Ποτέ την Κυριακή

Μπορεί να κατέβηκα αυθημερόν στην Επίδαυρο την Παρασκευή, αλλά όπως αποδείχτηκε η περιοχή έχει κάτι σε μέλι και αμέσως ξανακατέβηκα για να επισκεφτώ κι άλλα όμορφα μέρη στα πέριξ. Εκτός από την Παλαιά Επίδαυρο με το γραφικό λιμανάκι και τις ταβερνούλες που αποτελούν πόλο έλξης για τους πεινασμένους θεατρόφιλους, τα βορειοανατολικά παράλια της Πελοποννήσου έχουν κι αυτά τα θέλγητρα τους. Μπορεί βέβαια να μην μπορούν με τίποτα να συναγωνιστούν τους κόλπους και τα τοπία της Μάνης, της Μεθώνης και της Κορώνης, ωστόσο μπορούν επάξια να ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Και να μην ξεχνάμε και την πρόσβαση στα νησιά του Αργοσαρωνικού: Μέθανα, Πόρος, Ύδρα, Σπέτσες. Ταμάμ για εξορμήσεις του σαββατοκύριακου.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα στο Αμόνι, ένας οικισμός στο ύψος του (γνωστού από τις πυρκαγιές) Σοφικού. Είναι μια πευκόφυτη πλαγιά που ξεχύνεται σε ένα μικρό κι απάνεμο κόλπο κι απέναντι ακριβώς έχει ένα νησάκι που λέγεται Οβριός και από ότι με πληροφόρησαν υπάρχουν και αρχαία, ή τουλάχιστον απομεινάρια κάποιου τείχους. Άλλωστε, αυτό το κομμάτι της Κορινθίας ανήκει στην Αρχαία Σολυγεία, για την οποία δεν ήξερα πολλά, αλλά άμα τη επιστροφή μου στην Αθήνα φρόντισα να γκουγκλάρω και να ενημερωθώ. Η περιοχή είναι παραθεριστική, με εξοχικές κατοικίες διάσπαρτες στη βουνοπλαγιά αλλά και με μερικές να φτάνουν μέχρι τη μικρή παραλιούλα. Απλά, ορισμένες είναι τόσο μα τόσο κακόγουστες, που σε πιάνει η ψυχή σου και λες, καλά δεν τους νοιάζει να χτίζουν τέτοια εκτρώματα και να βιάζουν με τέτοιο αναλέητο τρόπο το φυσικό τοπίο; Δηλαδή πρέπει ακόμα και σε τέτοιους μικρούς παράδεισους να εισβάλουν τα εμετικά συρόμενα κουφώματα αλουμινίου, χάθηκε να βάλουν κάνα ξύλινο παραδοσιακό παντζούρι; Πρέπει η ελεεινή κυψελιώτικη πολυκατοικία να δίνει παρόν και στην εξοχή; Κρίμα, ένα τόσο γαλήνιο και όμορφο μέρος να κηλιδώνεται από τα οικοδομικά ατοπήματα του Νεοέλληνα.
Φεύγοντας από το Αμόνι, ο δρόμος με έφερε στο Γαλατά κι από εκεί με το μικρό καραβάκι-σκούνα απέναντι στον αόμα πιο γραφικό Πόρο. Είχα να πατήσω πόδι εκεί από τη σχολική εκδρομή στο Λύκειο. Αφού ποτέ δεν είχα γκόμενο ναυτάκι για να πάω να το επισκεφτώ στη σκοπιά κι αφού ο Πόρος δε φημίζεται για τις παραλίες του, ίσως να μην είχα δυνατό κίνητρο για να εκδράμω στα πέριξ. Εντάξει, να λέμε την αλήθεια, είναι όμορφο νησάκι για Σαββατοκύριακο, με τα ταβερνάκια, τις καφετέριες, τα τουριστικά μαγαζάκια και τα σοκάκια με τις βουκαμβίλιες, τα άπειρα ιστιοπλοϊκά αγκυροβολημένα κατα μήκος του λιμανιού, αλλά ως εκεί. Επιβλητικό και το παλιό Ρολόι, το σήμα κατατεθέν του νησιού, ακόμα πιο ωραία η θέα του υδάτινου στενού περάσματος, αλλά δυστυχώς ο Πόρος είναι και θα είναι πάντα "περιορισμένης ευθύνης". Δηλαδή, αποκλειστικά για ζευγαράκια ο ένας εκ των οποίων διανύει τη βυσματική θητεία του στο Ναυτικό ή για τουρίστες που απλά βαριούνται να 3εχυθούν σε Αιγαιοπελαγίτικους προορισμούς (βλέπε ΝΗΣΙΙΙΙΙΙΙΙΙ).
Το κλου του Σαββατοκύριακου, όμως, δεν ήταν ούτε η παράσταση στην Επίδαυρο, ούτε τα κάλλη της Πελοπονήσου και του Αργοσαρωνικού, αλλά το ασύλληπτο μποτιλιάρισμα στην Εθνική Οδό στο δρόμο της επιστροφής. Είχα να ζήσω τέτοιο σκηνικό σημειωτόν πολλά χρόνια. Νόμιζα πως με τα τούνελ στην Κακιά Σκάλα είχανε περάσει ανεπιστρεπτί οι καιροί που θέλαμε τρεις ώρες να γυρίσουμε από το Ξυλόκαστρο. Φευ, την Κυριακή γινόταν της κολάσεως στο ρεύμα προς Αθήνα. Φύγαμε 8 παρά το βράδυ από τον Πόρο και θεωρώντας πως θα είμαστε και safe καθυστερώντας όσο γινόταν την αναχώρηση μας, είχαμε και την φρούδα ελπίδα πως θα είμασταν έγκαιρα πίσω για να παρακολουθήσουμε και τον τελικό του Μουντιάλ. Ναι, καλά, όνειρα γλυκά. Τον αγώνα τον είδαμε από τις γιγαντοοθόνες των Goody's στα Μέγαρα. Τέτοιο μεγαλείο, burger, πατατούλες και μπυρόνι στα τραπεζοκαθίσματα του φαστφουντάδικου δε νομίζω να έχω βιώσει. Και στην εθνική το πρώτη-νεκρά-πρώτη να συνεχίζεται ακόμα κι όταν ο αγώνας πήγε στην παράταση, δηλαδή να φτάνεις στο σημείο να μακαρίζεις τους Ολλανδούς που μαλακίζονταν επί 120 λεπτά (και να το φάνε επιτέλους στο 116') και δεν σηκωθήκαμε από τις καρέκλες παρά να για μετακομίσουμε στο φλοκαφέ. Πολύ ντέκα μιλάμε. Άφιξη στην πρωτεύουσα τις πρώτες πρωινές ώρες και τα συναισθήματα ανάμεικτα: ωραία η εκδρομούλα, μας έφτιαξε πολύ τη διάθεση αλλά η επιστροφή μας βγήκε λιγάκι από τη μύτη. Συμπέρασμα, την επόμενη βδομάδα που παίζει πάλι Επίδαυρος, πρέπει να σκαρφιστούμε κάποιο άλλο evacuation plan... Φιλιά!