Ας μαζευτούμε...

Έχει πολύ πλάκα να βγαίνεις έξω για ποτό και να συναντάς κόσμο που το όνομα σου δεν το θυμάται,  ξέρει όμως ποια είσαι και με ποιους κάνεις παρέα, ή τουλάχιστον με ποιους κυκλοφορείς συνήθως, έρχεται σε χαιρετάει και ενώ δεν έχει και πολλά πολλά μαζί σου (ούτε βέβαια κι εσύ) σου πετάει κορυφαία ατάκα: "άντε, για να δούμε τι θα γράψεις και για αυτό το μέρος στο Blog σου"... Bohhhh ώπα φίλε (σάσα) μπάστα... Ούτε για το αθηνόραμα γράφω ούτε για την αθενς βόις, άμα θες κριτικές για να δεις πού θα φας, έχει εγκυρότατα sites, blogs, περιοδικά... ουυυυυ να φαν κι οι κότες. Εγώ το κακόμοιρο εμπειρίες από την ταπεινή κι ασήμαντη ζωή μου γράφω, προσπαθώντας να τις αποτυπώσω με λίγο ζοφερό ύφος μπας και γελάσει το χειλάκι μας, γιατί με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας όλοι έχουν γίνει κλαψομούνηδες και μιζεράμπλ. Σε ευχαριστώ πάντως που δε θυμάσαι πώς με λένε, αλλά θυμάσαι τη διαδικτυακή υπόσταση μου.
Πάντως ναι, αν σου έχει λείψει η ρεστοκριτική από την πένα μου, θα σου πω εν τάχει πως τον τελευταίο μήνα  έχω φάει σε πολλά γνώριμα και δημοφιλή στέκια, αλλά πουθενά δεν ενθουσιάστηκα τόσο ώστε να με πιάσει κωλοπιλάλα να αφιερώσω ολόκληρη ανάρτηση. Και σε live gigs πήγα, και σε παράσταση θεάτρου, και στα νέα σχήματα στις μπουζουκερί, και σε ύποπτα κακόφημα μπαρ και γενικά μια γύρα την έριξα, γιατί ως γνωστόν κώλο δε βάζω μέσα. Αν πρέπει να σχολιάσω κάτι ή να εστιάσω σε κάποιο φαινόμενο είναι στο ότι ο κόσμος τη νυχτερινή διασκέδαση του δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να τη ελαττώσει, ίσα ίσα φαίνεται πως έχει ανάγκη να διατηρήσει τη ψευδαίσθηση πως είναι ακόμα ζωντανός, γιατί όλα τα άλλα τα οικονομικοπολιτικά τον κάνουν να θέλει να πάρει μια θηλιά και να κρεμαστεί. Βέβαια, να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο κόσμος όντως βγαίνει, αλλά δεν παρεκτρέπεται, ούτε πίνει κρασιά των 100 ευρώ το μπουκάλι, ούτε πετάει δεκάδες πανέρια στην πίστα, ούτε πίνει 6 κοκτέηλ, ούτε κάνει την άσκοπη φιγούρα τελοσπάντων που θα έκανε πριν 5 χρόνια. Θα βγει για ποτό λιγότερες φορές, επί τούτου με φίλους που είχε καιρό να δει, όχι επειδή βαριόταν να κάτσει σπίτι του, θα φάει μόνο μια φορά έξω, κάπου με ποιοτικό φαγητό που του έχει λείψει από το καθημερινό junk που παραγγέλνει στη δουλειά,  θα πάει μία φορά σινεμά σε ταινία που πραγματικά γούσταρε να δει κι όχι όποια εβδομαδιαία μαλακία παίζει το village, θα πάει να ακούσει μουσική που είναι το κόλλημα του και όχι σε κάθε τυχαία πανάκριβη συναυλία που πρέπει να δώσει το παρών ως το μέγα κοινωνικό γεγονός.
Σε αυτό το κομμάτι κόσμου που περιέγραψα μόλις ανήκω κι εγώ. Μαζεύτηκα, η αλήθεια να λέγεται. Δεν περιορίστηκα, σε καμία των περιπτώσεων δε σταμάτησα να γυρνάω εδώ κι εκεί, άλλωστε είναι το σήμα κατατεθέν μου να είμαι συνέχεια alert. Απλά, κάνω επιλεκτικές εξόδους, έχω κόψει τις υπερβολές (άλλωστε οι κρεπάλες, πέραν του χρηματικού τημήματος, έχουν κι επιπτώσεις στη σωματική μας υγεία) και έχω κόψει τα πολλά πολλά με γνωστούς που με παρέσερναν σε ανούσια ξενύχτια και κατανύξεις. Άσε που κι αν ακόμα είχα διάθεση, χρόνο και χρήμα να συνεχίσω με τους ίδιους ρυθμούς, έπαιζε έντονα το ενδεχόμενο να μην ακολουθούσε κανείς ή τέλοσπαντων να μου την πούνε ότι είναι παραείναι προκλητική για τη συγκεκριμένη περίοδο η φάση socialite. Συνεπώς, για αυτό το μήνα τουλάχιστον, κομμένες οι αναφορές σε κυριλένκο μέρη. Κι αν ακόμα πήγα, δε θα σας το πω! Εκτός κι αν με πετύχετε μούρη με μούρη ή γίνει κάνα πολύ γουάου σκηνικό που να πρέπει να το μοιραστώ! Φιλιά!