Μετά το Πάσχα έχω πάθει overdose από προσκλήσεις και attendance σε γάμους. Αυτός ο θρησκευτικός περιορισμός την τύχη μου μέσα που καθόλη την Πεντηκοστή δεν μπορεί ο κοσμάκης να παντρευτεί και σπεύδουν μετά ο ένας μετά τον άλλον σαν τις μύγες και γίνεται πανικός κάθε ΠΣΚ του Μαϊου, Ιουνίου και Ιουλίου... έλεος. Και όλα τα δώρα μαζεμένα (και ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, δεν είναι και για πολλές ανοιχτοχεριές) και όλα τα σαββατοκύριακα καβατζωμένα λόγω των υποχρεώσεων και αγωνία ποιο φόρεμα και ποια παπούτσια θα βάλεις κάθε φορά μην τυχόν και σκάσεις μούρη με τα ίδια και σε πούνε και τσίπισα. Άσε το άλλο που κάποιοι γάμοι είναι κι εκτός Αθηνών, οπότε συνυπολογίζονται διαδρομές, βενζίνες, διόδια, ξενοδοχεία. Πολύ κούραση ρε παιδί μου. Και μπαίνει και το καλοκαιράκι και θέλουμε όσο να'ναι να αρχίσουμε τις εκδρομούλες στο νησίιιιιι. Πφφφφφ...
Δυο περιπτώσεις γάμων πάντως μέχρι στιγμής με καθηλώσανε για τη διαφορετικότητα τους και την ανεπιτήδευτη πρωτοτυπία τους. Και όχι, δεν αναφέρομαι σε φάσεις τύπου παντρεύομαι μέρα μεσημέρι στη Μύκονο, γιατί αυτό κυρά μου έχει καταντήσει τόσο mainstream όσο και τα έτοιμα κοκτέηλ σε μπουκάλια. Ούτε αυτό με το ξυπόλυτοι στην παραλία, όλοι με μαγιώ και βερμούδες κλπ, γιατί τη σήμερον η κάθε καρακαλτάκα έχει πρόσβαση στην παραλία του Αγιου Κοσμά για να κάνει το δήθεν χαλαρό γαμήλιο beach party, με γάζες και τούλια στα beach beds και ψευτολαουτζιές. Εμετός. Όχι, λοιπόν, δεν αναφέρομαι σε κάτι τέτοιο. Άλλωστε αυτά τα settings μόνο κάτι νεόπλουτους εντυπωσιάζουν, τη δεκαετία του 90 το must ήταν η δεξίωση στο golf της Γλυφάδα, στο millenium ήρθε η μόδα με τα κτήματα και εσχάτως παίζει το νησί/παραλία/προαύλιο εκκλησίας τύπου mama mia. Κι έχει χαθεί η όλη ουσία, που αν δεν κάνω λάθος αρχικά ήταν να γιορτάσεις τη χαρά με λίγους φίλους στους οποίους θες να επιβεβαιώσεις και να γνωστοποιήσεις την αγάπη σου προς το σύντροφο σου με τον οποίο αποφάσισες να μοιραστείς το υπόλοιπο της διαδρομής που λέγεται ζωή. ΌΧΙ να τους κάνεις φιγούρα, όχι να τους ταίσεις, όχι να βγάλεις όλες σου τις υποχρεώσεις, όχι να ξεπαραδιαστείς, όχι να σου βγει από τη μύτη κάτι που απλά θα έπρεπε να είναι μόνο ένα απειροελάχιστο κομμάτι από το συνολικό πακέτο που λέγεται γάμος. Ξεκολλάτε, ζώα, γάμος δεν είναι το πάρτυ, γάμος είναι το πριν και το μετά.
Ο πρώτος γάμος στον οποίο χάρηκα αφάνταστα που συμμετείχα ήταν αυτός της yogi μου, η οποία παντρεύτηκε τον καλό της στο δημαρχείο, κάλεσε λίγους και καλούς μέσω e-mail (με μια καλαίσθητη πρόσκληση την οποία φιλοτέχνησε η ίδια, ως γραφίστρια) και στη συνέχεια μας κέρασε φαγητό σε ένα cosy μεζεδοπωλείο στο Παλαιό Φάληρο. Απλά, τίμια, ζεστά και χωρίς φανφάρες. Με τους φίλους του γαμπρού να έχουν μετατρέψει το όλο γεγονός σε μια φοιτητική πλάκα, σαν κι αυτές από τα χρόνια που σπούδαζαν στην Ιταλία, υπό τη μουσική επένδυση ενός μπουζουκιού και μιας κιθάρας, που έπαιζαν non stop από την ώρα που μπήκανε στο δημαρχείο μέχρι την ώρα που έφυγε κι ο τελευταίος καλεσμένος από το εστιατόριο. Με τη νύφη να κάνει την πιο σουρεάλ εμφάνιση που έχω δει ποτέ σε παρόμοια περίσταση, αλλά που στην τελική ήταν το προσωπικό στυλ της και στην καθημερινότητα, δε φόρεσε δηλαδή μια στολή τούρτας και μια μάσκα από στόκο που φοράνε συνήθως οι νύφες. Με ένα κράμα προσωπικοτήτων και κουλτουρών ανάμεσα στους λιγοστούς καλεσμένους. Με μια απλοϊκότητα σε όλα τα στάδια: μπομπονιέρες που έφτιαξε η ίδια, ρύζια και ροδοπέταλα στο industrial προαύλιο του δημαρχείου, ανυπαρξία επαγγελματία φωτογράφου/κάμεραμαν (ο καθένας τράβηξε τα δικά του ντοκουμέντα και την επομένη του γάμου τους αποστείλαμε αντίγραφα ώστε να συνθέσουν το δικό τους άλμπουμ), παρείστικη δεκάλεπτη πεζοπορία όλων των καλεσμένων μέχρι το εστιατόριο, μπύρες, κρασί χύμα και ρακόμελα, χωριάτικη σαλάτα, πατάτες τηγανητές και ποικιλία κρεατικών - τα φαγητά που θα έτρωγαν αν έβγαιναν έξω με τους κολλητούς τους μια κυριακή μεσημέρι. Και χορός, πολύ χορός, με τραγούδια που ακούς σε ρεμπετάδικα, με τραγούδια που γρατζουνάνε οι κιθάρες γύρω από τη φωτιά στην παραλία, όχι το σικέ playlist του κάθε πικραμένου που την έχει δει dj. Ειλικρινά, και να προσπαθούσαν δε θα μπορούσαν να έχουν πιο λιτό και πιο αληθινό γαμήλιο πάρτυ.
Ο άλλος γάμος που με συγκίνησε για τη διαφορετικότητα του ήταν by far πιο loud, πιο μπούγιο, πιο υπερπαραγωγή. Ήταν ο γάμος μιας συμφοιτήτριας από την Αγγλία, η οποία κατάγεται και μένει στη Λάρισα. Ο γάμος έγινε στο χωριό της και τηρήθηκαν όλα τα έθιμα του παραδοσιακού βλάχικου γάμου και όχι δεν τον έβγαλα τον χαρακτηρισμό αυτό εγώ από το μυαλό μου, η ίδια η νύφη μας είχε ήδη προειδοποιήσει για τα "δρώμενα". Που δεν ήταν άλλα από δεκαμελή μπάντα πνευστών και κρουστών να παίζουν ασταμάτητα παραδοσιακά ακούσματα της περιοχής (καραγκούνες), το σόϊ να έχει μαζευτεί στο πατρικό της από το πρωί, οι σούβλες και τα κεράσματα να δίνουν και να παίρνουν από νωρίς το μεσημέρι, οι ανηψιές και οι ξαδέρφες να τρέχουν (πάνω σε δωδεκάποντα στιλέτο) σαν παλαβές να κεράσουν κρασιά, τσίπουρα και χιονούλες τους καλεσμένους που άρχισαν να συρρέουν τουλάχιστον 2 ώρες πριν το γάμο, τους γηραιότερους να έχουν στρογγυλοκαθήσει στα τραπέζια που είχανε στηθεί στον κήπο του αμειγώς χωριάτικου σπιτιού, τα 5 παρανυφάκια να τρέχουν σα ζουζούνια δεξιά κι αριστερά και να κάνουν σκανταλιές, τις θείες και τους θείους να χορεύουν ακούραστα τσάμικο και συρτό και τη νύφη στο επάνω σπίτι να δέχεται τις ευχές και τα δώρα των καλεσμένων. Μισή ώρα πριν αναχωρήσει για την εκκλησία, έφτασε η αποστολή του γαμπρού με το βλάμη να φέρνει μαζί του τα νυφικά παπούτσια και να εκτελείται το έθιμο του ασημώματος προκειμένου να "χωρέσει" το πόδι της νύφης. Μόλις επιτεύχθηκε το perfect fit, ξεκίνησε σύσσωμη η πομπή των 500και καλεσμένων, με μπροστάρηδες τη μπάντα με τα χάλκινα, πίσω τη νύφη και την οικογένεια της και πιο πίσω οι υπόλοιποι, δέκα λεπτά περπάτημα μέχρι την εκκλησία του χωριού, όπου μας περίμεναν οι άλλοι 500 καλεσμένοι από τη μεριά του γαμπρού. Η λαοθάλασσα δε χωρούσε καν στο προαύλιο, πόσο μάλλον μέσα στο ναό. Κι επειδή δεν μπόρεσα να τρυπώσω μέσα, κάθησα σε ένα πεζούλι μαζί με την υπόλοιπη παρέα συμφοιτητών και κάναμε χάζι τα ντάτσουν και τα ντιζελομερσεντικά, θυμόμασταν περιστατικά από τις ένδοξες εποχές του πανεπιστημίου και γελούσαμε με τα ντυσίματα και τις κομμώσεις που παρήλαυναν.
Το πανηγύρι (με την κυριολεκτική έννοια και χωρίς καμία απολύτως διάθεση ειρωνείας) ξεκίνησε μεσημέρι και ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ στο κέντρο διασκέδασης που το ζευγάρι είχε επιλέξει για τη δεξίωση. Εκεί, όντως δε διέκρινα κάτι διαφορετικό από το στήσιμο και τις διαδικασίες που ακολουθούνται συνήθως (Ντέμης Ρούσος, θεαματική είσοδος ζευγαριού, κοπή τούρτας, άνοιγμα σαμπάνιας, πρώτος χορός ζευγαριού) αλλά αυτό που έγινε μετά ήταν πέραν κάθε φαντασίας. Χορός μέχρις τελικής πτώσεως με συμμετοχή από τουλάχιστον τα τρία τέταρτα των καλεσμένων, γιατί απλούσταστα η μουσική και τα τραγούδια ήταν αυστηρά παραδοσιακά, χαρακτηριστικά του καταγωγής και της κουλτούρας των νεόνυμφων και των συγγενών, χορογραφίες εντελώς άγνωστες σε μας τους πρωτευουσιάνους, με φιγούρες που θα κάνανε τους συμμετέχοντες σε reality να αφρίζουν από τη ζήλεια. Πέρασαν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα και με το εμείς εννοώ την παρέα από το πανεπιστήμιο που καθήσαμε όλοι μαζί πρώτο τραπέζι πίστα (ναι ναι η νύφη μας έκανε φοβερή τιμή, παραβλέποντας το πρωτόκολο σε ανάλογες περιπτώσεις) και μπορεί να μη δώσαμε χορευτικό ρεσιτάλ, αφήσαμε όμως με το δικό μας τρόπο το στίγμα στη γιορτή.
Το bottomline και των δύο διαφορετικών γάμων: ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Και στα δικά σας οι ανύπαντρες, καλά κουράγια σε μας και την υγειά μας να έχουμε να μπορούμε να σας ακολουθούμε όπου παντρεύεστε! Φιλιά!
Δυο περιπτώσεις γάμων πάντως μέχρι στιγμής με καθηλώσανε για τη διαφορετικότητα τους και την ανεπιτήδευτη πρωτοτυπία τους. Και όχι, δεν αναφέρομαι σε φάσεις τύπου παντρεύομαι μέρα μεσημέρι στη Μύκονο, γιατί αυτό κυρά μου έχει καταντήσει τόσο mainstream όσο και τα έτοιμα κοκτέηλ σε μπουκάλια. Ούτε αυτό με το ξυπόλυτοι στην παραλία, όλοι με μαγιώ και βερμούδες κλπ, γιατί τη σήμερον η κάθε καρακαλτάκα έχει πρόσβαση στην παραλία του Αγιου Κοσμά για να κάνει το δήθεν χαλαρό γαμήλιο beach party, με γάζες και τούλια στα beach beds και ψευτολαουτζιές. Εμετός. Όχι, λοιπόν, δεν αναφέρομαι σε κάτι τέτοιο. Άλλωστε αυτά τα settings μόνο κάτι νεόπλουτους εντυπωσιάζουν, τη δεκαετία του 90 το must ήταν η δεξίωση στο golf της Γλυφάδα, στο millenium ήρθε η μόδα με τα κτήματα και εσχάτως παίζει το νησί/παραλία/προαύλιο εκκλησίας τύπου mama mia. Κι έχει χαθεί η όλη ουσία, που αν δεν κάνω λάθος αρχικά ήταν να γιορτάσεις τη χαρά με λίγους φίλους στους οποίους θες να επιβεβαιώσεις και να γνωστοποιήσεις την αγάπη σου προς το σύντροφο σου με τον οποίο αποφάσισες να μοιραστείς το υπόλοιπο της διαδρομής που λέγεται ζωή. ΌΧΙ να τους κάνεις φιγούρα, όχι να τους ταίσεις, όχι να βγάλεις όλες σου τις υποχρεώσεις, όχι να ξεπαραδιαστείς, όχι να σου βγει από τη μύτη κάτι που απλά θα έπρεπε να είναι μόνο ένα απειροελάχιστο κομμάτι από το συνολικό πακέτο που λέγεται γάμος. Ξεκολλάτε, ζώα, γάμος δεν είναι το πάρτυ, γάμος είναι το πριν και το μετά.
Ο πρώτος γάμος στον οποίο χάρηκα αφάνταστα που συμμετείχα ήταν αυτός της yogi μου, η οποία παντρεύτηκε τον καλό της στο δημαρχείο, κάλεσε λίγους και καλούς μέσω e-mail (με μια καλαίσθητη πρόσκληση την οποία φιλοτέχνησε η ίδια, ως γραφίστρια) και στη συνέχεια μας κέρασε φαγητό σε ένα cosy μεζεδοπωλείο στο Παλαιό Φάληρο. Απλά, τίμια, ζεστά και χωρίς φανφάρες. Με τους φίλους του γαμπρού να έχουν μετατρέψει το όλο γεγονός σε μια φοιτητική πλάκα, σαν κι αυτές από τα χρόνια που σπούδαζαν στην Ιταλία, υπό τη μουσική επένδυση ενός μπουζουκιού και μιας κιθάρας, που έπαιζαν non stop από την ώρα που μπήκανε στο δημαρχείο μέχρι την ώρα που έφυγε κι ο τελευταίος καλεσμένος από το εστιατόριο. Με τη νύφη να κάνει την πιο σουρεάλ εμφάνιση που έχω δει ποτέ σε παρόμοια περίσταση, αλλά που στην τελική ήταν το προσωπικό στυλ της και στην καθημερινότητα, δε φόρεσε δηλαδή μια στολή τούρτας και μια μάσκα από στόκο που φοράνε συνήθως οι νύφες. Με ένα κράμα προσωπικοτήτων και κουλτουρών ανάμεσα στους λιγοστούς καλεσμένους. Με μια απλοϊκότητα σε όλα τα στάδια: μπομπονιέρες που έφτιαξε η ίδια, ρύζια και ροδοπέταλα στο industrial προαύλιο του δημαρχείου, ανυπαρξία επαγγελματία φωτογράφου/κάμεραμαν (ο καθένας τράβηξε τα δικά του ντοκουμέντα και την επομένη του γάμου τους αποστείλαμε αντίγραφα ώστε να συνθέσουν το δικό τους άλμπουμ), παρείστικη δεκάλεπτη πεζοπορία όλων των καλεσμένων μέχρι το εστιατόριο, μπύρες, κρασί χύμα και ρακόμελα, χωριάτικη σαλάτα, πατάτες τηγανητές και ποικιλία κρεατικών - τα φαγητά που θα έτρωγαν αν έβγαιναν έξω με τους κολλητούς τους μια κυριακή μεσημέρι. Και χορός, πολύ χορός, με τραγούδια που ακούς σε ρεμπετάδικα, με τραγούδια που γρατζουνάνε οι κιθάρες γύρω από τη φωτιά στην παραλία, όχι το σικέ playlist του κάθε πικραμένου που την έχει δει dj. Ειλικρινά, και να προσπαθούσαν δε θα μπορούσαν να έχουν πιο λιτό και πιο αληθινό γαμήλιο πάρτυ.
Ο άλλος γάμος που με συγκίνησε για τη διαφορετικότητα του ήταν by far πιο loud, πιο μπούγιο, πιο υπερπαραγωγή. Ήταν ο γάμος μιας συμφοιτήτριας από την Αγγλία, η οποία κατάγεται και μένει στη Λάρισα. Ο γάμος έγινε στο χωριό της και τηρήθηκαν όλα τα έθιμα του παραδοσιακού βλάχικου γάμου και όχι δεν τον έβγαλα τον χαρακτηρισμό αυτό εγώ από το μυαλό μου, η ίδια η νύφη μας είχε ήδη προειδοποιήσει για τα "δρώμενα". Που δεν ήταν άλλα από δεκαμελή μπάντα πνευστών και κρουστών να παίζουν ασταμάτητα παραδοσιακά ακούσματα της περιοχής (καραγκούνες), το σόϊ να έχει μαζευτεί στο πατρικό της από το πρωί, οι σούβλες και τα κεράσματα να δίνουν και να παίρνουν από νωρίς το μεσημέρι, οι ανηψιές και οι ξαδέρφες να τρέχουν (πάνω σε δωδεκάποντα στιλέτο) σαν παλαβές να κεράσουν κρασιά, τσίπουρα και χιονούλες τους καλεσμένους που άρχισαν να συρρέουν τουλάχιστον 2 ώρες πριν το γάμο, τους γηραιότερους να έχουν στρογγυλοκαθήσει στα τραπέζια που είχανε στηθεί στον κήπο του αμειγώς χωριάτικου σπιτιού, τα 5 παρανυφάκια να τρέχουν σα ζουζούνια δεξιά κι αριστερά και να κάνουν σκανταλιές, τις θείες και τους θείους να χορεύουν ακούραστα τσάμικο και συρτό και τη νύφη στο επάνω σπίτι να δέχεται τις ευχές και τα δώρα των καλεσμένων. Μισή ώρα πριν αναχωρήσει για την εκκλησία, έφτασε η αποστολή του γαμπρού με το βλάμη να φέρνει μαζί του τα νυφικά παπούτσια και να εκτελείται το έθιμο του ασημώματος προκειμένου να "χωρέσει" το πόδι της νύφης. Μόλις επιτεύχθηκε το perfect fit, ξεκίνησε σύσσωμη η πομπή των 500και καλεσμένων, με μπροστάρηδες τη μπάντα με τα χάλκινα, πίσω τη νύφη και την οικογένεια της και πιο πίσω οι υπόλοιποι, δέκα λεπτά περπάτημα μέχρι την εκκλησία του χωριού, όπου μας περίμεναν οι άλλοι 500 καλεσμένοι από τη μεριά του γαμπρού. Η λαοθάλασσα δε χωρούσε καν στο προαύλιο, πόσο μάλλον μέσα στο ναό. Κι επειδή δεν μπόρεσα να τρυπώσω μέσα, κάθησα σε ένα πεζούλι μαζί με την υπόλοιπη παρέα συμφοιτητών και κάναμε χάζι τα ντάτσουν και τα ντιζελομερσεντικά, θυμόμασταν περιστατικά από τις ένδοξες εποχές του πανεπιστημίου και γελούσαμε με τα ντυσίματα και τις κομμώσεις που παρήλαυναν.
Το πανηγύρι (με την κυριολεκτική έννοια και χωρίς καμία απολύτως διάθεση ειρωνείας) ξεκίνησε μεσημέρι και ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ στο κέντρο διασκέδασης που το ζευγάρι είχε επιλέξει για τη δεξίωση. Εκεί, όντως δε διέκρινα κάτι διαφορετικό από το στήσιμο και τις διαδικασίες που ακολουθούνται συνήθως (Ντέμης Ρούσος, θεαματική είσοδος ζευγαριού, κοπή τούρτας, άνοιγμα σαμπάνιας, πρώτος χορός ζευγαριού) αλλά αυτό που έγινε μετά ήταν πέραν κάθε φαντασίας. Χορός μέχρις τελικής πτώσεως με συμμετοχή από τουλάχιστον τα τρία τέταρτα των καλεσμένων, γιατί απλούσταστα η μουσική και τα τραγούδια ήταν αυστηρά παραδοσιακά, χαρακτηριστικά του καταγωγής και της κουλτούρας των νεόνυμφων και των συγγενών, χορογραφίες εντελώς άγνωστες σε μας τους πρωτευουσιάνους, με φιγούρες που θα κάνανε τους συμμετέχοντες σε reality να αφρίζουν από τη ζήλεια. Πέρασαν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα και με το εμείς εννοώ την παρέα από το πανεπιστήμιο που καθήσαμε όλοι μαζί πρώτο τραπέζι πίστα (ναι ναι η νύφη μας έκανε φοβερή τιμή, παραβλέποντας το πρωτόκολο σε ανάλογες περιπτώσεις) και μπορεί να μη δώσαμε χορευτικό ρεσιτάλ, αφήσαμε όμως με το δικό μας τρόπο το στίγμα στη γιορτή.
Το bottomline και των δύο διαφορετικών γάμων: ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Και στα δικά σας οι ανύπαντρες, καλά κουράγια σε μας και την υγειά μας να έχουμε να μπορούμε να σας ακολουθούμε όπου παντρεύεστε! Φιλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου