Θεωρώ ότι στη πολυτάραχη ζωή μου τα έχω δει όλα, ή τελοσπάντων έχω δει κι έχω αντιμετωπίσει πολλά ευτράπελα, ειδικά αναφορικά με τις ανθρώπινες συμπεριφορές το "όλα" ίσως να είναι και understatement. Πάραυτα, υπάρχουν φορές που βγαίνω από τα ρούχα μου, μένω παγωτό, πέφτω από την καρέκλα μου κλπ κλπ γιατί απλούστατα αυτό που μαθαίνω δεν είναι σοκαριστικό ως γεγονός, αλλά με σοκάρει το άτομο το οποίο εμπλέκεται. Πρόσφατα, λοιπόν, έμαθα για τις εξωσυζυγικές περιπτύξεις μιας γνωστής. Και κρέμασα. Σιγά τα ωά, Εφάκι. ΌΛΟΙ ξενοπηδάνε. Μην το κάνεις θέμα, όλοι γύρω μας είναι κερατάδες. Ναι ρε πούστη μου, κουμάντο στο κρεββάτι δεν κάνω κανενός και στην τελική, ας ξεκωλιάζονται νυχθημερόν. Αλλά, όταν είσαι υπεράνω υποψίας, γιατί πραγματικά είσαι impeccable σε όλα τα άλλα, όταν είσαι η εικόνα και ομοίωση της Stepford wife, και ξαφνικά αποδεικνύεται πως δεν είσαι τίποτα άλλο από Desperate Housewife, βουτηγμένη μέσα στην πλεκτάνη, τα σκατά και την ακολασία, ε ναι... κυρά μου, κλονίζομαι.
Δεν ξέρω πραγματικά τι κάνει τους ανθρώπους τόσο δυστυχισμένους ή τόσο ανασφαλείς, που παίρνουν αποφάσεις τόσο ελαφρά τη καρδία, αλλά να παντρεύεσαι, να κάνεις παιδιά και μέσα σε τρία χρόνια να έχεις καβατζώσει και εραστή και να τους δουλεύεις όλους ψιλό γαζί μου κάνει κάτι σε απελπισία. Πιθανόν, η θύτης να αισθάνεται πολύ έξυπνη και υπεράνω ημών των υπολοίπων κοινών θνητών, που ακόμα (ναι είμαστε πολύ λίγοι, το αναγνωρίζω) πιστεύουμε σε ιδανικά και εξυμνούμε την πίστη και την αφοσίωση. Αλλά, κάθε πράξη έχει και την υπαιτιότητα της (κλεμένο από ατάκα της Persephone στο Matrix που έβλεπα χθες) και προφανώς κάτι δεν πάει καλά στην εξίσωση του γάμου της ή της ζωής της γενικότερα, που την ωθεί να συμπεριφέρεται έτσι. Και όχι, δεν ηθικολογώ εδώ. Ίσα ίσα, είμαι πρωτεργάτης του κινήματος του no strings attached και όλοι οι ελεύθεροι μπορούν να πηδοβολάνε αβέρτα κουβέρτα. (Γαμηθείτε γιατί χανόμαστε). Αλλά, εσύ κυρά μου που έχεις άντρα και παιδιά στο σπίτι, να κάτσεις στα αυγά σου ή να κάτσεις στον άνδρα σου να το ευχαριστηθείτε κι οι δυό σας. Τι γελοιότητες είναι να κοροϊδεύεις σύζυγο, γονείς και φίλους ότι τάχα μου είσαι η mrs perfect, αλλά στην τελική είσαι πιο βρωμιάρα κι από τη σκουπιδιάρα;
Και πάω το ερώτημα ακόμα πιο μακριά, γιατί στον κόρακα πάνε και παντρεύονται, άμα είναι μετά από λίγο να τα ισοπεδώνουν όλα; Και το απευθύνω σε άνδρες - γυναίκες, δε δίνω ελαφρυντικά σε κανέναν, όπως κάνανε παλιότερα οι γιαγιάδες μας που κουνούσαν το κεφάλι και συνομωτικά λέγανε..."ε, ο άντρας πρέπει να είναι και μπερμπάντης". Τι στον κόρακα σκέφτονται όταν λένε αυτό το γαμημένο το "I do"; I'll do you now, I'll do him later? Αυτό το παραθυράκι του διαζυγίου με το οποίο ξεκινάνε κάτι ντεμί γλας γάμοι, ή το option να πιάσεις γκόμενο όταν πολυζορίσει το θέμα, είναι κάτι που ξεκίνησε στα 80'ς σαν καινοτομία και πλέον τείνει να γίνει πανάκεια. Κι αφού θες μωρή να πηδιέσαι, το παιδί μπορείς να μου εξηγήσεις τι πας και το κάνεις; Τι φταίει το κακόμοιρο, είναι η μελλοντική εξασφάλιση σου μήπως η οικονομική; Αφού λοιπόν δεν είσαι για να κρατήσεις ένα σπίτι, τι πας και το ανοίγεις εξαρχής; Καλά δεν ήσουν ελεύθερη, με όποιον θες απόψε, με άλλον αύριο, ούτε να δίνεις λογαριασμό, ούτε να λες ψέμματα, ούτε να παρκάρεις τα παιδιά στους παπούδες για να κάνεις μετά ανενόχλητη τη dolce vita. Γιατί στην τελική αυτό ήταν το θέμα σου: να κάνεις τη μεγάλη ζωή, να τα έχεις όλα, και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
Εγώ αυτό το βρίσκω νοσηρό. Με αηδιάζει η σαπίλα, με αηδιάζει η κοροιδία, με αηδιάζει το θράσος. Στο μυαλό μου, ο όρος οικογένεια είναι κάτι πολύ ιερό. Η διαδικασία του να κάνω παιδιά είναι ισότιμη με την ολοκλήρωση της σχέσης μου με το σύντροφο μου, όχι η ικανοποίηση προσωπικών αναγκών και εγωισμού. Αν τώρα από την πίεση του κοινωνικού περίγυρου, από τη μοναξιά, από δεν ξέρω κι εγώ τι κόμπλεξ η κάθε κατακαημένη βρίσκει τον πρώτο διαθέσιμο λαπά, τον παντρεύεται, κάνουν μια προσποιητά grande ζωή, αμολάνε και ένα δυο κουτσούβελα για να διαιωνιστεί το όνομα και να χαρούν (και να το βουλώσουν) τα πεθερικά και μετά καβατζώνει τον κηπουρό, το παιδί της πισίνας, τον κουμπάρο ή στο συνάδελφο στο γραφείο και του πετάει τα μάτια έξω όσο ο λαπάς δουλεύει, sorry αλλά δε θα πάρω. Προτιμώ να έχω μόνιμα το δεύτερο σκέλος της εξίσωσης χωρίς καμιά υποχρέωση πάνω από το κεφάλι μου και τη συνείδηση μου ήσυχη. Φιλιά.
Δεν ξέρω πραγματικά τι κάνει τους ανθρώπους τόσο δυστυχισμένους ή τόσο ανασφαλείς, που παίρνουν αποφάσεις τόσο ελαφρά τη καρδία, αλλά να παντρεύεσαι, να κάνεις παιδιά και μέσα σε τρία χρόνια να έχεις καβατζώσει και εραστή και να τους δουλεύεις όλους ψιλό γαζί μου κάνει κάτι σε απελπισία. Πιθανόν, η θύτης να αισθάνεται πολύ έξυπνη και υπεράνω ημών των υπολοίπων κοινών θνητών, που ακόμα (ναι είμαστε πολύ λίγοι, το αναγνωρίζω) πιστεύουμε σε ιδανικά και εξυμνούμε την πίστη και την αφοσίωση. Αλλά, κάθε πράξη έχει και την υπαιτιότητα της (κλεμένο από ατάκα της Persephone στο Matrix που έβλεπα χθες) και προφανώς κάτι δεν πάει καλά στην εξίσωση του γάμου της ή της ζωής της γενικότερα, που την ωθεί να συμπεριφέρεται έτσι. Και όχι, δεν ηθικολογώ εδώ. Ίσα ίσα, είμαι πρωτεργάτης του κινήματος του no strings attached και όλοι οι ελεύθεροι μπορούν να πηδοβολάνε αβέρτα κουβέρτα. (Γαμηθείτε γιατί χανόμαστε). Αλλά, εσύ κυρά μου που έχεις άντρα και παιδιά στο σπίτι, να κάτσεις στα αυγά σου ή να κάτσεις στον άνδρα σου να το ευχαριστηθείτε κι οι δυό σας. Τι γελοιότητες είναι να κοροϊδεύεις σύζυγο, γονείς και φίλους ότι τάχα μου είσαι η mrs perfect, αλλά στην τελική είσαι πιο βρωμιάρα κι από τη σκουπιδιάρα;
Και πάω το ερώτημα ακόμα πιο μακριά, γιατί στον κόρακα πάνε και παντρεύονται, άμα είναι μετά από λίγο να τα ισοπεδώνουν όλα; Και το απευθύνω σε άνδρες - γυναίκες, δε δίνω ελαφρυντικά σε κανέναν, όπως κάνανε παλιότερα οι γιαγιάδες μας που κουνούσαν το κεφάλι και συνομωτικά λέγανε..."ε, ο άντρας πρέπει να είναι και μπερμπάντης". Τι στον κόρακα σκέφτονται όταν λένε αυτό το γαμημένο το "I do"; I'll do you now, I'll do him later? Αυτό το παραθυράκι του διαζυγίου με το οποίο ξεκινάνε κάτι ντεμί γλας γάμοι, ή το option να πιάσεις γκόμενο όταν πολυζορίσει το θέμα, είναι κάτι που ξεκίνησε στα 80'ς σαν καινοτομία και πλέον τείνει να γίνει πανάκεια. Κι αφού θες μωρή να πηδιέσαι, το παιδί μπορείς να μου εξηγήσεις τι πας και το κάνεις; Τι φταίει το κακόμοιρο, είναι η μελλοντική εξασφάλιση σου μήπως η οικονομική; Αφού λοιπόν δεν είσαι για να κρατήσεις ένα σπίτι, τι πας και το ανοίγεις εξαρχής; Καλά δεν ήσουν ελεύθερη, με όποιον θες απόψε, με άλλον αύριο, ούτε να δίνεις λογαριασμό, ούτε να λες ψέμματα, ούτε να παρκάρεις τα παιδιά στους παπούδες για να κάνεις μετά ανενόχλητη τη dolce vita. Γιατί στην τελική αυτό ήταν το θέμα σου: να κάνεις τη μεγάλη ζωή, να τα έχεις όλα, και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
Εγώ αυτό το βρίσκω νοσηρό. Με αηδιάζει η σαπίλα, με αηδιάζει η κοροιδία, με αηδιάζει το θράσος. Στο μυαλό μου, ο όρος οικογένεια είναι κάτι πολύ ιερό. Η διαδικασία του να κάνω παιδιά είναι ισότιμη με την ολοκλήρωση της σχέσης μου με το σύντροφο μου, όχι η ικανοποίηση προσωπικών αναγκών και εγωισμού. Αν τώρα από την πίεση του κοινωνικού περίγυρου, από τη μοναξιά, από δεν ξέρω κι εγώ τι κόμπλεξ η κάθε κατακαημένη βρίσκει τον πρώτο διαθέσιμο λαπά, τον παντρεύεται, κάνουν μια προσποιητά grande ζωή, αμολάνε και ένα δυο κουτσούβελα για να διαιωνιστεί το όνομα και να χαρούν (και να το βουλώσουν) τα πεθερικά και μετά καβατζώνει τον κηπουρό, το παιδί της πισίνας, τον κουμπάρο ή στο συνάδελφο στο γραφείο και του πετάει τα μάτια έξω όσο ο λαπάς δουλεύει, sorry αλλά δε θα πάρω. Προτιμώ να έχω μόνιμα το δεύτερο σκέλος της εξίσωσης χωρίς καμιά υποχρέωση πάνω από το κεφάλι μου και τη συνείδηση μου ήσυχη. Φιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου