Αχάριστη Καρδιά

Το θέμα της γαϊδουριάς με έχει απασχολήσει πλειστάκις και κάθε φορά που λέω ότι τίποτα πλέον δε μου κάνει εντύπωση, πάντα θα υπάρχει ένας παλιοχαρακτήρας να έρχεται να επιβεβαιώσει τον κανόνα: η μαλακία ορισμένων είναι απαλέφταμπλ. Ιδίως των γυναικών. Και ιδίως των γυναικών με τη μοναδική ιδιότητα να μεταμορφώνονται σε φίδι στον κόρφο σου. Κάτι τέτοια σκηνικά ωθούν πολλούς να λένε ότι οι γυναικείες φιλίες είναι λυκοφιλίες, αλλά προσωπικά δεν αποδίδω ευθύνες σε κανέναν άλλον πλην του εαυτού μου που επέτρεψα σε ένα τσόλι ολικής να αναπνέει στα δέκα μέτρα μακριά μου, αντί να την πατήσω σαν το σκουλήκι (ή καλύτερα σαν την κατσαρίδα, γιατί το σίχαμα είναι περίπου το ίδιο) και να ξεσκεπάσω στους άμεσα ενδιαφερόμενους το χαρακτήρα της και να λάβουν κι εκείνοι ανάλογα μέτρα. Στάθηκα κιουρία, όμως, και δεν έκανα το παραμικρό, απλά απομακρύνθηκα από το συρφετό που την περιτριγυρίζει, αφήνοντας στο έλεος του Θεού όλους τους άμοιρους εις βάρος των οποίων παρασιτεί.  Άλλωστε, ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Εγώ με αχάριστες κι αγνώμονες γαϊδούρες δε θέλω πάρε δώσε.
Η αλήθεια είναι πως με τη στάση μου αυτή δημιουργείται ένα ντόμινο παρεξηγήσεων που παρασέρνει κι άλλους αθώους και μη, αλλά δυστυχώς συμβαίνει πολλές φορές μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Κι επειδή ποτέ δε ζήτησα από τους πραγματικά δικούς μου ανθρώπους να πάρουν θέση για συμπεριφορές τρίτων που με θίγουν (δεν το έκανα ούτε όταν επρόκειτο για πρώην γκόμενο), διαχώρισα σαφώς τη θέση μου κι απαγόρευσα την οποιαδήποτε διπλωματική διαμεσολάβηση. Είμαι εδώ για όσους με εκτιμούν και με αγαπάνε, για τους άλλους κοινώς χέστηκα, απλά λυπάμαι ακόμα περισσότερο αυτούς που δεν μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στο μουνί και την αξιοπρέπεια. Αλλά, να μου πεις, κάποιος πρέπει να επιβεβαιώσει και το δεύτερο κανόνα του "σέρνει καράβι". Καλό ταξίδι σε σένα φίλε μου, ελπίζω να σου 'χουν μείνει σανίδες σωτηρίας όταν το υπερωκεάνιο σου ναυαγήσει. Εγώ μια φορά, δε θα 'μαι εκει. Θα σώζω αλλού κάναν αληθινό φίλο.
Κι όσο για το τρωκτικό που κάποια στιγμή αξίωσα με την αγάπη μου και τη μέριμνα μου, το παλιοθήλυκο που μόνο καιροσκοπικές διαθέσεις έδειξε εξ αρχής και που η κουτοπονηριά είναι το μεγαλύτερο προσόν της, να μείνει ήσυχη: οι βρωμιές της είναι ασφαλείς μαζί μου. Δεν σκοπεύω να λερώσω με λάσπη τα καλογυαλισμένα νυχάκια μου. Αφήνω τις κατινιές και τα ξεμαλλιάσματα για την ίδια και τον όχλο που την ακολουθεί. Απλά να θυμάται πως στη ζωή ό,τι δίνεις, παίρνεις. Της αφήνω όλο το πλεονέκτημα της χαράς/μνησικακίας ότι με ξαπόστειλε κι ότι η ίδια έγινε επιτέλους Σουλτάνα. Δε βαριέσαι, κυρά μου, άλλωστε οι ευνούχοι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου!

Υ.Γ. Το μάθημα που με δίδαξε αυτή η πονεμένη ιστορία είναι πως για κανέναν απολύτως λόγο δεν ξαναγνωρίζω φίλη μου σε φίλο μου για να τακιμιάσουν. Είτε τα βρουν, είτε όχι, εσύ βρίσκεσαι με το καλημέρα σας στο μείον δυο. Οπότε, ελεύθερες φιλενάδες σας συμβουλεύω να πάτε να ψωνιστείτε σε κάνα μπαρ κι ελεύθεροι φίλοι να βλέπετε λιγότερο champions league. Φιλιά!