Και δεν αναφέρομαι στην κατάντια του μαγαζιού και των υπευθύνων, γιατί αυτοί οι ίδιοι (οι περισσότεροι από τους θεμελιώδεις συντελεστές τουλάχιστον) είχαν καιρό τώρα απομακρυνθεί, είτε για προσωπικούς λόγους (οικονομικές διαφωνίες κλπ) είτε γιατί είχαν αρχίσει να καταπιάνονται με πιο μεγαλεπίβολα projects και η πάλαι ποτέ αίγλη είχε εξατμιστεί. Αναφέρομαι στη γενικότερη κατάντια της νυχτερινής ζωής του Κολωνακίου, που κάτι με τις πορείες και τα επεισόδια στο Κέντρο, κάτι με την ανυπαρξία πάρκιγκ, κάτι με τις τιμές των ποτών να εκτοξεύονται σε παράλογα ύψη, ο κόσμος είχε οδηγηθεί σε πιο local καταστάσεις, προτιμώντας να βγαίνει σε μέρη κοντινά στο σπίτι του, όπως Γλυφάδα, Πειραιά, Κηφισιά ή το Ψυχικό. Τουλάχιστον εκεί δε ρίσκαρες να σου πάρουν πινακίδες επειδή πάρκαρες αμάξι στην Πατριάρχου ή να πέσεις σε κάνα μπλοκ αλκοτέστ γυρνώντας λιάρδα. Ο κόσμος είχε βρει εναλλακτικές κι αυτό νομίζω φάνηκε πολύ έντονα από την αρχή της σεζόν. Κι όλα αυτά περί αύξησης του ενοικίου κλπ τα βρίσκω δικαιολογίες. Το μαγαζί απλά δε μάζευε τον κόσμο που μάζευε στις καλές του εποχές, τότε που οι ουρές σχηματίζονταν στην πόρτα κι ο Παναγιώτης έριχνε τις πίττες ζεστές ζεστές.
Οι περισσότεροι φίλοι μου απλά είχανε πλέον επιλέξει να πίνουν αλλού το "τίμιο" ποτάκι τους ή τέλοσπαντων περνούσαν μόνο για ένα λεπτό να δούνε "τι παίζει" μέσα, ενώ ξέρανε πολύ καλά πως όλοι οι wannabies, όλοι οι "πάλαι ποτέ θαμώνες" ήταν πλέον σε κάποιο από τα μαγαζιά στο εμπορικό κέντρο Λαιμού. Να πω πως ακολούθησα ευλαβικά κι εγώ αυτή την τάση θα ήταν λιγάκι παραπλανητικό, γιατί προσωπικά πέρα από τη "μόδα" είχα κι άλλους λόγους που είχα σταματήσει να δίνω το παρών στο rock. Ήδη από πέρσυ είχα κουραστεί να βλέπω γύρω μου μόνο παιδικές φάτσες και να αισθάνομαι πως στα 33 μου ήμουν η πιο μεγάλη εκεί μέσα. Είχε καταντήσει παιδική χαρά, μιας και η ευκολία να μπει κανείς στο μαγαζί είχε ανοίξει την πόρτα του Παραδείσου για ηλικίες και κοινωνικές ομάδες που υπό άλλες συνθήκες δε θα φτάνανε ούτε μέχρι την είσοδο. Κι αν σε όλα αυτά προσθέσεις και το ότι είχα χάσει το τελευταίο διάστημα την απόλυτη συνένοχο μου στις κρεπάλες, απλά it was not fun anymore.
Μια γνωστή (προφανώς πικραμένη από τις "πόρτες" που θα΄χε φάει κατά καιρούς) σχολίασε ότι σιγά το πράμα και σιγά την αναστάτωση για το "κλείσιμο"΄, αφού ούτε η μουσική που παιζόταν εκεί μέσα δεν της άρεσε γιατί δεν ήταν αμιγώς ροκ, αλλά της θύμιζε μουσική του kissfm και ούτε ο κόσμος που έβλεπε της έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, καθότι όλοι της φαίνονταν "καμμένοι" και "δήθεν". Όπως λέω συνήθως, όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Εγώ μέσα σε αυτό το μαγαζί έζησα επικές στιγμές: ήπια, χόρεψα, τραγούδησα, μέθυσα, φλέρταρα, γείωσα, ερωτεύτηκα, μάλωσα, έκλαψα, χώρισα (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά). Εκεί μέσα γνώρισα τον άνδρα της ζωής μου, εκεί μέσα βίωσα το απόλυτο girl power με τις πολυαγαπημένες μου φιλενάδες/αδερφές. Για αυτά και μόνο (και για τίποτα άλλο, για κανένα φασιονβικτισμό, καμία δηθενιά και κανέναν ελιτισμό) αγαπώ το Rock. Τα τραγούδια που ακούσαμε εκεί μέσα (κάθε μέρα, κάθε dj και το ξεχωριστό τους πρόγραμμα) μου δημιουργούν πάντα ρίγη και όπου κι αν τα ακούσω θα είναι πάντα άρρηκτα συνδεμένα με αυτό τόν χώρο. Από τους Bon Jovi της Πέμπτης μέχρι τη Μαρινέλα της Κυριακής και τις μεϊνστριμιές των απογευματινών πάρτυ τα Σάββατα...
Θέλω να θυμάμαι αυτό το μαγαζί σαν ένα αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου και δεν ήθελα να ζω τον ξεπεσμό των τελευταίων μηνών. Θα θυμάμαι τις φάτσες και τα τυπάκια πάνω στους δερμάτινους καναπέδες, θα θυμάμαι τους πυροσβεστήρες, τις σφυρίχτρες, τα υποβρύχια με martini, την πίτσα με τη ρόκα, τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στον πολυέλαιο, την ευγενική κυρία στις τουαλέτες που με ρωτούσε κάθε φορά αν είμαι καλά (αν το έχω), τους κοιλιακούς του Μάνου, το Σάββα να με στριμώχνει στην κουζίνα, την Άρια να λικνίζεται στη μπάρα, το στριμωξίδι και το πατείς με πατώσε και το Θανάση το σερβιτόρο να σπρώχνει ακόμα χειρότερα απ'όλους, τα αποκριάτικα πάρτυ, τις μουφοκρατήσεις για να σε βάλει μέσα ο πορτιέρης παραβλέποντας τους κακομοίρηδες που ξεροστάλιαζαν, το Λουκά να δίνει ρεσιτάλ στις φιγούρες του Micheal Jackson, τους συνήθεις υπόπτους να κάθονται πάντα στις αγαπημένες τους θέσεις κατά μήκος του μπάρ. Κι εγώ εκεί μ'ενα χαμηλό ποτήρι ουίσκυ με πάγο, με δωδεκάποντα στιλέτο (που κάθε φορά μετάνιωνα όταν έπρεπε να περπατήσω μέχρι το αμάξι), τη διάθεση τύπου durecell, με μάτια να έχουν γίνει κουμπότρυπες από τον καπνό και λίγο ζαλισμένη από τα ξύδια, να μην κουνάω ρούπι αν δεν άναβαν τα φώτα κι άνοιγε διάπλατα η πόρτα και την κολλητή να μου λέει ... "κοπελιάααααααα... πάει και σήμερα, άντε να μαζευτούμε". Για μένα λοιπόν, this is and always will be ROCK'N'ROLL. Φιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου