Χιόνια στο Καμπαναριό

Ήρθε επιτέλους το κρύο! Είναι απίστευτο πως την περασμένη εβδομάδα Πέμπτη βράδυ στη Γλυφάδα η θερμοκρασία ήταν 21°C και μιάμιση μέρα μετά πηγαίνοντας πρωί πρωί στη δουλειά κοίταζα και ξανακοίταζα πότε το καντράν του αυτοκινήτου και πότε έξω από το παράθυρο κι έτριβα τα μάτια μου αντικρύζοντας θερμοκρασία 3°C και μερικές αφράτες νιφάδες χιονιού να κάνουν την εμφάνιση τους. Δηλαδή πόσο σουρεάλ που μέχρι αρχές Δεκεμβρίου  κυκλοφορούσαμε ξεκάλτσωτοι (εντάξει, στάνταρ κατάσταση αυτή για τη φώκια, χειμώνα καλοκαίρι, αλλά τώρα μιλάω γενικά) και με τα κοντομάνικα. Είχαμε αρχίσει να ξεγελιόμαστε και να νομίζουμε πως γίναμε Αυστραλία και να πλάθουμε σενάρια πως Χριστούγεννα θα τα περάσουμε στην παραλία (οι φήμες για ρεβεγιόν στο fridays του Αστέρα δίνανε και παίρνανε). Άσε, που ο περισσότερος κόσμος δεν είχε καν διάθεση να στολίσει δέντρο. Ο καιρός μόνο γιορτινός δεν ήταν. Κι εκεί που το'χαμε συνηθίσει και σχεδόν είχαμε ξεχάσει πως ήταν Δεκέμβριος, τσουπ σκάει μούρη από το πουθενά ο χιονιάς και ευθύς μπήκαμε όλοι σε mood "Iiiiiiiiii am dreamiiiiiiiiing of a whiiiiiiiiiiiite Christmas".
Το χιονάκι έπεσε άφθονο και αν δε λυσσομανούσε ο αέρας, πιστεύω πως άνετα θα το είχε στρώσει κι εδώ στα (ως επί το πλείστον εξωτικά) Νότια Προάστεια. Τέτοιο σκηνικό είχαμε να το ζήσουμε χρόνια. With all due respect στους φίλους που κατοικούν στα ΒΠ (και πόσο μάλλον σε αυτούς από τη Βόρειο Ελλάδα) που εκείνοι σχεδόν κάθε χειμώνα στέκονται τυχεροί και βλέπουν την αυλή τους καλυμένη από χιόνι, που μπορεί να μη στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο για κάνα δυο μέρες, αλλά για μας εδώ τους χαμουτζήδες η σπανιότητα του φαινομένου το ανάγει αυτόματα σε talk of the town. Είναι σαν όλα να σταματάνε να έχουν την παραμικρή σημασία και το μείζον θέμα είναι η χιονόπτωση. Προσωπικά, σα μικρό παιδάκι πήρα τηλέφωνο τη μαμά, την αδερφή, τους φίλους (αδιαφορώντας για το πόσο νωρίς ήταν) για να αναφωνήσω με χαρά "ΧΙΟΝΙΖΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ". Και να ακούσω απ'όλους ανεξαιρέτως την απάντηση "καλά παιδί μου στον ύπνο σου το έβλεπες". Κι ακάθεκτη συνέχιζα με τηλέφωνα, αναρτήσεις σε twitter και facebook, uploading φωτογραφιών και video με φόντο την έντονη χιονόπτωση.
Το αστείο είναι πως σαν άτομο δε μου έχει λείψει το χιονισμένο τοπίο. Εννοώ, έχοντας σα χόμπυ το snowboard, έχω δει πολλάκις my fair share of snow. Είτε κατεβαίνοντας τις ελληνικές πλαγιές (Καλάβρυτα, Παρνασό, Καιμακτσαλάν, Βίγλα, Βασιλίτσα, Πήλιο, μμμ και Μάιναλο) είτε παίζοντας την jet setter σε Αλπικές πίστες. Τότε, προς τι ο υπέρμετρος ενθουσιασμός και αυτή η παιδική χαρά που με κυρίευσε το περασμένο Σάββατο; Προφανώς γιατί είχα κουραστεί πλέον με τον φθηνοπωρινοανοιξιάτικο καιρό, που έφτασε Δεκέμβριος και δεν είχα βάλει χειμωνιάτικα ρούχα, που στη ντουλάπα αραχνιάζανε τόσα ζευγάρια ugg (τσάμπα οι αγορές στη ΝΥ), που οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ακόμα παίζανε το "Καλοκαίρι μου" του Χατζηγιάννη, που δεν υπήρχε διάθεση από την παρέα για εξορμήσεις στο βουνό. Βάλε και την ατέρμονη προσμονή για το πότε επιτέλους θα ανοίξουν τα χιονοδρομικά (τα πειράγματα και τα στοιχήματα με φίλους δίνανε και παίρνανε), ε όσο να'ναι μια ανυπομονησία να χειμωνιάσει επιτέλους μας είχε καταβάλει όλους.
Το μόνο κακό με το απότομο κρύο είναι ότι μας έπιασε απροετοίμαστους σε πολλά σημεία. Και όχι δεν αναφέρομαι στην έλλειψη αλατιού για να ρίξουμε στους δρόμους (εντάξει, δεν έριξε και τόσο πολύ χιόνι). Αλλά στο ότι έπρεπε μέσα σε μια μέρα να εξαερώσουμε τα σώματα του καλοριφέρ, που άρχισαν από το μηδέν να δουλεύουν υπερωρίες, να βγάλουμε τα μάλλινα και τα χοντρά πανοφόρια από τις ναφθαλίνες, να προμηθευτούμε ξύλα για το τζάκι, να αγοράσουμε τσάι του βουνού και κάνα μπουκάλι κονιάκ για τη σεζόν και να βγάλουμε τα γεμιστά κι άλλα καλοκαιρινά πιάτα από το εβδομαδιαίο μενού. Μας έβαλε όλους στο τριπάκι να πάθουμε αμόκ με τις κρατήσεις σε ορεινούς προορισμούς για τις γιορτές. Μας έστειλε στα μαγαζιά για καινούρια σκουφιά και γάντια. Από την άλλη,, όμως έδωσε ώθηση στις συνεστιάσεις στα σπίτια (εντάξει, ο Δεκέμβριος έχει και τις άπειρες ονομαστικές εορτές), έδωσε την πολυπόθητη αφορμή να στολίσουν ακόμα και οι πιο βαριούληδες και περισσότερο από ποτέ ενέπνευσε σε όλους μια παρείστικη διάθεση, δημιούργησε την ανάγκη για some serious χουχούλιασμα. Άσε δε το ότι επιβεβαίωσε σε όλους την πεποίθηση πως (όπως λέει η λαϊκή ρήση) κάνει κρύο, καιρός για δύο. Συνεπώς, παρά τα "τεχνικά" ζόρια που συνέπαγεται, δεν μπορούμε παρά να αναφωνήσουμε "Καλώς ήρθες, Χιονιά!!!". Η υπογράφουσα, τα κατά τόπους χιονοδρομικά κέντρα, οι πετρελαιάδες και οι ξυλάδες σε προσμένανε :-) Φιλιά.