Τα φοιτητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα... Μα με τίποτα, λέμε. Δεν ξέρω αν είμαι από τους λίγους που πραγματικά περάσανε τέλεια όσο σπούδαζαν ή αν τελοσπάντων υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που νοσταλγούν τόσο έντονα τη ξενοιασιά εκείνων των εποχών, αλλά πολλές φορές μιλάω με φίλους που τελείωσαν πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και είναι σα να μιλάω με εξωγήινους για το θέμα. Παντελής έλλειψη ενθουσιασμού από την πλευρά τους, καμιά φορά αλλάζουν και την κουβέντα σε χρόνο dt, σα να έχουν κάνει delete εκείνα τα χρόνια, σα να περάσανε από το σχολείο απευθείας στην τωρινή τάξη πραγμάτων (βλέπε δουλε(ί)α). Ας πρόσεχαν! Δεν τους επέβαλλε κανείς να αυτο-καταδικαστούν στην ανία και την ευλαβική παρακολούθηση διαλέξεων, την ανυπόφορη εξεταστική και τα κλισέ ετήσια τριήμερα της σχολής τους στη Μύκονο και την Αράχωβα. Η ζωή όμως των φοιτητών στην Αγγλία ήταν πραγματικά ένα συνεχές πάρτυ. Περιείχε όλες τις μορφές διασκέδασης, κοινωνικοποίησης, άθλησης και περαιτέρω επιμόρφωσης πέρα από αυτό καθαυτό των μαθημάτων, βασικά ήταν ένα σχολείο ζωής.
Πέρα, όμως, αυτών το πιο σημαντικό εφόδιο από εκείνη την εποχή θα έλεγα πως ήταν οι γνωριμίες. Την περίοδο 1995-1999 που ήμουν εκεί στο πανεπιστήμιο σπουδάζανε πάνω από 1500 Έλληνες, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της πατρίδας, από όλα τα κοινωνικά στρώματα κι από όλες τις ηλικίες. Η μικρή κοινότητα ήταν όντως μια μικρογραφία εληνικού χωριού, με τις παρέες, τις κλίκες, τις συντεχνίες, τις ίντριγκες, τα κουτσομπολιά, τις σχέσεις, τα ζευγαρώματα, τα πισωμαχαιρώματα. Εκεί μπήκανε οι βάσεις για βαθειές αδερφικές φιλίες, για μελλοντικούς γάμους, για κουμπαριές. Εκεί μπήκανε και οι βάσεις για μετέπειτα χρήση των κοννέ στον επαγγελματικό στίβο, καθώς από το πανεπιστήμιο διέπρεψαν σημερινοί γιατροί, τραπεζίτες, δικηγόροι, λογιστές. Δεκαπέντε χρόνια μετά, όλοι πλέον έχουμε στον κύκλο μας πρώην συμφοιτητές είτε με την ιδιότητα του κολλητού, είτε του συνεργάτη, είτε του νυν/πρώην συντρόφου. Και το αστείο είναι πως σε αρκετές περιπτώσεις οι επαφές και οι σχέσεις του σήμερα δεν είχανε καμία απολύτως υπόσταση στο τότε ή αντίστροφα σχέσεις που χτίστηκαν back in the nineties, ξέφτισαν με το πέρας του χρόνου και δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο με τη μορφή "φίλων" στα sites κοινωνικής διαδικτύωσης.
Πριν μερικές μέρες παραβρέθηκα σε ένα επίσημο reunion των αποφοίτων του πανεπιστημίου (είχε προηγηθεί κι ένα άλλο παλιότερα, άτυπο και σε κλίμα χριστουγεννιάτικου πάρτυ, όπου υπήρχαν κι άλλοι καλεσμένοι, οπότε δεν ήταν αμιγώς συγκέντρωση αποφοίτων). Ήταν μια ευχάριστη συνεύρεση, δεν πήγαν πολλά άτομα, αλλά από αυτούς που κατάφεραν να κλέψουν μια ώρα και να πεταχτούν μέχρι το Βιομηχανικο Επιμελητήριο δημιουργήθηκε ένα κλίμα νοσταλγίας και μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Ανάμεσα στα (με τη βία) εκατό άτομα που πήγαν, ξεχώρισα αρκετούς παλιούς γνώριμους, άτομα με τα οποία κάποια φεγγάρια ήμουν κώλος και βρακί, άτομα με τα οποία κάποια στην πορεία γίναμε εντελώς κώλος και άτομα των οποίων η ύπαρξη μου ήταν παντελώς αδιάφορη. Κι όμως, εγκάρδια εναγκαλιαστήκαμε, ανοίξαμε πηγαδάκια, ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο για τη σταδιοδρομία μας τα τελευταία 15 χρόνια, ανταλλάξαμε business cards και e-mail, οι πλέον οικογενειάρχες κάνανε show off τις φωτογραφίες των τέκνων, οι αρραβωνιασμένες των μονόπετρων και τα party girls σαν κι εμένα απλά χαμογελούσαν διάπλατα και έκλειναν συνομωτικά το μάτι σε έτερα party animals, δίνοντας το σύνθημα να συνεχίσουμε το reunion over drinks σε παρακείμενο μπαρ του Κολωνακίου.
Το resume ήταν πως χάρηκα αφάνταστα για κάθε έναν συμφοιτητή που ξαναείδα εκείνο το βράδυ, ανεξαρτήτως του status της μεταξύ μας γνωριμίας. Ήρθαν το μυαλό εικόνες από πλάκες, ξεφαντώματα, ξενύχτια στη βιβλιοθήκη, δύσκολες εξεταστικές, αγώνες μπάσκετ και λιώσιμο στο sports center, λιγδιασμένα μεταμεσονύχτια delivery, summer balls με gowns & tuxedos. Βέβαια, μέσα σε όλα αυτά φλέρταρα και για λίγο με το φρικιαστικό ενδεχόμενο να έρθω μούρη με μούρη με έναν ή περισσότερους από τους 4 πρώην... Σκληρό το ξέρω, μη σας μπαίνουν ιδέες τύπου school slut, ωστόσο , μέσα σε 15 χρόνια 4 σχέσεις, δε νομίζω πως είναι και τόσο επίκινδυνος αριθμός, ε; Τι να κάνουμε, αυτό το πανεπιστήμιο με κυνηγούσε και μετά την αποφοίτηση... Λες και δεν υπήρχαν άνδρες αλλού. Τεσπά, ευτυχώς για όλους, κανείς από τους τέσσερις δεν παραβρέθηκε και ησυχάσαμε. Τη γλιτώσαμε φτηνά μόνο με ένα καρδιοχτύπι για τον άνδρα πόθο απωθημένο του πρώτου έτους, που αυτός όντως ήρθε και έκανε και εκμυστηρεύσεις (ευτυχώς είχα πιει αρκετές βότκες για να μην τον πάρω σοβαρά), με μερικές κλεφτιές ματιές από κάτι κουρασμένους παντρεμένους (που γυάλιζε το μάτι τους) και αρκετές μουφο-προτάσεις για μελλοντικές συναντήσεις σε μπουζουκερί και club από τους εναπομείναντες free spirits (σπάνιο είδος υπό εξαφάνιση). Το καρνέ μου επίσης γέμισε με τηλέφωνα όλων των εδικοτήτων γαι να τους έχω stand by σε ώρα ανάγκης (δασκάλα αγγλικών για τα παιδιά, δικηγόρο για το διαζύγιο, γιατρό για το by pass, διατροφολόγο για την μπάκα, ψυχολόγο για το post trauma therapy, τραπεζίτη για τις καταθέσεις, financial analyst για τις επενδύσεις, δημοσιογράφο για τα άρθρα στα tabloids, πελάτη για τη δουλειά και μια housewife για να κουτσομπολεύουμε Μενεγάκη και DTWS). Κι όλα thanks to Essex uni... α ρε ένδοξη φοιτητική ζωή!
Πέρα, όμως, αυτών το πιο σημαντικό εφόδιο από εκείνη την εποχή θα έλεγα πως ήταν οι γνωριμίες. Την περίοδο 1995-1999 που ήμουν εκεί στο πανεπιστήμιο σπουδάζανε πάνω από 1500 Έλληνες, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της πατρίδας, από όλα τα κοινωνικά στρώματα κι από όλες τις ηλικίες. Η μικρή κοινότητα ήταν όντως μια μικρογραφία εληνικού χωριού, με τις παρέες, τις κλίκες, τις συντεχνίες, τις ίντριγκες, τα κουτσομπολιά, τις σχέσεις, τα ζευγαρώματα, τα πισωμαχαιρώματα. Εκεί μπήκανε οι βάσεις για βαθειές αδερφικές φιλίες, για μελλοντικούς γάμους, για κουμπαριές. Εκεί μπήκανε και οι βάσεις για μετέπειτα χρήση των κοννέ στον επαγγελματικό στίβο, καθώς από το πανεπιστήμιο διέπρεψαν σημερινοί γιατροί, τραπεζίτες, δικηγόροι, λογιστές. Δεκαπέντε χρόνια μετά, όλοι πλέον έχουμε στον κύκλο μας πρώην συμφοιτητές είτε με την ιδιότητα του κολλητού, είτε του συνεργάτη, είτε του νυν/πρώην συντρόφου. Και το αστείο είναι πως σε αρκετές περιπτώσεις οι επαφές και οι σχέσεις του σήμερα δεν είχανε καμία απολύτως υπόσταση στο τότε ή αντίστροφα σχέσεις που χτίστηκαν back in the nineties, ξέφτισαν με το πέρας του χρόνου και δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο με τη μορφή "φίλων" στα sites κοινωνικής διαδικτύωσης.
Πριν μερικές μέρες παραβρέθηκα σε ένα επίσημο reunion των αποφοίτων του πανεπιστημίου (είχε προηγηθεί κι ένα άλλο παλιότερα, άτυπο και σε κλίμα χριστουγεννιάτικου πάρτυ, όπου υπήρχαν κι άλλοι καλεσμένοι, οπότε δεν ήταν αμιγώς συγκέντρωση αποφοίτων). Ήταν μια ευχάριστη συνεύρεση, δεν πήγαν πολλά άτομα, αλλά από αυτούς που κατάφεραν να κλέψουν μια ώρα και να πεταχτούν μέχρι το Βιομηχανικο Επιμελητήριο δημιουργήθηκε ένα κλίμα νοσταλγίας και μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Ανάμεσα στα (με τη βία) εκατό άτομα που πήγαν, ξεχώρισα αρκετούς παλιούς γνώριμους, άτομα με τα οποία κάποια φεγγάρια ήμουν κώλος και βρακί, άτομα με τα οποία κάποια στην πορεία γίναμε εντελώς κώλος και άτομα των οποίων η ύπαρξη μου ήταν παντελώς αδιάφορη. Κι όμως, εγκάρδια εναγκαλιαστήκαμε, ανοίξαμε πηγαδάκια, ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο για τη σταδιοδρομία μας τα τελευταία 15 χρόνια, ανταλλάξαμε business cards και e-mail, οι πλέον οικογενειάρχες κάνανε show off τις φωτογραφίες των τέκνων, οι αρραβωνιασμένες των μονόπετρων και τα party girls σαν κι εμένα απλά χαμογελούσαν διάπλατα και έκλειναν συνομωτικά το μάτι σε έτερα party animals, δίνοντας το σύνθημα να συνεχίσουμε το reunion over drinks σε παρακείμενο μπαρ του Κολωνακίου.
Το resume ήταν πως χάρηκα αφάνταστα για κάθε έναν συμφοιτητή που ξαναείδα εκείνο το βράδυ, ανεξαρτήτως του status της μεταξύ μας γνωριμίας. Ήρθαν το μυαλό εικόνες από πλάκες, ξεφαντώματα, ξενύχτια στη βιβλιοθήκη, δύσκολες εξεταστικές, αγώνες μπάσκετ και λιώσιμο στο sports center, λιγδιασμένα μεταμεσονύχτια delivery, summer balls με gowns & tuxedos. Βέβαια, μέσα σε όλα αυτά φλέρταρα και για λίγο με το φρικιαστικό ενδεχόμενο να έρθω μούρη με μούρη με έναν ή περισσότερους από τους 4 πρώην... Σκληρό το ξέρω, μη σας μπαίνουν ιδέες τύπου school slut, ωστόσο , μέσα σε 15 χρόνια 4 σχέσεις, δε νομίζω πως είναι και τόσο επίκινδυνος αριθμός, ε; Τι να κάνουμε, αυτό το πανεπιστήμιο με κυνηγούσε και μετά την αποφοίτηση... Λες και δεν υπήρχαν άνδρες αλλού. Τεσπά, ευτυχώς για όλους, κανείς από τους τέσσερις δεν παραβρέθηκε και ησυχάσαμε. Τη γλιτώσαμε φτηνά μόνο με ένα καρδιοχτύπι για τον άνδρα πόθο απωθημένο του πρώτου έτους, που αυτός όντως ήρθε και έκανε και εκμυστηρεύσεις (ευτυχώς είχα πιει αρκετές βότκες για να μην τον πάρω σοβαρά), με μερικές κλεφτιές ματιές από κάτι κουρασμένους παντρεμένους (που γυάλιζε το μάτι τους) και αρκετές μουφο-προτάσεις για μελλοντικές συναντήσεις σε μπουζουκερί και club από τους εναπομείναντες free spirits (σπάνιο είδος υπό εξαφάνιση). Το καρνέ μου επίσης γέμισε με τηλέφωνα όλων των εδικοτήτων γαι να τους έχω stand by σε ώρα ανάγκης (δασκάλα αγγλικών για τα παιδιά, δικηγόρο για το διαζύγιο, γιατρό για το by pass, διατροφολόγο για την μπάκα, ψυχολόγο για το post trauma therapy, τραπεζίτη για τις καταθέσεις, financial analyst για τις επενδύσεις, δημοσιογράφο για τα άρθρα στα tabloids, πελάτη για τη δουλειά και μια housewife για να κουτσομπολεύουμε Μενεγάκη και DTWS). Κι όλα thanks to Essex uni... α ρε ένδοξη φοιτητική ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου