Και στα δικά σας οι ανύπαντρες! ... Γντουπ... (ήχος από πέσιμο) ... Γκουχ... (βήξιμο) ... Το πόσες φορές ξερόβηξα ψελλίζοντας "ευχαριστώ" και το πόσα μεθοδευμένα χαμόγελα μοίρασα στους 200ους καλεσμένους το Σάββατο δε λέγεται. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι εισέπραξα πολλά κοπλιμέντα που όλα είχαν να κάνουν κυρίως με την ηλικία μου. Δηλαδή μου εύχονταν να παντρευτώ αλλά συμπληρώνανε πως είμαι μικρή ακόμα κι έχω μέλλον μπροστά μου!!! Μον ντιέ, κελ ντεκαντάνς... Ότι θα μοίραζα ρύζι, μπομπονιέρες και δίπλες ποιος να το 'λεγε, στα γεράματα. Έχε χάρη που παντρευόταν η κολλητή της κολλητής. Για πάρτη της και για χάρη της κουμπαρούλας χαλάλι η ορθοστασία και η αγγαρεία! Το κακό είναι ότι σε περίπτωση που παντρευτώ εγώ (λέμε τώρα) δε θα μπορούν εκείνες να μοιράζουν γιατί η μία πλέον είναι παντρεμένη και η άλλη προσδοκώ να συνέλθει και να παντρευτεί οσονούπω, οπότε θα πρέπει να αποτανθούμε σε έτερες άσπιλες ανύμφευτες παρθένες. Μπουαχαχα. Αυτό ήταν, λοιπόν, την παντρέψαμε κι αυτήν. Με δυο παπάδες και δυο κουμπάρους. Και με πολλούς καλεσμένους, κάποιοι από τους οποίους ήρθανε από τη Γερμανία και κάποιοι από το ακόμα πιο μακρινό Σίδνευ (γεννέτειρα της νύφης). Οι περισσότεροι, όμως, ήταν Καλαματιανοί κι επειδή η υπογράφουσα έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Καλαμάτα και τα "προϊόντα" της, έγινε αμέσως το κλικ. Και κατά τη διάρκεια της βραδυάς, από πολύ το τσούγκρισμα το κλικ έγινε χικ και ρίξαμε κάτι οχτάρια στην πίστα. Και μαλακωδώς ομολογώ πως τα ξημερώματα πίστα (αγώνων) έκανα και την Εθνική, οδηγώντας προς το σπίτι. Αλλά, είπαμε πήγαμε με τη φιλενάδα με τρελλή διάθεση και μιας και την προηγούμενε εβδομάδα έλειπα από το super-duper bachelorette ελέω Επιδαύρου, έδωσα και κάτι ρεσιτάλ τύπου dancing with the stars. Εμ, μου βάλανε Αντωνάκη, πώς να αντισταθώ η γυναίκα, πώς να μη ρίξω τη ζεϊμπεκιά μου, ε πώς; Αλλά απ'ότι είδα κι απ΄όσο μπορώ να θυμηθώ Travolta την είχανε δει όλοι τους. Κάτω από τη ντίσκο-μπάλα οι διακόσιοι παρά κάτι καλεσμένοι δώσανε τα ρέστα τους μέχρι το πρωί.
Λοιπόν, πάντως, έχω να πω πως παρά τον πανικό, παρά το άγχος της με τις ετοιμασίες και τις αναποδιές που της τύχανε τις τελευταίες μέρες, η νυφούλα μας ήταν απαστράπτουσα. Και διέκρινα και μια γλυκύτητα που συνήθως διέπει τις μέλλουσες μαμάδες. Λες; Μακάρι, γιατί είναι το μόνο κομμάτι του παζλ που λείπει για να ολοκληρωθεί η ευτυχία της. Και της το εύχομαι ολόβαθα, γνωρίζοντας πόσο της έχει στοιχίσει η απώλεια της δικής της μαμάς (πόσο ντράπηκα αλήθεια όταν της τραγουδήσαμε το τραγούδι του γάμου στο στίχο "σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη"... ) Άντε, γιατί η κολλητή μου έτσι όπως έχει πάρει τις κουμπαριές εργολαβία, χρειάζεται και μια (ακόμα) βάφτηση στο μητσοτακικό βιογραφικό, έτσι για να δέσει το γλυκό!!! (καλά, είμαι σίγουρη πως θα ουρλιάξει όταν το διαβάσει αυτό, γιατί όλο μου λέει πως με το συγκεκριμένο γάμο "έκλεισε" ως κουμπάρα, αλλά ξεχνάει πως έχει ακόμα μια κολλητή, που ευτυχώς για εκείνη ακόμα παραμένει ελεύθερη!!!) Άντε, λοιπόν, και στα δικά σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου