Νησάφι με την αγανάκτηση

Προσπαθώ εδώ και δυο βδομάδες να αντισταθώ στον πειρασμό να ξεσπαθώσω εναντίον του κινήματος των αγανακτισμένων, είχα γράψει πάνω από τρία drafts με πράγματα που ήθελα να πω αλλά όσο τα διάβαζα τόσο περισσότερο με απέτρεπαν από το να τα δημοσιεύσω γιατί με αυτή την κίνηση θα τους έδινα και αξία. Αντί αυτού, νομίζω πως έχω πάθει overdose διαβάζοντας κείμενα άλλων bloggers που  βάλλονται κατά των εγκατεστημένων εκεί στο Σύνταγμα, έχω σχολιάσει σχεδόν σε όλους και κατά κάποιο τρόπο τα είπα κάτω από τα posts άλλων και ξεθύμανα. Δε διατείνομαι πως είμαι γνώστης εκ βαθέων της οικονομικής πραγματικότητας που ζει η χώρα μας, η αντίληψη μου φτάνει μέχρι ένα σημείο και μέχρι εκεί μπορώ να έχω άποψη και να την εκφράζω. Με ενοχλεί όμως και με λυπεί που έχουμε πήξει στους ξερόλες, που όλοι ξέρουν τη λύση, όλοι ξέρουν ποιος φταίει και που το μόνο που κατέχουν καλά είναι να απευθύνουν τις κατηγορίες και τις μούτζες προς τη λάθος κατεύθυνση. Μα επιτέλους, είμαι η μόνη που όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη βλέπω πως έχω σφάλλει κι εγώ τα μάλα κι έχω συνδράμει με την αποχή μου, την ανοχή μου και τη συνενοχή μου σε αυτή τη γαμημένη κατάσταση; Είμαι η μόνη που αυτο - μουτζώνομαι;
Δεν αισθάνθηκα ούτε μία φορά την ανάγκη να κατέβω στο Σύνταγμα μαζί με τους "χιλιάδες, εκατοντάδες, εκατομμύρια" (ανάλογα ποια πηγή πιστεύεις) για να εκφράσω την αγανάκτηση μου, κυρίως γιατί δεν ήμουν ποτέ υπέρ των συλλαλητηρίων, των πορείων και γενικότερα της στάσης και της αντίστασης. ΟΚ, είμαι άνθρωπος που εύκολα φυτιλιάζει άλλους και πολλές φορές έχω βάλει το ληθαράκι για να δημιουργηθεί πανικός, αλλά δεν έχω καταφύγει σε αποχές, καθιστικές διαμαρτυρίες, απεργίες και λοιπά πράσσειν άλογα. Και όχι, δεν αισθάνομαι λιγότερο πατριώτισσα, ούτε είμαι αναίσθητη. Ούτε βλέπω Πάττυ στον καναπέ (όπως με κατηγόρησαν ορισμένοι για την αμετακίνητη μου απόφαση να μην πάω "πλατεία"), ούτε τρώω από τα έτοιμα, ούτε παρακαλουθώ τα τεκταινόμενα απαθέστατη. Κι εγώ είμαι αγανακτισμένη. Ποιος δεν είναι; Κι εγώ αισθάνομαι τον κλοιό της εφορίας κάθε χρόνο να στενεύει γύρω από το λαιμό μου, κι εγώ βλέπω το εισόδημα μου να σμικρύνεται, κι εγώ αντιμετωπίζω την έλλειψη ουσιαστικής κοινωνικής περίθαλψης, κι εγώ στο μέγεθος που μου αναλογεί κάνω οικονομία παντού. Το ότι δεν πήρα τι fissler μου και τους δρόμους, δε με καθιστά βολέμενη κι αναίσθητη.
Προσωπικά, έθεσα σε όλους τους γνωστούς που κατέβηκαν Σύνταγμα την ερώτηση "ξέρετε γιατί ακριβώς διαμαρτύρεστε;". Κανείς, μα κανείς δεν κατάφερε να μου δώσει μια αξιοπρεπή απάντηση, μια επαρκή εξήγηση, ένα σαφές κίνητρο να πείσει κι εμένα να ακολουθήσω.  Οι μισοί κατέβηκαν γιατί "επιτέλους κάτι έπρεπε να γίνει" και οι άλλοι μισοί για το θεαθήναι. Και δεν ξέρω ποιος είναι πιο pathetic από τις δυο ομάδες, ο αδαής ή ο χαβαλές. Πάντως, το θέαμα που είδα στις φωτογραφίες (και πιστέψτε με, δεν έμεινα μόνο στις  φειδωλές εικόνες της ελληνικής τηλεόρασης, έριξα μια ματιά και στο φωτογραφικό υλικό ερασιτεχνών αλλά και ξένων έγκριτων ειδησεογραφικών πρακτορείων) μου φάνηκε τουλάχιστον λυπηρό. Ο κάθε κατακαημένος, μερικά ρεμάλια με τα μπυρόνια, κάτι κνίτες, μερικά νούμερα για να κερδίζουν ακόμα 15 δευτερόλεπτα διασημότητας, φοιτητές, πακιστανοί, πλανόδιοι πωλητές και μερικοί ακόμα wannabe che quevaras. OK, μαζεύτηκαν 100,000. Τι ωραία φιεστα, κάτι σαν το Gay Pride. H Αθήνα όμως έχει 5,000,000 κόσμο, πράγμα που σημαίνει πως Αγανακτησμένοι με τη βούλα ήταν μόνο το 2% του πληθυσμού. Άρα, το υπόλοιπο 98% είναι προδότες, φαγάνες, βολεψάκηδες...
Δε θα χρησιμοποιήσω το βήμα μου για να πω τι νομίζω πως πρέπει να γίνει. Δεν είμαι ειδήμων στα οικονομικά και την πολιτική και περιμένω από ανθρώπους που πραγματικά έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας και διέπονται από ειλικρινά πατριωτικά αισθήματα να μας καθοδηγήσουν. Σε αυτούς θα εναποθέσω τις ελπίδες μου. Κι αν δε με εκφράζουν αυτοί που τώρα μας κυβερνούν, έχω ένα και μοναδικό όπλο ως πολίτης δημοκρατικής κοινωνίας: την ψήφο μου. Να εκλέξω με περισσότερη σύνεση την επόμενη φορά τους αντιπροσώπους μου κι όχι να απέχω με ψευτομαγκιές ("μαυρίστε τους") από τις εκλογές όπως το 70% του πλυθυσμού. Κι αν αισθάνομαι πως δεν υπάρχει κανείς που να εκφράζει στο 100% τις αντιλήψεις μου και δε βρίσκω επαρκή αντιπροσώπευση, ας πολιτευτώ η ίδια μαζί με άλλους που σκέφτονται όπως κι εγώ. Δε δέχομαι να έχω μόνο ως επιλογή το δικοματισμό ή το λευκό. Αυτό με αγανακτεί περισσότερο. Αλλά να το παίζω ιστορία, φωνάζοντας συνθήματα και να κάνω υστερίες ότι δήθεν μου φταίνε όλοι οι άλλοι, είναι μεγάλη υποκρισία. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα το θρέψαμε και το συντηρήσαμε ΌΛΟΙ ανεξαρτήτως. Ας μη στρουθοκαμηλίζουν μερικοί κι ας κοιτάξουν επιτέλους και την καμπούρα τους, γιατί στη περίπτωση των Ελλήνων, το ψάρι βρωμάει από τη βάση και όχι στο κεφάλι. Το κεφάλι είναι απλά νεκρό. (Αγανακτησμένα) Φιλιά.