ΠΣΚ@LDN

Λονδίνο, may I call you home? Γιατί όχι, άλλωστε, όταν πέρασα μια πενταετία εκεί ως φοιτήτρια και εφόσον επιστρέφω ανελλιπώς κάθε χρόνο από το 2000 έστω και για ένα quickie ΠΣΚ. Ίσως μετά τη Νέα Υόρκη να είναι χαλαρά η μόνη πόλη στο εξωτερικό όπου θα έμενα για πάντα. Κι ας λένε για τη μουντίλα, για τη βροχή, για τους κρυόκωλους Άγγλους, για τη διαφορετική νοοτροπία. Θεωρώ πως αν έχεις ζήσει στην αγγλική πρωτεύουσα έστω και για λίγο, βρίσκεις άπειρα επιχειρήματα να απορρίψεις αυτές τις κολλημένες αντιλήψεις. Δηλαδή, είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζεις πως (αφήνοντας τον καιρό στην άκρη) απλά η σύγκριση με το χωριό που λέγεται Αθήνα είναι τουλάχιστον απαξιωτική. Από τη μια έχεις ένα από τα πιο busy hubs του κόσμου, κέντρο οικονομικό, πολιτισμικό, άψογη οργάνωση σε θέματα δημόσιας ζωής, ένα σταυροδρόμι κόσμων, ανθρώπων, lifestyle, μια πόλη με άπειρες ευκαιρίες για εργασία, πνευματική διέγερση, διασκέδαση, διεύρυνση οριζόντων. Κι από την άλλη, έχεις την Αθήνα μας, που ναι είναι η γεννέτειρα μας, την αγαπάμε, θέλουμε το καλύτερο για αυτή, αλλά όπως και να το κάνουμε, υστερεί σε πολλά πράγματα, όση ζωντάνια κι αν περικλείει, όσες προσπάθειες κι αν έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες να είναι μέσα στο "παιχνίδι" παρέα με τις άλλες μεγαλουπόλεις, δυστυχώς δεν παύει να φέρει βαριά την κληρονομιά του ελλαδιστάν.

Τέλοσπάντων, σήμερα δεν είμαι με διάθεση να διαβάλω την πόλη που ζω και με ζει, ίσα ίσα όπου και να βρεθώ θα διατυμπανίζω πως ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, αλλά κάθε ωραία "γυναίκα" έχει και τα ψεγάδια της. Και καλώς η κακώς η πόλη μας έχει κάμποσα από δάυτα. Ούτε φυσικά διατείνομαι πως μιζεριάζω στην Αθήνα, ίσα ίσα αν βρείς τα σωστά κουμπιά, κινείς και τα σωστά νήματα. Αλλά δεν μπορώ να μην εκφράσω την απόλυτη λαχτάρα να είχα ένα δεύτερο σπίτι στο Λονδίνο και ιδανικά να μοίραζα το χρόνο μου ανάμεσα στο "εδώ" και στο "εκεί". Αν είχα την οικονομική δυνατότητα, μα το θεό θα αγόραζα ένα μικρό διαμέρισμα, ακόμα και στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή, στην αντίστοιχη Κυψέλη του Λονδίνου, στο Μενίδι τους, οπουδήποτε. Ούτως ή άλλως, εκεί οι αποστάσεις είναι εκμηδενισμένες ένεκα του άρτια δομημένου συγκοινωνιακού συστήματος.
Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ανέβηκα με εκλεκτή παρέα πάνω για ένα mini-reunion among dear old friends. Τουλάχιστον, έτσι ήταν αρχικά scheduled, στην πορεία η ομάδα εμπλουτίστηκε (και με πολύ ωραίες παρουσίες θα προσθέσω) και κάπου βάλαμε σφήνα κι ο καθένας μας συναντήσεις με τοπικούς "παράγοντες", οπότε δεν ήθελε πολύ για να αρχίσουμε τo γνωστό overdose σε βόλτες, φαγητά, ποτά, γέλιο και μυθικές πόζες για φωτογράφιση. Σημειωτέον, πως παραμονή του ταξιδίου και δη Τσικνοπέμπτη η φωκίτσα είχε κρεββατωθεί με υψηλό πυρετό, δεδομένου όμως του ότι το ταξίδι δε θα το έχανα επ'ουδενί, κούμπωσα τα άπειρα χάπια, απέφυγα με βαριά καρδιά το τσίκνισμα και σύρθηκα Παρασκευή μέχρι το Ελ Βεν, για να πετάξω 4 ώρες με μπουκωμένη μύτη, φωνή να μη βγαίνει και τα μηλίγγια έτοιμα να εκραγούν από τον πονοκέφαλο. Αποτέλεσμα, κατά την άφιξη στο Λονδίνο το μόνο που είχα δύναμη να κάνω ήταν check in  στο δωμάτιο, ζεστό μπάνιο και χουχούλιασμα, ενώ οι υπόλοιποι επιδόθηκαν σε dim sum tasting καταστάσεις.
Το Σάββατο ξύπνησα άλλος άνθρωπος, το οικείο feeling του "είμαι στα μέρη μου", έκανε το θαύμα του κι απηλλαγμένη ως δια μαγείας από βήχες και μύξες, του έδωσα και κατάλαβε. Από το πρωί στο πόδι, indulging myself με απίστευτες καταστάσεις: πλούσιο brunch σε γαλλικό bistrot, συνοδεία κάμποσων kir royal , βόλτες σε αγαπημένες γειτονιές όπως η carnaby street και το soho, cupcakes (ναι το ξέρω, νέα εμμονή) στο hip hummingbird bakery, cheese and wine session στο covent garden υπό τους ήχους πλανόδιου κουαρτέτου εγχόρδων, happy hour και καφές με θέα το hyde park και το ηλιοβασίλεμα από τον 28ο όροφο του hilton, dinner σε asian fusion εστιατόριο (παραγγέλνοντας λατρεμένο green curry) και bar hopping για να κλείσει η βραδυά.
Η Κυριακή κύλησε κάπως ανάλογα, με τη μόνη διαφορά πως η παρέα χωρίστηκε γιατί ο καθένας μας είχε και τις προσωπικές του εμμονές/αγαπημένες συνήθειες που έπρεπε να ακολουθήσει, είτε αυτό λεγόταν shop till you drop (όχι, δεν ήμουν εγώ αυτή), είτε περπάτημα μέχρις τελικής πτώσεως από mayfair μέχρι earls court (είναι απλά άξιον απορίας γιατί στην Αθήνα τέτοιες αποστάσεις ούτε για πλάκα δε θα καταδεχόμασταν να τις καλύψουμε πεζή). Ο καιρός δε μας πολυέκανε το χατήρι, να είμαι ειλικρινής, αυτό το trademark φτύσιμο το φάγαμε στη μάπα για αρκετή ώρα, αλλά δε βαριέσαι, δεν είμαστε κι από ζάχαρη, ούτε έριχνε και κάνα κατακλυσμό. Πάντως, με τη δανεική ομπρέλα από τον concierge μια χαρά κάναμε τη δουλειά μας. Το bottomline είναι πως μέσα σε δυο μέρες κάναμε τα πάντα, καταφέραμε να συνδυάσουμε φαγητά, ποτά, sightseeing, μαγαζιά, παζάρια, ρομαντζάδες... όλα σε ένα νοικοκυρεμένα.
Αν και για το τελευταίο, το "νοικοκυρεμένα" επιφυλάσσομαι, γιατί λίγο έλειψε να μας αρχίσουν στις ανάποδες οι bouncers σε ένα sex shop που μπήκαμε να ρίξουμε το κλασσικό γέλιο του επαρχιώτη κομπλεξικού ελληνάρα (λέμε τώρα), καθώς μία κοπέλα από την παρέα τραβούσε συνέχεια φωτογραφίες τους χρωματιστούς φλούο δονητές, κάτι που προφανώς είναι against the law και την αναγκάσανε να τις σβήσει επιτόπου και να δείξουν στους υπόλοιπους από μας με τρόπο το δρόμο προς την έξοδο. Πώς ίδρωσε το αυτί μας... ουυυυυ τόσο που πήγαμε σε έτερο μέρος που απαγορεύονται οι φωτογραφίες (call me Abercrombie&Fitch) κι αρχίσαμε τα ίδια παρατράγουδα. Κάναμε τους κινέζους και τα it's all greek to me, κι arriverderci. Σιγά μην πτοηθούμε. Και στην τελική, γι'αυτό αγαπώ το Λονδίνο, έχει ανοχές και περιθώρια για όλες τις συμπεριφορές, όσο extravagant κι αν είναι (ή προσπαθεί να γίνει) κανείς, αλλά ταυτόχρονα τείθονται και όρια τα οποία όλοι σέβονται, κανόνες που επιβάλλονται, νόμοι που εφαρμόζονται. Αυτή ακριβώς η ισορροπία είναι το μόνο συστατικό που λείπει από την ελληνική συνταγή, αλλιώς κι η Αθήνα έχει το potential να kick asses. Αλλά επειδή δεν πλησιάζει καν, το πολυ-πολιτισμικό Λονδινάκι κερδίζει πόντους! Ι ♥ LONDON!