Βαφτίζεται ο δούλος του Θεού

Οι επετειακοί εορτασμοί έλαβαν τέλος την Κυριακή 07 του μηνός. Άντε, καιρός τους ήταν, γιατί μας βγήκε και ολίγον τι χρυσό αυτό το Σαββατοκύριακο. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά χορέψαμε, την ψήφο μας τη ρίξαμε, νονά εγίναμε και πνευματικό φως μεταδώσαμε. Πόσο άλλο να αντέξω η γυναίκα. Νομίζω έπαθα overdose κοινωνικότητας και χρειάζομαι επειγόντως ένα spiritual retreat. Γιατί, ο ύπνος δεν είναι αρκετός, το δοκίμασα την Κυριακή το βράδυ που έπεσα ξερή από τις 21.30, αλλά και πάλι ξύπνησα χθες νιώθοντας τόσο κουρασμένη, τόσο ταλαίπωρη, που τρόμαξα όταν είδα και τη μάπα μου στον καθρέπτη. Καμία σχέση με τη φάτσα του Σαββάτου, με την τεχνητή λάμψη που είχε προσδώσει το μακιγιάζ που επιμελήθηκε η babyjinx και τη χορηγία της colgate που έκανε το στόμα μου να πάθει αγκύλωση από τα χαμόγελα έμπροσθεν του φωτογραφικού φακού. Τα μπράτσα μου πονούσαν λες και έκανα άρση βαρών, τα ποδαράκια ήταν ελαφρώς ταλαιπωρημένα από τα καινούρια παπούτσια και το στομάχι μου υπενθύμιζε εντόνως ότι δεν αντέχει άλλη κατανάλωση αλκοόλ.
Η εμπειρία ήταν μοναδική, τουλάχιστον για μένα, που έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί με προσήλωση κι ευλάβεια (τρομάρα μου) την κατήχηση και τη θεία λειτουργία. Ποιος θα το λεγε, εγώ η πλέον αθεόφοβη κι ασεβής θα καθόμουν ήρεμη και λουφαγμένη, να δηλώνω πως αποτάσσομαι το Σατανά και πως συντάσσομαι με το έργο και το λόγο του Θεού. Φωτιά να με κάψει. Ακόμα κι ο κουμπάρος με κοιτούσε έκπληκτος, σου λέει, πάει, τη χάσαμε την κουμπάρα, την έχει ακούσει dolby από τα λιβάνια και τα θυμιατά. Και βάλε, ότι παράλληλα κρατούσα στην αγκαλιά μου το Θοδωρούλη, ο οποίος είχε μια μανία με το σκουλαρίκι μου και το τραβούσε με λύσσα, να μου ξεριζώσει το αυτί και να το βάλει στο στόμα του. Τι είναι κι αυτό με τα παιδάκια, που όλα θέλουν να τα φάνε. Σε ανύποπτη φάση που τον είχε ο μπαμπάς του αγκαλιά, άρπαξε το μαρτυρικό από το πέτο και πήγε να το καταπιεί όλο, μαζί με την καρφίτσα. Καλά που' χα το νου μου και έδρασα ακαριαία, αλλιώς θα 'χαμε δράματα. Συν ότι τραβούσε το μικρόφωνο από τον ιερέα, συν του ότι την ώρα που διάβαζα το Πιστεύω μου τραβούσε το βιβλίο (λες να ξερε κάτι το μωρό, του στυλ ρε νονά άσε τα ψόφια αφού ΔΕΝ πιστεύεις).
Μετά το μυστήριο, τις καθιερωμένες πόζες για τους φωτογράφους, τις χαιρετούρες και την ευχή που άκουσα τουλάχιστον επί 100 φορές ("άντε, τώρα και στη βάφτιση του δικού σου μωρού" - στην οποία φυσικά απήντησα άλλες τόσες φορές "ότι με τον Κρίνο δε συλλαμβάνουν οι γυναίκες") μαζευτήκαμε σε ένα πολύ όμορφο και καλαίσθητο χώρο να γιορτάσουμε και τα πρώτα γενέθλια του bebe. 'Ηταν τελικά ένα party εντελώς παιδική χαρά, καθώς επί μιάμισι ώρα ο βαριεστημένος dj έπαιζε όλο το playlist από τα Ζουζούνια, τους Mazoo and the Zoo, τα Παπάκια και τα χιτάκια της Πολυξένης. Με έκπληξη διαπίστωσα πως ακόμα και ο κολλητός μου τα ήξερε όλα τα τραγουδάκια. Τι να πω, το πολύ Star - Alter βλάπτει σοβαρά την υγεία. Κάθε ροτόντα κι από ένα καροτσάκι με μωρό, η animatrice είχε μαζέψει γύρω της τουλάχιστον 15 πεντάχρονα, παντού πεταμένες πιπίλες και στα τραπέζια κι από ένα μπιμπερό ή ένα βαζάκι με φρουτόκρεμα. Δεν ξέρω, αλλά για τις τέσσερις ώρες της δεξίωσης αισθάνθηκα σαν εξωγήινος. Και νομίζω και οι δικοί μου, που ήταν το μόνο τραπέζι καλεσμένων χωρίς μωρό.
Άρχισα να κατεβάζω τα κρασιά και τις σαμπάνιες με το κιλό, κάτι σαν τη Julia Roberts στο γάμο του καλύτερου της φίλου. Η κατάσταση σήκωνε πολύ αλκοόλ. Τόσο, ώστε να μου δώσει και το κουράγιο να σύρω και το χορό, σε μια φάση που η μουσική έκανε ένα διάλειμμα από τα ζωάκια, την αλφάβητο και τα μπεμπεκίσματα. Ο dj συνενοημένος, έριξε έναν Πάριο, ε και όσο να΄ναι τιμής ένεκεν, βγήκε από μέσα μου η νησιώτικη περηφάνεια, μου δώσανε και μια μαντίλα... Yeehaaaa. Αλλά ώς εκεί, μην ξανοιγόμαστε. Μέχρι ενός σημείου τα καραγκιοζιλίκια. Για μεγαλύτερη διάρκεια στο show μου, χρειάζεται πολύ παραπάνω προσπάθεια. Την οποία κατέβαλλα πολύ αργότερα, αλλά καμία σχέση με τη βάφτιση. Ναι, γιατί η μέρα μπορεί να ήταν αφιερωμένη στο βαφτησιμιό, αλλά ήθελε κι η νονά λίγο κανάκεμα. Και τι καλύτερο, από το να πάρω σβάρνα τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας, να πάρω τις απαραίτητες δόσεις μου από Γιαννάκη Περιπατητή και να κλείσω πανηγυρικά τη μέρα πίνοντας το τελευταίο στον Αντωνάκη. Εμ πώς, ή γιορτάζουμε ή κολλάμε μπρίκια. Και μετά, να νιώθω επειγόντως την ανάγκη να εγκλειστώ για μια βδομάδα στο The Priory. Άξιαααααα