Ψέμα στο ψέμα

Κάτι με το ραδιοφωνικό overdose από Χατζηγιάννη και το "Καλύτερο Ψέμα", κάτι η γνωστή θεατρική παράσταση, κάτι το remake της ταινία "Ζητείται ψεύτης", μου ήρθανε στο μυαλό όλοι οι Μινχάουζεν που έχουν βρεθεί στο διάβα μου και με πιάσανε ανατριχίλες. Το ψέμα και οι φτηνές δικαιολογίες είναι μάστιγα. Είναι σα μια πανούκλα που έχει καταπλακώσει τις ανθρώπινες σχέσεις και πραγματικά είναι δύσκολο να την αντιμετωπίσεις, οπότε ή το δέχεσαι και στρουθοκαμηλίζεις ή σηκώνεσαι, παίρνεις τα κουβαδάκια σου και πας σε άλλη παραλία. Έχοντας ζήσει τρία χρόνια από τη ζωή μου κάνοντας το πρώτο (δίπλα στο μεγαλύτερο ψεύτη του αιώνα ever), κάποια στιγμή μου γύρισε το μυαλό και είπα "τέλος". Έκτοτε, με το που αντιλαμβάνομαι έστω και ένα ψήγμα ανειλικρίνειας, παίρνω δρόμο κι εξαφανίζομαι με ταχύτητα του Road Runner.
Να μου πεις, έχεις εσύ κυρά μου υπάρξει 100% ειλικρινής, δεν έχεις πει ούτε μια φορά στη ζωή σου καμιά μαλακία να περάσει η ώρα ή για να αποφύγεις κάποια άβολη κατάσταση; Φυσικά και μου'χουν ξεφύγει κατά καιρούς ανακριβείς δικαιολογίες ή τελοσπάντων έχω καταφύγει περιστασιακά στην απόκρυψη της αλήθειας, δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω. Τώρα ακούγομαι σαν όλους αυτούς που διατείνονται πως υπάρχουν βαθμίδες ψέματος, ή σαν κάποια γνωστή μου που επιμένει ότι το να μην αποκαλύπτεις αληθινά γεγονότα σε καμία των περιπτώσεων δε στοιχειοθετεί ψευδή δήλωση. Παπαριές, το ψέμα είναι ψέμα, όσο μικρό, όσο αθώο κι αν είναι. Γιατί φαινομενικά μπορεί να μην προκαλεί μεγάλο κακό, ωστόσο δεν παύει να δείχνει πως το άτομο που το λέει έχει κάποια "θεματάκια". Εγώ παλεύω διαρκώς να μην έχω τέτοια "θέματα" και μπορώ να πω πως προσπαθώ να είμαι φιλαλήθης, συνεπής και τίμια. Σε σημείο που καμιά φορά είμαι και σοκαριστικά ωμή, γιατί δε μου βγαίνει ούτε για κοπλιμέντο να πω μούφες στον άλλον (δεν είμαι αγία, είπα "προσπαθώ" όσο το δυνατόν).
Πάντως ψευταράδες έχω γνωρίσει ουκ ολίγους, από κάποιους που απλά τους ξεφεύγουν χωρίς λόγο έως τους συστηματικά αδιόρθωτους, που έχουν ανάγει το ψέμα σε χόμπυ. Και φυσικά, έχοντας ζήσει δίπλα στους καλύτερους, έχω την ικανότητα να διακρίνω τη μπούρδα πολλές φορές πριν ακόμα ειπωθεί. Η κολλητή λέει πως πάσχω από το σύνδρομο των θεωριών συνομοσίας, δεν πτοούμαι όμως, γιατί κάθε μα κάθε φορά ακούω αυτό το γλυκόπικρο "καλά, ρε Εφάκι, σε παραδέχομαι, πού το είχες μυριστεί;". Σιγά τα αυγά, δε χρειάζεται να είσαι κυνηγόσκυλο για να εντοπίζεις τις ψευτιές, ορισμένες καμιά φορά είναι τόσο κραυγαλέες που και να θες να γελάσεις στα μούτρα του άλλου που τις ξεστομίζει, δεν το κάνεις μην τυχόν και θίξεις το λιγοστό μυαλό που προφανώς διαθέτει (για να σε περνάει για τόσο ηλίθια ώστε να τον πιστέψεις).
