Περί γάμου

Στη ζωή κάθε γυναίκας δύο στιγμές καταγράφονται ως οι πιο έντονες αναμνήσεις: η μέρα που θα της κάνει πρόταση γάμου ο σύντροφος της και η γέννηση του πρώτου τους παιδιού. Εντάξει, σαφέστατα κι άλλες εμπειρίες γίνονται θέμα συζήτησης (κι ατέρμονης ανάλυσης) αλλά αυτά τα δυό περιστατικά νομίζω αποτυπώνονται στη μνήμη σου ανεξίτηλα (όταν σου συμβούν). Δεν έχω ζήσει το δεύτερο (και ίσως να μην προλάβω να το ζήσω) αλλά αναφορικά με το πρώτο, παραδέχομαι πως έχω υπάρξει παραλήπτης κάνα δυο προτάσεων αποκατάστασης. Να έχω να λέω δηλαδή στα απομημονεύματα μου, το ζήσαμε ΚΑΙ αυτό. Το τραγικό στην περίπωση μου είναι πως κανείς από τους επίδοξους μνηστήρες δεν ήταν ο The One, οπότε αυτόματα έκανα delete στα συμβάντα και προχωρούσα. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα κακού timing, ασυμβίβαστης χημείας ή απλά εγώ ήμουν αγύριστο κεφάλι και κακομαθημένη και δύστροπη, αλλά δεν πήρα ούτε μία πρόταση στα σοβαρά, δεν έδωσα σε κανέναν το περιθώριο να επεκταθεί και σε δημόσιες εκδηλώσεις με γονάτισμα και προσφορά μονόπετρου. Απλά δεν μπορώ να διανοηθώ πώς είναι δυνατόν να σκέφτεται καν κάποιος το ενδεχόμενο να παντρευτεί με κάτι λιγότερο από το απόλυτο πακέτο.
Το τι καθιστά το "πακέτο" για τον καθένα μας, το γνωρίζει μόνο  ο ίδιος. Δε θα μακρυγορήσω απαριθμώντας ένα προς ένα τα σημεία, το έχω πει κι άλλη φορά, το περιβόητο check list στάνταρ ισχύει αλλά είναι και flexible, προσαρμόζεται ανάλογα τις περιστάσεις και τη χρονική περίοδο. Επ' ουδενί όμως δε επιδέχεται εκπτώσεις και πασαλείματα.  Όπως έγραφα και τις προάλλες, βλέπω το γάμο σαν κάτι ιερό. Δεν είναι μόδα, δεν είναι υποχρέωση, δεν έχει λόγο ύπαρξης χωρίς αίσθημα, χωρίς αφοσίωση, χωρίς ικανοποίηση. Το να έχεις ανασφάλειες, να νιώθεις μοναξιά, να αισθάνεσαι το βιολογικό σου ρολόϊ να χτυπάει, να έχεις ανάγκη χορηγίας και διασφάλισης, να είσαι αποκομμένος από τους φίλους που κυκλοφορούν σε δυάδες, να έχεις άγχη μη μείνεις το ράφι, δεν καθιστούν επαρκή κίνητρα για να διαβείς ισόβια έναν παράλληλο δρόμο με κάποιον άνθρωπο. Κι αν οι μαμάδες μας φωνάζουν ότι ο έρωτας δεν έχει και τόσο σημασία σε μια συμβίωση (γιατί μετά από κάνα δυο χρόνια εξατμίζεται) κι ότι σημασία έχει η κατανόηση κι οι κοινές αντιλήψεις για τη διαχείρηση του οικογενειακού προϋπολογισμού, τη διαπαιδαγώγιση των παιδιών και άντε και κοινές γραμμές διασκέδασης, αντιπαρέρχομαι πως όλα αυτά μπορείς να τα έχεις και με την κολλητή σου που λέει ο λόγος, δεν την παντρεύεσαι όμως.
Και φτάνω στο επίμαχο θέμα: όταν βιώνεις σκηνικό από την ταινία "ο γάμος του καλύτερου μου φίλου", όταν ένας άνθρωπος με τον οποίο έχεις μοιραστεί παιδικές τρέλλες, φοιτητικά χρόνια, διακοπές, πάρτυ, μεθύσια, ξεφαντώματα, ο άνθρωπος που μετά τις κολλητές είναι ο πιο κοντινός σου άνθρωπος αλλά που ποτέ δεν τον έχεις δει ερωτικά, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής τον θεωρούσες αδερφό σου, τόσα χρόνια έχετε εκμυστηρευθεί ο ένας στον άλλον τα γκομενικά σας, έχετε συμβουλέψει, έχετε βρίσει, έχετε κλάψει τους ώμους του άλλου, όταν λοιπόν αυτός ο σημαντικός άνθρωπος μια μέρα γυρίσει και σου ανακοινώσει πως από την πρώτη μέρα που σε γνώρισε ήξερε μέσα του πως you are the one and you're definitely meant for each other, τότε τι παίζει; Μήπως τότε αρχίζεις να επεξεργάζεσαι μέσα στο ισχνό μυαλουδάκι σου το ενδεχόμενο όλα αυτά περί έρωτα, πακέτου, πάθους και οι αθεράπευτα ρομαντικές παπαρολογίες με τις οποίες έχεις χτίσει γύρω σου ένα παραμυθένιο κόσμο από ροζ συννεφάκια να είναι ένα illusion; Μια αυταπάτη που έτρεφες επί 33 χρόνια, είτε επειδή ήσουν πολύ χαζή, είτε πολύ καμμένη (όπως έλεγε ο φίτσουλας) είτε πολύ εγωίστρια;
Για μια απειροελάχιστη στιγμή το παραδέχομαι πως κλονίστηκα. Όχι τόσο από την αποκάλυψη και την έκπληξη που βίωσα στην ανακοίνωση της έμμεσης πρότασης γάμου, όσο τον ηλεκτρισμό που με διαπέρασε για δευτερόλεπτα, που έθεσε σε λειτουργία το συναγερμό μου, που άρχισαν όλα τα καμπανάκια να βαράνε ανελέητα μέσα στον εγκέφαλο και την αίσθηση πως μια φωτεινή επιγραφή άναψε πάνω από το κεφάλι μου, ένας γκεσταπικός προβολέας με τύφλωσε κι όλα τα φλας της δημοσιότητας στράφηκαν πάνω μου, βλέμματα επίμονα και καθηλωτικά, σαν να έπρεπε να δώσω την απάντηση στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου και να κερδίσω το jackpot. Ευτυχώς, στο κλάσμα του δευτερόλεπτου που ανοιγόκλεισαν τα μάτια μου, το σύστημα επανήλθε και το μόνο που έκανα ήταν να ακούω αποχαυνωμένη τα υπέρ του νέου project που μου παρουσιαζόταν. Αισθάνθηκα κολακευμένη, αισθάνθηκα μια ευτυχία, μια ικανοποίηση, μια ιδιαίτερη ζεστασιά που απέναντι μου στεκόταν ένας άνθρωπος τόσο δικός μου και που δε μου έταζε λαγούς και πετραχείλια, δε με φλόμωνε στις μαλακίες που (κι αν) έχω ακούσει κατά καιρούς, ούτε μου υποσχόταν όρκους αιώνιας πίστης. Δεν υπήρχε κάτι ψεύτικο, καμιά φανφάρα,  τίποτα μεμπτό. Ήταν όλα λογικά, όλα προβεβλημένα με τα σωστά επιχειρήματα, το γιατί, το πώς, το πότε, το πού, όλα ήταν οργανωμένα και άψογα μελετημένα. "It only makes sense, you and me".
Κι, όμως, ο άνθρωπος τελικά είναι αχόρταγο ον, ακόμα κι όταν του πρσφέρουν τα πάντα στο πιάτο, πάλι θα έχει να ζητήσει κάτι παραπάνω:  what about passion, what about chemistry, what about simply longing for each other? Δηλαδή, ο γάμος είναι ένα business proposal? Δύο συνέταιροι, πιστοί φίλοι, με αλληλοκατανόηση κι αλληλοσεβασμό, με τα ίδια θέλω, με τα ίδια κίνητρα, με ίδιο "κεφάλαιο" που συνάπτουν ένα ισόβιο επαγγελματικό συμβόλαιο, από το οποίο απορρέουν κοινές υποχρώσεις αλλά που θα αποφέρει σ' αμφότερους τεράστια ωφέλη;... Όσες φίλες μου ερωτήθηκαν σχετικά μου είπανε πως ναι, αν το υπεραναλύσεις τελικά αυτό είναι ο (σωστός) γάμος. Όλα τα άλλα είναι παρελκόμενα και δεν είναι απαραίτητο να παραγγέλνεις το ουίσκυ κομπλέ. Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω... Εξακολουθώ να έχω την πεποίθηση πως το βασικό συστατικό είναι να είσαι ερωτευμένος, κάργα κι αλάργα. Κι επειδή, το ενδεχόμενο να βρεθώ κάποια στιγμή δυστυχισμένη και να έχω ανάγκη από κηπουρούς, υδραυλικούς, συναδέλφους και λοιπούς καλοθελητές να με βγάλουν από τη μιζέρια ενός γάμου χωρίς ουσία με τρομάζει, στην ερώτηση του Εκατομμυριούχου λέω να μην πάρω τη βοήθεια του κοινού και πολύ απλά να πω "σταματάω εδώ". Φιλιά.