Καθώς έγραφα την τελευταία παράγραφο της προηγούμενης ανάρτησης, ασυναίσθητα μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να εκφράσω ευχαριστίες για όλους όσους μου φέρθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό το καλοκαίρι, για όσους με κανάκεψαν, με κακόμαθαν, με φίλεψαν, με φιλοξένησαν, με αγκάλιασαν, μου κάνανε δώρα κι εκπλήξεις, που νοιάστηκαν για μένα και με περιποιήθηκαν στον υπέρτατο βαθμό. Η αλήθεια, όμως, είναι πως οφείλω να πω "ευχαριστώ" σε εκείνους που όλα αυτά τα έκαναν χρόνια τώρα, γιατί ναι... το ομολογώ, είμαι πολύ τυχερή κι έχω σταθεί δίπλα σε ανθρώπους από τους οποίους εισέπραξα πολλά. Δεν είμαι αχάριστη, αναγνωρίζω με ταπεινότητα πως στη ζωή μου συνάντησα μερικούς από τους πιο ευγενείς ανθρώπους, τόσο στην ψυχή όσο και στην ανατροφή. Ανάμεσα στους φίλους και τους γνωστούς μου συγκαταλέγονται οι πιο γενναιόδωροι και δοτικοί άνθρωποι, τόσο στα αισθήματα όσο και στα υλικά αγαθά. Δεν αμφισβήτησα ποτέ τα κίνητρα της προσφοράς τους, θεώρησα δεδομένη την ανιδιοτέλεια και περιττή την οποιαδήποτε υστεροβουλία εκ μέρους τους.
Σε ποιον άλλωστε δεν αρέσει να του κάνουν δώρα, να τον καλομαθαίνουν, να τον κάνουν να αισθάνεται ξεχωριστός; Απλά, αυτοί που έχουν και το χάρισμα να δίνουν πέρα από το να δέχονται είναι για μένα "μεγάλοι". Και δεν αναφέρομαι μόνο σε άνδρες, που λίγο πολύ υπάρχει μια ηλίθια κοινωνική καταπίεση να είναι "χορηγοί" και "ιππότες". Ίσα ίσα, οι περισσότερες στις οποίες αισθάνομαι υποχρέωση κι ευγνωμοσύνη είναι γυναίκες, είναι φίλες, είναι μητέρες φίλων. Από τη μαμά της κολλητής μου, που χρόνια κάθεται και ακούει τα παραληρήματα μας για τα γκομενικά και μας συμβουλεύει, στη μαμά άλλης φίλης που με θυμάται κάθε φορά που μαγειρεύει τα αγαπημένα μου φαγητά και μου στέλνει με το ταπεράκι. Από τη φιλενάδα που δεν προλαβαίνω να εκφράσω επιθυμία να αγοράσω κάτι και την επόμενη μέρα το βρίσκω μέσα σε σακουλίτσα πάνω στο γραφείο μου, στην αδερφούλα μου που μου περιποιείται τα άκρα εδώ και τρία χρόνια χωρίς να δέχεται να πάρει χρήματα. Από τη φίλη που θα με αφήσει να πάρω την ξαπλώστρα με την καλύτερη σκιά, θα μου δώσει τη μεγαλύτερη μερίδα στο γλυκό, θα προτείνει να κάνω πρώτη μπάνιο στο δωμάτιο στις διακοπές (κι ας καταναλώσω όλο το ζεστό νερό), στη φίλη που θα με μαζέψει από το μπαρ και τα ξενύχτια, θα οδηγήσει το αμάξι μου μέχρι το σπίτι, θα με ανεβάσει πάνω, θα μου φτιάξει καφέ και θα μείνει μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Κακά τα ψέματα, όμως, οφείλω πολλά και σε φίλους, που ο καθένας για τους δικούς του λόγους κι ορμώμενος από διάφορα προσωπικά ερεθίσματα μου έδειξαν ενδιαφέρον, αγάπη, λατρεία. Κι αν έχω παραλάβει άπειρες (πολύχρωμες κι ευωδιαστές) ανθοδέσμες σε γιορτές και γενέθλια, κι αν έχω λάβει δώρα χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη αφορμή, κι αν μου έχουν κάνει τις πιο παράξενες εκπλήξεις. Η λίστα θα ήταν ατέρμονη με ευχαριστίες για δείπνα σε gourmet εστιατόρια, για εκδρομές με μηχανές, φουσκωτά, jeep, για extreme δραστηριότητες στα βουνά, τα ποτάμια, τα λαγκάδια, για εξόδους σε λαμπερές παραστάσεις ή δημοφιλείς συναυλίες, για κεράσματα στα μπαρ, για πανέρια με γαρύφαλλα στα μπουζούκια αλλά και για πιο απλά πράγματα όπως το να σου αφιερώνουν τραγούδια στο ραδιόφωνο, να σου συστήνουν τον οικογενειακό τους γιατρό, τον τραπεζίτη τους ή ένα καλό μάστορα για τα μερεμέτια στο σπίτι, να σου γράφουν dvd με τις αγαπημένες σου σειρές, να σε παίρνουν τηλέφωνο να σε ξυπνήσουν γιατί είσαι υπναρού και δυσκολεύεσαι να σηκωθείς να πας για δουλειά.
Τελικά, ήμουν και είμαι ακόμα (κι ευελπιστώ να παραμείνω) προνομιούχα στις εκδηλώσεις αγάπης. Χρωστάω πολλά σε όλους και όλες και τις περισσότερες φορές ενώ ξέρω πως δε ζητάει κανείς σας τίποτα σε αντάλλαγμα αισθάνομαι την υποχρέωση να εξιλεωθώ, να αντιπαρέρθω, να ανταποδώσω. Με τον τρόπο μου και στο βαθμό που αντέχει η τσέπη μου αλλά πάντα με την ένταση που χτυπάει η καρδιά μου επιφυλάσσομαι. Γιατί ακόμα και το μικροσκοπικότερο ψήγμα γενναιοδωρίας που εισέπραξα έχει καταχωρηθεί, έχει αναγνωριστεί κι έχει επεξεργαστεί αναλόγως. Αλλά, θα ήμουν κι υποκρίτρια να σας ζητήσω να σταματήσετε να κάνετε αυτό που ξέρετε να κάνετε καλά... Να είστε εκεί. Να είστε καλά. Να περνάτε ακόμα καλύτερα. Να περνάμε μαζί φοβερά. Σας αγαπώ!
Σε ποιον άλλωστε δεν αρέσει να του κάνουν δώρα, να τον καλομαθαίνουν, να τον κάνουν να αισθάνεται ξεχωριστός; Απλά, αυτοί που έχουν και το χάρισμα να δίνουν πέρα από το να δέχονται είναι για μένα "μεγάλοι". Και δεν αναφέρομαι μόνο σε άνδρες, που λίγο πολύ υπάρχει μια ηλίθια κοινωνική καταπίεση να είναι "χορηγοί" και "ιππότες". Ίσα ίσα, οι περισσότερες στις οποίες αισθάνομαι υποχρέωση κι ευγνωμοσύνη είναι γυναίκες, είναι φίλες, είναι μητέρες φίλων. Από τη μαμά της κολλητής μου, που χρόνια κάθεται και ακούει τα παραληρήματα μας για τα γκομενικά και μας συμβουλεύει, στη μαμά άλλης φίλης που με θυμάται κάθε φορά που μαγειρεύει τα αγαπημένα μου φαγητά και μου στέλνει με το ταπεράκι. Από τη φιλενάδα που δεν προλαβαίνω να εκφράσω επιθυμία να αγοράσω κάτι και την επόμενη μέρα το βρίσκω μέσα σε σακουλίτσα πάνω στο γραφείο μου, στην αδερφούλα μου που μου περιποιείται τα άκρα εδώ και τρία χρόνια χωρίς να δέχεται να πάρει χρήματα. Από τη φίλη που θα με αφήσει να πάρω την ξαπλώστρα με την καλύτερη σκιά, θα μου δώσει τη μεγαλύτερη μερίδα στο γλυκό, θα προτείνει να κάνω πρώτη μπάνιο στο δωμάτιο στις διακοπές (κι ας καταναλώσω όλο το ζεστό νερό), στη φίλη που θα με μαζέψει από το μπαρ και τα ξενύχτια, θα οδηγήσει το αμάξι μου μέχρι το σπίτι, θα με ανεβάσει πάνω, θα μου φτιάξει καφέ και θα μείνει μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Κακά τα ψέματα, όμως, οφείλω πολλά και σε φίλους, που ο καθένας για τους δικούς του λόγους κι ορμώμενος από διάφορα προσωπικά ερεθίσματα μου έδειξαν ενδιαφέρον, αγάπη, λατρεία. Κι αν έχω παραλάβει άπειρες (πολύχρωμες κι ευωδιαστές) ανθοδέσμες σε γιορτές και γενέθλια, κι αν έχω λάβει δώρα χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη αφορμή, κι αν μου έχουν κάνει τις πιο παράξενες εκπλήξεις. Η λίστα θα ήταν ατέρμονη με ευχαριστίες για δείπνα σε gourmet εστιατόρια, για εκδρομές με μηχανές, φουσκωτά, jeep, για extreme δραστηριότητες στα βουνά, τα ποτάμια, τα λαγκάδια, για εξόδους σε λαμπερές παραστάσεις ή δημοφιλείς συναυλίες, για κεράσματα στα μπαρ, για πανέρια με γαρύφαλλα στα μπουζούκια αλλά και για πιο απλά πράγματα όπως το να σου αφιερώνουν τραγούδια στο ραδιόφωνο, να σου συστήνουν τον οικογενειακό τους γιατρό, τον τραπεζίτη τους ή ένα καλό μάστορα για τα μερεμέτια στο σπίτι, να σου γράφουν dvd με τις αγαπημένες σου σειρές, να σε παίρνουν τηλέφωνο να σε ξυπνήσουν γιατί είσαι υπναρού και δυσκολεύεσαι να σηκωθείς να πας για δουλειά.
Τελικά, ήμουν και είμαι ακόμα (κι ευελπιστώ να παραμείνω) προνομιούχα στις εκδηλώσεις αγάπης. Χρωστάω πολλά σε όλους και όλες και τις περισσότερες φορές ενώ ξέρω πως δε ζητάει κανείς σας τίποτα σε αντάλλαγμα αισθάνομαι την υποχρέωση να εξιλεωθώ, να αντιπαρέρθω, να ανταποδώσω. Με τον τρόπο μου και στο βαθμό που αντέχει η τσέπη μου αλλά πάντα με την ένταση που χτυπάει η καρδιά μου επιφυλάσσομαι. Γιατί ακόμα και το μικροσκοπικότερο ψήγμα γενναιοδωρίας που εισέπραξα έχει καταχωρηθεί, έχει αναγνωριστεί κι έχει επεξεργαστεί αναλόγως. Αλλά, θα ήμουν κι υποκρίτρια να σας ζητήσω να σταματήσετε να κάνετε αυτό που ξέρετε να κάνετε καλά... Να είστε εκεί. Να είστε καλά. Να περνάτε ακόμα καλύτερα. Να περνάμε μαζί φοβερά. Σας αγαπώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου