! Pure bliss, τι να λέμε τώρα! Βέβαια, ο φίλος μου (αν και βάζελος) Πανταλέων δεν ήταν στην αποστολή, αλλά κι ο Γκιούρδας κι ο Τζούριτς μια χαρά παιδιά.  Ντερέκια! Ουφ, πόσο πιο ευτυχισμένο να είναι ένα κορίτσι!!! Ασε που είχα σκάσει στα γέλια γιατί ο καψερός ο cousin ενώ ζητάει πάντα όταν πετάμε θέση στην έξοδο κινδύνου για να μπορεί να απλώνει τα τεράστια πόδια του, δυστυχώς στη συγκεκριμένη πτήση για Κωνσταντινούπολη, όλες οι θέσεις ήταν σε αυτές τις δυο σειρές ήταν πιασμένες από τους βολεϋμπολίστες. Είπαμε, υψηλοί στόχοι...
Μιλώντας για στόχους, πήγα στην Πόλη για 2 μέρες για επαγγελματικούς σκοπούς. Είναι αγαπημένος προορισμός και μπορώ να πω πως στα δέκα χρόνια που την επισκέφτομαι ανελλιπώς κάθε Μάϊο έχει τον τρόπο της να με μαγεύει κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο. Δεν ξέρω αν είναι ο αέρας που αναδύει την έντονη μυρωδιά του kebap, αν είναι τα σαγηνευτικά μάτια των γυναικών τους, αν είναι οι πολύχρωμες παράγκες ή ο συρτός ήχος των κορναρισμάτων στους μποτιλιαρισμένους δρόμους, αλλά η αύρα αυτής της πόλης είναι πολύ intriguing. Άσε, που πολλές εικόνες είναι οικείες για μας τους Έλληνες, πολλές εκφάνσεις της Τουρκικής καθημερινότητας διέπουν και τη δική μας. Οπότε, εύλογα αισθάνεσαι σαν το σπίτι σου. Και φυσικά οι γείτονες κάνουν τα πάντα για να σε εξυπηρετήσουν και να περάσεις καλά. Τόσα χρόνια, ούτε μια φορά δεν έχω αντιληφθεί περιφρόνηση, μίσος ή κακία για την Ελλάδα. Το αντίθετο, έχω εισπράξει προθυμία, εγκαρδίοτητα, φιλία. Ε, καρντάσιιιιιι....
Δε θα πλατυάσω γράφοντας για τη μαγική περιοχή στην οποία διαμέναμε ή τα καταπληκτικά μαγαζιά στα οποία φάγαμε. Δυστυχώς, όταν πας κάπου για δουλειές, όλα αυτά τα fancy stuff έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Δε μένουμε ποτέ κοντά στο κέντρο και δεν τρώμε ποτέ σε εστιατόρια κυριλέ και βραβευμένα, εκτός κι αν μας βγάλουν έξω για δείπνο οι προμηθευτές μας στα πλαίσια των επαγγελματικών επαφών. Δεν κάνω καν shopping στο Νισάντασι ή στο Κάνιον. Δεν έχω χρόνο. Αλλά, μα το θεό, η μόνη πολυτέλεια που επιτρέπω/επιβάλλω στον εαυτό μου είναι να πιω ένα coctail στη βεράντα του Κempinski στο Ciragan Sarayi. Έχει ένα καταπληκτικό περιβάλλον, ένα άψογο σέρβις και φυσικά μιά από τις ομορφότερες θέες στο Βόσπορο. Φυσικά και υπάρχουν άλλα μέρη πιο high και πιο μοντέρνα να απολαύσεις τη θέα - ειδικά στην περιoχή του Ortakoy και του Bebek, αλλά το συγκεκριμένο ξενοδοχείο είναι σταθερή αξία, όπως ο Διόνυσος απέναντι από την Ακρόπολη. Είναι η απόλυτη χαλάρωση, υπό τους ήχους του piano bar, μ'ένα apple martini ανά χείρας και να ατενίζεις το Ασιατικό κομμάτι της Πόλης στην αντίπερα όχθη ή να παρατηρείς τα φωτάκια της Μεγάλης Γέφυρας που συνδέει Ασία και Ευρώπη.
Άλλη λατρεμένη συνήθεια στην Κωνσταντινούπολη είναι να πίνεις το αρωματικό τους τσάι σε αυτό το διαφανές κρυστάλλινο ποτηράκι με ασορτί πιατάκι και να τρως λουκούμια ή μπατόν σαλέ. Πέρα δηλαδή από το ντονέρ, τα φυστίκια και τον μπακλαβά. Έχουν οι άτιμοι πολλούς γευστικούς πειρασμούς και όσο κι αν είναι πλέον δυνατόν να τα βρίσκεις όλα και στην Ελλάδα, όταν τα γεύεσαι εκεί είναι μεθυστικά... έως και εθιστικά. Γυρνάω κάθε φορά έως και 2 κιλά βαρύτερη (και δεν αναφέρομαι στο βάρος των αποσκευώ μου) γιατί απλούστατα δεν μπορώ να αντισταθώ. Αφού, κάθε χρόνο που οργανώνω το ταξίδι, σκέφτομαι από πριν με τα σάλια να τρέχουν την επίσκεψη στον Gelik (για κρεατοφαγία) και στου Haci Bekir για τα γλυκά. Η Ιστανμπούλ αν και πλήρως εξευρωπαϊσμένη, έχει τον τρόπο να απλώνει το εξωτικό πέπλο της Ανατολής και σχεδόν υπνωτισμένη θέλω πάντα λίγο ακόμη. Λίγο ακόμη φαγητό, λίγο ακόμη ρακί, λίγο ακόμη κιουνεφέ. Τα παραδοσιακά, όχι τα μοντερνιζέ και δυτικού τύπου.  Γι'αυτά άλλωστε την αγαπάμε, διαφορετικά φραπέ και σούσι τρώμε και στα πάτρια εδάφη. Φιλιά.

Γιορτές και πανηγύρια

"Μετά τα γαμήσια, έρχονται τα βαφτίσια", έλεγε χαριτολογώντας ο φίτσουλας κάθε φορά που του ανακοίνωνα κάποια πρόσκληση σε γάμο ή βάφτιση. Η αλήθεια είναι ότι προφανώς κάποιοι και κάποιες ακολούθησαν πιστά την προσταγή των γιατρών της προηγούμενης ανάρτησης και σπεύσανε προς αναπαραγωγήν και διαιώνισην του είδους. Και καλά έκαναν, αφού η κοινωνία, είπαμε, επιτάσσει την ένταξη μας σε σύνολα των δύο και οσονούπω τον πολλαπλασιασμό των μελών των συνόλων. Να ζήσουν οι ίδιοι και να τους ζήσουν οι απόγονοι! Το στόμα μας θα κουραστεί να επαναλαμβάνει τους προσεχείς μήνες αυτή την ευχή και τα χέρια μας θα πάθουν αγκύλωση από τις πολλές χειραψίες. Μη μιλήσουμε και για τα ποδαράκια που θα πρηστούν μέσα στα δωδεκάποντα στην αναμονή για τη δέουσα χαιρετούρα. Γιατί, μετά το Πάσχα οι γάμοι και οι βαφτίσεις δίνουν και παίρνουν. Χαμός να προλάβουν όλοι τις καλές ημερομηνίες!
Μέσα στο Μάϊο σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο έχω κι από μία πρόσκληση για τέτοιους εορτασμούς. Έχω αρχίσει να έχω έντονες υποψίες ότι όλες είναι σκευωρίες  της αδερφής μου, καταρχάς για να κάνει τζίρο στην επιχείρηση της (με τον καλλωπισμό των προσκαλούντων κυριών) και κατά δεύτερον για να με αναγκάσει να κάνω αυτοκριτική, να βλέπω γύρω μου ευτυχισμένα ζευγάρια και να αναρωτιέμαι τι σκατά κάνω λάθος και δε γιορτάζουμε το δικό μου γάμο ή τη βάφτιση του δικού μου μωρού. Αδερφούλα, δε θα πάρω. Οπότε, αν είναι να καλύψουμε το πρώτο μέρος της εξίσωσης, μπορώ να πάω να στηθώ έξω από την Αρχιεπισκοπή να δω ποια θύματα πάνε να βγάλουν άδειες γάμου ή έξω από κάνα ΙΑΣΩ και να μοιράζω φυλλάδια. Αλλά, ως εκεί. Μην περιμένεις πως θα πτοηθώ, επειδή εξακολουθώ να παραβρίσκομαι μόνιμα ασυνόδευτη στις εκδηλώσεις. Το μόνο καλό (πέρα από το φαγοπότι) είναι ότι αφουγκράζομαι τα κουτσομπολιά και παίρνω ιδέες για το τι να κάνω και τι να αποφύγω τον Σεπτέμβριο, όταν θα έρθει η σειρά μου να βαφτίσω.
Η αλήθεια είναι ότι για τους γάμους, έχω τη χειρότερη άποψη, ειδικά έτσι όπως είθισται να γιορτάζονται και να διεκπεραιώνονται τα τελευταία χρόνια. Με έχει κουράσει αυτό το στημένο, το σικέ, που ξέρεις με μαθηματική ακρίβεια όλα τα στάδια, τι θα διαδραματιστεί από την ώρα του μυστηρίου έως την ώρα της δεξίωσης. Ναι, ναι... πόσο βαρετό πλέον η νύφη να στήνει το γαμπρό (κι εμάς τους δύσμοιρους καλεσμένους) κάνα μισάωρο, πόσο λυπηρό οι παπάδες να έχουν αναγάγει την ιεροτελεστία σε παπαγαλίστικη fast forward αναπαραγωγή του Ευαγγελίου για να προλάβουν τον επόμενο γάμο που αρχίζει σε μισή ώρα, πόσο κιτς η προσπάθεια εντυπωσιασμού των καλεσμένων με φαντεζί διάκοσμο στον περίγυρο της εκκλησίας, πόσο λυπηρή η απρόσκοπτη δαπάνη χιλιάδων ευρώ για μια χλιαρή δεξίωση σε κάποιο δήθεν κτήμα, πόσο αναιμικά αδυνατισμένη η νύφη για να χωρέσει  και να πετάξει το μπούστο στο 5 νούμερα μικρότερο νυφικό του τάδε Οίκου, πόσο τραγικά ανυπόμονος ο γαμπρός για να τελειώσει επιτέλους το πανηγυράκι στο οποίο τον έχει εγκλωβίσει η ματαιοδοξία της γυναίκας και των γονιών του.
Στη βάφτιση, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ευτυχώς διαπιστώνω λιγότερο "εγώ" και λιγότερη ανάγκη για show off. Όχι, ότι είναι αδύνατον να εκτροχιαστεί και να εκφυλιστεί κι αυτό το μυστήριο. Αλλά, όσο να΄ναι, επειδή ίσως πρόκειται για μια γιορτή αφιερωμένη στο παιδί, που από μόνο του αυτό το καψερό δεν έχει καμιά πρόθεση να μας εντυπωσιάσει και να μας αποδείξει κάτι, θεωρώ πως τα πράγματα είναι πιο μαζεμένα. Σαφέστα, είπα, έχουν υπάρξει εξαιρέσεις με περιπτώσεις ασύλληπτης υπερβολής (βλέπε ρουχαλάκια Burberry και μπομπονιέρες από του Tiffany) αλλά τις περισσότερες διατηρείται ένα μέτρο και μια ταπεινοφροσύνη. Εξάλλου πολλές φορές στη γιορτή δίνεται μεγάλο βάρος στους λιλιπούτειους καλεσμένους, που πέρα από το φαγητό και την άπλα για παιχνίδι δεν έχουν πολλές απαιτήσεις. Μπορώ να πω με σιγουριά, πως σε όλες τις βαφτήσεις που έχω παραβρεθεί, έχω περάσει πολύ ωραία. Πάντα υπάρχει ένα πιο ανάλαφρο κλίμα και πάντα πέφτει γέλιο με τα καμώματα των παιδιών.
Έχω πάει σε διαφόρων ειδών βαφτίσια, από τα εναλλακτικά στο νησί με καλεσμένους μόνο τους 15 κολλητούς των γονιών και μετά φαγητό σε ταβέρνα-καπηλειό, σε έτερο νησί με καναπέδες και ξαπλώστρες πάνω στην αμμουδιά και τους καλεσμένους με μαγιώ και κουβαδάκια, στα υπερ-οργανωμένα και κάπως στημένα μέσα στο Golf. Χθες πήγα σε ένα μοναστήρι και η βάφτιση έγινε μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα και το πάρτυ μετά σε φάση πικ-νικ στα παγκάκια στο αλσύλιο δίπλα από τη μονή. Έχω πάει και βαφτίσια σε απλή ταπεινή εκκλησία όπου μοιράσανε μετά ένα γλυκάκι στο όρθιο και βουρ δρόμο. Την περασμένη εβδομάδα πήγα σε βαφτίσια που έφαγα τα νοστιμότερα φαγητά ever σε ανάλογη εκδήλωση (δεν ήταν σύμπτωση που την κουζίνα του εν λόγω χώρου κάποτε επιμελείτο ο γνωστός Γιάννης Μπαξεβάνης). Tο bottomline είναι πως σε όλες τις περιπτώσεις πέρασα κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά, κάτι που δεν μπορώ να πω για όλους τους γάμους που έχω πάει. Κι αυτό γιατί, έχει χαθεί η ουσία πίσω από το θεσμό και τον εορτασμό της σημαντικότερης μέρας 2 ανθρώπων. Τουλάχιστον, στις βαφτίσεις είδα τίμια και ειλικρινή αισθήματα, είδα αγάπη, είδα λαχτάρα, είδα απέραντη στοργή και είδα την ικανοποίηση στα μάτια όλων: γονιών, νονών, παππούδων, προσκεκλημένων. Κι αυτό είναι... που λέμε ... priceless.

Η πίεση του να είσαι γυναίκα

Εμείς οι γυναίκες είμαστε καταδικασμένες εκ γενετής σε μεγάλες περιπέτειες αναφορικά με την υγεία μας. Και δε λέω, και το ανδρικό φύλο τραβάει τα ζόρια του, κάτι με τους προστάτες, κάτι με τις αρτηρίες τους, κάτι με τα εμφράγματα, αλλά στο γυναικείο οργανισμό που έχει πέσει το λαχείο να έχει την ικανότητα της μητρότητας έχουν κληροδοτηθεί πολλές σκοτούρες. Προσφάτως έμαθα για τις περιπτώσεις 2 φιλενάδων που αντιμετωπίζουν σοβαρά γυναικολογικά προβλήματα και αν προσθέσω την περίπτωση τρίτης φίλης που χρόνια αντιμετωπίζει δυσκολίες με το συγκεκριμένο θέμα αλλά και όλες τις γνωστές που κατά καιρούς αναφέρουν τις δικές τους περιπέτειες, η όλη φάση με έχει ρίξει σε βαθύτατη περισυλλογή.
Αυτό που το κάνει χειρότερο είναι η ηλικία μας και το μοντέλο ζωής που ακολουθούμε. Τα περιστατικά στα οποία προαναφέρθηκα αν και δεν είναι σπάνια, είναι τραγικά γιατί όλες είμαστε σχεδόν συνομήλικες (άνω των 30 δηλαδή) και χωρίς να έχουμε κάνει οικογένεια. Βάζω και τον εαυτό μου στο ίδιο καζάνι, γιατί κι εγώ έχω αντιμετωπίσει κάποιες δυσκολίες, αλλά ευτυχώς σε πολύ μικρότερο βαθμό κι ευτυχώς έδειξα ψυχραιμία και δεν πανικοβλήθηκα. Οι φιλενάδες ωστόσο τραβάνε μεγάλο λούκι, η κάθεμια με τον τρόπο της και ενώ τους συστήνω να αντιμετωπίσουν την κατάσταση οπλισμένες με θάρρος, κατανοώ την  (πρόωρη κατ'εμέ) απελπισία τους και θα βάλω τα δυνατά μου να τους συμπαρασταθώ. Δεν μπορώ όμως να μην αναλογίζομαι την αδικία της ζωής και να απορώ μαζί τους, "γιατί σ'εκείνες;". 
Τι φταίει; Φταίει που συνεχίζουμε ακάθεκτες να εμμένουμε στην εργένικη ζωή και δε φροντίζουμε να επενδύσουμε νωρίτερα στη μητρότητα; Φταίει το κακό DNA; Φταίει η άγνοια; Είμαστε ευθυνόφοβες ή φυγόπονες; Παλιότερα, μια από τις φίλες μανούλες μου είχε πει πως ποτέ δε θα είσαι έτοιμη ψυχολογικά για να κάνεις παιδί και πάντα θα βρίσκεις δικαιολογίες, αλλά καλό θα ήταν κάποια στιγμή να αφεθείς γιατί το βιολογικό ρολόϊ χτυπάει με ραγδαίους ρθυμούς και κάποια στιγμή ίσως βρεθείς προ τετελεσμένων γεγονότων. Κάποια στιγμή ίσως να είναι πλέον αργά και το τρένο να έχει αναχωρήσει. Την είχα ακούσει αλλά δεν είχα δώσει σημασία, γιατί ήμουν και εξακολουθώ να είμαι σε εντελώς διαφορετική φάση. Αλλά, όταν τις προάλλες η μία από τις συγκεκριμένες φίλες σχεδόν με δάκρυα στα μάτια παραδέχτηκε πως κι εκείνη σκεφτόταν πάντα σαν κι εμένα κι όμως κατέρρευσε όταν ο γιατρός της ανακοίνωσε πως περνάει πρόωρη εμμηνόπαυση στα 32, όσο να'ναι ταρακουνήθηκα.
Προχθές στις επαναλήψεις του SATC, η αφοσιωμένη καριερίστρια ανακαλύπτει πως είναι έγγυος παρά το ότι μόνο μία από τις 2 ωοθήκες της πλέον είναι ενεργή και μπαίνει στο δίλημμα αν θα κρατήσει το μωρό ενώ δεν είναι σίγουρη αν θέλει να είναι καν με τον πατέρα του παιδιού, ενώ κινδυνεύει να μείνει πίσω στην ιεραρχία της εταιρίας στην οποία εργάζεται, ενώ η ζωή που διάγει δεν έχει χρόνο και χώρο για ένα παιδί. Και τελικά αποφασίζει να το κρατήσει γιατί θεωρεί πως είναι ήδη μεγάλη (στα περίπου 35) και πως με την υπάρχουσα δυσκολία στην παραγωγή "αυγών", οι πιθανότητες να γίνει μητέρα κάποια στιγμή στα 43 θα μειώνονται δραματικά. Σε κάτι ανάλογο βρέθηκαν οι φίλες μου. Μόνο που καμιά τους δεν είναι έγγυος ακόμα, ωστόσο οι γιατροί τους βάλανε το μαχαίρι στο λαιμό: ΠΗΔΗΧΤΕΊΤΕ ΚΙ ΑΝΑΠΑΡΑΧΘΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ.
Αυτό το δίλημμα, ωστόσο, μου φαντάζει επίσης άδικο. Γιατί να πρέπει ο γιατρός και η κοινωνία να μας πιέζουν να πάρουμε αποφάσεις υπ' ατμόν, γιατί να πρέπει να γίνουν άμεσες επιλογές για το μέλλον μας επειδή στενεύουν τα περιθώρια; Κάνε παιδί τώρα γιατί αλλιώς σε 2 χρόνια περίοδος γιοκ. Κάνε παιδί τώρα γιατί με τα ινομοιώματα μπορεί πολύ σύντομα να αποκτήσεις καρκίνο και να σου κάνουν ολική αφαίρεση της μήτρας. Κάνε παιδί τώρα που είσαι ακόμα σχετικά νέα κι έχεις ψυχικά αποθέματα για τις 2-3 αποβολές που ίσως να αντιμετωπίσεις... Μανούλα μου, μη μας πυροβολάτε! Μη μας στριμώχνετε στη γωνία και μας αναγκάζετε να υποκύψουμε σε πιέσεις και ψυχολογικούς εκβιασμούς! Πάνω απ'όλα και πέρα από γυναίκες είμαστε άνθρωποι και έχουμε δικαίωμα στη ζωή, τη ζωή που θέλουμε να κάνουμε εμείς κι όχι αυτή που μας επιτάσσουν οι συνθήκες.
Δεν κάνουμε όλες για μαμάδες και δεν έχουμε όλες το διακαή πόθο να συνεισφέρουμε στην πατρίδα γεννώντας έναν ακόμα φαντάρο ή να λύσουμε εμείς τελοσπάντων το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας. Κι επίσης, που για μένα προσωπικά είναι και η πιο σημαντική ένσταση, υποτίθεται πως κάνεις παιδί όταν είσαι με τον άνθρωπο που αγαπάς και θες να μοιραστείς το υπόλοιπο της ζωής σου. Φέρνεις στον κόσμο τον καρπό του έρωτα σας, την επισφράγιση της αγάπης σας. Δεν το φέρνεις για να εκπληρώσεις προσωπικές ανασφάλειες, για να ικανοποιήσεις τα κενά της μοναξιάς ή γιατί αγχώνεσαι πως σε πήρανε τα χρόνια. Με όλο το σεβασμό μου στις γυναίκες που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας και υπόκεινται σε επίπονες θεραπείες, δεν θα έκανα ποτέ αυτοσκοπό κάτι που στη φύση πρέπει να έρχεται αβίαστα μόνο του και όταν επικρατούν οι σωστές συνθήκες. Που για μένα δεν είναι άλλες από ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον, με μαμά και μπαμπά αγαπημένους, ενωμένους και με τα ίδια θέλω από τη ζωή τους. Αλλιώς είναι εγωισμός, είναι εγκλωβισμός δυο ανθρώπων (και μετέπειτα τριών ή τεσσάρων ή πέντε, ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών) σε μια ισόβια ανοχή κι αυτό μόνο και μόνο για να ικανοποίησεις εσύ την πρεμούρα σου.
Δεν είμαι ίσως η κατάλληλη να δίνω συμβουλές ούτε να ανακατεύομαι σε ξένα χωράφια. Αλλά, στις φίλες που αγαπώ και που θέλω να είμαστε η μία στο πλευρό της άλλης, έχω να τους πω πως πάνω απ'όλα πρέπει να βάζουν την υγεία τους. Πρώτα τη σωματική κι αμέσως μετά την ψυχική. Γιατί ποιο νοήμα θα έχει μετά η ζωή αν πάρεις τις λάθος αποφάσεις για τους λάθος λόγους; Αν έχουμε την υγιά μας, όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε, ακόμα και τη μητρότητα υπάρχουν τρόποι να τη προσεγγίσουμε μελλοντικά με έμμεσο τρόπο. Και να ακούνε την καρδιά τους, να προστατεύσουν τις επιθυμίες τους. Στο κάτω κάτω, το κουπί θα το τραβήξουν εκείνες. Όχι ο γιατρός, όχι η μαμά τους, όχι ο γκόμενος. Να κάνουν, λοιπόν, αυτό που θέλουν αυτές, αυτό που θέλανε να κάνουν αν ίσχυαν άλλες παράμετροι. Και σε ό,τι κι αν αποφασίσουν, εγώ θα είμαι δίπλα τους. Φιλιά, ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΟΥ!

Κομπλεξικοί μέρος τρίτον

Προσφάτως με ρώτησε κάποιος εάν μέσω του blog μου περνάω πλάγια μηνύματα, αν απευθύνω τα σχόλια μου σε κατευθύνσεις και περιμένω να τα διαβάσουν ορισμένοι και να βγάλουν τα συμπεράσματα τους. Του απάντησα, πως δεν έχω ανάγκη να κουκουλώσω τις απόψεις μου και να τις εκθέσω με τρόπο συγκαλυμένο και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Από μικρή έπασχα και πάσχω από το σύνδρομο του "καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς". Όπερ σημαίνει, πως μιλάω χωρίς να σκέφτομαι και χωρίς να φιλτράρω. Δεν έχω ανάγκη να είμαι αρεστή, δε με απασχολεί να χαϊδέψω τα αυτιά κανενός. Η αμεσότητα και η ωμή αλήθεια πονάνε και γεννάνε πολλούς εχθρούς, αλλά προτιμώ να τα έχω καλά με τον εαυτό μου και να πορεύομαι μόνη μου, παρά να είμαι ψεύτικη και υποκρίτρια. Συνεπώς, ό,τι έχω να πω το λέω και στα μούτρα σας. Από εκεί κι έπειτα, είναι δικαίωμα του καθενός να μη με κάνει παρέα.
