Στη βεράντα

Αν και χθες έκανε αφόρητη ζέστη όλη τη μέρα, το βραδάκι προσκεκλημένη σε φάση βεράντας πέρασα την ομορφότερη βραδυά, ξαπλωμένη νωχελικά σε έναν τεράστιο καναπέ, με φωτισμό μόνο από διακριτικά κεράκια ρεσώ, υπό τους ήχους του Εν Λευκώ, πίνοντας παγωμένο λευκό Άδολη Γης και ατενίζοντας τη θέα στο Γλυφαδιώτικο τοπίο. Κι ένα ανεπαίσθητο αεράκι ίσα ίσα να μην κολλάει στο δέρμα η ζέστη. Και καταπληκτικό delivery από του Vicenzo. Και στα απέναντι μπαλκόνια τηλεοράσεις να αναμεταδίδουν τον αγώνα της Βραζιλίας. Κι ας είχε και μερικά πεινασμένα κουνουπάκια. Κι ας χτύπησα ο Θεός ξέρει πού και πώς ακριβώς την παλάμη μου και κατάφερα να πρηστεί το μαξιλαράκι κάτω από τον αντίχειρα. Τελικά, και στην πόλη το καλοκαιράκι μπορεί να είναι αναπάντεχα ενδιαφέρον.
Δεν ξέρω, αλλά ειλικρινά χθες ένιωσα τη χαλάρωση που μόνο σε νησί νιώθεις. Αλλά όχι στο δικό μου νησί, γιατί εκεί θέλει προσπάθεια να καταφέρεις να χαλαρώσεις εν μέσω full day at the beach και έντονων νυχτερινών ακολασιών. Η χθεσινή κατάσταση μου θύμισε τις χαλαρές κι ανεπιτήδευτες νύχτες στην Αστυπάλαια, στη Φολέγανδρο, στα Κουφονήσια. Που σε νοιάζει μόνο η καλή παρέα, η μουσικούλα, το φεγγαράκι κι ένα παγωμένο  ποτό. Φορώντας μόνο ένα καφτάνι και τις σαγιονάρες, με ατημέλητο μαλλί και ίχνος από ψιμύθιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι στα νησιά βλέπεις ανεμπόδιστα  και τον έναστρο ουρανό, κάτι που είναι αδύνατον πλέον να κάνεις στην υπερβολικά φωταγωγημένη Αθήνα, πόσο μάλλον και χθες που κάτι συννεφάκια είχανε αγκαλιάσει το φεγγάρι, ίσως ήταν προμελητημένο έγκλημα για να μη φαίνεται τσουρούτικο το καψερό.
Σήμερα δεν μπορώ καν να συγκεντρωθώ στη δουλειά, λες και μου έχει καρφιτσωθεί η ιδέα να τα παρατήσω όλα τώρα, να πάω σπίτι να ρίξω 2-3 μαγιώ στη βαλίτσα, μια πετσέτα, γυαλί ηλίου, καπέλο, φορτιστή, αντιηλιακό και δυο φορέματα, να βάλω τα πεδιλάκια μου και να πάω απευθείας στον Πειραιά, να επιβιβαστώ στο πρώτο καράβι για κάνα νησί άγονης γραμμής και να μη γυρίσω μέχρι τον Σεπτέμβριο. Και για όλα φταίει η βεράντα. Είχε δίκιο ο ξάδερφος με τη συμμορία της δικής του βεράντας, ένα μπαλκόνι μπορεί να κάνει μεγάαααααλη ζημιά. Του δικού μου σπιτιού δεν είναι τόσο θελκτική η θέα, ούτε έχω καμιά μπαλκονάρα από εδώ μέχρι απέναντι, να μπορούσα τουλάχιστον να δημιουργήσω κι εγώ μια ψευδαίσθηση zen. Να βάλω τα όμορφα φανάρια που φλέρταρα στην γκαλερί στη Νάουσα, να πετάξω μερικές αιώρες, να τοποθετήσω και δυο τρεις γλαστρούλες με βασιλικό ή ελιά. Πιο εύκολο το σκηνικό με το πλοίο της γραμμής.  Και αν φτάσω βράδυ, να διακτινιστώ σε καμιά ταρατσούλα ή καμιά πεζούλα σε πλατεία, να χτυπήσω κάνα ρακόμελο και να χαλαρώσω...
Όνειρο θερινής νυκτός προς το παρόν. Τουμπεκί και συμβιβάσου κυρά μου με την ταράτσα του Ματαρόα αύριο βράδυ που κάνει super-duper party. Με coctail των 7 ευρώ, όπως μας τόνισε η φιλενάδα. (Περίεργο, εγώ πριν δυο βδομάδες τα πλήρωσα 12, έχει μήπως και κάνα happy hour και μου διαφεύγει;) Και την Παρασκευή στο πιο κυριλέ roof του Galaxy. Κι αν είμαι τυχερή, σε καμιά ανοικτή αυλή το Σάββατο. Εκτός κι αν κανείς άλλος με διαθέσιμο μπαλκόνι (που να φέρει τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις) φιλοτημηθεί να διοργανώσει καμιά soiree. Συμβιβαζόμαστε και με μουντιαλικές συνθήκες, όπερ σημαίνει πίτσες, μπύρες, παγωτά και μπάλα. Αν η βραδυά είναι όμορφη, ακόμα και το να βλέπεις αποβλακωμένη 22 άνδρες να ιδρώνουν κλοτσώντας το τόπι μπορεί να έχει κι αυτό τη χάρη του. Φιλιά.