Δεν είναι απίστευτο όμως; Είναι το αντίθετο από αυτό που έγραφα στις "μεγάλες προσδοκίες", γιατί εδώ μιλάμε για κάτι απρόσμενο, κάτι εντελώς out of the blue and to quote my kolliti, "καλά στον ύπνο του σ'έβλεπε;" Δεν ξέρω ειλικρινά πώς του ήρθε, εντάξει μου είπε εκεί μια δικαιολογία για το πώς και με θυμήθηκε κι είπε να πάρει να δει τι κάνω, αν ζω ή αν πεθαίνω. Εντάξει, κάνα καλό νέο ήθελε να μάθει προφανώς ο χριστιανός, γιατί σε αυτό το μάταιο κόσμο bad news travel fast. Μπορεί βέβαια ούτε κι αυτό, μπορεί να ήταν κολλημένος στην κίνηση κι αντί να ρίξει καμιά πασιέντζα να περάσει η ώρα είπε να ρίξει ένα τηλέφωνο. Η πολύ απλά, μπορεί να ήθελε να καλέσει άλλη Έφη, του βγήκα εγώ, που απάντησα μέσα στην καλή χαρά και ντράπηκε, με άκουσε και κάπως κι είπε να το σώσει. Who cares? Δε με απασχολεί, ρε αδερφέ γιατί πήρε. Έκατσε η φάση και πήρε. Ωχοουυυυυυύ ζόρι τώρα να μάθουμε τα πώς και τα γιατί...
Το θέμα είναι ότι χάρηκα πάρα πολύ. Ήταν από αυτά τα μικρά πράγματα που κανείς άλλος δε δίνει σημασία, αλλά για μένα they make all the difference in the world. Είναι όπως όταν αναπάντεχα βρίσκουμε το ζευγάρι μιας κάλτσας που το ψάχναμε μήνες, ή το χαμένο σκουλαρίκι που είχε παραπέσει πίσω από τον καναπέ (κι ευτυχώς δεν το ρούφηξε η χούβερ). Είναι όπως όταν έχεις φάει σε ένα εστιατόριο και σου προσφέρουν δωρεάν το brownie και το lemoncello. Είναι όπως όταν παίρνεις το εκκαθαριστικό κι έχεις επιστροφή φόρου. Δεν έτρεφες ελπίδες, το όλο θέμα το'χες καταχωνιάσει στο πίσω μέρος του μυαλού σου και η ζωή συνεχιζόταν ακάθεκτη. Και ξαφνικά σου σκάει το kinder έκπληξη, έτσι σαν πρόωρο Χριστουγεννιάτικο δώρο.
Και δε λέω πως είναι κάνα φοβερό γεγονός να σε πάρει κάποιος από τα παλιά, είναι όμως πολύ γλυκό και πολύ εμψυχωτικό. Χωρίς να περιμένεις κάτι από αυτό το τηλεφώνημα, χωρίς αξιώσεις, χωρίς προσδοκίες. Μια μικρή κίνηση, μια τόση δα υποχώρηση στον τεράστιο εγωισμό που κουβαλάμε όλοι μας, ένα διάλειμμα από τη μαλακία που μας έχει βαρέσει κατακέφαλα και μας έχει αποξενώσει, μας έχει αποκόψει από ανθρώπους που κάποτε σήμαιναν πολλά για μας. Κακά τα ψέμματα, ό,τι και να σου έχει κάνει ο άλλος, όταν έχει περάσει τόσο μεγάλο διάστημα από την τελευταία φορά που μιλήσατε, όσο κι αν βριστήκατε, όσο κι αν στενοχωρηθήκατε, όσες φορές κι αν τον διαολοστείλατε κι υπσχεθήκατε στον εαυτό σας πως δεν ξανασχολείστε με την πάρτη του, είναι ανθρώπινο να σκιρτήσει η καρδιά, να πεταρίσει το μάτι, να φουσκώσουν τα πνευμόνια όταν σε ξαναπάρει τηλέφωνο. Απλά, θέλει ηρεμία, βαθιές ανάσες και ψυχραιμία. Ένα τηλεφώνημα είναι στο κάτω κάτω, μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. (άσε που δεν ήταν κι αιγόκερος) Φιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου