Οff season, off road, off we go

Σαββατοκύριακο ανέβηκα Αράχωβα και ναι δέχομαι πως φαντάζει εντελώς άκυρος προορισμός για αρχές Σεπτέμβρη, δεδομένου ότι ο κόσμος αναζητά ευκαιρίες για να κάνουν μερικά ακόμα μπάνια. Ως γνωστόν, δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη πρεμούρα για κολύμπι και από άποψη ηλιοθεραπείας, η μελανίνη δούλεψε overtime το περασμένο σουκου που είχα πάει Ελαφόνησο με τη μαμά. (Ορίστε, να μην έχουμε παράπονο, έπαιξε μπάλα κι ο παραθαλάσιος προορισμός). Οπότε, με το που τέθηκε το δίλημμα "βουνό ή θάλασσα", προτίμησα το μη προβλέψιμο. Στην τελική, το νησίιιιιιι είναι πάντα εκεί να με περιμένει και ο κυκλαδίτικος καιρός σηκώνει παραθερισμό μέχρι μέσα Οκτώβρη. Να μου πεις, ΟΚ και ο Παρνασσός εκεί δε θα είναι και το χειμώνα, ήταν ανάγκη να τρέχεις εκεί πάνω φθινοπωριάτικα; Δεν είχα ξαναπάει ποτέ τέτοια περίοδο να είμαι ειλικρινής και είχα την περιέργεια να δω μια άλλη εικόνα από αυτή την κοσμοπολίτικη (νεοπλουτίστηκη να το θέσω πιο σωστά) που επικρατεί μόλις πέσουν τα πρώτα χιόνια, με τα cayenne ( = όχημα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον τόπο), τα apres ski, το μποτιλιάρισμα, την τσίκνα και το δήθεν. Κι αποζημιώθηκα για την επιλογή μου.
Καταρχάς, βλέπεις το χωριό όπως ακριβώς είναι: γραφικό, με όμορφα σπίτια, με τους ντόπιους να απολαμβάνουν καφεδάκι στην πλατεία, με ρυθμούς ζωής σαν τη διαφήμιση "φέεεεεεεεεεταααααααα", με ανοιχτά μόνο τα παραδοσιακά καταστήματα με σουβενίρ (και όχι τις πανακρίβου μπουτίκ τύπου Mall). Το μάτι να χορταίνει θέα, το πνευμόνι να ρουφάει καθαρό οξυγόνο, το στομάχι να τρέφεται με νοστιμότατα μαγειρευτά στην κυρα Παναγιώτα (χωρίς ρεζερβέ). Είδα μια Αράχωβα που αν δεν υπήρχε το χιονοδρομικό ως πόλος έλξης δε θα διέφερε σε τίποτα από τα χωριά στα Τζουμέρκα ή τα Άγραφα. Κι επειδή τον Ιούλιο έκανα ένα αντίστοιχο κουλό σουκου στο Καρπενήσι και τα πέριξ, συνειδητοποίησα ότι η κοσμοσυρροή αλοιώνει την όψη ενός χωριού, δημιουργεί πλασματικές συγκινήσεις κι όταν το επισκέπτεσαι off season, τα πάντα απομυθοποιούνται. Σε βαθμό που τολμάς και να αναλογιστείς πως πολύς ντόρος ρε παιδί μου για ένα κεφαλοχώρι.
Να μην παρεξηγηθώ, όμως, πέρασα πολύ ωραία, γιατί ακόμα και η αλλαγή παραστάσεων από την πόλη είναι από μόνη της μεγάλο exitement. Πόσο μάλλον όταν πας με εκλεκτή παρέα, σε φιλοξενούν σε ένα υπέροχο σπίτι (εξωτερικά wannabe παραδοσιακό, αλλά μέσα πολύ cosy και άψογα διακοσμημένο), περνάς το απόγευμα σου σε μια βεράντα με θέα στον απέραντο ορίζοντα (με κάμπους, βουνά, χωράφια, δέντρα), ακούς μουσικάρες (ναι, εντάξει Ρέμο ακούγαμε...), πίνεις το δροσερό κρασάκι σου και δε σκέφτεσαι τίποτα από τη βαρετή καθημερινότητα σου. Η θερμοκρασία για βουνό ήταν ταμάμ, ούτε να σκας, ούτε να θες αμπέχωνο, η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη, το παραμικρό να μη σε αγχώνει ή να σου διαταράσει την απόλυτη ηρεμία που βιώνεις. Κάτι διαφορετικό από τα τετριμμένα, μακριά από νυχτερινή ζωή, βουή και λοιπές οχλήσεις.
Το κερασάκι στην τούρτα μου σκασε την Κυριακή. Το efoulini οδηγός σε ένα κτηνώδες όχημα, έτοιμο για δράση και off road περιπέτειες. Στο δρόμο για το χιονοδρομικό, έχοντας προσπεράσει τις προκάτ καταστάσεις που επικρατούν στο Λειβάδι, μπήκα σε απίστευτους χωματόδρομος που οδηγούσαν σε καλά κρυμένα Αλπικά μυστικά, σε σπίτια-chalet που μόνο σε ταινίες νομίζεις πως υπάρχουν, μια πολυτέλεια καλυμμένη από το δάσος, ζηλευτή και μόνο για το ότι ήταν δυσπρόσιτη. Και μετά, πιο ψηλά, το έπος του Παπαργυρόπουλου, το βουνό φαλακρό, οι εγκαταστάσεις παρατημένες και κάπως decadence και οι πίστες ανοιχτές για άλλου είδους συγκινήσεις από αυτές για τις οποίες είναι κανονικά φτιαγμένες. Τετρακίνηση, μουσική στη διαπασών (όχι ρέμος εδώ, εδώ σήκωνε τρελλή ψυχεδέλεια για να πιάσει η αδρεναλίνη κόκκινο) γκάζια και μέσα σε δέκα λεπτά σε υψόμετρο 2250, ακριβώς στο λιφτ του Ηρακλή. Θέα να σε συνεπαίρνει όχι από ομορφιά, αλλά από την επιβλητικότητα του άγριου τοπίου, κρύος αέρας να ροδίζει τα μαγουλάκια, μυρωδιά από κοπριές να σου τσιμπάει τα ρουθούνια (το χιονοδρομικό μία απέραντη στάνη, ένα βοσκοτόπι) και η καρδιά να χτυπάει ασταμάτητα από χαρά, από παιδικό ενθουσιασμό, από αμηχανία. Μικρά πράγματα που κάνανε όλη τη διαφορά.
Κάτι τέτοιες συγκινήσεις σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως η ευτυχία κρύβεται σε πολύ απλά σκηνικά. Δε χρειάζεσαι μεγαλεία για να περάσεις καταπληκτικά, το royal treatment προκύπτει από τη διάθεση της παρέας, την όρεξη να ξεφύγεις από τα τετριμμένα αλλά ταυτόχρονα να αρκεστείς σε πιο γήινες καταστάσεις. Να δοκιμάσεις να δεις κάτι αλλιώς, υπό άλλο πρίσμα αλλά ταυτόχρονα να μην έχεις απαιτήσεις. Να αφεθείς. Και το όλο setting της φθινοπωρινής Αράχωβας μου προσέφερε ακριβώς αυτό. Τη δυνατότητα να "ταξιδέψω", να "φύγω", να ξεκολλήσω. Τολμήστε το, μερικοί το έχετε πολύ ανάγκη. Φιλιά.