Μια ζωή την έχουμε

Καλές οι βόλτες, καλές οι βραδυνές εξόδοι, οι μπαρότσαρκες και τα ξενύχτια αλλά μιλάμε έχω πάθει overdose. Και μαζί μ'εμένα κι οι αγανακτισμένοι φίλοι στο φατσοβιβλίο, που συνέχεια μου εκφράζουν το παράπονο ότι έχουν κουραστεί να βλέπουν αναρτημένες φωτογραφίες της υπογράφουσας σε παντελώς μεθυσμένα σουργελελέ ενσταντανέ και το ρουφιάνο 4sq να δίνει ρεπόρτο κάθε τρεις και λίγο για το πού ξεδίνω.  Βέβαια, υπάρχουν κι οι ελάχιστες εξαιρέσεις των παντρεμένων γνωστών μου που με παροτρύνουν να συνεχίζω ακάθεκτη σ' αυτούς τους ασυγκράτητους ρυθμούς, όσο ακόμα έχω τα περιθώρια γιατί μετά το γάμο καραδοκεί το τέλμα. Εντάξει, παν μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κι επειδή είναι στιγμές που νιώθω πως εκτροχιάζομαι προσπαθώ ν' αγκιστρωθώ σε άλλα πράγματα που δεν προκαλούν και ίσως ερεθίζουν τους γύρω μου λιγότερο, γιατί κακά τα ψέμματα αυτοί που ενοχλούνται από την έντονη ζωή μιας και-καλά-socialite είναι ίσως αυτοί που δεν έχουν κοινωνική ζωή καθόλου, nada, niente, pas du tout.
Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις αρκετό ελεύθερο χρόνο μετά τη δουλειά και δεν έχεις υποχρεώσεις, παιδιά, γατιά, σκυλιά, δε σε δεσμεύει τίποτα και κανείς. Συνεπώς πού το κακό να είσαι όλη την ώρα έξω για καφέ, σινεμά, εξορμήσεις και γλεντοκόπια; Ούτε τρώω κανενός τα λεφτά (παρά μόνο τα δικά μου), ούτε εκπορνεύομαι για να βγάλω τα λεφτά που χαλάω στη συνέχεια. Ούτε ξεσηκώνω κανένα που θέλει να κάθεται ήσυχος στα αυγά του, ούτε προσβάλλω την οικογένεια μου, ούτε περιορίζω τους φίλους μου, ούτε θίγω ή κοροιδεύω κανέναν με τη στάση ή τη φιλοσοφία μου. Από πότε είναι έγκλημα να είσαι υπερβολικά εξωστρεφής; Γιατί μάλλον αυτό είναι το οχληρό, το ότι όχι μόνο περνάω καλά αλλά και ότι το δημοσιοποιώ. Ε τι να κάνουμε, ρε παιδιά, δεν είμαι ούτε κρυψίνους, ούτε με απασχολεί η κοινωνική κριτική, ούτε τι θα σκεφτεί ο κάθε κατακαημένος αξιολύπητος τύπος που δεν έχει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο πέρα από το κάνουν οι άλλοι.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περνάς μίζερα. Έχω δει πώς είναι να είσαι πάντα εγκρατής, οικονόμος, μετρημένος, και να ζεις με θεσμοθετημένες ταχύτητες χελώνας. Εκτός του ότι κάποια στιγμή καταλήγεις να θες να κάνεις λοβοτομή ο ίδιος στον εαυτό σου, εκτός του ότι η ανία είναι η βασική αιτία διαζυγίων, κινδυνεύεις και πάντα να σου σκάσει καμιά μέρα κάνα καλό πακέτο με θέμα υγείας και να τα δεις όλα κωλυόμενα και μετά να χτυπάς την κεφάλα στον τοίχο που έχασες τρελλά επεισόδια τόσο καιρό αραχτός στην ηρεμία, μην έχοντας κάνει τίποτα περιπετειώδες, τίποτα ανεβαστικό, τίποτα αυθόρμητο. Έχοντας χάσει έναν πατέρα στα 54 του, που ήταν μόνο δουλειά σπίτι δουλειά, μου έχει μείνει η πικρή γεύση ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έζησε στο φουλ. Κι έχω μια τεράστια λαχτάρα να ζήσω και να περάσω καλά και για εκείνον. Κι αν αυτό σημαίνει overdose στις κρεπάλες, so be it. Προτιμώ αυτή την υπερβολή, από το να καταλήξω κάποια στιγμή με φάρμακα (όποιας μορφής μπορεί να είναι αυτά).
Σε παλιότερες αναρτήσεις έγραφα για τις αγαπημένες μου συνήθειες αναφορικά με τη νυχτερινή ζωή, παίρνοντας πάντα το ρίσκο να γίνομαι γραφική. ΟΚ, πίνω πολύ, αυτό το ξέρουν όλοι γύρω μου. Ευτυχώς ακόμα δεν έχω καταλήξει Ορέστης Μακρής. ΟΚ, είμαι εκτός σπιτιού συνέχεια, το έχω το διαμέρισμα σα δωμάτιο ξενοδοχείου, χρησιμοποιώ μόνο υπνοδωμάτιο και μπάνιο, τα υπόλοιπα τετραγωνικά κάθονται και σκονίζονται. Να κάτσω μέσα, όμως, να κάνω τι; Να βλέπω τηλεόραση συνέχεια, να μασουλάω ακατάπαυστα και να κάνω μπάκα από τις coca-cola; Εντάξει, μια φορά την εβδομάδα θα το κάνω, άλλωστε θέλω να βλέπω και το Νησί. ΟΚ, πάω πολύ τακτικά στα μπουζούκια. μάλλον είμαι σκυλού, πρέπει να απολογηθώ και για το ότι είμαι Ελληνίδα και μου αρέσει να ακούω Ελληνική μουσική; Δηλαδή, μόνο με Ξυλούρη και Αλεξίου και Νταλάρα πρέπει να διασκεδάζει ο κόσμος ποιοτικά; ΟΚ, συχνάζω σε δήθεν μέρη. Φταίω που έχω drinking buddies που τραβάνε ζόρια με περιοχές και μαγαζιά. Εγώ βάζω την παρέα πάνω απ΄όλα, δεδομένου ότι δε βγαίνω μόνη μου να πηγαίνω στο μπαράκι και να κατεβάζω τα ουίσκια κάνοντας ψυχανανάλυση με τον μπάρμαν. Άρα, αν η παρέα βγαίνει αποκλειστικά Κολωνάκι και Γλυφάδα, θα ακολουθήσω. ΟΚ, πάω τριήμερο του Αγιου Πνεύματος στη Μύκονο από τα 19 μου. Αφού είναι το ομορφότερο νησί του Αιγαίου, δηλαδή πειράζει που δεν είμαι του εναλλακτικού να τρέχω backpacking σε Γαύδους και Δονούσες; ΟΚ, κάνω ταξίδια συνέχεια όλο το χρόνο στο εξωτερικό, να θυμηθώ να με απολύσω που έχω επαγγελματικές υποχρεώσεις στην αλλοδαπή ή που προτιμώ να χαλάσω τα ίδια λεφτά για ένα σαββατοκύριακο στο Λονδίνο αντί στα φαγητά, τους καφέδες και τις βενζίνες.
Τι να κάνουμε ρε παιδιά, έχω ένα σωρό ελαττώματα, το παραδέχομαι. Το μεγαλύτερο είναι μάλλον ότι περνάω καλά, διασκεδάζω κι έχω ενδιαφέροντα. Ακόμα πιο μεμπτό ίσως είναι το ότι διαθέτω πληθώρα φίλων & γνωστών. Και τρις-χειρότερο φυσικά είναι το ότι όλοι αυτοί έχουν το θράσος να με προσκαλούν απο εδώ κι εκεί. Σα δε ντρέπονται. Και σα δε ντρέπομαι κι εγώ που ανταποκρίνομαι. Θα 'πρεπε να καθόμαστε όλοι σπίτια μας και να λιώνουμε στη μαλακία, τρομάρα μας που θέλουμε να σουρτουκεύουμε. Αίσχος. Θα πάμε στην κόλαση. Αλλά, μπορεί τα καλά κορίτσια να πηγαίνουν στον παράδεισο, τα κακά, όμως, περνάνε καλύτερα! Και πριν και μετά θάνατον! Φιλιά.