Η πίεση του να είσαι γυναίκα

Εμείς οι γυναίκες είμαστε καταδικασμένες εκ γενετής σε μεγάλες περιπέτειες αναφορικά με την υγεία μας. Και δε λέω, και το ανδρικό φύλο τραβάει τα ζόρια του, κάτι με τους προστάτες, κάτι με τις αρτηρίες τους, κάτι με τα εμφράγματα, αλλά στο γυναικείο οργανισμό που έχει πέσει το λαχείο να έχει την ικανότητα της μητρότητας έχουν κληροδοτηθεί πολλές σκοτούρες. Προσφάτως έμαθα για τις περιπτώσεις 2 φιλενάδων που αντιμετωπίζουν σοβαρά γυναικολογικά προβλήματα και αν προσθέσω την περίπτωση τρίτης φίλης που χρόνια αντιμετωπίζει δυσκολίες με το συγκεκριμένο θέμα αλλά και όλες τις γνωστές που κατά καιρούς αναφέρουν τις δικές τους περιπέτειες, η όλη φάση με έχει ρίξει σε βαθύτατη περισυλλογή.
Αυτό που το κάνει χειρότερο είναι η ηλικία μας και το μοντέλο ζωής που ακολουθούμε. Τα περιστατικά στα οποία προαναφέρθηκα αν και δεν είναι σπάνια, είναι τραγικά γιατί όλες είμαστε σχεδόν συνομήλικες (άνω των 30 δηλαδή) και χωρίς να έχουμε κάνει οικογένεια. Βάζω και τον εαυτό μου στο ίδιο καζάνι, γιατί κι εγώ έχω αντιμετωπίσει κάποιες δυσκολίες, αλλά ευτυχώς σε πολύ μικρότερο βαθμό κι ευτυχώς έδειξα ψυχραιμία και δεν πανικοβλήθηκα. Οι φιλενάδες ωστόσο τραβάνε μεγάλο λούκι, η κάθεμια με τον τρόπο της και ενώ τους συστήνω να αντιμετωπίσουν την κατάσταση οπλισμένες με θάρρος, κατανοώ την  (πρόωρη κατ'εμέ) απελπισία τους και θα βάλω τα δυνατά μου να τους συμπαρασταθώ. Δεν μπορώ όμως να μην αναλογίζομαι την αδικία της ζωής και να απορώ μαζί τους, "γιατί σ'εκείνες;". 
Τι φταίει; Φταίει που συνεχίζουμε ακάθεκτες να εμμένουμε στην εργένικη ζωή και δε φροντίζουμε να επενδύσουμε νωρίτερα στη μητρότητα; Φταίει το κακό DNA; Φταίει η άγνοια; Είμαστε ευθυνόφοβες ή φυγόπονες; Παλιότερα, μια από τις φίλες μανούλες μου είχε πει πως ποτέ δε θα είσαι έτοιμη ψυχολογικά για να κάνεις παιδί και πάντα θα βρίσκεις δικαιολογίες, αλλά καλό θα ήταν κάποια στιγμή να αφεθείς γιατί το βιολογικό ρολόϊ χτυπάει με ραγδαίους ρθυμούς και κάποια στιγμή ίσως βρεθείς προ τετελεσμένων γεγονότων. Κάποια στιγμή ίσως να είναι πλέον αργά και το τρένο να έχει αναχωρήσει. Την είχα ακούσει αλλά δεν είχα δώσει σημασία, γιατί ήμουν και εξακολουθώ να είμαι σε εντελώς διαφορετική φάση. Αλλά, όταν τις προάλλες η μία από τις συγκεκριμένες φίλες σχεδόν με δάκρυα στα μάτια παραδέχτηκε πως κι εκείνη σκεφτόταν πάντα σαν κι εμένα κι όμως κατέρρευσε όταν ο γιατρός της ανακοίνωσε πως περνάει πρόωρη εμμηνόπαυση στα 32, όσο να'ναι ταρακουνήθηκα.
Προχθές στις επαναλήψεις του SATC, η αφοσιωμένη καριερίστρια ανακαλύπτει πως είναι έγγυος παρά το ότι μόνο μία από τις 2 ωοθήκες της πλέον είναι ενεργή και μπαίνει στο δίλημμα αν θα κρατήσει το μωρό ενώ δεν είναι σίγουρη αν θέλει να είναι καν με τον πατέρα του παιδιού, ενώ κινδυνεύει να μείνει πίσω στην ιεραρχία της εταιρίας στην οποία εργάζεται, ενώ η ζωή που διάγει δεν έχει χρόνο και χώρο για ένα παιδί. Και τελικά αποφασίζει να το κρατήσει γιατί θεωρεί πως είναι ήδη μεγάλη (στα περίπου 35) και πως με την υπάρχουσα δυσκολία στην παραγωγή "αυγών", οι πιθανότητες να γίνει μητέρα κάποια στιγμή στα 43 θα μειώνονται δραματικά. Σε κάτι ανάλογο βρέθηκαν οι φίλες μου. Μόνο που καμιά τους δεν είναι έγγυος ακόμα, ωστόσο οι γιατροί τους βάλανε το μαχαίρι στο λαιμό: ΠΗΔΗΧΤΕΊΤΕ ΚΙ ΑΝΑΠΑΡΑΧΘΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ.
Αυτό το δίλημμα, ωστόσο, μου φαντάζει επίσης άδικο. Γιατί να πρέπει ο γιατρός και η κοινωνία να μας πιέζουν να πάρουμε αποφάσεις υπ' ατμόν, γιατί να πρέπει να γίνουν άμεσες επιλογές για το μέλλον μας επειδή στενεύουν τα περιθώρια; Κάνε παιδί τώρα γιατί αλλιώς σε 2 χρόνια περίοδος γιοκ. Κάνε παιδί τώρα γιατί με τα ινομοιώματα μπορεί πολύ σύντομα να αποκτήσεις καρκίνο και να σου κάνουν ολική αφαίρεση της μήτρας. Κάνε παιδί τώρα που είσαι ακόμα σχετικά νέα κι έχεις ψυχικά αποθέματα για τις 2-3 αποβολές που ίσως να αντιμετωπίσεις... Μανούλα μου, μη μας πυροβολάτε! Μη μας στριμώχνετε στη γωνία και μας αναγκάζετε να υποκύψουμε σε πιέσεις και ψυχολογικούς εκβιασμούς! Πάνω απ'όλα και πέρα από γυναίκες είμαστε άνθρωποι και έχουμε δικαίωμα στη ζωή, τη ζωή που θέλουμε να κάνουμε εμείς κι όχι αυτή που μας επιτάσσουν οι συνθήκες.
Δεν κάνουμε όλες για μαμάδες και δεν έχουμε όλες το διακαή πόθο να συνεισφέρουμε στην πατρίδα γεννώντας έναν ακόμα φαντάρο ή να λύσουμε εμείς τελοσπάντων το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας. Κι επίσης, που για μένα προσωπικά είναι και η πιο σημαντική ένσταση, υποτίθεται πως κάνεις παιδί όταν είσαι με τον άνθρωπο που αγαπάς και θες να μοιραστείς το υπόλοιπο της ζωής σου. Φέρνεις στον κόσμο τον καρπό του έρωτα σας, την επισφράγιση της αγάπης σας. Δεν το φέρνεις για να εκπληρώσεις προσωπικές ανασφάλειες, για να ικανοποιήσεις τα κενά της μοναξιάς ή γιατί αγχώνεσαι πως σε πήρανε τα χρόνια. Με όλο το σεβασμό μου στις γυναίκες που αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας και υπόκεινται σε επίπονες θεραπείες, δεν θα έκανα ποτέ αυτοσκοπό κάτι που στη φύση πρέπει να έρχεται αβίαστα μόνο του και όταν επικρατούν οι σωστές συνθήκες. Που για μένα δεν είναι άλλες από ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον, με μαμά και μπαμπά αγαπημένους, ενωμένους και με τα ίδια θέλω από τη ζωή τους. Αλλιώς είναι εγωισμός, είναι εγκλωβισμός δυο ανθρώπων (και μετέπειτα τριών ή τεσσάρων ή πέντε, ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών) σε μια ισόβια ανοχή κι αυτό μόνο και μόνο για να ικανοποίησεις εσύ την πρεμούρα σου.
Δεν είμαι ίσως η κατάλληλη να δίνω συμβουλές ούτε να ανακατεύομαι σε ξένα χωράφια. Αλλά, στις φίλες που αγαπώ και που θέλω να είμαστε η μία στο πλευρό της άλλης, έχω να τους πω πως πάνω απ'όλα πρέπει να βάζουν την υγεία τους. Πρώτα τη σωματική κι αμέσως μετά την ψυχική. Γιατί ποιο νοήμα θα έχει μετά η ζωή αν πάρεις τις λάθος αποφάσεις για τους λάθος λόγους; Αν έχουμε την υγιά μας, όλα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε, ακόμα και τη μητρότητα υπάρχουν τρόποι να τη προσεγγίσουμε μελλοντικά με έμμεσο τρόπο. Και να ακούνε την καρδιά τους, να προστατεύσουν τις επιθυμίες τους. Στο κάτω κάτω, το κουπί θα το τραβήξουν εκείνες. Όχι ο γιατρός, όχι η μαμά τους, όχι ο γκόμενος. Να κάνουν, λοιπόν, αυτό που θέλουν αυτές, αυτό που θέλανε να κάνουν αν ίσχυαν άλλες παράμετροι. Και σε ό,τι κι αν αποφασίσουν, εγώ θα είμαι δίπλα τους. Φιλιά, ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΟΥ!