Μιούυυυυυυυζικαλλλλλλλλλλλ

Θα προσπαθήσω να περιγράψω τις εντυπώσεις μου από μια όμορφη παράσταση που παρακολούθησα την περασμένη εβδομάδα και τονίζω την "προσπάθεια" γιατί ακόμα και σε αυτή την περίσταση καταφέραμε με την κολλητή να πιούμε τον κώλο μας και να γίνουμε λιάρδα. Ακόμα κι εκεί ρε γαμώτο, στην πιο ανέλπιστη φάση τα κάναμε πουτάνα. Τέλοσπάντων,στο θέμα μας. Θα αναφερθώ στα δρώμενα, αυτά δηλαδή που κατέγραψε ο εγκέφαλος μου όσο ήμουν ακόμα νηφάλια. Τόπος:  πολυχώρος PassPort στον Πειραιά, πρώην κινηματογράφος Χάι Λάιφ. Χρόνος: Παρασκευή λίγο μετά τις 22.30. Παράσταση: MuzicALL. Συντελεστές: Εβελίνα Παπούλια, Μαρία Σολωμού κι ένας Απόστολος κάτι. Δε θυμάμαι επίθετο, αλλά για αυτό σας διαβεβαιώ δε φταίει το αλκοόλ. Μαζί τους και η zand the band, κοινώς η μπάντα που παίζει τα πάντα. Παράσταση: κάτι από μιούζικαλ, κάτι από πρόζα, λίγο χορός, λίγο κρασί και το αγόρι μου, κοινώς μια φάση cabaret meets stand up comedy, τυλιγμένα με κουστούμια σουρεάλ και σερβιρισμένα αλά burlesque. Αποτέλεσμα: ήταν εξαίσιο, διασκεδαστικό, ήταν διαδραστικό, είχε τρόπο τινά μια πλοκή, ήταν διαφορετικό.
Εντάξει, στο τραγουδιστικό κομμάτι (αμάν, ελπίζω να μην ακούστηκα σαν αυτή την Αθηναϊδα από το just the 2 of us) η κατάσταση ήταν ενδιαφέρουσα απλά και μόνο από την ποικιλία των τραγουδιών. Η επιλογή τους είχε μεγάλο εύρος, από το soundtrack του Μάγου του Οζ και του Billy Elliot, έως τους Who, τους Abba, τους Doors, τους Clash και το shoop shoop song της Cher. Μπριόζοι και οι τρεις πρωταγωνιστές, έκαναν περίεργες διασκευές (και κάποιες αποδόσεις στα ελληνικά, την ώρα του ελληνικού κηνιματογράφου), ένα μουσικό ποτ-πουρί, έναν ευχάριστο αχταρμά, που χάρη στην πολύ καλή ακουστική και χωροταξική αισθητική του μαγαζιού, άνετα αισθανόσουν σαν σε μπαράκι τύπου Circus (που επίσης παίζει τα πάντα). Μάλλον για αυτό και παρασυρθήκαμε και ήπιαμε πολύ. Είχε κέφι, πώς να το κάνουμε και το πάντρεμα των ακουσμάτων ήταν ευχάριστο, και οι προζάτες ατάκες ήταν ευτυχώς λίγες, ούτως ώστε να μην αποσπάται η προσοχή του θεατή/ακροατή, το κυρίοτερο πάντως ότι δε βαρεθήκαμε με το love story που υπέβοσκε πίσω από την υπόθεση του έργου.
Οι φωνές όλων ήταν δουλεμένες, ειδικά της Παπούλια, αν και προσωπικά βρήκα πως η Σολωμού δεν μπόρεσε να αποβάλει αυτή τη ρετσινιά της υστερικής γκόμενας, περσόνα την οποία έχει χτίσει με ιδρώτα στο τηλεοπτικό στερέωμα. Δηλαδή, ήταν και λίγο παράφωνη σε κάποια σημεία, αλλά μέσα στο χαρούμενο κλίμα, έλεγες δε βαριέσαι, μια τσιρίδα παραπάνω πόσο να μας χαλάσει. Ο Απόστολος χωρίς επίθετο για τα κυβικά του ήταν πολύ καλός, αν κι όταν με σήκωσε σε ένα σημείο της παράστασης να χορέψουμε μαζί ταγκό επί της σκηνής, μου μουρμούριζε μέσα στο αυτί κάτι εντελώς ακαταλαβίστικα τα οποία δεν ήθελα να διευκρινήσω μην τυχόν κι ακουγόμουν κι εγώ από το μικρόφωνο ψείρα και γινόταν η παράσταση εντελώς παρωδία (βέβαια, νωρίτερα έκανα κι εγώ τα καραγκιοζιλίκια μου χορεύοντας νιάου ρε γατούλα μαζί με την Παπούλια... κάποιος να με σταματήσει, όταν πίνω γίνομαι επικίνδυνα ρεντίκολο, αν πιάσω και μικρόφωνο...). Οι τρεις οργανοπαίκτες, καλοί ήταν για back vocals, το ατού τους ήταν by far τα κουστούμια και το μακιγιάζ τους. Κοινώς, συνοδευτικοί μαϊντανοί, αλλά απαραίτητοι για να δέσει το πιάτο.
Aπ΄ ότι συμπέρανα, η εν λόγω παράσταση θα παρουσιάζεται ανά την Ελλάδα σε ανάλογους του PassPort πολυχώρους ψυχαγωγίας, μικρούς σε μέγεθος και με μικρής εμβέλειας διαφήμηση. Ούτως ή άλλως είναι κάτι ιδιαίτερο, δεν είναι για όλα τα γούστα και δεν είναι και σκηνοθετημένη από κάνα μεγαθήριο τύπου Ρήγος να συρρέουν τα φιλοθεάμοντα πλήθη. Προσωπικά, περίμενα κάτι άλλο και με εξέπληξε θετικά. Στο κάτω κάτω, δεν ήταν κάτι από τα τετριμμένα. Ούτε θέατρο, ούτε συναυλία, ούτε unplugged gig. Για τα λεφτά του είναι value for money, είναι χαρούμενα διασκεδαστικό, δεν έχει βωμολοχίες όπως συνηθίζεται πλέον σε όλες τις παραστάσεις που οι δημιουργοί τους δε βρίσκουν άλλον τρόπο να εκμαιεύσουν το γέλιο από το κοινό και έχει λογική διάρκεια. Να πάτε! Φιλιά!