It was about time...

Τις προάλλες είχα πάει για τίμιο ποτάκι με ένα φίλο που είχα να δω αρκετό καιρό και φυσικά πιάσαμε τις κουβέντες για το που είμαστε, τι κάναμε, δουλειές, διακοπές, γκομενικά, κοινούς γνωστούς και γενικότερο gossip. Έχει πλάκα γιατί πλέον στις ηλικίες που είμαστε τις συζητήσεις μονοπωλεί πάντα το θέμα των σχέσεων και πολύ λιγότερο όλα τα άλλα, ειδικά εν περίοδο κρίσης που όλα γύρω μας καταρρέουν και δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο, εκεί  κωλοπιλάλα να αναλύσουμε όλοι τα ερωτικά μας, να βρούμε συμπαράσταση, ακροατήριο να ακούσει τον πόνο μας, να συμπάσχει, να βρούμε συνένοχους, να βρούμε λύτρωση ότι δεν είμαστε οι μόνοι εκεί έξω που μαλακίζονται οικτρά και είναι όπου γης πατρίς. Ετσι και με το φιλαράκι κάναμε ένα δίλεπτο resumé, ένα ταχύτατο catch up κι αμέσως βουρ στο ψητό, του τύπου "εσύ παίζει τώρα τίποτα ή έχει πιαστεί το χέρι από την αυνάνα" λες και άλλη πρεμούρα δεν είχαμε, λες και δεν έπαιζε γαμώ τις μουσικές το μαγαζί, λες και δεν πίναμε απολαυστικότατα κοκτεηλάκια, λες και δεν είχε τόσο κόσμο να κάνουμε τουλάχιστον μια κοινωνική κριτική στην πασαρέλα, εκεί το χαβά μας να λέμε για άκυρους γκόμενους κι ελεεινές γκόμενες.
Τρεις ώρες εκεί να αναλύουμε τα πώς και τα γιατί της κάθε αποτυχημένης προσπάθειας να ευδοκιμήσει κάποια από τις πρόσφατες περιπέτειες μας. Nα επαναλαμβάνουμε πως δε φταίμε εμείς, πως φταίνε οι ρυθμοί της ζωής που ο καθένας γύρω μας είναι παρτάκιας, που οι γυναίκες τη σήμερον ημέρα θέλουν μόνο πούτσο κι άντε γεια και οι άνδρες έχουν γίνει πιο gay κι απ' τους original gay. Να αναφερόμαστε αδιάκοπα στις πεντάχρονες σχέσεις Βατερλό  που μας οδήγησαν σε αυτά  τα χάλια, να απαξιώνουμε με ευκολία τις καινούριες γνωριμίες, γιατί πλέον ο πήχης έχει ανέβει πολύ ψηλά. Να μιλάμε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το σενάριο γάμος και το πώς αντιλαμβανόμαστε το ενδεχόμενο του, κατακρίνοντας γνωστούς που το αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Να επιβεβαιώνουμε πως αναζητούμε τα αυτονόητα, τα απλά πράγματα και να διαπιστώνουμε ότι έχουμε καταντήσει γεροπαράξενοι.
Και κάπου στη μέση της συζήτησης να συνειδητοποιώ (ίσως και ο φίλος αντίστοιχα για πάρτη του) ότι εκείνη την ώρα είμαι στο λάθος μέρος, με τον πιο λάθος άνθρωπο και κάνοντας ό,τι πιο άκυρο. Κι ότι θα ‘πρεπε να είμαι αλλού, με άλλο πρόσωπο και να περνάω καλύτερα. Δηλαδή, αντί να κάθομαι να το παίζω ένας από τους γέρους του Muppet show και να παραπονιέμαι και να ρίχνω ευθύνες αλλού, να σηκώσω το γαμίδι το τηλέφωνο, να πάρω ένα συγκεκριμένο νούμερο και σε 15λεπτά να διακτινιστώ στην άλλη άκρη της Αθήνας και να δώσω μια ευκαιρία στον εαυτό μου να αποδείξει πως όλα όσα έλεγα επί 3 ώρες είναι μεγάλες παπαριές, γιατί και οι σωστές ευκαιρίες μου δόθηκαν, και τα σωστά άτομα γνώρισα και λίγο πολύ όλοι είχανε potential να εξελιχθούν σε long term συντρόφους, απλά εγώ επέλεγα τόσο καιρό να κάνω την κινέζα.
Δεν ξέρω τι κάνει κλικ στον κάθε άνθρωπο, τι είναι αυτό που του γυρίζει τα μυαλά και τον κάνει ξαφνικά να βλέπει τα πράγματα αλλιώς, από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά για εμένα εκείνη η απειροελάχιστη στιγμή ήταν η η μεγαλύτερη σφαλιάρα που έδωσα στον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια. Και να πω ότι δεν είχα κάνει αντίστοιχες κουβέντες με όλες τις κολλητές μου; Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια αναμασάμε όλες, έχαμε καταντήσει γραφικές να μοιρολογάμε και να διυλίζουμε τον κώνωπα. Απορώ πως δεν έχουμε λύσει το μεσανατολικό και το κυπριακό με τις ατελείωτες αναλύσεις επί των σχέσεων. Κι, όμως, έπρεπε να γίνει κι αυτή η εκατομυριαστή συζήτηση, την τυχαία μέρα και ώρα, με έναν φίλο που βγήκαμε στο άσχετο για να πάρει ξανά μπρος η μηχανή, που ομολογουμένως ήταν σε ένα περίεργο λήθαργο. Κι ομολογώ πως και μπρος πήρε και αστραπιαία φόρα και τα πράγματα ήρθανε από μόνα τους στα ίσα. Και μπορεί να μην πήρα επιτόπου εκείνο το τηλέφωνο στην άλλη άκρη της Αττικής, έθεσα, όμως, σε κίνηση το σωστότερο πλάνο της ζωής μου και hopefully (θεού θέλοντος, καιρού επιτρέποντος) όλα θα είναι πολύ διαφορετικά στο εξής. Φιλιά