Η αξία μιας βδομαδιάτικης συνεύρεσης

Να βγαίνει κανείς τις καθημερινές πλέον θεωρείται πολυτέλεια. Και χρήματος αλλά και χρόνου. Άσε που δεν έχουν όλοι τις αντοχές του party animal, όπως με αποκαλούν πολλοί. Βέβαια, τις μεγαλύτερες αντοχές by far τις έχει η κολλητή, της βγάζω το καπέλο, αλλά  κι εγώ δεν πάω πίσω, και βάλε ότι εγώ εν αντιθέσει με εκείνη ... εργάζομαι. Η ουσία, όμως, είναι πως γενικά είναι δύσκολο να πείσεις ορισμένους να γίνουν συμμέτοχοι σε βραδυνές εξόδους (και όλα τα συνεπακόλουθα) μεσοβδόμαδα και ειδικά αν τους ζητάς να αλλάξουν και γεωγραφικό διαμέρισμα... Αυτός ο άτυπος κανόνας των Βορείων που θεωρούν το  Σύνταγμα ως τη συνοριακή γραμμή και των Νοτίων που πρέπει να κάνουν αίτηση για visa προκειμένου να ανηφορίσουν πέραν του Κολωνακίου διέπει κάθε απάντηση σε όποια πρόσκληση κι αν αποτείνω για μια Τριτιάτικη ή Τεταρτιάτικη βολτούλα. Και φυσικά εσχάτως ήρθε να προστεθεί και η (απόλυτα αποδεκτή και λογική) δικαιολογία της τιμής της βενζίνης. Πώς να κακοκαρδίσεις κάποιον που δε θέλει να οδηγήσει μέχρι τη Βάρκιζα, όταν κάτι τέτοιο συνεπάγεται με την κατανάλωση της μισής εβδομαδίαιας βενζίνης; Αν βάλουμε και την πρόσφατη αύξηση στις τιμές των αλκοολούχων ποτών, εύλογα κάποιοι έχουν μειώσει τον αριθμό των νυχτοπερπατημάτων τους στο ελάχιστο.
Βέβαια, όπως έχω γράψει κι άλλη φορά, υπάρχει και η κατηγορία ανθρώπων που δεν πτοείται με τίποτα, ούτε από την ακρίβεια, ούτε από τις αποστάσεις, ούτε από το πρωινό ξύπνημα. Και δεν είναι όλοι τους Κροίσοι, μην προτρέχετε να σχολιάσετε. Απλά, οι συγκεκριμένοι επιλέγουν να είναι "ζωντανοί", να αντιστέκονται σθεναρά στην ανία της καθημερινότητας, να κοινωνικοποιούνται. Δε λέω, καλός ο καναπές παρέα με τα κουτάκια της zero, αλλά πού και πού το να πας μέχρι την Αγ. Μαρίνα για ένα χαλαρό mojitaki πάνω στην άμμο, να βγεις στο σχεδόν νησιώτικο σκηνικό της Πανόρμου ή να κουσκουσάρεις χαλαρωμένος στην αγαπημένη σου αυλή, είναι ξέγνοιαστα κι ευχάριστα διαλείματα. Άσε που η έξοδος μια καθημερινή δεν ισούται υποχρεωτικά με επίσκεψη σε μπαρ. Μπορεί να είναι μια ταινία σε θερινό κινηματογράφο, ένα ανεπιτήδευτο ελαφρύ τσιμπολόγημα σε κάποιο αγαπημένο εστιατόριο,  μια φεγγαρόλουστη περατζάδα στον πλακοστρωμένο δρόμο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Και μεταξύ μας, αυτές οι μικρές χαρές είναι ανεκτίμητες, ειδικά όταν τις μοιράζεσαι με καλή παρέα. Όσο κουρασμένη και καταπονημένη να είμαι, πάντα θα έχω χρόνο και στάμινα για τέτοιες επιλογές.
Την περασμένη εβδομάδα ήμουν σχεδόν καθημερινά ένα κουρέλι, χωρίς να έχω κάνει και κάτι συνταρακτικό. Ωπ... ξέχασα, ναι, για όλα φταίει η Τρίτη. Που αποφασίσαμε με την κολλητή να πάμε για ένα ποτάκι στη Γλυφάδα, νωρίς και χωρίς πολλά πολλά. Προηγουμένως εγώ είχα επισκεφτεί τις φίλες μου τις μανούλες στην Αγ. Παρασκευή, αλλά είχα πάει από το απόγευμα, για να μπορέσω να δω και τα παιδάκια τους και για να πούμε και τα δικά μας πριν έρθουν οι σύζυγοι τους από τη δουλειά. Οπότε, μετά τα κουβαδάκια και τα ποδηλατάκια, διακτινίστηκα από τα βόρεια απευθείας στα νότια και γύρω στις 22.30 να'μαστε να παραγγέλνουμε το πρώτο μπουκαλάκι κρασί. Είχαμε προσκαλέσει και μερικούς φίλους, οπότε μέχρι τις 23.00 είχαμε γίνει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο σε μέγεθος παρεάκι και είχαμε δημιουργήσει τα "πηγαδάκια". Και το ένα μπουκαλάκι έγινε δύο και τα δύο γίνανε τρία. Και κάπου χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε στα μπουζούκια, για το τέταρτο. Να θαυμάζουμε την κορμοστασιά της Θέλξης και να τσουγκρίζουμε ποτήρια κάθε πέντε λεπτά. Και να τρώμε στο κεφάλι τα γαρύφαλα μαζί με τα πανέρια. Και κάποια στιγμή ξημέρωσε και οι σερβιτόροι άρχισαν να σκουπίζουν το μαγαζί. Και κατέληξα να κοιμηθώ στις 06.30, για δύο ωρίτσες και να συρθώ με πολύ κόπο μέχρι το γραφείο. Είχαμε βγει νομίζω για ένα χαλαρό, ε;
Δεν πτοήθηκα, πάντως. Ότι εξαντλήθηκα, εξαντλήθηκα. Ωστόσο κατάφερα να πάω στο μάθημα της yoga την Τετάρτη, βγήκα για ένα apple martini στο Balth και μερικά καλαμάκια στο Καλαμάκι Κολωνάκι την Πέμπτη, πήγα στα μαγαζιά την Παρασκευή, έκανα sight seeing στο κέντρο με τη Lulu και τον άνδρα της όλο το Σάββατο, πετάχτηκα μέχρι το beauty lounge της αδερφής μου για μια περμανάντ στις βλεφαρίδες, είδα το Prince of Persia στο σινεμά και την Κυριακή χτύπησα και μια μονοήμερη στο Ναύπλιο. Και όλα αυτά αγόγγυστα και με μεγάλο κέφι. Αλλά, ότι το βράδυ της Κυριακής ένιωθα ψιλορετάλι, το ένιωθα, το ομολογώ.  Όμως, πόσο κόσμο είδα όλη την εβδομάδα, με πόσους αντάλλαξα όμορφες κουβεντούλες, πόσα αγαπημένα μέρη επισκέφτηκα, πόσες λατρεμένες συνήθειες επανέλαβα, πόσες εκπλήξεις με περίμεναν. Δε θα 'ταν κρίμα να τα είχα χάσει όλα αυτά αν παραδινόμουν στην κούραση, αν ενέδιδα στην κατά τα άλλα θελκτική θαλπωρή του σπιτιού μου; Άσε που ο συνδυασμός pampers, γαρύφαλλου, σουβλακίου, spa, Ακροπόλεως και Ακροναυπλίας ήταν αν μη τι άλλο σουρεάλ. Και στη ζωή πέρα από τις σταθερές αξίες, χρειαζόμαστε και το εξωπραγματικό... για να θυμόμαστε πως υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα πέρα από το γραφείο και το τηλεκοντρόλ. Φιλιά