Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό...

Όταν πρωτάκουσα τον τίτλο της καινούριας ταινίας του Woody Alen κάποια στιγμή το καλοκαίρι, σκέφτηκα πως κάποιος πολύ απλά μου κάνει φάρσα, γνωρίζοντας τα βίτσια μου και τις εμμονές που με διέπουν αναλογικά με το αντίθετο φύλο. Χα, όμως δεν ήταν πλακίτσα από τους κολλητούς. Ήταν όντως το νέο πόνημα του κοντούλη, κομπλεξικού, αγάμητου, διοπτροφόρου, υστερικού ΝεοΥορκέζου Εβραίου. Προφανώς έχουν κι άλλοι τα ίδια κολλήματα μαζί μου. Αλλά ότι ήταν φάρσα, ήταν και μάλιστα από αυτές που τις βρίσκεις τόσο κρύες και τόσο παγερά αδιάφορες. Ο Αλεν, απλά πρέπει μια φορά στα 2 χρόνια να βγάζει κι από μια ταινία και εμείς να πληρώνουμε ένα σωρό λεφτά να βλέπουμε τις μανίες του.
Μεγάλη μάπα το καρπούζι. Κι όχι επειδή ο τίτλος ήταν ειρωνικός και εν τέλει άφησε όλο το γυναικείο πληθυσμό απογοητευμένο (άλλωστε, ποιος από το cast θα μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα για πρώτο μπόι, ο Antonio ή μήπως ο Josh? Σιγά, τέτοιους "ψηλούς" να φάνε κι οι κότες.) Η ταινία ήταν αλληγορική, δηλαδή όταν καταφεύγεις σε καφετζούδες, ερμηνευτές ταρώ και νεκρομάντες, εννοείται πως το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο, ως γνήσιοι τσαρλατάνοι θα σου πούνε τα ίδια που λένε σε όλους και θα είναι ακριβώς αυτά που έχεις ανάγκη να ακούσεις. Όπως, όλες οι κυρίες που λένε τον καφέ πάντα βλέπουν ένα μεγάλο Κ στα τοιχώματα του φλυτζανιού, ένα κρεββάτι κι ένα στεφάνι και πάντα βλέπουν ΄"λεφτά να έρχονται προς το μέρος σου", έτσι κι ο πρωταγωνιστής ειρωνικά είπε στην πεθερά του ότι προφανώς το μέντιουμ της προέβλεψε έναν αψηλό ομορφάντρα να βρίσκεται στο διάβα της. Είναι ο ιππότης στο άσπρο άλογο, ο φάντης μπαστούνι, ο δίμετρος κούκλος που λίγο πολύ σε όλες τις απελπισμένες γυναίκες έχουν τάξει οι μάγισες και οι χαρτούδες πως γνωρίσουν, γιατί ακόμα δεν έχει εμφανιστεί το καλό το πράμα. Give us a break, δηλαδή τι παπαριές ... Για αυτό και ήταν μια ταινία της οποίας το story ήταν παντελώς ανιαρό κι ατελέσφορο, όπως λέει κι η κολλητή.
Να μου πεις, τι πήρε ο άνθρωπος και πραγματεύτηκε στο σενάριο, την ανάγκη του καθενός μας να πιστέψει σε κάτι, όσο παράλογο κι εξωπραγματικό κι είναι, την προσπάθεια του καθενός να πιαστεί από κάπου και να μπορέσει να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις που τον καταβάλλουν. Λίγο πολύ, όλοι στη ζωή μας έχουμε καλλιεργήσει όνειρα και ελπίδες εντελώς μάταια και εκ των προοιμίου καταδικασμένα να μη συμβούν ποτέ. Όπως το να κερδίσουμε το λόττο, να αδυνατήσουμε μέσα σε μια μέρα, να αποκτήσουμε six pack στον ύπνο μας, να γνωρίσουμε τον mr. perfect ψωνίζοντας μαρούλια στο super market. Και ο mr. perfect να είναι ψηλός, όμορφος, καλλίγραμος, καλλιεργημένος, πύραυλος στο sex, οικονομικά ευκατάστατος και έτοιμος να κάνει οικογένεια. Είναι αυτό που λέμε, πώς το θες; Dream on...
Aλλά επειδή το να ονειρεύεσαι είναι τσάμπα και δεν ενοχλεί κανέναν (μόνο εσένα τον ίδιο αφήνει πάντα απαρηγόρητο όσο δε σου κάθεται το γαμημένο λότο κι ο φωτογενής πολίστας), καθένας έχει δικαίωμα στην ονειροπόληση, καθένας έχει το απυρόβλητο να φτιάξει έναν μαγικό κόσμο, ένα κάστρο όλο δικό του (όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος). Και πιάνεις ρετιρέ στον πιο ψηλό του πύργο, αγναντεύεις ατέρμονα μέσα από την πολεμίστρα και περιμένεις στωικά ωσάν δεύτερη Ραπουνζέλ να έρθει να σε σώσει το ψηλό μελαχρινό αγόρι.  Κι άμα έρθει ποτέ, εμένα σφύρα μου. Γκρίζα θα γίνουν τα μαλλιά... Εγώ μια φορά ξέρω γιατί καθυστερεί ο δικός μου πρίγκηπας: ψάχνει να βρει πάρκιγκ έξω από τα Gap για να αγοράσει σωστό βρακί. Για τους δικούς σας, αγνοείται η τύχη τους. Φιλιά.