Βέβαια, παραδέχομαι πως αρκετές φορές έχω γράψει με τρόπο ιδιαιτέρως αιχμηρό για ανθρώπους συγκεκριμένους και έχω ξεμπροστιάσει ελεεινές συμπεριφορές και ακόμα πιο ελεεινούς χαρακτήρες. Γιατί να αισθάνομαι, όμως, τύψεις όταν αφενός κάποιοι το άξιζαν και αφετέρου το κάνουν κι αυτοί. Κακά τα ψέμματα, όλοι το κάνουμε, απλά όσοι το κάνουν στα μουλωχτά και υπογείως είναι διπρόσωποι. Ουσιαστικά είναι μαλάκες. Δεν έχουν το θάρρος της γνώμης. Η φωκίτσα την έχει - και προφορικώς και γραπτώς. Αν δεν αναφέρω ονομαστικά τους μαλάκες και τις μαλακισμένες στους οποίους αναφέρομαι κάθε φορά, είναι καθαρά για λόγους διασφάλισης προσωπικών δεδομένων. Μη μου ζητάει ο αρχιμαλάκας και τα ρέστα που του έκανα χαλάστρα κάνα προξενιό, ε;
Επίσης, γιατί να ντρέπομαι εγώ όταν δεν ντρέπονται όλοι αυτοί που στηλιτεύω, που δεν κοιτάν τα χάλια τους. Έχουμε γεμίσει καμμένους, λυπάμαι που ο φίτσουλας έβλεπε μόνο εμένα να ανήκω σε αυτή την κατηγορία, αλλά δυστυχώς είμαστε πολλοί (βάζω και τον εαυτό μου) και κάποιοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Κάποιοι χρήζουν ξεμπροστιάσματος, τι να λέμε τώρα. Και όλα είναι θέμα κόμπλεξ. Οι περισσότεροι κουβαλάνε κάτι περίεργα σύνδρομα, τρώνε κάτι φρίκες κι επειδή εσύ έχεις περάσει το στάδιο της ψυχανάλυσης και είσαι όσο να'ναι πιο ανάλαφρος κι απενεχοποιημένος, θεωρούν ότι είσαι κακός άνθρωπος, ότι θες να τους βλάψεις, να τους μειώσεις, να τους ευνουχίσεις. Παιδάκια, η πρόθεση δεν είναι να σας φέρουμε σε δύσκολη θέση, αλλά να σας δείξουμε πώς έχουν τα πράγματα, γιατί μερικοί ζείτε στον πλανήτη happy και νομίζετε πως τα πάντα περιστρέφονται γύρω σας.
Τελευταία εγγραφή στον κατάλογο με τους κομπλεξικούς, ο παπάρας που διαβάζοντας λίγα από τα κείμενα μου, θεωρεί πως έχει καταλάβει τις εβδομαδιαίες συνήθειες και πως μπορεί να με μειώσει αναφέροντας τις κάποιες αδυναμίες μου. Μεγάλε, δε μασάω. Το ότι δε γράφω εδώ πως πηδιέμαι, δε σημαίνει πως είμαι παρθένα και το ότι δεν έχουμε τα ίδια γούστα στις κοινωνικές εκδηλώσεις, δε σημαίνει πως είμαι ακοινώνητη ή κάνα βλαχαδερό. Κακομοίρης είσαι εσύ που αναζητείς τρόπους να μειώσεις ανθρώπους που απλά είναι πολύ ανώτεροι σου. Συνέχισε να το κάνεις, είναι ίσως το μόνο πράγμα κρατάει το λιγοστό μυαλό σου σε εκγρήγορση. Λυπάμαι μόνο για ότι με έβαλες για 5 δευτερόλεπτα  στην κατινίστικη διαδικασία να θέλω να σου το αποδείξω, αλλά ευτυχώς έκανα πίσω τελικά, γιατί ξέρω πως είμαι καλύτερος άνθρωπος και δεν σκοπεύω να αναλωθώ σ'έναν επιδεικτικό διαγωνισμό σαν εσένα τον κρετίνο. Φιλιά.

Η ξεχωριστή Κυριακή Παπαδοπούλου

Απτόητη από τη χθεσινή πορεία στο Σύνταγμα και παρά τα προχθεσινά θλιβερά γεγονότα που μας συντάραξαν όλους και απέτρεψαν αρκετούς από τις βραδυνές τσάρκες στο κέντρο και το opening της αγαπημένης μου αυλής, αποφάσισα να τιμήσω την πρόσκληση για το μιούζικαλ στο Παλλάς. Και έπραξα ορθώς, αφού όταν κατάφερα να φτάσω στο κέντρο, οι διαδηλωτές είχαν αρχίσει να αραιώνουν, η μυρωδιά από τα δακρυγόνα είχε αρχίσει να εξατμίζεται και οι εναπομείνασες διμοιρίες των ΜΑΤ κάνανε καμάκι σε όλες τις καλοντυμένες γυναίκες που ανεβαίνανε τις σκάλες από το Μετρό. Έφτασα δέκα λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση αλλά όλοι οι θεατές είχαν ήδη καθίσει στις θέσεις τους, παρακινούμενοι από τους ταξιθέτες να μην είναι στο πεζοδρόμο της Βουκουρεστίου σε περίπτωση που τυχόν αναζωπύρωναν τα επεισόδια. Με λύπη διαπίστωσα πως υπήρχαν πολλά κενά στην πλατεία του Θεάτρου, προφανώς δέχτηκαν πολλές ακυρώσεις από τον κόσμο που φοβήθηκε να κατέβει στο κέντρο. Έκατσα αναπαυτικά στο κάθισμα μου, πήρα μερικές βαθειές ανάσες, έβαλα το κινητό στο αθόρυβο και ... action.
Η Μαρινέλλα είναι και θα είναι η απόλυτη καλλιτέχνης. Όλα τα ξανθά ατάλαντα τσουτσέκια που ξεπροβάλλουν στις μέρες μας και θεωρούν τους εαυτούς τους τραγουδίστριες, ας βγάλουν το σκασμό και ας ζητήσουν από τους επίσης πανηλίθιους ατζέντηδες τους να τους αγοράσουν ένα εισιτήριο να πάνε να ακούσουν τη Μαρινέλλα και να καταλάβουν επιτέλους τι εστί χορδές και εύρος στη φωνή. Γιατί όσο έξω και να πετάνε τα βυζιά και τους κώλους τους, η προσοχή των ακροατών/θεατών δεν μπορεί να αποσπαστεί από την ηχορύπανση που παράγουν αυτά τα σκυλιά. Και ακόμα και οι άβγαλτοι wannabies των μουσικών ρεάλιτυ, να εγκαταλείψουν την προσπάθεια... Πολύ απλά, όλοι τους είναι λίγοι μπροστά στο μεγαλείο αυτής της γυναίκας. Ήταν συγκλονιστική. Ήταν ένας χείμαρρος επί σκηνής, που παρά τα χρονάκια της, έβαλε κάτω όλες τις συμπρωταγωνίστριες στο χορό, στο μπρίο, στο νάζι. Και φυσικά, φωνητικά είναι αδιανότητο να γίνει η οποιαδήποτε σύγκριση της πούτσας με τη βούρτσα.
Το έργο ήταν ένα κράμα συναυλίας, επιθεώρησης, μιούζικαλ, δράματος. Βασισμένο στη ζωή της Μεγάλης Κυρίας αλλά κι εμπλουτισμένο με τους παράλληλους βίους 2 άλλων γυναικών, μουσικά ντυμένο με μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες από απαρχής της καριέρας της. Στελεχωμένο από μερικούς αξιόλογους ηθοποιούς (Μπότση, Μουμούρη, Μπεγνής, Λουδάρος) και κάποιους χορευτές (ειδικά ο ένας γνώριμη φυσιογνωμία από τη συμμετοχή του στις εμφανίσεις όλων των Ελλήνων καλλιτεχνών που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό της Eurovision, αλλά το όνομα του μου διαφεύγει, όπως και σε όλους τους θεατές είμαι σίγουρη), σκηνοθετημένο από τον maitre Σταμάτη Φασουλή. Το κυρίαρχο χρώμα των σκηνικών το άλικο, πορφυρό κι αριστοκρατικό, όπως αρμόζει στη φλογερή παρουσία της Μαρινέλας. Χορογραφίες και λοιπές λεπτομέρειες να πω το κρίμα μου μου φάνηκαν αδιάφορα, αλλά από την άλλη το ζητούμενο δεν ήταν η τέρψη των οφθαλμών μας μα των ώτων μας.
Στις τρεις ώρες που διήρκεσε η παράσταση ακούστηκαν καταπληκτικά τραγούδια. Στα μισά σιγοτραγουδούσα, όπως και οι περισσότεροι γύρω μου, στα άλλα μισά ήθελα να σηκώσω τα χέρια μου ψηλά και να τα κουνήσω με ρυθμό, όπως κάνω όταν περνάω καλά στα μεγάλα μου κέφια (βλέπε στα Ρεμο-μπουζούκια και στα κυριακάτικα ροκαρίσματα). Ανατρίχιασα τις δυο τρεις φορές που μας τραγούδισε a capella, την καταχειροκρότησα όταν έριχνε τις κορώνες της, την παραδέχτηκα όταν έκανε σιγόντα στους υπόλοιπους, θαύμασα το απαράμιλλο λίκνισμα των χεριών της. Μόνο η Μαρινέλλα τα κάνει αυτά, μόνο όταν τα κάνει εκείνη έχουν σημασία. Δεν ξέρω ποιο τραγούδι της μου άρεσε πιο πολύ, σίγουρα όλα όσα μιλούν για έρωτες και χωρισμούς έκλεψαν την παράσταση, αν και είπε και για τους "αψηλούς", είπε και αυτά που τραγουδούσε κάποτε με τον Καζαντζίδη, κι αυτά με τα οποία ντύθηκαν ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, κι αυτά της Μεταπολίτευσης. Αυτό ωστόσο που με άγγιξε περισσότερο κι από το "Καμιά φορά" με το οποίο σολάρισε στο τέλος της παράστασης, ήταν το "Παντού και Πουθενά". Οι έχοντες την απαραίτητη ηλικία και μουσική παιδεία θα θυμούνται τους στίχους... οι λοιποί παρακαλώ ας το googlάρουν. Εν κατακλείδι, Μαρινέλα ΘΕΑ, προσκυνώ. Σπεύσατε όσο προλαβαίνετε. Φιλιά.

Όχι στο επιτηδευμένο γιαλατζι λαικό ξέσπασμα

Από χθες το μεσημέρι αρχίσανε οι αγανακτησμένες αναρτήσεις σε όλα τα sites κοινωνικής διαδικτύωσης, τα συνθήματα, τα σχόλια, οι ιαχές πολέμου. Προσωπικά, θα επιλέξω να απέχω από το πανηγυράκι, όχι φυσικά ελλείψει σεβασμού στα αδικοχαμένα θύματα του χθεσινού φιάσκου, ούτε επειδή το blog μου συνήθως καταπιάνεται με πιο ρηχά θέματα. Άπλά θεωρώ πως αφενός είναι ανούσιο να επαναλάβω και να αναπαράγω εδώ την κοινωνική κατακραυγή κι από την άλλη ειλικρινά έχω κουραστεί να είμαι ένας από τους χιλιάδες "επαναστάτες του καναπέ". Την έκφραση την άκουσα σε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή και ομολογώ πως ήταν η πιο τίμια περιγραφή για όλους όσους έσπευσαν με δήθεν μένος και οργή να εξαπολύσουν δριμύτατα "κατηγορώ" προς τους πολιτικούς και τους εξωγενείς οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες που οδήγησαν στο λαϊκό ξέσπασμα.
Και τι κάνατε, ρε παλιοξεφτίλες, όλοι εσείς που γράψατε με ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ στο status σας "ΝΑ ΚΑΕΙ Η ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΟΙ 300", που κάνατε join σε group με τίτλο "ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΤΗΣ MARFIN"," ΌΛΟΙ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ" και "ΝΑ ΚΑΤΑΣΧΕΘΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΧΩΡΑ". Σκατούλες κάνατε. Είπατε εκεί μια επαναστατική μπούρδα και την είδατε όλοι Che Guevara. Ανακυκλώσατε κουβέντες και άρθρα λόγιων και επιφανών προσωπικοτήτων και βάλατε εκεί και κάτι γαιδουροφωνάρες στους φίλους με τους οποίους κάνατε τη σχετική κουβέντα, κραυγάζοντας να βγούμε όλοι στα άρματα. Δεν είναι τραγικό, πως όλοι όσοι ήσασταν στο internet εκείνη την ώρα και τα γράφατε ή τα κάνατε copy paste, βλέποντας παράλληλα σε live-stream τις αναμεταδόσεις ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων, δεν ήσασταν στο Σύνταγμα, ούτε στη Σταδίου ούτε στα Εξάρχεια. ήσασταν στη σιγουριά και την ασφάλεια που προσέφερε το γραφειάκι σας ή στη θαλπωρή του καναπέ σας. Γι'αυτό λοιπόν είστε μούφα επαναστάτες και γι'αυτό μάλλον έχετε αποθέματα να φωνάζετε πιο πολύ από τους υπολοίπους. Ούτως ή άλλως, πάντα είναι ευκολότερο να κάνουμε τους μάγκες και τους καμπόσους με δανεικά αρχίδια.
Δε δέχομαι να συμμετάσχω σε τέτοιες σικέ διαμαρτυρίες, ούτε να βάλω στο πέτο μου το επιτηδευμένο back ribbon που κυκλοφορεί ως εικονίδιο πένθους από το πρωί. Δε δέχομαι να είμαι υποχείριο της κάθε ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ και λοιπών παπαροσυνδικαλιστών που ό,τι και να συμβεί αυτοί και παχυλό μισθό θα πάρουν και στην τελική μαλώνουν για τις καρέκλες τους που τρίζουν, όχι για τα δικαιώματα και τα συμφέροντα τα δικά μου. Αν θέλω να τα έχω καλά με τη συνείδηση μου, ας κοιτάξω να πληρώνω τους φόρους μου, να πληρώνω έγκαιρα ως εργοδότης τους υπαλλήλους μου και να αποδίδω το ΙΚΑ τους, ας σταματήσω να είμαι fake αγρότης για να παίρνω τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες, να μην λαδώνω τις νομαρχίες και τις πολεοδομίες για τους παράνομους ημι-υπαίθριους μου, να μη δηλώνω εισόδημα 12.000 για να έχω το αφορολόγητο ενώ είμαι μέτοχος πολυεθνικής, να μην πηγαίνω τη γιαγιά μου με το αναπηρικό καροτσάκι να ψηφίσει 90χρονών στις εκλογές το κόμμα της δικής μου επιλογής, να μην πετάω τα κανονικά σκουπίδια στον κάδο ανακύκλωσης, να μην κάνω κοπάνες από τη δουλειά για καφεδάκι στο dacapo φλομώνοντας τον εργοδότη μου για δήθεν ασθένεια ή τον μακρινό θείο που πέθανε.
Δικαίωμα να παραπονιούνται και να διαμαρτύρονται έχουν όλοι, όμως ας κάτσουν μια φορά γαμώ την τύχη μου μέσα να κάνουν κι ένα ταμείο.  Φταίνε οι βουλευτές και οι τράπεζες. Αυτό ακούω μήνες τώρα. Φέρτε πίσω τα κλεμμένα, μας βομβάρδιζε ο Παπαδάκης στο πρωινάδικο του. Ποια κλεμμένα; Αγάπες μου, τα υποτιθέμενα κλεμμένα των υπουργών είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά  στα χρέη που έχουμε δημιουργήσει και έχουμε επιτρέψει να εκκολαφθούν εμείς οι ίδιοι, οι "αγανακτησμένοι επαναστάτες". Εγώ δε θέλω να καεί ούτε η Βουλή, ούτε να δώσει λογαριασμό ο Σπηλιωτόπουλος για τα 72.000 ευρώ που χρέωσε στο Υπουργείο για γραβάτες από τον Παγώνη. Θέλω να κοιτάζω τι δική μου καμπούρα, να βλέπω τις λαμογιές που κάνω κι ανέχομαι εγώ ο "απλός" πολίτης και να αναλογιστώ τι μπορώ να αλλάξω από αυτά. Και όταν έχω εντοπίσει κι αντιμετωπίσει τις δικές μου αδυναμίες, ασυνέπειες και απραξίες, τότε να βγω με το δάχτυλο να κατηγορώ. Η κάθαρση πρέπει να αρχίσει από μας τους ίδιους, από τα χαμηλά. Χέστηκα για τους 300 μεγαλο-κλέφτες, πιο πολύ με ενοχλούν τα 10.000.000 βολεψάκηδων που έχει γεννήσει η χώρα μας. Είμαστε όλοι γιαλατζί θιγμένοι και παρτάκηδες, αυτά είναι τα χάλια και η πραγματικότητα.

Παραλιακά συναυλιακή Πρωτομαγιά

Μια βόλτα στο Ναύπλιο φαντάζει ίσως η ιδανική μίνι εξόρμηση για μια Κυριακή. Είναι άλλωστε κοντινός προορισμός, εύκολα προσβάσιμος, ειδικά τώρα που ολοκληρώθηκαν τα έργα στο οδόστρωμα της Εθνικής Οδού Κορίνθου-Τριπόλεως και προσφέρει πολλές επιλογές σε διασκέδαση. Είτε πρόκειται να ανέβει κανείς στο Παλαμήδι ή να πάρει το καϊκάκι για το Μπούρτζι, είτε για να περιπλανηθεί στα δαιδαλώδη σοκάκια και να χαζέψει τις βιτρίνες των κουκλίστικων τουριστικών καταστημάτων, είτε για να φάει σε κάποιο από τα άπειρα μεζεδοπωλεία ή να πιει το φρέντο του στις καφετέριες πάνω στην περαντζάδα. Τα έχει όλα, ακόμα και άμαξες με αλόγατα και τσαφ-τσουφ τρενάκι για το γύρο της πόλης.  Αν όμως κάνεις το λάθος να επισκεφτείς το Ναύπλιο την Πρωτομαγιά, ό,τι μέχρι εκείνη τη μέρα μπορεί να φάνταζε ειδυλιακό, εύκολα μπορεί να αποδειχθεί mega bucks ταλαιπωρία.
Και ναι, λοιπόν, σα χθεσινή την πάτησα και ενέδωσα στις δελεαστικές προτάσεις της φιλενάδας για μια αυθημερόν κατάβαση για να πιάσουμε το γαμημένο Μάη παραλιακώς. Που τελικά το μόνο που πιάστηκε ήταν ο κώλος μου από τις τρεις ώρες οδήγηση για να φτάσουμε κάτω, το χέρι μου να κρατάει το τιμόνι και η μέση μου να στέκομαι όρθια σε αναμονή για τραπέζι την ώρα του φαγητού. Ηθελέστα και παθέτα, θα πει κάθε σώφρων άνθρωπος και πώς να τον αδικήσω.  Εκτός του ότι πάρκαρα μάλλον κάπου κοντά στη Νέα Κίο, εκτός του ότι γινόταν ο οργασμός του μωρού, του καροτσιού και του ποδηλάτου με τις βοηθητικές, έκανε και μια ζέστη, που έβγαζες τη μπέμπελη. Πανζουρλισμός, από μπαλονάδες, μικροπωλητές, φωτογράφους, Αφρικανούς λαθρομετανάστες, κάθε κατακαημένος είχε συρρεύσει στις δυο κεντρικές πλατείες. Τα εστιατόρια τίγκα, τα καφέ ακόμα πιο τίγκα, το σέρβις παντού της αναμονής και της υπομονής. Λες και όλοι οι συνδικαλιστές μετά την πορεία στο κέντρο, κατέβηκαν ορδές στο Ναύπλιο. Απορώ, δηλαδή, τι πήγα να κάνω τέτοια μέρα στον πιο δημοφιλή προορισμό για τους αλλόφρονες Αθηναίους, μετά τη Χαλκίδα.
Και το χειρότερο είναι πως κατέβηκα κι ανέβηκα με την ψυχή στο στόμα, διότι είχα εισιτήριο για τη συναυλία των James. H καλή σου ταλαιπωρήθηκα στην κίνηση τόσες ώρες να πάω, για να φάω ένα κοτόπουλο με σως μαρσάλα, να περπατήσω μέχρι την Ακροναυπλία και παρόλιγον να πείσω τις υπόλοιπες για ένα coctailάκι στο Nafplia Palace αλλά τελικά να πιω ένα μονό εσπρεσάκι στο πόδι για να φύγω άρον άρον στις 18.45 και να επιστρέψω στο Φάληρο οδηγώντας με μέση ταχύτητα τα 190klm/h. Σχεδόν μου βγήκε από τη μύτη. Αλλά, είπαμε, είμαι μαμούνι και όταν θέλω να τα κάνω όλα, τα ψιλοκαταφέρνω. Οριακά έφτασα σπίτι, άλλαξα μπλούζα και έφυγα για το γήπεδο TaeKwonDo, διαπράττοντας τη δεύτερη ξεροκεφαλιά της ημέρας, δηλαδή να προσεγγίσουμε με την παρέα μου το χώρο του θεάματος με αμάξι. Έπος. Και είχαμε πανάθεμα μας την απαίτηση να παρκάρουμε έμπροσθεν της πύλης. Και, το καταφέραμε... με τα χίλια ζόρια.
Στα της συναυλίας έχω να πω πως ήταν by far η καλύτερη που έχω πάει προσφάτως, κι ας μην είναι το συγκεκριμένο συγκρότημα το πιο αγαπημένο μου (μετά τον Αντωνάκη, δεύτερη μουσική ψύχωση οι U2). Δεν έχω ξαναδεί τέτοια επαφή με το κοινό, τέτοια ανταπόκριση, τέτοια ατμόσφαιρα. Χωρίς να έχω πάει, ίσως να το σύγκρινα με τον πανικό που γίνεται στις συναυλίες των παλαίμαχων Scorpions. Ή με την υστερία στην παρολίγο συναυλία των Depeche Mode. Δικαίως ήταν sold out. Και θεωρώ πως ο frontman  Tim Booth έκανε τα πάντα για να ικανοποιήσει τους fans, η σκηνική του παρουσία ήταν όλα τα λεφτά. Από το ότι άρχισε τη συναυλία τραγουδώντας από τις κερκίδες ανάμεσα μας, από το ότι κατέβηκε τρεις φορές στην αρένα να πει τα πιο αγαπημένα τραγούδια, από τις εκστασιακές χορευτικές τους φιγούρες στο ότι μας έκανε αστεία για την κωμικοτραγική οικονομική κατάσταση της χώρας μας και στο ότι προτίμησε να μας πει στο encore τα πιο δημοφιλή τραγούδια, αφήνοντας μας για το τέλος την καλύτερη εντύπωση.
Downsides δεν υπήρχαν, δε με πείραξε ούτε καν το γεγονός ότι καθόμουν στα σκαλοπάτια αρχικά, γιατί την ώρα που φτάσαμε όλες οι κεντρικές θέσεις ήταν πιασμένες (εμ, τρομάρα μας θέλαμε να καθόμαστε και φάτσα κάρτα, μας χάλαγε να πάμε λίγο πιο πλάι ή πιο πάνω). Μπορώ να πω πως ακόμα και με την ταλαιπωρία του κυκλοφοριακού κομφουζίου που επικράτησε μετά μέσα στο πάρκινγκ δεν πτοήθηκα. Ίσα ίσα, έχοντας μπει στο καλύτερο partying mood, ξεσήκωσα την κολλητή (που δεν είχε έρθει μαζί) και ανεβήκαμε στα καπάκια στο στέκι μας, να πάρουμε κι από εκεί μια ροκ δόση. Γιατί, καλοί και άγιοι οι James, αλλά αν δεν ακούσεις και λίγο Bon Jovi δεν πάει καλά η εβδομάδα! Άσε, που ήταν και το προτελευταίο βράδυ του μαγαζιού, ραντεβού τον Οκτώβριο. Οπότε, ως γνήσιες groupies οφείλαμε να ακούσουμε και... το δικό του encore. Φιλιά