Easy rider

Βόλτα με μηχανές... οι περισσότεροι έχουμε την εικόνα του Peter Fonda να καβαλάει αγέρωχος τη harley και παρέα με τον Dennis Hopper να γυρίζουν τις νότιες πολιτείες και να ζούνε την απόλυτη ελευθερία. ΟΚ, η φαντασία σταματά εδώ και μεταφερόμαστε στην ελληνική πραγματικότητα που βόλτα με τις μηχανές ισούται με "καβάλα το παπί, φόρα το κράνος στον αγκώνα και βουρ για Βουλιαγμένη. Δηλαδή, πόσο μα πόσο εκνευρίζομαι όταν βλέπω κόσμο πάνω σε μηχανή χωρίς κράνος... Βέβαια, έχω κουραστεί να τους μουτζώνω, οπότε πλέον απλά κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι μου κι εύχομαι να μη φάνε καμιά μέρα το δικό τους. Σίγουρα υπάρχουν κι οι ευσυνείδητοι, που όχι μόνο φροντίζουν για την ασφάλεια τους κι αυτή των συνεπιβατών τους αλλά και παίρνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα (full gear) ακόμα και για να πάνε μέχρι το περίπτερο (λέμε τώρα). Είναι λίγοι, όμως, και συνήθως είναι αυτοί που διαθέτουν μηχανές μεγαλύτερου κυβισμού, που ενδεχομένως δεν τις χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να γλιτώσουν την κίνηση, αλλά έχουν μεγάλη καύλα με τα δίτροχα, τους αρέσει η ταχύτητα, η περιπέτεια, η αδρεναλίνη. Αυτούς τους riders, συνετούς μεν, τρελλούς δε, τους θαυμάζω και τους σέβομαι.

Να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ποτέ boyfriend με μηχανή και ίσως γι'αυτό και μέσα στο μυαλό μου έχω διογκώσει τον ενθουσιασμό  και τη λαχτάρα να ανεβαίνω σε μοτοσυκλέτα.  Η μία κολλητή μου οδηγούσε από παιδί scooter και κάναμε τις κλασσικές εφηβικές βλακείες στο εξοχικό της στην Αίγινα, που ούτε αστυνόμευση υπάρχει, ούτε οι γονείς να μας ελέγχουν. Μια φορά μάλιστα καταφέραμε να νοικιάσουμε και στη Σαντορίνη ένα ξεχαρβαλωμένο παπί, χωρίς δίπλωμα φυσικά και να ζήσουμε το απόλυτο όνειρο των πρώτων girl power διακοπών χωρίς επίβλεψη και με πλήρη άγνοια των κινδύνων. Έκτοτε, οι φορές που ανέβηκα σε μηχανή μετριούνται στα δάχτυλα. Τις περισσότερες φορές ήταν για κάποια βιαστική μετάβαση από ένα σημείο στο άλλο, όπως ας πούμε από το γραφείο στο σπίτι γιατί είχα ξεχάσει το τηλέφωνο ή στην Πάρο για να πεταχτούμε μέχρι το φούρνο να πάρουμε τυρόπιτες, διάρκεια διαδρομής που δεν ξεπερνούσε τα 10 λεπτά max. Στις διακοπές γενικά πάντα νοίκιαζα ή έπαιρνα το δικό μου αμάξι, οπότε ούτε το κίνητρο να διευκολυνθούμε στο να νοικιάσουμε scooter ήταν αρκετό για να με κάνει να αποκτήσω εγώ η ίδια δίπλωμα μηχανής.

Τις προάλλες, λοιπόν, μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω εμπειρία μηχανόβιου, καθώς ένας φίλος προθυμοποιήθηκε να με πάρει συνεπιβάτη στην εκδρομή μέχρι το Πόρτο Γερμενό. Είμαι σίγουρη πως κάποιο γελάνε από μέσα τους, σκεπτόμενοι σιγά την απόσταση και σιγά το γεγονός.  Πρέπει λοιπόν να προσθέσω πως ο φίλος είναι οδηγός αγώνων και τρελλαμένος με την ταχύτητα, οι μηχανές για αυτόν είναι τρόπος ζωής, όχι εξυπηρέτηση. Συνεπώς, η βόλτα δε θα ήτο απλά μια μετάβαση, αλλά μια mini εμπειρία από γκάζια, στροφιλίκια και πάντες. Κι έτσι ακριβώς αποδείχτηκε, παρά τη ζέστη, παρά του ότι φορούσα δερμάτινο jacket μέσα στο κατακαλόκαιρο και δερμάτινα γάντια και παντελόνι με κλειστά παπούτσια (πόσο μα πόσο μου θύμισε Carrie & Berger αυτή η φάση, που ο τύπος την πήγε σε πρεμιέρα με τη μηχανή κι η άλλη του είχε σκάσει με το δωδεκάποντο manolo και το έξωμο φόρεμα) κι ένα κράνος λίγο μεγάλο για το κεφάλι μου. Efoulini hit the highway. Τέρμα τα γκάζια στη Αττική Οδό, προσπεράσεις και στροφίδια στον επαρχιακό δρόμο, ο λίβας να καίει, η άσφαλτος να βράζει και τα μυαλά στα κάγκελα. Boooooooorn to be wiiiiiiiiiiiiiiild.

To αστείο φυσικά είναι πως ενώ η όλη φάση είναι χιλιόμετρα μακριά από το lifestyle μου και γενικά οι πιθανότητες να το εντάξω στη ρουτίνα μου είναι μάλλον μηδαμινές, μου άρεσε τόσο πολύ, δε φοβήθηκα καθόλου (unlike άλλες γυναίκες επιβάτες όπως μου επεσήμανε ο φίλος) και ήθελα κι άλλο από το δευτερόλεπτο που ξεκαβάλησα. Μέσα σε μια εβδομάδα ξανανέβηκα σε μεγαλύτερη μηχανή, σε μια κατακόκκινη ducati και πήγα μέχρι τη Χαλκίδα, με μέση ταχύτητα τα 230klm/h (νορμάλ, αν αναλογιστείς πως το συγκεκριμένο μοντέλο πιάνει τελική τα 285Klm/h) με την αδρεναλίνη να χτυπάει tilt και την ενδόμυχη επιθυμία να μην τελειώσει η βόλτα. Σαν παιδάκι στο τρενάκι του roller coaster, με τη διαφορά ότι δεν μπορούσα να σηκώσω τα χέρια και να ουρλιάζω. Την επόμενη μέρα τα περιέγραφα στις φίλες μου και οι μισές με κορόϊδευαν γιατί έχουν γκόμενους με μηχανές και είναι ήδη πιο έμπειρες αναβάτριες από μένα, ενώ οι πιο συντηρητικές παραδέχονταν πως είναι μεγάλο asset να έχει ο άλλος μηχανή, αλλά ωστόσο θέλει προσοχή και σύνεση στην οδήγηση. Όπως και να'χει, είναι κόλλημα και γουστάρω. Μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη να δώσω για δίπλωμα, αλλά λέω να αφήσω στους ειδικούς να αναλάβουν το οδηγικό κομμάτι κι εγώ απλά να απολαμβάνω τις επιταχύνσεις, όποτε και αν μου ξαναδοθεί η ευκαιρία. Φιλιά.