Καιρός να πάμε παρακάτω

Και κάπως έτσι απλά τελείωσε κι επισήμως μια ομηρία, μια αρρωστημένη περίοδος, μία χειμερία νάρκη, μια ασυναίσθητη αναμονή... Χρειάστηκαν λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα για να ξεπεράσω το σοκ της αναπάντεχης συνάντησης και μόλις ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών για να συνειδητοποιήσω αυτό που ήξερα μέσα μου καιρό τώρα (μην πω χρόνια τώρα) αλλά αρνιόμουν να παραδεχτώ στον εαυτό μου. Άντε γεια! Ποιο σύνδρομο Στοκχόλμης, ποια κυρία Κουκοβίκου και ποιος Αντωνάκης... Άντε γεια! Είμαι σε μια φάση που εσύ θα μοχθήσεις να φτάσεις, αν φτάσεις και ποτέ. Είμαι γεμάτη, είμαι σίγουρη, είμαι αποφασισμένη. Κάτι που δεν είδα στο βλέμμα σου. Περνάω πολύ καλά, κάτι από το οποίο εσύ πάσχεις. Προχώρησα, κάτι που δεν μπορώ πλέον να πω για σένα.  Και το αστείο είναι πως ούτε σε λυπάμαι, ούτε μου καίγεται καρφί. 'Αντε γεια!
Good things happen to those who wait, λένε. Ανέκαθεν ήμουν της υπομονής, όχι από πείσμα, απλά γιατί πάντα πίστευα πως τα καλύτερα έπονται και δεν ενθουσιαζόμουν με ψεύτικες κι ευκαιριακές συγκινήσεις. Έχτισα την ευτυχία μου, με πολύ κόπο και με πολλές θυσίες, κάποιες μεγάλες, κάποιες ασήμαντες. Πέρασα πολλά μέχρι να φτάσω εδώ, σαράντα κύματα με χτύπησαν. Έζησα πολύ έντονα και τα καλά και τα άσχημα, περισσότερα βέβαια ήταν τα κουλά και οι κουλοί που βρέθηκαν απέναντι μου. Λύγισα πολλές φορές, το παραδέχομαι και σε ορισμένες φάσεις στάθηκα λιγόψυχη. Αλλά, κάθε φορά σαν το φοίνικα ξαναγεννιόμουν από τις σταχτες και προχωρούσα. Γιατί το σημαντικό είναι να προχωράς κι όχι να μένεις πίσω και να μεμψιμοιρείς. Το σημαντικό είναι να έχεις πίστη στον εαυτό σου ότι θα καταφέρεις όλα αυτά που θες και να μην αφήσεις τίποτα και κανένα να σε καθηλώνει στον πάτο. Κι αργά ή γρήγορα, θα δεις φως στο τούνελ.
Δεν είναι θέμα ικανοποίησης, όπως μου είπαν οι κολλητές. Δε με ενδιέφερε ποτέ να σου αποδείξω πως δε χάθηκα, πως δεν πνίγηκα στο βούρκο της κατάθλιψης, πως μπορώ και χωρίς την πάρτη σου. Βασικά, δε μ'ενδιέφερε ποτέ να σου αποδείξω τίποτα, γιατί κάτι τέτοιο θα σου έδινε και αξία. Περισσότερο ήταν που οι τίτλοι τέλους πέσανε και κινηματογραφικά παρουσία φιλοθεάμωνος κοινού, όχι απλά να αιωρείται η αίσθηση ότι σε έχω ξεπεράσει. Ούτε θέμα εκδίκησης, επίσης. Η εκδίκηση όπως και η ζήλεια είναι για μένα ένδειξη μικρότητας και αδυναμίας χαρακτήρα. Και είπαμε: μόνο αδύναμη δεν αισθάνομαι. Εγώ είμαι στο μετά, στο πολύ μετά. Και frankly my dear, I don't give a damn. Κι αν σε αξιώνω με την αναφορά σε αυτή την ανάρτηση, είναι μόνο και μόνο επειδή εξαιτίας σου άρχισα να μπλογκάρω, από ανάγκη ψυχοθεραπείας. Αλλά στην πορεία κατάλαβα πως ούτε θεραπεία χρειαζόμουν, ούτε λύτρωση, ούτε διέξοδο. Ανέκαθεν ήμουν καλά κι ανέκαθεν τα είχα όλα. Απλά, δεν το πολυπίστευα κι είχα την αγωνία μήπως είμαι και λίγο γαϊδούρα που μπορούσα να παίρνω αψήφιστα κάποια πράγματα και που μπορώ να προχωράω ακάθεκτη. Κι όπως λέει κι ένα τραγούδι "καλημέρα καινούρια μου αγάπη, καλημέρα καινούρια ζωή". Α και να μην ξεχάσω, ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ!!!