Τα πιο χολυγουντιανά ψέματα τα έχω ακούσει από άνδρες που ναι μεν έχουν γκόμενες αλλά θέλουν να κάνουν παιχνίδι και μαζί μου. Δεν έχει χρειαστεί ούτε μια φορά στα τόσα χρόνια να ρωτήσω κάποιον αν έχει δεσμό, προφασίζομαι πως θεωρώ δεδομένο ότι είναι single κι available και τον αφήνω να πέσει μόνος του στην παγίδα. Δε θέλει πολύ για να καταλάβεις τι καπνό φουμάρει, γιατί όταν ζοριστεί με τα ωράρια, αρχίζει τις παπαροδικαιολογίες. Κι είναι κρίμα να τρέφουν αυταπάτες πως δε θα τους καταλάβεις, γιατί το πρώτο πράγμα που δε διαθέτει ένας πιασμένος γκόμενος είναι ο ελεύθερος χρόνος. Δηλαδή, πόσες φορές θα είναι άρρωστος και πόσες φορές θα έχει meeting για δουλειά μέχρι αργά; Πόσες φορές θα αναβάλει τη συνάντηση επειδή έχει να βγεί με τους φίλους του; Κι εγώ προτιμώ τις βόλτες με τις φίλες μου εννοείται, αλλά άμα με καίει να τον δω τον άλλον θα το παίξω συνδυαστικά, άσε που έτσι αποδεικνύεις και περίτρανα πως δεν έχεις κάτι να κρύψεις.
Να μου πεις, αυτά καμιά φορά τα ψέματα είναι και αστεία, δηλαδή είναι μόνο για γέλια κι οι τύποι που τα λένε δεν είναι για το πουθενά. Ίσως τα χειρότερα είναι αυτά που έχουν σκοπιμότητα να σε βλάψουν ή να σε πληγώσουν, όταν σε δυσφημούν ή όταν υποκριτικά σου χαιδεύουν τα αυτιά ενώ σου τραβάνε από κάτω το χαλί για να πέσεις. Όταν υπάρχει δολιότητα και φθόνος. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, πάλι για να τους λυπάσαι είναι εκείνους που τα λένε, είναι αξιοθρήνητοι που δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα στη ζωή τους πορευόμενοι με ειλικρίνεια, για αυτό και καταφεύγουν σε τέτοιες τακτικές. Αλλά κι οι παθολογικοί ψεύτες, αυτοί που θα πούν δικαιολογίες ακόμα και για τα πιο χαζά και άκυρα γεγονότα, αυτοί που ενδεχομένως βιώνουν την πλασματική ιστορία που έχουν πλάσει μέσα στο κεφάλι τους, που μεγαλοποιούν ή φαντάζονται καταστάσεις που δεν υπάρχουν και τις αναπαράγουν, κι αυτοί χρήζουν της συμπόνοιας μας.
Όπως και να έχει, αθώα ξε-αθώα, μεγάλα, μικρά, πίσω από τα ψέματα υποβόσκει κάτι αρρωστημένο. Τώρα για το μέγεθος του προβλήματος του καθενός ψευτούλη, δεν είμαι σε θέση να αποφανθώ χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες. Ωστόσο και μόνο η σκέψη ότι για διάφορους λόγους (ανασφάλεια, υπερβολική ματαιοδοξία, φιλοδοξία, βλακεία, εμπαιγμός, μικροψυχία, κακία, μοχθηρία, κουτοπονηριά) κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να σου σερβίρει φούμαρα, τους κατατάσει όλους αυτούς στην κατηγορία των ψυχολογικά διαταραγμένων. Με το ψέμα δε χτίζεις υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, ίσα ίσα βάζεις πολύ σαθρά θεμέλια, τα οποία αργά ή γρήγορα υπό το πρίσμα της αλήθειας θα καταρρεύσουν. Κι επειδή δεν έχω αντοχές να περιμένω πότε θα λάμψει η αλήθεια, επειδή μου τελείωσαν τα ελαφρυντικά για τους ψυχάκηδες, με το που υποψιαστώ ότι η μύτη του Πινόκιο αρχίζει να μεγαλώνει, την κάνω με ελαφρά. (αυτό για να ξέρουν μερικοί που ψάχνουν ακόμα τι έφταιξε). Φιλιά.