Μάνη-μανια

Οκ, η παράσταση της Λυσιστράτης ήταν η αφορμή. Αφού θα κατεβαίναμε που θα κατεβαίναμε προς τα κάτω (πάλι), γιατί να μη συνδυάζαμε την κουλτούρα και με λίγη εκδρομή προς το νοτιότερο κομμάτι της Πελοπονήσου. Λακωνική Μάνη ο τελικός προορισμός, αφού θα περνούσαμε πρωτίστως από τα σκαλάκια του Αρχαίου Θέατρου της Επιδαύρου και θα χειροκροτούσαμε τον Χαραλαμπόπουλο και τα λοιπά ξαναμμένα αγόρια στο DragQueenShow του Κακλέα. Έχοντας ήδη επισκεφτεί τα μέρη με βάση το Γύθειο και το αγαπημένο Τιτινόσπιτο, αλλά ειδικά και πέρσυ που με την κολλητή φάγαμε τα χιλιόμετρα με το κουτάλι φεύγοντας από την Ελαφόνησο, η πρόταση ήταν για πιο ρομαντζάδα με αγκυροβόλι στο Γερολιμένα. Και ομολογώ πως το σκηνικό απέδωσε πλήρως: γύρισα ερωτευμένη... με τη Μάνη.
H αλήθεια είναι πως η εκδρομούλα δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς: γκρίνια, μανούρα προ της αναχώρησης, αποπροσανατολισμός στη διάρκεια της διαδρομής. Κοινώς, χάσαμε τον μπούσουλα και βγήκαμε slightly off schedule, αλλά όπως λένε καμιά φορά τα απρόβλεπτα είναι και τα πιο καλά. Αναγκαζόμενοι να ακολουθήσουμε εντελώς κουλή πορεία για να φτάσουμε στον προορισμό, κάναμε το γύρο του Μυστρά κι ανακαλύψαμε κρυμμένες ορεινές ομορφιές στο δρόμο για τη Σπάρτη. Φτάσαμε στην Αρεόπολη 7 το βράδυ, κι ενώ ο ξενοδόχος στο Γερολιμένα μας περίμενε ο καψερός από το μεσημέρι, εμείς είπαμε να επιμηκύνουμε την αναμονή του και να βολτάρουμε και στο Οίτυλο, στον Καραβοστάση και να φάμε φρέσκο ψαράκι στην ταβέρνα του Τάκη στο Λιμένι. Σε μια απίστευτη ταρατσούλα με θέα το ηλιοβασίλεμα, τις ενοχλητικές μελισούλες και τα πέτρινα πυργόσπιτα πάνω στο λιμανάκι. Να μη θες να σηκωθείς από το τραπέζι επ'ουδενί, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να κάνουμε και check-in.
25 χιλιόμετρα πιο μακριά και η αίσθηση ότι μεταφερθήκαμε απλά σε εντελώς άλλη εποχή. Ο Γερολιμένας είναι μακράν από τους πιο γραφικούς κόλπους που έχω αντικρύσει και τα νερά (τα οποία διαπιστώσαμε με το πρωινό ξύπνημα) διαυγή και τυρκουάζ. Δεν τα θυμόμουν τόσο μαγικά την προηγούμενη φορά που είχα ξαναπάει, ίσως γιατί τότε στο μυαλό μου ήταν πώς να αποφύγω τη βαρετή διαδικασία εύρεσης κατάλληλου χώρου για τη δεξίωση γάμου μιας γνωστής Καλαματιανής (τότε τελικά τον "διαγωνισμό" τον κέρδισε η επίσης ρομαντική Καρδαμύλη, αλλά είπαμε άλλες εποχές, άλλες παρέες, άλλες απαιτήσεις από τις διακοπές). Γερολιμένας rules. Ο ξενώνας που μείναμε επίσης τα έσπαγε, πολύ καλή δουλειά από τους ιδιοκτήτες σε όλους τους τομείς: διακόσμηση, καθαριότητα, εξυπηρέτηση. To δωμάτιο είχε τη μεγαλύτερη βεράντα που έχω δει ποτέ σε τέτοιοι τύπου κατάλυμα, με μια τεράστια αιώρα, ξύλινες ξαπλώστρες και ανεμπόδιστη θέα στον κολπίσκο.  Με μια λέξη: ειδυλιακά!
Επόμενες στάσεις με τη σειρά Αλικα, Κυπάρισσος, Αρχαία Καινίπολις (μια παραλία άλλο πράμα), Βάθεια, Μαρμάρι, Κοκκινόγεια, Πόρτο Κάγιο, Ταίναρο. Και ναι, δε θα μπορούσα να φτάσω μέχρι το νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής χερσονήσου χωρίς να επισκεφτώ το Ακρωτήριο και το διάσημο Φάρο. Χαλάλι τα 40 λεπτά να πας και να γυρίσεις στο κακοτράχηλο μονοπάτι, χαλάλι τα ποτάμια ιδρώτα από το λιοπύρι (πανάθεμα μας, 16.30 το απόγευμα πού βρήκαμε το κουράγιο για πεζοπορίες), χαλάλι τα ταλαιπωρημένα ποδαράκια (αφού η εξυπνίδου έκανα trekking με τις πλαστικές Havaianas). Όταν φτάσαμε στο Φάρο, οι μεγάλες ανάσες που έπαιρνα ενώ ατένιζα το απέραντο γαλάζιο και τα πλοία της γραμμής και το αεράκι που με φύσηξε κατάφεραν να με συνεφέρουν από την κούραση. Α, και η ιδιαίτερα επιμορφωτική κουβεντούλα που πιάσαμε με το Ναύτη, που έκανε δωδεκαήμερη υπηρεσία Φαροφύλακα. Η όλη εμπειρία ήταν μοναδική κι αν είχα προνοήσει να φοράω μαγιώ, στην επιστροφή θα έριχνα και μια βουτιά στα καταπληκτικά νερά εκεί στα Κοκκινόγεια, που μοιάζανε με πισίνα, σαν τα νερά στα Κουφονήσια.
Η μανιάτικη εξόρμηση ολοκληρώθηκε με επίσκεψη στο σπίτι της νονάς μου στη Λάγια. Για όσους δε γνωρίζουν η Λάγια είναι ο δεύτερος οικισμός μετά τη Βάθεια που έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος από τον ΕΟΤ, αφού έχει έντονο μανιάτικο χρώμα και μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς πέτρινους παραδοσιακούς πύργους. Α, και σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε καταγωγή από εδώ (με καμάρι με ενημέρωσε η νονά).  Αν και δεν το περπατήσαμε το χωριό γιατί φτάσαμε αργά και μας φάνηκε πιο δελεαστική η μυρωδιά του ξυδάτου χταποδιού στα κάρβουνα που έριξε ο νονός μου, φεύγοντας για Αθήνα περάσαμε από την πλατεία και διακρίναμε αρχοντιά και βαριά Μανιάτικη παράδοση. Να'χα προλάβει μόνο και το φούρνο ανοικτό να πάρω Λαλάγγια που μου αρέσουν πολύ θα'ταν όλα τέλεια, δε βαριέσαι θα μπριζώσω τη νονά να ζυμώσει και να μου τα στείλει. Αλλά να μην είμαι και αχάριστη, ένα σωρό ζαρζαβατικά από το μποστάνι τους μας κέρασε και γλυκό κορμό που είχα να φάω από τα πολυυυυυυύ παιδικά μου χρόνια! Αχ, Νονά και Μάνη, με αποτελειώσατε!