Happy Happy Happy

Καλή χρονιά και καλά μυαλά, άντε άλλος ένας χρόνος γεμάτες συγκλονιστικές εμπειρίες μας αποχαιρέτησε κι έδωσε τη θέση του σε έναν καινούριο πολλά υποσχόμενο. Εντάξει, η ρήση "τα καλύτερα έπονται" έχει γίνει πλέον κλισέ, οπότε εύχομαι απλά η φετινή διαδρομή να είναι ακόμα πιο περιπετειώδης, γιατί όπως και να το κάνουμε τα θέλει ο κώλος μας τα ευτράπελα, το πολύ φλατ το βαριόμαστε γρήγορα. Και το εύχομαι να συμβεί σε όλα τα επίπεδα, από τα συναισθηματικά έως τα επαγγελματικά, από τις φιλίες έως τις λοιπές κοινωνικές "υποχρεώσεις". Το κυριότερο, όμως, είναι να έχουμε υγεία, όλα τα άλλα λίγο πολύ τα καταφέρνουμε, κουτσά στραβά, αργά ή γρήγορα. Υγεία, το πολυτιμότερο αγαθό, το οποίο τη στιγμή που γράφω δεν είναι και στα καλύτερα του, καθότι φρόντισα η άτιμη να ξαποστείλω το 2010 ενδίδοντας σε κάθε λογής κρεπάλη. Δεν πτοούμαι, όμως, γιατί κυριολεκτικά γέμισα (στούμπωσα) τις μπαταρίες μου με τόσες μορφές διασκέδασης τις τελευταίες τρεις βδομάδες (πάει αλήθεια τόσος καιρός που έχω να αναρτήσω;) που μπορώ να ξεκινήσω τη νέα χρονιά με ξεκούραση κι ανάπαυση (και λίγη μαμαδίστικη σούπα).
Η αποχή από τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας νομίζω είναι επιτακτική για τις επόμενες μέρες κι είναι ρε γαμώτο των Φώτων μεθαύριο, όλο και κάτι θα κανονιστεί είμαι σίγουρη, όλο και κάπου θα με παρασύρουν, ίσως αν ο πυρετούλης που με ταλαιπωρεί δεν αποχωρήσει, να καταφέρω να τη σκαπουλάρω. Φευ όμως είμαι το γνωστό τοις πάσι stamina girl, όπερ σημαίνει ότι για έναν Πλούταρχο την Τετάρτη ή έναν Καρρά στη Θεσσαλονίκη  ανήμερα του Αη Γιαννιού θα ξεσηκωθώ. Λες και δε μου έφτασε το bouzouki overdose των γιορτών. Να το πω το κρίμα μου, το πέρασμα της φωκίτσας από τις πίστες ήταν τουλάχιστον σαρωτικό. Κι εξίσου ξαφνιαστικό για τους φίλους μου που απορούσαν πώς μπορεί το ίδιο άτομο να είναι το ένα βράδυ σε live του Ρακιτζή (ναι ναι αυτός με τον Πουφ και το S.A.G.A.P.O), μετά σε live της Ευριδίκης, σε live των 1550, σε live του Δάντη (όχι της Κολάσεως, αλλά να γίνεται του inferno μέσα στο μαγαζί) και παραμονή Χριστουγέννων στο Romeo πρώτο τραπέζι πίστα στο Χολίδη (της Μπεκατώρου) και προπαραμονή Πρωτοχρονιάς στο Posidonio με όλες τις πενθήμερες των Λυκείων της Αττικής να λικνίζονται υπό το λάγνο βλέμμα του Κιάμου. Κάντε τη σούμα, κι αν καταφέρετε να βγάλετε άκρη πώς συνδυάζονται όλα αυτά τα μουσικά γούστα, give me a call να το αναλύσουμε παρέα.
Κι επειδή γιορτές δεν είναι μόνο οι πίστες, αλλά και τα μαγαζιά για shopping μέχρι τελικής πτώσεως κι αποτελειώματος του ορίου της κάρτας, οι αμέτρητοι καφέδες με καλούς φίλους που είχανε την άδεια τους, τα cheese and wine sessions σε bistrot επί της Βουκουρεστίου, το βουλιμικό καταβρόχθισμα burgers στις καινούριες αφίξεις της πόλης (call me hard rock, call me gaspar) αλλά και στα all time classic value TGI's, χώρια τα γιορτινά γεύματα σε μαμά και "κουμπάρα" Στέλλα που μας ξελίγωσαν με τις master chef γευστικές δημιουργίες και το impeccable art de la table, νομίζω το να προσθέσω πως έκανα και μερικά περάσματα από αγαπημένα στέκια για να πιω κι ένα-δυο (και τρία και τέσσερα κι απειλητικά και πέντε) ουισκάκια είναι τουλάχιστον περιττό. Αν βάλω μέσα σε παρένθεση και το τριημεράκι που έλειψα σε Ξυλόκαστρο-Καλάβρυτα-Τρίκαλα, παρέα με το απόλυτο girl power ντουέτο Glu & Gla, δε έμεινε παρά το new year's eve red night party στο Hilton για να δώσει το τελειωτικό φρενάρισμα στο roller coaster των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων.
Αυτό που μου έμεινε από όλα αυτά (πέρα φυσικά από το κρυολόγημα και την εξάντληση) είναι η ικανοποίηση πως περιτριγυρίζομαι (περιέργως ακόμα) από πολλούς φίλους, η διαφορετικότητα μεταξύ των οποίων μπορεί μεν να δημιουργεί μια ασυμβατότητα στους συνδυασμούς της παρέας, ωστόσο η ποικιλία στα ενδιαφέροντα και η ανεβαστική διάθεση όλων τους γέμισε και το τελευταίο δευτερόλεπτο του χρόνου μου. Τελικά, μέσα στο 2010 απέκτησα καινούριους φίλους (συμμορία της βεράντας), ενίσχυσα δεσμούς με παλιότερους (lampadarios&co) και ανανέωσα τους όρκους αιώνιας πίστης με τους πιο αρχαίους (κολλητές). Με όλους αυτούς πέρασα τις τελευταίες μέρες του χρόνου, με κάποιους από αυτούς πέρασα τις πρώτες ώρες του καινούριου έτους, με κάποιους υπήρξα κοντά νοερά ανταλλάζοντας αδιάκοπα μηνύματα διαδικτυακά (whatsapp, το υπέρτατο εργαλείο). Χωρίς αυτούς, όλα τα ξενύχτια, τα ταξίδια και τα ξύδια θα ήταν ανούσια, ανιαρά, άνευρα. Οπότε, η τελευταία ευχή μου για το 2011 μετά την Υγεία είναι να έχουμε όλοι γύρω μας ανθρώπους που μας νοιάζονται, μας αγαπάνε και που περνάνε καλά μαζί μας. ΌΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ... έπονται. Καλή Χρονιά!